หญิงสาวตัวสูงมองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยความแปลกใจปกติถ้าไม่มีศิศิรามาเกี่ยวข้องเธอกับวัลลภก็แทบจะไม่คุยกันเลย
แต่วันนี้มาแปลกเมื่อชายหนุ่มโทรนัดให้เธอออกมาหาแถมยังกำชับว่าไม่ให้บอกใคร
“ขอโทษทีนะครับที่มาช้า”
“ไม่เป็นไรค่ะอัยย์ก็เพิ่งมาถึง”
“สั่งอะไรมาทานหรือยังครับวันนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง”
วัลลภเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแต่ในแววตากลับสั่นไหวเหมือนกำลังหนักใจอะไรบางอย่าง
หากไอฟ้าไม่คิดมากจนเกินไปเธอคิดว่าเรื่องที่ทำให้ชายหนุ่มคนนี้หนักใจอาจเกี่ยวข้องกับตัวเองก็เป็นได้
“ไม่ดีกว่าค่ะว่าแต่คุณลภมีเรื่องอะไรหรือเปล่าถึงได้นัดอัยย์ออกมาวันนี้”
“ผม…”
คนพูดอ้ำอึ้งเล็กน้อยพร้อมกับการถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจแต่สิ่งที่เขากำลังจะทำมันดีสำหรับทุกคน
เขาต้องเชื่อมั่นในความคิดตัวเองจะหวั่นไหวไม่ได้
“ท่าทางเรื่องที่จะคุยคงทำให้คุณเครียดน่าดู”
“ก็นิดหน่อยครับแต่ผมเชื่อว่ามันจะดีกับทุกฝ่าย”
“ค่ะ”
“เรื่องผมกับน้ำ”
วัลลภเอ่ยขึ้นพร้อมกับการสังเกตสีหน้าของคนฟังไปด้วยและเขาก็มองเห็นอาการผิดปกติของไอฟ้าอย่างชัดเจนเมื่อใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหน้านิ่งๆในทันทีที่เขาเอ่ยจบ
“เรื่องของคุณกับพี่น้ำแล้วอัยย์เกี่ยวอะไรด้วยคะ"
"เกี่ยวสิครับเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของเราผมน้ำแล้วก็…คุณ"
"คุณจะพูดอะไรกันแน่"
"ก่อนอื่นผมคงต้องบอกก่อนว่า...ผมรักน้ำซึ่งข้อนี้คุณอัยย์ก็น่าจะพอทราบอยู่บ้าง"
ไอฟ้าไม่ได้เอ่ยตอบแต่อย่างใดเพราะเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการจะสื่อแล้วไหนจะความรู้สึกไม่พอใจที่เริ่มผุดขึ้นมาเมื่อคนพูดดึงเธอให้ไปเกี่ยวกับเรื่องนั้น
"น้ำเป็นคนน่าสงสารปิดตัวเองมาตลอดในจำนวนเพื่อนทั้งหมดเราสนิทกันที่สุดและอาจเพราะความใกล้ชิดทำให้ผมอยากเป็นคนที่ปกป้องดูแลน้ำซึ่งเมื่อก่อนผมเคยทำมาตลอดจนกระทั่ง..."
คนพูดจ้องหน้าไอฟ้าแบบไม่ละสายตาแต่ก็ไม่ได้ทำให้ไอฟ้าหวั่นเกรงเลยสักนิดและในที่สุดคนที่ต้องพ่ายแพ้ถอนสายตาไปยังที่อื่นก็คือวัลลภ
แปลกที่เขาไม่อาจทนสู้สายตาคู่ข้างหน้าได้นานแต่ถึงจะรู้สึกอึดอัดมากแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่ละความตั้งใจเดิม
"มีคนๆหนึ่งเข้ามา"
"พูดมาตรงๆเถอะค่ะคุณต้องการจะสื่ออะไรกันแน่"
"ที่จริงมีคนรักน้ำและสามารถทำให้น้ำมีความสุขได้ผมก็ดีใจนะแต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้"
วัลลภกำมือแน่นจู่ๆความรู้สึกผิดก็เริ่มก่อตัวขึ้นจนไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองทำถูกหรือผิดกันแน่ยิ่งคิดถึงแววตาที่ดูจริงจังของไอฟ้าเขาก็ยิ่งเหมือนถูกกดดันจนต้องถอนหายใจออกมาแรงๆเพื่อช่วยคลายความกังวลเป็นระยะๆ
"ผมขอโทษด้วยนะครับที่ต้องพูดแบบนี้แต่…แต่ผมไม่เห็นด้วยที่น้ำจะรักกับคุณ"
ไอฟ้าพยายามเก็บสีหน้าตกใจเอาไว้แต่ก็คงปิดได้ไม่มิดเมื่อสิ่งที่ได้ยินมันเกินที่คาดไว้จริงๆ
"คุณเชื่อเหรอว่าความรักในรูปแบบนี้มันจะยืนยาวมั่นคงไม่สั่นคลอนผมไม่ได้ดูถูกนะแต่พูดตามตรงว่าผมมองไม่เห็นอนาคตเลยจริงๆ"
"คุณพูดเกินไปหรือเปล่าความรักเกิดขึ้นที่หัวใจไม่ใช่ร่างกายเพราะฉะนั้นคุณจะมาตัดสินไม่ได้หรอกว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง"
"ข้อนั้นผมไม่เถียงแต่คุณไม่สงสารน้ำเหรอถ้าต้องเจอสายตาของการดูถูกแบ่งแยก"
"คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะอยู่ข้างๆพี่น้ำเอง"
"คุณน่าจะรู้จักน้ำดีว่าคนแข็งนอกอ่อนในแล้วคนแบบนี้จะทนคำพูดคนอื่นได้แค่ไหนและที่สำคัญไปกว่าอะไรทั้งหมดที่ผมอยากจะบอกก็คือคุณมั่นใจแล้วเหรอว่า…น้ำรักคุณ"
ประโยคนี้เหมือนกับหมัดที่ฮุกเข้าที่ท้องน้อยของคนฟังจนจุกไปหมด
ไอฟ้าไม่เคยนึกหวั่นไหวกับคำพูดที่ได้ยินจนกระทั่งคำถามทิ้งท้ายที่สามารถกระตุกหัวใจให้สั่นไหวได้ง่ายๆ
"คนที่ก้าวข้ามผ่านกำแพงของน้ำได้มีแค่ไม่กี่คนซึ่งบางครั้งน้ำก็คงไม่สามารถแยกแยะได้ว่าจะมอบความรักแบบไหนให้"
"เลิกพูดซะทีคุณต้องการอะไรว่ามา"
"ผมคงทำให้คุณโกรธต้องขอโทษอีกครั้งแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ดีที่สุดให้น้ำ…ผู้หญิงที่ผมและคุณรัก"
วัลลภเอ่ยออกมาจากใจเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าในแววตาขอไอฟ้าเต็มไปด้วยความรักที่แน่วแน่จนเขาเกือบใจอ่อนแต่ก็ต้องทำใจให้แข็งไว้เพราะทุกอย่างมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้วคงยากที่จะถอนตัว
การหักดิบอาจทำให้คนทั้งคู่ต้องเผชิญกับคำว่าเจ็บปวดแต่เวลาจะช่วยรักษาทุกอย่างและวันข้างหน้าจะดีขึ้นเขาเชื่อ
"ปล่อยน้ำเถอะนะครับ"
"คุณไม่คิดว่าตัวเองขอมากไปเหรออีกอย่างคุณใช้สิทธิ์อะไรในการขอเรื่องนี้"
"ผมรักน้ำและอยากทำสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอและผมก็เชื่อว่าคุณก็ต้องการทำแบบนั้นเหมือนกัน"
"ฉันไม่จำเป็นต้องทำถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อน"
พูดจบไอฟ้าก็ลุกเดินออกไปพร้อมกับประโยคที่ดังไล่หลังมาติดๆ
"ผมจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอน้ำถ้าคุณรักเธอจริงๆก็ควรปล่อยเธอให้ได้ใช้ชีวิตที่ถูกต้องคุณก็น่าจะดูออกว่าผมรักน้ำมากและพร้อมจะดูแลเธอขอแค่โอกาสเท่านั้น"
นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่ไอฟ้าได้ยินและทุกคำยังคงดังก้องวนไปวนมาไม่รู้จักจบจักสิ้นแต่ละคำมันช่างทิ่มแทงหัวใจของเธอได้อย่างเจ็บแสบจริงๆ
ในความคิดเธอแค่ความรักก็เพียงพอแล้วสำหรับคนสองคนและเคยคิดว่าคนอื่นก็คงคิดเหมือนกัน
แต่สิ่งที่ได้ยินมามันไม่ใช่!
แล้วศิศิราล่ะจะคิดแบบเดียวกับเธอหรือเปล่านะและหากวัลลภพูดถูกเธอควรจะทำอย่างไรดี...
เสียงรถทำให้คนที่กำลังจะเปิดอ่านหนังสือต้องรีบวางลงทันทีพร้อมกับการกระโจนตัวลงจากโซฟาแล้ววิ่งออกไปหาคนที่มาอย่างเร็วแต่แล้วศิศิราก็ต้องเบรคหัวเกือบทิ่มเมื่อถูกมารดามายืนขวาง
"แม่คะ"
"ก็แม่น่ะสินึกว่าใครแล้วจะรีบไปไหน"
"เอ่อ...ไป ไป ไป..."
"ไปหาน้อง"
"น้อง"
ศิศิราทำหน้างงเล็กน้อยกับคำว่าน้องแต่พอนึกขึ้นได้หญิงสาวก็รีบพยักหน้ารับทันที
"แม่พูดไปตั้งนานกว่าจะตอบนะเรา"
"ขอโทษค่ะ"
"อัยย์เป็นน้อง น้ำเป็นพี่เข้าใจง่ายจะตาย...ใช่มั้ย"
"เอ่อ...ค่ะ"
คนพูดเอ่ยออกมาสั้นๆเธอไม่ชินกับคำนี้เลยสักนิดพี่น้องและคิดว่ามารดาและคนอื่นๆก็คงจะไม่ชินกับคำว่าคนรักที่เธอกับไอฟ้ากำลังใช้อยู่เหมือนกัน
"น้ำเป็นพี่ต้องรักน้องให้มากๆมีอะไรไม่ดีก็คอยเตือนกัน"
เรณูพูดพร้อมกับการสังเกตใบหน้าของคนฟังไปด้วยและนั่นยิ่งทำให้เธอได้รู้อะไรมากขึ้นมันชัดเจนอย่างที่วัลลภเล่าให้ฟังจริงๆและเธอก็ไม่อยากให้บุตรสาวถล่ำลึกมากกว่านี้
และตอนนี้เธอคงจะหลีกเลี่ยงข้อเสนอของวัลลภไม่ได้เสียแล้ว
"บอกแม่สิว่าน้ำจะเป็นพี่ที่ดี"
"ค่ะแม่ น้ำจะเป็นพี่ที่ดีไอฟ้าเป็นน้องที่น่ารักเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันค่ะ"
"แม่เชื่อ"
"งั้นน้ำไปหาอัยย์ก่อนนะคะคิดถึงเอ้ย!...ฝากซื้อของน่ะค่ะเลยต้องรีบไปเอา"
พูดจบศิศิราก็วิ่งไปหาคนที่คิดถึงทันทีโดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจมองตามไปติดๆ
เรณูไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีหากว่าไอฟ้าเป็นผู้ชายเธอคงไม่ลังเลใจสักนิดที่จะยกลูกสาวให้
แต่ทุกอย่างเป็นปัญหาตั้งแต่เริ่มแรกเมื่อคนรักกันเป็นผู้หญิงทั้งคู่
ไอฟ้าส่งยิ้มกว้างให้กับคนที่วิ่งเข้ามาหาแม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดและสับสนมากขนาดไหนแต่เธอก็ไม่อยากแสดงให้ศิศิราได้เห็น
แค่นี้เธอก็มองเห็นความกังวลใจในดวงตาคู่กลมโตนั้นแล้ว
ใช่เธอเห็นและรับรู้บทสนทนาทั้งหมดที่หญิงสาวตัวเล็กคุยกับมารดาและนั่นยิ่งเหมือนกับการตอกย้ำความเจ็บปวดให้กับตัวเองมากยิ่งขึ้น
ที่สำคัญและทำให้หัวใจของเธอแทบหมดแรงก็คือสายตาที่มองมาของเรณูที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าต้องการให้เธอได้ยินการสนทนาทั้งหมด
"เหนื่อยมั้ยคะ"
"นิดหน่อยค่ะ ทานอะไรหรือยังคะ"
คนถูกถามส่ายหัวไปมาก่อนจะใช้แขนเกี่ยวแขนคนตัวสูงเอาไว้
"ไม่มีอัยย์พี่ก็แทบไม่อยากกินไรเลย"
"ไม่ได้นะคะแบบนี้กระเพาะจะถามหาได้"
"เป็นห่วงเหรอ"
"ห่วงสิคะห่วงมากด้วย"
"งั้นก็อย่าไปไหนไกลจากพี่สิ"
คนพูดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนๆก่อนจะหลบสายตาของไอฟ้าที่มองมายังตัวเองแบบอายๆ
จากที่ไม่เคยหลบเลี่ยงให้ต้องเสียหน้าแต่กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับสายตาคู่เล็กที่มองยังไงก็ไม่มีพิษมีภัยแต่ยิ่งมองศิศิราก็ยิ่งค้นพบว่าในดวงตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่มีเธอเป็นเจ้าของ
ไอฟ้านั่งพักอยู่ที่สวนหน้าบ้านโดยมีศิศิราอาสาไปเอาของว่างมาให้ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เคยน่ากลัวในสายตาเมื่อครั้งก่อนจะเปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้
ขี้อ้อน เอาใจเก่งแต่คงความดุไว้เช่นเดิมสังเกตได้ในหลายๆครั้งที่เธอถูกอีกฝ่ายเอ็ดทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไร
เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้ไอฟ้าต้องรีบหันไปส่งยิ้มให้คนที่เข้ามาเพราะคิดว่าเป็นคนในความคิดแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครรอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางลงเพราะคนที่เดินเข้ามาก็ไม่ได้ส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน
"แม่มีเรื่องจะคุยด้วย"
เรณูเอ่ยออกมาสั้นๆก่อนจะเดินนำไอฟ้าไปทางอื่นเรื่องแบบนี้ควรจะหาที่เงียบๆคุยกันและควรจะออกห่างจากจุดที่ศิศิราอยู่ให้มากที่สุด
ไอฟ้าหยุดเดินเมื่อคนตรงหน้าหยุดเดินเธอพอจะดูออกว่าหัวข้อการสนทนาคืออะไร
หากเธอบอกว่าไม่พร้อมจะได้มั้ยนะ
"ถึงเราสองคนจะไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆแต่อัยย์รู้ใช่มั้ยว่าแม่รักอัยย์พอๆกับที่รักยัยน้ำ"
เรณูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆนี่คือความรู้สึกจากใจของเธอและสิ่งที่เธอกำลังจะทำก็คือการทุบหัวใจของคนที่รักด้วยน้ำมือของตัวเอง
อยากบอกว่าความเจ็บปวดของคนเป็นแม่ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าลูกเลยแต่นี่คือสิ่งดีๆที่เธอเชื่อว่าสักวันลูกสาวของเธอจะเข้าใจมันได้
"อัยย์เชื่อใช่มั้ยว่าแม่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกๆ"
"ค่ะ"
"แล้วอัยย์ว่าแม่ควรตอบรับหรือปฏิเสธหากวัลลภเสนอจะเป็นคนดูแลพี่สาวของเราต่อจากแม่"
ไอฟ้ารู้สึกว่าตัวเองหูอื้อชาไปหมดทั้งตัวทำอะไรไม่ถูกตอนนี้คงทำได้เพียงฝืนยิ้มทั้งๆที่บางอย่างกำลังจะไหลออกมาจากดวงตาแต่เธอก็ต้องแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อทำให้มันไหลย้อนกลับเข้าไป
"ตาลภเป็นคนดีเหมาะสมกับยัยน้ำที่สุดอัยย์เห็นด้วยกับแม่มั้ย"
พูดไปเรณูก็เอื้อมไปจับที่ไหลคนฟังที่ตอนนี้ดูเศร้ามากขึ้นทุกทีและสิ่งที่ทำให้เธอสะเทือนใจมากที่สุดก็คือรอยยิ้มที่กำลังแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของไอฟ้ามันดูไม่เข้ากับใบหน้าและดวงตาที่เศร้าสร้อยนั่นเลยสักนิด
เธอเองก็เสียใจแต่มองไม่ออกเลยจริงๆกับอนาคตความรักของบุตรสาวทั้งสองหากปล่อยให้รักกัน
"อัยย์ว่ายังไงลูก"
ไอฟ้าหลบสายตาคนถามที่จ้องมองมาเพื่อเอาคำตอบ
ไม่ใช่สิมันคือสายตาบังคับที่ทำให้เธอไม่มีทางเลือกในการตอบต่างหากดังนั้นไอฟ้าจึงทำได้เพียงการพยักหน้าอย่างจำยอมและแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเรณู
เธอรู้ว่าแค่นี้ไอฟ้าก็เจ็บปวดมากแล้วดังนั้นการได้คำตอบรับแบบนี้ก็เกินพอแล้ว
"ขอบใจนะอัยย์แม่ขอบใจจริงๆ"
เรณูดึงตัวไอฟ้ามากอดหลวมๆก่อนจะคลายอ้อมกอดออกแล้วเดินจากไปคิดว่าตอนนี้ไอฟ้าคงต้องการอยู่เพียงลำพังเพื่อใช้ความคิดอะไรหลายๆอย่าง
ไอฟ้าเป็นคนดีน่าเสียดาย…น่าเสียดายจริงๆ
สายตาของไอฟ้าค่อยๆละจากคนที่เพิ่งจากไปพร้อมกับการทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดแรงจากนั้นน้ำตาที่เคยคิดว่ากำจัดได้หมดแล้วก็ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรมันจะว่างเปล่าขนาดไหนนะถ้าไม่มีมือของศิศิราจับกุมเอาไว้
เรณูพูดถูกวัลลภคือคนที่เหมาะสมและดีพอที่จะได้ความรักจากศิศิราและเธอรู้ดีว่าที่เรณูมาคุยด้วยไม่ใช่การมาปรึกษาแต่คือการมาขอร้องต่างหาก
ขอให้เธอปล่อยมือจากศิศิราเหมือนอย่างที่วัลลภขอ
และดูเหมือนทั้งสองคนจะทำสำเร็จเพราะตอนนี้หัวใจของไอฟ้ากำลังสั่นคลอนและค่อยๆหมดแรงลงไปทุกที
นิยายเรื่องอื่นๆ
คุณหนูที่รัก yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=975576ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=552259เกมรัก สะดุดใจ yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=847672ปีกรัก yuri
http://writer.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1003521สัญญาวิวาห์กำมะลอ yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1044762กำแพงหัวใจ
http://www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=20284สามารถสั่งซื้อได้แล้วจ้า
ลวงรักฉบับร้าย
http://www.yuriread.com/index.php?board=138.0แบบe-book ก็มีนะค่ะเข้าไปดูได้ที่
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyouขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ข่าว
