“น่าเจ็บใจนัก”สรพจ์กวาดของที่อยู่บนโต๊ะด้วยอาการโมโหโทโส
“พวกแกไปลากคอมันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ เอาตัวมันมาเป็นๆ ฉันจะค่อยๆ เชือดมันให้ตายอย่างช้าๆ”สรพจน์กำชับลูกน้องน้ำเสียงโหดเหี้ยม
“แต่พวกไอ้หาญคอยคุ้มกันอยู่นะครับ การที่เราจะเอาตัวคุณพิมพ์มามันไม่ง่ายนัก”เอริคบอกด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“แกจะให้ฉันฆ่าแกหรือแกจะไปเอามันมา”ลูกน้องทุกคนต่างขนหัวลุก ลนลานกันออกไปตามคำสั่ง
“แกทำให้ฉันเกือบเข้าไปกินข้าวแดงในคุก ตราบใดไม่ได้แก้แค้นแกฉันจะไม่มีวันเลิกรา”สรพจน์สบถออกมาอย่างเจ็บแค้น
“คุณท่านครับ ตำรวจสืบทราบประวัติของเพื่อนคุณพิมพ์แล้วครับ”คชารีบเข้ามารายงานทันทีที่รู้ประวัติของผู้ชายที่พิมพ์ผกาคบหา
“ได้ความว่ายังไงบ้าง”วรัญญูรีบดันตัวลุกขึ้นถามสีหน้าคร่ำเครียด
“คนแรก นายหาญครับ นายคนนี้มีประวัตอาชญากรรม เป็นมือปืนรับจ้างทั่วไป เดินเข้าออกคุกเป็นว่าเล่น ส่วนอีกสองคน นายณกุล กับอดิศร เป็นเพื่อนสมัยเรียนของคุณพิมพ์ ก่อนหน้านั้นหนึ่งวันคุณพิมพ์ไปหานายสองคนนี้ ผมลองไปถามคนในครอบครัวของเขา เขาบอกว่าไปกับคุณพิมพ์ ผมว่าตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ คงจะเป็นคนพิมพ์”
“อย่าพูดจาพล่อยๆ เรายังไม่หลักฐาน เป็นไปได้ว่าคนพวกนี้อาจจะจับตัวยัยพิมพ์ไป มันคงจ้องอยู่ก่อนแล้ว พอโอกาสเหมาะมันก็จับตัวยัยพิมพ์ไป แต่ก็เป็นจังหวะที่ยัยรินอยู่ในเหตุการณ์ด้วย”
“แต่ท่านครับ ตำรวจก็สันนิษฐานออกมาอย่างนั้นนะครับ แล้วก็สาเหตุคุณท่านน่าจะรู้ดีกว่าใคร”
“หุบปากเดี๋ยวนี้ แกอย่ามากล่าวหาลูกสาวฉันนะ”วรัญญูหันมามองคชาตวาดด้วยน้ำเสียงดุดัน ยายเติมสะกิดคชาหลานชายให้นิ่งเอาไว้
“ขอโทษครับ”คชาก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด แม้เขาจะรู้ดีว่าพิมพ์ผกานั้นไม่ซื่อ แต่เขาก็ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะวางแผนร้ายๆ ในแนบเนียนถึงเพียงนี้ เห็นทีคนที่จะโดนหางเลขไปด้วยคงจะเป็นรสรินทร์
“ออกไป แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”วรัญญูไล่ใส่ เขามือไม้สั่นด้วยความโกรธ มาใส่ร้ายพิมพ์ผกาเลื่อนลอยแบบนี้ยิ่งยั่วยุให้เขาโกรธ
“คุณท่านอย่าโกรธไปเลยนะคะ หลานชายอิฉันคงจะไม่ได้ตั้งใจ”ยายเติมลูบหน้าอกวรัญญูเพื่อหวังให้เขาสงบใจ
“ยายเติมเห็นด้วยกับฉันใช่ไหม”วรัญญูไม่ยอมรับความจริง ถึงอย่างไรเขาก็ยังเชื่อมั่นในตัวพิมพ์ผกา
“อิฉันเห็นด้วยค่ะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างคุณพิมพ์ไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นแน่นอนค่ะ”ยายเติมพูดให้กำลังใจ แม้จะแอบหวั่นในใจถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเปลี่ยนแปลง
คืนพระจันทร์มืดมิดไร้หมู่ดาวเคียงข้างกับท้องฟ้า ทำให้ใจคนที่แหงนมองหดหู่ตาม พิมพ์ผกาทิ้งตัวลงนอนที่แคร่ไม้ ก่อนที่ดวงตาแห่งความกังวลจะหลับพริ้ม เธอควรจะยินดีที่ได้เห็นความพินาศของวรัญญู แต่เธอกลับสับสนวุ่นวายจนแทบข่มตานอนไม่หลับ
“มานั่งตากน้ำค้างแบบนี้ ไม่สบายขึ้นมาพี่อาจหนีกลับบ้านได้นะ”พิมพ์ผกาลืมตาโพล่ง และแววตาวาวโรจน์
“จะบอกให้นะ แกไม่ชำนาญเส้นทางป่าลึก หมีคงจะคาบแกไปกิน คงได้เป็นผีสิงสถิตอยู่กับป่านี้”น้ำเสียงพูดเข้มดุท่าทางเอาจริงเอาจัง
“หึ ก็ดี อย่างน้อยก็มีประโยชน์กับหมี มีประโยชน์กับพื้นดิน”รสรินทร์ยอกย้อน พิมพ์ผกาหยัดตัวขึ้นยืนท่าทางจะโกรธจัด
“แกคงจะไม่ตายง่ายๆ หรอก หนังเหนียวซะขนาดนี้”พิมพ์ผการุดหน้าเข้ามาพิงแขนลงกับผนังไม้ข้างตัวดวงตาจับจ้องมองกวางน้อยที่พร้อมจะเขมือบ
“นี่ อย่านะ”พิมพ์ผกายื่นหน้าเข้ามาซบแก้มนุ่มและสูดกลิ่นหอมดุจดอกไม้ธรรมชาติ
“จะเก็บไว้ให้นายเอ็มหอมคนเดียวเหรอ เผื่อแผ่คนอื่นเชยชมบ้างซิ”พิมพ์ผกาเอาแต่จ้องต่ำลงมาจากคอระหง รสรินทร์ถึงขั้นร้อนหนาวสลับกัน
“พี่จะไปนอน ง่วง”รสรินทร์ขยับเท้าทำท่าจะกลับขึ้นบ้านแต่พิมพ์ผกาใช้นิ้วป้องเอาไว้ไม่ให้หนี
“อากาศดีแบบนี้ มานั่งคุยกันหน่อยซิ”พิมพ์ผกาคว้าเอวคอดเหวี่ยงขึ้นนั่งตัก
“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้นะ พิมพ์”รสรินทร์แกะมือเหนียวออกจากเอวคอดอย่างยากลำบาก
“ไม่ปล่อย”พิมพ์ผกากระชับกอดแน่นขึ้นอีก พลางแตะจมูกบนเรือนผมนุ่มสูดดมกลิ่นอย่างพึงพอใจ มือเรียวลากเข้าสู่เนื้อร้อนด้านในลูบคลำเอวคอดอย่างเสน่หา และลากขึ้นสูงไปถึงขนมสองชิ้นที่ชูชันเต่งตึงบีบเคล้นคลึงส่งเสียงครางออกมาอย่างพอใจ
“ปล่อย ปล่อย ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว มาทำแบบนี้กับพี่ทำไม”รสรินทร์ป่ายปัดมือพิมพ์ผกาออกหน้าสวยเนียนแดงจัดขนลุกขนชันไปทั่ว
“ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับแฟนฉัน เพราะฉันรักเขา”พิมพ์ผกาเอี้ยวตัวไปชิมสัมผัสริมฝีปากนุ่มหอมเสมือนเชอรี่แดงดูดเรียวปากบนล่างไปมาอย่างใคร่กระหาย รสรินทร์ผลักใบหน้าพิมพ์ผกาออกไปแรงๆ หยัดลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว ก่อนจะฟาดมือเรียวลงบนใบหน้าเรียวจนทิ้งรอยแดงเป็นหลักฐานแห่งความโกรธ ปาดน้ำตาวิ่งขึ้นบ้าน ปิดประตูเสียงดังโครม เข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งร้องให้
สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เริ่มเศร้า กำมือสองข้างเข้าหากันแน่นก่อนจะทุบมันลงที่ต้นขาด้วยความโกรธตัวเอง สมควรแล้วหรือที่เธอจะทำให้รสรินทร์ต้องเสียใจ
พิมพ์ผกาหอบหายใจถี่ๆ รู้สึกเหนื่อยและเจ็บต้นขา ลุกขึ้นยืนและเปิดประตูห้องเดินเข้าไปหารสรินทร์ที่หลับอยู่บนพื้น ดวงหน้ายังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอจึงช้อนอุ้มร่างบางขึ้นวางลงบนเตียงนุ่ม หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบน้ำตา ก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากมน ปิดไฟและเดินออกไปนอนด้านนอก
ข่าว
