บทที่ 11
"อย่า...อย่าทำแบบนี้ค่ะ" มือเล็กๆ ดันไหล่สาวยั่วยวนไว้อย่างเต็มกำลัง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาเบี่ยงหลบไปข้างๆ
"แค่หอมแก้มก็ไม่ได้เหรอคะ" เสียงหวานถามแผ่วเบา มีบางอย่างในน้ำเสียงของคนตรงหน้าที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ และไม่อยากให้ทำ
เด็กสาวไม่ตอบ ปากคอแห้งผากเหมือนทะเลทราย หล่อนได้แต่ส่ายหน้ารัวๆ เป็นการปฏิเสธพี่ฝันแทน มือบางก็ยังคงทำหน้าที่อยู่แม้จะสั่น
"ก็ได้ค่ะ" สาวเปรี้ยวถอนหายใจ เสยผมดำมันเงา ก่อนจะยอมกลับไปนั่งพิงเก้าอี้เหมือนเดิม นันทวรรณรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปคนร่างบางยอมรับว่าเข็ดกับการอยู่กับคนๆ นี้ตามลำพัง หล่อนน่าจะเชื่อพี่อีฟเสียตั้งแต่แรก และควรจะเชื่อขวัญฟ้าด้วยว่าให้เบี้ยวนัดนี้ไปซะ
"หนึ่งอยากกลับบ้านค่ะ" เธอพูดทั้งๆ ที่ก้มหน้า ไม่กล้าและไม่อยากมองหน้าสวยๆ นั่นอีกต่อไป พี่ฝันทำลายความจริงใจและทุกสิ่งที่หล่อนเคยคิดว่าอีกฝ่ายมีจนหมดสิ้น
คนข้างๆ ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หนึ่งรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจได้ สาวน้อยไม่สนใจ ตอนนี้คนที่แคร์มีเพียงพี่อีฟคนเดียว หล่อนอยากกลับไปที่บ้านไปอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูง
อรสาเดินไปเดินมาอย่างไม่สามารถระงับความเป็นห่วงได้อีกต่อไป เกือบสามทุ่มแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววของคนตัวเล็กเลยสักนิด รับกลับบ้านครั้งแรกก็ทำแบบนี้ซะแล้ว ต่อจากนี้เธอจะห้ามน้องสาวเด็ดขาดในการกลับบ้านกับคนๆ นั้น หล่อนยังมีสิทธิ์ของความเป็นผู้ปกครองอยู่
สักพักเธอได้ยินเสียงรถจึงเปิดประตูบ้านออกไปดู รถเก๋งสีขาวเด่นชัดในความมืดสลัวของถนนที่มีเพียงแสงไฟจากหลอดดวงเล็กเท่านั้น
หญิงสาวยืนกอดอกไม่ปิดบังสีหน้าไม่พอใจของตัวเอง อรสาอยากให้ทั้งสองคนรู้ว่าการกลับบ้านดึกแบบนี้ทำให้เธอเป็นห่วงแค่ไหน
แมวน้อยลงจากรถมาเพียงแค่คนเดียว คนสวยรู้สึกว่าอีกฝ่ายช่างเสียมารยาทเสียจริงที่ไม่ยอมลงจากรถมาแบบนี้ มาส่งหนึ่งก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้วยังไม่คิดจะมาขอโทษหรือทักทายอีก
"พี่อีฟ" เสียงใสร้องเรียก หน้าตาน่ารักบ่งบอกว่าคิดถึงมาก
แขนเรียวกอดเอวหล่อนทันที หญิงสาวได้ยินเสียงรถออกตัวอย่างแรงจึงทันเห็นไฟท้ายสีแดงส่องแสงในความมืด
"เข้ามาในบ้านก่อนสิคะ ยืนตรงนี้เดี๋ยวยุงก็กินหรอก" อรสาอดเป็นห่วงไม่ได้ ตอนแรกตั้งใจจะต่อว่าคนตรงหน้าอยู่แล้วเชียว
"ทำไมกลับมาดึกดื่นป่านนี้คะ" คนตัวสูงเริ่มถามทีละอย่าง
"คือพี่ฝันเขาพาไปทานข้าวแล้วก็ดูหนังค่ะ" เสียงใสตอบอ้อมแอ้ม ไม่ยอมสบตา
"แล้วเราอยากไปเหรอ"
"เปล่าค่ะ" หญิงสาวได้ยินคำตอบแล้วก็ต้องสูดหายใจให้ตัวเองใจเย็นเข้าไปเฮือกใหญ่ หนึ่งไม่ปฏิเสธอีกแล้ว
"แล้วไงต่อคะ" คนผมยาวถาม เผื่อมีอะไรนอกเหนือจากนี้
"ก็...เอ่อ...ไม่แล้วไงค่ะ หนึ่งก็บอกให้พี่เขามาส่งบ้าน" ท่าทางกระสับกระส่ายผิดปกติ แถมมือไม้ก็วุ่นไปหมด คนสวยคิดว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน
"บอกพี่สิคะ อย่าโกหก" น้ำเสียงหวานจริงจัง คิ้วขมวดโดยอัตโนมัติ มือนุ่มจับมือบางเป็นการบอกว่าคนตัวเล็กสามารถบอกเธอได้ทุกอย่าง
"หนึ่ง" เธอเรียกชื่อกระตุ้นคนตรงหน้า
"พี่เขา...พี่เขายื่นหน้ามาใกล้หนึ่งอ่ะค่ะ หนึ่งเอามือกันไว้ พี่ฝันเขาถามว่าแค่หอมแก้มไม่ได้เหรอ หนึ่งไม่ยอมพี่เขาเลยอารมณ์ไม่ค่อยดี" เด็กน้อยพูดแต่หล่อนรับรู้ได้ถึงความกลัวในน้ำเสียง หญิงสาวดึงแมวน้อยมากอดปลอบใจ
เธอรู้สึกโกรธที่ผู้หญิงคนนั้นบังอาจทำกับคนที่รักแบบนี้ เห็นน้องสาวเธอเป็นอะไร คิดอยากจะทำอะไรก็ได้ หนึ่งไม่เต็มใจด้วยซ้ำ
"พี่บอกแล้ว วันหลังอย่าห่างพี่นะ" คนอายุมากกว่าพูดจากใจจริง หล่อนรู้สึกหวงแหน พอได้รู้ว่าคนในอ้อมกอดเจออะไรมา เธอก็ไม่คิดจะต่อว่าอะไรอีกแล้ว กวางน้อยคงรู้สักทีว่าไม่ควรไว้ใจใคร ดีที่คนๆ นั้นไม่บังคับขืนใจ ไม่อย่างนั้นหล่อนก็คงช่วยไม่ได้ แล้วจะเป็นยังไงต่ออีกเธอไม่อยากจะคิดเลย
"กลับดึกก็น่าจะโทรบอกพี่หน่อยนะคะ รู้ไหมพี่เป็นห่วงแค่ไหน" หญิงสาวก้มลงไปมองหน้าน้อง ส่งผ่านความรู้สึกผ่านน้ำเสียงและแววตาอย่างไม่คิดจะปิดบังเหมือนเมื่อก่อน
"ขอโทษค่ะ" สาวน้อยน้ำตารื้น อรสายกมือปาดอย่างเบามือ
"อย่าร้องไห้นะ" เธอลูบผมนั้นเบาๆ รับรู้ความเรียบลื่นที่ไล้กับฝ่ามือ
"หนึ่งไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" หล่อนยิ้มให้
"หนึ่งรักพี่อีฟค่ะ" จู่ๆ แมวน้อยก็บอกรัก แล้วหัวใจหญิงสาวก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอกเสียให้ได้
"พี่...พี่ก็รักหนึ่ง" คนผมยาวรู้สึกขัดเขิน ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะรู้แล้วก็อดที่จะแสดงอาการออกไปไม่ได้
"เป็นแฟนกันเถอะนะคะ" ดวงตาสีน้ำตาเข้มดูออดอ้อน แวววาว
"หนึ่งพูดอะไรออกมารู้ไหมคะ เราเป็นพี่น้องกันนะ จะเป็นแฟนกันได้ไง" หล่อนท้วงติง สติที่เกือบหายไปเพราะคำหวานกลับมา
"รู้ค่ะ แต่ถ้าเราไม่ได้ทำ...เอ่อ...แบบนั้น ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ พี่อีฟเป็นคนบอกหนึ่งเอง" สาวสวยอยากจะเป็นลม คำแนะนำที่เคยให้ไปย้อนกลับมาเล่นงานเธอเสียเอง
"ที่พี่เคยพูดไปน่ะ มันไม่ได้ใช้กับทุกเรื่องได้นะคะ" หล่อนหวังให้คนน่ารักเข้าใจ
"แล้วเรื่องนี้ทำไมถึงใช้ไม่ได้ล่ะคะ" อีกฝ่ายถามอย่างใสซื่อ หญิงสาวเริ่มกลัดกลุ้มไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ถ้าเป็นคนอื่นคงเข้าใจได้ไปแล้ว
"อืม...ก็เพราะคนที่เป็นพี่น้องกันจะเป็นแฟนกันไม่ได้ไงคะ แค่เป็นแฟนก็ผิดแล้วต่อให้เราไม่ได้ทำอะไรกันก็เถอะ" เธอพยายามพูดเท่าที่คิดออก แต่มองจากหน้าใสเกลี้ยงเกลาแล้วดูท่าจะไม่ทำให้คนอายุน้อยกว่าเข้าใจมากขึ้นแต่อย่างใด
"เป็นแฟนกับหนึ่งนะคะ" เด็กน้อยเริ่มงัดไม้ตาย ภายในใจอรสาเถียงกันวุ่นวาย
"นะคะ" เสียงใสอ้อนย้ำอย่างน่ารัก ใจของเธออ่อนหยวบ
"ก็ได้ค่ะ" หล่อนตัดสินใจพูดออกไป
"แต่ห้ามขอมากกว่านี้แล้วนะ" คนผมยาวหมายถึงห้ามเกินเลยทางร่างกายกัน แต่ดูเหมือนว่าสาวน้อยจะคิดว่าห้ามอ้อนขอในเรื่องอื่น ปากบางยิ้มกว้างอย่างดีใจ แขนเล็กกอดแขนของเธอแน่นจนหน้าอกเบียด หล่อนรับรู้ได้ถึงความอุ่นหยุ่นของเนินเนื้อ
"ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ ดึกแล้ว" คนตัวสูงตัดบท หวังว่าต่อจากนี้นันทวรรณจะระวังตัวมากขึ้น เพราะเธอก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะได้ไม่รู้สึกอะไรกับคนที่ตัวเองรัก
ตลอดทั้งอาทิตย์เด็กสาวรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก คืนนั้นเธอรู้ว่าตัวเองพูดบ้าๆ ออกไป พี่อีฟจะปฏิเสธก็ได้แต่ไม่ทำ หล่อนเพิ่งรู้ว่าคนที่ตกอยู่ในห้วงของความรักเป็นยังไง
"ไปค่ายนี่มันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ" เพื่อนสาวถามเมื่อหมดคาบเรียนช่วงเช้า
"เปล่านี่ จริงๆ ไม่ค่อยอยากไปเลย" หนึ่งตอบตามจริง
"แล้วทำไมหนึ่งดูมีความสุขจัง อารมณ์ดีผิดปกติมาหลายวันแล้วนะ" ขวัญฟ้าพูด ใบหน้าอวบอูมสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
"ก็...มีเรื่องดีๆ น่ะ"
"เรื่องอะไรเหรอ" เสียงร่าเริงนั้นอยากรู้เต็มที่
"ไม่บอก ความลับ" หล่อนลอยหน้าลอยตาพูด รู้ว่านี่เป็นเรื่องของเธอกับพี่อีฟ และไม่สามารถบอกคนอื่นได้
"เดี๋ยวนี้มีความลับ" คนตรงหน้าพูดอย่างไม่จริงจังนัก
"อ้าวพี่ฝุ่น" หญิงสาวทักเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่โรงอาหารใต้คณะ
"ดีครับ น้องอีฟคนสวย" เขาขยิบตาคมอย่างล้อเล่น
"วันพรุ่งนี้จะไปยังไงคะ" อรสาพูดตรงประเด็นทันที เธอไม่มีเบอร์ของชายหนุ่มเลยกังวลมาหลายวันว่าจะติดต่อเขาได้ยังไง เพราะรุ่นพี่เคยขอแต่เธอปฏิเสธ
"อ่อ อืมให้พี่ไปรับที่บ้านไหม" เสียงทุ้มบอก
"ไปเจอกันที่คอนเสิร์ตเลยไม่สะดวกกว่าเหรอคะ" หญิงสาวเสนอทางเลือก หล่อนไม่อยากจะทำให้เขามีความหวังมากไปกว่าเดิม
"ก็ได้ครับถ้าน้องอีฟสะดวก" ฤทธิศักดิ์รับคำง่ายๆ
"มานั่งทานกับพี่มา" เขาพูดกับเธอและพยักหน้าเผื่อไปยังแป้งเพื่อนสาวของหล่อนด้วย ทั้งหมดจึงเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างด้วยกัน
"เก็บของเรียบร้อยยังคะ" หญิงสาวโผล่หน้าเข้าไปในห้องนอนตรงกันข้าม
"ใกล้แล้วค่ะ" เสียงใสหวานบอกก้มหน้าก้มตายัดข้าวของเครื่องใช้ลงกระเป๋าเป้ที่แทบจะปริแตกออกมา
"เอากระเป๋าไปเพิ่มก็ได้มั้งคะ ยัดเข้าไปขนาดนั้นซิปแตกจะลำบากนะ" หล่อนบอกด้วยความเอ็นดู
"อืม ก็ดีค่ะจะได้เอาขนมไปด้วย" คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้าง
"กินแต่ขนมเดี๋ยวก็อ้วนเป็นตุ่มหรอก" เธอพูดแหย่แฟนหมาดๆ จริงๆ แล้วคนตรงหน้าผอมไปด้วยซ้ำ จะเพิ่มน้ำหนักสักหน่อยคงไม่เป็นไร
"แล้ว...ถ้าอ้วนยัง...เอ่อ...จะรักอยู่ไหมคะ" สาวน้อยแล้วก็เขินอายเสียเอง
"อือ" หล่อนตอบ
"อือนี่คืออะไรคะ" แมวน้อยไม่ยอม
"รู้แล้วถามพี่เหรอคะ" สาวสวยขยี้ผมเบาๆ
"ก็...อยากฟังนี่คะ" ดวงตาบอกว่ารอคอย เธออดใจไม่ไหวจูบที่เปลือกตานุ่มนั้น ก่อนจะหอมแก้มแถมอีกฟอดหนึ่ง
"รักค่ะ" หญิงสาวพูดยิ้มๆ ยังไม่ชินที่ต้องเอ่ยคำนี้ออกมาสักเท่าไหร่
"พรุ่งนี้พี่อีฟจะไปดูคอนเสิร์ตกับรุ่นพี่ใช่ไหมคะ" คนตรงหน้าถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
"ใช่ค่ะ ทำไมเหรอ" หล่อนถามกลับ
"รีบไปรีบกลับนะคะ" คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาเอาของที่อยู่ในเป้ใบเก่าแบ่งมาใส่เป้อีกใบข้างตัว
"เลียนแบบคำพูดพี่นะเนี่ย อืม...หรือว่าหึงคะ" เธอเอะใจที่คนร่างบางเลี่ยงจะสบตา
"เปล่าสักหน่อย" น้ำเสียงของสาวน้อยไม่ได้เข้ากับคำพูดเอาเสียเลย
"พี่ดีใจนะ...ที่หึง" คนหน้ารูปไข่ยื่นมือไปจับแขนผอมบาง และยิ้มที่บอกว่าพี่รักแต่หนึ่งคนเดียวไม่ต้องห่วง
คนน่ารักหันกลับมากอด ใบหน้าซุกที่อกนุ่มของเธอ หล่อนโอบเอวบางตอบ กลิ่นหอมของแชมพูชวนให้สูดดมอย่างไม่รู้เบื่อ
ข่าว
