Chapter 17.5 : คุณค่าที่คู่ควร ดวงตาสีน้ำเงินเหม่อลอยทันทีหลังจากได้ยินเสียงครูฝึกสั่งให้พัก แต่เธอก็ไม่มีเวลาเหม่อนาน เพราะอะไรไม่รู้เย็นๆมาโดนแก้มให้สะดุ้ง เกือบพุ่งหมัดไปสอยต่อยหน้าคนที่เอามันมาทาบแล้ว หากไม่เห็นหน้ากันเสียก่อน
“คริส.?” มิกิอุทานหลังผินตัวหลบของเย็นๆที่กระทบแก้มใส สองมือที่กำแน่นพร้อมต่อสู้คลายลงทันทีที่เห็นอีกคนเลิกคิ้วยิ้มให้ และเธอเองหน้าร้อนแปลกๆ ทั้งที่มันควรจะเย็นสิ “อะไรคะ.?”
“น้ำไง.. เห็นเป็นอะไรล่ะ.?” ตอบกวนประสาทให้อีกคนกลอกตาให้ และก่อนที่จะโดนโกรธจริงๆ ก็ยิ้มหวานๆให้หนึ่งทีก่อนเอียงคอเป็นสัญญาณชวนให้ไปนั่งด้วยกัน คนหน้าหวานกำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธแต่หล่อนก็ดูจะแพ้สายตาออดอ้อนเหมือนลูกหมาของเธอ
เออ.. ยอมเป็นหมาก็ได้.. แค่กับเธอคนเดียวนะ..
“คุณรู้ไหม.. นั่งพื้นแข็งๆแบบนี้นานๆ ก้นจะด้านได้นะ” สาวลูกครึ่งพูดติดขำ คนที่ลงมานั่งใกล้กันหัวเราะเบาๆ เธอเลิกคิ้ว มือก็รับขวดน้ำที่เปิดแล้วมาด้วย แหม..ใจดีแปลกไปนะ.. “ทำไม.. ไม่เชื่อตรรกะของฉันเหรอ.?” ถามเสร็จก็กระดกน้ำเข้าปาก หางตามองคนใจดีผิดปกติไปด้วย
ไม่แต่งหน้า เหงื่อออกน้อยๆแบบนี้ ก็สวยดีเหมือนกันนะ เธอคิด แต่ไม่ได้คิดว่าอีกคนก็คิดเหมือนเธอ ก็หล่อนช่างกวนใจ..
“จะเชื่อได้ไง.. ก็เธอไม่ใช่เหรอที่นอนบนพื้นแข็งๆแบบนี้วันนั้น ตอนนั้นหลับไปได้ไง.?” ถามสวนไปพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ อีกคนทำท่าจะอ้าปากเถียงกลับมาก็กลับหุบปากฉับไปเฉยๆ แก้มขาวใสขึ้นสีชมพูแดงระเรื่อ โอ้..น่ารักจัง..
“อะไร.. แค่นี้ทำเขิน..” ถามขำๆ เอาไหล่ชนไหล่คนนั่งใกล้ซะจนหล่อนตัวเอียงไปอีกด้าน เกือบคิดว่าหล่อนจะโกรธเห็นทำตาโตใส่และชนกลับมาเสียแรงแทบกระเด็น
“โหย.. แค่นี้ต้องทำรุนแรงด้วยเหรอ.!”
“ก็อยากทำให้หมั่นไส้ทำไมล่ะ!” มิกิเถียง เอาขวดน้ำที่ปิดฝาแล้วตีบ่าคนช่างแกล้งไปหนึ่งที หล่อนโยกตัวหลบหัวเราะจนเหมือนลืมเก็ก หรือเพราะไม่เห็นมีใครอยู่ที่นี่นอกจากพวกเธอ แม้กระทั่งอิงกริดที่หายตัวไปทันทีที่มีโอกาส
แอบไปเล่นจ้ำจี้กับเมเนเจอร์อีกป่าว.. โดนจับได้จะหัวเราะให้ฟันหลุด..
“ก็แกล้งเธอแล้วสนุกดีนี่” ตอบตามความจริง ผู้หญิงอีกคนเลยผลักไหล่เข้าให้อีกทีจนเกือบลงไปกองกับพื้น ว่าจะแกล้งคืนสักหน่อยกลับเห็นหล่อนสีหน้าเปลี่ยนไปคล้ายคิดหนักอะไรอยู่ หล่อนเอาขวดน้ำหมุนเล่นกับพื้นเหมือนเด็ก
“เฮ้.. โกรธเหรอ.?”
“เปล่า.. แค่มีเรื่องบางอย่างให้คิด”
ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสมองเสี้ยวหน้าคนพูดอยู่นานจนกระทั่งหล่อนยอมหันมามองกัน ยิ้มหล่อนยังสวยนะ แต่ดูฝืนๆยังไงไม่รู้สิ..
“เกี่ยวกับฉันไหม.?” ถามไปเหมือนจะหลงตัวเอง หากรอยยิ้มเจื่อนๆก็เหมือนจะบอกทางให้ว่าเดาถูกแล้ว “เรื่องข่าวเรา.?”
มิกิยิ้มเศร้าไปนิด ความจริงก็ไม่ได้อยากจะคิดมาก แต่พอเห็นสายตาเป็นกังวลของคนถามก็อดจะแคร์เรื่องนี้ไม่ได้ มือยังหมุนให้ขวดน้ำหมุนไปหมุนมาบนพื้นต่อไประหว่างปากพึมพำ “ฉันไม่กลัวหรอกนะข่าวแบบนั้น เคยโดนมามากกว่านี้อีก”
คริสตินเลิกคิ้วมองหน้าคนพูดที่เงยหน้ามายิ้มให้ทั้งมือยังหมุนขวดน้ำอยู่ไม่เลิก ไม่รู้สนุกอะไร หรือไม่รู้จะทำอะไรให้ดีกว่านั้น วิธีแก้เครียดของเธอเหรอ..
“ช็อคโกแลตดีกว่า..” มือขาวยื่นลูกอมรสช็อคโกแลตให้อีกฝ่ายที่หันมามองแปลกใจ “ต้องให้แกะให้หรือเปล่า.. ป้อนด้วยเลยดีไหม.?” แกล้งพูดกวนใจไปอย่างนั้น แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ อีกคนมาคว้าหมับแต่แรงสัมผัสเหมือนกรงเล็บตะปบเอาลูกอมจากมือไป หล่อนแกะเจ้าลูกกวาดสีน้ำตาลใส่ปาก ก่อนจัดการยัดเปลือกห่อใส่มือเธอ
เออ..ให้มันได้แบบนี้สิ!
สาวอังกฤษนิ่วหน้าเล็กน้อย มองของในมือหงุดหงิดเล็กๆ ทำไมเธอต้องมาเอาใจยัยคนนี้ด้วย แต่เรื่องนี้เธอจะไม่พูดหรอก ไม่นานเปลือกลูกอมก็โดนขยำและปาไปลงถังขยะที่มุมห้องอย่างแม่นยำ หันมามองอีกคน หล่อนอมลูกอมแก้มตุ่ย ได้ยินเสียงเคี้ยวกรุบๆด้วย ท่าจะฟันดีอยู่ ดูแบบนี้แล้วเหมือนเด็กจริงๆ
นั่นสิ..เด็กนั่นแหละ เธออายุน้อยกว่าฉัน..ฮิเมะจัง..
พระเจ้า.. ไม่เคยพูดชื่อญี่ปุ่นอะไรแล้วรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน!
“ฉันไม่แคร์หรอกนะ ถ้ามันเป็นเรื่องฉันคนเดียว” เสียงหวานงึมงำอยู่ในลำคอ แต่แน่นอน นั่งใกล้กันขนาดนี้ย่อมจะได้ยิน และดวงตาสองสีก็ได้เจอกัน จ้องกันอยู่นานหลายนาทีก่อนที่ใครคนหนึ่งจะทำลายความเงียบ
“ฉันกลัวคุณเสียชื่อไปด้วย ต้นสังกัดต้องไม่ชอบแน่..”
คริสตินไม่อยากเชื่อหู แต่ก่อนเธอเคยหลงตัวเองเสมอว่าใครๆก็ต้องแคร์ต้องคอยมาเอาอกเอาใจ แต่นั่นก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ คนที่ไม่ว่าใครก็ดูเหมือนจะพร้อมพลีกายถวายชีวิตให้แค่เพียงหล่อนขยับริมฝีปากน่ารักและส่งยิ้มหวาน
ยิ้มที่ฉันอยากจะเก็บเอาไว้ดูคนเดียว..
แต่นั่นก็แค่ฝัน...
คนหน้าคมแค่นหัวเราะไม่เต็มใจ ตอนนี้เองที่เห็นการหมุนขวดน้ำเล่นเป็นเรื่องน่าทำที่สุด ก็ถ้าไม่ทำ เธอคงจะรั้งต้นคออีกคนมาจูบในโทษฐานหมั่นไส้ที่ชอบทำตัวน่ารักได้อย่างร้ายกาจแล้ว..
“แคร์ฉันทำไมล่ะ” เอ่ยขึ้นตามประสาคนปากร้าย หากเป็นครั้งแรกที่รู้สึกอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกิน เพราะดวงตากลมๆสีน้ำเงินที่มองมาเหมือนตัดพ้อ แต่นาทีต่อมาสาบานเลยนะว่า เธอชอบมาก เรียวปากอิ่มเต็มสีชมพูอ่อนมันค่อยๆเม้มลงเข้าหากัน เจ้าตัวคงไม่รู้เลยว่า กำลังทำตัวเซ็กซี่ได้น่าฟัดที่สุด
ฉันจะหยุดตัวเองได้ไหม.. ไม่ให้อยากจูบเธอ..
“เอ่อ.. ฉันก็แค่คิดว่า เรื่องแค่นี้เบคก้าจัดการได้ ไม่เห็นจำเป็นที่เธอจะต้อง----”
“เพราะฉันอยากทำไงล่ะ ทำไมคุณจะต้องซักด้วย!” เสียงคนสวยปรี๊ดแตกแทรกขึ้นมากะทันหัน คริสตินมองหน้าหล่อนเลิกลั่ก เห็นสาวคนที่ว่าหันไปเปิดขวดน้ำกระดกอักๆ แก้มใสแดงจัดยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศสุก ลำคอขาวระหงเด่นชัดเมื่อหล่อนแหงนคอดื่มน้ำจากขวด ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอจ้องหล่อนตาค้าง กระทั่งได้ยินเสียงบ่นเบาๆ
“เป็นแวมไพร์หรือไง.. จ้องคอฉันอยู่ได้ บอกไว้ก่อนนะ ถ้ากินเลือดฉัน คุณจะติดเชื้อ..”
โอ้ว.. เชื้ออะไรเหรอ.. เชื้อรักหักสวาทไม่ได้เหรอ.. หึ๋ย.. คิดอะไรเนี่ย เสี่ยวจังแฮะ แม่สาวอังกฤษ.. มาดผู้ดีเธอไปไหนหมด!
“ฉันเบื่อพวกนักข่าวกับรายการบ้าๆนั่น แต่คานะจังบอกว่า ถ้าไม่ไปเราจะเสียมารยาท และผู้ใหญ่ก็คงจะเรียกไปฟังเขาบ่น ฉันเลยเลือกอยู่ในห้องอัดรายการดีกว่า อย่างน้อยก็ได้เจอแฟนๆน่ารักๆบ้าง” มิกิบ่นยาวเป็นสายน้ำไหล ว่าจะไม่พูดแต่พอพูดแล้วก็หยุดไม่ได้ เห็นสายตาอีกคนมองมาอย่างสนใจและแปลกใจปนกัน แล้วอยู่ๆคนตาเซ็กซี่นั่นก็ยิ้มพราย กระซิบออกมา
“เพิ่งเห็นนะว่า นางเอกขี้วีนหน้าตาเป็นแบบนี้..”
นางเอกขี้วีนที่ว่า ค้อนตาประหลับประเหลือก หล่อนถดขายาวสองข้างขึ้น งอเข่ามาชิดหน้าอก หล่อนวางมือสวยไว้ที่ต้นขาตัวเอง อีกมือยกขึ้นเสยเส้นผมละเอียดสีน้ำตาลทองเล่นเหมือนไม่รู้จะทำอะไร แต่บอกได้เลยว่า มันเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจเสียนี่กระไร เธอไม่อาจถอนสายตาออกจากหล่อนได้สักเสี้ยวนาที ไม่ต้องการ...
สาวหน้าหวานหัวยุ่งน้อยๆกับสีหน้าไม่สบอารมณ์แบบนี้ ใครจะรู้ว่า เซ็กซี่ชะมัด ทั้งที่เสื้อผ้าก็ปิดอะไรๆจนมิด คนมองยังหายใจขัด มือกลองในอกก็รัวไม้กระหน่ำอย่างไม่ปราณีกันบ้าง ถ้าช่างภาพหนุ่มๆหรือแฟนคลับ แม้กระทั่งปาปาฯ มาเจอ เป็นได้มือสั่นจับกล้องไม่อยู่แน่
โอ้ย.. อยากให้แม่มาขอแล้วเอาไปเก็บซ่อนไม่ให้ใครได้เจอ จะว่าเว่อร์ก็เว่อร์เถอะ ฉันไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งจะเจอเธอ..มิกิจัง..
“มองทำไม.. ฉันขี้วีนแล้วมันหนักตรงไหนของคุณล่ะ”
เจอเข้าอีกดอก อยากบอกว่าจุกเหลือเกิน แต่ที่ทำคือพยายามยิ้มหวานกลับไป หล่อนจะรู้ไหมว่า เธอไม่เคยยอมให้ใครมานั่งอาละวาดฟาดหัวฟาดหางใส่แบบนี้ ปกติทำเป็นแต่ฟาดคนอื่น ฉันวีนได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์ และเธอเป็นกรณีพิเศษนะ รู้ซะบ้างสิ ยัยหน้าหวานขี้โมโห!
จะว่าไป.. ใครกันหนอที่จะได้เห็นนางเอกหน้าหวาน เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ร่าเริงได้ตลอดเวลา ในลุคแบบนี้บ้าง ฉันเป็นกรณีพิเศษของเธอไหม.?
คริสตินหัวเราะเบาๆ ล้วงเอาลูกอมช็อคโกแลตมาแกะกินบ้าง มือขาวปาเปลือกห่อใส่ถังขยะแม่นเหมือนเดิม เธอรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่ถึงจะด้วยหางตาของดวงตาไม่พอใจสีน้ำเงิน ยังนะ..ยังเซ็กซี่ได้อีก.. หรือกลัวฉันจะตกหลุมรักเธอยังไม่สุดทาง.. อา..ยังไม่สุดอะไรเหรอ.? ฉันไม่ได้ทะลึ่งเลยนะ..
“มีคนบอกว่า ผู้หญิงจะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาเฉพาะเวลาอยู่กับคนพิเศษ.. ฉันไม่รู้ว่าจริงไหม.?” แกล้งหยอดไปนิดหน่อย อีกคนไม่ได้เห็นมามองอะไร แต่แก้มใสๆขึ้นสีแดงระเรื่อ น่าเสียดายที่เห็นได้แค่นั้น หล่อนซุกหน้าไปกับหน้าขาตัวเองที่นั่งกอดอยู่ไปแล้ว
ไม่อยากเห็นหน้ากันหรือไง.. แต่เอ๊ะ หูแดงไปหมดเลยนะ..
“ฉันไม่ใช่ผู้ชาย.. ไม่เห็นต้องอายขนาดนั้นนี่นา แล้วเมื่อกี้ก็แค่ล้อเล่น” พูดพลางใช้ลิ้นดุนลูกอมในปาก อยากได้รสชาติหวานๆขมๆของมัน เพิ่งรู้ว่าความเงียบมันไม่ได้น่ากลัวก็ตอนนี้ เวลาที่หันไปแล้วเจอสายตาบางคนที่แอบมองลอดช่องแคบๆระหว่างเส้นผมยาวๆที่บังใบหน้าและดวงตาหวานๆนั่น
แค่เธอมอง.. ฉันก็สั่นจนซ่อนไว้แทบไม่อยู่แล้ว ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ฉันจะต้องทุบกำแพงเบอร์ลินที่สร้างเองกับมือ ออกไปหาเธออย่างนั้นเหรอ..
“ถ้าคุณเป็นผู้ชายก็ดีสิ..” เสียงหวานๆแต่แหบไปนิด อู้อี้ไปหน่อยเพราะเจ้าของยังซบซุกหน้าอยู่กับขาตัวเอง เห็นอีกคนสบตากันด้วยสายตาประหลาดและอยากรู้อยากเห็น เจ้าของดวงตาหวานอมยิ้ม มือสวยเสยผมที่ปิดหน้าออก กระซิบเสียงเบาเหมือนไม่อยากให้ได้ยิน
“วันนี้ฉันจะได้บอกพิธีกรได้เต็มปากว่า เมื่อวานฉันไปอ่อยคุณที่บ้าน แต่ไม่สำเร็จ เสียความมั่นใจชะมัด”
คริสตินตาค้าง ไม่รู้จะโทษหูตัวเองดีหรือไม่ที่ได้ยินชัดทุกคำ และอากาศในห้องทำไมมันร้อนขึ้นมาแบบนี้ ผิวหน้าเธอร้อนไปหมด ใครช่วยเพิ่มแอร์หน่อยได้ไหม.?
“ตาค้างทำไมล่ะ คุณทำให้ฉันเสียเซลฟ์ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ฉันรู้สึกขาดทุนเป็นบ้า เหนื่อยด้วย” สาวสวยบ่นพึมพำก่อนล้วงหามือถือในกระเป๋าเสื้อคลุมมีฮู้ดขึ้นมาจิ้มๆไล้ๆกดๆ หาอะไรดูแก้เบื่อ เมื่อพูดไปแล้วไม่มีใครสนใจ เธอก็จะไม่พูดซ้ำให้เสียฟอร์มมากกว่านี้ แต่เธอคิดผิด ผิดไปมากเลยล่ะ
ขณะที่เธอไม่ได้มองหล่อน แต่ที่ปลายตายังแอบเห็นอยู่ คริสตินนั่งมองมือเธอ เลียปากเหมือนมันแห้งมาก หิวอะไรกันหนอ หรืออยากให้มือเธอไปจิ้มๆลูบไล้ๆตัวหล่อนแทนโทรศัพท์
อา..หล่อนคงไม่ได้โรคจิตแบบนั้นหรอก แค่ฉันที่มโนไปคนเดียว..
ฉันคนเดียวเสมอ..
“แฟนคลับเชียร์ฉันกับคุณ.. จิ้นกันไปต่างๆนานา บางคนก็เกลียดขี้หน้าฉันไปเลย เพราะคลั่งคุณมาก หาว่าฉันชุบมือเปิบแย่งคุณไป ตลกนะ พวกเค้าไม่รู้เลยว่า เราไม่มีอะไรกันจริงๆ แผนเซอร์วิสแฟนๆของเรโอซังได้ผลเยี่ยมมาก เค้าคงจะกรี๊ดแน่ เรทติ้งดีตั้งแต่ซีรีย์ยังไม่ฉาย ไหนจะอัลบั้มอีก..”
“ตกลงเธอเดินตามแผนเซอร์วิส หรืออะไรกันแน่ ฉันงง..”
มิกิชะงักและห้องทั้งห้องก็เงียบสนิทเหมือนผีเดินผ่าน หญิงสาวนั่งกัดปากล่างตัวเอง กอดเข่าแน่นกับอก ดวงตาคู่หวานเหม่อลอย ต่อมาก็พึมพำอยู่ใต้ลมหายใจ “ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณทึ่มจริงๆ”
เสียงอาจจะเบาแต่นั่งใกล้กันขนาดนี้มีหรือที่จะพลาด ดวงตาสีฟ้าสวยมองหน้าคนพูดอย่างช็อค หล่อนกำลังจะบอกเป็นนัยๆใช่ไหมว่า พยายามเข้าหาเธอจริงๆ ไม่ได้เกี่ยวกับการเซอร์วิสบ้าบออะไรนั่น นั่นสิ..ถ้าเกี่ยวจะโทรมาทำไม..
ยังจำได้ดี.. ไม่สิ.. มันอยู่ในทุกเสี้ยวความรู้สึกเธอเลยล่ะ นาทีที่ได้ยินเสียงหล่อนตอนนั้น หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนกินเร้ดบูลไปสักสิบขวด กลัวจะตายให้ได้เลย ทั้งที่มันไม่มีอะไร หล่อนแค่โทรมาคอนเฟิร์มว่าจะมาซ้อมด้วย แต่อาจจะมาช้าหน่อย ฝากบอกครูฝึกให้หน่อยเท่านั้น
แต่แค่นั้น เธอก็ยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด หูอื้อจนไม่ได้ยินคู่เลิฟเบิร์ดทำสุ่มเสียงแซว สมองโฟกัสอยู่แต่กับเสียงหล่อน แค่หล่อนเท่านั้น แต่พอเจอหน้ากันจริงๆ มันห้ามไม่ได้ทุกทีที่จะแกล้ง ทำมึนไม่สนใจ ไม่ว่าหล่อนจะเต้นท่าเซ็กซี่แค่ไหน ถึงจะแอบมองหน้าท้องขาวๆเวลาที่เสื้อกล้ามหล่อนยกขึ้นตามแขนเรียวที่ขยับโยกไปมานั่นก็เถอะ เสียงหวานๆมันแหบลงหน่อยตอนที่หล่อนร้องเพลง
หล่อนจะรู้ตัวบ้างไหมว่า กำลังจะทำให้สติเธอเสียหาย พลังทำลายของหล่อนสูงมาก ถึงมากที่สุด เหลือบตามามองกันที แทบอยากจะระเบิดตัวตายเสียตรงนั้น ถ้าไม่ได้แฝดน้องคอยเอาเท้ามาสะกิดขาเสียก่อน
ขอบใจมากเลยอิงกริด แต่ถ้าจะใช้มือบ้างก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ!
“ถ้าฉันทึ่ม.. เธอก็มึนล่ะ ชอบทำร้ายคนอื่นตลอดเวลา แล้วยังทำหน้าตาไร้เดียงสาอยู่ได้ ไม่รู้จักบาปจักกรรม” เสียงนุ่มเซ็กซี่พูดเบามาก แต่ก็เหมือนเดิม คนนั่งใกล้ได้ยินชัด ดวงตาสีน้ำเงินเหลือบมาหาทั้งหน้ายังไม่หัน ดวงตาคู่นั้นมองเธอนิ่งๆ ไม่รู้จริงๆว่าคิดอะไรอยู่ เธอคงจะทึ่มจริงอย่างหล่อนว่า
“คุณกล่าวหาฉันตลอด.. ถามจริงเถอะ คุณคิดว่าตัวเองโชคร้ายใช่ไหมที่เจอฉันวันนั้น”
“ใช่.. ฉันไม่น่าหนีงานไป ฉันน่าจะอยู่ทำงานมากกว่า!”
ระเบิดเวลาลูกแรกปะทุไปแล้ว และมันก็ทำความเสียหายไปแล้วด้วย คนสวยข้างๆทำตาค้างไปหลายวิ ก่อนที่หล่อนจะลุกพรวดขึ้นเงียบๆ หล่อนจะไปแล้ว จะออกไปแล้ว ท่าทางโกรธมากแต่ไม่พูดอะไรเลย แล้วเธอล่ะ จะปล่อยไปแบบนี้หรือไง ทำไมช่างโง่แบบนี้ ทำลายมันให้หมดสิ กำแพงเบอร์ลิน เยอรมันไม่มีกำแพงนี้แล้วนะโว้ย!
“มิกิเดี๋ยวสิ!” ไม่ได้แค่พูด แต่ลุกขึ้นตามด้วย ถึงอย่างนั้นคนฟอร์มจัดก็ยังแค่ยืนอยู่ที่เดิม เหมือนรอให้คนที่จะไปเป็นฝ่ายเดินกลับมาหา มากไปไหมทั้งที่หล่อนอุตส่าห์ยอมฟังและหยุดเดินแล้ว
ใช่เลย.. มากไป.. หล่อนบอกออกมาในที่สุด.. ฟังซะนะ!
“คุณไม่แฟร์เลยคริส ไม่แฟร์จริงๆ..”
มิกิยังคงไม่หันมาแต่ก็ยังไม่ไป เธอมองแผ่นหลังบอบบางแต่แข็งแรงนั่นด้วยหัวใจเต้นตึกตัก อยากเข้าไปสวมกอดร่างกายอบอุ่นหอมกรุ่นด้วยวนิลาและช็อคโกแลต ซบหน้าลงแนบแก้มใสๆ หากเป็นไปได้ก็อยากจะกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากอิ่ม อยากได้ยินเสียงครางชอบอกชอบใจในรสชาติจูบของเรา แต่ที่ทำก็แค่ยืนมอง มองจนเสียงหล่อนพูดออกมาอีกเหมือนอึดอัดเต็มที
“ฉันเป็นขนมรุ่น Unlimited Edition ถ้าคุณอยากได้ ต้องจ่ายให้สมราคา แต่ถ้าจะทึ่มอยู่แบบนี้ก็ช่างคุณ” หล่อนพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากห้องไป ปิดประตูปังเสียงดังจนหูอื้อ แต่แปลกที่เธอยังยิ้ม...
เธอเป็นผู้หญิงที่สมราคาให้หลงใหลจริงๆ..ฮิเมะจัง..
.........................................
มาแล้วค่ะตอนพิเศษ เอาใจแฟนๆเรื่องนี้สักหน่อย ไม่เคยมีตอนหวานๆให้ชุ่มฉ่ำหัวใจเลยเนอะ นี่หรือเปล่าสาเหตุที่ไม่มีใครเม้นท์อ่า..
งอนเค้าแล้วใช่ไหม.. หรือเพราะเห็นว่าเป็นหนังสือเปิดจอง เลยไม่จำเป็นต้องเม้นท์ เหอๆๆ
มันก็จริงนะคะ ที่นิยายของเราขายทุกเรื่อง ไม่ได้ลงให้อ่านจนจบ แต่เราก็ไม่ได้บังคับเลยนะ ถ้าใครพอใจ มีกำลังซื้อ เราก็ยินดีอย่างมากที่จะยกลูกรักของเราคนนี้ให้คุณไปนอนกอด แต่ถ้าคุณยังไม่พร้อม หรือรอเก็บตังค์ก่อน หรือไม่เห็นว่า สนุกพอที่จะซื้อ แค่เม้นท์มา นิดนึง เราก็ดีใจมากเลยค่ะ ดีใจว่าคนอ่านยังใส่ใจเราอยู่ แม้ว่าไม่ได้สั่งซื้ออะไร
อา.. รู้สึกคนเขียนจะดราม่าไปสักนิดขัดกับนิยายตอนพิเศษตอนนี้เนอะ ก็แค่บอกค่ะ ถึงไม่ซื้อ เราก็เป็นเพื่อนกันได้ คุณยังเป็นนักอ่านที่น่ารักของเราเสมอ และเราขอบคุณ ถ้าไม่มีพวกคุณ เราก็ไม่มีวันนี้
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ แล้วเจอกันใหม่อีกสามตอนนะคะ หรืออาจจะมากกว่านั้น อาจมีตอนพิเศษอีกก็ได้ ใครจะรู้ (แกนั่นแหละรู้ แกคนเขียน อิอิ)
ขอบคุณอีกทีค่ะ
.gif "45")
ข่าว
