รัก...นอกกรอบ ตอนที่๒๒
จากความดังของละคร ทำให้ทั้งนับดาวกับอครินมีงานโชว์ตัวคู่กันมากขึ้น ทั้งการถ่ายทำที่ต้องเร่งปิดกล้อง และงานที่มีมากขึ้นทำให้นับดาวแทบจะไม่ได้กลับบ้านเลย เธอกินนอนอยู่ในกองถ่าย พอมีเวลาได้พักบ้าง เธอก็เลือกที่จะไปอยู่กับเพลินพิณมากกว่าการกลับบ้าน
ความดังของนับดาว ทำให้คนที่หลงใหลเธออยู่แล้วอย่างพงศธร ต้องการครอบครองเธอมากยิ่งขึ้น วันนี้เขามาหาปิ่นผกาแม่เลี้ยงของนับดาว โดยเสนอหุ้นส่วนในธุรกิจที่ลดาแม่ของเขากำลังจะเปิดสาขาเพิ่ม ซึ่งปิ่นผกาเคยคุยไว้นานแล้ว และเขารู้ว่าปิ่นผกาไม่มีเงินส่วนตัวที่จะลงทุน เพราะสามีเธอไม่สนับสนุนให้ทำธุรกิจนี้
"ถ้าคุณน้าช่วยผม รับรองสาขานี้คุณน้าต้องได้บริหารเองแน่ๆ" พงศธรยื่นข้อเสนอให้
"น้าก็อยากได้ใจจะขาด แต่เค้าก็ไม่ใช่ลูกสาวน้าจะให้น้าไปบังคับเค้าคงจะยาก นี่ก็มัวแต่ถ่ายละครไม่กลับบ้านกลับช่องมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าน้าไม่อยากจะช่วยนะ เอ่อ...ว่าแต่หลานไม่มีใจให้ยายแพรวลูกสาวน้าสักนิดเหรอ ถ้าเป็นคนนี้นะน้าจัดการให้ได้เลย" สุดท้ายก็นำเสนอลูกสาวตัวเอง พงศธรเหลือบมองแพรวลดาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่อีกมุมหนึ่ง ดวงตาวาวเป็นประกายแสดงความเจ้าชู้ อันที่จริงแพรวลดาก็จัดได้ว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่ความอยากได้นับดาวมีมากกว่า ของอะไรที่ยิ่งได้มายาก มันทำให้เขายิ่งอยากเอาชนะ ส่วนแพรวลดาเขาจะเอาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้
"ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับ แต่ผมขอลองดูก่อนดีกว่า"
"น้าก็อยากจะช่วย แต่คิดว่าคงยาก" ปิ่นผกาถอนหายใจอย่างเสียดาย
"ไม่ยากเลยครับ แค่คุณน้าช่วยทำให้ผมได้เจอน้องดาวเท่านั้นเอง ที่เหลือผมจะจัดการเอง ถ้าสำเร็จ ผมรับรองว่าสาขาใหม่นี้จะเป็นของคุณน้าทันที"
"แผนของหลานเป็นยังไง บอกน้ามาเลยน้าจะช่วยเต็มที่" ปิ่นผกาตาลุกวาวอย่างสนใจ ขยับเข้าใกล้ฟังแผนการที่พงศธรบอกอย่างตั้งอกตั้งใจ
ปิ่นผกาโทรหานับดาวตามแผนของพงศธรทันที ขณะนั้นนับดาวกำลังจะออกจากบ้านของเพลินพิณพอดี
("อะไรนะคะ คุณพ่อไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาล ค่ะๆ ดาวจะรีบไปเดี๋ยวนี้") นับดาวตกใจมากที่ได้ยินว่าบิดาป่วย วางสายจากปิ่นผกาก็รีบหันมาบอกเพลินพิณอย่างรีบร้อน
"พี่เพลินคุณพ่อไม่สบายนอนโรงพยาบาล ดาวขอไปดูก่อนนะคะ พี่เพลินไปกองถ่ายก่อน ถ่ายฉากที่ไม่มีดาวก่อนแล้วดาวจะรีบตามไปนะคะ"
"ให้พี่ไปส่งดีกว่า" เพลินพิณแย้งอย่างเป็นห่วง
"ไม่ได้นะคะ ไม่มีดาวยังถ่ายทำได้ แต่ถ้าไม่มีพี่เพลินทุกคนจะทำอะไรไม่ได้เลย จะเสียงานเปล่าๆ ดาวจะรีบตามไป นะคะ"
"แต่พี่เป็นห่วงคุณนี่นา" เพลินพิณเสียงอ่อย
"ดาวรู้ค่ะ แต่พี่ก็ต้องห่วงงานและทีมงานที่รอพี่อยู่นะคะ พี่เป็นหัวเรือใหญ่ ไม่มีพี่เรือจะแล่นไปได้ยังไงคะ" ยกเหตุผลขึ้นมาอ้างจนเพลินพิณใจอ่อน
"ค่า พี่ยอมแล้วค่ะ ไม่ไปก็ไม่ไป คุณดูแลตัวเองดีๆ นะคะ พี่เป็นห่วง"
"ดาวสัญญาว่าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ดาวไปก่อนนะ รักพี่นะคะ" บอกเสร็จยื่นหน้ามาหอมแก้มเพลินพิณ ก่อนที่จะรีบเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งยังโรงพยาบาล
โรงพยาบาล...ขณะที่นับดาวลงจากรถแท็กซี่ กำลังจะเดินเข้าไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพื่อถามว่าบิดาของเธอนอนอยู่ห้องไหน พงศธรก็เดินออกมาขวางเธอไว้เสียก่อน
"คุณ...!" นับดาวเรียกอย่างแปลกใจ แม้ว่าเธอจะไม่เคยคุยด้วยเป็นการส่วนตัว แต่เธอก็พอจะรู้จัก และเคยเห็นพงศธรไปหาปิ่นผกาอยู่บ้าง
"สวัสดีครับน้องดาว มาเยี่ยมคุณลุงใช่ไหมครับ น้าปิ่นให้พี่มารอรับน้องดาว ทางนี้เลยครับคุณลุงนอนอยู่ชั้น4" ตีสนิทบอกพลางถือวิสาสะจับแขนนับดาวเดินไปที่ลิฟท์ นับดาวพยายามเบี่ยงแขนตัวเองออกจากการจับของพงศธร บอกเสียงขุ่นอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
"ฉันเดินเองได้ค่ะ"
"ขอโทษทีพี่รีบไปหน่อย" พงศธรบอกพร้อมกับปล่อยมือออกจากแขนนับดาว พลางนึกในใจ ‘ถือเนื้อถือตัวจังนะ เดี๋ยวเถอะจะดูสิว่าเนื้อตัวหล่อนหุ้มทองหรือยังไง' แต่ภายนอกยิ้มให้นับดาวอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้นับดาวไม่พอใจ
พงศธรกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้น4 ตามที่บอกกับนับดาว ก่อนจะพาเดินไปยังห้องๆ หนึ่งที่เขาได้มาดูลาดเลาไว้ก่อนแล้ว นับดาวเดินตามไปติดๆ เมื่อพงศธรผลักประตูเดินนำเข้าไป นับดาวมองดูหน้าห้องไม่มีป้ายชื่อคนป่วย รู้สึกเอะใจแต่ด้วยความเป็นห่วงบิดาเลยรีบตามเข้าไป พร้อมกับคิดว่าพยาบาลคงยังไม่ทันได้ติดป้ายชื่อผู้ป่วย
"ไหนล่ะคุณพ่อ" ถามอย่างแปลกใจ เมื่อเข้าไปในห้องเห็นแต่เตียงว่างเปล่า และทั้งห้องก็ไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว
"สงสัยหมอจะพาไปตรวจห้องอื่นหรือเปล่านะ" พงศธรแกล้งบอก พลางขยับเข้าใกล้นับดาว เธอเห็นท่าไม่ดีรีบบอก
"ฉันจะไปถามพยาบาล" พลางหมุนตัวกลับจะเดินออกจากห้อง แต่ช้ากว่าพงศธรที่เข้าประชิดตัวเธอเสียก่อน พร้อมกับผ้าที่ปิดลงบนจมูกและปากของเธอ นับดาวพยายามดิ้นเอาตัวรอด แต่ไม่อาจต้านทานแรงของพงศธรที่จับเธอไว้แน่น เพียงไม่กี่นาทีร่างของเธอก็หยุดดิ้นแน่นิ่งไป
"ฮึๆ นึกว่าจะแน่" พงศธรหัวเราะอย่างลำพองใจ ก่อนจะพยุงนับดาวออกจากห้องอย่างช้าๆ หันมองซ้ายขวาอย่างมีพิรุธ ก่อนจะรีบพานับดาวลงทางบันไดหนีไฟอย่างเร่งรีบ เนื่องจากบันไดหนีไฟไม่ค่อยมีคนใช้ พอเห็นปลอดคนพงศธรเลยอุ้มนับดาวที่ตัวเล็กบอบบาง เพราะความที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่จึงไม่เป็นปัญหาในการอุ้มหญิงสาวขึ้นได้อย่างง่ายดาย
อครินมาเยี่ยมน้องสาวที่ป่วยอยู่โรงพยาบาล แต่ด้วยความที่เป็นคนดัง ไม่อยากเป็นที่จับตามองของผู้คน เขาจึงเลือกที่จะใช้บันไดหนีไฟแทนลิฟท์ เดินสวนกับพงศธรที่กำลังอุ้มนับดาวลงบันได เขามองอย่างแปลกใจ
"น้องสาวไม่สบาย รอลิฟท์ไม่ไหวเลยลงทางนี้แทนครับ" พงศธรรีบบอกกับอครินที่มองมา
"ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ" อครินถามอย่างมีน้ำใจ
"ไม่เป็นไรครับ แกป่วยบ่อยผมอุ้มจนชินแล้วครับ" บอกยิ้มๆ พลางยกร่างที่อยู่ในอ้อมแขนโชว์ความแข็งแรง ทำให้ผมที่ปิดใบหน้าหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนสะบัดตามการยก เผยให้เห็นเสี้ยวหน้าของนับดาว อครินจ้องมองอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคือนับดาว จากการเล่นละครใกล้ชิดกันทุกวัน เพียงเห็นแค่แวบเดียวเขาก็จำได้อย่างแม่นยำ มองตามอย่างครุ่นคิดและงุนงง นับดาวป่วยทำไมเขาไม่รู้เรื่อง เมื่อคืนยังถ่ายละครด้วยกันอยู่เลย
พงศธรอุ้มนับดาวลงมาจนถึงรถยนต์คันหรู ที่เขาจอดเตรียมไว้ใกล้กับบันไดหนีไฟ ค่อยๆ พยุงให้นับดาวยืนพิงกับรถยนต์ พลางควานหากุญแจรถ จังหวะนั้นท่อนไม้ขนาดเหมาะมือฟาดลงมายังท้ายทอยของเขาอย่างแรง และหนักหน่วงพอที่จะทำให้เขาสลบไปโดยไม่ทันได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
"ดาว ๆ ๆ...!" อครินนั่นเองที่ตามลงมาช่วยนับดาวไว้ แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเชื่อสัญชาติญาณของตัวเองว่านับดาวกำลังตกอยู่ในอันตราย จึงรีบลงอีกทางมาดักรอพงศธรก่อนจะหวดด้วยท่อนไม้ แล้วรีบพานับดาวไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเขาพยายามร้องเรียกนับดาว แต่เธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น เขาตัดสินใจขับรถกลับไปยังสตูดิโอซึ่งคิดว่าปลอดภัยที่สุด แต่พอไปถึงนับดาวก็ยังไม่มีท่าทีจะฟื้น เขาเลยตัดสินใจโทรหาเพลินพิณ
("อะไรนะ ตอนนี้รินอยู่ที่ไหน ได้เดี๋ยวพี่จะรีบไปหา") เพลินพิณวางสายจากอครินเสร็จ รีบสั่งพักกองทันที ก่อนจะรีบออกไปด้านหลังสตูดิโอ ตามที่อครินบอกด้วยความเป็นห่วงนับดาว
ระหว่างที่รอเพลินพิณ อครินพยายามเขย่าตัวเรียกนับดาว การกระทำที่อยู่ด้านในรถ ทำให้คนที่มองอยู่ด้านนอก ดูเหมือนว่าทั้งสองคนกำลังพลอดรักกัน และช่างเป็นคราวเคราะห์ของทั้งสองคน เมื่อนักข่าวที่มาทำข่าวละคร เดินมาที่รถซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ รถของอครินพอดี ด้วยความเป็นนักข่าวเมื่อเจอแหล่งข่าวที่ดีที่สุดขนาดนี้ เขารีบยกกล้องขึ้นทำหน้าที่ทันที พร้อมกับกระหยิ่มอย่างดีใจที่บังเอิญได้ข่าวเด็ดไม่เหมือนใคร เมื่อได้ภาพมากพอที่ต้องการแล้วก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เพลินพิณจะเดินออกมาแค่เสี้ยววินาที
"คุณ...คุณ...!" เพลินพิณผวาเข้าไปหานับดาวทันทีที่อครินเปิดประตูรถให้
"โธ่เอ้ย...ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ พี่ไม่น่าปล่อยให้คุณไปคนเดียวเลย ถ้าคุณเป็นอะไรไป พี่จะไม่ยกโทษให้ตัวเองจริงๆ" เพลินพิณน้ำตาร่วงอย่างเป็นห่วงนับดาวจนลืมตัว ลูบหน้าคนรักที่นอนนิ่ง พร่ำบอกอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้นับดาวไปคนเดียว อครินเฝ้ามองการกระทำของเพลินพิณอย่างสงสัย ยิ่งเห็นเพลินพิณกอดนับดาวอย่างเป็นห่วง เขานึกรู้ทันทีว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าผู้ร่วมงานธรรมดาเป็นแน่
"ทำไมรินไปเจอเค้าล่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ตั้งสติได้แล้วหันมาถามอคริน
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเค้าลงบันไดหนีไฟที่โรงพยาบาล พอจำได้ว่าเป็นดาว ผมก็เลยฟาดหัวเขาแล้วพามานี่แหล่ะ คงต้องรอให้ดาวฟื้นก่อนนั่นแหล่ะเราถึงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
นับดาวเริ่มขยับตัว พลางขยับหนีด้วยความรู้สึกถึงอันตรายที่เธอได้เจอ ก่อนที่สติเธอจะดับวูบลง
"คุณ...คุณฟื้นแล้ว" หูแว่วได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองเห็นใบหน้าของเพลินพิณอยู่ตรงหน้า นับดาวผวาเข้ากอดแนบแน่น ซุกตัวร้องบอกเสียงอู้อี้
"พี่เพลินช่วยดาวด้วย"
"คุณปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ" ลูบศีรษะคนรักเบาๆ อย่างปลอบประโลม อครินอมยิ้มมองกริยาที่เพลินพิณทำกับนับดาว ราวกับเธอเป็นเด็กน้อย ดูอบอุ่นนัก
"พี่เพลินมาได้ยังไงคะ" ร้องถามอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
"คุณต่างหากที่มาหาพี่ พ่อพระเอกเค้าพาคุณมาน่ะ" บอกพลางขยับตัวเผยให้เห็นอครินที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"พี่ริน...ดาวงงไปหมดแล้ว แล้วนายคนนั้น" มองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างงุนงง
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับดาว แต่พี่เห็นผู้ชายคนนั้นอุ้มดาวลงบันไดหนีไฟที่โรงพยาบาล พอพี่เห็นว่าเป็นดาวเท่านั้นแหล่ะ พี่ก็เลยสวมบทพระเอกชิงตัวนางเอกของพี่หนีมานี่แหล่ะ คงต้องให้ดาวบอกพี่แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น" อครินบอกนับดาวยิ้มๆ หวังให้ผ่อนคลายจากเรื่องเลวร้าย
นับดาวนึกถึงเรื่องราวตามที่อครินบอก ก่อนจะค่อยๆ เปิดปากเล่าถึงกลลวงของแม่เลี้ยงที่หลอกให้เธอไปติดกับพงศธร โชคของเธอยังดีที่อครินไปเจอเธอจนช่วยออกมาได้
"ทำไมเค้าถึงได้ทำกับดาวอย่างนี้" พึมพำอย่างเสียใจ น้ำตาไหลพราก
“ดาวจะแจ้งความหรือเปล่า พี่ยินดีจะเป็นพยานให้” อครินบอกอย่างรู้สึกเจ็บแค้นแทนนับดาว
“ไม่ได้หรอกมันจะอื้อฉาวเกินไป ดาวสงสารคุณพ่อ ยังไงเค้าก็เป็นแม่เลี้ยงดาว แล้วอีกอย่างดาวก็ไม่ได้เสียหายอะไร แจ้งความไปมันก็คงจะแค่โดนปรับเท่านั้น นายพงศธรเป็นลูกเศรษฐีก็คงมีเส้นสาย รังแต่จะเสียชื่อเสียงเปล่าๆ” นับดาวบอกอย่างไตร่ตรอง น้ำตาไหลอย่างแค้นเคืองใจที่ไม่สามารถทำอะไรคนที่รังแกเธอได้
“คุณจะบอกคุณพ่อหรือเปล่าคะ” เพลินพิณถาม พลางเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“ดาวไม่รู้จะทำยังไงดี”
“พี่ว่าควรบอกให้ท่านได้รับรู้นะ ถือเป็นการปรามเค้าไปในตัว ถ้าเรานิ่งเฉยเค้าจะได้ใจทำกับเราได้อีก” อครินออกความเห็น
“พี่เห็นด้วยกับรินนะ อย่างน้อยก็ให้คุณพ่อปรามแม่เลี้ยงดาวไว้ก่อน ถ้าคนของเราไม่ร่วมมือกับเค้า นายคนนั้นก็คงทำอะไรเราไม่ได้” เพลินพิณเห็นด้วยกับความคิดของอคริน
ทันทีที่อรรณพได้ยินเรื่องราวจากนับดาว ได้เห็นร่องรอยคราบน้ำตาความโศกเศร้าเสียใจของลูกสาวคนเดียว ที่เป็นดั่งดวงใจของเขา น้ำตาของคนเป็นพ่อซึมแทบหยาดหยดด้วยความสงสารลูกสาว กรามถูกขบจนเป็นสันนูน อย่างพยายามยับยั้งความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ เขาแทบจะพุ่งทะยานออกไปทำร้ายปิ่นผกาที่เดินยิ้มร่าเข้ามา ด้วยยังไม่รู้ว่าแผนการของพงศธรล้มเหลว นับดาวไม่ได้เสียท่าและพลาดพลั้ง จนต้องยอมตกเป็นของพงศธรอย่างที่เขาอวดอ้าง
"คุณทำแบบนี้ได้อย่างไง" อรรณพเอ่ยถามอย่างกราดเกรี้ยว แบบที่ปิ่นผกาไม่เคยเห็นมาก่อน
"ทะ...ทำอะไรคะ" เอ่ยถามตะกุกตะกักอย่างตกใจ และยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้น เมื่อเห็นนับดาวเดินตามออกมา
"คุณล่อลวงลูกสาวของผมไปให้ไอ้เลวนั้นมันทำร้าย นับดาวเปรียบเหมือนลูกสาวของคุณนะ คุณทำได้ยังไง" อรรณพจับไหล่ทั้งสองข้างของปิ่นผกาเขย่าเค้นเสียงถาม ปิ่นผกาหน้าตาซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังปฏิเสธปากคอสั่น
"ปิ่นไม่ได้ทำอย่างนั้นนะคะ ตาพงศธรเขาบอกว่าอยากคุยกับหนูดาวให้ปิ่นช่วยนัดไปที่โรงพยาบาลให้หน่อย เขาบอกว่าจะไปตรวจร่างกายที่นั้น ปิ่นก็เห็นว่านัดที่โรงพยาบาลคงไม่เป็นอันตรายอะไรก็เลยยอมช่วย เขาทำอะไรไม่ดีกับหนูเหรอ เดี๋ยวน้าจะไปจัดการให้" หันไปตีหน้าซื่อถามไถ่นับดาว แต่อรรณพบีบไหล่ของเธอแรงขึ้นอย่างโกรธจัด
"ไม่ได้ทำ แล้วทำไมคุณต้องอ้างกับดาวด้วยว่าผมไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาล ถ้าไอ้เลวนั่นมันทำระยำกับดาวได้สำเร็จ ผมเอาคุณตายแน่"
"ก็ถ้าไม่อ้างชื่อคุณ หนูดาวก็คงไม่ไป ปิ่นผิดไปแล้วค่ะคุณณพ ให้อภัยปิ่นด้วยนะคะ ปิ่นไม่รู้จริงๆ ว่าตาพงศธรจะคิดทำมิดีมิร้ายกับหนูดาว น้าขอโทษนะจ๊ะ ยกโทษให้น้าเถอะนะ น้าไม่รู้จริงๆ" บีบน้ำตาพร่ำบอกทำไปเพราะความไม่รู้ หันไปอ้อนวอนนับดาวเสียงสั่น แม้จะแอบเสียดายที่พงศธรทำไม่สำเร็จ
"คุณพ่อค่ะ น้าปิ่นอาจจะไม่รู้จริงๆ ก็ได้นะคะ ปล่อยเถอะค่ะ" นับดาวใจอ่อนเมื่อเห็นปิ่นผการ่ำไห้อ้อนวอน
"ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ผมจะหย่ากับคุณ" อรรณพคาดโทษเสียงดัง พร้อมกับผลักปิ่นผกาล้มลงกับพื้นอย่างไม่แยแส ก่อนจะหันมาโอบนับดาวเดินเข้าบ้านไป
"ไปลูก"
ปิ่นผกามองตามแววตาเคียดแค้น นึกโกรธพงศธรที่ทำไม่สำเร็จ จนทำให้เธอต้องถูกอรรณพโกรธถึงขนาดเอ่ยปากจะหย่ากับเธอ
ข่าว
