ตอนที่ 20
ทองทัดกับนารินตื่นแต่เช้าตรู่ในวันแรกของการใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน อาหารเช้าถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย สองสามีภรรยาหันมามองสบตากันด้วยความสงสัย จนกระทั่งทองทิพย์เดินออกมาจากห้องครัวของตึกใหญ่พร้อมกันรอยยิ้มและน้ำส้มคั้นสดซึ่งเธอทำด้วยตัวเอง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพี่ชายและคุณพี่สะใภ้” ทองทิพย์ทักทายทองทัดที่ทำ ท่างงๆ กับนารินที่กำลังยิ้มสวยๆ ให้ทองทิพย์
“เกิดอะไรขึ้น ทัดไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับนา” ทองทัดถามทันทีที่ลงนั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว
“ให้น้องสาวหยิกดูก็ได้ค่ะ จะได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป” นารินยิ้มให้ทองทิพย์ที่ยิ้มทะเล้นให้พี่ชายของเธอ เสียงหัวเราะของทั้งสามดังแว่วๆ ได้ยินไปถึงคนที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูของตึกใหญ่ อาหารเช้าถูกจัดเตรียมไว้สำหรับสี่คน ทองทิพย์มีรอยยิ้มแปลกๆ เมื่อนึกถึงอีก
คนที่ยังไม่มา
นิมาแปลกใจที่ได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังมาจากภายในตึกใหญ่ เพราะเวลานี้ก็ยังเช้ามากไม่คิดว่าทองทัดกับนารินจะตื่นแล้ว หรือบางทีเธออาจจะคำนวณเวลาผิดไปสำหรับการจัดเตรียมอาหารเช้ามื้อแรกกับสถานที่แห่งใหม่
“อรุณสวัสดิ์ครับ น้องนิ่ม” ทองทัดทักทายสาวสวยที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” นิมายิ้มจางๆ เมื่อเห็นทองทิพย์ยืนอยู่ข้างๆ พี่สาวของเธอ
“ทานอาหารเช้าด้วยกันสิ นิ่ม” นารินเอ่ยปากชวนน้องสาว
“อาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว นิ่มขอตัวดีกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า ไม่คิดว่าพี่ทัดกับพี่นาจะตื่นเร็วขนาดนี้เลยมาเตรียมอาหารเช้าให้ไม่ทัน” นิมาพูดโดยไม่มองทองทิพย์ที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ นาริน
“ทานด้วยกันก่อนดีกว่านะคะ ทิพย์อาจจะทำได้ไม่อร่อยเท่านิ่ม เผื่อจะมีคำ แนะนำให้กันบ้าง ลองชิมดูหน่อยนะคะ” ทองทิพย์ยิ้มกวนๆ มองสบตานิมาที่ตอนนี้มองจ้องเธอตาไม่กระพริบเลยทีเดียว
“ใช่ครับ ทานด้วยกันก่อน เผื่อว่าฝีมือน้องสาวของพี่ไม่ได้เรื่องอาจจะต้องรบกวนน้องนิ่มก็ได้ครับ” ทองทัดหันไปทำหน้าทะเล้นใส่น้องสาวของตัวเอง
“เดี๋ยวก็อดหรอกนะ พี่ทัด” ทองทิพย์หัวเราะเล็กๆ การสนทนาในระหว่างมือเช้าดูเหมือนจะมีการพูดคุยกันอยู่แค่เพียงสามคน นิมานั่งเงียบๆ ทานอาหารที่ทองทิพย์จัดเตรียมไว้เพียงเล็กน้อย
“น้องนิ่มดูเหนื่อยๆ นะครับ” ทองทัดถามนิมา
“เปล่าค่ะ พี่ทัด อาจจะเช้าเกินไปสำหรับอาหารเช้ามากกว่าค่ะ”
“พี่นาทานสลัดหน่อยนะคะ เพื่อสุขภาพที่ดีจะได้เป็นสาวสวยตลอดกาล” ทองทิพย์ตักสลัดใส่จานให้นารินที่ยิ้มขอบคุณความน่ารักของทองทิพย์
“แหมชักอิจฉานา มีคนเอาใจตั้งแต่เช้าแรกของการเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เลยนะครับ ที่สำคัญแม่น้องสาวผมเอาใจใครไม่ค่อยเป็นเสียด้วย แต่ท่าทางจะรักพี่สะใภ้นะครับ” ทองทัดพูดเหน็บแนมน้องสาวของตัวเอง
“หน้าที่ดูแลพี่ทัด ก็ให้พี่นาดูแล ไม่ดีหรืออย่างไรกันคะ รักพี่ชายก็ต้องรักพี่สะใภ้ด้วยสิคะ ใช่ไหมคะ พี่นา” ทองทิพย์หันไปยิ้มให้นารินที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“ขอบคุณนะคะ” นารินบอกขอบคุณทองทิพย์
“อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรตอบแทนแน่ๆ อย่าไว้ใจนักนะครับ นา” ทองทัดพูดดักคอทองทิพย์
“รู้ทันตลอด ทิพย์แค่อยากขอความช่วยเหลือจากพี่นาไปช่วยเลือกชุดทำ งานเป็นเพื่อนเท่านั้นเองค่ะ นะคะ พี่นา นะ” ทองทิพย์ลงท้ายด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ จนทองทัดนึกขำท่าทางของน้องสาวซึ่งเขาไม่ได้เห็นทองทิพย์ทำท่าอ้อนวอนใครอย่าง
นี้มานานแล้ว
“ยินดีค่ะ” นารินยิ้มให้ทองทิพย์ที่ออกอาการดีใจ ก่อนที่จะหันมายิ้มๆ ให้ นิมาซึ่งทำเป็นไม่ได้สนใจฟังการสนทนาของทองทิพย์
“ทัดอาสาเฝ้าบ้านให้นะครับ ทิพย์กับนาจะได้ไปเดินซื้อของกันตามประสาสาวๆ” ทองทัดพูดยิ้มๆ รีบออกตัวก่อนทันที
“ทิพย์ไม่ได้ชวนพี่ทัด ชวนพี่นาคนเดียวค่ะ” ทองทิพย์บอกกับพี่ชายของเธอ
“โชคดีของฉันสิ ถ้าเป็นอย่างนั้น”
“ไปด้วยกันนะนิ่ม วันนี้ร้านก็ยังไม่เปิด ไปช่วยกันเลือกชุดให้ทิพย์กัน” นารินเอ่ยชวนน้องสาว ซึ่งทำให้ทองทิพย์ยิ้มๆ มองสบตากับนิมาที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ
“ได้ค่ะ แต่ให้ช่วยเลือกคงไม่ไหว เอาเป็นว่าไปช่วยหิ้วของให้ดีกว่าค่ะ” นิมาบอกกับนาริน
“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงกันเองนะครับสาวๆ ขอตัวไปพรวนดินรดน้ำต้นไม้ก่อน” ทองทัดยิ้มให้ทั้งสามสาวก่อนที่จะเดินออกไปที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
นิมาอาสาช่วยเก็บโต๊ะทำความสะอาดถ้วยชาม โดยมีทองทิพย์เป็นผู้ช่วยส่วนนารินตอนนี้เตรียมของว่างและเครื่องดื่มไว้ให้ทองทัดที่รับอาสาเป็นคนสวนและคนเฝ้าบ้าน
“ทิพย์ช่วยนะ” ทองทิพย์แกล้งยืนเอาไหล่เบียดชิดอยู่ข้างๆ นิมา ซึ่งกำลังล้างทำความสะอาดภาชนะต่างๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ นิ่มทำเองได้ เขยิบไปหน่อยค่ะ จะมายืนเบียดอยู่ทำไมกันคะ” นิมาพูดแต่ก็ไม่ได้สนใจทองทิพย์ที่ยังคงยืนเบียดเธออยู่เหมือนเดิม
“แต่ทิพย์อยากช่วย” ทองทิพย์จับมือของนิมาที่ถือแก้วอยู่ แล้วเสียงดังเพล้งของแก้วที่หลุดจากมือของนิมาไปกระทบเข้ากับแก้วอีกใบที่อยู่ในอ่างล้างจาน นิมาตกใจจึงรีบหยิบเศษแก้วนั้นเพื่อที่จะนำไปทิ้ง ด้วยความรีบร้อนจึงไม่ทันระวังปลายแหลมของแก้วที่แตกจึงบาดเข้าที่นิ้วของเธอเลือดสีแดงฉานหยดลงที่แก้วใบใสๆ นั้น ทองทิพย์รีบคว้ามือของนิมา แล้วเปิดน้ำจากก๊อกน้ำโดยปล่อยให้น้ำช่วยชะล้างบาด แผลเป็นการทำความสะอาดแผลวิธีหนึ่ง นิมามองดูทองทิพย์ที่กุลีกุจอช่วยทำความสะอาดแผลขั้นต้นให้กับเธอ แต่ภาพของเมื่อคืนที่ผ่านมากำลังย้ำเตือนจิตใจของนิมาให้ดึงมือของเธอกลับมาจากการเกาะกุมของทองทิพย์
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ” นิมาพูดเพียงแค่นั้น แล้วทำท่าจะหยิบเศษแก้วออกจากอ่างล้างจานอีกครั้ง
“พอได้แล้ว นิ่ม” ทองทิพย์โอบกอดนิมาจากทางด้านหลังโดยจับข้อมือทั้งสองข้างไว้ นิมาพยายามดึงแขนทั้งสองข้างออก แต่ก็ไม่สามารถเพราะทองทิพย์ใช้ตัวเบียดแนบชิดกับตัวเธอเสียจนแทบจะขยับตัวไม่ได้
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” นิมาพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย
“เสียงดัง เดี๋ยวพี่นาได้ยินนะคะ” ทองทิพย์กระซิบบอกแล้วจูบเบาๆ ไปที่แก้มของนิมา
“นิ่มบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวนิ่มอีก” นิมาพูดเสียงเข้ม
“แต่ทิพย์จำได้เหมือนกัน ว่าทิพย์ไม่ได้รับปากสักหน่อย” ทองทิพย์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
“ปล่อยได้แล้ว”
“ปล่อยก็ได้ แต่ห้ามเก็บเศษแก้วอีก แล้วก็ไปนั่งรอให้ทิพย์ทำแผลให้ ตกลงตามนี้นะ แล้วจะปล่อย”
“ก็ได้ ปล่อยก่อนสิ” นิมาเบี่ยงตัวไปมา ซึ่งเมื่อนิมารับปากทองทิพย์ก็ปล่อยตัวนิมาให้เป็นอิสระ
ทองทิพย์เดินไปหยิบกระเป๋าซึ่งมียาสามัญประจำบ้าน มองดูภายในก็เห็นอุปกรณ์สำหรับทำแผล ทองทิพย์ยิ้มๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะทำแผลให้กับคนอื่น ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้ ทองทิพย์นั่งลงหันหน้าเข้าหานิมาที่ไม่ได้มองสบตากับคนที่นั่งลงและกำลังจ้องมองเธอ
“ขอดูแผลหน่อยค่ะ” ทองทิพย์แบมือเพื่อรอให้นิมาวางมือลงบนมือของเธอ
“สั่งตลอด” นิมาบ่นพึมพำเล็กน้อย แต่เสียงบ่นกลับสร้างรอยยิ้มให้คนที่กำลังช่วยทำแผลให้
ทองทิพย์ทำแผลให้นิมาอย่างเบามือที่สุดเท่าที่เธอคิดว่าเธอสามารถจะทำได้ และคอยเหลือบมองอาการตั่งแต่ตอนที่ค่อยๆ ซับเลือดซึ่งยังคงไหลซึมอยู่เล็กน้อย รวมถึงตอนล้างแผลและใส่ยาซึ่งมือเกร็งๆ ของนิมาก็บอกได้ว่าแผลก็คงเจ็บอยู่พอ สมควร หลังจากทายาเรียบร้อย ทองทิพย์ก็ช่วยเป่าเบาๆ ไปที่แผล ทั้งคนทำแผลและคนที่มีแผลอมยิ้มขึ้นพร้อมๆ กัน นิมาจ้องมองทองทิพย์ที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเป่าแผลให้จนกระทั่งติดพลาสเตอร์สำหรับปิดแผลลายการ์ตูนให้เธอ นิมายกมือขึ้นมาดูลายการ์ตูนบนพลาสเตอร์ปิดแผลจนเผลอยิ้มออกมา
“ชอบหรือคะ” ทองทิพย์ถาม
“ก็น่ารักดี ขอบคุณนะคะ”
“เดี๋ยวทิพย์ไปจัดการเองเรื่องทำความสะอาดในห้องครัว นิ่มก็ไปเตรียมตัว เดี๋ยวพี่นาก็คงลงมา” ทองทิพย์มองสบตากับนิมา
“ขอบคุณนะคะ” นิมาโชว์นิ้วที่มีพลาสเตอร์ปิดแผลลายการ์ตูนให้ทองทิพย์ดูใกล้ๆ
“ให้ช่วยดีดีก็ไม่เป็นแผลแบบนี้” ทองทิพย์บ่น แต่ก็แอบยิ้ม
“ถ้าไม่ช่วยแก้วก็ไม่แตก” นิมาเถียงในทันที
“กลับไปที่ตึกได้แล้วนะคะ ห้ามเถียงด้วย ไม่อย่างนั้นทำแผลคราวหน้าจะไม่เบามือให้แล้วนะคะ” ทองทิพย์พูดดุนิมา
“ทำเองก็ได้” นิมายังคงไม่ลดราวาศอก
“ยังไม่เลิกเถียง เดี๋ยวกอดกลางบ้านเลยนะนิ่ม จะกอดไว้จนกว่าพี่นาลงมาเลยนะ คอยดู” ทองทิพย์พูดดูจริงจัง
“ก็ได้ทีใครทีมัน อย่าให้ถึงทีนิ่มบ้างก็แล้วกัน” นิมาพูดเหมือนขู่อาฆาตก่อน ที่จะกลับไปที่ตึกเล็กซึ่งเป็นที่พักของเธอ
สามสาวกำลังเดินดูโน่นนี่ตามประสาโดยในมือของแต่ละคนมีถุงใส่ของที่เพิ่งซื้อมาคนละถุงสองถุง แต่สองถุงที่อยู่ในมือนิมาไม่ใช่ของเธอเป็นของนารินพี่สาว ทองทิพย์ชวนนารินคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน นิมารู้สึกเบื่อกับการต้องมาเดินซื้อของเรื่อยเปื่อยแบบนี้ เพราะปกติวิสัยของเธอสำหรับการซื้อของแต่ละอย่างเธอก็จะมีเป้าหมายว่าจะซื้อสิ่งใด เธอก็จะตรงดิ่งไปที่ร้านซื้อของที่เธอต้องการแล้วก็จะกลับไปทำงานต่อในทันที แต่นี่ต้องเดินเข้าออกร้านโน้นทีร้านนี้ทีมันเลยทำให้เธอรู้สึกเบื่อเอามากๆ และบอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมมาเดินซื้อของโดยไม่มีจุดหมายแบบนี้อีกแน่นอน
“พี่นาคะ นิ่มขอไปหาอะไรดื่มรอที่ร้านฝั่งตรงข้ามก็แล้วกันนะคะ ขี้เกียจจะเดินแล้วค่ะ” นิมาบอกกับนารินที่นึกขำกับหน้าที่ดูเบื่อหน่ายของน้องสาว
“อีกร้านเดียวค่ะ เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานพร้อมกันเลย ทิพย์อยากให้นิ่มช่วยเลือกชุดสำหรับทำงานค่ะ” ทองทิพย์แอบยิ้มเมื่อเห็นนิมาถลึงตาใส่เธอ
“ไหวไหมนิ่ม อีกร้านเดียวช่วยทิพย์เขาหน่อย เวลาพี่ซื้อเสื้อผ้าทีไรตัดสินใจได้เพราะนิ่มทุกที นิ่มน่าจะช่วยทิพย์ได้ดีกว่าพี่เสียด้วยซ้ำ” นารินพูดกับนิมาที่ทำหน้านิ่งๆ และไม่กล้าที่จะปฏิเสธพี่สาวของเธอ
“น่าเบื่อ” นิมาพูดบ่นๆ กับตัวเองแล้วเดินตามทองทิพย์กับนารินที่เดินนำ หน้าไปก่อนแล้ว
ทองทิพย์หยิบชุดที่แขวนอยู่มาทาบกับตัวแล้วหันไปให้นิมากับทองทิพย์ช่วยดู บางชุดสองสาวก็พยักหน้า บางชุดก็ได้รับการปฏิเสธ เธอจึงเลือกชุดที่ทั้งนิมาและนารินเห็นพ้องต้องกัน เพื่อนำไปลองสวมใส่ว่าจะพอดีกับตัวเธอหรือไม่
“หุ่นดีแบบนี้ใส่อะไรก็สวยนะคะ” นารินยิ้มให้ทองทิพย์
“ก็ไม่นะคะ มีบ้างเหมือนกันค่ะที่ใส่แล้วดูไม่ค่อยเข้ากับตัวเองสักเท่าไหร่” ทองทิพย์บอกกับนารินแล้วหันไปยิ้มให้นิมา ซึ่งยืนหน้านิ่งไม่ยินดียินร้ายอะไรกับการสนทนาของพี่สาวของเธอกับทองทิพย์ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของนารินดังขึ้นทำให้เธอพูดบอกอะไรบางอย่างกับทองทิพย์และนิมาหลังจากได้เห็นว่าคนที่โทรมาคือใคร
“นิ่มเข้าไปช่วยทิพย์เรื่องลองเสื้อก็แล้วกันนะ พี่ขอตัวไปรอที่ร้านฝั่งตรงข้ามก่อน พอดีเจ้านายโทรมาคงมีเรื่องงานที่สำคัญแน่ๆ ตามนั้นนะ นิ่ม” นารินไม่ได้รอคำตอบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากร้านในทันที
“พี่นา ทำไมทิ้งกันแบบนี้ล่ะ” นิมาพูดตามหลังพี่สาวที่คงจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เพราะเดินออกไปจนเกือบจะถึงร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว
“อย่ามางอแง ไปทำตามที่คุณพี่สาวสั่งเสียดีดีค่ะ” ทองทิพย์จับมือนิมาให้เดินตามเธอเข้ามาในห้องลองเสื้อ
“เดี๋ยวก่อน ก็เข้าไปลองเองสิ แล้วก็ค่อยออกมาให้ดู” นิมาขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามทองทิพย์
“เสียเวลาเปิดเข้าเปิดออกค่ะ ต้องลองตั้งหลายชุด มาเร็วๆ ไม่อย่างนั้นทิพย์ฟ้องพี่นานะคะ” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ
“ทำกรรมอะไรไว้นะ นิมา” นิมาบ่นกับตัวเอง แล้วเดินตามทองทิพย์เข้าไปในห้องลองเสื้อ
ทองทิพย์ถอดชุดที่ใสมาออกเหลือเพียงแค่ชุดชั้นใน ทองทิพย์ยิ้มๆ เมื่อเห็นนิมารีบหลังให้เธอ และหยิบชุดๆ หนึ่งยื่นให้โดยไม่ได้หันไปมอง
“กลัวหวั่นไหวหรืออย่างไรคะ เอแต่ก็เคยเห็นเวลาไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้นมา แล้วนี่นา นี่ยังมีทูพีชอยู่บนเรือนร่างคงไม่อุจาดตามากนักหรอกนะคะ นิ่มหันมาเถอะ ถ้าแน่จริง” ทองทิพย์พูดยั่วโมโหนิมาและดูเหมือนจะได้ผลเพราะนิมาหันกลับมามองคนที่ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกสวมใส่อยู่เพียงชิ้นเดียวแต่กระดุมเสื้อยังไม่ถูกติดให้เรียบร้อยจึงมองเห็นร่องอกที่นิมารู้ว่ามันงดงามมากแค่ไหน เพราะเธอเคยได้สัมผัสมันมาแล้ว
“ติดกระดุมให้เรียบร้อย แล้วลองดูที่กระจกอีกทีค่ะ ว่าชอบหรือเปล่า”
“ช่วยติดให้หน่อยได้หรือเปล่าคะ” ทองทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“เรื่องเยอะจริงๆ” พูดจบนิมาก็ช่วยติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ทองทิพย์ แล้วเธอก็ถูกโอบกอดเอาไว้ ริมฝีปากอันอบอุ่นของทองทิพย์กำลังสัมผัสอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ นิมาผลักทองทิพย์ให้ขยับห่างออกไปจากตัวเธอ
“คงกลัวตัวเองจะหวั่นไหว ถึงได้รีบผลักออกมาหรือเปล่าคะ” ทองทิพย์พูดยั่วนิมาอีกครั้ง
“เปล่า”
“พิสูจน์สิว่านิ่มไม่ได้หวั่นไหว” ทองทิพย์ยิ้มทะเล้นให้นิมาที่ก็ยักไหล่เหมือน ไม่ได้เกรงกลัวอะไรกับการท้าทายของทองทิพย์ที่เริ่มจูบเธออีกครั้ง นิมาตอบรับสัมผัสอันอบอุ่นนั้นและเริ่มรุกเร้าเข้าไปสัมผัสที่เนินออกของทองทิพย์ กระดุมที่ได้ถูกติดไปก่อนหน้านี้เริ่มถูกปลดออก นิมาจูบทองทิพย์ร้อนแรงขึ้นและรุกเร้าหนักขึ้นโดยใช้นิ้วอันเรียวบางซอกแซกเข้าภายใต้เสื้อตัวในจนกระทั่งสัมผัสโดนปุ่มเล็กๆ บริเวณเนินอกซึ่งเป็นจุดอ่อนไหวสำหรับผู้หญิง เธอสัมผัสไปมาอย่างแผ่วเบา ทองทิพย์จูบตอบและรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นฝ่ายหวั่นไหวไปกับการท้าทายที่เธอเป็นคนเริ่มต้นขึ้น เพราะทุกสัมผัสจากนิมานั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่ามันเป็นความไม่ตั้งใจ แต่กลับรู้สึกว่าทุกสัมผัสเป็นความตั้งใจของนิมา แล้วความคิดของเธอก็เหมือนกำลังจะดับวูบลงในทันทีเมื่อมืออุ่นๆ ของนิมาเริ่มสัมผัสไปที่บริเวณส่วนล่าง ทองทิพย์รู้ตัวแล้วว่าเธอคงควบคุมตัวเองต่อไปไม่ได้แน่ แต่เธอก็ไม่อยากที่จะความอบอุ่นจากมือเล็กๆ ของนิมาหยุดสำรวจบริเวณที่อ่อนไหวที่สุดของเธอ ทองทิพย์กำลังจะสัมผัสเช่นเดียว กันกับที่เธอได้รับ แต่ก็ถูกจับข้อมือไว้และโดนบีบจนรู้สึกเจ็บ
“เสียใจด้วยค่ะ ต้องหยุดแค่นี้ เพราะคนหวั่นไหวไม่ใช่นิ่ม” นิมายิ้มอย่างผู้ชนะมองจ้องทองทิพย์ ซึ่งก็ยิ้มรับกับความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นแต่โดยดี
“ก็ได้ทิพย์แพ้ แต่มันก็คงไม่จบแค่นี้ ใช่หรือเปล่าคะ ทิพย์จะใช้ความร้ายพิชิตใจนิ่มให้ได้คอยดู” ทองทิพย์ยิ้มแปลกๆ นิมายิ้มมองจ้องทองทิพย์ตาไม่กระพริบ เธอจูบทองทิพย์อีกครั้ง อย่างร้อนแรงและหนักหน่วง ทองทิพย์ก็จูบตอบนิมาเช่นกัน ซึ่งฝ่ายเริ่มก่อนถอยออกมาแล้วพูดอะไรบางอย่างเป็นการท้าทายทิ้งท้ายไว้
“จะรอนะคะ เห็นเริ่มก่อนก็นึกว่าจะแน่ นิ่มไปรอกับพี่นานะคะ รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วรีบตามไปนะคะ” นิมายิ้มกวนๆ ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปจากห้องลองเสื้อ
“แสบกว่าที่คิดเยอะเลย แม่นิ่มนวล” ทองทิพย์พูดเสียงเรียบๆ แล้วยิ้มรับกับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้แต่โดยดี
ข่าว
