ตอนที่ 21
หลังจากเสร็จภารกิจในการช่วยหิ้วของให้สองสาว ซึ่งคนหนึ่งคือพี่สาวของเธอและอีกสาวจอมกวนซึ่งก็ไม่ใช่ใครนั่นก็คือ ทองทิพย์ นิมาจึงจะขอแยกตัวออกมาหาเพื่อนๆ ของเธอ หลังจากได้รับข้อความจากโทรศัพท์ โดยเธอได้รับแจ้งว่าแป้งร่ำและพุทธชาดไปนั่งทำงานอยู่ที่ร้านพุทธรักษา จึงตัดสินใจว่าจะไปหาเพื่อนๆ ของเธอ
“พี่นาคะ นิ่มขอไปหาคุณพุดกับแป้งที่ร้านคุณรักนะคะ” นิมาบอกกับพี่สาว “แล้วจะไปอย่างไรล่ะ นิ่ม” นารินถาม
“ทิพย์ไปส่งให้ก็ได้ค่ะ” ทองทิพย์อาสา
“แท็กซี่ดีกว่าค่ะ สะดวกกว่า ขอบคุณนะคะ แยกกันตรงนี้เลยนะคะ พี่นา” นิมาไม่รอฟังอะไรจากทั้งนารินและทองทิพย์ที่มองตามนิมา
ซึ่งเดินลิ่วไปแล้ว นารินหันมายิ้มให้ทองทิพย์แล้วส่ายหน้ากับการแยกตัวไปอย่างรวดเร็วของน้องสาวของเธอ
“บทจะไป ก็เร็วเหลือเกิน” นารินพูดพึมพำ
“ถ้าพี่นาเป็นห่วง เดี๋ยวส่งพี่นาที่บ้านแล้วทิพย์ไปรับให้ก็ได้ค่ะ นิ่มจะได้ไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับคนเดียว” ทองทิพย์ออกความคิดเห็น
“ก็ดีนะ ขอบคุณนะคะ ทิพย์” นิมาบอกขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม
“ยินดีมากค่ะ พี่นา”
นิมาเดินยิ้มจางๆ เข้ามาที่โต๊ะด้านในสุดของร้านซึ่งพุทธชาดและแป้งร่ำกำลังก้มหน้าก้มตากับงานที่ทำอยู่ โดยไม่ได้สังเกตว่านิมาเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ว่าง อยู่ข้างๆ พุทธชาด
“มาได้อย่างไรกันจ๊ะ แม่นิ่มนวล” แป้งร่ำทักทายเพื่อนของเธอที่ยิ้มจางๆ ให้
“ดูยิ้มเข้า เหมือนเพิ่งไปรบกับใครมาก่อนมาที่นี่เลยนะ นิ่ม” พุทธชาดถาม
“คุณพุดเดาแม่นมากค่ะ เพิ่งไปบู๊กับน้องสาวพี่ทัดมา” นิมาบ่นให้เพื่อนฟัง พอดีกันกับที่รักษาซึ่งเป็นคนแรกที่เห็นนิมาเดินเข้ามาในร้านจึงจัดเตรียมเครื่องดื่มเย็นๆ มาให้
“น้ำมะตูมค่ะ คุณนิ่มจะได้ใจเย็นขึ้น” รักษายิ้มให้นิมาที่ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่รักษาพูด
“ขอบคุณค่ะ คุณรัก ก็เพราะคนดีของคุณรักนั่นแหละ ที่กำลังจะทำให้นิ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะร้ายมากกว่าดีเสียแล้วค่ะ” นิมาพูดขึ้นทำให้
แป้งร่ำและพุทธชาดหันมามองสบตากัน
“ไหนเล่ามาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น” พุทธชาดพูดเสียงเข้ม
นิมาได้เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เมื่อคืนก่อน รวมถึงเมื่อตอนเช้าจน กระทั่งมาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องลองเสื้อ ซึ่งเพื่อนทั้งสามของเธอก็ตั้งใจฟังจนจบ แล้วรอยยิ้มแปลกๆ ก็เกิดขึ้นกับทั้งสามสาว ซึ่งคนที่นอกจากจะยิ้มแล้วยังหัวเราะออก มานั่นก็คือ แป้งร่ำ
“แหมร้ายที่สุด แม่นิ่มนวล” แป้งร่ำหัวเราะคิกคัก พุทธชาดกับรักษาก็อมยิ้มกับสิ่งที่แป้งร่ำพูด
“แป้งตกลงอยู่ข้างไหนกันแน่” นิมาพูดเหมือนงอนแป้งร่ำ
“ก็ต้องข้างแม่นิ่มนวลอยู่แล้ว เออว่าแต่ว่าคุณทองทิพย์ของนิ่มว่าอย่างไรบ้าง” แป้งร่ำถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มทะเล้น
“ก็ยิ้มๆ แต่นิ่มไม่ได้ฟังรีบออกมาก่อน” นิมาบอกเพื่อนทั้งสามของเธอ
“น่าสงสารคุณทิพย์เหมือนกันนะ” แป้งร่ำพูดแหย่นิมา
“ไหนบอกว่าข้างเดียวกับนิ่ม แล้วไปสงสารคนอื่นได้อย่างไรกันแป้ง” นิมาพูดต่อว่าแป้งร่ำ
“ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนจะร้ายขนาดนี้ ตอนแรกไอ้เราก็เป็นห่วงแม่นิ่มนวล แต่ตอนนี้คงต้องเป็นห่วงฝ่ายตรงข้ามเสียแล้วนะ แป้งว่า” แป้งร่ำอมยิ้มมองสบตากับนิมาที่กำลังทำหน้าดุใส่เธอ
“แป้งใจร้าย” นิมาบ่นพึมพำ
“เอาล่ะ แป้งก็เลิกแหย่นิ่มได้แล้ว ทีนี้มันก็ขึ้นอยู่ว่านิ่มจะเอาอย่างไรกับเรื่องของคุณทิพย์” พุทธชาดพูดดุแป้งร่ำที่ยังคงยิ้มอยู่ก่อนที่จะหันกลับมาถามนิมา
“ไม่รู้เหมือนกัน คุณพุด” นิมาบอกไปตามตรง ก็เพราะอย่างนี้เธอถึงได้ตรงมาหาเพื่อนๆ ที่นี่
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าใจคุณนิ่มไปอยู่กับคุณทิพย์มากน้อยแค่ไหนมากกว่า จะถอยหรือจะเดินต่อ ถ้ารู้สึกดีมากเกินกว่าที่จะถอยออกมา เรา
ก็ต้องหาสาเหตุว่ามันมีเหตุผลอะไรทำไมคุณทิพย์ถึงได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จากที่คุณนิ่มเล่าสาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็ คือ โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาทำให้คุณทิพย์เปลี่ยนไป ใครกันล่ะที่โทรมา” รักษาบอกสิ่งที่เธอคิดและกำลังช่วยนิมาหาเหตุผลของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับทองทิพย์
“ถ้าเกิดว่าคุณรักเป็นนิ่มล่ะคะ คุณรักจะทำอย่างไรต่อไป” นิมาถามและเฝ้ารอคำตอบจากรักษา เพราะบางทีสิ่งที่รักษาคิดอาจจะช่วยทำให้เธอมองเห็นทางว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไป
“ตอนรักเจอคุณพุด ก็มีคำถามคล้ายๆ คุณนิ่มเช่นกันค่ะ รักตอบตัวเองได้ว่ารักคุณพุด เพราะฉะนั้นไม่ว่าหนทางข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไร รักก็ก้าวต่อและสิ่งที่ทำให้รักมั่นใจและก้าวเดินต่อไปก็เพราะรักรู้ว่าคุณพุดก็รู้สึกดีดีกับรักไม่ได้น้อยไปกว่ารัก สำหรับคุณนิ่มก็ต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า คุณนิ่มรู้สึกอย่างไรกับคุณทิพย์ มันมากน้อยพอที่จะเดินหน้าหรือควรจะหยุด ถ้าถามรักนะคะ คุณทิพย์ก็รู้สึกดีดีไม่ต่างกับที่คุณนิ่มรู้สึกเช่นกัน เพียงแต่ว่าผู้หญิงที่พวกเราว่าร้ายน่าจะมีบางอย่างที่ซ่อนไว้จนทำให้เกิดเรื่องแปลกๆ เพราะเวลาเธอน่ารักก็น่ารักเสียจนคุณนิ่มคงจะบอกพวกเราได้ว่าน่ารักมาแค่ไหน ใช่หรือเปล่าคะ” รักษายิ้มเมื่อเห็นดวงตาของนิมามีประกายแห่งความสุขออกมาให้เห็น
“ทิพย์ทำให้นิ่มรู้สึกดีตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักเลยค่ะ ถึงแม้จะร้ายจนบางครั้งแทบจะทนไม่ไหว แต่เหมือนมันก็เจือจางไปในเวลาที่ไม่ร้าย นิ่มไม่รู้เหมือนกันว่าตัว เองรู้สึกดีมากน้อยแค่ไหน แต่เท่าที่ฟังคุณรักพูด ดูเหมือนว่าคุณรักกำลังบอกว่าถ้าเราแก้ปัญหาหรือรู้เรื่องที่อยู่ในใจของทิพย์ สาวร้ายของเราก็จะกลับมาเป็นปกติอย่างนั้นหรือเปล่าคะ” นิมาถามรักษา
“ถ้าเราเจอเจ้าตัวปัญหาแล้วแก้ไขได้นะคะ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็ต้องขึ้น กับเจ้าตัวเขาด้วย ว่าพร้อมจะแก้ปมปัญหานั้นหรือไม่ ทั้งหมดรักก็คาดเดาเอาค่ะ ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไร แต่ถ้าถามรักความอ่อนโยนที่คุณทิพย์มีเวลามองดูคุณนิ่มมันน่าจะมากกว่าความรู้สึกร้ายๆ ที่ต้องพยายามนำมันออกมาให้คุณนิ่มเห็นแต่สิ่งที่นำพาออกมาให้เห็น โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามคุณนิ่มน่าจะสัมผัสได้ดี นะคะ” รักษายิ้มให้นิมาที่ยิ้มกว้างขึ้น
“สบายใจขึ้นไหมล่ะ คุณรักของพุดเก่งนักเรื่องพูดให้คนฟังรู้สึกดีและสบายใจขึ้น พุดเห็นด้วยกับคุณรักนะนิ่ม ถ้านิ่มรู้สึกดีเราก็น่าจะช่วยกันแก้ปัญหา ไม่ได้ช่วยเฉพาะนิ่มคนเดียวด้วยนะ เราอาจจะช่วยให้ความทุกข์ในใจที่คุณทิพย์มีหายไปได้ด้วย เรื่องก็จะจบได้ด้วยดี โดยที่คุณทิพย์ก็ไม่ต้องมาพยายามที่จะนำความร้ายกาจออกมาให้นิ่มเห็น” พุทธชาดก็คิดไม่ต่างกับรักษานัก เพราะท่าทางของนิมาก็ดูได้ไม่ยาก ถ้าไม่รู้สึกดีดีด้วยเพื่อนของเธอคนนี้ก็จะตัดคนๆ นั้นออกไปจากชีวิตในเวลาไม่นานนัก แต่นี่ก็ยังคงก้าวเดินเข้าไปในชีวิตของคนที่นำความร้ายกาจออกมาปิดปังหรือด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ซึ่งนั่นก็คือ สิ่งที่พวกเธอจะต้องค้นหา
“ขอบคุณนะคะ คุณรัก คุณพุด แป้งด้วย ถึงแม้จะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม” นิมายิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นแป้งร่ำแกล้งทำหน้าจ๋อยๆ
“สักวันจะเป็นอัศวินขี่ม้าขาวไปช่วย แม่นิ่มนวลจำเอาไว้นะ ไม่ว่าเพื่อนจะสุขจะทุกอย่างไร นางสาวแป้งร่ำคนนี้พร้อมจะเคียงข้างเสมอ” แป้งร่ำพูดไปขำไป
“เหมือนจะไปออกรบเลยนะ ที่พูดมา” ทั้งสี่สาวหัวเราะขึ้นพร้อมๆ กันหลัง จากได้ยินสิ่งที่พุทธชาดพูด แป้งร่ำหยุดหัวเราะทันที เมื่อเห็นคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“พูดถึงไม่เท่าไหร่ ก็มาแล้ว ตายยากจริงๆ สาวร้ายของแม่นิ่มนวล” แป้งร่ำพูดและมองไปทางประตูด้านหน้าร้าน เพื่อนอีกสามสาวกำลังมองตามสายตาของแป้งร่ำไปที่ทองทิพย์ซึ่งกำลังเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ” ทองทิพย์ทักทายทุกคนที่กำลังยิ้มให้เธออยู่
“ลมอะไรหอบมาคะ คุณทิพย์” แป้งร่ำพูดขึ้นก่อนหลังจากที่เพื่อนๆ ของเธอดูจะตั้งตัวไม่ทันเมื่อเห็นทองทิพย์เดินเข้ามา
“ลมแห่งความคิดถึงค่ะ” ทองทิพย์มองไปที่นิมาที่ไม่ได้สนใจกับคนที่มาถึง
“นั่งข้างนิ่มเลยค่ะ ดื่มอะไรดีคะ” รักษาถามพร้อมรอยยิ้ม
“เหมือนของนิ่มก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณรัก” ทองทิพย์ยิ้มให้รักษา
พุทธชาดเฝ้าสังเกตทองทิพย์ที่ยิ้มๆ ให้กับเธอและแป้งร่ำ ไม่มีคราบของความร้ายกาจพกติดตัวมาด้วยวันนี้ นิมาไม่ได้พูดอะไรทำเป็นไม่ได้สนใจกับคนที่มานั่งลงข้างเธอ ทองทิพย์จึงแกล้งขยับเข้าไปใกล้ๆ จนไหล่เบียดโดนไหล่ของนิมา
“พุดว่าเราไปทำงานชั้นบนดีกว่าไหมแป้ง เหมือนจะเกะกะแถวนี้อย่างไรไม่ รู้นะ” พุทธชาดพูดขึ้น อยากเปิดโอกาสให้เพื่อนได้อยู่ตามลำพังกับทองทิพย์
“ก็ดีเหมือนกัน นั่งนานๆ ชักเมื่อย ไปขอใช้เก้าอี้รับแขกคุณรักนอนทำงานเลยดีกว่า” แป้งร่ำยิ้มทะเล้นให้พุทธชาดซึ่งนึกขำคำพูดของเพื่อน ทั้งสองสาวลุกออก ไปจากโต๊ะโดยไม่ฟังคำทัดทานของนิมา แต่ไม่นานนักเสียงเตือนว่ามีข้อความจากโทรศัพท์มือถือของนิมาก็ดังขึ้น เธอจึงเปิดอ่านในทันทีเมื่อเห็นชื่อผู้ส่ง
“ลองตะล่อมถาม เรื่องโทรศัพท์เมื่อคืนดู หรือไม่อย่างนั้นแอบดูเบอร์โทรมาก็ได้ ใจเย็นๆ ด้วยนะ เพื่อนรัก” นิมาอ่านข้อความจากพุทธชาดที่ส่งมาแล้วจึงเริ่มคิดว่าเธอควรจะเริ่มต้นอย่างไร
“นิ่มจะกลับกี่โมง ให้ทิพย์ไปรอที่อื่นก่อนก็ได้ ถ้าจะนิ่มจะกลับค่อยโทรหาทิพย์ ท่าทางนิ่มไม่ค่อยอยากเห็นหน้าทิพย์สักเท่าไหร่” ทองทิพย์พูดขึ้นแต่นิมาก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยอยู่ จนกระทั่งรักษายกแก้วน้ำมะตูมมาวางให้
“หิวหรือเปล่าคะ คุณทิพย์” รักษาเห็นสองสาวนั่งเงียบอยู่จึงคิดว่าน่าจะพูดอะไรสักอย่างทำลายความเงียบ
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ ทิพย์มารอรับนิ่มกลับ แต่ท่าทางจะมาทำให้นิ่มอึดอัดมากกว่าก็เลยคิดว่าน่าจะไปรอที่อื่น แล้วถ้านิ่มเขาจะกลับแล้วค่อยมารับค่ะ”
“คุณนิ่ม” รักษาเรียกชื่อนิมา
“คะ คุณรัก” นิมาไม่รู้จะพูดอะไร แต่ก็เห็นรักษาพยักพเยิดไปทางทองทิพย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“รอที่นี่ก็ได้ค่ะ อยากทานอะไรทิพย์สั่งก็แล้วกัน นิ่มคงนั่งอีกสักพัก” นิมาบอกกับทองทิพย์แล้วหันไปมองสบตากับรักษา มือของทองทิพย์กำลังกุมมือของนิมาที่วางอยู่บนตัก เจ้าตัวก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด นั่นทำให้ทองทิพย์ยิ้มและมองสบตากับนิมาที่ยิ้มให้เธออยู่เช่นกัน
“ขอบคุณนะคะ นึกว่าจะโดนไล่กลับบ้านก่อนเสียอีกค่ะ” ทองทิพย์พูดเสียงอ่อยๆ
“ก็ชอบทำตัวไม่น่ารัก ใจร้ายด้วยบางครั้ง” นิมาพูดดูจริงจังจ้องมองดวงตาคู่สวยของทองทิพย์ที่ดูไม่มีแววร้ายกาจให้เห็นเลยสักนิด
“เกลียดทิพย์หรือเปล่า” ทองทิพย์ถาม
“นานๆ ไปก็ไม่แน่ค่ะ”
“อย่าเกลียดกันได้หรือเปล่าคะ แค่โกรธก็พอ” ทองทิพย์มองนิมาด้วยสายตาอ้อนวอน ซึ่งคนฟังไม่ค่อยเข้าใจนักกับการร้องขอที่ได้ยิน นิมาวางมือของตัวเองทาบทับลงไปที่มือของทองทิพย์ที่กุมมืออีกข้างของเธอไว้
“ปัญหามีไว้แก้ไข ไม่ใช่มีไว้ตอกย้ำทำให้หัวใจเจ็บปวด นิ่มรู้ว่าทิพย์มีบาง อย่างในใจ ให้นิ่มช่วยบ้างได้ไหม เผื่อว่าความเจ็บปวดที่มีมันจะได้หายไปบ้าง” นิมาเริ่มสิ่งที่พุทธชาดอยากให้เธอทำ
“มันอาจจะเจ็บปวดเกินที่จะแก้ได้ก็ได้นะคะ แก้ไขไม่ได้มันอาจจะต้องใช้วิธีแก้แค้นก็เป็นได้นะ นิ่ม” ทองทิพย์จ้องนิมาเขม็ง
“ถามจริงๆ ค่ะ ถ้าแก้แค้นแล้วมันช่วยให้หายเจ็บปวดได้หรือคะ ถ้าเป็นนิ่มไม่รู้เหมือนกันว่านิ่มจะเลือกอย่างเดียวกับทิพย์หรือเปล่า แต่นิ่มคงจะเลือกที่จะไม่ทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวดตามเราไปด้วย เพราะไม่อย่างนั้นปัญหามันก็จะไม่สิ้นสุดเสียที เท่าที่พบมาความเจ็บปวดไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้นเลยนะคะ เวลานิ่มเจ็บคนรอบๆ ตัวก็จะเจ็บไปกับนิ่มด้วย หลายคนต้องมาเจ็บปวดไม่ใช่เพียงแค่คนใดคนหนึ่ง มันอาจจะสมใจกับคนที่อยากแก้แค้น แต่คนถูกกระทำล่ะจะเป็นอย่างไรเคยคิดบ้างหรือเปล่า” นิมายังคงมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของทองทิพย์เหมือนอยากจะค้นหารอยแผลที่อยู่ภายในหัวใจดวงนั้น
“คนเราคิดต่างกัน ทิพย์ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา ก็อาจจะเลือกทางที่ไม่นุ่ม นวลนัก ถ้าเราเจ็บคนที่ทำเราเจ็บก็น่าจะต้องเจ็บมากกว่า” ทองทิพย์พูดสิ่งที่เธอคิด
“แผลที่มีคงจะฝังลึกมาสิคะ ถ้าเป็นอย่างนั้น นิ่มก็คงจะไม่ดีพอที่จะช่วยดูแลรักษาแผลให้ทิพย์ได้ ในเมื่อท่าทางทิพย์ดูมั่นใจที่จะเลือกการแก้แค้นมากกว่าการแก้ไข นิ่มอาจจะมั่นใจในตัวเองมากไปที่จะช่วยให้ความร้ายกาจในตัวทิพย์หายไปได้ด้วยความรู้สึกดีดีที่นิ่มมี แต่ก็คงจะคิดไปเองคนเดียวมากกว่า เพราะเจ้าตัวไม่ได้สนใจหรือใส่ใจกับความรู้สึกดีดีที่นิ่มมีให้ เอาเป็นว่าทั้งหมดคงต้องแล้วแต่ทิพย์จะดีหรือจะร้ายนิ่มคงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย เพราะทิพย์คงไม่อยากให้นิ่มเข้าไปวุ่นวายหรือก้าวก่ายในสิ่งที่ทิพย์ตัดสินใจไปแล้ว” นิมาพูดเสียงอ่อยๆ ทำให้ทองทิพย์กระชับมือที่กุมมือนิมาแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับรอยแผลที่เธอมีอยู่และรู้ด้วยว่ามันฝังลึกมากมายเสียจนเกินที่จะเยียวยา รักษายังคงนั่งฟังอยู่และสังเกตอากัปกิริยาของทั้งสองสาว นิมาก็ยังคงชัดเจนในความห่วงใยที่มีให้ไม่ต่างอะไรกับที่ทั้งเธอ แป้งร่ำ และพุทธชาดคิดว่าความรักได้ก่อเกิดขึ้นในหัวใจคนที่เป็นเพื่อนของเธออย่างแน่นอน แต่สายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยของทองทิพย์หลังจากได้ยินสิ่งที่นิมาพูดก็ทำให้รักษาดูมั่นใจว่าทองทิพย์เองก็ไม่ได้มีความรู้ สึกที่แตกต่างจากนิมามากนัก แล้วอะไรล่ะคือปัญหาของความร้ายกาจที่แสดงออก ให้เห็นในบ้างครั้ง จนทำให้คนที่ดูอ่อนโยนและเป็นมิตรเท่าที่เธอสัมผัสได้ถึงเปลี่ยนไป
เปลี่ยนมาได้มากขนาดนี้
“ถ้าเราสองคนได้รู้จักกันก่อนหน้านี้ก็คงจะดีกว่านี้นะคะ” ทองทิพย์ยิ้มให้ นิมาที่มองสบตากับเธอ
“เวลาไม่มีความสำคัญเท่ากับความรู้สึกที่มีข้างในหัวใจ นิ่มเชื่ออย่างนั้นไม่ว่านิ่มจะเจอทิพย์ก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้ ถ้าหัวใจยังรู้สึกอย่างที่เป็นอยู่นิ่มก็จะปล่อยความรู้สึกไปตามที่หัวใจตัวเองรู้สึก” นิมาบอกกับทองทิพย์แล้วหันไปยิ้มจางๆ ให้รักษา
“รักกับคุณพุดก็เคยผ่านปัญหามามากมายเหมือนกันค่ะ กว่าจะเข้าใจกันได้เหมือนทุกวันนี้ รอยแผลก็คงมีอยู่ในใจของพวกเราทุกคน แต่บางทีเราก็ต้องปลด ปล่อยสิ่งที่ทำให้เราเป็นทุกข์ และโดยเฉพาะสิ่งนั้นยิ่งจะเข้ามาทำให้คนที่เรารักก็ต้องมาเป็นทุกข์ด้วยเช่นกัน ถ้าเป็นรักละก็รักจะเลือกที่จะทำให้คนรักของรักมีความสุขนะคะ อะไรที่สามารถทำให้คุณพุดมีความสุขได้รักก็จะทำให้” รักษากำลังพยายามโน้มน้าวทองทิพย์ให้นึกถึงนิมาให้มากกว่ารอยแผลบางอย่างที่อยู่ในใจ
“แต่สิ่งที่ทิพย์กำลังทำอยู่ ก็กำลังทำเพื่อคนที่ทิพย์รักนะคะ ” ทองทิพย์บอกกับรักษาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ซึ่งฟังดูน่ากลัวอยู่เล็กน้อยสำหรับความรู้สึกของทั้งรักษาและนิมา
“เอาเป็นว่าก็ชัดเจนว่า สิ่งที่ทำอยู่คือสิ่งที่ทิพย์ทำสำหรับคนที่ทิพย์รัก ซึ่งก็คงจะไม่ใช่” นิมารู้สึกมีอะไรมาทำให้เธอพูดไม่ออกขึ้นมาหลังจากได้ยินสิ่งที่ทองทิพย์พูดไปเมื่อสักครู่
“อย่าเพิ่งด่วนสรุปค่ะ คุณนิ่ม ทุกอย่างยังไม่ชัดเจน” รักษารีบทัดทานสิ่งที่นิมาคิดอยู่ ทองทิพย์นิ่งเงียบมองสบตากับรักษา แววตาที่ดูเป็นกังวลของทองทิพย์ตัวรักษาเองมองเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะเจ้าตัวไม่ยอมจะเปิดเผยอะไรกับสิ่งที่ค้างคาอยู่ในหัวใจ ซึ่งน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับนิมาเป็นแน่ เพราะความร้ายกาจที่แสดงออกพุ่งเป้าไปอยู่ที่นิมาแต่เพียงผู้เดียว
ข่าว
