ตอนที่ 29
สองสาวเพื่อนสนิทกำลังนั่งดื่มกาแฟพร้อมขนมแสนอร่อย แป้งร่ำอมยิ้มเมื่อนึกถึงแม่ค้าขนมหวานซึ่งเป็นเพื่อนรักของเธอถ้ามาเห็นทั้งเธอและพุทธชาดมานั่งอยู่ที่ร้านแต่เช้าตรู่คงแปลกใจเป็นแน่ พนักงานของร้านดูแลเพื่อนของเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เพราะทั้งพุทธชาดและแป้งร่ำเป็นแขกประจำของร้าน จะห่างหายไปบ้างก็เฉพาะช่วงที่งานล้นมือมากเท่านั้น
“คุณพุด ฉันว่าเราสองคนเป็นลูกค้าที่แสนดีเกินไปหรือเปล่า มาเช้ากว่าเจ้าของร้านอีกนะ” แป้งร่ำอมยิ้ม
“ก็ร้านนี้ มีอาหารเช้าสำหรับเราสองคนทุกครั้งที่มา แม่นิ่มนวลได้สั่งการลูกน้องไว้อย่างดี ดูสิของกินเต็มโต๊ะขนาดนี้” พุทธชาดมองขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ก็จริง ดูแลดีเหลือเกิน พนักงานจำได้แม้กระทั่งชอบกินอะไร ดื่มชาแบบไหน นอกจากขนมแล้วยังมีอาหารเช้าอีกต่างหาก” แป้งร่ำนึกขอบคุณนิมา
“เพียบพร้อมเหลือเกินเพื่อนของเราสองคน ใครได้ไปเป็นแฟนคงสบายไปทั้งชาติแน่ๆ เป็นแม่บ้านแม่เรือน แถมเรื่องงานก็แสนเก่ง คุณรักยังบอกเลยนะ เวลามีปัญหาอะไรเรื่องร้าน เรื่องลูกค้า โทรหาแม่นิ่มนวลจะได้รับคำแนะนำดีดีเสมอ”
“คนโชคดีเดินมาโน่นแล้ว” แป้งร่ำอมยิ้มเมื่อเห็นทองทิพย์กำลังเปิดประตูหน้าร้านให้นิมาเดินเข้ามาก่อน
“ลุ้นกันเหนื่อยแน่ ถ้าเป็นคนนี้” พุทธชาดยิ้มเจื่อนๆ ให้แป้งร่ำ
นิมายิ้มกว้างเมื่อเห็นลูกค้าสองคนแรกของร้านที่กำลังส่งยิ้มให้ ทั้งสี่สาว ทักทายกันอยู่สักครู่ นิมาจึงขอตัวไปจัดการเรื่องเครื่องดื่มร้อนๆ ให้คนป่วย โดยทิ้งทองทิพย์ไว้กับเพื่อนทั้งสองของเธอ
“วันนี้ไม่ทำงานหรือคะ ทิพย์” พุทธชาดถามขึ้นเพราะสังเกตจากเสื้อผ้าที่สวมใส ซึ่งดูเป็นชุดลำลองไม่ใช่ชุดทำงาน
“ป่วยค่ะ เลยโดนบังคับให้พักผ่อน ไม่ให้ไปทำงาน” ทองทิพย์บอกกับเพื่อนของนิมา
“อ้อ” แป้งร่ำลากเสียงยาวพร้อมรอยยิ้ม
“เรากำลังนินทาแม่นิ่มนวลกันอยู่เลยค่ะ” พุทธชาดอยากเห็นปฏิกิริยาของทองทิพย์จึงเริ่มพูดเรื่องที่เธอได้พูดคุยกับแป้งร่ำค้างอยู่
“นินทา เรื่องอะไรกันคะ” ทองทิพย์ถามด้วยความแปลกใจ แต่ก็เข้าใจว่าพุทธชาดคงอยากพูดอะไรบางอย่างกับเธอเป็นแน่
“คุณพุดบอกว่าแม่นิ่มนวลของพวกเราเพียบพร้อมเสียเหลือเกิน ใครได้ไปเป็นแฟนก็คงสบายไปทั้งชาติแน่ๆ รับรองว่าดูแลอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง ขนาดกับเพื่อนยังดูแลดี๊ดี กับแฟนก็คงไม่ต้องคิด ทิพย์คิดเหมือนพวกเราไหม” แป้งร่ำแกล้งถามคำถามนี้กับทองทิพย์ แล้วมองสบตากับพุทธชาดซึ่งกำลังอมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยินแป้งร่ำถามไป
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เพราะทิพย์ยังไม่เคยเห็นเวลานิ่มอยู่กับแฟน ว่าแต่ว่าตอนนิ่มอยู่กับแฟนเป็นอย่างไรบ้างคะ เล่าให้ฟังบ้างได้หรือเปล่าคะ” ทองทิพย์อยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวนิมาจากปากของเพื่อนรัก แต่อันที่จริงคงอยากรู้เรื่องราวความรักที่ผ่านมาของเจ้าของร้านขนมหวานมากกว่า ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อคนที่กำลังถูกกล่าวถึงก็เดินกลับมานั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดิมเสียก่อน พร้อมกับแก้วที่ใส่นม สดสีขาวมีไอร้อนออกมาให้เห็นนิดหน่อย และยาอีกสองเม็ดกำลังถูกยื่นให้ทองทิพย์ แป้งร่ำอมยิ้มหันไปมองสบตากับพุทธชาดที่กำลังจ้องมองไปที่นิมาซึ่งกำลังดูแลเอาใจใส่คนป่วยจนแทบจะลืมไปว่ามีเพื่อนนั่งอยู่ด้วยอีกสองคน
“แบบนี้เลยค่ะ เรื่องที่เราคุยค้างอยู่เมื่อสักครู่ คนที่เป็นแฟนก็จะได้รับการดูแลดีแบบนี้เลย” พุทธชาดพูดยิ้มๆ มองสบตากับทองทิพย์ที่กำลังหันไปมองสบตากับนิมาที่ดูกำลัง งงๆ กับสิ่งที่พุทธชาดพูด
“น้ำอุ่นค่ะ เดี๋ยวค่อยเดิมนมอุ่นๆ ตามนะคะ จะได้นอนหลับสบาย” นิมาพูดกำชับกับคนที่กำลังนำยาใส่เข้าไปในปากแล้วดื่มน้ำอุ่นตามที่เธอบอก
“กับเพื่อนไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้ อย่างมากก็แค่หยิบยามายื่นให้โดยไม่มีคำสั่งแกมบังคับใดๆ เลยค่ะ” แป้งร่ำอดขำไม่ได้กับสายตาที่ดูมีคำถามของนิมา
“คุยอะไรกันอยู่หรือเปล่าคะ” นิมาถามทองทิพย์ ซึ่งส่ายหน้าไม่รู้จะบอกกับนิมาว่าอย่างไร
“กำลังนินทาแม่นิ่มนวลอยู่ว่า ใครได้ไปเป็นแฟนคงสบายไปทั้งชาติแน่ๆ” แป้งร่ำพูดแล้วมองสบตากับทองทิพย์
“และดูเหมือนผู้โชคดีกำลังมาโน่นแล้ว” พุทธชาดรู้สึกดีใจที่วาทิตกำลังเดินเข้ามาพอดี บางทีชายหนุ่มที่ดูเพียบพร้อมคนนี้อาจจะเป็นตัวช่วยที่จะทำให้แม่สาวร้ายแสดงออกชัดเจนขึ้นกับเพื่อนรักของเธอ
“อิจฉาแม่นิ่มนวลเสียจริงๆ ถ้าแป้งเป็นนิ่ม แล้วพี่วาเทียวไปเทียวมาแบบนี้มีหวังหลงรักเข้าให้แน่ๆ” แป้งร่ำยักคิ้วให้พุทธชาดที่แทบจะขำออกมากับคำพูดของ เพื่อนที่ทำให้คนป่วยหน้างอไปเลยทีเดียว
วงสนทนามีชายหนุ่มเพิ่มมาอีกหนึ่งคน วาทิตเป็นคนน่ารักคุยได้ทุกเรื่องกับสาวๆ โดยเฉพาะถ้ามีเรื่องอะไรที่เขามีความรู้ก็จะบอกเล่าหรือให้รายละเอียดจนผู้ถามคำถามได้รับความกระจ่าง ความอ่อนโยนและความใส่ใจได้สร้างมิตรภาพดีดีให้กับสาวๆ ซึ่งเป็นกลุ่มเพื่อนของนิมาแต่ยกเว้นทองทิพย์ที่รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น
“พุดขอตัวก่อนนะคะ ใกล้เวลานัดลูกค้าแล้ว ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีดีนะคะ พี่วา” พุทธชาดบอกขอบคุณวาทิต
“ยินดีครับ พี่ก็คงต้องขอตัวเหมือนกันครับ ว่าจะแวะมาซื้อขนม พอเจอกลุ่มสาวๆ เลยคุยเสียนานเลย ขอบคุณสำหรับชาและขนมนะครับ น้องนิ่ม” วาทิตบอกขอบคุณเจ้าของร้าน
“ยินดีค่ะ ว่างก็เชิญแวะมาอีกนะคะ ยินดีต้อนรับพี่วาเสมอค่ะ” นิมาพูดจบมืออุ่นๆ ของทองทิพย์ก็มากระชับมือของเธอไว้ นิมาอมยิ้มหันไปมองทองทิพย์ที่ดูไม่ ได้สนใจการสนทนานัก แต่การแสดงออกของการจับมือ นิมารู้สึกได้ว่าเป็นการแสดง ออกของความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซึ่งคงอยากบอกให้เธอรู้
“เดี๋ยวสายๆ จะให้คุณรักเอาซุปมาให้นะคะ รับรองได้ว่าคนป่วยหายไวแน่ๆ หายเร็วๆ นะคะ ทิพย์” พุทธชาดพูดขึ้นหลังจากที่วาทิตออกไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ ฝากขอบคุณ คุณรักด้วยนะคะ” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ
“อ้อนเข้าไว้ค่ะ เราป่วยอยู่เหมือนมีคะแนนช่วยอยู่แล้ว” แป้งร่ำกระซิบบอกทองทิพย์ที่อมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน
“ขอบคุณค่ะ ขับรถดีดีนะคะ” ทองทิพย์บอกเพื่อนรักทั้งสองของนิมา
“แป้งกระซิบอะไรคะ” นิมาถามทองทิพย์เมื่ออยู่กันลำพังสองคน
“ก็บอกให้หายป่วยไวๆ ค่ะ” ทองทิพย์พูดแล้วอมยิ้ม
“โกหก เริ่มโกหกตั้งแต่ตอนนี้ แล้วจะเชื่อใจกันได้ไหมคะ มีอะไรโกหกอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้” นิมาพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ทิพย์ปวดหัว” ทองทิพย์พูดขึ้นลอยๆ นิมารีบแตะเบาๆ ไปที่หน้าผาก
“ปวดมากหรือคะ” ทองทิพย์พยักหน้าแทนคำตอบ
“อยากนอนแล้วค่ะ” ทองทิพย์บอก
“ยาคงออกฤทธิ์แล้ว ต้องขอโทษด้วยค่ะ อันที่จริงน่าจะพาไปนอนนานแล้ว แต่พอดีมีแขกอยู่” นิมาพูดด้วยความรู้สึกผิด
“ก็นะ ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมมาก็ต้องดูแลอย่างดี” ทองทิพย์พูด
“พูดมากเดี๋ยวก็ไล่กลับไปนอนบ้านเสียเลย” นิมาทำหน้าดุใส่
“ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากให้อยู่ที่นี่กลับไปนอนบ้านก็ได้ นิ่มพูดเหมือนรำคาญทิพย์เลย” ทองทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงแสดงออกถึงความน้อย
ใจ
“ขี้งอน”
“ก็ไม่ได้เพียบพร้อมอะไร ถ้าถูกมองข้ามไปก็ไม่น่าแปลก”
“อ้อนอยู่ใช่ไหม” นิมาถามตรงๆ พร้อมรอยยิ้ม
“ใครจะกล้า อ้อนไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะทิพย์ไม่ได้อยู่ในสายตาของใครๆ อยู่แล้วนี่” ทองทิพย์พูด ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งอยู่
“เยอะไปแล้ว ไปนอนได้แล้วค่ะ ถ้าไม่อยู่ในสายตาคิดหรือว่าจะให้มานอนที่นี่ คิดหรือว่าจะได้ถูกเนื้อต้องตัวนิ่ม ไม่มีวันหรอกนะ” นิมาพยายามดึงตัวทองทิพย์ให้ลุกขึ้น
“ถามจริงๆ ที่ทำดีอยู่นี่ เพราะอะไรกันคะ” ทองทิพย์พูดเข้าประเด็นอยากรู้เหมือนกันว่าคนฉลาดๆ อย่างนิมาจะตอบแบบไหน
“สงสารค่ะ” นิมายิ้มทะเล้น
“เลี่ยงไปจนได้ ฟังดูเหมือนทิพย์ช่างน่าเวทนาเสียเหลือเกินนะคะ”
“ไอ้ที่อยากได้ยินน่ะ ถ้าทิพย์ไม่พูดก่อน อย่าหวังเลยนะว่าจะได้ยิน”
“นิ่มคิดว่า ทิพย์อยากได้ยินอะไรคะ” ทองทิพย์ถาม
“ไม่รู้สิ” นิมายิ้ม ทองทิพย์กอดกระชับนิมาไว้หลังจากที่ประตูห้องชั้นบนถูกปิดลง ตัวนิมาเองก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงอะไร
“ทิพย์ไม่ชอบหน้า พี่วา” ทองทิพย์พูดโพล่งออกมาจนทำให้นิมาหัวเราะ
“ทำไมคะ พี่วาก็น่ารักดีออก” นิมาพูด
“ถ้านิ่มชมบ่อยๆ นอกจากจะไม่ชอบหน้าอีกหน่อยคงจะเกลียดด้วยนะ”
“หวงหรือคะ” นิมาถาม
“อยากหวง”
“ก็หวงได้ อนุญาต” นิมาพูดยิ้มๆ เบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดของคนตัวอุ่นๆ
“ผู้หญิงแย่ๆ อย่างทิพย์ คงไม่ดีพอที่จะไปหวงนิ่มหรอกนะ”
“ไม่เห็นจะแย่ตรงไหนเลย ถ้าตรงไหนที่คิดว่าแย่ก็แก้ไขได้ไม่ใช่หรือคะ”
“ถ้ามันแก้ไม่ได้ล่ะ” ทองทิพย์มองจ้องดวงตาคู่สวยของนิมา
“ทิพย์มีอะไรอีกเยอะ ที่ปิดบังไว้ นิ่มรู้สึก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม บางทีนิ่มก็คิดนะอาจจะเป็นเพราะว่านิ่มไม่ดีพอที่จะยืนเคียงข้าง ทิพย์ถึงไม่
ยอมเปิดใจเสียที” นิมาพูดเสียงอ่อยๆ
“นิ่มดีพร้อมทุกอย่างเพียงแต่ว่า”
“อะไรคะ”
“ช่างเถอะค่ะ ตาจะปิดอยู่แล้วนะ” ทองทิพย์พูดเสียงอ่อยๆ ความง่วงและความอ่อนเพลียเข้าครอบงำเธออย่างที่ได้บอกกับนิมาไปจริงๆ คนที่ตั้งตารอคำตอบดูไม่ค่อยแปลกใจนักกับการบ่ายเบี่ยงของทองทิพย์ซึ่งนิมาคาดเดาได้ก่อนหน้าแล้ว
“เลี่ยงตลอดเลย แล้วเมื่อไหร่จะรู้เรื่องเสียที” นิมารำพึงเบาๆ
“ถ้าไม่รู้น่าจะดีกว่านะ นิ่ม” นั่นเป็นสิ่งที่ทองทิพย์คิดอยู่ในใจ
หลังจากที่นิมาห่มผ้าให้กันคนป่วยที่ตัวอุ่นๆ จูบเบาๆ ไปที่หน้าผากพร้อมรอยยิ้มจางๆ มองสบตากับทองทิพย์ที่ดวงตาคู่สวยนั้นกำลังจ้องมองเหมือนมีคำถามหรือมีอะไรบางอย่างในสายตาคู่นั้น
“มีอะไรจะถามนิ่มหรือเปล่า” นิมาถาม เพราะสายตาแปลกๆ ของทองทิพย์ที่กำลังจ้องมองเธอ
“ขอบคุณนะคะ ไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวทิพย์จะนอนแล้ว” ทองทิพย์ยิ้มเอามือแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มให้นิมาที่กำลังอมยิ้มอยู่เช่นกัน
“จูบก็ได้ ถ้าสัญญาว่าจะไม่งอแง ไม่ดื้อ ถ้าตื่นแล้วต้องทานข้าวทานยา นะคะ ตกลงตามนี้หรือไม่คะ” นิมานึกขำกับสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกไป รู้สึกเหมือนคุยอยู่กับเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาลมากกว่า
“รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอายุสิบขวบเลยนะคะ สัญญาค่ะ” ทองทิพย์ยิ้มกว้าง นิมาก็เช่นกัน ริมฝีปากของนิมาแตะเบาๆ ไปที่ริมฝีปากเรียวบางได้รูปของทองทิพย์ที่หลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“หายเร็วๆ นะคะ สาวน้อย” นิมาอมยิ้มก่อนที่จะเปิดประตูออกจากห้องไป แต่สาวน้อยที่พูดถึงกลับลืมตามองดูเพดานห้อง เสียงถอนหายใจดังอยู่ในความเงียบ พร้อมกับเสียงบ่นพึมพำของคนที่ตาเริ่มจะลืมไม่ขึ้นด้วยฤทธิ์ยา
“ทิพย์จะไม่ปล่อยตัวเองผูกพันกับนิ่มไปมากกว่านี้อีกแล้ว” ทองทิพย์รำพึงก่อนที่จะหลับไป
ข่าว
