Chapter 3 : ปัญหาหัวใจแขนยาวยกขึ้นตั้งรับของที่กำลังจะฟาดลงมาได้อย่างทันเวลาเพราะมันต้องเป็นแบบนี้ทุกที คริสตินเตรียมหูชา ขี้หูออกมาเต้นระบำเพราะเสียงแหบๆแต่ดังคับบ้านของคนที่เอาม้วนกระดาษฟาดเธอเอาฟาดเธอเอา
“เธอทำแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะยัยบ้า คราวหน้าฉันจะเอาโซ่ล่ามเธอไว้เหมือนอเมริกันเซฟเพิร์ด จำใส่หัวไว้เลย!” รีเบคก้าใส่ไม่ยั้ง หากชะงักเพราะเสียงตอบกลับอย่างเหนือกว่า
“หยุดนะ ถ้าเธอตีโดนหน้าฉัน พรุ่งนี้ใครจะไปแถลงข่าวกับเธอ หรือจะหนีบอิงกริดไปอีกล่ะ ถามน้องฉันหรือยัง ห๊ะยัยตัวเล็ก!” คริสตินยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเพราะสาวตรงหน้าเม้มปากขัดใจเหมือนเด็ก หันไปมองคนหน้าเหมือนตัวเองที่ยืนกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น ก็ขยิบตาขี้เล่นให้
“ว่าไงอิงกริด วันนี้ยัยนี่โหดร้ายกับเธอหรือเปล่า”
อิงกริดพยายามกลืนหัวเราะลงคอ ว่าจะตอบความจริงหากผู้หญิงที่กำลังจ้องเธอตาแทบหลุดก็ทำให้ต้องพูดอีกอย่าง
“ไม่เลยคริส.. รีเบคก้าออกจะเอาใจฉัน”
“อ๋อเหรอ.?” แฝดพี่ทำเสียงสูงเหมือนไม่เชื่อ ก่อนหันไปคว้าบ่าสาวข้างๆ แล้วก้มลงพูดที่ข้างหู “ฟังนะเบบี๋.. ถ้าเธอแกล้งน้องฉันเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้รู้สึก”
“นึกหรือว่าฉันจะกลัว” สาวตัวเล็กท้าทาย ก่อนจะหัวใจแทบวายกับใบหน้าที่ก้มมาจนใกล้กัน เรียวปากสวยนั่นเกือบจะสัมผัสกับของเธอแล้ว
รีเบคก้าใจสั่น เธอหลับตาลงอย่างไม่รู้จะทำยังไง หากก็ต้องเปิดตาโพลงในเวลาต่อมากับเสียงหัวเราะคิกๆ หันไปมองดูอีกที คริสตินหันไปหัวเราะกับน้องสาวตัวเองหน้าตาเฉย
ยัยปีศาจนี่เล่นงานเธอได้อีกแล้ว!
“ฉันเกลียดฝาแฝด โดยเฉพาะพวกเธอ!” มือบางผลักคนที่โอบเธอออก มองหล่อนตาขวาง พร้อมกราดสายตาพิฆาตไปใส่คนหน้าเหมือนหล่อนด้วย หากพวกหล่อนก็ดูจะไม่สะท้าน คิดไว้แล้วเชียว..
“พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด ไม่งั้นคราวนี้เธอจะได้รู้จักฉัน!” ม้วนกระดาษในมือถูกปาใส่ร่างสูงของผู้หญิงหน้ากวนที่เคลื่อนตัวหลบมันได้ทันอย่างทุกครั้ง ใบหน้าคมสะบัดอย่างหงุดหงิด ร่างบางรีบเดินจากไปพร้อมเสียงกระแทกเท้าตึงๆอย่างไม่กลัวพื้นบ้านปาเก้งดงามนี้จะพัง หรือสงสารเท้าตัวเอง
“อย่างน้อยหล่อนน่าจะสงสารเท้าเล็กๆของหล่อนบ้างนะ ดูทำเข้าสิ” คริสตินพูดขำๆ ไม่รู้สึกรู้สากับคำขู่สักนิด ชินเสียแล้วล่ะ
ร่างสูงเข้ามานั่งหย่อนก้นกับโซฟายาวตัวโปรด ยกมือขึ้นรับกระป๋องน้ำผลไม้ที่ฝาแฝดตาสีน้ำเงินโยนให้ก่อนที่น้องจะเข้ามานั่งใกล้กัน มือเธอเปิดกระป๋องหากปากยังบ่น “อิงกริดถามจริง.. เธอจะให้ฉันกินแต่น้ำผลไม้หรือไง?”
“ใช่สิ งดเบียร์และของมึนเมาทุกชนิด พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน” อิงกริดตอบเรียบๆ ยกกระป๋องในมือขึ้นจิบใจเย็น แต่ก็เย็นไม่ได้นานเพราะมือไวไวที่มาคว้ามันไปกระดก “เฮ้.. บอกแล้วว่าห้ามกินเบียร์ไง!” ตั้งใจจะคว้าเบียร์กระป๋องคืนมาจากพี่สาวที่แย่งมันไป แต่ไม่มีทางทัน ฝ่ายนั้นยกหนีซ้ำยกขาขึ้นเอาเข่ากั้นไม่ให้เข้าใกล้ ทำนิสัยเหมือนตอนยังเด็กด้วยกัน
“คริสติน!”
“โอเคๆ คืนให้ก็ได้ ร้องไห้ทำไมเล่า!” คนเป็นพี่สาวยื่นกระป๋องเบียร์คืนให้น้องที่ร้องเรียกจนน้ำตาคลองอแงเหมือนเด็ก เธอขมวดคิ้วมองอิงกริดที่ก้มหน้าประคองกระป๋องนั้นอยู่กับตักไม่พูดไม่จา
“เฮ้.. ร้องไห้จริงๆหรือนั่น ไม่เอาน่า ไม่ได้กินหมดสักหน่อย เหลืออีกตั้งเยอะ ถ้าหมดจริงเดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ก็ได้ ร้านสะดวกซื้อใกล้แค่นี้เอง”
“พี่ไปไหนมาวันนี้”
คริสตินชะงักขณะกระดกน้ำผลไม้แทนเบียร์ ชำเลืองมองหน้าคนถาม ท่าทางน้องจะจริงจังซะด้วย นางแบบคนสวยยิ้มขี้เล่น อยากให้มันเป็นตัวช่วยปรับบรรยากาศไม่ให้อึมครึม หวังว่าคงได้นะ..
“ไปหาผู้หญิง”
อิงกริดมองหน้าพี่ตาแทบถลน หากอีกคนกลับหัวเราะร่วน คริสตินชอบกวนใจคนเหมือนปีศาจเด็กน้อยอย่างที่รีเบคก้าชอบว่าจริงๆ “นี่โกหกใช่ไหม.?”
“ทำไมต้องโกหกล่ะ ไปหามาจริงๆ ผู้หญิงให้เบอร์มาด้วย พรุ่งนี้ว่าจะโทรไปชวนเที่ยวตอนเสร็จงานแล้ว” นึกถึงคนหน้าหวานที่ตาสีเดียวกับน้องตัวเอง คริสตินรู้สึกรื่นเริงเกินเหตุ แต่เธอไม่รู้ตัวหรอกจนกระทั่งน้องแซว
“ตกลงจะเปิดตัวแล้วเหรอว่า ชอบผู้หญิง แฟนคลับพี่รู้เข้าจะว่ายังไง ไม่กลัวแล้วเรอะ” พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเรื่องที่คุยกันก็น่าสนใจขึ้นทันที เพราะความเป็นพี่น้องคลานตามกันมาติดๆ ย่อมรู้รสนิยมพี่ว่าเป็นยังไง
แม้ตอนนี้พี่สาวจะต้องแกล้งทำตัวเป็นข่าวกับพวกนายแบบหรือนักแสดงหนุ่มๆที่มารุมจีบบ้างเพื่อปิดบังมัน เพื่องานและเพื่อผู้จัดการส่วนตัว..
แต่นั่นก็มันก็แค่การแสดง ไม่มีอะไรเป็นจริงสักข่าว เธอรู้ดี..
คริสตินเปิดเผยว่าสนใจเพศเดียวกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนยังอยู่บ้านที่อังกฤษ อาจเพราะเป็นคนชอบของสวยๆงามๆ และผู้หญิงก็ย่อมน่าสนใจกว่าผู้ชายในเรื่องนี้แน่นอน ตอนสมัยประถมพี่ก็เคยควงแฟนต่างห้องมาโชว์เธอด้วยซ้ำไป มีแต่เธอที่ชอบทำตัวเป็นอีแอบ ได้แต่แอบมองพี่สาวหว่านเสน่ห์กับสาวๆ บางทีก็ถูกเรียกไปร่วมกลุ่มกับพวกเขาด้วยในฐานะที่หน้าตาเหมือนกัน
จะว่าไป เธอก็เหมือนเงาที่ไม่มีตัวตนของคริสตินมานาน ไม่เว้นกระทั่งตอนนี้..
ตอนนี้เธอยังอาศัยเงาของพี่ทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่อง..
สาวๆ..
วันนี้เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่า ระหว่างคริสตินกับรีเบคก้ามีอะไรอยู่ ทำไมพวกหล่อนถึงอยู่ด้วยกันถึงที่ดูเหมือนจะไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ ทำไมคริสตินยังให้แม่สาวตัวเล็กนั่นเป็นผู้จัดการส่วนตัว ทั้งที่ไม่ค่อยจะเชื่อฟัง
เพราะความหลังที่มีต่อกันนั่นเอง..
เช่นนี้แล้ว เธอคงไม่สามารถจะก้าวเข้าไปในใจของรีเบคก้าได้ หากหล่อนยังไม่ปล่อยอิมเมจของคริสตินไปจากใจ หรือว่า เธอควรจะทำศัลยกรรมให้หน้าตาต่างจากพี่สาวฝาแฝด แต่มันจะดีหรือ.?
“ก็ไม่แน่นะ ถ้าได้คนนี้มา ฉันอาจจะยอม”
อิงกริดกระพริบตามองหน้าพี่สาวที่ลุกขึ้นยืน รอยยิ้มสดใสมั่นใจนั่นช่างกวนใจเธอ เหมือนหล่อนไม่แคร์โลกเลย ต่างจากเธอลิบลับ
“ไปนอนเถอะอิงกริด ราตรีสวัสดิ์ ฉันขี้เกียจฟังยัยนั่นแหกปากแต่เช้าให้เสียอารมณ์ ไม่อยากเปียกเพราะหล่อนเอาน้ำมาสาดด้วย” แฝดพี่โบกมือลาพร้อมยิ้มนั้นที่ไม่หายไป อิงกริดยิ้มกลับ พอลับตาพี่สาวก็ถอนหายใจเงยหน้ามองฝ้าเพดานห้อง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นบ้างเดินกลับห้องนอน
แต่ไม่ใช่ห้องนอนเธอ...
.................................................
รีเบคก้าฉีกยิ้มให้กับบรรดาแฟนคลับของเด็กในสังกัดตัวเองที่มายืนออรอรับอยู่หน้าตึกสถานีโทรทัศน์ที่งานแถลงข่าวเปิดตัวซีรีย์เรื่องใหม่ถูกจัดขึ้น ผู้จัดการสาวแอบกระทุ้งสาวตัวสูงที่สวมแว่นดำข้างๆให้รู้ว่าควรทำอะไร
คริสตินส่งเสียงรำคาญในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นโบกให้บรรดาแฟนๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดดีใจสนั่นไปทั้งบริเวณ คราวนี้การ์ดของพวกเธอก็ต้องทำงานหนักขึ้น เพราะกลุ่มคนที่มาเฝ้าเข้าแถวหรือปูเสื่อรอไอดอลดังตั้งแต่มืดแต่ดึกกำลังพยายามจะก้าวข้ามเข้ามาในที่กั้นเพื่อสัมผัสกับฮีโร่ในดวงใจของพวกเขาอย่างใกล้ชิด เชื่อเลยว่า อีกไม่กี่นาทีรั้วกั้นเหล็กอาจต้านทานไม่ไหว หากไม่มีใครทำอะไรสักอย่าง
หากคนที่ถูกเรียกชื่อปาวๆลั่นอยู่นี่ไม่ทำอะไรสักอย่าง..
“คริสตินเร็วเข้า” ผู้จัดการสาวกระซิบ ได้ยินเสียงถอนหายใจเซ็งจากปากสาวสวมแว่นดำ ก่อนที่หล่อนจะเข้าไปยื่นมือให้บรรดาแฟนคลับได้จับสัมผัสไปตลอดทางที่จะเดินผ่านเข้าไปในตัวอาคาร
รีเบคก้ากลั้นหัวเราะกับแก้มป่องๆเวลาที่เด็กในสังกัดเธอถูกแฟนคลับบางคนลากเข้าไปหอมแก้ม คริสตินคงจะหงุดหงิดน่าดูชม หากไม่ใช่เพราะหล่อนรังเกียจแฟนๆหรอกนะ หล่อนแค่เกลียดความวุ่นวายเท่านั้น ไม่งั้นคงจะอาละวาดจนที่นี่ระเบิดไปแล้ว
“เธอต้องเสียใจแน่ ถ้าแก้มฉันช้ำ ยัยเตี้ย!” นางแบบสาวกระซิบหัวเสียกับสาวที่ยังยิ้มหน้าเป็นอยู่ เพราะหล่อนรู้ว่า เธอแค่บ่นไปอย่างนั้นเอง
“เธอน่าจะดีใจนะคริสที่มีคนรักชอบขนาดนี้ทั้งที่เธอเป็นต่างชาติ” ผู้จัดการสาวเลิกคิ้วให้เด็กในสังกัดที่ตัวโตกว่าโข และเห็นรอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นมาจากหล่อน ความจริงก็ชอบเหมือนกันล่ะสิ
ใช่แล้ว..ก็มันเป็นฝันของเธอ..
และมันก็เคยเป็นฝันของเรา..
หญิงสาวหลงเข้าสู่ภวังค์อย่างไม่รู้ตัวทั้งที่มีเสียงดังตลอดทางที่ตนและอีกคนเดินผ่าน มันห้ามไม่ได้ไม่ให้คิดถึงเรื่องเก่า คิดทุกครั้งยังเสียใจ แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
เราก็แค่เข้ากันไม่ได้ ถึงจะเคยเข้าด้ายเข้าเข็มกันมาหลายครั้งก็เถอะ..
“ไหนเธอบอกว่า ซีรีย์เรื่องนี้มีคนดังจากเกียวโตมาเล่นด้วย ทำไมป่านนี้ฉันยังไม่เห็น” คริสตินเปิดประเด็นใหม่ เพิ่งเอะใจได้ว่า ที่ถูกบังคับให้ตื่นมาตั้งแต่เช้าทั้งที่งานแถลงข่าวเริ่มเก้าโมงเช้า เพราะรีเบคก้าอยากให้เธอมาถึงงานก่อนไอดอลอีกคน ไอดอลจากต่างเมือง
มันเป็นแผนเรียกคะแนนนิยมจากแฟนคลับให้เธอที่ต้นคิดมาจากผู้จัดการส่วนตัวหัวใสคนนี้เอง..
แน่ล่ะ ยัยนี่เก่งเสมอ ถ้าพูดถึงเรื่องงาน เรื่องหัวใจไม่ได้เรื่องเลย!
ดีแล้วที่เลิกกัน!
“ว่ายังไงล่ะ เธอหลอกฉันให้รีบแหกหูแหกตาตื่นมาทำไม ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย แล้วไหนจะ--” คริสตินชะงักกลางคันกับเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ขาดหายไปกะทันหันราวมีผีเดินผ่านแถวนี้ทุกคนจึงเงียบกริบ
นักแสดงสาวหันไปมองดูอยากรู้สาเหตุ เห็นรถลิมูซีนสีดำคันหนึ่งแล่นมาจอด มีหนึ่งหนุ่มเปิดประตูลงมาท่าทางน่าจะเป็นการ์ดเหมือนของเธอ ถ้างั้นคนที่เขากำลังจะเปิดประตูให้ก็ต้องเป็นไอดอลดังนั่นแน่ๆ
แน่ล่ะ เมื่อเสียงกรี๊ดกร๊าดกลับมาแล้วพร้อมป้ายไฟที่เปลี่ยนไป หากเธอไม่ได้สนใจป้ายไฟนั่นหรอกว่าจะมันจะเปลี่ยนจากชื่อเธอเป็นชื่อใคร สนใจคนที่ลงมาจากรถนั่นมากกว่า เพราะว่า....
เสียงตะโกนเรียกชื่อที่ดังกึกก้องนั่นไง..
“มิกิ!!!”
และตอนนี้เองที่เธอลืมไปเลยว่า เมื่อเช้านี้ควรทำอะไรมากกว่านั่งอ่านหนังสือการ์ตูนในรถลิมูซีนระหว่างทางมาทำงาน..
“พระเจ้า.. ฉันลืมอ่านหนังสือพิมพ์!”
.........................................
หญิงสาวถอนหายใจผ่อนคลายเมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องพักที่ทางสถานีจัดเอาไว้ให้ งานแถลงข่าวซีรีย์จบแล้ว บรรดานักแสดงสมทบและนักแสดงหลักบางคนก็ทยอยกันกลับ หากเธอยังกลับไม่ได้เนื่องจากคุณผู้จัดการยังมีงานต้องคุยกับทางกองถ่ายเรื่องตารางงานของเธอ
ใช่สิ คนดังก็แบบนี้แหละ!
เหตุที่เป็นดาราคิวทอง มีงานแน่นตลอดปี ทั้งงานอีเว้นท์ งานเดินแบบที่ทำอยู่เป็นงานหลัก เรื่องตารางงานจึงเป็นสิ่งสำคัญ และปกติเธอก็รับงานถ่ายละครหรือซีรีย์แบบนี้แค่ปีละสองสามเรื่อง ให้พอมีเวลาได้พักหายใจหายคอบ้าง ความจริงเธอขอรีเบคก้าไว้ว่า ปีนี้เธอจะรับแค่เรื่องเดียว แต่พอดีผู้จัดทำดันเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของแม่ผู้จัดการนั่น เธอเลยถูกขอร้องแกมบังคับให้รับงานเพิ่ม
แต่บางทีเธออาจจะอยากรับงานนี้เองอย่างเต็มใจก็ได้ หากได้รู้ล่วงหน้าว่าจะเจอใครในกองถ่ายหรืองานแถลงข่าวเปิดตัวมันแบบนี้...
ที่แท้แม่สาวตาสีน้ำเงินนั่นก็เป็นดาวดังจากเกียวโต มิน่าคุ้นๆ..
คริสตินคิดและถอนหายใจอีกครั้ง เธอไม่ได้ติดใจหรือตกใจอะไรกับที่ได้รู้ว่า มิกิก็เป็นดาราเหมือนกัน หรือเพราะพอจะเดาพฤติกรรมออก ไม่มีใครหรอกที่จะแต่งตัวบ้าบอแบบนั้นออกไปเดินกลางสวนสาธารณะ ดูอย่างเธอเป็นต้น และท่าทางหล่อนตอนนั้นก็เหมือนหนีใครมาเหมือนกัน พรางตัวซะแบบนั้นด้วยแว่นตาดำใหญ่กว่าใบหน้าตัวเอง ใส่เสื้อโค้ทตัวใหญ่รุ่มร่าม และดูเหมือนยิ่งจะปิดไม่ให้ใครรู้ว่าตัวเองเป็นใครก็กลับจะเป็นจุดสนใจแทน
จุดให้เธอสนใจด้วยน่ะสิ..
หญิงสาวยิ้มให้กับภาพในหัวตัวเองตอนที่เจอสาวที่สาวนั่นครั้งแรก หากบางเสียงก็มาแทรกให้ภาพเหล่านั้นหายไป นั่นเพราะเสียงนี้ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน
อาจจะน่าสนใจมากกว่าด้วย เพราะมันเป็นเสียงหล่อน..
“ไม่เป็นไรคานาเดะ ฉันอยู่ได้ ตามสบายเถอะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันรีบมานะคะคุณหนู”
“จ้า..”
ดวงตาสีฟ้าไอริสมองดูประตูห้องที่ถูกปิดอยู่ อยากรู้ว่ามันจะถูกเปิดออกหรือไม่เมื่อเสียงสนทนานั้นหายไป และในที่สุดรอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็ปรากฏ ใครคนนั้นเปิดประตูเข้ามาจริงๆ หล่อนดูตกใจแต่ไม่มาก
“อ้าว.. คุณอยู่นี่ด้วยเหรอ ฉันคิดว่ากลับไปแล้ว” มิกิทักราวคนรู้จักกันพร้อมเดินเข้ามาอย่างไม่ขออนุญาตใคร ขอทำไมก็นี่มันห้องพักส่วนรวม..
แต่อยู่กับหล่อนสองคนแบบนี้ เธอไม่กลัวหรือไง..
กลัวทำไมล่ะ ก็แค่คริสติน ไม่ใช่ผีสักหน่อย นั่นเพราะเธอรู้จักหล่อนน้อยไปน่ะสิ..หนูมิกิ..
หรือเธอคิดว่า หล่อนควรจะระวังเธอมากกว่าล่ะ!
“นั่งด้วยคนนะ ผู้จัดการของฉันติดธุระอยู่” หญิงสาวพูดเสียงปกติ พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายท่ามกลางสายตาที่มองทุกการกระทำ หากถึงจะรู้ว่าถูกมอง เธอยังแกะกล่องขนมแล้วเอามันใส่ปากได้หน้าตาเฉย ทำท่าอร่อยกับมันเหมือนเด็กจนโดนแซว
“นี่คิดจะกินคนเดียวหรือไง ไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวสักหน่อย” คริสตินยิ้มหยอก อีกสาวหัวเราะแล้วส่งขนมที่ห่อฟรอยด์มาอย่างดีให้หนึ่งอัน และเธอก็ไม่เกี่ยงที่จะแบมือรับมันมา ก็หน้าตาคนให้น่ารักซะขนาดนี้..
“นี่อะไร ช็อคโกแลตเหรอ.. ผู้จัดการเธอไม่ห้ามกินของแบบนี้รึไง”
“ทำไมต้องห้ามล่ะคะ มันก็แค่ช็อคโกแลต” มิกิตอบหน้าตาย มือแกะห่อฟรอยด์เอาขนมสีน้ำตาลเข้มใส่ปากอีกอัน เคี้ยวๆแล้วชี้มือที่กล่องโชว์อีกคน
“โอ้.. ถึงจะเป็นดาร์กช็อคโกแลตก็เถอะ ถึงมันจะไม่ทำให้เธออ้วน สิวอาจจะขึ้นได้นะ” คนขี้เล่นทำเป็นเตือน แต่ตัวเองก็เล่นกินช็อคโกแลตที่ว่านั่นไปทั้งอันเหมือนกัน ซ้ำยังทำหน้าเคลิ้มกับรสชาติของมันซะอีกแน่ะ
“ไงคะ ลืมไปเลยสิว่า กินมันแล้วสิวจะขึ้น” เจ้าของช็อคโกแลตนั่งขำ อีกคนหัวเราะตาม ก่อนที่เสียงหัวเราะของพวกเธอจะหยุดกะทันหัน เหลือแค่สายตาเธอที่มองหล่อนอย่างกล้าๆกลัวๆ อาจเพราะดวงตาสีฟ้าไอริส..
คนอะไรตาเซ็กซี่จริงๆเล้ย...
“คุณไม่ตกใจสักนิดเลยเหรอที่เห็นฉันที่นี่ หรืออ่านหนังสือพิมพ์แล้ว” ตัดใจถามเพราะอยากรู้ คนที่เธอกลัวอย่างไม่รู้ว่าจะกลัวไปทำไมกลับหัวเราะส่ายหน้าให้ หล่อนทำให้งง “หรือคุณรู้จักฉันมาก่อน.?”
“โอ้ไม่เลย.. ฉันไม่ค่อยรู้จักใครหรอก ไม่มีเวลาจะดูอะไรด้วย กลับจากทำงานก็สลบแล้วล่ะ โทษทีนะ” คริสตินตอบเจือหัวเราะ มือขาวคว้าขวดน้ำมากระดกดื่มกันขนมที่กินไปติดคอ แต่ก็ชะงักกับน้ำเสียงน้อยใจที่เข้าหู
“งั้นเหรอ.. น่าน้อยใจเหมือนกันเนอะ ฉันอุตส่าห์ตามคุณทุกงาน”
นางแบบสาวมองหน้าสาวเจ้าของคำพูดตรงหน้าตาปริบๆ ไม่คิดอยากจะเชื่อหล่อนเท่าไหร่ ใครที่ไหนจะมาสนใจเธอขนาดนั้น นอกจากพวกติ่งที่ตามติดทุกงาน อีกอย่างหล่อนก็เป็นดาราเหมือนกัน
“อย่าล้อเล่นน่ามิกิ เธอเองก็เป็นดารา จะมาทำตัวเป็นพวกติ่งได้ไง”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็คุณเท่ดี”
คริสตินจ้องหน้าคนพูดนิ่งๆหนึ่งนาทีก่อนระเบิดหัวเราะ พาให้หล่อนกระฟัดกระเฟียดหัวเสีย ชี้หน้า
“ขำอะไร ช็อคโกแลตที่ฉันให้ไม่ได้ผสมเห็ดเมาจากเมืองไทยสักหน่อย รู้จักไหม..เมืองไทยน่ะ!”
เห็นท่าไม่ดีแล้ว คริสตินก็รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ไม่อยากให้โกรธไปมากกว่านี้ “โทษทีๆมิกิ เธอแค่น่ารักดีน่ะ”
“งั้นมาคบกันสิ”
เจ้าของดวงตาสีฟ้าไอริสชะงัก หันขวับไปมองคนที่เริ่มทำตัวประหลาดขึ้นทุกที เธอหรี่ตามองหล่อนอย่างไม่ไว้ใจ “เธอเป็นอะไรมากป่ะมิกิ เอาแบบนี้นะ ฉันไม่แคร์ว่าเธอจะหลอกอะไรฉัน แต่เรื่องนี้ขอร้อง อย่าเลย..”
“ฉันไม่ได้หลอกนะ ฉันพูดจริง” มิกิยืนกรานหนักแน่น เริ่มขยับเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น เธอแอบอมยิ้มที่คริสตินถอยหนี หล่อนหนีไปจนสุดทางจนหลังชนที่เท้าแขนโซฟา “แหม.. เพิ่งรู้นะว่า คุณกลัวผู้หญิงด้วยกันขนาดนี้ ถ้าเป็นผู้ชายจะชอบมากกว่าหรือเปล่า” หญิงสาวได้ทียิ่งแกล้ง แต่เธอไม่รู้หรอกว่า ภัยกำลังจะถึงตัวเอง เมื่อหล่อนเริ่มตั้งตัวได้และคิดแก้ทางคืน
เธอเตรียมตัวรับมือการเอาคืนจากปีศาจหรือยัง..มิกิจัง.?
“มีข่าวลือเรื่องคุณเยอะแยะเลยนะ อยากรู้ไหมว่าคืออะไร”
“แล้วเธออยากรู้ไหมล่ะว่า เรื่องไหนเรื่องจริง?” คริสตินย้อน ชะโงกหน้าเข้าหาคนที่คิดจะแกล้งเธอ คราวนี้ก็เป็นหล่อนที่ถอยเสียเอง มิกิดูเกร็งเหมือนรู้ตัวว่า เธอกำลังมองอะไร
“อา..ปากสีชมพูธรรมชาติ น่าจูบจริงๆเลยนะ” นางแบบสาวหัวเราะขำกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เบิกกว้างตกใจ และเพราะอยากออมมือให้จึงขยับออกมาแกล้งนั่งอ่านหนังสือ ก็ไม่ได้คิดว่า อะไรที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง หล่อนคงแค่อยากจะแกล้งเธอ “ลืมๆไปก็ได้นะ ฉันแค่ล้อเล่น”
“แต่ฉันพูดจริงนะ”
คริสตินชำเลืองตาไปมองเจ้าของเสียงที่พยายามจะเถียงเธอกลับมา คราวหน้าเธอกระพริบตาปริบๆกับใบหน้าแดงก่ำราวคนเป็นไข้ ซ้ำเรื่องที่หล่อนพูดต่อมาก็ทำให้อึ้งหนัก
“ไม่เป็นไร คุณยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ เรายังต้องเจอกันอีกนาน แล้วฉันก็เชื่อว่า เวลาปีนึงที่เราถ่ายซีรีย์เรื่องนี้ด้วยกัน ฉันจะต้องทำให้คุณสนใจได้สักวัน” สาวลูกครึ่งยิ้มเขินทั้งที่เป็นคนพูดเอง “แต่ตอนนี้ฉันขอมัดจำก่อนนะ”
หล่อนพูดจบได้ไม่ทันไร คริสตินก็ได้พบว่าตัวเองถูกบางอย่างนุ่มๆมาสัมผัสที่ปาก มองหน้าคนทำก็รู้ว่า หล่อนนั่นแหละที่จูบเธอ ก็รอยยิ้มอายๆนั่นมันบอกมา หญิงสาวช็อคพูดไม่ออกได้แต่มองหล่อนบอกลาและเดินออกจากห้องพักนี้ไปพร้อมปิดประตูตามหลัง
และนี่เองที่เป็นอีกครั้งที่เธอยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองอย่างคนเพ้อ มองประตูที่ว่างเปล่าใจลอย หัวใจเต้นรัวอยู่ในอกราวจะระเบิดออกมา
ตกลงว่า คราวนี้เธอก็คงจะมีปัญหาหนักจริงๆแล้วสิ..คริสติน
.....................
ย้ายนิยายเรื่องนี้มาลงที่นี่เลยนะคะ จะได้ตามกันมาที่เดียวเลย ไม่สับสนกับเว็บเก่าเนาะ
ยังไงอ่านแล้วติชมกันได้นะจ๊ะ ไม่ต้องกลัวคนเขียนจะกัดนะ อิอิ ;) :d16c4689: :d16c4689:
ข่าว
