Chapter 10 : ภัยรัก ความสัมพันธ์อันน่ากลัว...“ยัยบ้าเอ๊ย.. กรี๊ดจนหูแทบแตก!” แอลบ่นพร้อมสองมือที่อุดหูสองข้างของตัวเอง ตาสีมรกตมองโกรธๆไปที่สาวตรงหน้าที่ตอนนี้ยืนเกาะตัวเธอแน่นทั้งที่เมื่อก่อนไม่ได้อยากจะแตะตัวกันสักนิด
“เกิดอะไรขึ้น!” ฟลอเรนวิ่งมาถึงแล้วถามตกใจ พอเห็นสภาพของทัสมินที่ยืนกอดแอลอยู่ราวเด็กน้อย ก็ต้องกลั้นหัวเราะ นั่นเพราะสีหน้าเซ็งๆของแวมไพร์แฝดน้องนั่นด้วย ท่าทางนางเสือดำจะสวยไม่พอที่จะยอมให้กอดล่ะมั้งนี่.. แต่เธออาจจะเข้าใจผิดก็ได้นะ ไม่งั้นแอลคงไม่แอบหน้าแดงแบบนี้หรอก.. เจ้าชู้..
“ยัยบ้านี่กลัวหนูน่ะสิ เป็นเสือภาษาอะไรไม่รู้” สาวแวมไพร์บ่นอุบกับคนถามแล้วหันมาจ้องหน้าคนที่กอดตัวเอง “ปล่อยได้แล้วย่ะ มันไปนานแล้ว” บอกกึ่งๆจะไม่พอใจ อีกคนที่ลืมตามาสบตาก็ได้สติ แต่แทนที่จะขอบคุณกัน ทัสมินกลับเงื้อมือจะตีแวมไพร์ แล้วมีหรือที่คนไวแบบนี้จะยอมถูกตี แอลยกมือขึ้นรับมือหล่อน สอดนิ้วเรียวเข้าไปเกี่ยวกับนิ้วนางเสือ บีบมันแน่น ดวงตาเป็นประกายวาว
“ไม่ขอบคุณฉันไม่ว่านะ แต่เนรคุณแบบนี้ต้องเจอกันหน่อยนะ”
การพูดจาเปลี่ยนไปแต่คงไม่มีใครใส่ใจมันเท่ากับการเห็นพวกเธอจะตีกันตายอยู่ตรงนี้ แปลกที่ฟลอเรนแค่มอง ไม่ห้ามหรือพูดอะไรเลย.. ก็อยากรู้.. จะมีอะไรอีก..
“เนรคุณเหรอแวมไพร์ ! เจ้าไม่ได้ช่วยอะไรข้าเลย!” ทัสมินสวน พยายามดึงมือตัวเองกลับมา แต่เพราะแรงของคนไม่ธรรมดาที่ดูจะมากกว่า เธอจึงต้องใช้เทคนิคพิเศษ นางเสือสาวหมุนตัวเองให้แผ่นหลังหันไปหาร่างกายด้านหน้าของอีกคน ตั้งใจจะใช้ข้อศอกกระทุ้งที่ท้องแวมไพร์สาวเพื่อตนจะหลุดพ้นจากการถูกจับไว้ แต่คนที่ทั้งไวกว่าและแขนยาวกว่าหรือจะเสียทีเธอง่ายๆ หล่อนเอี้ยวตัวหลบ ดึงมือที่เกี่ยวกันอยู่กลับไปจนตัวเธอต้องหมุนกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
“ใครสั่งสอนให้เธอสู้กับแวมไพร์ในระยะประชิดตัวแบบนี้กันล่ะแม่เสือน้อย” แอลไม่พูดเปล่า ใช้มือที่ว่างล็อคเอวอีกสาวเข้ามาใกล้จนตัวแนบติดกัน จนรู้สึกได้ถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของอีกคนที่ดูจะหมดแรงไปกะทันหัน ไม่รู้เพราะสัมผัสที่ชิดใกล้หรือเพราะตกใจกันแน่ แต่ที่รู้คือสะใจ.. เรียวปากสวยกระตุกยิ้มพอใจที่เห็นแววตาหวั่นกลัวของทัสมิน “ถ้าแวมไพร์จะกินเสือบ้างจะเป็นไงนะ”
“ก็จะโดนเสือกัดยังไงล่ะ” เสือสาวคำรามลั่น เขี้ยวแหลมน่ากลัวโชว์แก่สายตาคนตรงหน้าและผู้ชมเหตุการณ์
ทัสมินกำลังจะพุ่งเข้าขย้ำคอคนตรงหน้าและคงทำสำเร็จแล้ว แอลไม่ทันตั้งตัว แต่มันไม่มีทางสำเร็จ มีแขนยาวมาเกี่ยวเอวเธอออกไปเสียก่อน นางเสือร้องคำรามตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะคนทำแบบนี้กับตัวเองได้ เธอคงลืมว่าที่นี่มีแวมไพร์อีกคนล่ะสิ
“ตกลงจะมาทะเลาะกันใช่มั้ย!” อัลร์ตวาด ดวงตาเปลี่ยนสีแวววาวท่ามกลางความสลัวของห้องโถง พาให้คนที่เอาแต่มองเงียบๆมานานได้สติ ฟลอเรนเริ่มขยับ
“อัลร์คะ ใจเย็น..” เด็กสาวเข้ามาแตะบ่าแวมไพร์ตัวสูง หวังให้ลดดีกรีความโมโหลง ถึงไม่เข้าใจว่า ทำไมอัลร์ต้องฉุนเฉียวแบบนี้แต่คิดว่า เธอเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ เพราะเธอไม่ห้ามคนทะเลาะกันเมื่อกี้ไง...
ก็ทำไงได้ ภาพเมื่อกี้มันน่าดูเกินกว่าจะห้าม.. อา..ฉันเป็นอะไรไปนะ..
แวมไพร์ขี้โมโหชะงักกึก แค่เพราะสัมผัสเบาๆที่บ่า ดวงตาสีเลือดกลับมาเป็นสีฟ้าสดใสใหม่อีกครั้ง มือแข็งแรงค่อยๆปล่อยตัวคนที่ตัวเองล็อคเอาไว้
“ฟลอเรน..” เสียงอัลร์เหมือนกำลังเพ้อ แอลที่เห็นพี่เป็นแบบนี้ก็รู้ทันทีว่าควรทำอะไร ท่าทางฮอร์โมนสาวแรกรุ่นของฮันเตอร์จะเล่นตลกกับพี่สาวเธอเข้าให้แล้วสิ คิดได้แบบนี้แขนยาวจึงเอื้อมมาคว้าตัวนางเสือกลับไปหาตัวเองเหมือนเดิม
“แวมไพร์ ปล่อยข้า!”
“หุบปากนะ ถ้าไม่อยากโดนพี่ฉันกัดคอ จะบอกอะไรให้ อัลร์ใกล้บ้าแล้วตอนนี้ เค้าหิวมาก!”
ทัสมินกระพริบตาปริบๆ งงกับคำที่อีกคนบอกเล่า หากนางเสือสาวยังหันไปมองหาความจริง เธอเห็นฮันเตอร์ค่อยๆยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าแวมไพร์สาวคนที่ว่า และจากที่หน้าตาดุดันพร้อมจะขย้ำคอใครได้ทุกเมื่อก็ค่อยๆ อ่อนโยนลง
“ฮันเตอร์มีเวทย์มนต์หรือ.?”
“มีความรักต่างหากล่ะ” แอลตอบพร้อมรอยยิ้มยินดีที่ออกมาไม่รู้ตัว แต่อีกคนสังเกตและสนใจจนลืมทะเลาะกัน
“หมายความว่า ฮันเตอร์รักแวมไพร์หรือ..”
“ไม่ใช่.. พวกเค้ารักกันต่างหาก”
เสือสาวหันกลับมาจ้องหน้าแวมไพร์ที่ดึงแขนตัวเองอยู่ อยากรู้ว่าพูดจริงหรือไม่ พอเห็นก็ทำให้เกิดคำถาม “ผู้หญิงด้วยกันนะ คนละเผ่าพันธุ์ด้วย”
“ความรักเป็นสิ่งสวยงามนะแมวเหมียว” แอลตอบง่ายๆแต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่เข้าใจ สงสัยต้องสาธิต “ไม่เชื่อก็ลองจูบฉันดูสิ จะได้รู้ว่าต่างจากผู้ชายไหม” บอกพร้อมเลิกคิ้วท้าทาย เพราะเชื่อว่านางเสือสาวไม่กล้าแน่ๆ แต่เธอคงคิดผิด
ทัสมินคว้าต้นคอเธอลงไปหา ปากหล่อนจับหมับเข้าที่ปากเธอ แวมไพร์หน้าเหวอไปสองวิ ก่อนที่จะเป็นฝ่ายพลิกสถานการณ์ลากหล่อนออกจากที่นี่ไปพร้อมกัน ชอบนักล่ะ ท้าๆกันแบบนี้..
แล้วมาดูกันว่าใครจะกินใครก่อน..
ขณะที่อีกสองคนหายไป แวมไพร์คนที่เหลือก็ได้สติกลับคืนมา อัลร์มองหาน้องสาว “แอลกับแม่คนนั้นหายไปไหน”
ฟลอเรนมองเลิกลั่กแล้วส่ายหน้า “ไม่รู้จริงๆค่ะ ฉันมัวแต่สนใจคุณ” พูดออกไปแล้วก็อายปากตัวเองจนหน้าแดง แวมไพร์ตรงหน้าก็ออกอาการเขินเหมือนกัน แต่ยังพยายามเปลี่ยนเรื่อง ไม่พูดถึง
“ไปตามหากันไหมล่ะ ถ้ากลัวพวกเค้าจะฆ่ากัน” อัลร์เสนอ อีกคนมองเธออย่างชั่งใจ “ฟลอเรน.. ว่าไงคะ”
เด็กสาวที่ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองพยายามยิ้มให้คนถาม พยายามจะโต้ตอบ “ลองไปดูก็ได้ค่ะ เผื่อว่า----”
ฮันเตอร์ชะงัก หยุดพูดกะทันหันเพราะเสียงที่แทรกเข้ามาในหูจากที่ไกลๆ หันไปมองดูอัลร์ อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่กลับเห็นแค่รอยยิ้มประหลาดจากเขา เธอไม่เข้าใจ “ทำไมยิ้มแบบนั้นคะ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ค่ะ เด็กไม่เกี่ยว” อัลร์ตอบง่ายๆ แขนยาวเกี่ยวแขนอีกคนให้เดินตามกันไปอีกทาง ไม่คิดรอคนนำทางแล้ว ขอเดินทัวร์ปราสาทหลังนี้เองดีกว่า สงสัยจะหายไปยาวล่ะงานนี้.. สุดยอดเลยน้องฉัน!
แต่ถ้าเฮเลนน่ารู้เข้า มันอาจมีตาย แวมไพร์ก็แวมไพร์เถอะ.. คิดขำๆ แต่เสียงไม่ขำของคนที่เดินจับมือกัน ก็ทำให้ต้องหันไปมอง
“คุณพูดอะไร บอกให้ฉันรู้บ้างสิ แบบนี้ไม่แฟร์นะ” ฮันเตอร์พูดงอนๆ คนฟังถึงง้อคนไม่ค่อยเป็นก็เห็นจะต้องพยายาม
“โอเคฟลอเรน.. อยากรู้จริงนะ.?”
“ค่ะ จริงสิ”
อัลร์นิ่งคิดสักพักว่าจะบอกคนอยากรู้ว่าอย่างไรดี ในที่สุดก็ต้องพูดทนกับสายตาอ้อนๆน่าเอ็นดูแบบนี้ไม่ได้ “สองคนนั่นไปทำเรื่องแบบผู้ใหญ่กันน่ะ เดี๋ยวก็กลับมา แต่อาจจะนานหน่อย ฉันว่าเราไม่ต้องคอยดีกว่า”
“เรื่องแบบผู้ใหญ่ยังไงคะ” ฟลอเรนถามไร้เดียงสาแต่พอเห็นหน้าตากับรอยยิ้มแปลกๆของอีกคน ก็พอจะคิดออก เธอร้องตกใจ “ได้ไงคะ แล้วคุณเฮเลนน่า---”
“เฮเลนน่าไม่ว่าหรอก เค้ารู้ว่าแอลต้องกิน”
ได้ยินแบบนี้ก็พอจะเข้าใจ เธอเองก็รู้ดีถึงธรรมชาติของแวมไพร์ที่ใช้ชีวิตอยู่กับความกระหายเป็นหลัก แต่นั่นก็ทำให้เธอสงสัยด้วยว่า แล้วที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอล่ะ เขาไม่ต้องการแบบนั้นบ้างหรือไร
ทำไมจะไม่ต้องการล่ะ ก็เมื่อก่อนอัลร์ก็เคยเป็น...
Bloody Thirsty !
“แล้วคุณล่ะคะ คุณเองก็ต้องทาน คุณเองก็หิว...” ฮันเตอร์มองดูปฏิกิริยาของแวมไพร์ ถึงจะรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมามัวคุยกัน มีงานตั้งมากที่รอพวกเธออยู่ แต่มันก็ยากที่จะไม่สนใจ ยิ่งหวนนึกถึงอะไรๆที่พวกเธอทำกันก่อนหน้าที่จะมาเจอแอลกับทัสมิน สมาธิของเธอก็ยิ่งไม่มี ไม่มีแก่ใจจะสนใจงานแล้ว
นี่ใช่ไหม..ที่ใครๆเคยบอกว่า ฮันเตอร์ไม่สมควรจะมีความรัก..
แต่มันจะห้ามยังไง..
ก็ฉัน.. ก็ฉันรู้สึกไปเอง...
ฟลอเรนยกมือสัมผัสใบหน้าของอีกคนอีกครั้ง อัลร์ทำหน้าเหมือนกลัวเธอแต่ไม่ยังไม่ถอยหนี ทำไม... “ฉันไม่รู้เลยว่า ฉันรู้สึกอะไรอยู่ ฉันคิดยังไงกับคุณ แต่ฉัน...”
ดวงตาสีม่วงครามมองตาสีฟ้าของอีกสาวสลับกับเรียวปากสวยของหล่อน แวมไพร์ก็มองเธอกลับมาในแบบที่คล้ายกัน แต่ยังพยายามจะหันหนี ไม่ยอมรับ
“ฉันขอโทษฟลอเรน เราไม่ควรทำแบบนี้กัน ฉันไม่ควรยุ่งกับเธอมากกว่าที่เราเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือแค่เพื่อน”
“แต่คุณทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้นะคะ!” ฟลอเรนเถียงเสียงดัง สองมือประคองใบหน้าอีกคนกลับมา บังคับให้มองตากัน แล้วเธอก็ตกใจเสียเองที่เห็น...
ดวงตาสีเลือด...
“คุณหิวจริงๆด้วย!” ฮันเตอร์อุทานอีกคนสะบัดหน้าหนีและเกินกว่าที่เธอคิดไว้ แวมไพร์วิ่งหนีเธอไปแล้ว ต่อหน้าต่อตา
“อัลร์!!” ฟลอเรนเรียกเสียงดังก้องไปทั้งปราสาท สองคนที่กำลังนัวเนียกันอยู่อีกมุมของที่นี่ก็สะดุ้งตกใจ
“ทัสมิน.. สงสัยเราต้องต่อกันคราวหน้า” แอลบอกทั้งที่สองนิ้วตัวเองคาอยู่ในตัวอีกคนและสะโพกของหล่อนกำลังกระแทกเข้าหามือเธออย่างสนาน จากที่ไม่ต้องการในคราแรก ตอนนี้หล่อนกลับใช้สองขาเกี่ยวเอวคนตัวโตที่อุ้มเข้ามุมห้องอยู่ พยายามจูบเธอเสียเอง นางเสือสาวกำลังมัวเมาในกามารมณ์อย่างถึงที่สุด จะหยุดได้อย่างไร...
“เจ้าทำแล้ว ต้องต่อให้จบสิ” หล่อนกระซิบเสียงอ้อน คนฟังถอนหายใจแล้วพยักหน้าในที่สุด ก็ไม่ได้อยากจะหยุดเหมือนกัน เลือดเสืออร่อยดี...
แต่ก็เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นที่แวมไพร์ยอมฝังตัวอยู่กับเซ็กส์และเลือดอันหอมหวานของเสือสาว เมื่อถึงนาทีที่รู้สึกได้ถึงอาการบีบรัดตัวของอวัยวะภายในของหล่อน เขี้ยวคมถูกดึงออกมาจากลำคอเนียนนุ่ม แอลครางอย่างสุขสมแทรกเสียงร้องอย่างสมใจในรสสวาทของทัสมิน ความกระหายของเธอถูกดับเช่นเดียวกับไฟราคะของหล่อนที่มอดลงไป ก็ได้ไปแล้วนี่...
“คราวนี้จะไปได้หรือยัง” แวมไพร์กระซิบขณะกอดปลอบคนที่เพิ่งลงมาจากสวรรค์ ถึงจะหมั่นไส้หล่อนและทะเลาะกันมาตลอดตั้งแต่เจอหน้า แต่นี่เป็นบริการพิเศษ สำหรับความสัมพันธ์พิเศษแบบนี้
เซ็กส์ที่ไม่มีพันธะ...
“ไปสิ” ทัสมินกระซิบ ขยับเข้ามาจูบลาที่ปากของอีกคนระหว่างที่เขาปล่อยเธอลงจากเอว บอกตามตรงยังเสียดายที่ต้องห่างกันตอนนี้ ยังติดใจในรสเซ็กส์ของแอล
ก็มันแปลกดี...
“งั้นไปล่ะ แล้วตามไปนะ” แวมไพร์สาวบอกพร้อมจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ร่างสูงรีบวิ่งไปทางที่ได้ยินเสียงฮันเตอร์ดังมา ไม่ได้สนใจคนที่ร่วมสนุกกันเมื่อครู่เลยสักนิด
ก็ไม่ได้แคร์หล่อนมากไปกว่า..เหยื่ออันแสนอร่อยเท่านั้น..
นางเสือสาวถอนหายใจตามหลังคนที่จากไปขณะยืนพิงผนังห้องสีขมุกขมัว ตัวเธอยังไม่มีแรงเดินตามเขา คงต้องใช้เวลาอีกสักพักเพื่อฟื้นคืนกำลังกลับมา ก็เธอทั้งเสียเลือดและ..เสียตัว..
“อา.. ฉันคงบ้าไปแล้วที่ยอมแวมไพร์” ทัสมินบ่นแต่มือเธอร่นจากแผลที่ลำคอระหงลงไปสัมผัสบริเวณหน้าท้องตัวเองเบาๆ ความรู้สึกที่ร้อนเร่าด้านในมันยังอยู่ ความรู้สึกที่อีกคนเข้าและออกในตัวเธอมันยังใหม่ คิดแล้วก็หัวใจเต้นรัวอย่างน่ากลัว ความแฉะชื้นเริ่มซึมออกมาอีกครั้ง แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาจะมาใส่ใจมัน
เลิกบ้าซะที.. มันก็แค่เซ็กส์ !
มือสวยดึงกางเกงขึ้นและรูดซิปอย่างรวดเร็ว ได้กำลังกลับคืนมาแล้ว แล้วเธอจะอยู่ตรงนี้คนเดียวทำไม มีงานต้องทำ ก็สนุกไปแล้วนี่นา..
...................................
ฟลอเรนพบตัวเองนั่งเหม่ออยู่บนหลังม้า เธอกลับมามือเปล่า การไปเยือนปราสาทเก่าของแม่เสือสาวทัสมิน ไม่มีประโยชน์อะไรกับงานของเธอเลย นอกจากจะทำให้เธอยิ่งสับสน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว แต่นั่นก็เพราะตัวเธอเองมากกว่าที่ขอกลับมาก่อนก่อนที่จะได้อะไรจากที่นั่น และคนที่กำลังทำหน้าที่ควบม้าแทนเธออยู่ก็คงจะสงสัยเหมือนกันว่า เธอเป็นอะไรไป... ถึงเขาน่าจะมองออก..
“ฟลอเรน.. โอเคมั้ย” แอลก้มลงถามสาวตรงหน้าเมื่อเหลือบตามาเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเด็กสาว พี่สาวเธอก็ทำเกินไปหน่อย สาวน้อยอุตส่าห์ยอมให้ขนาดนี้แล้ว ยังจะเล่นตัว หรือว่าจะกลัวฟลอเรนตายจริงๆ
แบบนี้คงต้องเรียกคุย..
“ไม่.. ไม่เป็นไรค่ะ” ฮันเตอร์สาวตอบอึกอัก รู้สึกไม่เป็นตัวเอง เธอไม่เคยเป็นอะไรจนถึงขนาดขี่ม้าเองไม่ได้แบบนี้ เจ้าเฮอร์มีสก็คงจะงงเหมือนกันที่นายหญิงของมันยอมให้คนอื่นมาจับบังเหียนของมันแทน แต่เธอทำไม่ได้จริงๆ แรงไม่มีจะเดินด้วยซ้ำ เธอเป็นอะไรไป..
เขาเรียกกันว่า “ตรอมใจ” หรือเปล่า..
ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากจะฝืนพูด “ความจริงคุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะแอล ฉันกลับเองได้”
“กลับเองแล้วปล่อยให้เจ้าเฮอร์มีสวิ่งไปเรื่อยๆตามใจมันน่ะเหรอ.. ไม่เอาน่าฟลอเรน.. เธอมีสิทธิ์จะป่วยได้ ถึงจะไม่ได้มีแผลก็เถอะ ฉันจะบอกเฮเลนน่าเอง”
“แต่ทัสมิน...”
“รายนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็ตามมาเอง” แอลตอบมั่นใจ จึงโดนสายตาเด็กตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองกัน รอยยิ้มขี้เล่นเลยจางลงไป ก็รู้นี่ว่าฟลอเรนรู้ว่าเธอหายไปทำอะไรมากับแม่เสือตนนั้น.. “ฉันจำเป็นนะฟลอเรน เอ่อ..เพราะมันเป็น....”
“ธรรมชาติของพวกคุณ”
แวมไพร์ชะงักไปสองวิแล้วพยักหน้าให้ จากนั้นก็เริ่มกังวลอีกครั้งเมื่อแอบเห็นคนนั่งตรงหน้าก้มหน้าเหมือนคอตก สงสัยต้องพูดอะไรสักอย่างแล้ว
“อัลร์รักเธอมากนะฟลอเรน ที่ทำแบบนั้นก็เพราะรัก”
ได้ผล คนคอตกเงยหน้าขึ้นแล้วเหลียวมาหา ทำตาโต
“รักเหรอคะ” ฟลอเรนอุทาน อีกคนก็ละมือจากสายบังเหียนม้ามาลูบหัวเบาๆ
“รักสิ รักมากๆ และเพราะรักถึงไม่อยากให้เธอเจ็บไง เข้าใจหรือยัง” อธิบายพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู อีกคนถึงไม่พูดว่าเข้าใจ แต่การพยายามพยักหน้าให้ก็พอให้เธอคลายความเป็นห่วงลง หวังว่าคงไม่เป็นไรจริงๆนะ
“โอเค.. งั้นฉันจะซิ่งแล้วนะ จะได้รีบกลับไปรายงานคุณครูฝึกคนสวยของเธอ”
มองไปหาคำตอบก็เจอแต่คนนั่งเหม่ออีกแล้ว แอลถอนหายใจส่ายหน้าสิ้นหวัง รู้ดีว่าคนที่จะรักษาอาการแบบนี้ของฮันเตอร์ได้ คงจะเหลือแค่คนเดียว..
อัลร์.. อย่าบ้านานนัก กลับมาดูสาวของพี่เดี๋ยวนี้ ! แวมไพร์แฝดน้องลองส่งกระแสจิตไปหาพี่สาว และเชื่อว่าเขาคงจะได้ยินมัน หากไม่มัวแต่อุดหู ปิดตาอยู่เหมือนที่เคยเป็น...
“เฮอร์มีสกลับบ้าน! ทัสมิน.. เจอกันที่บ้านมอนทาร์น่าร์ อย่าให้รอนาน!” แอล ออกคำสั่งดังก้องพร้อมเท้าที่ขยับกระทบท้องม้าสีขาวปลอด เจ้าเฮอร์มีสไม่ร้องสักแอะแต่พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเพราะความเร็วนั้นเองจึงทำให้พวกเธอพลาดที่จะได้เห็นอะไรบางอย่างที่น่าจะเห็น
แต่ไม่เห็นก็คงจะเป็นเรื่องดีกว่าล่ะมั้ง..
เพราะมันคือ อัลร์ที่ยืนขย้ำคอสาวเคราะห์ร้ายคนหนึ่งอยู่ในความมืดของป่ารกๆแห่งนี้ ก็เพราะว่าความกระหายไม่เคยปราณีใคร โดยเฉพาะแวมไพร์และเหยื่อของพวกเธอ...
................................
นิยายเรื่องนี้จัดพิมพ์เป็นหนังสือแล้วค่ะ มีทั้งอีบุ๊คและหนังสือเล่ม
หนังสือเล่มสามารถสั่งซื้อได้เลยที่คนเขียน ส่วนอีบุ๊ค รบกวนไปตามลิงค์นี้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NToiNTE0NjgiO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo0OiI5NTU3Ijt9
ข่าว
