รักลวง
บทที่ ๑ : ค่ำคืนอันแสนเหว่าว้ากับหญิงสาวนิรนาม
ตึกสีขาวที่เป็นตึกปูนสูงสองชั้นที่สีเริ่มหลุดร่อนตามกาลเวลา ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าทำให้ป๋องแป้ง สาวน้อยในชุดฝึกซ้อมกีฬาได้แต่ยืนอยู่หน้าอาคารด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จะว่ากลัวก็ไม่ใช่จะว่ากล้าก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากนักกับสภาพของตัวอาคารที่ดูเหมือนจะผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายสิบปีจนสีขาวนั้นกระดำกระด่างเต็มที
หญิงสาวเดินไปตามคอนกรีตเส้นเล็กๆเพื่อไปยังหอพักนักศึกษาหลังนั้น ตึกสองชั้นมีดาดฟ้า ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจเดินเข้ามาในอาคาร และกำลังก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องพักของเธอซึ่งอยู่ชั้นสอง
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ขึ้นบันได ป๋องแป้งก็รู้สึกได้ว่ามีมืออันเย็นยะเยือกมาแตะที่ไหล่ของเธอ หญิงสาวตกใจถึงกับร้องกรี๊ดลั่นพร้อมกับหลับตาปี๋
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ป๋องแป้ง ร้องทำไม ฉันมีนาเองนะ”
“โถ่ ! มีนา มาไม่ให้สุ้มให้เสียง เป็นใครก็ตกใจ” หญิงสาวค่อยๆลืมตาและหันมามองช้าๆ เมื่อเห็นว่าบุคคลที่ทำให้เธอตื่นตระหนกคือมีนา ก็ถอนหายใจโล่งอกและต่อว่าเพื่อนเบาๆ
“ขอโทษๆ ขึ้นห้องกันเถอะเหนียวตัวจะแย่ อยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว”มีนาพูดก่อนเดินนำหน้าป๋องแป้งขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องพัก
“จ้า” สงสัยเธอจะเก็บเรื่องเล่าของพวกรุ่นพี่เก็บมาคิดจนเกินไป ป่องแป้งคิดในใจก่อนเดินตามมีนาไปติดๆ
ชั้นสองของอาคาร มีระเบียงด้านหน้าเป็นปูนยกขึ้นจากพื้นราวหนึ่งคืบเป็นทางเดินตลอดอาคาร มีห้องพักนักศึกษาเรียงกันไปตลอดแนวอาคาร หญิงสาวไขกุญแจเข้าไปภายในห้องพักซึ่งทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้พักห้องละสองคน เตียงนอนขนาดกลางสองคัววางเด่นอยู่กลางห้อง ป่องแป้งและมีนาเดินตามกันเข้าไปข้างในห้อง
เมื่อเข้าไปในห้องพักเรียบร้อย ป๋องแป้งก็หยิบผ้าขนหนู เสื้อผ้าชุดใหม่ และขันน้ำที่ภายในมีครีมอาบน้ำ โฟมล้างหน้า ยาสีฟัน และแปรงสีฟันออกมาจากตู้เสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ
“เสร็จหรือยังมีนา ไปกันหรือยัง”
“ฉันหาครีมอาบน้ำไม่เจอ ป๋องแป้งไปก่อนฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป”
“ฉันไปก่อนนะ รีบๆตามมาล่ะ”
พูดจบ ป่องแป้งก็ออกจากห้องพัก เพื่อไปอาบน้ำที่ห้องน้ำของอาคาร ซึ่งเป็นห้องน้ำรวม แสงแดดยามโพล้เพล้ทอแสงผ่านช่องลมเข้ามา ทำให้บรรยากาศที่น่ากลัวอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวมากไปกว่าเก่า
แต่นั่นไม่ได้ทำให้หญิงสาวนึกหวาดกลัวแต่อย่างใด... หญิงสาวเดินไปหยุดหน้ากระจกที่อยู่บนอ่างล้างหน้า ก่อนจะวางสิ่งของลงตรงนั้นแล้วก้มหน้าล้างหน้า – แปรงฟันที่อ่างล้างหน้า
เสียงปิดประตูดังปังมาจากหน้าห้องน้ำ หญิงสาวสะดุ้งโหยงเล็กน้อย ก่อนจะพูดเตือนเบาๆ
“เบาๆหน่อยได้ไหมมีนา ตกใจหมด เดี๋ยวอาจารย์ประจำหอพักก็มาเอ็ดเอาหรอก”
ไม่มีเสียงตอบจากคู่สนทนา..... ป๋องแป้งเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็พบเพียงความว่างเปล่า จึงคิดในแง่ดีว่าคงเป็นเพียงแค่ลมพัด ก่อนที่จะหยิบขันน้ำดังกล่าว เดินไปอาบน้าที่ห้องอาบน้ำที่เรียงกับห้าห้อง
หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องน้ำห้องสุดท้าย พาดเสื้อผ้าและผ้าขนหนูไว้กับฝาผนัง ก่อนถอดเสื้อผ้าพาดไว้ใกล้ๆกัน ในห้องน้ำมีถังน้ำพลาสติกสีเข้มอยู่ในนั้น หญิงสาวตักน้ำจากถังน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลจากการซ้อมกีฬาแบดมินตัน พร้อมๆกับเทครีมอาบน้ำถูไปทั่วร่างกายอย่างเบามือ
สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ห้องน้ำข้างๆ ห้องของเธอ เสียงดังซ่าของน้ำที่กระทบพื้นดังขึ้น
“ทำไมมาช้าจังล่ะมีนา หาไม่เจอก็ใช้ของฉันก่อนก็ได้” ป๋องแป้งทัก แต่คนข้างห้องไม่ตอบ
จนเมื่อหญิงสาวชำระร่างกายเสร็จ เธอเอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดทั่วร่างเมื่อแห้งดีแล้วจึงหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวม หูยังได้เสียงอาบน้ำจากห้องข้างๆซึ่งดังอยู่อย่างต่อเนื่อง
“มีนาเสร็จหรือยัง ฉันออกไปรอข้างนอกนะ”
หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ และเดินไปหน้าห้องน้ำห้องข้างๆ และเมื่อเห็นสภาพภายในห้องนั้นก็ทำเอาแทบเข่าอ่อน เพราะห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีเงาของสิ่งมีชีวิตใดๆ พื้นกระเบื้องแห้งสนิท นั่นหมายความว่าไม่มีใครใช้ห้องน้ำนี้อย่างที่คิด
เพื่อความแน่ใจ หญิงสาวจึงเดินสำรวจห้องน้ำที่เหลือ แต่สิ่งที่เห็นคือทุกห้อง พื้นกระเบื้องแห้งสนิท ไม่ปรากฏว่าก่อนหน้านี้เคยมีสิ่งมีชีวิตใดๆใช้ห้องน้ำเลย หญิงสาวรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความตกใจ จนใกล้ถึงห้องของเธอ เธอก็ชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำจนล้มคะมำไปกองอยู่ที่พื้น
“ป๋องแป้ง แกเป็นอะไร วิ่งหนีอะไรมา” มีนาเอ่ยถามพร้อมๆกับช่วยพยุงป๋องแป้งให้ลุกขึ้น
“ไม่มีอะไร ฉันวิ่งแก้หนาว แกจะไปอาบน้ำเหรอ ฉันว่าอย่าไปเลยนะ นอนเถอะ ไปๆกลับห้อง” ป่องแป้งเอ่ยชวนมีนาให้กลับห้องพัก
“ไม่เอาหรอก เหนียวตัวจะตาย ฉันอาบแป๊ปเดียวน่า” พูดจบมีนาก็เดินไปห้องน้ำ ป๋องแป้งจึงเดินเข้าห้องของตนเองไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง มีนายังไม่กลับมา ป๋องแป้งจึงหยิบหนังสือไปนอนอ่านบนเตียงนอนของเธอ จู่ๆประตูก็เปิดขึ้นมา
“มีนาปิดประตูสิ ฉันหนาว....”
แล้วประตูก็ปิดลง พร้อมๆกับมือเย็นๆที่ค่อยๆลูบศีรษะป๋องแป้งเบาๆ จนหญิงสาวรู้สึกขนลุกซู่
“เล่นอะไรเนี่ยมีนา อาบน้ำนานหรือไง มือเย็นจัง” หญิงสาวพูดพร้อมๆกับปัดมือออก
“วืด...” มือของหญิงสาวสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามอง ซึ่งพบว่ามีเธอ เพียงคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้ แล้วเมื่อสักครู่ใครกันที่ลูบศีรษะเธอ
“มีนา อย่าเล่นแบบนี้นะ มีนา!!”
“เรียกทำไม ยายป๋องแป้ง พอดีฉันสระผมเลยนานไปหน่อย...” เสียงมีนาเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“มีนา แกเพิ่งเข้ามาเหรอ” ป๋องแป้งถามด้วยน้ำเสียงสั่น
“ก็ใช่นะสิ มีอะไรเหรอแก หรือว่าแกกลัว ฟังเรื่องเล่าจากพี่น้ำปั่นจนประสาทหลอน อย่าไปเชื่อเลยพวกรุ่นพี่ก็หาเรื่องมาข่มขวัญรุ่นน้องอย่างนี้ทุกปีแหละ” มีนาพูดพร้อมๆกับหยิบไดร์เป่าผมมาเสียบปลั๊กเพื่อเป่าผมให้แห้ง
“มาฉันช่วยจะได้รีบนอน...”
“ขอบใจจ้า...”
“แล้วเมื่อกี้แกเข้าห้องน้ำ เจออะไรหรือเปล่า”
“อืม.... เจอสิ”
“หา...ว่าไงนะ แกก็เจอเหรอ”
“ใช่ ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปอาบน้ำพร้อมฉันน่ะแก น่าจะรุ่นเดียวกับเรานะ สวยมากๆเลยแก แต่เสียดายผิวซีดไปหน่อย แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะแก สงสัยอยู่คณะอื่น พอฉันอาบเสร็จก็ไม่เจอเขาแล้ว ก็คงกลับห้องแล้วมั้ง ว่าแต่แกล่ะเจออะไร...”
“ไม่มีอะไร ผมแกแห้งแล้ว ฉันนอนก่อนนะ แกเองก็นอนได้แล้ว” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ความกลัวเข้ามาในความรู้สึกจนระงับไม่อยู่
ป๋องแป้ง รีบขึ้นไปนอนบนเตียง สวดมนตร์ไหว้พระ และคลุมโปงทันทีที่สวดมนตร์เสร็จ จะไม่ให้เธอรู้สึกกลัวได้อย่างไร สิ่งก็เธอเจอมาอาจจะบอกว่าเธอคิดไปเองก็ได้ แต่ที่มีนาเจอมาล่ะ ก็ตอนนี้ทั้งอาคารมีคนอยู่แค่สามคน คือ เธอ มีนา และอาจารย์ผู้หญิงซึ่งอายุใกล้วัยเกษียณแล้ว หาใช่หญิงสาวสวยอย่างที่มีนาบอกไม่ แล้วหญิงสาวที่มีนาเจอ คือ ใคร !!!!!!
...........................................................
ข่าว
