ดาวบนพื้นน้ำ
บทที่ ๔ : คนเคยรัก...ที่ยังผูกพัน
“ข้าพเจ้ารักภัควลัญชญ์ด้วยใจภักดิ์ แต่รักทัณฑิกาด้วยใจปอง” เสียงของบุรุษผู้องอาจลอยมาจากไหนสักแห่ง ฉับพลันนั้นปิญารัตน์รู้สึกตัวเบาโหวงราวอยู่ในห้วงอวกาศล่องลอยเคว้งคว้าง ภาพท้องทุ่งนาท่ามกลางแสงสลัวค่อยๆเปลี่ยนเป็นความมืดสนิทแล้วกลับกลายเป็นแสงจ้า ก่อนที่ภาพห้องนอนของใครบางคนจะปรากฏ !!!!
ห้องนอนนั้นทั้งพื้น เพดาน ฝา ล้วนเป็นหินก้อนใหญ่แต่ได้รับการกลึงจนมันเกลี้ยง มีเตียงเสาหลังใหญ่ ม่านผ้าแพรบางโดยรอบโบกพลิ้วเบาๆปิดบังร่างอรชรที่นุ่งผ้าถุงยาวกรอมเท้า ห่มสไบเฉียง นอนตะแคงสงบนิ่งบนเตียง
ปิญารัตน์มองเรือนร่างนั้นตั้งแต่ใบหน้าที่งดงามผิวขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเปล่งประกาย ใบหน้านี้คุ้นเคยหนักหนา ใช่แล้วเธอ คือ กนกพิชญ์ คนรักเก่าของเธอเอง แม้นใบหน้าจักไม่แม้นเหมือนเสียทีเดียว แต่ความรู้สึกในใจเธอบอกอย่างนั้น สายตาของหญิงสาวจับไปที่เรือนผมดำเงาสยายแผ่ไปทั่วหมอนสีขาวบริสุทธิ์ ลำคอระหงสร้อยคอวิบวับด้วยอัญมณีทั้งเพชรและพลอยตัดกับสีทองของตัวสาย เรื่อยลงมาถึงหัวไหล่ขาวเนียน ลงมาเอวคอดซึ่งมีสายสร้อยทับทิมเม็ดเล็กๆถูรวบพาดไหล่ลงมาถึงเอว สะโพกกลมกลึง จนถึงปลายเท้าเล็กเรียว จากนั้นเธอเห็นความงามของร่างอันน่าชื่นชม หากแต่ในจิตใจความโศกราวกับกำลังอยู่ในห้วงทุกข์กลับผ่านเข้ามาประทับมั่นอย่างที่ตัวเธอเองไม่สามารถบอกที่มาได้
ทันใดนั้นเสียงดานประตูถูกปลดลงดึงสติและสายตาเธอไปจับจ้องต้นเสียง ดานถูกปลดออกชั่วอึดใจประตูก็แง้มออกทีละน้อย ปิญารัตน์หันไปมองร่างบนเตียงผู้นั้นยังนอนนิ่งไม่รับรู้สิ่งรอบตัว ประตูถูเปิดออกจนเผยให้เห็นชายร่างกำยำก้าวเข้ามา เพียงแวบแรกเธอก็ทราบได้ทันทีว่าชายคนดังกล่าวไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก ‘ตัวเธอเอง’
บุรุษหนุ่มเยื้องย่างเชื่องช้า เบาฝีเท้าเข้าไปใกล้สตรีร่างบางผู้นอนนิ่ง รวบผ้าแพรออก นั่งลงข้างหล่อน เอื้อมมือหนาสัมผัสหัวไหล่ขาวเนียน ผู้ต้องผิวกายรู้สึกตัวหันมา
“เสด็จพี่ทักษ์ดนัย...” น้ำเสียงตื่นเต้นยินดี หญิงสาวลุกขึ้นนั่งสองแก้มแดงเรื่อ รอยยิ้มพึงใจที่ได้พบสบหน้าชายผู้นี้
“พี่คิดถึงน้องเหลือเกิน ภัควลัญชญ์...” ชายหนุ่มบรรจงประคองร่างน้อยไว้ในอ้อมกอด นางซบศีรษะลงบนแผ่นอกหนา สองแขนโอบรัดร่างชายหนุ่ม
“น้องก็คิดถึงเสด็จพี่เพคะ น้องคิดว่าต้องสูญเสียเสด็จพี่ไปแล้ว... นับตั้งแต่นันทปุระณครถวายนาง!!” นางพูดทั้งน้ำตา
“ถึงแม้พี่จักมีทัณฑิกาเป็นเมียสอง แต่พี่มิเคยลืมน้อง มิเคยลืม...” พูดพร้อมไล้นิ้วเรียวยาวซับน้ำตาบนแก้มนวล ในใจรู้สึกผิดที่ทำให้หัวใจของนางชอกช้ำ...
พยับเมฆหนาแผ่กว้างครอบคลุมท้องฟ้าจนมืดมิด ก่อนจะสว่างจ้าขึ้น ภาพดังกล่าวหายวับไปเหลือภาพท้องทุ่งนามืดสลัวอยู่เบื้องหน้าเธอเท่านั้น ความรู้สึกสับสนถามโถมอยู่ในความคิดของปิญารัตน์ เวลานั้นใจด้านหนึ่งคล้ายว่าจะสั่งให้เธอเคาะประตูห้องของกนกพิชญ์เพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงช้ำที่ถูกเธอทำร้ายมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่อีกใจก็คล้ายได้ยินเสียงกระซิบว่านั่นเป็นเพียงอดีต ธนัญญาต่างหากที่เป็นคนรักของเธอในปัจจุบัน ความคิดทั้งสองต่อสู้กันอยู่ภายใน ขณะที่สติสัมปชัญญะดูพร่าเลือนมืดมัวลงดับวูบอยู่ตรงนั้น
เสียงคล้ายของหนักตกกระทบพื้นทำให้กนกพิชญ์รีบออกจากห้อง ทันทีที่พบว่าร่างไร้สติของปิญารัตน์กองอยู่ที่พื้นระเบียงชั้นพักบันได หญิงสาวเขย่าตัวเรียกอดีตคนรัก เมื่อพบว่าเขายังไม่ได้สติจึงหันไปเก็บกล่องสร้อยคอใส่กระเป่ากางเกงแล้วค่อยๆพยุงร่างของคนสูงวัยกว่าขึ้นมาจากพื้น จากนั้นจึงออกเดินเพื่อไปขึ้นไปยังห้องพักของสาวเจ้าอย่างทุลักทุเล
“พี่เจน พี่เจนคะ พี่เจน...” ทันทีที่แผ่นหลังของปิญารัตน์สัมผัสเตียงซึ่งปูผ้าปูที่นอนสีขาวเรียบตึงอันหนานุ่ม กนกพิชญ์ก็เขย่าตัวเรียกหญิงสาวทันทีอย่างร้อนใจ
“ภัควลัญชญ์...พี่ขอโทษๆ” ร่างสูงของปิญารัตน์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมๆกับคว้าเรือนร่างบอบบางของกนกพิชญ์ไปกอดไว้ กนกพิชญ์นอนนิ่งปล่อยให้รุ่นพี่สาวโอบกอด ในใจของหญิงสาวนิ่งคิด ภัควลัญชญ์...ชื่อไพเราะเช่นนี้เป็นชื่อของใครกันนะ
“พี่เจนเป็นอะไรไปคะ ภัควลัญชญ์ คือ ใคร?”
“ภัควลัญชญ์ ก็คือ แพม” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแผ่นเบา
“แพมเหรอคะ? หมายความว่ายังไง แพมไม่เข้าใจ”
“พี่ไม่รู้ พี่รู้แค่ว่าพี่ คือ ทักษ์ดนัย , ส่วนแพม คือ ภัควลัญชญ์ เท่านั้น”
“สงสัยพี่เจนจะฝันแน่ๆเลย ถ้าอย่างนั้นพี่เจนพักผ่อนนะคะ” กนกพิชญ์พูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่พับไว้ตรงปลายเท้ามาห่มให้ปิญารัตน์ เนื่องจากฝนตกเมื่อตอนเย็นทำให้อากาศค่อนข้างเย็น
“แพม...พี่ไม่อยากนอนคนเดียว แพมนอนเป็นเพื่อนพี่ได้ไหมคะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ แต่แพมจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าพี่จะหลับก็แล้วกันนะคะ”
พูดจบกนกพิชญ์ก็ดึงเก้าอี้จากหน้าโต๊ะทำงานมานั่งข้างเตียงที่ปิญารัตน์นอนอยู่ สายตาของหญิงสาวกวาดไปรอบๆห้อง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะทำงาน ตู้เย็น ล้วนแล้วแต่สีขาวครีมทั้งนั้น นอกจากนี้ยังมีเตาไมโครเวฟ หม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อน ซึ่งปิญารัตน์จัดวางได้อย่างลงตัวภายใต้พื้นที่ห้องอันจำกัดนั้น
กนกพิชญ์นั่งรอจนกระทั่งปิญารัตน์นอนหลับสนิทเสียงหายใจของหญิงสาวดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ จึงรีบลุกขึ้นล็อคประตูให้ แล้วก้าวดินยังไปห้องพักของตนเอง สายลมพัดมาเพียงแผ่วๆแต่ทำให้หญิงสาวหนาวสะท้าน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะเป็นไข้ หญิงสาวรีบปิดประตู แล้วเดินไปที่เตียงนอนซึ่งปูด้วยผ้าปูที่นอนลายการ์ตูนเรื่องโปรด ทันทีที่ศีรษะถึงหมอนหญิงสาวก็หลับทันที เพราะรู้สึกหนักอึ้งในศีรษะอย่างเหลือประมาณ...
แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่สาดส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของปิญารัตน์ หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง พร้อมกับความสงสัยในภาพที่เธอเห็นเมื่อวาน มั่นใจว่าไม่ใช่ฝันแน่ๆ แล้วมันคืออะไร ภาพนิมิตรอย่างนั้นหรือ
หญิงสาวรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อพละกางเกงวอร์ม มัดเส้นผมยาวสลวยให้เรียบตึง เตรียมตัวไปโรงเรียน เธอชงกาแฟหอมกรุ่น รับประทานคู่กับแซนวิชอบร้อนอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อรับประทานเสร็จหญิงสาวก็เดินไปออกจากห้องล็อคประตู สายป่านนี้แล้วทำไมกนกพิชญ์ยังไม่ตื่นเตรียมตัวไปโรงเรียน
“กิอก ก๊อก ก๊อก แพมตื่นหรือยัง...” หญิงสาวเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียก แต่ในห้องยังเงียบกริบ จึงลองจับที่ลูกบิดประตู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อคจึงตัดสินใจเข้าไปภายในห้อง
“แพมเป็นอะไรหรือเปล่า ตัวร้อนจี๋เลย...” หญิงสาวรีบเดินไปหากนกพิชญ์ซึ่งบังนอนหลับตาอยู่ที่เตียงนอน ความร้อนระอุจากร่างกายของหญิงสาวทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก
หญิงสาวเดินกลับไปที่ห้อวงของตนเองก่อนที่จะนำผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กใส่ชามแก้วใบไม่ใหญ่นักกดน้ำร้อนใส่ลงไปหลังจากนั้นจึงเทน้ำเย็นจากกระปอกน้ำในตู้เย็นลงไปผสม หลังจากนั้นจึงเทโจ๊กซองลงไปในถ้วยกระเบื้องแล้วรินน้ำตามลงไปก่อนนำไปต้มในเตาไมโครเวฟ
ผ้าขนหนูผืนนั้นถูกเช็ดตามใบหน้าและลำคอระหงของกนกพิชญ์ที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ขณะที่ปิญารัตน์จะสอดผืนผ้าเข้าไปในเนื้อตัวภายในเสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อนของหญิงสาว กนกพิชญ์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา
“แพมปวดหัวจังเลยค่ะพี่เจน...” เสียงแผ่นดังลอดมาจากริมฝีปากของกนกพิชญ์ซึ่งขณะนี้แดงก่ำไปทั้งใบหน้าเพราะพิษไช้
“เดี๋ยวพี่จะเช็ดตัวให้ แพมไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ” เมื่อกนกพิชญ์พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าอนุญาต ปิญารัตน์ก็เช็ดเนื้อตัวให้หญิงสาวเพื่อระบายความร้อนต่อ เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงนำแผ่นเจลลดไข้มาแปะที่หน้าผากของหญิงสาว เพื่อช่วยระบายความร้อน บรรเทาอาการไข้
“แพมจานโจ๊กก่อนนะคะ จะได้ทานยา” ปิญารัตน์นำโจ๊กที่ต้มสุกเรียบร้อยมาป้อนให้หญิงสาว
“พี่เจนเป่าก่อนสิคะ มันร้อน...”
“ขอโทษจ๊ะ คำนี้ล่ะ หายร้อนหรือยัง”
“ไม่ร้อนแล้วค่ะ...”
เมื่อกนกพิชญ์ทานโจ๊กจนหมดชามและดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว ปิญารัตน์ก็รีบไปนำยาบรรเทาอาการปวดศีรษะและลดไข้มาให้หญิงสาวรับประทาน
“ทานยาก่อนนะคะ จะได้นอนพัก” พูดพร้อมจะป้อนยาหญิงสาว
“ไม่เอาค่ะ ยาเม็ดใหญ่ แพมไม่ทานนะคะ” หญิงสาวพูดพร้อมหลับตาปี๋ นิสัยไม่ชอบทานยาติดตัวมาตั้งแต่เด็กจนโตป่านนี้
“ลืมตาก่อนสิคะแพม ว่าใช่ยาเม็ดใหญ่จริงไหม”
เมื่อกนกพิชญ์ลืมตา ยาที่อยู่ในมือของสาวรุ่นพี่หาใช่ยาเม็ดอย่างที่เธอนึกกลัวไม่ แต่เป็นยาน้ำสีชมพูในช้อนชาสีขาว หญิงสาวจึงยอมรับประทานแต่โดยดี
“ขมหรือเปล่าคะ”
“ไม่ขมหรอกค่ะ”
“พี่จำได้เสมอ ว่าแพมไม่ชอบทานยาเม็ด เอาล่ะแพมนอนพักผ่อนนะคะ พี่จะไปทำงานแล้ว เดี่ยวจะลางานให้แพมด้วยเลย” ปิญารัตน์พูดพร้อมจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของหญิงสาว
“ค่ะ” ตอบด้วยความรู้สึกขวยเขินยิ่งนัก
เมื่อปิญารัตน์ออกไปจากห้องแล้ว กนกพิชญ์นอนลืมตาอยู่ชั่วครู่ การที่ปิญารัตน์คอบดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำเช่นนี้ทำไมเธอจะไม่รู้สึกดี หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกถึงความอ่อนโยนของปิญารัตน์มีให้เธอ ด้วยพิษไข้จึงทำให้หญิงสาวหลับลงไปในเวลานักอย่างสุขใจ โดยที่ครั้งนี้เธอลืมคิดไปว่า คนรักที่แท้จริงของปิญารัตน์คือธนัญญา ไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว...
..................................................................
ข่าว
