ดาวบนพื้นน้ำ
บทที่ ๘ : คนรักเก่า
แผ่นกระดาษขนาดไม่ใหญ่นักที่แทรกอยู่กลางหน้ากระดาษกลับทำให้ธนัญญาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำๆไหลอาบแก้มนวลทันทีที่เห็นกระดาษแผ่นนั้น หญิงสาวรู้สึกประหนึ่งว่าสิ่งที่ยังเต้นอยู่ภายในร่างกาย มันไม่ใช่หัวใจอีกต่อไป เพราะหัวใจของเธอมันได้แหลกสลายไม่มีชิ้นดีแล้ว
รูปคู่ที่แสนหวานชื่นระหว่างกนกพิชญ์กับปิญารัตน์ คือ สิ่งที่หญิงสาวไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็น แม้จะรู้ว่าปิญารัตน์เคยมีคนรักมาก่อน แต่เธอก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนนั้นๆเป็นกนกพิชญ์
‘พี่จะรักแพมคนเดียวตลอดไป....พี่เจน’ ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ข้างหลังภาพยิ่งทำให้ธนัญญารู้สึกเหมือนเข็มนับล้านๆเล่มทิ่มแทงทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนเจียนจะขาดใจ
“น้องเรย์ ทำอะไรอยู่จ๊ะไม่ยอมหลับยอมนอน” เสียงของแม่ครูเดือนฉาย ดังขึ้นที่หน้าประตู ทำให้ธนัญญารีบปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลก่อนจะเก็บรูปใบดังกล่าวไว้ในหนังสือตามเดิม
“อ่านหนังสือค่ะแม่ครู แล้วน้องๆนอนกันหมดแล้วเหรอคะ ขอโทษนะคะที่หนูไม่ได้ช่วยแม่ครูดูแลน้องๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่ครูดูแลได้ อาบน้ำนอนได้แล้วลูกดึกแล้ว” แม่ครูเดือนฉายกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ค่ะ” ธนัญญารับคำก่อนที่จะเดินไปจากห้องนอนของแม่ครูธัญทิพย์เพื่อไปยังห้องพักของเธอซึ่งอยู่ข้างๆกัน หญิงสาวเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอนของตนเองแล้วไปอาบน้ำยังห้องน้ำที่อยู่อีกด้านของอาคารสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าแห่งนี้
หลังจากอาบน้ำเสร็จความง่วงงุนก็แผ่เข้ามาจนหญิงสาวแทบจะหลับคาห้องน้ำดังกล่าว หญิงสาวรีบเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปยังห้องพักของตนเอง พร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงเหล็กขนาดกะทัดรัดสีชมพูอ่อนซึ่งมีฟูกหนานุ่มปูทับด้วยผ้าปูที่นอนสีชมพูหวานลายโปรดของตัวเธอเอง กลิ่นหอมของดอกไม้ราตรีลอยมาจากไหนสักแห่งทำให้หญิงสาวหลับลงทันทีที่สูดกลิ่นหอมนั้นเข้าไปในปอด ซึ่งชักนำเธอให้เดินทางเข้าสู่ความฝัน ในความฝันนั้นหล่อนยืนอยู่ท่ามกลางหมอกควันจางๆสีขาวปกคลุมรอบกาย
ก่อนที่ภาพห้องนอนของใครบางคนจะปรากฏ ห้องนอนนั้นทั้งพื้น เพดาน ฝา ล้วนเป็นหินแต่ได้รับการกลึงจนมันเกลี้ยง มีเตียงสี่เสาทำด้วยไม้สักขนาดใหญ่ เสาทั้งสี่สลักเสลาลวดลายสวยงามปราณึต ด้านบนมีระบายลูกไม้สีขาวสะอาดตาปิดคล้ายหลังคา นอกจากนี้ยังมีม่านผ้าแพรบางโดยรอบโบกพลิ้วเบาๆปิดบังร่างอรชรที่นุ่งผ้าไหมสอดดิ้นทองฉลุเชิงปักลายไทยยาวกรอมเท้า ห่มสไบเฉียงสีครีมนวลปักดิ้นทอง นอนตะแคงสงบนิ่งบนเตียง
ธนัญญามองเรือนร่างนั้นตั้งแต่ใบหน้าที่งดงามผิวขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเปล่งประกาย ใบหน้านี้คุ้นเคยหนักหนา ใช่แล้วเธอ คือ กนกพิชญ์ ครูสาวรุ่นน้องซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอนั่นเอง แม้นใบหน้าจักไม่แม้นเหมือนเสียทีเดียว แต่ความรู้สึกในใจเธอบอกอย่างนั้น สายตาของหญิงสาวจับไปที่เรือนผมดำเงาสยายแผ่ไปทั่วหมอนสีขาวบริสุทธิ์ ลำคอระหงสร้อยคอวิบวับด้วยอัญมณีทั้งเพชรและพลอยตัดกับสีทองของตัวสาย เรื่อยลงมาถึงหัวไหล่ขาวเนียน ลงมาเอวคอดซึ่งมีสายสร้อยทับทิมเม็ดเล็กๆถูรวบพาดไหล่ลงมาถึงเอว สะโพกกลมกลึง จนถึงปลายเท้าเล็กเรียว ความงามของร่างที่หญิงสาวชื่นชมในใจ
ฉับพลันร่างงามนั้นก็เริ่มเกิดอาการกระสับกระส่ายนอนไม่ติดที่ แล้วครู่ต่อมาร่างนั้นก็เริ่มดิ้นพล่านอย่างทุรนทุราย หายใจไม่ออก ดวงตาของพระนางแดงก่ำเนื่องจากความเจ็บปวด หยาดน้ำตารินไหลอาบแก้มนวลปลั่งซึ่งบัดนี้แดงซ่าน ลมหายใจระรวยจนต้องเผยริมฝีปากสวยออกเพื่อเพิ่มช่องทางการหายใจ
ใบหน้างามเริ่มซีดลงและบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความทรมาน ก่อนที่โลหิตสีแดงสดจะกระอักออกมาจากริมฝีปากมากมายจนน่าตกใจ พร้อมๆกับลมหายใจที่ขาดห้วงและดวงวิญญาณที่หลุดลอย...
จู่ๆดวงตานั้นก็เบิกโพลงขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดวงตาคู่งามแปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างอาฆาตแค้นพร้อมกับชี้นิ้วมายังเธอ ก่อนที่จะตะโกนใส่หน้าเธอด้วยน้ำเสียงกร้าว!!!
“ทัณฑิกา! เจ้าต้องชดใช้”
เสียงกร้าวอันทรงพลังอำนาจของพระนางผู้สูงศักดิ์ทำให้ธนัญญาสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมา หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆห้องแต่ไม่พบสิ่งผิดปรกติ ในใจของหญิงสาวนึกประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งนัก....
.............................................................................
เช้าตรู่ของวันเสาร์แสงสีทองของตะวันทาบทาท้องฟ้าและผืนปถพี แลงอุ่นกระทบกับหยาดน้ำค้างเป็นประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีน้ำงาม กนกพิชญ์ตื่นแต่เช้า หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนสีโปรด แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วนำลงไปอาบน้ำยังชั้นล่างของบ้านพักครู
เมื่อหญิงสาวออกจากห้องนอนของตนเองก็พบว่าห้องนอนของปิญารัตน์ถูกล็อคด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่เช่นเดียวกับห้องนอนของธนัญญา ‘พี่เจนคงรีบกลับบ้าน‘ หญิงสาวคิดก่อนลงไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
กนกพิชญ์เดินไปอาบน้ำที่ห้องซึ่งมีห้องน้ำอาบน้ำที่เรียงกันสามห้องด้วยกัน หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องน้ำห้องแรกซึ่งเป็นห้องอาบน้ำที่เธอใช้อาบน้ำเป็นประจำ เธอพาดเสื้อผ้าและผ้าขนหนูไว้กับฝาผนัง ก่อนถอดเสื้อผ้าพาดไว้ใกล้ๆกัน ในห้องน้ำมีถังน้ำพลาสติกสีเข้มอยู่ในนั้น หญิงสาวตักน้ำจากถังน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย พร้อมๆกับเทครีมอาบน้ำถูไปทั่วร่างกายอย่างเบามือ สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ห้องน้ำข้างๆ ห้องของเธอ เสียงดังซ่าของน้ำที่กระทบพื้นดังขึ้น
“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอคะพี่เจน แพมเห็นห้องล็อคก็นึกว่าพี่กลับบ้านไปแล้วซะอีก” กนกพิชญ์ทักเพราะคิดว่าปิญารัตน์ แต่คนข้างห้องกลับไม่ตอบ
จนเมื่อหญิงสาวชำระร่างกายเสร็จ เธอเอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดทั่วร่างเมื่อแห้งดีแล้วจึงหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวม หูยังได้เสียงอาบน้ำจากห้องข้างๆซึ่งดังอยู่อย่างต่อเนื่อง
“พี่เจนเสร็จหรือยังคะ แพมขึ้นข้างบนแล้วนะคะเพราะอีกสักพักคุณพ่อคุณแม่คงจะขับรถมาถึง”
หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ และเดินไปหน้าห้องน้ำห้องข้างๆ และเมื่อเห็นสภาพภายในห้องนั้นก็ทำเอาแทบเข่าอ่อน เพราะห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีเงาของสิ่งมีชีวิตใดๆ พื้นกระเบื้องแห้งสนิท นั่นหมายความว่าไม่มีใครใช้ห้องน้ำนี้อย่างที่คิด
เพื่อความแน่ใจ หญิงสาวจึงเดินสำรวจห้องน้ำที่เหลือ แต่สิ่งที่เห็นคือทุกห้อง พื้นกระเบื้องแห้งสนิท ไม่ปรากฏว่าก่อนหน้านี้เคยมีสิ่งมีชีวิตใดๆใช้ห้องน้ำเลย หญิงสาวรีบวิ่งแจ้นออกจากห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความตกใจ เมื่อออกมาจากห้องน้ำเธอก็พบว่ารถยนต์ของปิญารัตน์ไม่ได้จอดอยู่ที่ใต้ถุนบ้านแล้ว ถ้าอย่างนั้นไม่มีทางที่ผู้ใช้ห้องน้ำเมื่อสักครู่จะเป็นปิญารัตน์
ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะก้าวขึ้นบันไดก็รู้สึกได้ว่ามีมืออันเย็นยะเยือกมาแตะที่ไหล่ของเธอ หญิงสาวตกใจถึงกับร้องกรี๊ดลั่นพร้อมกับหลับตาปี๋
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่แพมร้องทำไม น้องพิมพ์เองนะคะ”
“โถ่! น้องพิมพ์ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง แล้วคุณพ่อคุณแม่ล่ะจ๊ะ” หญิงสาวค่อยๆลืมตาและหันมามองช้าๆ เมื่อเห็นว่าบุคคลที่ทำให้เธอตื่นตระหนกคือ กัญจน์ภัส น้องสาวของเธอเองก็ถอนหายใจโล่งอกและต่อว่าเพื่อนเบาๆ
“คุณพ่อคุณแม่รออยู่ในรถค่ะ รีบไปแต่งตัวเถอะค่ะพี่แพมประเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะคอยนาน” กัญจน์ภัสพูดก่อนเดินนำหน้ากนกพิชญ์ขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องพักของพี่สาว
“จ้า” สงสัยเธอจะอ่านนิยายสยองขวัญมากจนเกินไปเลยเก็บมาคิด กนกพิขญ์คิดในใจก่อนเดินตามกัญจน์ภัสไปติดๆ
ใช้เวลาเพียงไม่นานกนกพิชญ์ก็แต่งตัวเสร็จ กนกพิชญ์ล็อคห้องด้วยแม่กุญแจสีเหลืองทองขนาดใหญ่ ก่อนที่สองพี่น้องจะลงมาจากบ้านพักครูเพื่อไปยังรถยนต์ที่บิดามารดาจอดรออยู่แล้วที่หน้าโรงอาหาร
ขณะที่รถยนต์กำลังเคลื่อนตัวออกไปจากโรงเรียน กนกพิชญ์ได้หันหลังกลับไปมองมองบ้านพักครูอีกครั้ง แต่สิ่งที่เธอเห็นทำให้หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติ ร่างอรชรของหญิงสาวในฝัน นามว่า ภัควลัญชญ์ นุ่งผ้าไหมสอดดิ้นทองฉลุเชิงปักลายไทยยาวกรอมเท้า ห่มสไบเฉียงสีครีมนวลปักดิ้นทอง ใบหน้าที่งดงามผิวขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเปล่งประกาย ยืนอยู่บริเวณระเบียงตรงชานระหว่างห้องปีกซ้ายและปีกขวา ซึ่งสายตาของหญิงสาวคนนั้นจ้องมองมายังเธอด้วยสายตาที่เศร้าสร้อยและทุกข์ระทม...
...........................................................................
ข่าว
