Chapter 17 : รักนี้ฉันมีเธอ.. ความที่เป็นบ้านที่สมาชิกในบ้านทุกคนไฮเปอร์กันหมดรวมถึงคนที่มาเที่ยวหาด้วย ตอนนี้จึงเป็นเวลาของการออกมาหาทำอะไรกลางแจ้งอีกแล้ว แน่นอนก็วันหยุดทั้งทีแถมอากาศก็เป็นใจแบบนี้ ใครจะพลาดได้ล่ะ และนี่เองจึงเป็นที่มาของการมาปิกนิกที่ทะเลสาบ พร้อมด้วยอุปกรณ์อะไรต่างๆมากมาย ถ้าไม่เอารถมาสองคัน ไม่มีทางขนมาหมดแน่ๆ
มันเยอะมันแยะจริงๆ ของเล่นเนี่ย..
“อมีเลียไม่ต้องก็ได้ค่ะลูก ของมันหนัก” นิโคลหันไปบอกเด็กน้อยที่มายืนคอยอยู่หลังรถขณะที่เธอกำลังจัดแจงจับสัมภาระขึ้นมาส่งให้บรรดาผู้ใหญ่ช่วยขนไปยังจุดที่จะนั่งเล่นกัน หากเธอหรือจะห้ามความตั้งใจของลูกสาวคนนี้ได้ เมื่อเขาอยากจะช่วย แต่มันก็เป็นการสอนเขาอย่างหนึ่งเหมือนกันใช่ไหม.?
“อมีเลียถืออันเบาๆก็ได้มะม๊า”
มะม๊าที่ว่ายิ้มเอ็นดูลูกสาว อดไม่ได้จึงโอบร่างเล็กๆมากอด หอมศีรษะน้อยๆไปหนึ่งที “งั้นมะม๊าดูก่อนนะว่าจะให้หนูช่วยอะไรดี”
“เอาตะกร้าของอมีเลียกับแอนเดรียก็ได้” เด็กน้อยเสนอ เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ และตัดสินใจไว้ใจลูกดูสักที
“เอางั้นก็ได้ค่ะ แต่มะม๊าขอนะ ห้ามเอาไปเล่นหรือหยิบของในนั้นออกไปก่อนที่มะม๊าจะอนุญาต”
“แล้วถ้าแอนเดรียจะเอาล่ะมะม๊า” อมีเลียเงยหน้าถามเหมือนจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากแฝดอีกคนเห็นของในตะกร้า ก็เพราะว่ามันมีแต่ของกิน และมันก็เป็นสิ่งที่ล่อตาต่อใจล่อความอยากได้ของเจ้าแฝดคนน้องแน่นอน
อันตรายแล้วล่ะ!
นิโคลชั่งใจอีกรอบ ขณะเดียวกันก็มองหาเจ้าตัวเล็กที่ว่า แอนเดรียเดินตามดาเรนอยู่ไกลๆ คงน่าจะปลอดภัยแล้ว แต่ไว้ใจได้เหรอ เห็นตัวเล็กๆขาสั้นๆก็ใช่ว่าจะดูถูกกันได้นะคะ ประสบการณ์มันมี
“งั้นเอาแบบนี้ไหม.. อมีเลียเดินถือของไปกับมะม๊า ที่เหลือให้ปะป๊าจัดการ” ลูกสาวพยักหน้ารับยิ้มแป้น เธอเองก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกัน หากก่อนที่เธอจะหันกลับไปหยิบจับของต่อ สายตาไวไวก็มองไปเห็นลูกฟุตบอลกำลังพุ่งมาทางเธอกับลูก ความที่ร่ำเรียนศิลปะการป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กและยังวิ่งไล่จับเด็กๆของตนทุกวัน ก็ทำให้ร่างกายเธอสั่งงานไปเองได้ทันท่วงที
ก่อนที่เจ้าลูกกลมๆนั่นจะพุ่งมาถึงเธอกับลูกได้ เธอก็หันไปกระโดดรับมันด้วยสองมือราวโกว์มือหนึ่ง ซ้ำยังเตะส่งคืนไปให้เด็กผู้ชายหลายๆคนที่กำลังยืนช็อคอยู่นั่นด้วย มะม๊าคนสวยยิ้มกว้างขณะที่เด็กชายคนหนึ่งยกขารับลูกบอลที่เธอส่งไปได้ทันเช่นกัน เขายิ้มท้าทายเธอด้วยล่ะ แบบนี้ก็มันส์น่ะสิ
นิโคลยิ้มรับคำท้า ความเป็นเด็กซนของเธอคืนกลับมาโดยไม่รู้ตัว มันคงจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเพราะดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ท้าทายเธอเมื่อครู่ มันทำให้นึกถึงตอนเด็กๆที่ดาเรนชอบมาชวนเธอเล่นซนแบบนี้เสมอ สายตาของเด็กคนนี้ก็คล้ายกับดาเรนตอนนั้น เธอจึงถูกดึงเข้าไปในเกมส์ของเด็กๆอย่างลืมทุกสิ่ง มารู้อีกทีก็ตอนที่มาวิ่งไล่เตะบอลกับเด็กผู้ชายอายุราวสิบกว่าปีพวกนี้เสียแล้ว แว่วหูได้ยินเสียงลูกสาวตะโกนเรียกอยู่ไกลๆ ก็เพิ่งจะนึกได้ว่า ลืมอะไรไปอย่าง
ตายล่ะ ฉันเล่นจนลืมอมีเลียได้ยังไง!
คุณแม่หน้าใสหันกลับไปหาลูกสาวทันทีไม่ทันคิดว่าจะพอดีกับที่ถึงคราวที่ลูกบอลจะมาหาเธอบ้างแล้ว สายตามองแต่เจ้าตัวเล็กที่วิ่งมาหาทั้งยังไม่มีดวงตาที่หลังจึงไม่ทันระวังถึงอันตราย สุดท้ายก็มึนแทบทรุดกับเจ้าลูกกลมๆที่พุ่งมากระแทกหัวจนตัวโคลง
นิโคลกัดฟันมันหงุดหงิดมากกว่าเจ็บ หรือว่ามันยังชา ได้ยินเสียงดาเรนตะโกนอยู่ไกลๆ หล่อนคงตกใจน่าดูที่เห็นฟุตบอลกระแทกหัวเธอเต็มเปา หากคุณสามีก็ยังไม่ทันมาถึงตัวเธอหรอก หล่อนไวก็จริงแต่ไม่มีทางจะทันคนที่กำลังโมโหอย่างเธอไปได้ ลูกบอลที่กลิ้งหมุนอยู่บนพื้นหญ้าไม่ห่างจากสายตานั่น ก็ถูกสองมือเธอจับขึ้นมาใหม่ และถูกจัดการส่งกลับไปหาพวกเด็กๆด้วยความแรงเต็มเท้า หญิงสาวหัวเราะสะใจที่มันลอยไปไกลจนได้ยินเสียงโวยวายของพวกเขาที่ร้องหาลูกบอล ต้องให้มันได้แบบนี้สิ!
“นิกกี้เป็นยังไงบ้าง!” ดาเรนวิ่งเข้ามาถามหน้าตาตื่น เห็นรอยยิ้มใสๆของคนที่หันมามองก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะ หากก็ไม่นานหรอก เธอก็ต้องอ้าแขนรับร่างหล่อนมากอดไว้ด้วยความตกใจรอบสอง ท่าทางจะคึกจนหมดก๊อกแล้ว
“นิกกี้!”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่มึน ลืมไปว่าแก่แล้ว..” มะม๊าลูกแฝดยิ้มแห้งๆให้เจ้าของอ้อมแขนที่ปกป้องเธออยู่ รู้สึกว่ามีคนมาเกาะขาทั้งสองข้างก็ก้มมอง เด็กตัวน้อยสองคนเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาห่วงใยก็ยิ้มให้พวกเขา “มะม๊าสบายดีค่ะหนูน้อย มะม๊าแข็งแรงจะตายไป” พยายามบอกให้พวกเขามั่นใจ หากเธอก็กลับต้องอึ้งไปนิดก่อนจะหัวเราะออกมา
“มะม๊าเตะบอลเป็นได้ไง ไม่เคยสอนพวกเราเลย”
นิโคลเงยหน้าขึ้นมองดาเรน เห็นหล่อนอมยิ้มก็ยกมือขึ้นบีบปลายจมูกโด่งๆสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว อันที่จริงอยากทำมากกว่านี้ถ้าไม่ติดว่าลูกมองอยู่ และสองหูได้ยินเสียงตะโกนแซวมาจากที่ไกลๆ
“เฮ้ยหมอ.. ท่าทางเราจะต้องไปตกปลาโดยไม่มีดาเรนแล้วล่ะ เค้ากลายเป็นเหยื่อแม่มดนิกกี้ไปซะแล้ว!”
----Runaway Bride3----
สุดท้ายก็ได้มาตกปลาอยู่ดี หากก็ไม่ใช่จะสยบคำล้อของใครบางคนหรอกนะ มันเพราะคนบางคนยังสนุกสนานกับการทำอะไรเหมือนเด็กอยู่จึงพบหล่อนนั่งอยู่ข้างๆกับเด็กสองคนที่ท่าทางสนใจว่าพวกเธอกำลังทำอะไรกัน
“ปะป๊า.. ปลามันจะออกมาเหรอ.?” เสียงใสๆถามอยากรู้ อมีเลียมาเกาะอยู่ที่ขาเธอ ชะเง้อมองลงไปในน้ำ ดวงตาสีเหมือนกันดูสนอกสนใจน่าดู ส่วนเจ้าแฝดอีกคนนั่งถือของกิน สนใจทั้งแซนวิชในมือและอะไรที่อยู่ในน้ำ ช่างน่ารักน่าชังเสียจริง เหมือนผู้หญิงที่นั่งอมยิ้มจับคันเบ็ดอยู่ไม่ไกลนี่แหละ
เห็นแล้วอยากกลับเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ พวกเธอสนุกกันมากทีเดียว..
ไม่รู้นิกกี้จะจำได้หรือเปล่านะ ฉันจำมันได้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราเลย..
“ดาเรนไม่ตอบเค้า ระวังเค้าจะลงไปหาคำตอบเองนะคะ”
เสียงเตือนที่หูได้ยินพาให้กระพริบตามองหน้าคนพูดที่ยิ้มใสๆให้ ดาเรนยิ้มเขินๆ ยกมือเกาแก้มประหม่ากับความสวยน่ารักของผู้หญิงที่ถือคันเบ็ดอย่างทะมัดทะแมงตรงนั้น จะแปลกไหมนะ ถ้าจะบอกว่าหลงรักภรรยาตัวเองขนาดนี้..
อา.. ก็ลองไปหลงคนอื่นสิ ได้โดนเตะเหมือนลูกฟุตบอลเมื่อกี้แน่!
กลัวไหมล่ะ!
“นิกกี้ก็ตอบให้หน่อยสิคะ ถนัดไม่ใช่เหรอ.?” แกล้งยอกย้อนคุณภรรยา นิโคลอมยิ้มส่ายหน้าแต่ยังไม่ทันจะตอบอะไร ใครบางคนก็ส่งเสียงแซวมา
“ราเชล.. ฉันว่าเรามาผิดที่ล่ะ ตกปลาไม่ได้ แถมยังรู้สึกบรรยากาศเลี่ยนๆยังไงชอบกล”
“เออใช่.. คิดเหมือนฉันเลยหมอ จากที่หนาวๆร้อนไปเลยล่ะ”
ดาเรนว่าจะหันไปตอบโต้ผู้ใหญ่ตัวโตที่ส่งเสียงแซวพวกเธอมา หากเธอก็รู้สึกจะช้าไปอีกแล้ว คุณแม่ลูกสองข้างๆจัดการเอาก้อนหินเล็กๆปาใส่พวกชอบแซวไปให้หลบกันจ้าละหวั่น ทั้งคู่โวยวายกันเสียงขรม
“นิกกี้มันเจ็บใช่ไหม!”
“แล้วใครใช้ให้พวกคุณแซวฉันกับดาเรนนักล่ะ สมน้ำหน้า!”
“แหม.. หยอกเล่นหน่อยเป็นไม่ได้เลยนะ เขินหรือไง.. อยู่กันมาจนลูกโตขนาดนี้แล้วนะ!” ราเชลยังไม่ลดราวาศอกตามประสาคนยอมคนไม่เป็น เจสสิก้าเอาแต่นั่งขำ ไม่ยอมเอาตัวมาเสี่ยงอันตราย ก็รู้จักนิโคลดีไม่แพ้กัน
แต่สาวอเมริกันยังเหมือนจะไม่รู้แฮะ..
“อยู่กันมานานแล้วยังไง พวกฉันไม่มีสิทธิ์สวีทกันเหรอ ทีคุณทำอะไรกับเบลล์จนต้องให้อิซซี่ไปนอนห้องลูกสาวฉัน ฉันเคยแซวหรือเปล่า บอกมานะราเชล!” นิโคลทิ้งคันเบ็ดไม่สนใจปลา ออกวิ่งไล่กวดตีคนที่ตั้งท่าวิ่งหนีก่อนแล้ว ดูไปแล้วก็เหมือนพี่กับน้องวิ่งไล่ตีกันเหมือนสองแฝดที่นั่งมองมะม๊าตาปริบๆ ดาเรนกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหวที่เห็นคนช่างแซวโดนจัดการ
“มะม๊าสุดยอดเลย”
“มะม๊าวิ่งเร็วกว่าอมีเลียอีก”
“เร็วกว่าแอนเดรียด้วยนั่นแหละ!”
ฝาแฝดนั่งเถียงกันอยู่ได้ไม่นาน เธอก็พบว่าร่างเล็กๆวิ่งไล่กันเหมือนผู้ใหญ่สองคนที่ยังตีกันไม่จบ ดาเรนนั่งขำมองหน้าคุณหมอที่ส่ายหน้าให้ราวกำลังปวดหัวกับพฤติกรรมแบบนี้ หากไม่นานนักเธอกับหล่อนก็มีเรื่องให้แปลกใจอีกรอบเมื่อหันไปเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายที่จำได้ว่าเตะบอลกับนิโคลเมื่อกี้เดินเข้ามายังที่ที่พวกเธอใช้เป็นจุดนั่งเล่นกัน
อยากเข้าไปถามว่าพวกเขามีอะไรถึงเดินมา แต่คำตอบก็มาไวเกินคาด เมื่อหนึ่งในเด็กชายพวกนั้นส่งดอกไม้ให้คุณภรรยาที่รักของเธอที่หยุดมองพวกเขาพอดี
นิโคลดูงงๆแต่ยังคงรับดอกไม้นั้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และแปลกนะที่คนหน้าร้อนๆทั้งที่อากาศเย็นกลายเป็นเธอไปซะได้ ไม่ได้อายด้วยสักหน่อย สงสัยความดันขึ้น..
เด็กนั่นจะจีบเมียฉันหรือไง!
ว่าจะลุกขึ้นทวงสิทธิ์ที่พึงชอบธรรมในฐานะคู่ชีวิตตัวจริง หากคงไม่ต้องถึงมือเธอเสียแล้ว ฝาแฝดออกโรงเลิกตีกันเองวิ่งโล่ไปหามะม๊าที่กำลังป๊อบปูล่าให้หมู่เด็กชาย และจากที่นั่งหวงจนมือที่จับคันเบ็ดสั่นจนปลาแตกตื่นไม่กล้ามากินเหยื่อ ก็กลับเป็นนั่งขำกับเสียงใสๆที่ร้องเรียกมะม๊าดังลั่นทั้งท่าทางหวงจัดที่แสดงออกอย่างไม่ปิดบัง เกาะแข้งเกาะขานิโคลจนเด็กตัวโตพวกนั้นยืนงง ข้างๆมีราเชลยืนเท้าสะเอวยิ้มขำๆอยู่ คุณภรรยาที่รักคุยอะไรกับเด็กชายพวกนั้นไม่รู้ โดยเฉพาะหนุ่มน้อยที่เป็นเจ้าของดอกกุหลาบ ก่อนจะทำให้เธอช็อคที่ก้มลงหอมแก้มเขาไปหนึ่งทีเรียกเสียงเฮดังสนั่นไปทั้งบริเวณ
ดาเรนหลับตาพยายามข่มใจไม่ให้หึงหวงไร้สาระ แต่หัวใจดวงน้อยที่เต้นตุ้บๆอยู่ในอกก็เหมือนจะหลุดออกมาเต้นระบำข้างนอกแทน แม้จะรู้ว่านิโคลขี้เล่นแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรและที่ทำไปก็เพราะเอ็นดูเด็กเท่านั้นเอง แน่นอนตัวแค่นั้นไม่ใช่สเป็คหล่อนอยู่แล้ว อย่างหล่อนต้องสูงกว่า ตัวหนาๆบึ้กๆอย่างนายจัสตินไง เจ้าบ่าวคนที่สี่ที่หล่อนวิ่งหนีมานั่นล่ะ!
ใช่แล้ว..สเป็คนิโคลเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเห็นหล่อนควงหนุ่มๆลักษณะนั้นประจำ ไม่เคยมีท่าทีจะสุงสิงกับพวกผู้หญิงเหมือนกันเลย ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยนอกจากเธอ ซ้ำยังไม่เคยไปโรงเรียนอีกต่างหากและที่รู้จักพวกบรรดาแฟนเก่าสมัยเด็กได้ก็เพราะมาหาเธอที่โรงเรียน หล่อนเหมือนพวกสาวรักสนุกและใจกล้า ไม่เคยแคร์สายตาใคร คล้ายถือว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนเดียวของผู้มีอิทธิพล และมันน่าสับสนไหมล่ะ ที่ตอนนี้หล่อนมาอยู่ตรงนี้กับเธอได้ในฐานะที่ไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไปแล้ว ซ้ำยังมีลูกด้วยกัน
มีลูกกับเธอ.. อยู่กับเธอที่เป็นผู้หญิง.. ไม่ใช่บรรดาหนุ่มๆที่เคยเดินควง..
ทำไม.?
‘ฉันแค่ทำแบบนั้น เพราะอยากให้ดาเรนสนใจ แต่ไม่เคยสำเร็จ..’
เสียงที่ดังขึ้นจากความทรงจำพาให้ลืมตาขึ้นมาในที่สุด จำได้แล้วว่าเหตุผลของนิโคลคืออะไร ใบหน้างามเงยขึ้นและหันมองหาที่หนึ่งในหัวใจตัวเอง เห็นแล้วก็ไม่อยากเชื่อสายตาว่า หล่อนมายืนอยู่ข้างๆพร้อมด้วยลูกสาวสองคน ซ้ำยังมองมาด้วยสายตาและรอยยิ้มที่คล้ายจะเดาได้ว่า เธอเป็นอะไร..
รู้ได้ไง.. ไม่ยุติธรรมเลย..
หรือแสดงออกโจ่งแจ้งเกินไป..
ยังไม่ทันได้คำตอบให้ตัวเอง ดาเรนก็รู้สึกใจเต้นแรงรอบสองเพราะสาวบลอนด์ตรงหน้าลดตัวนั่งลงกับผืนหญ้าใกล้ๆ หล่อนชะโงกหน้ามาหา ประคองใบหน้าเธอไปใกล้แล้วประกบริมฝีปากกัน ไม่หวั่นกับเสียงที่ทั้งโห่ทั้งเฮที่ดังขึ้นเบื้องหลังสักนิดเลย ขยันทำให้เธอช็อคจริงๆ ผู้หญิงอะไร...
“ดอกไม้สวยนะ แต่ปากดาเรนน่ากินกว่าเยอะเลย” นิโคลบอกยิ้มหวาน ก่อนลงไปนั่งให้ฝาแฝดแย่งกันจุ๊บมะม๊าบ้าง คนที่ยังช็อคมองตาปริบๆ หากที่สุดก็ยิ้มส่ายหน้าให้ตัวเองกับความคิดเพ้อเจ้อที่ทำให้ฟุ้งซ่าน และประโยคหนึ่งจากความทรงจำก็ดังขึ้นมาระหว่างดวงตาสองสีมองสบกัน
ฉันเลิกวิ่งหนีแล้ว.. ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว.. เพราะฉันรู้แล้วว่า..ต่อให้หนีไปไกลนับพันนับหมื่นไมล์ ใจของฉันมันก็หาทางหนีฉันกลับมาหาดาเรนทุกที
ไม่รักดีเลยเนอะ...
----Runaway Bride3----
เพราะปลาที่ได้มาจากทะเลสาบมีไม่มากพอจะเลี้ยงคนในบ้านได้ ถึงได้ก็กินกันไม่อิ่ม ตลาดสดที่รับปลาส่งออกมาจึงเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่จะหาปลาได้ง่ายกว่าการไปนั่งตกเอง ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่ ถ้ามัวแต่นั่งรอปลามากินเบ็ด แล้วอย่างกับพวกเธอจะตั้งใจตกปลากันอย่างนั้นล่ะ วิ่งไล่เตะตีกันราวกับเด็กสองสามขวบ โตจนเป็นพ่อเป็นแม่คนหมดแล้วแท้ๆ..
แหม..ก็ขอปล่อยแก่สักวันจะเป็นอะไรไป.. ขอที่ว่างไว้สักนิดให้ความเป็นเด็กยังอยู่ก็ยังดี.. กระชุ่มกระชวย...
แต่เพราะมัวแต่เล่นกัน เลยต้องมาเดินอยู่ในตลาดนี่ไงล่ะ ทั้งชื้นทั้งแฉะ มีน้ำแข็งอีกต่างหาก ทั้งหนาว ไข้จะกิน...
“นี่.. บอกแล้วนะว่าไม่ต้องมาก็ได้” ดาเรนพูดขำๆกับอาการหนาวจนปากสั่นของคนเดินใกล้ ที่เริ่มใกล้จนนึกรำคาญเล็กๆ ถ้าเป็นแอนนาเบลล์จะไม่ว่าอะไรเลยนะ เพนนีก็ดี.. นิกกี้ยิ่งดีใหญ่เลย.. แต่นี่...
ราเชล กิลเบอร์ก.. The one and only!
มีแบบนี้คนเดียวน่ะดีแล้ว..
“แหม..ดาเรน.. เธอจะหาคนเสียสละอย่างฉันได้อีกเหรอ” สาวบลอนด์พูดเสียงหยอก ยิ้มขี้เล่นก่อนกลับไปปากสั่นเหมือนเดิม “เห็นไหมที่นี่มันหนาวกว่าที่ทะเลสาบอีก ทำไมต้องมาถึงที่นี่ด้วยก็แค่ซื้อปลา ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็มี”
“ก็เพราะที่ซุปเปอร์ฯ ปลาที่เราอยากได้มันแพงมากไง แถมไม่สดด้วย มาที่นี่นอกจากจะถูกกว่า ยังได้คุณภาพ ขับรถเลยมาอีกหน่อยเดียวเอง” ดาเรนอธิบายและเริ่มมองหาปลาที่ต้องการ ตามที่คุณภรรยาต้องการต่างหากล่ะ
โดนใช้มาซื้อ ไม่งั้นอดกิน.. เรื่องใหญ่ล่ะ!
“ก็จริง.. ฉันลืมไปว่าสวิสไม่มีส่วนที่ติดทะเลเลย มีแต่ปลาน้ำจืดสินะที่จะหากินได้ง่ายกว่า” ราเชลพึมพำ อีกคนพยักหน้ายิ้มบางๆ ก่อนหันไปรับปลาจากพ่อค้ามาส่งให้ เธอก็รับมางงๆ และเกือบทำมันหลุดมือเพราะถุงมันเย็น ดีที่รับไว้ได้ทัน ไม่งั้นต้องซื้อใหม่แน่ๆ คุณแม่ครัวต้องฆ่าเธอถ้าเอาปลาช้ำๆเยินๆไปให้ทำมื้อเย็น หรือไม่คนตรงนี้แหละที่จะฆ่าก่อน...
“อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ พวกลอปสเตอร์ก็ได้นะ ที่นี่ก็มีอยู่เหมือนกัน ราคาโอเค ดีกว่าซุปเปอร์ฯอยู่แล้ว” เจ้าบ้านเสนอขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มใจดี คนที่ปกติไม่ค่อยจะเกรงใจใครกลับทำหน้าเหมือนลำบากใจที่จะตอบตรงๆ “ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้จะให้นิกกี้ส่งบิลไปเก็บค่าอาหารตามหลัง รับรองไม่แพงเท่าโรงแรมห้าดาวแน่ๆ”
“แหม..ตลกนะดาเรน.. พูดเหมือนทำโฮมสเตย์เลย”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนะ หรือเธอว่าไม่จริง.?”
ผู้หญิงผมบลอนด์หัวเราะ ไม่รู้จะแย้งยังไง “ก็ได้ๆ ฉันยอมจ่ายก็ได้ ถ้ามาทุกครั้งสนุกแบบนี้นะ”
ดาเรนหันกลับมากระพริบตามองแปลกใจ คล้ายไม่คิดว่าจะได้ยิน “เธอว่าสนุกเหรอราเชล.?”
“ใช่.. ทำไมจะไม่สนุกล่ะ ตอนนั้นที่ฉันไปบ้านยัยเม็ทที่นาโกย่าก็สนุก ไม่รู้สิ ฉันว่าพวกเธอญาติกัน มีอะไรคล้ายๆกันนะ ท่าทางจะอยู่ในสายเลือด”
คนฟังหัวเราะเบาๆ ถึงจะอึ้งหน่อยๆที่ถูกชมตรงๆ “เมื่อก่อนได้ข่าวว่า เธอไม่ค่อยชอบคนอังกฤษเท่าไหร่”
ราเชลยักไหล่ยิ้มเขินนิดๆ บางทีพูดเรื่องแบบนี้ก็ยากเหมือนแฮะ.. ชมคนไม่ค่อยเป็น..
“ก็แบบ.. จะว่ายังไงดีล่ะ มันสนุกไง ทั้งเจ้าแฝด บ้านยัยหมอก็ขำดี มาทันได้เจอเจสซี่ด้วย ได้อวยพรหลานเกิดใหม่พร้อมกับมาเที่ยว ไหนจะนิกกี้อีก วันนี้นะบอกตามตรง ฉันอึ้งเค้ามากๆ ขนาดนี้แล้ว มีลูกแล้ว ยังมีเด็กมาจีบอีก ป็อบปูล่าสุดๆ”
“นั่นเพราะเธอไม่รู้จักตัวจริงของเค้าไง” ดาเรนตอบง่ายๆและหันไปออกเดินหาของที่ต้องการต่อ คุยกับพ่อค้าคนนู้นทีแม่ค้าคนนั้นทีจนได้ของมาเต็มมือ หันมาจะให้คนที่มาด้วยช่วยถือให้ กลับต้องเลิกคิ้วมองหน้าหล่อนงงๆ เพราะสายตาที่จ้องเธอแปลกๆ
“ทำไมเหรอ.. มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า เกล็ดปลา.?”
“พวกเธอทำให้ฉันรู้สึกว่า ความรักมันสวยงามและมีพลังมากๆ”
ดวงตาสีช็อคโกแลตนิ่งค้างไปหนึ่งวิก่อนกระพริบถี่ๆเรียกสติตัวเองกลับมา เห็นราเชลส่ายหน้าหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปหาดูลอปสเตอร์ที่เธอเสนอให้ลองซื้อไปชิม สักพักหล่อนก็หันมายิ้มให้พร้อมโชว์ลอปสเตอร์ตัวโตให้ดู ชวนเธอดูนู่นดูนี่ไม่หวนกลับไปพูดเรื่องเมื่อกี้อีกต่อไป แต่แค่นั้นก็เพียงพอ...
เพราะเธอพอรู้แล้วว่า คนภายนอกรู้สึกยังไงกับครอบครัวของเธอ..
บ้านเราคงน่ารักดีเนอะนิกกี้..
ขอบคุณนิกกี้จริงๆค่ะที่รักกัน..
ที่ทำให้วันนี้มีเรา..
............................................................
ตอนที่ 17 แล้ว ว้าว.. เหลืออีกสามตอนเท่านั้นเอง (แต่ยังไม่จบเรื่องนะ จะย้ำทำไมเนี่ย อิอิ)
ตอนนี้เป็นไงบ้างคะ เห็นความฮ็อตของมะม๊าลูกแฝดไหม.? ฮ่าๆๆๆ
.gif "67")
ถ้าสนใจมีไว้ในครอบครอง มาจับจองกันได้นะคะ ถึงวันที่ 15 นี้จ้า
.gif "ตายๆๆๆ")
ข่าว
