Chapter 3 : เจ้าหญิงนิทราแอนนาเบลล์เริ่มไม่แน่ใจว่าความคิดนี้เป็นความคิดที่ดีกว่าการปั๊มนมใส่ขวดเอาไว้ให้ลูกสาวแล้ว เพราะมันรู้สึกแตกต่างมากๆ หล่อนไม่ได้แค่ดูดกินมันเหมือนที่อิซซาเบลทำ แต่กำลังทำให้เธอคลั่งและร้อนไปทั้งตัว
แย่แล้ว..ดีนะที่ว่าลูกหลับ ไม่งั้น...
“ราเชล.. ฉันเจ็บ..” หม่ามี๊ร่างเล็กครางแผ่ว ปากเอ่ยห้ามแต่สองมือกดศีรษะอีกคนเอาไว้แน่น อกแอ่นให้กับหล่อนเต็มที่ ร่างกายมันเป็นไปเองและตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการแค่นี้ด้วย เข้ามาในตัวฉัน..ที่รัก.. เธออยากพูด แต่ว่า...
“เจ็บเพราะอะไร.. เพราะฉันทำเธอแรง หรือว่ามันยังคัดอยู่ล่ะ” หมอจำเป็นถามยิ้มอยู่กับก้อนเนื้อนุ่ม พอรู้ว่าคนห้ามไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริง หลายปีที่อยู่ด้วยกันมาก่อนที่ลูกสาวจะเกิด ทำให้แน่ใจ
“แต่ฉันรู้แล้วว่าทำไมอิซซี่ชอบดื่มนมจากเธอมากกว่าจากขวด อร่อยมากเลยล่ะ..เบลล์จ๋า..” ราเชลครางในคำสุดท้าย เลิกสนใจคำห้ามของอีกฝ่ายแล้ว นานๆจะได้อิ่มอุ่นกับเรือนกายผู้หญิงคนนี้สักทีต้องเอาให้คุ้ม เธอปล่อยให้หล่อนอยู่กับลูกมากไปแล้ว ถึงเวลาของฉันบ้าง...
“ราเชล.. อย่ามัวปากหวานได้ไหม.. รีบๆหน่อยสิ เดี๋ยวอิซซี่ก็----”
“ลูกเพิ่งหลับเมื่อกี้เองค่ะ ยังไม่ตื่นง่ายๆหรอก” สาวบลอนด์สวนเร็ว มือขาวจับสาวร่างเล็กขึ้นนั่งตักเพื่อจะถนัดกับการฟัดหล่อนให้หนำใจ แอนนาเบลล์ตอนนี้ไม่มีแรงจะต้านทานอะไรแล้ว เสียงพูดแทบจะไม่มีด้วยซ้ำไป ที่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มสวยมีแค่เสียงครางหวานสะท้านอกเธอ
“และฉันจะบอกอะไรให้นะเบลล์.. ตั้งแต่เธอคลอดอิซซี่.. เธอน่าฟัดขึ้นเป็นกองเลยล่ะ” พูดจบก็ไม่รอให้ใครตอบโต้ จับอกอวบอิ่มของอีกคนเข้าปากตัวเองอีกรอบ แม่ของลูกร้องครวญระหว่างกดหัวเธอไว้ ราเชลแทบหายใจไม่ออกเพราะก้อนเนื้อนุ่มที่อุดจมูกและปากยุ่งกับการดูดเม้มเล็มเลียของอร่อย แต่ตอนนี้เธอยอมตาย ขอแค่ได้ฟัดและฟัด บ่ายเบี่ยงมานานแล้ว ต่อเวลาไม่ได้แล้วนะเบลล์...
“ฉันรักเธอจนจะบ้าแล้ว ไม่เคยรักใครเท่านี้เลย..”
แอนนาเบลล์อยากลืมตามองหน้าคนพูดบอกรัก หากแต่อารมณ์นี้มันยาก ราเชลจับเธอลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง ทาบทั้งตัวลงมาหา ซุกหน้ากับซอกคอ หายใจแรงอยู่ตรงนั้นให้รู้สึกเสียววูบจนขนลุกขณะเดียวกันหล่อนก็เอาเนื้ออุ่นจนร้อนเข้ามาเสียดสีกับของเธอ เสียงเนื้อกับเนื้อที่เคลือบความชุ่มฉ่ำดังคลอกับเสียงครางที่ปากเธอหยุดมันไม่ได้ รู้นะว่ามันนานแล้วที่เธอไม่ได้ให้หล่อนสัมผัสตัวและแทบไม่ได้แสดงความรักกันแบบสามีภรรยาตั้งแต่มีลูก แต่เธอไม่รู้ว่าหล่อนต้องการมันขนาดนี้ และครั้งนี้เพราะหล่อนเก็บกดหรือเปล่า..
“ถ้า.. ถ้าฉันเป็นผู้ชาย.. ฉันอยากจะฝังตัวเองลงกับเธอ เป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอเลยที่รัก แต่ตอนนี้.. ฉันทำได้แค่นี้เอง”
คนฟังเริ่มขนลุกกับคำหวานๆของคนพูด เธออยากจะดูหน้าหล่อนว่าทำหน้ายังไงอยู่ เหมือนคนโรคจิตหรือไม่ หากแต่ที่ทำได้จริงคือหลับตาปี๋ นิ้วยาวแทรกเข้ามาในร่างกายช่วงล่างของเธออย่างไม่ให้สัญญาณ แต่กระนั้นยังพบสะโพกตัวเองขยับรับมันอัตโนมัติ ความจริงหล่อนเลี่ยงที่จะทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว กลัวแผลหลังคลอดจะทำให้เธอป่วย แต่เพราะมันสมานกันอย่างดีกับเวลาหลายเดือนหลังจากที่ลูกเกิด เซ็กส์ที่หล่อนชื่นชอบเลยไม่มีอุปสรรคอีกแล้ว ใช่มั้ย.?
“แต่ถ้า.. ถ้าฉันเป็นผู้ชายจริงๆ เธอคงไม่มองฉันหรอกเนอะเบลล์ เพราะงั้น.. เราเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว” สาวคลั่งรักพร่ำอีกประโยค คราวนี้เลื่อนตัวเองลงมาทางใต้ของที่นอน ยกสองขาของอีกสาวขึ้นฟาดสองบ่า ซุกหน้าเข้าหาเนื้อเนินสวรรค์อย่างไม่สนใจสายตาห้ามของเจ้าของ กลิ่นหอมจากกายสาวที่รักทำให้ลืมสนใจว่าหล่อนจะต้องทรมานกับการเก็บกักเสียงกรีดร้องแทบคลั่งนี้เอาไว้เพราะเกรงว่าลูกสาวตัวเล็กบนเตียงเปลหลังน้อยข้างๆจะตื่น ลืมตามาเห็นพ่อแม่แสดงหนังสดกันอย่างถึงพริกถึงขิง แต่ถึงอิซซี่จะตื่นมาตอนนี้ ก็ไม่รู้หรอกว่า พวกเธอทำอะไรกัน อาจจะคิดว่าเล่นกายกรรมกันอยู่ในชุดเนื้อหนังมังสา...
แอนนาเบลล์แทบบ้า เธอเจ็บที่ต้องกัดปากตัวเองไว้แบบนี้ ราเชลจะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน ชอบนะที่หล่อนทำให้ ลิ้นร้อนระอุที่ดุนและเลียของรักของเธอราวอาหารจานเด็ด ทำให้เธอเสร็จสมในรสรักไปแล้วหลายครั้ง แต่มันยังอึดอัดที่เธอไม่ได้กรี๊ด จะทนได้อีกนานแค่ไหนถ้าหล่อนยังไม่เลิกทรมานกัน
และในที่สุด กำแพงกั้นเสียงเธอก็พังทลายเพราะนิ้วยาวที่สอดเข้ามาในถ้ำให้สะดุ้งเฮือก มาคราวเดียวสาม ไม่ให้เวลากันเลย ใจร้ายที่สุด...
“ราเชล.! Ahhhhh!!!” เธอกรี๊ด หมดแล้วแรงต้านทาน หล่อนเปลี่ยนท่าเป็นเข้ามากอดประคองแต่มือยังขยับพานิ้วเข้าๆออกๆรัว ตัวเธอสั่น เหงื่อชื้นกายมันปะปนกับเหงื่อหล่อน และเสียงลูกร้องไห้...
กรรมของฉัน...
“ราเชล.. อิซซี่----” คนเป็นแม่ครางรวดร้าว ทนไม่เคยได้เมื่อได้ยินเสียงลูกร้องงอแง แต่พ่อเขากลับ
“ปล่อยร้องไปก่อน.. ปอดจะได้แข็งแรง..”
แอนนาเบลล์ลืมตาขึ้นทันที นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา ราเชลต้องเมาแล้วล่ะ ปกติไม่เคยเป็นแบบนี้ หล่อนไม่เคยปล่อยให้อิซซาเบลร้องได้นานเกินกว่าสองวินาทีด้วยซ้ำไป ใช่แล้ว.. เมาแน่ ก็เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง กลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาเต็มไปหมดทั้งลมหายใจและกลิ่นเหงื่อ
และเธอก็ได้เห็นแววตาไม่ได้สติจากดวงตาสีฟ้า ลูกยังร้องอยู่แต่หล่อนเอาแต่ยุ่งกับถ้ำรักของเธอ อา...ฉันชอบนะที่หล่อนทำอยู่ แต่ยังไง..ฉันก็ปล่อยลูกไว้แบบนี้ไม่ได้ หมดอารมณ์แล้ว..
“ปล่อยนะราเชล!” สาวร่างเล็กผลักอีกคนออกจากตัวด้วยแรงมดที่พอจะรวบรวมมาได้ แต่เพราะหล่อนไม่คิดว่าเธอจะทำเลยหงายหลังลงกับที่นอนไปนอนแผ่หรา แอนนาเบลล์ไม่สนใจจะหันไปมองคนใจร้าย เธอพาร่างกายล้าๆขาสั่นๆ ช่วงล่างช้ำๆไปอุ้มเด็กทารกออกจากเปล เขย่าร่างน้อยๆไว้แนบอก เสนอทรวงอกให้ลูกที่ตอนนี้เป็นเจ้าของที่แท้จริง เจ้าของน้ำนมในอกเธอนี่ไง
“โอ๋.. นิ่งซะนะคะ หม่ามี๊เสียงดังใช่ไหม..” เธอถามลูกที่นอนน้ำตาคลอในอ้อมแขน ยิ้มเมื่อปากน้อยๆจับหมับเข้ากับปลายถัน เขาดูดมันด้วยสัญชาตญาณ แต่เธอขมวดคิ้วน้อยๆ ปากลูกซ้ำรอยบางคนที่ทำไว้และมันเจ็บ แสบสะท้าน..
กระนั้นเธอยังก้มหน้าเอาหน้าผากตัวเองวางแนบกับของลูกสาว ปากจูบปลายจมูกน้อยๆ “อิซซาเบล.. ลูกรัก..” เธอกระซิบแผ่วทั้งหลับตา แต่แน่ใจว่าหูยังได้ยินเสียงบางคนที่เธอเผลอลืมไป
“ฉันเพิ่งเข้าใจดาเรนก็วันนี้เอง” เสียงราเชลพูดเรียบๆแต่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิด ใช่สิ.. ก็หล่อนกำลังค้าง มันยังไม่จบ..
“ฉันขอโทษ.. คุณรอหน่อยได้ไหม..” แอนนาเบลล์เข้าใจดีถึงความหมายของคำพูดและสายตาที่มองมาอย่างตัดพ้อเมื่อเธอหันไปหา และเธอยังรู้ด้วยว่า หากหล่อนไม่ได้แคร์เธอกับลูกมากพอ หล่อนคงจะวีนแตกหรือเดินหนีไปแล้ว แต่นี่ราเชลแค่พยักหน้าไม่เต็มใจ คว้าผ้าห่มมาห่มเรือนร่างเปลือยเซ็กซี่และทิ้งตัวลงนอนหลับตาเท่านั้น งอนแต่พองาม... ก็เหมือนทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เอาลูกมานอนห้องเดียวกันก็เสี่ยงแบบนี้แหละ ทำอะไรไม่ระวังไม่ได้เลย ก็มันยากนะที่จะปล่อยเด็กเล็กๆแค่นี้ไว้ในห้องคนเดียว เป็นห่วง...
เจ้าตัวเล็กสงบอย่างว่าง่ายเหมือนทุกทีเมื่ออยู่กับอกเธอ คนเป็นแม่พอยิ้มออกได้บ้าง อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ทำให้ลูกเสียขวัญเพราะเสียงตัวเอง แอนนาเบลล์จูบปากน้อยๆของลูกสาวก่อนจะพาเขากลับเข้าเปล มองเด็กที่หลับใหลด้วยรอยยิ้มเป็นสุข แต่สักพักก็ถอนหายใจ ยังมีอีกคนที่เธอต้องเอาใจใส่ ป่านนี้หลับไปหรือยัง
ร่างบางค่อยๆแทรกผ้าห่มมาหาคนที่นอนหันหลังให้ สวมกอดหล่อนจากตรงนั้น ซบหน้ากับหลังเนียนๆได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังขึ้นทำให้รู้ได้ว่า หล่อนยังไม่ได้หลับจริงๆ “ราเชล.. คุณโกรธจริงๆเหรอ..” ถามพร้อมจูบเนื้อกายหล่อน อยากเอาใจบ้าง หากแต่คราวนี้ดูเหมือนราเชลจะใจแข็งพอสมควร ไม่ยอมหันมาหา หรือเธอต้องพยายามมากกว่านี้ ได้สิ..เรามาดูกัน ว่าใครจะยอมแพ้ก่อน..
“คุณงอนฉันเหรอ.. นั่นลูกเรานะคะ” แอนนาเบลล์อ้อนอ่อนหวาน สัมผัสปากไปตามเส้นกระดูกสันหลังของคนตัวใหญ่กว่า เธอยิ้มเมื่อรู้สึกถึงการตอบสนองในทางที่ดี ราเชลเริ่มตัวสั่นแต่ยังพยายามฝืน
จะฝืนได้แค่ไหนล่ะ ฉันไม่ใช่เหรอที่สอนคุณเรื่องนี้..ที่รักของฉัน...
มือบางไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนกายด้านข้างหญิงสาวที่ยังหันหลังให้ เธอหยุดและลูบวนบริเวณกระดูกสะโพก กดริมฝีปากอิ่มไปตามเส้นสันหลังอย่างต่อเนื่องขณะเดียวกันก็ปล่อยลมหายใจระอุใส่ผิวกายสุดที่รักไปด้วย สาวสวยยังนอนเฉยแต่เธอรู้ หล่อนแค่อยากดูว่าเธอจะทำอะไรต่อ
จะจำเก็บเอาไว้ทำกับฉันใช่ไหมล่ะ ก็ได้..ฉันจะขึ้นครูให้คุณเอง..ราเชล!
แอนนาเบลล์เริ่มได้ยินเสียงหายใจขาดๆหายๆของร่างกายตรงหน้าเมื่อมือเธอเลื่อนมาจากสะโพกหล่อนมาเป็นลูบไล้ที่ท้องน้อยขณะที่ปากของเธอมาอยู่ตรงเอวหล่อนแล้ว “ราเชล... ฉันรักคุณนะ อย่าโกรธฉันเลยได้ไหมคะ” เธออ้อนหล่อนอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ไม่รออะไรแล้ว ดึงมือกลับมาจากด้านหน้าและสอดมันกลับมาตรงช่วงขาด้านหลัง หล่อนแยกขาให้ทางเธอราวกับนัดกันไว้พาให้ยิ้ม
“ฉันจะทำให้คุณมีความสุขนะ ให้คุณรู้ว่าฉันสนใจคุณด้วย ไม่ใช่แค่ลูก” คนพูดจูบลงตรงเนื้อเนียนที่ก้นกบ คนโดนสัมผัสครางรับลืมตัว และหล่อนก็ลืมตัวต่อไปที่ยอมให้ทางเธอแทรกนิ้วเข้าไปหาความหวานฉ่ำ นิ้วเรียวไล้จุดสำคัญตรงนั้นกระตุ้นอารมณ์รักให้กลับมาก่อนจะขอฝังเข้าไปในถ้ำรักที่ฉ่ำชื่น อันที่จริงหล่อนตื่นตัวมานานแล้วตั้งแต่เมื่อกี้ที่ปรนเปรอเธอ
แอนนาเบลล์ขยับมือเร็วขึ้น เร่งเร้าให้อีกคนรู้สึกเร่าร้อน และหล่อนก็ทนมันไม่ได้จนได้ ราเชลหันขวับและจับเธอลงนอน ทาบตัวลงมาหารวดเร็วเกินกว่าเธอจะมองได้ทัน ที่สำคัญ นิ้วสองนิ้วของเธอยังอยู่ในถ้ำนั่น ที่หล่อนกดเอวลงมาจนมันเข้าไปสุดทาง ร่างบนตัวขย่มรุนแรง หล่อนไม่พูดอะไรสักคำนอกจากร้องปนหอบ แต่กระนั้นก็เหมือนทุกครั้งที่เธอรู้สึกถึงอาการกล้ามเนื้อภายในตัวหล่อนตอดรัดเป็นจังหวะ ที่เธอจะต้องได้รับการตอบแทน
นิ้วยาวกว่าของเธอเข้ามาสุดความยาวของมัน และราเชลก็เร่งจังหวะอย่างเร่งรีบเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง กลัวลูกตื่นอีกครั้ง.?
“ขอโทษนะเบลล์ แต่เธอทำให้ฉันคลั่ง” คนคุมเกมส์กระซิบปนหอบและเผลอตัวเม้มปากดูดเนื้ออ่อนที่คออีกสาวอย่างแรง แอนนาเบลล์ต้องห้อเลือดแน่ๆ แต่มันไม่ไหวจริงๆ โดนปล่อยให้ค้างเลยต้องทำโทษซะบ้าง จูบฝังรัก...
สองคนเกร็งตัวเป็นครั้งสุดท้ายและทุกอย่างก็จบลง บรรยากาศร้อนๆในห้องเริ่มผ่อนคลาย ราเชลนิ่งสนิทเหมือนตายทับกับอีกร่างที่เหนื่อยไม่มีแรงพอจะขยับตัวอีกแล้ว แต่พอจับลมหายใจได้บ้าง แอนนาเบลล์ก็เปิดปากก่อน
“คุณคงไม่ได้เสียใจนะที่เรามีลูก ที่ฉันสนใจคุณคนเดียวไม่ได้”
เสียงเศร้าๆที่เข้าหูพาให้คนจะหลับเพราะความเพลียขยับตัว ดวงตาสีฟ้ามองสีน้ำตาลอ่อน เห็นเจ้าของมันน้ำตาคลอก็ก้มลงจูบหน้าผาก ทิ้งสัมผัสไว้สักพักแล้วถอนออกมามองหน้าอีกครั้ง
“ไม่เลยเบลล์.. ฉันไม่ได้เสียใจ กลับกัน ฉันดีใจมากๆ แต่บางครั้ง.. ความเห็นแก่ตัวของฉันก็ทำให้... ฉันหงุดหงิด” จบคำกระซิบก็จูบลงกับริมฝีปากอิ่มอ่อนโยนและตัดใจทิ้งตัวลงกับที่นอนดึงร่างบางมากอดไว้ ไม่แน่ใจตัวเองว่า จะนึกอยากฟัดภรรยาอีกรอบหรือไม่ ก็แอนนาเบลล์น่ารักจนน่าฟัดไปหมดทั้งตัว
แต่ตัวเล็กแบบนี้คงจะเหนื่อยมากพอแล้วล่ะ พอเถอะราเชล...
“ฉันเข้าใจ และฉันรู้.. คุณน่ารักมากเลยเดี๋ยวนี้” แอนนาเบลล์ยิ้มระหว่างพูดและยกนิ้วขึ้นจิ้มปากสีแดงอ่อนของคนที่กอดประคองให้ความอบอุ่นกัน ราเชลอ้าปากงับนิ้วเธอเบาๆ ทำเหมือนตอนที่เล่นกับอิซซาเบล เห็นแล้วก็ต้องหัวเราะ
“เธอก็น่ารักเหมือนกันแหละ” สาวบลอนด์ก้มลงหอมแก้มหอมของคนตัวเล็ก หล่อนหัวเราะคิกคักราวจั๊กกะจี้ ได้ทีเลยแกล้งจี้เอวจนหล่อนดิ้นหนี
“ยิ่งเวลาเธอหัวเราะคิกๆแบบนี้แหละ ฉันชอบนัก” ราเชลว่าและจัดการเล่นสนุกตามทางที่เพิ่งคิดได้
“ไม่เอานะ อย่าสิราเชล เดี๋ยวฉันหายใจไม่ทัน” ร่างบางร้องห้าม เธอดิ้นพราดๆอยู่บนที่นอนเหมือนสาวน้อยโดนหยอก แอนนาเบลล์หัวเราะลั่นห้องเหมือนลืมว่าไม่ได้อยู่ลำพังสองคน คนแกล้งเองก็ลืม แต่พวกเธอก็มีเครื่องกันลืมช่วยเตือน
อิซซาเบลร้องจ้าขึ้นมาคล้ายนาฬิกาปลุก สองคนหุบปากฉับ เสียงหัวเราะคิกคักขาดหายไป พวกเธอมองหน้ากันเหมือนจะถามบางอย่าง และคราวนี้สองร่างก็ลุกพรวดจากที่นอนพร้อมกัน ลุกไปทั้งๆที่ไม่ได้ใส่อะไรอย่างนี้แหละ
“ฉันเองเบลล์” ราเชลอาสา ยื่นมือลงไปคว้าร่างน้อยๆขึ้นมาส่งให้แม่ของเขาจัดการต่อ ดวงตาสีฟ้ามองความน่าเอ็นดูของลูกสาวที่รีบคว้าของชอบของเขาเข้าปากทันทีที่รู้ว่าเป็นแอนนาเบลล์อุ้ม คงเพราะเขาคุ้นเคยกับร่างกายของแม่ที่อยู่อาศัยด้วยมานานกว่าเก้าเดือนมากกว่าเธอที่เพิ่งออกมาเจอกันแค่สี่เดือนข้างนอก และอีกอย่างเขาคงรู้ว่า ถ้าได้อยู่กับแอนนาเบลล์ เขาจะได้ดื่มนม เธอถึงมีหน้าอกเหมือนกัน แต่ไม่มีอะไรจะให้เขาได้นี่นา มีแต่จะพากันจั๊กกะจี้ แต่เธอคงขำขณะที่เขาหงุดหงิด ไม่ได้กินอะไรเลย...
“กินเก่งจังเรา.. เมื่อกี้เพิ่งกินไม่ใช่เหรอ.. หรือแค่อยากจะอ้อนหม่ามี๊เนี่ย..ตัวเล็ก” ราเชลถามลูก นิ้วเรียวเขี่ยแก้มนุ่มๆยุ้ยๆเล่น ดวงตาสีเหมือนกันกับของตัวเองเลยลืมขึ้นมามองหน้า ท่าทางหาเรื่องซะด้วย
“ว้าว..เบลล์ ฉันตาฝาดหรือเปล่า อิซซี่ค้อนฉันล่ะ” ปะป๊าหน้าสวยพูดตื่นเต้น อีกคนก็หัวเราะขึ้นมา มองสบตากัน
“ฉันว่า เค้าคงงอนคุณแหละค่ะ ชอบทำเสียงดังให้ตื่นอยู่เรื่อย กำลังนอนสบาย.. เนอะลูกเนอะ” แอนนาเบลล์พูดเสียงขำ และมองค้อนคนที่ทำหน้าล้อเลียนกลับมา หล่อนคงจะเถียงว่าใครกันแน่ที่ทำเสียงดัง เธอไม่ใช่หรือไง ครั้งแรกกรี๊ด ครั้งสองหัวเราะ ก็ใช่.. เสียงฉันเอง แต่เพราะใครทำล่ะ ไม่ใช่เค้าเหรอ.?
“ไปนอนเล่นกับหม่ามี๊ดีกว่านะคะอิซซี่” คุณแม่พาลูกสาวไปนั่งให้นมต่อบนขอบเตียง อีกคนตามมาเอามาผ้ามาห่มตัวให้ ส่วนหล่อนใส่เสื้อคลุมเรียบร้อย อายลูกเหมือนกันมั้ง มาเดินโทงๆต่อหน้าเขาแบบนี้คงไม่ดี เดี๋ยวเกิดเขาโตกว่านี้แล้วพวกเธอเผลอทำอยู่จะเดือดร้อน ต้องทำให้ชินไว้
นั่งให้นมลูกไปสักพัก เจ้าตัวน้อยก็หลับสนิทเหมือนคราวที่แล้ว คงเพราะแค่ตกใจไม่ได้หิวจริงจัง แต่มันจะน่าสงสารหรือเปล่า เขาต้องตื่นเพราะเธอ...
“เราให้ลูกนอนแยกห้องไหมคะราเชล” แอนนาเบลล์ถามขึ้น เงยหน้าสบตาคนที่มองมาอย่างสงสัย “ก็คุณดูสิ เราสองคนรบกวนลูก เค้าน่าจะนอนหลับสบายกว่าหรือเปล่า ถ้าเค้าอยู่ห้องตัวเอง”
“มันก็ใช่ แต่แน่ใจเหรอว่าเธอจะสบายใจถ้าเค้าอยู่ห่างสายตา” ราเชลถามย้ำ คนโดนถามทำหน้าซึมทันที เห็นแบบนี้เลยต้องดึงเข้ามากอดปลอบ ลูบหลังเอาใจ “ไม่เป็นไรนะเบลล์ คราวหน้า ฉันจะหาสำลีมาอุดหูลูกให้นะ” แต่พอคำของเธอออกไป คนหน้าซึมก็กลายเป็นหัวเราะตัวสั่นกลั้นเสียงอยู่ในอก พาให้ยิ้ม“ทำไมเหรอ.. ไม่ใช่ความคิดที่ดีหรือไง เธอจะได้เก็บเขาไว้ใกล้ๆได้ไงล่ะ” ปะป๊าหน้าสวยเลิกคิ้วถามขี้เล่น คนกลั้นหัวเราะอยู่อมยิ้มส่ายหน้า
“ไม่เอาค่ะ เกินไปแล้ว เราต้องหยุดทำเสียงดังกันต่างหาก” แอนนาเบลล์บอกขยับตัวลุกพาลูกที่หลับคาอกไปนอนบนที่นอนด้วยกัน มีเสียงดังตามหลังมา
“ไม่มีทางซะล่ะเบลล์ ฉันไม่ยอมหรอก” ราเชลแย้งแต่ก็ได้แต่ตามไปหาสองสาวบนเตียงเท่านั้น แอนนาเบลล์ปล่อยให้ลูกนอนทับตัวอยู่บนอกสบายใจ เธอจึงเข้าไปลงนอนตะแคงข้างมอง ยิ้มกับท่าทางนั้นและกระพริบตาเมื่อเสียงดังเข้าหู
“ฉันอยากให้เค้าอยู่กับเราก่อน ถ้าคุณไม่ว่า..”
“ไม่ว่าหรอกจ้ะ ฉันชอบ.. อีกหน่อยถ้าโตกว่านี้ เค้าก็คงไม่ค่อยได้อยู่กับเราแล้ว” พูดตามความจริงแต่ผู้หญิงอีกคนมองหน้าเหมือนใจหาย อธิบายดีกว่า เกิดร้องไห้ขึ้นมาจะยุ่ง “ก็เดี๋ยวโตขึ้น เค้าก็ไปโรงเรียน มีเพื่อนเล่น มีโลกส่วนตัว ตอนนั้นก็ไม่เหมือนเจ้าตัวเล็กแบบนี้แล้วล่ะ”
“ก็จริงของคุณ..” คุณแม่ยังสาวพึมพำ หลับตาลงจูบศีรษะลูกสาวบนอกตัวเอง “ราเชล.. บางทีฉันนึกว่าฉันกำลังฝันอยู่..”
ดวงตาสีฟ้าละจากใบหน้าลูกสาวที่กำลังหลับมามองหน้าแม่ของเขาแทน และถึงจะกำลังหลับตา แอนนาเบลล์ก็ไร้เดียงสาและน่าสงสารจนเธอต้องคว้าเอามากอดแน่นๆ แขนยาวยืดไปถึงตัวลูก กอดเขาด้วยคน อบอุ่นจัง..
“ไม่ได้ฝันหรอกจ้ะ เราอยู่กันสามคนจริงๆ” ราเชลบอก สบตายืนยันกับคนที่ลืมตามามองถาม “เราจะเลี้ยงเค้าด้วยกันไปจนกว่าเค้าจะโตและแข็งแรง ฉันสัญญา” คนบ่อน้ำตาตื้นน้ำตาไหลจนได้ ต้องเข้าไปจูบหน้าผากปลอบขวัญ ผู้หญิงอะไรน่ารัก น่าเอ็นดูแบบนี้.. ฉันคงเสียดายถ้าวันนั้น ฉันยอมปล่อยเธอไป..
“ขอบคุณนะราเชล ขอบคุณจริงๆที่รักฉัน” แอนนาเบลล์กระซิบ ยิ้มและหลับตาซุกหน้าเข้าหาตัวคนตัวใหญ่กว่า มือเธอประคองตัวลูกสาวเอาไว้พร้อมกันด้วยกับหล่อน พวกเธอสองคนไม่มีใครพูดอะไรกันอีก แต่ละคนเพลียจนต้องการพักผ่อน ทั้งพ่อแม่และลูก หลับอยู่บนเตียงเดียวกัน กระนั้นยังมีบางคนที่คิดมาก แอบคิดอะไรอยู่คนเดียวอยู่...
ราเชล..ถ้าคุณรู้ว่าฉันกำลังฝันอยู่.. ได้โปรดเถอะนะ อย่าปลุกฉันเลย...
เพราะถ้าฝันดีขนาดนี้.. ฉันจะยอมเป็นเจ้าหญิงนิทรา.. ตลอดไป...
.....................................................
ว๊าว.. หื่นไปป่ะเนี่ย อิอิ หวังว่าคงไม่ได้ทำให้คนอ่านผิดหวังนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านกันค่ะ
.gif "45")
ข่าว
