เช้าวันนี้อากาศสดใสท้องฟ้าดูปลอดโปร่งเป็นพิเศษทุกอย่างรอบๆตัวไม่ว่าหทัยภัทรจะมองไปทางไหนก็รู้สึกอารมณ์ดีไปหมดแต่แล้วอารมณ์กลับต้องมาสะดุดเมื่อการรอคอยกินเวลามากเกินความจำเป็นแต่ก็ยังไร้วี่แววของคนที่รอแม้แต่เงา
“ไปกันเลยมั้ยครับนายหญิง”
เสียงของคนขับรถเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสายมากแล้วแต่เขาก็ต้องรีบก้มหน้าลงเมื่อพบเข้ากับสายตาน่ากลัวของอีกฝ่าย
“มัทนาอยู่ไหนทำไมยังไม่มาอีก”
อารมณ์ดีที่สะสมมาตั้งแต่เช้ามลายหายไปจนสิ้นเมื่อพบว่าเจ้าของชื่อยังไม่โผล่หน้ามาอีก
“ไปตามมาซิ!”
“เอ่อ…”
เพียงแค่น้ำเสียงอ้อยอิ่งก็สามารถดึงอารมณ์ขุ่นมัวของคนออกคำสั่งได้แล้วหทัยภัทรหันมาจ้องหน้าคนที่เหมือนอยากจะพูดอะไรก็ไม่พูดอย่างอารมณ์เสีย
“แค่ให้ไปตามนายมีปัญหาอะไร”
“ผม”
คนพูดเอ่อเสียงสั่นก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าของตัวเอง
“ผม ผมลืมบอกนายหญิงไปครับว่าวันนี้มัทนาเค้าไม่ไปกับเรา”
“อะไรนะ!”
คนพูดหรี่ตาลงพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่เข้าใจอย่างชัดเจน
“อธิบายมาให้ชัด”
“คุณนรีครับเธอบอกวันนี้จะขอยืมตัวมัทนา…”
หทัยภัทรทำได้แค่ยืนนิ่งฟังก่อนจะเดินขึ้นรถไปอย่างเงียบๆโดยมีเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของคนที่เกือบโดนฆ่าวิ่งไปประจำที่คนขับอย่างรวดเร็ว
รถกระบะสีเขียวที่มัทนาคุ้นเคยกำลังแล่นเข้าสู่ในตัวเมืองวันนี้เธอได้รับมอบหมายให้เป็นคนขับรถและอาจรวมไปถึงการช่วยถือของด้วยถ้าจำเป็น
“เคยมามั้ย”
นรีรัตน์เอ่ยถามเมื่อมองเห็นสายตาลอกแลกของคนขับ
“ไม่เคยค่ะครั้งแรกเลย”
“นั่นสินะคนที่อยู่ในที่พัฒนาแล้วคงไม่มีใครอยากมาเหยียบที่นี่”
น้ำเสียงหดหู่ทำให้คนฟังรู้สึกเศร้าไปด้วยแต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอนี่นาที่ไม่เคยมาที่แบบนี้
“ที่นี่สวยผู้คนดูมีน้ำใจมัทชอบ”
ประโยคลอยๆแต่กลับทำให้คนหน้าสลดเริ่มมีสีหน้าดีขึ้นก่อนจะทำหน้าที่เป็นไกด์แนะนำสถานที่ต่างๆเวลาขับผ่าน
“ที่น่าเที่ยวเยอะจังนะคะ”
“เยอะสิ ขนาดฉันเป็นคนในพื้นที่ยังมาไม่หมดเลย”
นรีรัตน์พูดออกมาอย่างเก้อเขินก่อนจะหันไปจ้องหน้าคนขับแล้วยิ้มออกมา
“ไว้วันหยุดเรามาเที่ยวกันนะ”
ถึงมัทนาจะรู้สึกแปลกใจกับคำชวนของคนข้างๆอยู่บ้างแต่เธอก็รู้สึกดีที่นรีรัตน์ยอมเปิดใจให้เธอมากขึ้น การหาเพื่อนในแวดวงศัตรูหาได้ยากแต่เมื่อมีโอกาสเธอก็ไม่คิดจะปล่อยไป
“ได้เลยค่ะ ว่าแต่ที่ชวนนี่อยากพามาเที่ยวหรือว่าหาคนขับรถให้คะ”
ประโยคล้อเลียนบวกกับใบหน้าทะเล้นๆของคนพูดทำให้คนฟังหัวเราะออกมาได้ไม่ยาก นรีรัตน์ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมแค่เห็นคนข้างๆยืนอยู่หน้าบ้านเธอก็รีบตรงเข้าไปลากตัวให้มาช่วยขับรถให้ทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่ไร่จะเป็นอย่างไรบ้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่สาวของเธอและเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเธอนึกถึงเพราะหน้าจอมือถือของนรีรัตน์ขณะนี้กำลังโชว์ชื่อของบุคคลในความคิด!
“ค่ะพี่หทัย”
ถึงแม้เสียงพูดจะเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่มีหรือที่มัทนาจะไม่ได้ยินยิ่งคนข้างๆเอ่ยชื่อของบุคคลที่โทรมามันยิ่งดังก้องในหัวของเธอดูจากหน้าตาของนรีรัตน์มันคงเป็นเรื่องที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่และไม่ต้องเดาก็รู้ได้เลยว่าเรื่องที่คุยต้องมีชื่อเธอไปเกี่ยวด้วยอย่างแน่นอน
ความเงียบเข้ามาปกคลุมตั้งแต่นรีรัตน์วางสาย มัทนาเห็นความกังวลบนใบหน้านิ่งๆนั้นแม้หญิงสาวจะพยายามเก็บซ่อนไว้แต่มีหรือที่คนสังเกตอย่างเธอจะมองไม่เห็น
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
น้ำเสียงแสดงความห่วงใยทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนจะหันไปส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แต่คุณนรีดูเครียดๆไปนะคะมีอะไรอยากระบายหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรมากแค่พี่หทัยโทรมาบอกว่าให้รีบๆกลับเพราะ…”
ประโยคที่ขาดหายทำให้มัทนาต้องเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย
“เพราะอะไรค่ะ”
“เพราะเธอต้องไปล้างขี้หมูต่อ”
สิ่งที่ได้ยินทำเอาคนฟังถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกหรือหทัยภัทรกำลังแกล้งเธออยู่แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ในเมื่อการมาที่นี่ก็ถือว่าเธอทำงานเธอไม่ได้หนีเที่ยวซะหน่อยได้ยินอย่างนี้คนที่น่าเป็นห่วงคงไม่ใช่คนข้างๆแล้วล่ะแต่เป็นเธอนี่แหละที่น่าสงสารที่สุด…
เมื่อจัดการซื้อของเสร็จเป็นที่เรียบร้อยทั้งสองสาวก็เตรียมตัวกลับแต่แล้วจู่ๆมัทนาก็หยุดเดินพร้อมกับจ้องไปยังของบางสิ่งที่อยู่ใกล้ๆจนคนที่เดินตามต้องมาสะกิดที่แขน
“คือ…”
“มีอะไร”
“คุณนรีคะมัทขอโทรกลับไปหาคุณพ่อได้มั้ยคะ”
นรีรัตน์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแสดงท่าทีหนักใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“มัทขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวค่ะได้โปรด”
ใบหน้าเศร้าๆบวกกับน้ำเสียงอ้อนวอนของคนพูดที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนแบบนี้มีหรือที่คนใจอ่อนอย่างนรีรัตน์จะทนใจแข็งได้นาน
“ก็ได้แต่เร็วๆนะ ครั้งนี้จะถือซะว่าฉันไม่เห็นก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
มัทนายิ้มกว้างกับความใจดีของคนตรงหน้าก่อนจะคว้ามืออีกคนมากุมไว้แน่น
“มัทจะไม่ลืมเลยขอบคุณจริงๆนะคะ”
พูดจบมัทนาก็วิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์ทันทีเพราะเธอรู้ดีว่าเวลาแบบนี้มันมีจำกัดเธอควรจะทำเวลาให้เร็วที่สุด
รอยยิ้มของคนคุยโทรศัพท์ค่อยๆจางลงเมื่อหันไปเห็นใครบางคนยืนจ้องมายังตัวเอง
“พ่อคะแค่นี้ก่อนนะคะเหมือนงานจะเข้า”
จบประโยชน์มัทนาก็รีบวางโทรศัพท์ลงก่อนจะก้าวเท้าออกมาเผชิญหน้ากับความจริงที่เหมือนจะโหดร้าย
“กลับไปเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ”
หทัยภัทรกล่าวออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆก่อนจะเดินหันกลับไปหานรีรัตน์ที่รถ
“เดี๋ยวพี่จะให้คนขับรถของพี่มาขับรถให้นรีนะส่วนคนขับรถของนรีพี่ขอ!”
นรีรัตน์ได้แต่นิ่งฟังและทำตามเพราะเธอไม่อาจจะเถียงหรือขัดใจอีกฝ่ายได้อยู่แล้วและที่สำคัญเธอเห็นประกายอะไรบางอย่างในดวงตาของคนออกคำสั่ง…บางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกขนลุกได้อย่างแปลกประหลาด
ภายในรถมัทนาแอบชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความรู้สึกสงสัยไม่เข้าใจว่าทำไมต้องย้ายให้เธอมานั่งรถคันนี้แถมทางที่กำลังจะไปก็ไม่ใช่ทางกลับไร่อีกต่างหากหรือจะพาเธอมาซ้อมเพื่อระบายอารมณ์สังเกตได้จากใบหน้าที่บึ้งตึงของอีกฝ่าย
“ขับรถไม่มองถนนเดี๋ยวก็ได้ตายกันหมด”
ดอกแรกมาแรงจนคนแอบมองถึงกับยึดตัวตรงและตามองทางโดยอัตโนมัติท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้คนมองรู้สึกหมั่นไส้เพิ่มขึ้นไปอีก
“ใครอนุญาตให้มาที่นี่”
“ก็คุณหทัยภัทรให้มัทมาขับรถให้นิคะ ลืมไปแล้วเหรอคะ”
“แน่ใจนะว่าเป็นคำตอบจริงๆไม่ได้กวน”
หทัยภัทรหันไปจิกตาใส่คนที่ทำหน้าซื่อก่อนจะเรียบเรียงคำถามใหม่อีกรอบ
“ฟังให้ดีมัทนา”
คนถูกเรียกชื่อรู้สึกเกร็งขึ้นมาทันทีเมื่อถูกสายตาของคนพูดจ้องมองราวกับเธอเป็นลูกนกที่อีกฝ่ายกำลังจะสอยให้ร่วงด้วยลำแสงในดวงตา
“ที่ฉันถามหมายถึงใครอนุญาตให้เธอเข้าเมืองมาแบบนี้ที่จริงตอนนี้เธอควรอยู่ประจำที่คอกหมูสิถึงจะถูก”
“คือ…คุณนรีเธอขอให้มัทมาช่วยขับรถให้น่ะค่ะ”
“แล้วยังไง”
“มัทเลย…เอ่อ…”
“ในไร่หทัยภัทรเจ้านายของเธอมีแค่ฉันคนเดียวเพราะฉะนั้นคนที่เธอควรจะเชื่อฟังมากที่สุดก็คือฉัน”
ประโยคยืดยาวแต่ความหมายสั้นๆมีหรือที่คนถูกสั่งจะไม่เข้าใจเพียงแต่เธอแค่เข้าใจไม่หมดก็เท่านั้น
“ค่ะ”
“อีกเรื่องหนึ่งที่เธอทำผิดสัญญารู้มั้ยว่ามันร้ายแรงมากแค่ไหน”
“มัท มัทขอโทษค่ะ”
“เธอทำผิดแล้วยังลากน้องสาวฉันมามีเอี่ยวด้วยอีก”
คนถูกว่ารู้สึกใจหายเมื่อมีชื่อของคนที่ดีกับตัวเองมาพัวพันกับความผิดในครั้งนี้ มัทนาค่อยๆเลี้ยวรถเข้าข้างทางก่อนจะหันมาคุยกับอีกคนอย่างจริงจัง
“มัทรู้ค่ะว่ามัทผิดแต่คุณนรีเธอไม่เกี่ยวนะคะทุกอย่างเป็นความผิดของมัทเองอย่าโทษเธอเลย”
“ปกป้องกันจังเลยนะ”
หทัยภัทรเอ่ยออกมาอย่าลืมตัวก่อนจะต้องพบกับสิ่งที่ทำให้อารมณ์เสียเพิ่มมากขึ้นเมื่อมัทนาเอาแต่รับความผิดไว้เองโดยที่ไม่ยอมให้นรีรัตน์เสียไปด้วย
“จริงๆนะคะทุกอย่างเป็นความผิดของมัทเองถ้าจะต้องถูกลงโทษมัทจะขอรับไว้เองค่ะ”
“เป็นคนดีจังเลยนะ น่าดีใจแทนนรีที่มีคนปกป้องขนาดนี้เอาเถอะครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องนรี”
คนฟังฉีกยิ้มกว้างทันทีแต่เพียงไม่นานรอยยิ้มก็ค่อยๆจางลงเมื่อมองเห็นความน่ากลัวที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่สวยของคนพูด
“แต่เธอคงต้องรับโทษหนักหน่อยนะ”
“อะไรนะคะ”
“ฉันรู้ว่าเธอได้ยินชัดเต็มสองหูแต่วันนี้ฉันต้องไปทำธุระเอาไว้กลับไปค่อยคิดบัญชีกับเธอทีเดียว”
มัทนาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอช้าๆประโยคที่ได้ยินทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังไปหมดหวังว่าคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการล้างขี้หมูอีกแล้วนะ หญิงสาวชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังอีกครั้งก่อนจะรีบดึงสายตากลับมายังเบี้องหน้าเพราะคนที่เธอแอบมองกำลังหันมาพอดี
“จะจอดรถอีกนานมั้ย เร็วๆฉันรีบ!”
คนพูดตะคอกออกมาเสียงดังก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่น อารมณ์ขุ่นมัวยังไม่หายไปไหนแต่เธอต้องไปทำงานของวันนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อนจากนั้นก็จะถึงเวลาลงโทษคนไม่รักษาสัญญาซะที
เปิดจองแล้วน๊าตั้งแต่วันนี้ - 10 กุมภา 14
ราคาเล่มละ 350 บาท
ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท
รวมที่ต้องโอน 380 บาท
สำหรับการสั่งซื้อแบบ pdf ราคา 250 บาท
โอนเงินมาได้ที่
ธนาคารกสิกรไทย
สาขาเซ็นทรัลแอร์พอร์ตเชียงใหม่
457-211-232-8
ชื่อบัญชี สมทรัพย์
โอนเสร็จแจ้งวันเวลาการโอนมาได้ที่
Mail
mydestiny_k@hotmail.com Tel 087-0591110
Line samakae
facebookhttps://www.facebook.com/mea.you.927
ถ้าสั่งแบบpdf ให้แจ้งเมล์ที่จะให้จัดส่งไฟล์ด้วยนะคะ
นิยายเรื่องอื่นๆ
คุณหนูที่รัก yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=975576 ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=552259 เกมรัก สะดุดใจ yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=847672 ปีกรัก yuri
http://writer.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1003521 สัญญาวิวาห์กำมะลอ yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1044762 สามารถสั่งซื้อได้แล้วจ้า
แบบe-book ก็มีนะค่ะเข้าไปดูได้ที่
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyou ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ข่าว
