Chapter 2 : รุกฆาต“โอเค.. เข้ามาเลยสการ์เลต.. ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ผลงานชิ้นโบว์แดงของเนบิวล่าจะแน่สักแค่ไหน..” เสียงห้าวตะโกนอย่างท้าทายดังก้องไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องมือสื่อสารมากมาย ดวงตาสีนิลจดจ้องอยู่กับจอมอนิเตอร์ซึ่งเป้าหมายของเธอปรากฏตัวอยู่ภายในนั้น
หญิงสาวร่างสูงผมยาวในชุดหนังพอดีตัวปรากฏตัวอยู่ในทุกหน้าจอของมอนิเตอร์ ท่าทางของหล่อนทำให้เธอต้องเม้มปากลงเป็นเส้นตรงทั้งขัดใจและสะใจในคราวเดียวกัน สะใจเพราะหญิงสาวในสายตากำลังตกอยู่ท่ามกลางอันตรายจากคนมากมายของตัวเอง แต่ขัดใจที่หล่อนดูไม่กลัวเกรงใครหน้าไหนสักคน ผู้หญิงบ้าอะไร อะไรๆก็ไม่กลัว โอ้..ใช่สินะ ก็หล่อนไม่ใช่คนนี่นา..
นักฆ่าเลือดเย็น! ยัยหุ่นยนต์เอ๊ย!
ภายในจอมอนิเตอร์จอใหญ่ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าที่ถูกแบ่งซอยออกเป็นช่องเล็กๆหลายช่อง เพื่อแสดงถึงชั้นต่างๆซึ่งเป็นส่วนภายในของฐานลับใต้ดินถิ่นที่พักอาศัยและกบดานของพวกเธอ..กองกำลังต่อต้านการปกครองแบบเผด็จการ หรือจะเรียกสั้นๆตามฉายาที่ได้รับมาว่า “Green Angel”
“ส่งคนของเราเข้าไปอีกเรื่อยๆ ฉันอยากดูซิว่า มนุษย์ทดลองของเซียร์สจะขนาดไหนกัน..” คนที่หน้าจอประกาศก้องขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นประโยคคำสั่ง เธอคงจะมัวนั่งลุ้นอยู่อย่างเดียวไม่ได้แล้ว เมื่อแขกคนสำคัญกำลังแสดงโชว์อย่างไม่สนใจใคร คนของเธอล้มระเนระนาดขณะที่หล่อนยังไม่มีแม้รอยขีดข่วนสักนิด แต่นี่คงเป็นแค่ความคิดของเธอคนเดียว เมื่อมีอีกเสียงดังขึ้นขัด
“แต่เราเสียคนไปเยอะแล้วนะเอเวอร์ ! เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าสการ์เลตเป็นยังไง ดูแข็งแกร่งมากกว่าที่เราเคยเจอมานะ!” คลอเดียค้านและสะดุ้งโหยงกับดวงตาของที่ตวัดมาจ้องหน้า ผู้นำของเธออาจจะเป็นคนดีมีอุดมการณ์ หากแต่ความจ้าวอารมณ์เป็นข้อเสียใหญ่ที่แก้ไม่เคยหาย หล่อนจะทำลายทุกๆคนได้ หากยังเป็นเช่นนี้ แต่เธอจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อการตัดสินใจที่นี่เป็นหน้าที่ของหล่อน
และถึงจะเป็นเพื่อนกัน หล่อนก็คงจะไม่ไว้หน้าหากอยากจะทำ แย่จริง..
“แล้วยังไงคลอเดีย เธอจะปล่อยให้ยัยนั่นเข้ามาเอาของสำคัญที่เราเพิ่งจะชิงมาได้ อย่างนั้นเหรอ เค้าเป็นความหวังของพวกเรานะ!” เจ้าของชื่อ “เอเวอร์” โต้กลับอย่างเหลือทน เธอไม่สนใจว่าจะโดนคู่สนทนามองว่าอย่างไร ร่างบางเคลื่อนไหวจากหน้าแผงวงจรควบคุมฐานและเดินตรงไปคว้าอาวุธประจำกายทั้งหลายแหล่ของตัวเอง เตรียมตัวจะออกไปผจญภัยแต่มันไม่ง่ายแบบนี้หรอก
“เอเวอร์ เธอจะไปไหน” คลอเดียเรียกเพื่อนรัก แต่ก็ทำได้เพียงชะงักหล่อนเล็กน้อยเท่านั้น เอเวอร์เหลียวหน้ามาหา ดวงตาสีดำสนิทบ่งบอกว่า อย่างไรก็ตามก็ไม่ฟัง ในมือหล่อนมีปืนไรเฟิลยาวที่ดัดแปลงให้ทรงอานุภาพกว่าที่มันเคยเป็นมา หากแต่แค่นี้คงไม่คนามือนักฆ่าในชุดแดงคนนั้น ก็ใครล่ะที่จะสู้มนุษย์ดัดแปลงได้ นอกจากพวกเดียวกัน แต่พวกเดียวกันจะสู้กันด้วยเรื่องอะไร บางทีพวกเธออาจจะฝากความหวังไว้ผิดที่... รวมถึงเธอด้วย..เอเวอร์..
“ไปคุ้มกันฐานที่มั่นของเรา เธอจะทำไม ก็เธอไม่ต้องการให้เราเสียกำลังคนเพิ่มเพราะอสูรกายนักฆ่านั่นแล้วนี่” เอเวอร์ประชด อีกคนส่ายหน้าวิ่งมาขวางทาง หล่อนพยายามขอร้อง
“แต่เธอเป็นคนสำคัญของที่นี่นะ อย่าลืมสิ แล้วปืนนั่น เธอก็รู้ดีนี่ว่ามันทำอะไรสการ์เลตไม่ได้ ไม่ว่าอาวุธอะไรของเราก็ทำอะไรเค้าไม่ได้ เราไม่ใช่คู่ต่อกรของเค้า!”
“เงียบนะ คลอเดีย!” ผู้นำตวาดหัวเสีย แต่สะอึกทันทีที่เห็นสีหน้าสลดของเพื่อน ตัวเธอเองก็เหมือนจะคิดอะไรได้ แล้วก็ส่ายหน้าอีกครั้ง
“ฉันรู้ดีคลอเดีย เรื่องนั้น.. ฉันสู้ยัยนั่นไม่ได้ ไม่มีทางด้วย แต่ฉันก็ต้องออกไปช่วยพวกเราด้านนอก ต้านหล่อนให้ถึงที่สุดจนกว่าเธอกับพวกเราที่เหลือจะย้ายออกจากที่นี่ได้หมด” เอเวอร์บอกความคิดตัวเอง คราวนี้เลยยิ่งเห็นเพื่อนหน้าซีดเผือด คลอเดียดึงเสื้อเธอไว้
“อะไรนะ..เอเวอร์ เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไง.. หรือว่า...”
“ก็หมายความว่า เราต้องทิ้งฐานลับนี้แล้วน่ะสิ อยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เซียร์สเจอเราแล้ว ยังไงซะเค้าก็จะต้องมากวาดล้างพวกเรา เราต้องย้าย!”
“เอเวอร์..?”
“เฮ้.. ทำตามที่ฉันบอกนะคลอเดีย เธอกับนาเดียด้วย รวมถึงพวกเราที่เหลืออยู่ ออกไปจากที่นี่ ก่อนที่มันจะถล่ม เมื่อถึงเวลา ฉันจะระเบิดที่นี่ทิ้ง!” ผู้นำหญิงแห่งกรีนแองเจิ้ลบอกพร้อมสะบัดตัวเองให้หลุดจากอีกคน เธอกดเปิดประตูกลอย่างไม่สนใจ กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงตามหลังมาให้ชะงักอีกรอบ
“อะไรนะเอเวอร์ ระเบิดทิ้ง.!?”
เอเวอร์พยักหน้าตอบกล้ำกลืนและหายไปต่อหน้าต่อตาเพื่อนทันทีที่ประตูกลถูกปิดอีกครั้ง หากในใจเธอภาวนา
“หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกครั้งนะเพื่อนรัก..ลาก่อน..”
--The Red Project—
ณ ฐานลับใต้ผืนทะเลทราย
“นายครับสายของเราได้ข่าวมาว่าสการ์เลตบุกถล่มกลุ่มกรีนแองเจิ้ลครับ” เสียงรายงานดังชัดเมื่อเขาเข้ามายืนตรงหน้าเธอ สาวในชุดดำฮัมรับรู้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มครุ่นคิด เธอยังไม่อยากเชื่อ
“หืม.. อย่างนั้นหรือ.. แปลกนะ ปกติเคอร์เนียร์ไม่เคยรังแกใครก่อนนี่ นายแน่ใจนะว่าไม่ได้ฟังมาผิดๆ” ถามและมองคนถามคาดโทษ หนุ่มตัวโตก้มศีรษะตอบอย่างมั่นใจ
“ไม่ผิดครับนาย สายที่ไว้ใจได้ของเรายืนยันว่า กรีนแองเจิ้ลนั่นล่ะครับที่เป็นตัวการเรื่องชิงตัวของสำคัญนั่นไป”
“อ่อ..อย่างนั้นเอง...” หญิงสาวพึมพำเหมือนไม่ใส่ หากแต่เรียวปากแอบยิ้มประหลาด
“แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดีครับนาย เราจะ--” ทหารรับจ้างหนุ่มคนเดิมถามราวร้อนใจ ตื่นเต้นอยากรบเต็มแก่ แต่คนเป็นเจ้านายกลับแค่ยกมือปรามและตอบคำถามด้วยเสียงเยือกเย็น...
“อยู่เฉยๆไปก่อน แต่จับตาดูพวกมันสองฝ่ายปะทะกัน ฉันอยากรู้ ใครมันจะแน่กว่ากัน และอย่างน้อย ก็ได้ยืมมือพวกมันฆ่ากันเอง”
--The Red Project—
“หืม..? ปัญญาอ่อนจริงนะ คิดจะสู้กับฉันงั้นเหรอ ไม่รู้จักเหรอว่าฉันเป็นใคร..” เสียงหวานพูดยียวนพร้อมรอยยิ้มกวนใจ สาวร่างสูงสง่าหุ่นเพรียวลมในชุดหนังสีแดงเข้มกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง หลังกระโดดท่าม้วนหลังหลบลูกกระสุนจากกลุ่มคนชุดดำอาวุธครบมือ มือสวยของเธอยกขึ้นขยับแว่นให้แนบกระชับกับใบหน้าสวยหวานตามเดิม พร้อมรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
หากแต่รอยยิ้มสวยงามก็ต้องถูกลบเลือนไป เมื่อไม่ได้เสียงตอบกลับใดๆจากฝ่ายที่ตนต้องการเปิดฉากสนทนา ร่างสูงสง่าอาศัยการเคลื่อนไหวที่พลิ้วไหวราวสายลมเบี่ยงตัวหลบกระสุนที่ถูกสาดซัดเข้ามาจากกลุ่มคนกลุ่มเดิม เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มเอิบสีเดียวกับชุดของตน พร้อมกับที่มือเรียวทั้งสองปรากฏอาวุธปืนขนาดพอเหมาะขึ้น กระสุนแต่ละนัดถูกปล่อยออกมาจากปลายกระบอกปืนทั้งสอง แม่นราวกับจับวาง ผู้ที่อยู่ในชุดดำซึ่งกำลังดาหน้าเข้ามามีอันต้องล้มลงทีละคน ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาอย่างผิดหวังเหมือนสายตาจากดวงตาเขียวมรกต
“ฉันไม่อยากทำแบบนี้เลยนะกับพวกมนุษย์ แต่มันจำเป็น..” เสียงหวานเปรยออกมาอีกครั้ง พร้อมการหันหลังให้กลุ่มคนในชุดดำที่ตอนนี้กลับอยู่ในสภาพนอนเรียงรายเต็มพื้นที่ของห้องซึ่งมีแสงไฟสลัว ใช่..ส่วนหนึ่งของอาณาจักรใต้ดินของกรีนแองเจิ้ล แต่ระหว่างที่ร่างสูงสง่ากำลังจะก้าวขาออกจากจุดนั้นไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะเธอ
“จะรีบไปไหนล่ะ..สการ์เลต.. มาเล่นกันต่อสิ..”
--The Red Project—
“ผู้การคะ ท่านให้สการ์เลตปฏิบัติหน้าที่อะไรกันแน่คะท่าน..” เสียงคำถามอย่างตกใจระคนวิตกกังวลออกมาจากหญิงสาวในชุดกาวน์สีขาวที่นั่งอยู่ด้านหลังอุปกรณ์ไฮเทคมากมาย สายตาจากดวงตาคู่สวยที่มองแผ่นเลนส์ใสของแว่นที่สวมใส่ละออกมาจากหน้าจอที่ปรากฏตำแหน่งของบุคคลที่ตนเองพูดถึง เพื่อเงยหน้ามองคนข้างตัวซึ่งอยู่ตัวสูงในท่าเงียบนิ่งมานานหลายนาที หรือจะเรียกได้ว่าตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่นี่
“แล้วมันมีปัญหาอะไรล่ะมิเชล สการ์เลตก็ทำงานได้ดีนี่..ใช่มั้ย เธอห่วงอะไร..” เสียงนุ่มนวลเอ่ยตอบกลับมาอย่างเรียบเฉยเหมือนสายตาอันเย็นชาจากดวงตาสีฟ้าครามที่มองมาหาเจ้าของคำถาม แต่นั่นมันกลับการพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกรุ่มร้อนในหัวใจ มือเรียวทั้งสองข้างที่อยู่ในท่ากอดอกและซ่อนอยู่ในช่วงท่อนแขนของตัวเองมีความชื้นของเหงื่อเกิดขึ้น ใช่..เพราะตอนนี้ภายในสมองมีภาพในจินตนาการจากการมองการเคลื่อนไหวของเป้าหมายผ่านเรดาห์ติดตามตัว ...สการ์เลต อย่าเป็นอะไรไปนะ รอดกลับมาให้ได้...
“ค่ะ.. เธอทำงานได้ดี ไม่มีบกพร่อง เคลื่อนไหวรวดเร็วกว่าเดิมด้วยค่ะ แต่ฉันคาดว่า ฝ่ายนั้นก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน..”
“แล้วยังไงต่อ..มิเชล เธอต้องการจะบอกอะไรกันแน่..”
คำถามส่งตามมาพร้อมคิ้วเรียวสีบลอนด์ทองที่ขมวดเข้ากันตามประสาคนเริ่มเข้าสู่อารมณ์ของความแคลงใจ ก็เพราะคำพูดที่แฝงความนัยจากนักวิทยาศาสตร์สาวเก่งซึ่งควบตำแหน่งที่ปรึกษาให้เธอ และแล้วผู้ที่มีอำนาจในมือมากมายก็ต้องกลับมาคิดนักจนได้ เพราะคำขยายที่ได้ฟังต่อมา
“ฉันแค่อยากให้ท่านสั่งยกเลิกปฏิบัติการของสการ์เลต ก่อนที่หัวหน้าฝ่ายกรีนแองเจิ้ลจะคิดระเบิดฐานตัวเอง ตามความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นค่ะท่านผู้การ.. ไม่ว่าเราจะได้บรอนซ์กลับมาหรือไม่ ท่านควรทำ เพื่อรักษาชีวิตของเธอ”
--The Red Project—
“แหม..ไม่เห็นสนุกเลยนะ เธอมีฝีมือเท่านี้เหรอ..เอเวอร์” เสียงหวานทำนองขี้เล่นทั้งยียวนกวนโมโห มาพร้อมกับที่การเธอทำให้ปืนทั้งสองภายในมือสองข้างหายไปจากที่ที่เรียกมา เครื่องเรียกอาวุธซึ่งฝังไว้อยู่ภายในกำไลข้อมือ เจ้าของร่างสูงสง่าในชุดหนังพอดีตัวยืดหลังตรง ภายหลังการกระโดดขึ้นสู่อากาศเพื่อหลบกระสุนปืนหลายนัดติดต่อกันจากอีกฝ่าย ที่ดูเหมือนจะเป็นปราการด่านสุดท้ายก่อนที่ถึงเป้าหมายหลักของงาน
ดวงตาสีมรกตมองตามการเคลื่อนไหวของสาวร่างบางซึ่งกำลังพยายามลุกขึ้นด้วยสองขาของหล่อน ทั้งที่ร่างกายมีร่องรอยของความช้ำที่เกิดขึ้นจากการปะทะกัน แม้ไม่ตั้งใจทำความเสียหายให้กับความสวยงามของมนุษย์โดยเฉพาะที่เป็นสตรี แต่สำหรับหน้าที่..ฉันจำเป็น เจ้าของชื่อ “สการ์เลต” ส่ายใบหน้าสวยหวานไปมาคล้ายอาการของคนเสียดายและรู้สึกผิดอยู่ในที
“หน๊อย.. เก่งนักใช่มั้ย..สการ์เลต..”
คิ้วเรียวสีดำสนิทเลิกขึ้นด้วยความประหลาดใจในคำกล่าวจากเสียงห้าวของสาวร่างบาง และอาจจะเพราะประกายที่แปลกไปภายในดวงตาสีนิลที่เธอเห็น อารมณ์และความรู้สึกหลากหลายปะปนอยู่ข้างในนั้น แต่ฉันไม่เข้าใจ มันซับซ้อนเกินไปสำหรับมนุษย์ที่เหมือนไม่ใช่มนุษย์อย่างฉัน
“หืม..? แล้วจะทำไมล่ะสาวน้อย... ฉันพูดดีๆกับเธอแล้วนะ แต่เธอไม่ฟัง ฉันแค่มาขอเพื่อนฉันกลับไป ทำไมต้องมีปัญหาด้วยล่ะ” เจ้าของร่างสูงกว่าเอ่ยบอกด้วยเสียงหวานเช่นเคย เพียงแต่ประโยคที่เอ่ยออกมามีความนัยว่า อีกฝ่ายเหมือนเป็นอะไรที่ทำให้เกิดความรำคาญใจ แต่ดวงตาสีมรกตก็เบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นอะไรอยู่ภายในมือของสาวร่างบาง เป็นนาทีก่อนที่หูของเธอจะได้ยินเสียงห้าวตะโกนคำบางคำออกมา
“เพราะฉันไม่ให้เค้าไปไงล่ะ แล้วเธอเองก็จะไม่ได้กลับไปจากที่นี่ด้วยยัยนักฆ่าในชุดแดง!”
--The Red Project—
“คลอ.. แย่แล้ว.. แย่แล้ว..”
“เฮ้..ทำไม มีอะไรเกิดขึ้นมาร์ก..”
“หะ...หาย.. หายไป...”
“อะไร.. อะไรหาย.. ฉันบอกให้เธอกับนาเดียไปพาเค้ามาไงล่ะ.. ทำไมวิ่งกลับมาคนเดียว..”
“นะ..นั่นแหละ เค้านั่นแหละ ที่หายไปคลอเดีย บรอนซ์หายไป.. นาเดียกำลังไปตามอยู่..”
“ห๊ะ บรอนซ์หาย.. เป็นไปได้ยังไง ตายแน่แล้ว... ตายแล้ว..เอเวอร์..”
End Chapter 2.
มาแล้ว ด่วนจี๊กับตอนที่สอง ติชมกันได้ ไม่มีปัญหานะคะ
.gif "61")
ป.ล. รีไรท์ค่า :26: :26:
ข่าว
