Chapter 8 : อาวุธที่มีหัวใจ
หญิงสาวนั่งเหม่อ เพราะความคิดเธอล่องลอยไปไกลกับเรื่องสงสัยจากเหตุการณ์ซึ่งเพิ่งจะผ่านมาไม่นาน คราแรกเธอตั้งใจว่าจะเดินไปเยี่ยมเยียนคนเจ็บที่ทำตัวเป็นฮีโร่รับกระสุนแทน แต่อะไรบางอย่างที่ยังไม่เคลียร์ทำให้เธอตัดสินใจกลับมาตั้งหลัก เธอคงคุยกับเขาไม่ได้ทั้งที่ยังรู้สึกไม่สนิทใจแบบนี้ และมันก็พอดีกันกับที่เธอถูกนัดจากใครบางคน แต่ป่านนี้ก็ยังไม่เห็นมา หรือว่าลืมอีกแล้ว..
ใช่สินะ ฉันมันไม่สำคัญ...
“สการ์เลต..” เสียงเรียกขานชื่อเธอ ดึงสายตาเธอเองกลับมาจากอาการเหม่อลอย หันมาก็เห็นสาวผมบลอนด์ตรงหน้าประตูห้องกำลังเธอด้วยสายตาคล้ายจะขออนุญาต เธอยิ้มพยักหน้าน้อยๆ หล่อนก็ก้าวผ่านประตูห้องมา ลืมไปเลยว่าเมื่อครู่คิดน้อยใจเรื่องอะไร ทำไมไม่รู้นะ..
“โกรธฉันรึเปล่าคะ..” มันกลับเป็นเธอที่กระซิบคำถามออกมาเมื่ออีกคนเข้ามานั่งใกล้ๆ เป็นเธอที่จับมือทั้งสองของหล่อน กระชับมันและวางไว้บนตักตัวเอง
ถึงจะน้อยใจบางอย่างที่หล่อนไม่ค่อยบอกกล่าวเล่ากัน แต่ความผิดของเธอก็มี เธอรู้ตัวดี เธอทำงานพลาด ปล่อยให้คนสำคัญคนนั้นบาดเจ็บ แม้ว่าสีหน้าของอีกสาวจะดูเป็นปกติเหมือนทุกครั้งที่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะนึกหวั่นใจ กลัวหล่อนจะโกรธ และทำโทษเธอด้วยความเหินห่าง.. เธอคงจะทนไม่ได้.. ฉันต้องขาดใจตายแน่ ถ้าเค้าทำ...
หากแต่คำตอบที่เธอได้รับ ไม่ใช่คำพูดจา แต่คือภาษากาย บลูอายส์แค่นำหน้าผากมาสัมผัสหน้าผากเธอ นิ่งค้างอยู่สักพักและกระซิบ “ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ”
คนฟังกระพริบตางง แต่อีกคนที่ผละออกไปเล็กน้อยส่งยิ้มบางๆ ก่อนเข้ามาหากันใหม่ ครั้งนี้หล่อนสัมผัสปากเธอเบาๆด้วยปากนุ่มๆ มันอบอุ่นและรู้สึกดีจนหลับตาพริ้ม ได้ยินเสียงหล่อนกระซิบอยู่ในจูบ
“ขอบใจที่พาเค้ากลับมาสำเร็จ เธอเยี่ยมที่สุด”
เธออยากจะพูดตอบกลับไป หากแต่ที่ทำได้คือครางเบาๆ มืออีกสาวกอบกุมหน้าอก หล่อนลูบคลำมันในทางที่ถูกต้อง พาเธอไปสู้ห้วงรักและลืมทุกอย่าง มารู้ตัวอีกทีก็พบตัวเองอยู่ใต้ล่างเรือนกายงดงามที่คุ้นเคยนี้แล้ว อีกครั้งแล้วที่หล่อนให้รางวัลเธอด้วยสิ่งนี้ หล่อนรู้ดีว่าเธอต้องการ ต้องการมันเสมอถ้าเป็นกับหล่อน..
ลิ้นซุกซนไล้วนอยู่กับนอกถ้ำรัก พาสะโพกเธอขยับรับและเรียกร้องสิ่งที่มากกว่า มือสวยเผลอไปขยุ้มเส้นผมบนศีรษะหล่อนขณะปากร้องไม่หยุด และหล่อนเริ่มซุกไซร้เข้าไปที่ด้านใน
“บลูคะ! ฉัน--” เธอระเบิดมันออกมาหนึ่งครั้งเมื่อเกินจะทนไหว หากแต่หล่อนก็ยอมให้เธอได้พักแค่จับลมหายใจได้เท่านั้น บลูอายส์จับเธอขึ้นนั่ง สอดขายาวเข้ามา และพาความร้อนฉ่าของพวกเธอเข้าสัมผัสกัน หล่อนขยับตัวเร็วและพาเธอให้ขยับตามเป็นจังหวะเดียวกัน อกอวบเสียดสีเพิ่มความเร่าร้อนให้พวกเธอทั้งสองคน จนถึงที่สุดปากเธอก็หลุดกรีดร้องราวจะขาดใจออกมา แตะสวรรค์เป็นที่เรียบร้อย แต่ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยดี หล่อนก็เล่นเธออีกครั้ง
ยัง.. ยังให้รางวัลกันไม่พอ..
หญิงสาวขยับเอวอัตโนมัติให้อีกคนถนัดกับการฝังตัวเองเข้าไปในตัวเธอ สการ์เลตพบตัวเองนั่งคร่อมคล้องสองขาไว้กับเอวอีกสาว มือหล่อนอยู่ตรงกลางระหว่างกัน มันขยับเร็วเหมือนเอวเธอนั่นแหละ และทุกครั้งที่บลูอายส์ขยับมือมันก็โดนจุดให้เธอเสียววูบวาบ เธอครางราวเจ็บปวดแต่พบตัวเองมีความสุขล้นเหลือ เชื่อได้เลยว่าจบครั้งนี้เธอจะลุกไม่ไหวหรือไม่ก็เดินเซ แข้งขาหมดแรง..
แต่ท่ามกลางพายุรักแรงสวาท เธอยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกบางอย่าง...
บางอย่างที่อาจจะสำคัญแค่กับเธอคนเดียว...
ส่วนหนึ่งของหัวใจ เธอพึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับแทนรางวัลจากผลงานของตัวเองจากคนนี้ที่เธอรัก อิ่มหนำทางร่างกายเพราะสารแห่งความสุขที่แผ่ซ่านเมื่อถึงจุดออกัสซึ่ม ความสุขสมทะลักทะล้นเต็มที่ หากแต่อีกส่วนหนึ่งของใจ ยังข้องใจว่าสิ่งเหล่านี้มันคืออะไรสำหรับพวกเธอ มันแค่เป็นผลพวงมาจากการทำงานร่วมกัน ซึ่งจำเป็นต้องมีการตอบแทนกันและกัน แค่นั้นใช่หรือไม่ เธอเป็นเพียงอาวุธอันทันสมัยที่ถูกสร้างขึ้นมา และได้รับการหล่อเลี้ยง แค่เพียงสิ่งนี้เท่านั้นหรือ...
แล้วหัวใจล่ะ หัวใจของฉัน ฉันให้คุณมากกว่าผลงาน มากกว่าร่างกาย ฉันให้หัวใจของฉันกับคุณ แม้ว่า..ฉันจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาเหมือนคุณก็ตาม
แต่ทั้งชีวิตของฉัน ฉันก็ให้คุณไปหมดแล้ว.. แล้วคุณล่ะ..เพียงเรื่องเท่านี้ใช่มั้ย.. ที่คุณมีให้ฉัน.. คุณเคยคิดจะรักคนอย่างฉันบ้างมั้ยคะ รักคนที่คุณสร้างมากับมือคนนี้.. เคยคิดรึเปล่าคะ..ผู้การ..
“ไม่โกรธฉันจริงๆเหรอคะ บรอนซ์เค้าไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยคะผู้การ..” เสียงหวานๆเอ่ยคำถามออกมาเบาๆระหว่างนอนซบหน้าอยู่กับช่วงบ่าของใครอีกคนบนที่นอน ภายหลังผ่านกิจกรรมเร่าร้อนมาด้วยกัน ดวงตาสีเขียวเข้มมองตามการเคลื่อนไหวของปลายนิ้วตัวเองที่กำลังเพลิดเพลินกับการลากไล้ไปมาบนผิวขาวๆเหนือเนินอกของอีกคน บลูอายส์ใช้แขนยาวเกาะเกี่ยวโอบตัวเธอไว้ ให้ความอบอุ่นกับหัวใจและร่างกายเธออย่างต่อเนื่อง ยังน่ารักเหมือนเดิม หล่อนไม่เคยทิ้งเธอไว้ให้นอนหนาวตามลำพัง ไม่ทำเหมือนเธอเป็นเพียงโสเภณีที่หมดหน้าที่ก็หมดกัน
“เอเวอร์ลีน..” ปลายนิ้วของเธอหยุดเคลื่อนไหวในทันทีที่หูของเธอได้ยินเสียงหล่อนพูด บลูอายส์พึมพำออกมาเป็นชื่อของใครคนหนึ่งที่คลับคล้ายว่าเธอจะรู้จัก แต่ใครล่ะ.. ใครกันนะ..คุณเรียกชื่อใคร..ผู้การ แฟนคุณเหรอ.. ทำไม..
ร่างที่เล็กกว่าผุดขึ้นจากตัวอีกคนด้วยอาการตื่นตะลึง ถึงจะเสียดายความอบอุ่นจากร่างกายที่คุ้นเคยเธอก็ต้องการจะมองหน้าหล่อนให้ชัด หล่อนพูดอะไรออกมา จริงอยู่ที่ก็รู้ว่า ตัวเองเป็นใครสำหรับหล่อน แต่ถ้าหล่อนจะมาพูดถึงคนอื่นทั้งที่เพิ่งจะเสพสุขกับเธอไปหยกๆ มันก็ดูจะมากไปนะ
“ใครคะ” เธอถามเสียงขุ่น หากแต่คนที่รู้อารมณ์กันดีก็เหมือนจะรู้ทางที่จะทำให้เธอหาย บลูอายส์จับมือเธอขึ้นจูบ หล่อนหลับตาสีหน้าช่างเป็นสุขนัก มันน่าประหลาดใจ หรือเพราะใครคนนั้นที่ทำให้คุณ.....
“เมื่อก่อนเธอใช้ชื่อนี้..สการ์เลต..”
เธอชะงักเพราะเสียงกระซิบและรอยยิ้มยืนยัน ดวงตาสีฟ้าครามเปิดขึ้นมองหน้าเธอ มันดูจริงจังเกินกว่าจะบอกได้ว่าหล่อนพูดเล่น แล้วหล่อนยังย้ำอีก...
“มันเป็นชื่อจริงของเธอ ก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ อยู่กับฉัน.. เหมือนกับเค้า..คนนั้น..”
พูดแบบนี้เธอก็พอจะมองออกว่าหล่อนต้องการจะสื่อสารอะไร เธอจึงพยายามจะพูดบ้าง “คุณหมายถึง......”
แต่คำที่นึกจะพูดก็ไม่ยอมออกมา รู้สึกเหมือนมันจุกในอก แต่สัมผัสของคนที่คว้าดึงตัวเธอลงไปทับไปกอดอีกครั้งก็ทำให้ความอึดอัดค่อยๆคลายลง เธอหลับตาขณะที่รู้สึกถึงจุมพิตที่หว่างอก รู้สึกถึงอาการหวงแหนอย่างน่าประหลาด บลูอายส์ทำเหมือนเธอไม่ได้เป็นเพียงตุ๊กตายางเอาไว้สำเร็จความใคร่ด้วยอีกต่อไป และเธอไม่ได้ฝันเพ้อ เธอคิดว่าหล่อนทำเหมือนเธอเป็น..คนรัก..
และคงดีใจกว่านี้ หากหล่อนพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเธอหรือระหว่างเธอกับหล่อนมากกว่านี้ ไม่ใช่เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย..
หล่อนใจร้ายแบบนี้ได้ด้วยหรือนี่.. หรือไม่ได้ตั้งใจ..?
“ใช่..บรอนซ์.. จริงๆแล้ว บรอนซ์ก็คือ..วาเลนไทน์”
หากแต่สิ่งที่ได้ฟังก็ชะงักความน้อยใจของเธอเอาไว้ หญิงสาวเริ่มสนใจกับเรื่องมากขึ้น บลูอายส์ดึงเธอไปนอนข้างๆตะแคงข้างคุยกัน หล่อนยิ้มอ่อนโยนขณะใช้นิ้วเรียวสวยที่เธอรักม้วนเส้นผมยาวของเธอเล่น
“ตกใจเหรอ..” หล่อนถามท่าทางเป็นห่วงเป็นใย เธอรู้สึกดีมากจนแทบคิดว่ากำลังฝันอยู่ และพยายามหาเสียงตัวเองให้เจอ เผื่อบางทีอาจจะตื่น...
“นิด.. นิดหน่อยค่ะ”
“เค้าเป็นพี่สาวฉัน.. เป็นฝาแฝด”
คนฟังกระพริบตาปริบๆ ไม่คิดว่าตัวเองได้ยินแบบนั้นจริง จนผู้หญิงอีกคนเข้ามาซุกหน้ากับหว่างอกเธออีกครั้ง บลูอายส์คล้ายต้องการความอบอุ่นและเธอพบตัวเองโอบศีรษะหล่อน ปล่อยให้ทำตามใจ ไหนๆตัวเธอก็เป็นของหล่อนอยู่แล้ว
แต่อะไรนะ.. พี่สาว.? พี่สาวฝาแฝด.?
“หน้าตาพวกคุณไม่เหมือนกัน..” เธอถามสงสัย หล่อนฮัมรับทั้งที่เหมือนกำลังจะหลับคาอก เธอนึกสงสารเพราะคิดว่า งานวุ่นวายคงทำให้เหนื่อย จึงลูบศีรษะให้คล้ายกล่อมเด็ก หากแต่หล่อนยังอุตส่าห์พึมพำออกมาอีก
“เค้าเป็นพี่สาวฉันจริงๆ เราเกิดมาพร้อมกัน เธอต้องเชื่อฉันนะเอเวอร์ลีน”
หญิงสาวนิ่งชะงัก และเธอกำลังคิดจะถามกับคนที่รักถึงเรื่องที่ยากรู้เพิ่ม แต่ก็พบว่า หล่อนหายใจสม่ำเสมอไปแล้ว หลับไปแล้วจริงๆคราวนี้ และแม้จะผิดหวังแต่ก็พบตัวเองยิ้มสุขใจ เธอโอบกอดหล่อนเอาไว้แนบแน่นอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันอีกคืน ขอมีความสุขอีกสักครั้ง และต่อให้พรุ่งนี้เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเจออะไร น่ากลัวหรือโหดร้ายแค่ไหน.. เธอก็จะไม่กลัว..
--The Red Project—
ร่างสูงสง่าเดินแจกจ่ายรอยยิ้มเพื่อแทนคำทักทายเรื่อยไปให้กับคนทั่วไปที่เดินผ่านมาเจอกัน เธอยิ้มให้พวกเขาหมดไม่ว่าจะเป็นบรรดาทหารซึ่งเฝ้าประจำการอยู่หน้าประตูห้องสำคัญบางห้องระหว่างทางที่จำเป็นต้องเดินผ่านมา มันเป็นทางผ่านก่อนที่เธอจะมาถึงเป้าหมาย ห้องๆนั้นที่มีใครบางคนอยู่ ใครบางคนที่เธออยากเจอ หากแต่ก่อนจะไปถึง เธอคงต้องผ่านด่านผู้คนพวกนี้ไปให้ได้เสียก่อน หลายต่อหลายคนทักทายเธอ ต้องการพูดคุย เธอต้องหยุดคุยเป็นระยะ แต่ขณะที่กำลังคุยเพลิน สายตาของเธอก็บังเอิญได้เห็นอะไรบางอย่างผ่านแล่นผ่านมาทางหางตา ใบหน้าสวยหวานรีบหันไปหาทิศทางนั้นในทันที ..เฮ้..นั่นอะไร...
หรือว่า...
“เอ่อขอตัวก่อนนะคะ บังเอิญเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไป มีธุระสำคัญค่ะ แล้วค่อยคุยกันใหม่คราวหน้านะคะทุกคน” เจ้าของเสียงหวานยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีเช่นเคย ไม่พลาดเลยกับการทำให้คนประทับใจในตัวเธอ ทุกครั้งที่ริมฝีปากอิ่มเอิบสวยเอ่ยพูดออกมาแต่ละคำและส่งยิ้มไปพร้อมกันด้วยเช่นนี้ ถึงตอนนี้จะรีบอยู่ก็จะเสียมารยาทไม่ได้
หากแต่เมื่อลับหลังคนพวกนั้น ร่างสูงในชุดลำลองก็พาตัวเองเดินเร็วที่สุด เธอต้องตามเงาร่างนั้นไปให้ทันเวลา ก่อนที่เขาจะหายตัว
กว่าจะได้ตัวมาก็ยากเย็น.. เรื่องอะไรจะปล่อยให้หลุดมือ..
--The Red Project—
“เพิ่งจะหาย มาทำอะไรอยู่แถวนี้ไม่ทราบ” เธอเปลี่ยนน้ำเสียงของตนทันทีที่พูดกับเขา ถึงเนื้อเสียงจะหวานอยู่แต่คนฟังดูก็รู้ว่ากำลังโดนดุ คนตัวสูงกว่าเบนหน้ามาหาเธอ เขาดูตกใจที่เห็นเธอตรงนี้ ยืนกอดอกพิงผนังใกล้ประตู
“เธอมาได้ไง..” วาเลนไทน์ถามหน้าตื่นเหมือนเด็กที่เพิ่งโดนจับได้ว่าหนีออกจากพื้นที่ที่โดนกักบริเวณ ตอนนี้เลยเห็นสาวขี้แกล้งเผยยิ้มถูกใจ เลยรู้แล้วว่าโดนแกล้งอยู่จริงๆ ผู้หญิงอะไรกัน
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ใช่ลูกเธอนะ!”
สการ์เลตหลุดหัวเราะทันทีที่โดนเอาคืนบ้าง พอเธอหัวเราะร่างสูงก็ยิ่งจะดูหงุดหงิด และเธอไม่ชอบเท่าไหร่ ขมวดคิ้วมากๆเดี๋ยวหน้าใสๆจะมีริ้วรอยก่อนวัยอันควร.. “โอ้..งอนซะแล้วเหรอจ๊ะ?” หยอกเขาเบาๆพร้อมทำท่าจะจับผมยาวสีแปลกของเขาเล่น แต่เขากลับจับมือเธอไว้ก่อน และนาทีนั้นเองที่พวกเธอมองหน้ากัน
ตกตะลึงเหมือนรู้สึกอะไรบางอย่างที่น่ากลัว!
เธอรู้สึกร้อนวาบในอก ตื่นเต้นแปลกๆ ที่ท้องน้อยรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อมากระพือปีกบิน ความรู้สึกนี้ทำให้เธอช็อกและรีบดึงมือตัวเองกลับมา เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ทำไมฉันถึงรู้สึกอยากจะมีเซ็กซ์กับเขา ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
หรือเมื่อคืนกับผู้การ มันยังไม่พอ..
แต่ไม่ได้สิ นี่มันพี่สาวของเค้านี่นา พี่ฝาแฝดหน้าไม่เหมือนกัน.. มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ มันแย่ที่สุด!
“เธอมาทำอะไรที่นี่” สการ์เลตฝืนดึงเรื่องอื่นขึ้นมาพูด กลบเกลื่อนอาการไม่ปกติของตัวเอง วาเลนไทน์กระพริบตาปริบๆคล้ายพยายามดึงสติกลับคืน หรือว่าเขารู้สึกประหลาดเหมือนเธอ ความคิดนี้ทำให้เธอตาโตแต่รีบสั่นหัวตัวเอง
คงไม่ล่ะมั้ง.. ไม่น่าเป็นไปได้ บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนน้องสาว เขาอาจจะชอบผู้ชายก็ได้นะ ใครจะรู้...
“ฉัน.. ฉันมาเดินเล่น” วาเลนไทน์ตอบตะกุกตะกัก ก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรตรงนี้เหมือนกัน แต่ที่รู้สึกอยู่เมื่อกี้มันอะไร เหมือนโดนไฟช็อต!
คนตัวเล็กกว่ามองหน้าคนตัวสูงแปลกใจ แล้วเหลือบตาไปมองที่ห้องด้านหลัง เธอขมวดคิ้วเมื่อสังเกตได้ว่านี่มันคือห้องอะไร ห้องกักกันเชลย และเธอแน่ใจเลยว่า มีใครอยู่ในนั้น.. ผู้นำกรีนแองเจิ้ล!
“เหรอ.. งั้นฉันว่าเธอไปเดินเล่นที่อื่นดีกว่า ตรงนี้ไม่มีอะไรน่าดูหรอก มีแต่ห้องเปล่าๆ ไม่มีใคร เอาไหม..เดี๋ยวฉันพาทัวร์” เจ้าถิ่นเก่าเสนอ เธอคิดว่าควรจะพาเขาให้ห่างจากที่นี่ ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก หากสาวแสนดีที่ยอมโดนยิงเพราะเธอคนนี้จะทำใจดีอีกไหม ถ้ารู้ว่ามีใครโดนขังอยู่ในนั้น กันไว้ดีกว่าแก้ แต่มันจะได้ผลไหมล่ะ ท่าทางจะดื้อน่าดู...
“ไปเถอะ ทานมื้อเช้ากันก็ได้ ฉันหิวแล้ว” แต่คราวนี้มันได้ผล เขามองหน้าเธอสักพักก็พยักหน้าให้ และยอมเดินไปด้วยกัน หากแต่ระหว่างที่เดินห่างจากห้องสีขาวนั้นมาได้ระยะหนึ่ง เธอเห็นเขาแอบมองกลับไปหามันอีก และคราวนี้เธอแน่ใจเลยว่า เธอไม่ควรจะปล่อยมันผ่านเลยไป เรื่องนี้ผู้การที่รักของเธอควรรู้มัน
ใช่..หล่อนควรรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ฐานแห่งนี้ ในฐานะของผู้ควบคุมดูแล แต่ยกเว้น..เรื่องที่เธออยากมีเซ็กส์กับวาเลนไทน์..
ก็ขืนบอกไปจะโดนอะไร ยังไม่รู้เลย.. บางทีเธออาจโดนปลดระวางก็ได้นะ และเธอไม่มีทางยอม..
........................................
มาลงกันต่อค่ะ กับเรื่องนี้ ถ้าใครเคยอ่านตั้งแต่ครั้งแรกที่เรื่องนี้ลง นานมาแล้วก็จะเห็นความแตกต่างมากนะคะ แต่ถ้าไม่เคย ก็ถือเป็นการเริ่มต้นกันใหม่
ถ้าชอบไซไฟว์เบาๆ ก็แวะมาอ่านกันต่อได้ค่ะ
.gif "เง้อ")
หรือสนใจเรื่องอื่นๆ หนังสือมีให้เลือกนะคะ ไปที่ร้านนี้เลย..
http://leslybooks.lnwshop.com/
ข่าว
