Chapter 8 : อดีตไม่แคร์ แค่วันนี้เรามีกันและกัน..เสียงถอนหายใจดังเข้าหูเธอมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้ว่ามันทำให้สมาธิเธอเสียระหว่างที่กำลังหาไอเดียคิดงานให้ลูกค้า และเธอเริ่มเสียใจที่มานั่งทำงานห้องนี้ ทั้งที่คิดว่าจะมานั่งเป็นเพื่อนเจ้าของห้องตอนอารมณ์ไม่ปกติ แต่หล่อนก็ทำให้เธอพลอยอารมณ์เสียไปด้วย
“ดาเรนคะ ถ้าอีกครั้ง ฉันจะกลับห้องแล้วนะ” ไม่พูดเปล่า ตาสีฟ้ามองคาดโทษไปยังคนที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง หล่อนทำหน้าเจื่อนจนเธออ่อนใจ ถอนหายใจไปด้วย รู้อยู่ว่าเป็นอะไรไป และเธอคงต้องรับผิดชอบ ถึงไม่ใช่ความผิดตัวเอง
ก็แค่ลูกไปโรงเรียนวันแรก...
แต่แน่ใจนะว่า แค่นั้นจริงๆ.?
“อยากทานอะไรไหม ฉันไปทำให้..” สุดท้ายก็เข้ามาก้มหน้าถามพร้อมแตะบ่าผู้ใหญ่งอแง ดาเรนสีหน้าไม่ดีตั้งแต่กลับมาจากไปส่งลูกแฝดของพวกเธอที่โรงเรียนแล้ว ห่วงจริงห่วงจัง จนเหมือนเธอเป็นแม่ที่เย็นชาไปเลยที่อยู่ได้โดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร
ใครบอกล่ะ นี่เธอก็พยายามจะหางานทำให้ยุ่งๆจะได้ลืมว่าไม่มีลูกสาวสองคนคอยกวนใจอยู่ข้างๆเหมือนเมื่อก่อน ความจริงเธอเองก็เหงา...
“เมื่อไหร่จะบ่ายสองคะนิกกี้ วันนี้นานจัง”
ดวงตาสีฟ้าสบตาสีช็อคโกแลต และไม่รู้ทำไม เธอก้มลงกอดคนนั่งอย่างทันที คงเพราะเธอก็เหงา...
“นิกกี้.?”
“ฉันก็คิดถึงพวกเค้าค่ะ เหงาแปลกๆยังไงไม่รู้สิ” นิโคลยิ้มเจื่อน คนที่รู้สึกเหมือนๆกันจึงรวบตัวเธอมานั่งตัก กอดกันแน่นคล้ายจะช่วยคลายความเหงาที่รู้สึกกันอยู่
วันแรกที่ลูกน้อยพรากจากอก มันอดใจหายไม่ได้...
ถึงพวกเค้าจะแค่ไปโรงเรียน เดี๋ยวก็กลับมา..
“ฉันนึกว่านิกกี้จะไม่คิดถึงลูกซะแล้ว” ดาเรนพึมพำ คนที่กอดกันเลยขยับมามองหน้า ดวงตาสีฟ้าทำท่าตกใจเหมือนนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำถามนี้
“ดาเรนคะ! ฉันเป็นคนคลอดพวกเค้ามานะคะ ฉันเลี้ยงมาเองตั้งแต่เล็กๆจนตัวโตเท่านี้ มีสักครั้งไหมที่ฉันไปไกลจากพวกเค้า มีไหมสักวัน พวกเค้าเหมือนเป็นเพื่อนซี้ของฉัน เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่ตอนนี้ฉันต้องยอมตัดใจให้พวกเค้าห่างจากอก เพราะอะไรล่ะ!”
คนฟังนั่งอึ้ง อยู่ๆก็ถูกตวาดจนตะลึงงันพูดไม่ออก หากต่อมาก็เข้าใจและคิดได้ว่า ขณะที่เธอนั่งน้ำตาซึมบ่อคิดถึงลูกจนไม่เป็นอันทำงาน คนที่อุ้มท้อง คลอดพวกเค้ามา เลี้ยงมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยจนโตขนาดนี้พยายามจะเสแสร้งไม่รู้สึกอะไร พยายามหาเรื่องยุ่งๆให้ลืมว่า อยากจะร้องไห้วันละหลายๆรอบ
นิโคลผูกพันกับลูกๆมากกว่าเธอเสียอีก แต่หล่อนพยายามที่จะไม่ร้องงอแงเป็นเด็ก แล้วเธอล่ะ.?
“ฉันเข้าใจว่าดาเรนห่วงพวกเค้า ฉันเองก็ห่วง ห่วงมาก อยากไปนั่งเฝ้าด้วยซ้ำไป แต่ฉันอยากให้พวกเค้าสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองบ้าง เพราะฉัน---”
“เข้าใจแล้วค่ะนิกกี้.. เข้าใจแล้ว” คนตัวใหญ่กว่ารีบบอก รวบตัวคนนั่งตักมากอดจนแน่น รู้สึกได้ถึงมืออุ่นๆที่ลูบหัวตัวเอง
“นึกว่าดาเรนจะชอบเสียอีกที่ไม่มีลูกคอยกวนใจ”
ดาเรนถอนหายใจอยู่กับบ่าที่ซุกหน้าอยู่ ส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันคิดถึงพวกเค้าค่ะ คิดถึง เป็นห่วง กลัว.. สารพัดเลย..”
“เหรอ.. ทีเมื่อก่อนชอบบอกว่า มีลูกแล้วฉันไม่มีเวลาให้ ทำไมตอนนี้ถึง...” นิโคลชะงักกับเสียงสะอื้นเบาๆที่หูได้ยิน เอาอีกแล้วดาเรนของเธอ...
“ดาเรน... กี่ขวบแล้วคะ.?” ถามหยอกๆ ยิ้มขี้เล่นให้กับคนที่เธอจับหน้าให้มาหากัน คุณสามียิ้มเขินทั้งน้ำตาคลอ นิ้วเรียวไล้ปาดคราบน้ำที่แก้มออกไป “ไม่คิดเลยนะว่า อย่างดาเรนจะร้องไห้ตามลูก”
คนถูกวิจารณ์หัวเราะเกาแก้มตัวเองแก้เขิน “ก็ต้องมีบ้างล่ะค่ะ นึกถึงหน้าแอนเดรียเมื่อเช้าแล้ว ใจมันหายบอกไม่ถูกค่ะ สงสารลูก”
“ฉันก็สงสารค่ะ” นิโคลพูดบ้าง มือสวยยกขึ้นไล้แก้มผู้ใหญ่ขี้แยเบา ราวจะทำให้เคลิ้มกับสัมผัส หรือต้องมนตร์สะกดของแม่มดผมบลอนด์ ก็แค่อยากให้คุณสามีอารมณ์ดีขึ้น.. “ดาเรนรู้ไหม.. ถ้าพวกเค้าชินกับโรงเรียนเมื่อไหร่ จะร้องให้เราไปส่งแต่เช้าทุกวัน แทนที่จะร้องไห้ว่าไม่อยากไปนะคะ”
“นั่นสินะ ฉันเองก็คิดอยู่ จำได้เหมือนกันว่าตอนเด็กๆฉันก็เป็น” ดาเรนเห็นด้วย หากสายตามองภรรยาคนสวยตาลอย เคลิ้มไปแล้วกับมือที่ลูบแก้มตัวเอง นิโคลเก่งเสมอเรื่องหักเหความสนใจ
“ฉันก็เป็นค่ะ ยิ่งเวลามีเด็กผู้ชายที่ชอบ ก็จะต้องรีบอ้อนคุณพ่อคุณแม่ไปส่งโรงเรียนเร็วๆเลยล่ะ”
ประโยคนี้พาคนฟังหัวใจกระตุก ดาเรนยกมือขึ้นจับมือภรรยาสาวที่แก้มขาวของตัวเองทันที หากถึงจะตกใจกับการกระทำกะทันหัน นิโคลยังหยอกได้
“อะไรกันคะดาเรน นั่นเรื่องสมัยเด็กนะ ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จักดาเรนเลย แล้วจะมาหึงได้ยังไงคะ เมนส์ก็ยังไม่มี..”
“นิกกี้คะ นี่มันไม่ขำเลยนะ!”
คุณสามีแย้งเสียงดังแต่ไม่ถึงกับตวาด คนฟังจึงยังหัวเราะได้ “ดาเรนหึงน่ารักจังค่ะ นึกถึงตอนยังสาวๆเลยล่ะ” คุณแม่ยังสาวพูดเพ้อๆ เธอจึงได้เจอเสียงบ่นงึมงำในลำคอจากคนใกล้ๆ
“ตอนนี้นิกกี้ก็ยังไม่แก่สักหน่อยนี่คะ ยังไม่สามสิบด้วยซ้ำ”
“ก็ใช่ค่ะ แต่ฉันลูกสองแล้วนะ ไม่เหมือนสมัยที่ยังไม่มีหรอก ร่างกายมันต่างกัน ไม่เชื่อถามเจสสิ” นิโคลยิ้มหวานให้คนนั่งหน้างอ “เมื่อก่อนไม่เห็นหึงขนาดนี้เลยนี่คะ บอกรักก็ยังไม่เคยด้วย ขนาดฉันหนีไปตั้งหลายรอบยังไม่เคยไปตามหา ตอนนี้อยู่ด้วยทุกวันทุกคืน หึงทำไมล่ะคะ”
“ก็เราแต่งงานกันแล้ว นิกกี้เป็นของฉัน ของลูกเท่านั้น!” ดาเรนตอบเสียงดัง คนฟังสะดุ้งเล็กๆ แต่ยังยิ้ม หากยิ้มนี้ของนิโคลเหมือนคนขี้แกล้งมากกว่า ถึงยังไงก็น่ารักอยู่ดี
“ว่างๆหารูปสมัยตัวเท่าสองแสบของเรามาดูกันหน่อยไหมคะ อยากรู้จังว่า ตัวเล็กของเราจะเหมือนเราแค่ไหน..” เสียงใสๆพูดขึ้นมาดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย คนใกล้ตัวหัวเราะเบาๆ
“คุณยายกับคุณย่าของสองแสบยืนยันแล้วล่ะค่ะว่าเหมือนมากๆ ไม่ต้องหารูปแล้วมั้งคะ แค่ดูพวกเค้าก็พอ”
“อ๋อ งั้นแสดงว่า ดาเรนคิดว่าแอนเดรียเป็นเหมือนฉันล่ะสิ”
“ใช่ค่ะ ถึงได้สงสารไง แถมขี้อ้อนขนาดนั้นด้วย”
“แล้วก็เป็นเด็กที่สวยมากเลยใช่ไหมล่ะคะ” นิโคลแกล้งถาม อีกคนนั่งยิ้มจนแก้มแดง พยักหน้าหงึกๆ “หลงรักเลยใช่ไหมล่ะ”
“ใช่ค่ะ หลงจนเพ้อหาทุกวัน” ดาเรนจบคำพูดด้วยจูบเบาๆที่ริมฝีปากภรรยา แล้วขยับออกมามองหน้ากัน “ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉันมีวันแบบนี้ ที่มีลูกของเราด้วยกัน”
“ขอบคุณดาเรนด้วยค่ะ ที่ยอมเป็นปะป๊าให้พวกเค้า”
สองสาวยิ้มอย่างมีความสุขและโผเข้ากอดกัน ส่งผ่านความรักด้วยสัมผัสอบอุ่น อยู่ในที่ทำงานได้แค่นี้ก็พอแล้ว มากกว่านี้ที่บ้านล่ะกัน..
เดี๋ยวเสียงดังอายลูกน้อง.. ห้องไม่ได้เก็บเสียงด้วยสิ หรือน่าจะทำดีนะ?
“ถ้าดาเรนคิดว่าแอนเดรียเหมือนฉันมาก แล้ววันนี้จะมีเด็กผู้ชายมาจีบหรือเปล่าเนี่ย!” คุณแม่ยังสาวพูดเสียงตกใจ หากคนที่ฟังตกใจมากกว่า ดาเรนมองนิโคลตาแทบหลุด
“ดาเรน!”
“นิกกี้ลุกค่ะ ฉันจะไปโรงเรียนลูก!” ร่างสูงแทบจะอุ้มอีกคนลงจากตักตัวเอง หากไม่ถูกกดบ่าเอาไว้เสียก่อน
“ดาเรนเป็นอะไรคะ ทำไมต้องรีบ ยังไม่บ่ายโมงครึ่งเลยนะ โรงเรียนลูกใกล้แค่นี้ ขับรถไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว” นิโคลแย้งหากอีกคนเหมือนไม่ได้ฟัง คว้าเอวเธอให้ลุกขึ้นยืนและหันไปรวบเก็บของบนโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว ปากก็พูดไม่หยุด จนเธอยืนอึ้งมอง
“รู้แล้วค่ะ แต่ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ นิกกี้จะไปด้วยก็เก็บของเลยนะคะ เราจะไม่เข้าออฟฟิศกันแล้ว”
ดาเรนวิ่งออกจากห้องไปแล้วตั้งแต่ยังไม่สิ้นเสียงด้วยซ้ำ หากแทนที่จะโกรธ นิโคลกลับพบตัวเองยิ้มขำอย่างเข้าใจ เธอหันไปเก็บของของตัวเองบ้าง
ท่าทางว่าเราจะได้ปะป๊าหวงลูกสาวมาเพิ่มอีกหนึ่งคน เห็นแล้วนึกถึงคุณพ่อเลยค่ะ.. คุณตานิโคลัสของหลานๆก็หวงเธอประมาณนี้เหมือนกัน..
..............................................
เจสสิก้านั่งหัวเราะจนปวดกล้ามเนื้อท้อง คนข้างๆก็มองค้อนจนตาเหลือก หากดาเรนยังเลือกนิ่งไม่พูดอะไร นั่งจิบไวน์แดงเงียบๆ ก็ถ้าขืนพูดก็จะยิ่งเข้าตัวไปใหญ่ ไม่ได้การ..
แต่นึกหรือว่าจะพ้น คนรอซ้ำเติมมีเพียบ...
“เจสคะ มันมากกว่านั้นอีกนะคะ อาจารย์ใหญ่ต้องขอเก็บตัวดาเรนไว้ในห้องของเธอค่ะ กลัวจะไปทำร้ายเด็กๆ” นิโคลเดินมาส่งจานให้คนที่นั่งขำที่รับมันไปอย่างเต็มใจ แต่ถึงยังไงเธอยังไม่ลืมหันมายิ้มใสๆให้คนที่นั่งหน้างอ ก้มลงหอมแก้มป่องๆสักที “โธ่ดาเรน.. ฉันไม่ได้ใส่ความไม่ใช่เหรอ.. มันเรื่องจริง”
“เรื่องจริงก็เห็นต้องเล่าให้ยัยหมอฟังหมดเลยนี่นา..” คนขี้อายโวยวาย สองคนที่แกล้งเธออย่างเข้าคู่ก็หันไปเลิกคิ้วให้กัน “เจส.. ลองถ้าลูกเธอคลอด แล้วโตพอไปโรงเรียนได้ แล้วไม่เป็นเหมือนฉัน ฉันให้เตะก้นเลย”
“ฮ้า..ดาเรน.. จำได้ว่า เธอไม่เคยทำนิสัยห่ามๆแบบนี้เลยนะ มันทำให้ฉันนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาเลยล่ะ” เจสสิก้าเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย แอบยิ้มให้คนที่ขยิบดวงตาสีฟ้าให้
“คุณคิดเหมือนฉันเลยค่ะเจส พักนี้ฉันรู้สึกว่าดาเรนชักจะเหมือนราเชลขึ้นไปทุกวัน”
“งั้นเหรอ.. ฉันไม่ได้คิดไปคนเดียวสินะ” คุณหมอเห็นดีเห็นงาม ไม่ได้สนใจคนนั่งหน้าง้ำ ว่าจะหยิบอาหารเข้าปาก แต่ก็ถูกใครบางคนมาโฉบไปเสียก่อน จานในมือตนไม่มีอะไรหลงเหลือสักชิ้น นิโคลอุตส่าห์ทำอาหารญี่ปุ่นของชอบให้ทานแท้ๆ ทำไม.?!
“ซูชิหน้าปลาไหลของฉัน!” กำลังจะอ้าปากว่าดาเรนที่อาจจะมาแก้แค้นคืนที่ถูกหัวเราะเยาะมาหลายรอบ หากก็เห็นหล่อนนั่งออเซาะภรรยาให้ป้อนอาหารเข้าปากอยู่ พอก้มดูจานในมือตัวเองอีกครั้ง ก็ชะงักกับตัวการใหญ่ที่ขโมยซูชิห่อสาหร่ายของเธอไปกิน
สองคนซะด้วย!
คนตัวเล็กๆสองคนกำลังก้มๆเงยๆอยู่ใต้โต๊ะตัวเตี้ยที่เป็นชุดนั่งเล่นทานอาหารนอกบ้านในสวนเล็กๆของบ้านแมคคอลลี่ วูบแรกที่เห็นเธอนึกว่าผีหลอกตอนเย็น หากเมื่อพยายามตั้งสติ เธอแน่ใจว่า เห็นตาสีฟ้าจากร่างเล็กร่างหนึ่งที่มุดโต๊ะเข้ามาเอื้อมหยิบของในจานเธอ และยังเห็นเส้นผมสีบลอนด์ของเด็กที่วิ่งหนีไปซ่อนด้วย ท่าทางจะแทคทีมกันเอาของไปซ่อน ตัวแสบทั้งนั้น !
“ดาเรน ! นิกกี้! ดูลูกสาวเธอ!”
สองคนที่มัวนั่งเอาอกเอาใจปลอบกันอยู่สะดุ้งหันมามองตามเสียง ทั้งคู่เห็นคุณหมอลุกขึ้นวิ่งไล่กวดคนตัวเล็กๆที่ขาสั้นแต่วิ่งไวชะมัด และเพียงเห็นแค่นั้น พวกเธอก็รู้แล้วว่าเจสสิก้าวิ่งไล่ใคร สามคนนั่นส่งเสียงโวยวายกันน่าดู
“คอยดูเถอะค่ะ เดี๋ยวยัยเจสต้องโดนเพนนีดุอีก วิ่งไม่ดูสังขาร แก่แล้วนะนั่น” ดาเรนส่ายหน้าให้กับภาพที่เห็น สองคนตัวเล็กกำลังวิ่งหนีคนตัวโต
“เดี๋ยวล้มหน้าทิ่ม จะหัวเราะให้เข็ด”
“เห็นแบบนี้แล้ว ดาเรนยังคิดว่า ลูกสาวดาเรนดูแลตัวเองไม่ได้อีกเหรอ” นิโคลยิ้มให้คนอึ้งที่สักพักก็หัวเราะออกมา “ลูกเก่งเนอะ”
“ค่ะเก่ง” ชมลูกสาวตัวเองหน้าตาเฉยทั้งที่พวกเขากำลังรุมแกล้งผู้ใหญ่ตัวโตแบบแทคทีมกันอยู่ หรือเพราะรู้สึกหมั่นไส้คุณหมอที่ตกเป็นเหยื่ออยู่นั่น เพราะนอกจากจะโดนสองแฝดรุมจัดการ อีกสาวที่เพิ่งเดินออกมาสมทบก็กำลังส่งเสียงดุอยู่ด้วย
“สมน้ำหน้าหมอจอมยุ่ง ชอบหัวเราะเยาะคนอื่น” ดาเรนยิ้มเยาะคนที่เดินไล่ตามกอดสาวท้องแก่อยู่ท่ามกลางเสียงเชียร์ของเด็กแฝดที่ลุ้นให้ง้อกัน แล้วก้มหน้าลงหาจานอาหารของตัวเอง “โดนเข้ามั่ง ขำไม่ออกเลยสินะ” พูดครั้งนี้แปลกใจที่ได้ยินเสียงจากคนใกล้วิจารณ์บ้าง
“เจสตลกดีนะคะ หงอเชียวล่ะตั้งแต่เพนนีท้อง”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มชำเลืองมองคุณหมอที่ว่าอีกครั้ง ก็เห็นเหตุผลที่คนนั่งข้างพูด “ใช่..เจสเปลี่ยนไปจริงๆ ความจริงเค้าก็เปลี่ยนตั้งแต่มาอยู่ที่นี่กับเรา”
“ค่ะ จำได้ว่า ปกติเลิกงานเค้าไม่เคยกลับบ้านเร็วเลย ออกเวรก็ไปตระเวนตามผับตามบาร์ตลอด เมาเกือบทุกวัน สูบบุหรี่ก็จัด เห็นแล้วอดห่วงไม่ได้สักที” นิโคลยิ้มขื่นเหมือนรู้สึกผิดกับสายตาที่มองไปหาอย่างสงสัย
“ฉันบังเอิญเจอเค้าที่บาร์คืนหนึ่งตอนอยู่อังกฤษค่ะ ตอนนั้นกำลังหาเหยื่อรายใหม่ที่จะล่อให้ดาเรนหึงอยู่ แล้วก็รู้จากคนที่นั่นว่า คุณหมอจอมเซี๊ยว ไปเที่ยวที่นั่นทุกคืน หิ้วสาวไม่ซ้ำคน เพิ่งเลิกกับดาเรนไปหรือเปล่า” ถามไปตรงๆ คนฟังถึงกับสะดุ้ง ส่ายหน้าแทบไม่ทัน
“เปล่าค่ะ ฉันกับเค้าเลิกกันนานแล้วตั้งแต่ที่ฉันมาเรียนต่อที่นี่ ได้ข่าวว่าหลังจากนั้น เค้าก็ไปเจอสาวอเมริกันที่มาเรียนต่อที่มหา’ลัยเดียวกัน เป็นรุ่นน้องน่ะค่ะ”
“ถ้างั้นคงจะเป็นเจนิส..” พูดเองยิ้มเองแล้วก็ส่ายหน้าเสียเองจนคนมองกระพริบตาปริบๆ “อดีตก็เป็นอดีตเนอะ แค่วันนี้เค้าเปลี่ยนมาจนดีขึ้นมากแบบนี้ก็นับเป็นโชคดีของตัวเค้าเอง ของเพนนีด้วย”
“ของเจ้าเจสจูเนียร์ด้วยล่ะค่ะ” ดาเรนเสริม อีกคนหัวเราะถูกใจก่อนขยับมานั่งกระแซะกันดูสถานการณ์อยู่ตรงนี้เงียบๆ หากคงจะเงียบสงบได้ไม่นานกว่านี้หรอกเมื่อเจ้าของร่างเล็กๆกับเสียงใสๆสองเสียงวิ่งเข้ามาหา ทำท่าจะกระโดดขึ้นนั่งตักพวกเธอคนละคน
“ปะป๊า มะม๊า.. ให้พวกเรานั่งด้วยคน!”
“ให้แอนเดรียนั่งด้วยนะ!”
“มาค่ะ ตัวแสบของมะม๊า” นิโคลขานรับพลางจับลูกสาวขึ้นนั่งตักตัวเองคนหนึ่ง ดาเรนก็มีเจ้าตัวเล็กอีกคนหนึ่งนั่งสบายเป็นที่เรียบร้อยอยู่เหมือนกัน หันกลับไปมองคุณหมอกับภรรยาที่กลางสวน เจสสิก้ากำลังประคองเพนนีเดินเล่น เป็นภาพที่เห็นแล้วทำให้นึกถึงตัวเองตอนมีเจ้าสองแสบอยู่ในท้อง
“คิดอะไรอยู่คะนิกกี้.?”
คนถูกถามส่ายหน้ายิ้มๆ เธอก้มลงจูบศีรษะเด็กที่นั่งตักตัวเองหนึ่งที ก่อนชะโงกหน้ามาหอมแก้มอีกคนที่นั่งบนตักดาเรน เห็นคุณสามียังมองอย่างประหลาดใจ เลยพูดออกไปสักคำให้เอ๋อไปเลย
“กำลังคิดว่า พรุ่งนี้จะมีใครร้องไห้ตามลูกอีกหรือเปล่าน่ะค่ะ”
“โอ้.. นิกกี้ขา.. อย่าสิ!” ดาเรนกระซิบกระซาบ มองสองแฝดที่นั่งตาแป๋วมองพวกเธอไปด้วย หากภรรยาคนสวยยังหัวเราะไม่หยุด เธอรู้สึกอับอายจนอยากจะวิ่งหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด ถูกล้อมาตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนลูกแล้ว
หากความจริงที่ทำ ก็คือนั่งฟังนิโคลคุยกับลูกสาวสองคนอย่างเพลิดเพลิน ได้ยินเสียงใสๆสองเสียงผลัดกันเล่าเรื่องวันแรกที่โรงเรียนให้ฟัง และตอนนี้ก็ได้รู้ว่า อันที่จริงแล้ว การไปโรงเรียนของลูกๆ ไม่ใช่การที่พวกเขาถูกส่งไปสู่สมรภูมิรบที่น่ากลัวและอันตรายอย่างที่คิด
และนิโคล ก็ช่างเป็นคุณแม่ที่เจ๋งที่สุดเลยเท่าที่เธอเคยเจอมา..
หรือเพราะเธอคิดเข้าข้างคุณภรรยาที่รักมากเกินไป...
.................................................
:875328cc:
ข่าว
