ตอนที่ ๓

[n-ew]

ตอนที่ 3
   
   07.12 น. ของวันเสาร์ มีนยังนอนหลับสนิท เสียงลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ฟ้าลืมตามองคนที่เธอซุกร่างอยู่ในอ้อมแขน ที่กอด     กระชับเธอไว้ทั้งคืน ใบหน้าห่างกันแค่คืบ ขนตายาวงอนโดยไม่ต้องดัด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางได้รูป ‘ปากนี้ไม่ใช่เหรอที่สำรวจเรือนร่างเธอจนทั่วเมื่อคืนนี้’ คิดถึงตรงนี้ฟ้ารู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เธอเป็นของเค้าแล้วทั้งตัวและหัวใจ ฟ้าขยับตัวเบียดชิดกอดก่ายมีน ที่นอนอยู่ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น รู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ๆ มีน ทำให้มีนตื่นลืมตามองคนข้างๆ อย่างขำๆ
   “จะแทรกเข้าไปอยู่ในตัวพี่เลยไหมจ๊ะ” มีนพูดยิ้มๆ
   “ฟ้าทำให้พี่มีนตื่นเหรอคะ” ฟ้าตอบแบบอายๆ
   “ก็เช้าแล้วนี่จ๊ะ ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ” มีนตอบเสียงนุ่ม
   “ก็เห็นพี่กำลังนอนสบาย”
   “ไม่ใช่จะแอบทำอะไรพี่เหรอ” มีนยังล้อไม่เลิก
   “ทำไมต้องแอบ พี่เป็นของฟ้าแล้ว ฟ้าจะทำอะไรก็ได้” พูดเสร็จก็หอมแก้มมีนซ้ายขวาๆ แล้วก็หัวเราะชอบใจที่แกล้งมีนได้ มีนคว้าร่างฟ้ากอดแนบแน่น แล้วระดมจูบแบบหนักหน่วงแบบแกล้งเอาคืนบ้าง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ฟ้านอนยิ้มอยู่คนเดียวอย่างเป็นสุข เธอรู้แล้วว่าเธอรักคนๆ นี้เหลือเกิน
   
เมื่อมีนอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นฟ้าต้มข้าวต้มหอมฉุย ควันลอยกรุ่นวางไว้รอบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าสาวน้อยจะทำอะไรอย่างนี้เป็นด้วย
   “โห...หยอดน้ำข้าวต้มแต่เช้าเลยเหรอ” มีนหยอกฟ้า
   “เอาไข่ลวกด้วยไหมคะ เมื่อคืนใช้แรงเยอะไม่ใช่เหรอ” ฟ้าตอกกลับบ้างทำเอามีนหัวเราะร่วนเธอไม่ได้หัวเราะเสียงดังเต็มๆ แบบนี้นานแล้ว รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
   “วันนี้พี่ไม่ไปทำงานเหรอคะ” ฟ้าถามเมื่อเห็นมีนใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแบบอยู่บ้านเดินออกมา (ปกติมีนหยุดวันอาทิตย์วันเดียว)
   “อ๋อ...ก็เมื่อวานปิดต้นฉบับแล้ว วันนี้ก็เลยอยากหยุดนอนเล่นซักวัน” มีนตอบฟ้าไม่ตรงกับใจทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เธออยากอยู่กับฟ้ามากกว่า ทั้งๆ ที่หลายปีที่ผ่านมามีนไม่เคยหยุดงานเฉยๆ เลยสักวัน งานเยอะไม่เยอะเธอก็ต้องเข้าไป บางทีก็เข้าไปนั่งเล่นเฉยๆ ก็มี แต่จะด้วยเหตุผลใดก็ตามก็ทำให้อีกคนหนึ่งยิ้มหน้าบานไปแล้ว
    “เดี๋ยวบ่ายๆ เราออกไปเอาชุดนักศึกษาที่บ้านฟ้ากันนะคะ”

         มีนเดินตามฟ้าเข้าบ้านพร้อมมองสำรวจไปทั่วๆ ‘บ้านหลังใหญ่โตแต่มีคนอยู่น้อย มิน่าฟ้าถึงได้เหงานักหนา’ มีนคิด
   “ไม่มีใครอยู่เลยเหรอฟ้า”
   “อ๋อ...มีป้าศรีแม่บ้านอยู่ค่ะ” ฟ้าพูดยังไม่ทันจบก็เห็นผู้หญิงกลางคนเดินออกมาพอดี   
   “คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ”
   “หนูกลับมาเอาชุดนักศึกษาค่ะ ป้าศรีคะนี่พี่มีนคนที่ฟ้าไปพักอยู่ด้วย” ฟ้าแนะนำมีนให้แม่บ้านรู้จัก มีนยกมือไหว้ป้าศรี 
   “คุณคะไม่ต้องไหว้ป้าก็ได้ค่ะ” มองมีนแบบเอ็นดู ที่มีความนอบน้อมกับเธอที่เป็นแค่แม่บ้าน
   “พี่มีนไปดูห้องฟ้ากัน” ฟ้าจูงมือมีนเดินขึ้นชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนฟ้า
   
ป้าศรีมองตามด้วยความงุนงงและสงสัย เพราะเธอยังไม่เคยเห็นฟ้าพาใครมาที่บ้าน นี่ขนาดพาขึ้นไปบนห้องเลย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเห็นเป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่
   “ฟ้าจริงๆ แล้วให้พี่รออยู่ข้างล่างก็ได้นะ” มีนบอกเมื่อฟ้ากึ่งจูงกึ่งลากเข้ามาที่ห้อง
   “ได้ไงค่ะ พี่มีนเป็นคนพิเศษของฟ้านะคะ แล้วอีกอย่างเผื่อวันหลังพี่มีนจะเข้าหาฟ้าจะได้เข้าถูกห้องไง” พูดยิ้มๆ พลางหันไปปิดประตูห้อง แล้วสวมกอดมีนจากข้างหลังแบบออดอ้อน มีนเลยเอี้ยวตัวไปหอมแก้มซะฟอดใหญ่ ห้องฟ้าตกแต่งแบบวัยรุ่นเล่นสีสันดูสดใสสมวัย มีนสังเกตเห็นรูปตัวเองวางอยู่ตรงหัวนอนก็อดยิ้มไม่ได้
   “เอารูปพี่วางไว้บนหัวนอนระวังจะฝันร้ายนะคะ”
   “ฟ้าอยากให้พี่มีนอยู่ใกล้ๆ ฟ้าตลอดเวลาต่างหากล่ะ แล้วฟ้าก็ได้หอมแก้มพี่ก่อนนอนทุกคืนไง” จะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ แต่มีนก็รู้สึกดีๆ ซะจนหัวใจพองโต
   
   “พระจันทร์คืนนี้สวยกว่าเมื่อวานอีกนะคะ” น้ำเสียงฟ้าที่เอ่ยบอกมีนมันเจือไปด้วยความสุข คืนนี้บรรยากาศไม่เหมือนกับเมื่อคืนที่ผ่านมา    ตรงระเบียงห้องที่เมื่อคืนต่างคนต่างดูพระจันทร์...หากแต่คืนนี้สองคนชี้ชวนกันดูพระจันทร์อย่างแสนหวาน มีนนั่งเหยียดขาหลังพิงประตูกระจก ฟ้านอนหนุนตักมีนเหมือนเด็กน้อย ที่ต้องการความอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา มีนยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอย่างช้าๆ สายตาก้มมองคนที่นอนหนุนตักอย่างแสนรัก มีนค่อยๆ ก้มลงประกบปากลงบนปากฟ้า แล้วค่อยๆ ปล่อยไวน์ที่อยู่ในปากให้ไหลเข้าไปในปากฟ้า ฟ้าก็ดื่มกินไวน์ที่มีนป้อนให้อย่างเต็มใจ
   
“ไวน์วันนี้รสหวานมากเลยค่ะที่รัก” เสียงฟ้าแผ่วเบาเพราะอารมณ์ที่วาบหวิว แล้วโน้มคอมีนลงมาจูบอย่างนุ่มนวล มีนก็สนองตอบฟ้าอย่างรู้ใจ ลิ้นแลกลิ้นหยอกล้อ เปลี่ยนกันรับเปลี่ยนกันรุก ต่างก็ดูดกลืนกินความหอมหวานของกันและกัน จนทั้งคู่พากันมาถึงเตียงนอนได้อย่างไร แทบไม่มีใครอยากรู้
   “ให้ฟ้าทำให้บ้างได้ไหม” เสียงพูดยังไม่ทันจบ ฟ้าก็เปิดเสื้อมีนขึ้นพร้อมกับฝังจมูก สูดดมความหอมหวานจากอกมีน ปลายยอดอกตูมแข็งชันขึ้นทันทีที่ฟ้าอ้าปากดูดเม้มไล้ลิ้นวนหยอกล้อ อกสวยแอ่นรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ   
   
“อา....อ๊า”มีนครางเสียงกระเส่า พร้อมกดหัวฟ้าแนบกับหน้าอกตัวเองให้ชิดยิ่งขึ้น ฟ้าเริ่มระรัวลิ้นเร็วขึ้นแรงขึ้น 
   “ดีค่ะ... เก่งค่ะ” เสียงมีนที่ร้องดัง อย่างระงับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เมื่อฟ้าเลื่อนร่างลงไปสำรวจร่องลึก กับของสงวนของเธอที่ไม่มีใครได้สัมผัสมาเนิ่นนานแล้ว มีนอ้าขากว้างเพื่อให้ฟ้าก้มหน้าลงไปสะดวกยิ่งขึ้น ฟ้าจดจำสิ่งที่มีนทำให้เธอเป็นสุข ตอนนี้เธอเรียนรู้ แล้วนำมันมาปฏิบัติกับมีน เหมือนที่มีนทำให้กับเธอ ฟ้าเริ่มระรัวลิ้นกับจุดที่ไวต่อการสัมผัสนั้นอย่างเร็วแรง และค่อยๆ หนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องของมีน มีนแอ่นสะโพกรับการรุกล้ำของฟ้าอย่างไม่อาจต้านทานความต้องการของร่างกายตัวเอง ซึ่งมันกำลังต้องการอย่างเต็มที่ และมีนก็รับรู้ว่าฟ้าก็คงกำลังต้องการมันเหมือนกัน มีนค่อยๆ หมุนตัวเองให้หัวเลื่อนลงไปตรงจุดนั้นของฟ้า แล้วยกสะโพกฟ้าให้ร่องลึกรับสัมผัสจากลิ้นของเธอ ได้อย่างเต็มที่ มีนลากลิ้นผ่านร่องที่ตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำ มีนดูดกลืนกินเหมือนคนกระหาย ทำให้ฟ้าสะดุ้งจนหยุดลิ้นที่กำลังระรัว มีนกดสะโพกลงไปเพื่อบอกฟ้าว่าอย่าหยุด ทั้งสองคนต่างคนต่างทำให้คนที่รักเป็นสุข เร่าร้อนกระหาย มีนรับรู้ถึงความต้องการของตัวเอง และความต้องการของฟ้าที่มีน้ำออกมาก จนเธอดูดกลืนกินอย่างไรไม่มีหมด เธอค่อยๆ ตะแคงตัว พร้อมๆ กับฟ้าตะแคงตาม แล้วค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปสำรวจร่องที่มีน้ำรักเจิ่งนอง ฟ้าทำตามสอดนิ้วเข้าไปในร่องของมีนที่พร้อมเต็มที่เหมือนกัน ต่างคนต่างค่อยๆ ขยับนิ้วเร็วขึ้นแรงขึ้น.ๆๆ...หนักขึ้น..ๆ หนักหน่วงขึ้นตามลำดับ
   
“อา..........อา...ว.........อา........อื้อ.........โอ้ ว........”เสียงร้องสองเสียงที่ดังประสานกันบ่งบอกถึงความสุขสมหวัง ที่ทั้งสองต่างมอบให้แก่กันและกัน
   “ฟ้ารักพี่มีนนะคะ ที่รัก อยากอยู่กับพี่แบบนี้ตลอดไปจัง” ฟ้าบอกกับมีน ที่ยังคงนอนกอดรัดเธอจากข้างหลัง
   “พี่ก็รักฟ้าจ๊ะคนดีของพี่ ไม่อยากให้ฟ้ากลับไปบ้านเลย” มีนกระซิบตอบข้างหูของคนรัก
   “นี่เป็นครั้งแรกนะคะ ที่ฟ้าอยากให้แม่ไปทำงานนานๆ” ฟ้าพลิกตัวมาบอกมีน พร้อมกับจูบลงไปหนักๆ ที่แก้มและปากมีน
   “เด็กเกเร” มีนหยอกพร้อมกัดเบาๆ ที่ปลายจมูกเริดๆ
เชิดๆ ของสาวน้อย
   “แน่ะ...มาว่าเค้า” ทำเสียงงอนๆ แต่กลับกอดรัดมีนอย่างแนบแน่น สองคนกอดก่ายกันอย่างแสนรัก   
                 
   (ที่รักคะ เที่ยงแล้ว กินข้าวได้แล้วจ๊ะ) เสียงแจ้วๆ ที่ดังมาตามสาย ทำให้มีนต้องละสายตาจากงาน
   (อ้าว เที่ยงแล้วเหรอ แล้วฟ้าล่ะกินหรือยังจ๊ะ) มีนย้อนถาม
   (ฟ้ากำลังจะกินค่ะ กลัวพี่ทำงานเพลินก็เลยโทรมาเตือน)
   (ไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ๊ะ) มีนบอกยิ้มๆ อย่างรู้สึกดีที่มีคนคอยเป็นห่วงเป็นใย
   (แล้วเย็นนี้จะให้ฟ้าไปหา หรือว่าพี่มีนจะมารับฟ้าคะ)
   (ฟ้าเลิกเรียนกี่โมงจ๊ะ)
   (วันนี้คงเลิก 4 โมงค่ะ)
   (งั้น พี่ไปรับฟ้าแล้วกันนะ แล้วเจอกันเย็นนี้นะคะ) มีนยิ้มให้โทรศัพท์ก่อนจะวางสาย ถ้ามีใครมาเห็นคงจะคิดว่ามีนบ้าไปแล้วแน่ๆ
   
“ฟ้าเดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาให้เพื่อนเลยนะ เห็นพอเลิกเรียนก็รีบกลับทุกที” ปัดเพื่อนสนิทต่อว่าฟ้า เมื่อเห็นฟ้ารีบเก็บของเตรียมตัวกลับเมื่อเลิกเรียน
   “พอดีช่วงนี้แม่ไม่อยู่น่ะ เลยต้องรีบกลับบ้าน ไว้เจอกันนะจ๊ะปัดพอดีฟ้ารีบจ๊ะ” ฟ้าบอกเพื่อนเสร็จก็รีบเดินออกจากห้องเรียน เพราะรู้ว่ามีนมารอแล้ว ฟ้ารู้ดีว่าเพื่อนน้อยใจก็ตั้งแต่ฟ้ามีมีนเข้ามาในชีวิต ฟ้าก็ไม่ได้อยู่คุยกับเพื่อนหลังเลิกเรียน ไม่มีเวลาได้ไปช็อปปิ้งกับเพื่อนเลย เพราะเวลาทุกนาทีเธอมีแต่มีน
   เช้ามีนมาส่งเธอที่มหาวิทยาลัย เย็นถ้าไม่ได้มารับเพราะติดงาน ฟ้าก็จะไปหาไปนั่งรอมีนทำงานเสร็จ แล้วก็จะกลับบ้านด้วยกัน หลายวันแล้วที่เป็นแบบนี้ ฟ้ารู้สึกดีและเป็นสุขที่มันเป็นแบบนี้
   
   “ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน พอดีอาจารย์ปล่อยช้านิดนึงค่ะ” ฟ้ารีบบอกมีนหลังจากเข้ามานั่งในรถแล้ว
   “ไม่เป็นไรจ๊ะ เออ....ฟ้า เดี๋ยวคืนนี้พี่มีงานเลี้ยงครบรอบ 2 ปีหนังสือนะจ๊ะ”
   “เหรอคะ ฟ้าต้องทำไงคะ” ฟ้าถามแบบงงๆ
   “ก็ไม่เห็นต้องทำไงเลย เราก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไงจ๊ะ” มีนบอกหน้าตาเฉย
   “เรา....หมายความว่าไงคะ” ฟ้าเลิกคิ้วอย่างสงสัย
   “ก็พี่จะพาฟ้าไปด้วย ขอควงออกงานสักวันนะจ๊ะ” มีนหันมาบอกแล้วยิ้มกว้าง
   “แหม..!! พี่ไปทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงฟ้าหรอกค่ะ ฟ้ารอพี่ที่ห้องได้ ฟ้าเป็นเด็กไม่อยากไปเกะกะงานเค้า” ฟ้าเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ
   
“ไหนใครเด็ก...ไม่เด็กแล้วนะ” มีนทำสายตาล้อๆ แล้วจ้องไปที่หน้าอกฟ้าที่ดันเสื้อออกมา
   “บ้า...มาว่าเค้า” ฟ้าหน้าแดงที่เห็นสายตาล้อของมีนที่จ้องหน้าอกเธอ
   “มันก็แค่งานปาร์ตี้เล็กๆ พี่อยากให้ฟ้าไปด้วยไม่อยากให้ฟ้าอยู่คนเดียวจ๊ะ ไปนะพี่เตรียมชุดให้ฟ้าแล้วด้วย” มีนอธิบายเสียงอ่อนหวาน
   “ก็ได้ค่ะ” เห็นสายตาอ้อนๆ เลยทำให้ฟ้าใจอ่อน เพราะใจเธอก็อยากไปทุกที่ที่มีมีนอยู่แล้ว