ตอนที่ 4
งานเลี้ยงครบรอบหนังสือคืนนี้ มีคนในวงการหนังสือ และวงการบันเทิง มาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง เมื่อสองสาวเดินเข้าไปในงาน ก็ทำให้กลายเป็นเป้าสายตาเกือบทุกคู่ที่หันมามอง เพราะมีนเป็นบรรณาธิการของนิตยสารบันเทิงเล่มนี้ ที่โด่งดังทั่วฟ้าเมืองไทย
วันนี้มีนแต่งตัวสวยในชุดราตรีสั้นสีดำ มีสายเล็กๆ ทำให้ขับผิวของเธอให้แลดูผ่องไปทั้งตัว หนำซ้ำยังควงคู่มากับสาวน้อยที่สดใสในชุดราตรีสั้นสีครีม วันนี้ฟ้ารวบผมขึ้น ทำให้ใบหน้าดูเกลี้ยงเกลาดูสวยสดใสสมวัย ฟ้าเกาะแขนมีนแน่นเพราะความตื่นเต้นที่เห็นมีคนเยอะแยะไปหมด หนำซ้ำยังเห็นดาราที่เธอชื่นชอบในละครที่เธอเคยดูด้วย ทำให้เธอยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น
“ไหนบอกว่าเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ไงคะ” ฟ้ากระซิบมีนเสียงสั่น
“ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร ไม่ต้องกลัวนะคะ” มีนกระซิบตอบพร้อมจูงมือสาวน้อยเข้าไปแนะนำให้รู้จักกับพี่ปรางค์ เจ้าของหนังสือที่เธอทำงานอยู่ด้วย
“ฟ้าจ๊ะนี่พี่ปรางค์ เจ้านายพี่จ๊ะ พี่ปรางค์คะ นี่ฟ้าน้องสาวมีนค่ะ” มีนแนะนำให้ทั้งฟ้าและปรางค์รู้จักกัน
“น้องสาวจริงๆ เหรอมีน ตอนแรกพี่เห็นนึกว่าดาราหน้าใหม่ซะอีก สวยมากค่ะ” พี่ปรางค์รับไหว้ฟ้าพร้อมกับหยอกมีนไปในตัว และสุดท้ายยังเอ่ยชมฟ้าอีก
“ขอบคุณค่ะ” ฟ้าเอ่ยหลังจากยกมือไหว้พี่ปรางค์แล้วได้ยินคำชม
“เคยถ่ายปกเล่มไหนยังล่ะมีน จีบมาถ่ายของเราหน่อยซิ รับรองดังแน่ๆ” พี่ปรางค์พูดยิ้ม ๆ
“น้องเค้ายังไม่เคยถ่ายอะไรหรอกค่ะ เรียนอย่างเดียว” มีนตอบพร้อมชำเลืองดูหน้าฟ้า
“สนใจเข้าวงการบันเทิงไหมจ๊ะฟ้า พี่จะได้ให้มีนเค้าช่วยดันให้” ปรางค์หันมาถามฟ้า
“คงยังค่ะตอนนี้เรียนค่อนข้างหนักค่ะ แต่ถ้ายังไงจะบอกพี่มีนค่ะ” ฟ้าอ้อมแอ้มตอบ พร้อมชำเลืองมองหน้ามีน
มีนถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะลึกๆ แล้ว เธอไม่อยากให้ฟ้าเข้ามาในวงการนี้ เธอรู้ว่ามันหนักมากสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฟ้า ปรางค์มองหน้ามีนแล้วก็มองหน้าฟ้าแบบรู้สึกเสียดาย ฟ้าสวยอาจไม่ใช่คนสวยมาก แต่ใบหน้าที่ดูดีดวงตากลมโตมันทำให้ฟ้าดูมีเสน่ห์มาก ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังชอบเลย เธอไม่ปล่อยสาวน้อยคนนี้ให้หลุดมือไปแน่ๆ ต้องให้มาสวยเด่นอยู่บนปกหนังสือเธอให้ได้ ปรางค์คิดอย่างมุ่งมั่น
“ฟ้าจ๊ะไปหาอะไรทานก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอตัวมีนแป๊บหนึ่งนะจ๊ะ มีนขอคุยด้วยหน่อยสิ” ปรางค์บอกฟ้าและหันมาทางมีน
“พี่ปรางค์มีอะไรจะคุยกับมีนเหรอคะ” มีนถามเมื่อเห็นฟ้าเดินออกไปแล้ว แต่ปรางค์ก็เอาแต่มองตามฟ้าไป
“ก็เรื่องฟ้าแหล่ะไม่ใช่น้องจริงๆ ใช่ไหม” ปรางค์พูดเพราะรู้จักมีนดีในรสนิยมที่เป็นหญิงรักหญิงของเธอ
“ค่ะ” มีนตอบรับเบาๆ
“น้องเค้าเด็กกว่าเรามากเลยนะ ระวังจะโดนเด็กหลอกเอานะขี้เกียจปลอบว่ะ” ปรางค์พูดยิ้มๆ เพราะตอนนั้นที่นุ่นทิ้งมีนไป มีนเสียใจซะจนไม่เป็นอันทำงานทำการ ก็มีปรางค์นี่แหล่ะที่ต้องคอยปลอบใจมีน คอยพูดคอยดึงให้มีนดีขึ้น จนเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้
“ทำใจไว้แล้วค่ะพี่” มีนบอกเบาๆ
“เออ...ให้มันจริงเหอะ แต่พี่พูดจริงนะเรื่องอยากให้น้องมาขึ้นปกเราน่ะ พี่อยากลองหานางแบบ หน้าใหม่ๆ ไม่เคยลงที่ไหนเลยแบบนี้ แค่ถ่ายหนังสือใช้เวลาไม่นาน ต้อนรับปีที่ 3 ของเราไง พี่อยากลองทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ดู ช่วยพูดหน่อยซินะ” ปรางค์กล่อมมีนให้คล้อยตาม
“จะลองดูค่ะพี่ ไม่รู้จะสำเร็จหรือเปล่า เห็นว่าแม่หวงมาก” มีนตอบแบบเกรงใจเมื่อเห็นปรางค์ดูจะจริงจังมาก
“อื้อ...พี่รู้ถ้ามีนรับปากยากแค่ไหนก็สำเร็จ เว้นไว้แต่มีนจะหวง” ปรางค์ยังกดดัน
“ค่ะพี่ งั้นมีนขอตัวไปดูเค้าก่อนนะคะ ไม่รู้จักใครซะด้วย” น้ำเสียงมีความกังวล
“เออไปเหอะ โน่นพวกล้อมหน้าล้อมหลังใหญ่แล้ว ไอ้พวกนี้ก็จริงๆ เล้ย เห็นคนสวยไม่ได้หางมันโผล่กันเป็นแถว” พี่ปรางค์บ่นใหญ่เมื่อเหลือบไปเห็น พวกผู้ชายกำลังรุมจีบฟ้าที่ยืนเด่นอยู่คนเดียว
มีนหันไปตามคำพูดของปรางค์ รีบก้าวยาวๆ แทบจะเป็นวิ่งไปหาฟ้า เมื่อเห็นว่าฟ้ากำลังยืนหน้าซีดอย่างตกใจอยู่กลางวงล้อมของพวกผู้ชายที่เห็นคนสวยไม่ได้
“ฟ้าอยู่นี่เองพี่ตามหาแทบแย่” มีนแหวกวงล้อมไอ้พวกผู้ชายพวกนั้นเข้าไปจับมือฟ้าไว้ ก่อนจะหันไปดูหน้าผู้ชายพวกนั้น
“เอ้า...!! พี่มีนน้องเค้ามากับพี่เหรอครับ เห็นยืนอยู่คนเดียวพวกผมก็เลยมาคุยเป็นเพื่อน” หนึ่งในนั้นรีบพูดเมื่อเห็นหน้ามีน พวกนี้เป็นพนักงานฝ่ายศิลป์ ที่ทำงานอยู่ที่บริษัทเดียวกันกับมีนนั่นเอง
“เออ...ขอบใจ นี่ฟ้าน้องพี่เอง” มีนบอกเสียงแข็ง เพราะรู้นิสัยไอ้พวกลูกน้องดีที่เห็นผู้หญิงสวยๆ ไม่ได้
“ไปค่ะฟ้า เดี๋ยวพี่พาไปนั่ง ขอโทษนะที่ปล่อยให้ฟ้าอยู่คนเดียว” มีนบอกฟ้าอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นว่าฟ้ายังตกใจอยู่ เพราะมือที่มีนจับเย็นเฉียบ ฟ้าไม่พูดอะไรนอกจากเดินตามมีนไปเงียบๆ จนถึงโต๊ะที่มีลูกน้อง สาวๆ ของมีนนั่งกันอยู่ ซึ่งส่วนใหญ่ฟ้ารู้จักเพราะเคยไปหามีนที่ออฟฟิศบ่อยๆ ฟ้ายกมือไหว้ทุกคนอย่างรู้จักมารยาท
ฟ้านั่งมองมีนเงียบๆ เห็นคุยกับคนนั้นคนนี้ มีคนแวะเวียนมาทักทายมากมายไปหมด จนฟ้าชักจะเวียนหัวแทน
มีนขับรถเงียบๆ คิดถึงคำพูดของปรางค์แล้วให้หนักใจกับสิ่งที่ปรางค์ขอให้ทำ ตัวเธอเองก็ไม่อยากให้ฟ้าทำแต่ในเมื่อมันเป็นงานในความรับผิดชอบ
“เฮ้อ...!!!” มีนถอนหายใจทำลายความเงียบขึ้นมา
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ ถอนหายใจดังเชียว” ฟ้าหันไปตามเสียงนั้นแทบจะทันที
“เปล่า...หายใจเข้ามานานแล้วก็เลยอยากถอนมั่ง...” มีนพูดยิ้มๆ
“อย่างนี้มันต้องถอนๆ ๆ” ฟ้าแกล้งร้องเพลงที่ฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมือง มีนหัวเราะขำกับท่าทางที่ฟ้าแกล้งแหย่ให้เธอได้หัวเราะ หันไปมองเสี้ยวหน้าของคนรัก สดใสร่าเริงสมวัยไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องคิดมากเหมือนคนทำงาน เธออยากให้ฟ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปจัง
“ฟ้ารักพี่นะคะ” พร้อมเอนตัวมาหอมแก้มมีนเบาๆ
“เวลาพี่มีเรื่องไม่สบายใจ ฟ้าก็อยากช่วยแบ่งเบาบ้าง แต่ฟ้าคงไม่สำคัญพอที่พี่จะแบ่งปัน” ฟ้าแกล้งตีหน้าเศร้าก็อยากมาเครียดใส่เค้าก่อนทำไมล่ะ
“สำคัญซิค่ะ สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดเลย เพียงแต่ไม่อยากให้ฟ้ามาเป็นกังวลด้วยเท่านั้นเอง” มีนบอกฟ้าอย่างแคร์ในความรู้สึก พร้อมบีบมือคนรักแน่นอย่างจะให้มั่นใจในคำพูด
“ไม่รู้ล่ะ บอกมาว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร” ฟ้าทำเสียงขู่
“แหม...!! อย่าขู่สิ ดูซิสั่นไปหมดแล้ว” มีนแกล้งยั่วแล้วขยับไปหอมแก้มคนที่ยังกอดอกขู่ฟ่อๆ
“ไม่ต้องเลยแล้วนี่...นี่ ขับรถอยู่ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุหรอก” ฟ้าเอะอะเสียงดัง
“เอ้า...!!! คุณนายไม่ได้ดูอะไรเลย เอาแต่ขู่ ถึงแล้วจ๊ะลงได้แล้ว” มีนหัวเราะขำๆ กับท่าทางของฟ้า
มีนเหลือบมองคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟา ตั้งแต่เข้าห้องมาเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา งอนไม่เลิกมีนเดินเข้าไปนั่งเบียดใกล้ๆ ฟ้าขยับหนี มีนขยับตามพร้อมกอดแน่นกันฟ้าขยับหนี แกล้งกอดรัดแน่นๆ พร้อมจูบแก้มแรงๆ
“หายงอนได้หรือยังคะคนดี” มีนออดอ้อน ฟ้ายังเงียบทั้งๆ ที่หายงอนตั้งนานแล้ว แต่อยากแกล้งมีนเล่น เลยยังนั่งตัวแข็งไม่ยอมโอนอ่อนตามแรงกอดรัดของมีน
“เอา...พี่ยอมแล้วจ๊ะที่รัก บอกก็ได้ที่ไม่สบายใจก็เรื่องของฟ้านะแหล่ะ”
“ฟ้าไปทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจ ตอนไหน” เสียงยังแข็ง
“ฟ้าจำที่พี่ปรางค์พูดกับฟ้าได้ไหมล่ะ เรื่องที่อยากให้ฟ้าถ่ายปกหนังสือนะ”
“จำได้” เสียงเริ่มอ่อน
“นั่นแหล่ะพี่ปรางค์เค้าให้พี่มาคุยกับฟ้า คือพี่ปรางค์เค้าอยากได้ฟ้าไปถ่ายจริงๆ นะ พี่หนักใจจัง”
“ทำไมคะ”
“ก็ใจจริงๆ พี่ไม่อยากให้ฟ้าเข้าวงการ มันอันตรายรอบด้านพี่เป็นห่วง แล้วก็พี่กลัวเสียฟ้าไป” มีนบอกถึงความกังวลที่มีอยู่ในใจเธอให้ฟ้าได้รับรู้
“จริงเหรอคะ” ฟ้าอมยิ้มเพิ่งเข้าใจว่าจริงๆ แล้ว มีนกลัวเสียเธอไปนี่เอง
“ดูถูกฟ้าเหรอหาว่าฟ้าหลงแสงสีเหรอ” ฟ้าแกล้งโวยใส่มีน
‘ดูหล่อนยังหาเรื่องไม่เลิก เด็กหนอเด็กเอาแต่ใจ’ มีนคิด
“เป็นห่วง เข้าใจกันบ้างสิ” มีนเน้นเสียงแบบเริ่มมีอารมณ์ คนอุตส่าห์เป็นห่วงชักโมโหเหมือนกัน มีนเลยเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำดับอารมณ์ร้อนซะเลย ฟ้าได้แต่มองตามทำตาปริบๆ พอมีนเอาจริงเอาจังดูน่ากลัวเหมือนกัน ทำให้ฟ้าเริ่มรู้สึกผิดที่เอาแต่ใจทำให้มีนโกรธ เริ่มรู้สึกเสียใจหงอยๆ ไปเหมือนกัน
มีนอาบน้ำเสร็จออกมา เหลือบเห็นฟ้ายังนั่งจ่อมอยู่ที่เดิม เพราะความเป็นผู้ใหญ่กว่า ทำให้มีนเดินเข้าไปหาลูบผมฟ้าเบาๆ
“หิวไหมเดี๋ยวพี่อุ่นนมให้ทานเอาไหมจ๊ะ” น้ำเสียงอ่อนลงทำให้คนฟังถึงกับตาร้อนผ่าว
“ขอบคุณค่ะ ฟ้าไม่หิว พี่มีน...ฟ้าขอโทษที่ดื้อกับพี่นะคะ” ฟ้าโอบกอดคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างเสียใจ งอนง้อ
“ไปอาบน้ำสิ จะได้สบายตัวแล้วค่อยคุยกันนะคะคนดี” มีนโอบกอดฟ้าอย่างปลอบใจ
ฟ้าอาบน้ำเสร็จออกมา ก็เห็นมีนนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเลยเข้าไปนอนข้างๆ กอดแน่นๆ หอมแก้มมีนอย่างออดอ้อน มีนเลยต้องวางหนังสือที่อ่าน หันมาสนใจคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะงอนอีก มีนกอดตอบและจูบแรงๆ ที่ปากอวบอิ่มที่ช่างออดอ้อนนัก
“ฟ้าคิดว่าไงจ๊ะ เรื่องที่เราคุยกันน่ะ” มีนเอ่ยถามก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“ฟ้าแล้วแต่พี่เห็นสมควรค่ะ ถ้าพี่เห็นว่าฟ้าควรทำ ฟ้าก็จะทำค่ะ พี่มีนต้องไปคุยกับแม่เอาเองนะคะ แล้วพี่ไม่ต้องกลัวว่าฟ้าจะเสียคนนะคะ ฟ้าโตแล้วดูแลตัวเองได้ แล้วก็ไม่มีวันจะเปลี่ยนใจไปจากพี่หรอก ฟ้ารักพี่มากนะคะ” บอกพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น เหมือนเป็นคำมั่นสัญญา
“จ้า...แม่คุณโตแล้วจริงๆ นะแหล่ะดูซิเต็มไม้เต็มมือไปหมด” มีนอดที่จะหัวเราะกับคำพูดที่พยายามจะเป็นผู้ใหญ่ของคนรัก พร้อมกับมือที่วางแปะไปบนหน้าอกที่เต่งตึงนั้น พร้อมบีบคลึงเบาๆ
เมื่อมีความเข้าใจกัน อารมณ์เสน่หาก็บังเกิด....เมื่อมันเกิดก็เป็นหน้าที่ของสองคนต้องช่วยกันดับมัน ก่อนที่ความร้อนแรงของไฟเสน่หาจะเผาคนทั้งสองให้มอดไหม้...
ข่าว
