ตอนที่ ๑๕
สายธารยืนมองอิงฟ้าที่นอนหลับอยู่ที่โซฟาหน้าห้องส่งอย่างเอ็นดู ก่อนจะสะกิดเรียกให้ตื่น
'บอกแล้วว่าอย่ามา ดูซิมานอนหลับหลังขดหลังแข็ง อิงจ๋า...ตื่นได้แล้วจ๊ะ"
"หือ...อื้อ..." มีเพียงเสียงที่ขานรับ แต่คนที่นอนยังไม่ยอมลืมตา แล้วก็เงียบเสียงไปนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม สายธารได้แต่ส่ายหัว เอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้าง ดึงตัวให้ลุกขึ้นจากโซฟา
"ลุกได้แล้วจ๊ะกลับบ้านกัน เป็นสาวเป็นแส้นอนขี้เซาจัง" บ่นไม่จริงจังนัก อิงฟ้าที่ตื่นตั้งแต่ตอนที่ถูกปลุกครั้งแรกแล้ว แต่แกล้งหลับต่อ อมยิ้มอยากรู้ว่าสายธารจะทำยังไง ถ้าเธอไม่ยอมตื่น
"ลุกได้แล้ว รู้นะว่าตื่นแล้ว เดี๋ยวก็ทิ้งให้นอนอยู่ที่นี่ซะเลย"ตีแขนอิงฟ้าเบาๆ อย่างมันเขี้ยว เมื่อเหลือบเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้น
"โอ๊ย...ใจร้ายอ่ะ" อิงฟ้าแกล้งร้องเสียงดัง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะลุกยืนอย่างกระฉับกระเฉง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
"ทำไมมาหลับแบบนี้ล่ะค่ะ...วันหลังไม่ให้มาด้วยแล้ว"สายธารต่อว่าในขณะที่เดินไปที่จอดรถ
"อิงนอนฟังเสียงพี่ทุกคืน คงจะชินเลยเผลอหลับไป อิงขอโทษนะคะ คราวหน้าอิงไม่หลับแน่ๆ อย่าห้ามอิงเลยนะคะ อิงอยากอยู่ใกล้ๆ พี่นี่นา"อิงฟ้ากอดแขนแนบหน้าออดอ้อน
"มาลำบากเปล่าๆ นอนอยู่บ้านสบายกว่า พี่ทำงานเสร็จแล้วไปหาอิงที่บ้านก็ได้"บอกน้ำเสียงจริงจัง
"จ้า...ไม่มาก็ไม่มา" อิงฟ้ายอมแต่โดยดี 'วันหลังค่อยอ้อนใหม่ก็ได้' เธอบอกกับตัวเอง พร้อมใบหน้ายิ้มกริ่มที่สายธารไม่ทันได้เห็น
กลางดึกถนนค่อนข้างโล่ง รถวิ่งเหลือน้อยลง สายธารใช้เวลาครึ่งหนึ่งของขามา ก็ถึงบ้านอิงฟ้าอย่างรวดเร็ว
“เอ๊...ทำไมไฟในร้านยังเปิดอยู่ สงสัยจิตราคงจะลืมปิดไฟแน่ๆ เลยค่ะ”อิงฟ้าตั้งข้อสงสัย
“จิตราอาจจะรอเราอยู่ก็ได้นะคะ”
“ปกติไม่เคยรอนะคะ”อิงฟ้ารู้สึกผิดปกติ รีบสาวเท้าก้าวเร็วๆ เปิดประตูเข้าไปในร้าน สิ่งที่เธอมองเห็นคือจิตรานั่งอยู่กับพื้นพิงหลังกับโต๊ะอย่างทอดอาลัย และที่สำคัญจิตรากำลังร้องไห้อย่างหนัก
“จิตราเธอเป็นอะไร”อิงฟ้าร้องทักอย่างตกใจ กับสภาพของเพื่อนที่เห็น
“อิง...”จิตราเงยหน้ามองเพื่อน พูดได้เพียงเท่านั้น แล้วโผเข้ากอดเพื่อนร่ำไห้สะอึกสะอื้น อิงฟ้าหันมองหน้าสายธารด้วยความสงสัย ก่อนจะลูบผมยาวสลวยของเพื่อนรักอย่างปลอบประโลม
“จิตรา...เป็นอะไรบอกฉันซิ เธอเป็นแบบนี้ฉันใจไม่ดีเลย บอกฉันซิ”อิงฟ้าโอบกอดจิตรา ลูบหลังเพื่อนเบาๆ หวังว่าสัมผัสและอ้อมกอดของเธอ จะทำให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น สายธารเฝ้ามองกิริยาเหล่านั้นที่เธอไม่เคยเห็น อย่างรู้สึกดีในการกระทำของอิงฟ้า
“อิง...พี่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ เผื่อจิตราเค้าอยากคุยกับอิงตามลำพัง” อิงฟ้าเพียงหันมาพยักหน้าให้ อย่างเข้าใจเจตนาของคนรัก
“จิตราบอกฉันได้หรือยัง เธอเป็นอะไรกันแน่”อิงฟ้าจับไหล่ของเพื่อนให้ห่างออกจากตัวเธอ พร้อมกับจ้องมองหน้ารอคำตอบ จิตราเช็ดน้ำตาก้มหน้าอยู่ที่พื้น พยายามระงับสติอารมณ์อย่างเต็มที่ หากพอเงยหน้าอีกทีน้ำตาอุ่นๆ กลับเอ่อคลอ
“เป็นอะไรไป...?”ทอดเสียงนุ่ม...อ่อนโยน แววตาห่วงกังวล และกิริยาโอบปลอบของอิงฟ้าทำให้จิตราใจชื้น
“มิค...มิคเค้ามีคนอื่น”น้ำเสียงของจิตราเศร้าหมอง ช่วงท้ายประโยคเริ่มพร่าเครือ เพราะแรงสะอื้น อิงฟ้าปล่อยให้เพื่อนได้ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่ มือเธอเกาะกุมมือเพื่อนไว้อย่างให้กำลังใจ โดยปราศจากคำพูดใดๆ สักพักจิตราก็หยุดสะอื้น เหลือไว้เพียงดวงตาที่อ่อนโรย และเสียงถอนหายใจที่รานรอน
“มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอรู้ได้อย่างไร”อิงฟ้าค่อยๆ ถามอย่างแผ่วเบา เมื่อจิตรามีท่าทางดีขึ้น
“ผู้หญิงคนนั้น เค้ามาที่ร้านมิค แล้ว...แล้วเค้าบอกว่าคบกันได้เดือนหนึ่งแล้ว...”จิตราเริ่มเล่าให้อิงฟ้าฟังด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
“แล้วมิคว่ายังไง”อิงฟ้าถามถึงตัวต้นเหตุ อย่างกรุ่นโกรธ
“เค้า...บอก...ขอโทษ...”เสียงที่เอื้อนเอ่ยอ่อนล้า ผิดหวังเศร้าโศกอย่างเห็นได้ชัด
“เราผิดตรงไหน เราไม่ดีอย่างไร เราแก่ไปใช่ไหม มิคถึงได้ทำกับเราอย่างนี้” จิตราพรั่งพรูความผิดหวังเสียใจออกมา พร้อมกับร่ำไห้สะอื้นหนักอย่างเจ็บปวด กับการถูกคนรักหักหลัง
“ไม่ใช่หรอกจิตรา อย่าโทษตัวเองแบบนี้ ต้นเหตุมันไม่ได้เกิดจากตัวเธอเองหรอก ถ้ามันจะผิดก็คือมิค ผิดที่เค้ารักเธอไม่มากพอ ผิดที่เค้าไม่รู้จักหยุดเองต่างหาก” อิงฟ้ารู้สึกโกรธแค้นมิค คนที่เป็นต้นเหตุ แห่งความเสียใจของเพื่อนรัก
“เราคงดีไม่พอสำหรับเขา...”จิตราเอ่ยออกมาอย่างเศร้าซึม เนิ่นนานจนล่วงเข้าสู่วันใหม่ ที่อิงฟ้าเฝ้าปลอบประโลมใจเพื่อนให้หายจากทุกข์โศก ทั้งยกเหตุและผลมาพูดคุยกัน จนจิตรารู้สึกดีขึ้น และยอมรับกับความจริงที่เธอต้องเผชิญ แม้มันจะเจ็บปวดมากขนาดไหน เธอจะต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ จิตราเงยหน้ายิ้มหมองให้เพื่อนรัก พร้อมกับจับกุมมือขอบคุณที่ยามอ่อนล้าเสียใจ อิงฟ้าก็ยังไม่ทิ้งเธอไปไหน...
“อิง ขอบคุณนะเพื่อน ฉันดีใจที่มีเธอเป็นเพื่อนว่ะ”จิตราโอบกอดอิงฟ้าแนบแน่น
“อื้อ...ฉันก็ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ ผู้ชายคนเดียวปล่อยมันไปเหอะ สวยๆ อย่างเธอหาใหม่ได้อยู่แล้วเพื่อน”อิงฟ้าตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ตีหนึ่งแล้ว...เธอไปดูแลพี่ธารเถอะ ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอเป็นห่วง ฉันก็จะไปนอนซะที บ้าพอแล้ว...”จิตรายิ้มให้เพื่อนอย่างฝืดๆ แต่อิงฟ้าก็รู้สึกดี ที่ยังเห็นรอยยิ้มของเพื่อนที่เธอรัก
“ไม่ห่วงเธอแล้วจะให้ห่วงใครล่ะ เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนี่นา...อย่าคิดมากนะ”อิงฟ้ายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอน ที่คนอันเป็นที่รักของเธอรออยู่
“พี่ธาร ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทิ้งให้อยู่คนเดียว”อิงฟ้าเอ่ยบอก เมื่อเข้ามาเจอสายธารอาบน้ำเสร็จแล้วนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะพี่เข้าใจ แล้วจิตราเป็นยังไงบ้าง”สายธารถามอย่างห่วงใย แม้ว่าเธอไม่ได้สนิทสนมกับจิตรามากนัก แต่ก็รู้จักในฐานะเพื่อนของคนที่เธอรัก มานานพอสมควร
“อกหักค่ะ...มิคเค้ามีคนอื่นแบบไม่มีวี่แววมาก่อน จิตราก็เลยช็อค...”อิงฟ้าบอกเล่าเสียงแผ่วเศร้า ด้วยความสงสารเพื่อน
“เหรอคะ...พี่ว่าอิงไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวค่อยมาคุยกัน”สายธารบอกคนรัก พร้อมกับลูบผมเบาๆ อย่างห่วงใย
“พี่ธารจ๋า...ขอกอดหน่อยค่ะ”อิงฟ้าอาบน้ำเสร็จออกมาประจบออดอ้อน ซุกตัวเข้าสู่อ้อมกอดของคนรัก ซึ่งอ้าแขนให้อย่างเต็มใจ
“สงสารจิตราจังค่ะ...”อิงฟ้าพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของสายธาร
“สงสารได้ แต่อย่าทำหน้าเศร้าให้เพื่อนเห็นนะคะ อิงต้องเข้มแข็ง แล้วก็เป็นกำลังใจให้เค้า ถ้าอิงเศร้าตามไปด้วยมันจะยิ่งแย่นะ”สายธารบอกพร้อมกับกอดกระชับ คนที่อยู่ในวงแขนแนบแน่นขึ้น
“ค่ะ...อิงรักพี่ธารนะคะ อยู่กับอิงนานๆ นะ อย่าทิ้งอิงไปเหมือนมิคนะคะ”อิงฟ้าออดอ้อนเสียงหวาน
“พี่จะทิ้งหัวใจของพี่ไปได้อย่างไรกัน ว่าแต่อิงเหอะ มาทำให้พี่รักแล้วอย่าเลิกรักพี่นะคะ อิงยังเด็กมีเวลาอีกเยอะ อาจจะเจอใครที่ถูกใจอีกมาก แต่พี่แก่แล้ว... ต้องเป็นพี่ซิที่จะต้องกลัวอิงทิ้งพี่”สายธารหอมแก้มคนที่อยู่ในวงแขนอย่างแสนรัก
“อื้อ...ไม่ทิ้งหรอกค่ะ อย่ามาพูดเรื่องอายุกับอิงนะคะ จำได้ไหมกว่าพี่จะรักอิงได้ อิงต้องตามจีบพี่ตั้งนาน กว่าพี่จะใจอ่อนยอมเป็นของอิง”อิงฟ้ายิ้มกริ่ม ลืมเรื่องเศร้าหมองของจิตราไว้ข้างหลัง
“อื้อ...ยอมเป็นของอิงเลยเหรอ พูดไม่อาย...”สายธารเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะขำกับคำพูดของอิงฟ้า ทาบริมฝีปากบางลงบนหน้าผากของคนช่างพูด
“ก็มันจริงนี่ค่ะ ...กว่าจะมีวันนี้ อิงต้องวิ่งหาพี่ตลอดเลย”บอกอย่างอายๆ เมื่อถูกสายธารล้อ
“โอ๋ๆ...มาค่ะพี่จะชดเชยให้...พี่จะกอดอิง จะรักอิงให้อิงเบื่อไปเลยดีไหม”กระชับเรียวแขนกอดแนบแน่นกว่าเดิม
“ไม่มีวันเบื่อหรอกค่ะ อิงรักพี่มากนะคะ”อิงฟ้าพร่ำบอกความรู้สึกของตัวเอง แล้วกอดตอบแนบแน่นไม่แพ้กัน ทั้งสองคนต่างอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน อย่างเป็นสุข
“นอนนะคะคนดี พี่จะกอดอิงไว้ทั้งคืน ไม่ปล่อยเลย พรุ่งนี้อิงจะต้องเป็นที่พึ่งปลอบประโลมใจให้จิตรา เพื่อนมีค่าก็ตอนทุกข์นี่แหล่ะ เป็นกำลังใจให้เพื่อนนะคะ”ก่อนจะไล้ริมฝีปากจูบระเรื่อยไปทั่วใบหน้าของคนรัก ประหนึ่งจะถ่ายทอดกำลังใจให้ อิงฟ้าหลับตาพริ้มซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น อย่างรู้สึกดีกับการกระทำนั้น พรุ่งนี้ตื่นมาเธอเชื่อว่าเธอจะมีพลัง จัดการกับปัญหาทุกอย่างที่ถาโถมเข้ามา...
เหมือนมีความกังวลในใจ อิงฟ้าลืมตาตื่นเช้ากว่าทุกวัน เธอรู้สึกถึงความหนักของแขน ที่พาดทับโอบกอดตัวเธอไว้ สายธารทำตามคำพูด กอดเธอไว้ไม่ปล่อย ความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจกับสิ่งเล็กๆ ที่คนรักทำให้ ช่างยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของเธอเหลือเกิน เธอยิ้มพราวกับเช้าวันใหม่ ขมวดคิ้วสงสัยถึงความเงียบเชียบ ‘ปกติจิตราจะต้องเปิดเพลงดังลั่นในเวลานี้ เป็นอะไรไปหรือเปล่า’ อิงฟ้าอดคิดเป็นห่วงเพื่อน ค่อยๆ ยกแขนสายธารออกอย่างแผ่วเบา แต่กระนั้นก็ทำให้คนที่นอนไวลืมตาตื่นจนได้
“ไปไหนแต่เช้าน่ะอิง...”คำถามงัวเงียอย่างคนง่วงงุนเต็มที
“จะลงไปดูจิตราหน่อยค่ะ รู้สึกจะเงียบผิดปกติ พี่ธารนอนต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวอิงมานะคะ”หอมแก้มคนนอนเบาๆ ก่อนลุกออกมาคว้าเสื้อคลุมสวมทับชุดนอนบางเบา เดินลงไปด้านล่างทั้งๆ ที่หัวยังฟูฟ่อง แต่เธอก็ไม่ได้สนใจใดๆ มากกว่าความเป็นห่วงเพื่อนรัก
เดินลงมาด้านล่าง เห็นประตูหน้าร้านยังปิดสนิท เดินเข้าไปด้านใน มองเห็นจิตรากำลังทำความสะอาดร้านอยู่เงียบๆ อิงฟ้าถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก ที่มองเห็นเพื่อนรักไม่ได้เป็นอะไร
“อ้าวอิงทำไมลงมาแต่เช้า...”เงยหน้าร้องทักอย่างแปลกใจ
“เป็นห่วงเธอนะสิ เห็นเงียบผิดปกติ ก็เลยลงมาดู ปกติเห็นเปิดเพลงดังลั่นแล้ว”อิงฟ้าบอกถึงสาเหตุ เมื่อเดินเข้ามาใกล้
“อ๋อ... เกรงใจพี่ธารน่ะ เมื่อคืนก็นอนตั้งดึก ก็เลยไม่ได้เปิด อยู่เงียบๆ บ้างก็ดีนะ ได้คิดอะไรๆ ด้วย”
"เธอโอเคหรือเปล่า"อิงฟ้าถามเพื่อนอย่างห่วงใย จิตราใบหน้าดูหมอง ตาบวมเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
"อื้อ...โอเคแล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งกันมากมาย บางที...ระหว่างฉันกับมิค...อาจจะไม่ใช่ความรักหรอก คงแค่ถูกใจน่ะ" จิตราบอกพร้อมกับฝืนยิ้มให้เพื่อน สีหน้าดีขึ้น
"ดีแล้วล่ะ เห็นแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย พี่ธารเค้าก็เป็นห่วงเธอนะ เมื่อคืนก็รอไม่ยอมนอน"
"ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง ฝากขอบคุณพี่เค้าด้วยล่ะกัน"
"อื้อ...เดี๋ยวฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ"
"เออ...ตามสบายนะ ไม่ต้องรีบล่ะ พี่ธารมาอยู่ด้วยทั้งที"ยังอดที่จะล้อเพื่อนไม่ได้ แต่มันก็ทำให้เธอสามารถยิ้มออกมาได้บ้าง
อิงฟ้าเข้าห้องมาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นสายธารอาบน้ำเสร็จแล้ว ในขณะที่เธอคิดว่าน่าจะนอนหลับสบายอยู่บนที่นอน
"อ้าวพี่ธารทำไมรีบตื่นล่ะค่ะ จะรีบไปไหนเหรอ หรือว่าพี่มีงานคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เมื่อวานป้านิดโทรมา พูดแปลกๆ แต่ไม่ได้บอกอะไร พี่เลยว่าจะกลับบ้านไปดูแกหน่อย บางทีป้านิดเค้าจะเกรงใจพี่จนไม่กล้าพูดอะไร"สายธารอธิบายยืดยาวให้คนขี้สงสัยเข้าใจ
"อ๋อ ...งั้นเดี๋ยวอิงไปส่งค่ะ ขอไปชงกาแฟให้พี่ก่อน แล้วค่อยขึ้นมาอาบน้ำ ไม่รู้ว่าพี่ตื่นแล้วเลยไม่ได้ชงมาให้ รออิงแป๊ปเดียวค่ะ"อิงฟ้าบอกอย่างร้อนรน ก่อนจะหันหลัง แต่กลับถูกสายธารคว้าข้อมือไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะลงไป
"อิงไม่ต้องลงไปหรอก เดี๋ยวพี่ลงไปชงเอง อิงอาบน้ำเถอะ พี่ไปรออยู่ข้างล่างเลยล่ะกันนะคะ"บอกพร้อมกับหอมไปบนแก้มนวล ทั้งซ้ายและขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินลงไป ปล่อยให้อิงฟ้ายืนงงกับความรวดเร็วของเธอ ก่อนจะยิ้มกว้างเดินเข้าห้องน้ำไป
"อรุณสวัสดิ์จ๊ะจิตรา"สายธารเอ่ยทักทายเพื่อนของคนรัก เมื่อลงมาเจอจิตราในครัวเล็กๆ ของบ้านอิงฟ้า
"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ธาร ทำไมตื่นเช้าจังอ่ะค่ะ จะไปไหนกัน"ทักตอบอย่างแปลกใจ
"อ๋อพี่มีธุระที่บ้านนิดหน่อยจ๊ะ รออิงอาบน้ำอยู่เลยมาหากาแฟดื่มหน่อย"
"ตามสบายเลยค่ะพี่ ให้จิตราชงให้ไหม มีขนมปังนะคะ พี่ธารชอบแบบไหนค่ะ ปิ้งไหมเดี๋ยวจัดการให้"เข้ามาอาสาช่วยอย่างกระตือรือร้น ทำให้สายธารยิ้มอย่างรู้สึกดี ที่เพื่อนอิงฟ้าต้อนรับเธอเป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่กำลังมีเรื่องทุกข์ใจ
"พี่ชงเองดีกว่าค่ะ จิตราช่วยปิ้งขนมปังให้หน่อยล่ะกันจ๊ะ เผื่ออิงด้วยนะคะ"บอกจิตราในขณะที่ง่วนอยู่กับการชงกาแฟของตัวเองกับอิงฟ้า
"ห่วงกันจังนะคะ น่าอิจฉาอิงจริงๆ เลยค่ะ"พูดออกไปใบหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด สายธารเอื้อมมือไปตบบ่าจิตราเบาๆ อย่างเห็นใจ
"คนน่ารักอย่างจิตรา เดี๋ยวก็ได้เจอคนดีๆ ค่ะ"
"ไม่รู้ตอนนี้เค้ามัวแต่ไปแวะเที่ยวเล่นที่ไหนนะคะ ถึงยังไม่มาสักที"จิตราพูดกลั้วหัวเราะอย่างรู้สึกดีขึ้น
"คุยเรื่องอะไรกันอยู่จ๊ะ หัวเราะร่วนเชียว"เสียงอิงฟ้าทักมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่ตามเข้ามา
"คุยเรื่องเนื้อคู่ฉันจ๊ะ ไม่รู้ตอนนี้ไปหลงระเริงอยู่แถวไหน"จิตราหันมาตอบเพื่อนยิ้มๆ
"นี่ค่ะของอิง"สายธารยื่นถ้วยกาแฟให้ อิงฟ้ารับมาพร้อมกับยกขึ้นดื่ม ยิ้มร่าอย่างรู้สึกดี
"ขอบคุณค่ะ อื้ม...ไม่เคยดื่มกาแฟที่ไหนอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ"คำชมทำเอาสายธารยิ้มกว้าง
"แหม...น้อยๆ หน่อยเพื่อน เห็นใจคนเพิ่งอกหักบ้างเหอะ ตาจะร้อนเป็นไฟอยู่แล้ว"จิตราแกล้งโวยวายเสียงดัง พร้อมเสียงหัวเราะ
"งั้นเราไปกันเลยดีไหม ก่อนที่ไฟจะลุกท่วมตัวจิตรา พี่ขอยืมตัวอิงหน่อยนะคะ"สายธารบอกหลังจากนั่งยิ้มฟังเพื่อนรักหยอกล้อกัน
"ไปค่ะ ไปส่งพี่ธารแล้วจะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนนะจ๊ะเพื่อนรัก"บอกเพื่อนก่อนจะคล้องแขนสายธารเดินออกไป จิตรามองตามหลังเพื่อน วูบหนึ่งรู้สึกอิจฉาเพื่อนขึ้นมาจริงๆ ก่อนจะหันมาเก็บถ้วยกาแฟไปล้าง เพื่อที่จะไม่ต้องคิดมาก
ไม่นานนักรถของอิงฟ้าที่มีสายธารเป็นคนขับ ก็มาจอดที่หน้าบ้านของสายธาร
“อิงจะเข้าไปในบ้านหรือเปล่าจ๊ะ”สายธารหันมาถามคนที่นั่งข้างๆ
“อือ...ไม่ดีกว่าค่ะ อิงจะต้องรีบไปเคลียร์เรื่องรูปให้เรียบร้อย แล้วก็...ช่วงนี้ไม่อยากทิ้งจิตราให้อยู่คนเดียว แต่ว่าอิงคิดถึงพี่จังเลย คืนนี้พี่ทำงานเสร็จแวะนอนบ้านอิงได้ไหม...น๊า นะคะ”อิงฟ้าอยากอยู่ใกล้ๆ คนรัก แต่ก็ห่วงงานและเพื่อนที่เพิ่งจะอกหัก
“พี่ไม่สัญญานะคะ ขอดูก่อนถ้าไม่ติดอะไร พี่จะแวะหา ยังไงพี่จะโทรหาอิงก่อนล่ะกันจ๊ะ ขับรถดีๆ นะคะ พี่เป็นห่วง”
“ค่า...พี่ธารค่ะ”สายธารกำลังจะเปิดประตูออกไป อิงฟ้าเรียกไว้ ทำให้เธอชะงักหันกลับมา พอดีกับที่อิงฟ้ายื่นหน้ามา ทำให้จมูกของอิงฟ้าสัมผัสกับแก้มของสายธารพอดี ซึ่งเป็นความตั้งใจของอิงฟ้าอยู่แล้ว
“อื้อ...ชื่นใจจัง”แล้วยังทำสุ่มเสียงชื่นใจมากด้วย
“กลับบ้านได้แล้ว”สายธารแกล้งทำเป็นดุ แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเปิดประตูรถลงไป อิงฟ้าเลยต้องรีบลงตามขึ้นไปนั่งแทนที่สายธาร เพื่อขับรถกลับบ้าน
“ไปนะคะ อย่าลืมคิดถึงอิงบ้างนะคะ”ยังไม่วายเลื่อนกระจกรถลงไปอ้อนสายธาร ที่เอาแต่ยิ้มกว้างไม่พูดไม่จา
สายธารหันหลังจะเดินเข้าบ้าน เมื่อรถของอิงฟ้าแล่นออกไป ต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“สวัสดีครับพี่ธาร”เสียงที่ร้องทัก พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่เดินเข้ามาโอบกอด ยืนยันให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ตาฝาดและคิดไปเอง
“กันย์...กันย์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมไม่เห็นบอกพี่”สายธารกอดตอบน้องชายคนเดียว ก่อนจะต่อว่าต่อขานเมื่อตั้งสติได้
“กลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ กะจะมาเซอร์ไพรส์พี่ไงแต่เห็นป้านิดบอกว่าพี่ไปเชียงคาน เพิ่งกลับมาเหรอครับ เอ๊...แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง เด็กใหม่เหรอฮะ ทำไมไม่พามาแนะนำให้น้องรู้จักบ้างล่ะ”กันย์น้องชายคนเดียวที่อายุห่างกับสายธารเป็นสิบปี เพราะกันย์เป็นลูกหลงของพ่อกับแม่ สายธารเลี้ยงดูกันย์มาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้สายธารรักน้องชายคนเดียวคนนี้มาก ซึ่งกันย์ก็รักและเชื่อฟังพี่สาวคนนี้ราวกับแม่คนที่สองก็ไม่ปาน กันย์ไปเรียนที่ออสเตรเลียตั้งหลายปี เรียนจบแล้วไม่ยอมกลับ ขอทำงานต่อ แล้วจู่ๆ ก็กลับมาโดยไม่มีวี่แววมาก่อน
“พี่ไม่รู้นี่ว่ากันย์กลับมา ไม่งั้นก็จะแนะนำให้รู้จักแล้วล่ะ ไว้วันหลังก็ได้ แล้วกันย์จะไปหาแม่เมื่อไหร่ แม่รู้หรือยังว่ากลับมา”สายธารยิงคำถามเป็นชุด ทำเอาน้องชายหัวเราะขำ
“เอาคำตอบไหนก่อนดีล่ะพี่ เอาเป็นว่าแม่ยังไม่รู้ แล้วพี่ก็อย่าเพิ่งบอกนะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปหาแม่ที่เชียงใหม่ พี่ธารจะไปด้วยกันไหม”
“ไปได้ที่ไหนล่ะ พี่ต้องทำงาน ว่าแต่หล่อขึ้นนะเรา พาแฟนกลับมาด้วยหรือเปล่าล่ะ”มองอย่างพินิจพิจารณาแล้วเอ่ยชมยิ้มๆ
“เลิกแล้วครับ...”ตอบเสียงอ่อยๆ
“อ๋อ...นี่เลิกกับแฟนใช่ไหม ถึงกลับบ้านกลับช่องได้เนี่ย”หยอกล้อพร้อมกับโยกหัวน้องชายเบาๆ
“ก็กะว่าจะมาให้พี่ซับน้ำตาให้น่ะ”กันย์บอกพร้อมกับรอยยิ้ม ซบหน้าลงกับแขนพี่สาวอย่างอ้อนๆ นานหลายปีแล้วที่เค้าไม่ได้อ้อนพี่สาว ที่เป็นเหมือนแม่คนที่2คนนี้
“ยังขี้อ้อนเหมือนเดิมนะเรา”สายธารยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่ว่าน้องคนนี้จะโตจนมีทำงานแล้ว แต่ในสายตาของคนที่เป็นพี่ เค้าก็ยังเป็นเด็กชายกันย์ตัวเล็กๆ ของเธอเสมอ...
(อิงจ๋า...พี่ขอโทษนะคะ วันนี้พี่คงไปทานข้าวกับอิงไม่ได้แล้วล่ะ)เสียงที่ดังมาทางโทรศัพท์ของสายธาร ทำเอาคนปลายสายใจหายวูบอย่างไม่รู้สาเหตุ เสียงที่ถามกลับไปจึงแผ่วเบา
(เหรอคะ...แล้วคืนนี้พี่จะมาหาอิงไหม...?)
(พอดีน้องชายพี่เค้ากลับมาจากออสเตรเลีย ก็เลยต้องอยู่ทานข้าวกับเค้า แล้วคงต้องกลับไปนอนบ้านด้วยค่ะ เพราะเค้าจะไปหาแม่ที่เชียงใหม่พรุ่งนี้เช้า พรุ่งนี้พี่ค่อยไปนอนกับอิงนะคะคนดี ไม่โกรธน๊า)
(ไม่เป็นไรค่ะ พี่ดูแลน้องพี่เถอะนะคะ)แม้จะรู้สึกผิดหวังแต่เธอก็ทำเสียงให้สดใส เพราะไม่อยากให้สายธารกังวลใจ ‘คนเรามันก็ต้องมีธุระกันบ้าง’ ปลอบใจตัวเอง ก่อนจะยิ้มเมื่อวางโทรศัพท์ลง
“เป็นอะไร...คุยโทรศัพท์แล้วทำหน้าเศร้าเชียว พี่เค้าไม่ว่างเหรอ”จิตราถามอย่างสงสัย
“อื้อ...น้องเค้ากลับมาจากเมืองนอกน่ะ วันนี้เราไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีไหม”อิงฟ้าตอบรับ ก่อนจะทำเสียงสดใสชวนเพื่อนรักไปทานข้าวนอกบ้านกัน
“เออ...ดีเหมือนกันนะ เราไม่ได้ทานเข้าวนอกบ้านด้วยกันนานแล้วนี่ ไปไหนดีล่ะ”
“พระรามห้าดีไหม”อิงฟ้าเสนอ เพราะถนนเส้นนั้นมี ร้านอาหารเยอะแยะ ไม่ไกลมากด้วย
“เออ...ไปๆ เอาร้านริมน้ำนะ บรรยากาศดีๆ หน่อย นั่งชิวๆ ฮ่าๆๆๆ”จิตราตอบรับข้อเสนอของอิงฟ้า พร้อมเสียงหัวเราะ อย่างน้อยๆ วันนี้เธอก็ไม่ต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียว
สองสาวพากันขับรถ หาร้านอาหารบรรยากาศดีๆ จนได้ร้านตรงตามที่จิตราต้องการ เป็นร้านที่ไม่ใหญ่โตมากนัก แต่อยู่ริมน้ำเจ้าพระยาอย่างที่ต้องการ เมื่อหาที่นั่งได้มุมที่ต้องการแล้วจิตราก็จัดการสั่งอาหารเบาๆ เหมาะกับการนั่งชิวๆ และยังสั่งไวน์มาดื่มให้เข้ากับบรรยากาศดีๆ และเสียงเพลงหวานๆ ของนักร้องสาวที่ร้องคลอกับเสียงเปียโน
“โห...วันนี้เพื่อนเราจัดหนักนะเนี่ย...”อิงฟ้าล้อขำๆ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เห็นจิตราดื่มไวน์ หรืออาจเป็นเพราะเธอกับจิตราต่างคนต่างยุ่งอยู่กับคนของตัวเอง จนแทบจะไม่มีเวลาให้กัน ทั้งๆ ที่นอนใต้ชายคาเดียวกันแท้ๆ
“ไม่ได้ซิ นานๆ เราจะได้มีเวลามานั่งอะไรแบบนี้ด้วยกันซะที มาๆ ดื่มฉลองความโสดให้ฉันไง”จิตรายกแก้วไวน์ชักชวนให้ดื่ม อิงฟ้ายกแก้วขึ้นชนเบาๆ ยิ้มที่เห็นเพื่อนยิ้มได้
จากหัวค่ำที่สองคนเข้ามา ร้านไม่ค่อยมีคนมากนัก แต่พอเวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ คนก็หลั่งไหลเข้ามาจนเต็มร้าน
“เฮ้ย...ไมคนเยอะจังว่ะ เมื่อกี้ยังไม่ค่อยจะมีคนเลย”จิตราร้องถามอย่างแปลกใจ
“คงเป็นเพราะสิ้นเดือนพอดีมั๊ง ดีสิเราจะได้มีเพื่อนเยอะๆ ฉลองให้เธอไง”อิงฟ้าบอกยิ้มๆ
“เออ...จริงว่ะ ชีวิตมันจะได้ไม่เงียบเหงาเนอะ”จิตราพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะยกแก้วเทไวน์เข้าปากอย่างอารมณ์ดี
“อื้อ...ไม่เงียบเหงาแน่ๆ แถมจะเร้าใจมากด้วยซิ”อิงฟ้าบอกเบาๆ เมื่อมองไปด้านหลังจิตรา เห็นมิคเดินเข้ามากับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอเดาว่าน่าจะเป็นผู้หญิงคนใหม่ของมิค เหมือนอย่างที่จิตราเคยเล่าให้ฟัง
“หือ...อะไรของเธอ”จิตราถามเสียงดัง เพราะไม่ได้ยินที่อิงฟ้าพูด แต่ก็เหลียวไปมองตามสายตาของอิงฟ้า แก้วแทบจะหลุดจากมือ เมื่อมองเห็นภาพนั้น ทั้งๆ ที่เธอบอกว่าทำใจได้แล้ว แต่พอมาเจอแบบนี้ก็รู้สึกชาไปทั้งตัวเหมือนกัน
“โลกกลมจริงๆ อุตส่าห์มาตั้งไกลยังจะเจอกันอีก ย้ายร้านกันเหอะ”อิงฟ้าร้องบอกเพื่อนอย่างห่วงใยความรู้สึก แต่จิตรากลับส่ายหน้า กำแก้วในมือแน่น มองไปยังโต๊ะที่มิคนั่งอยู่ถัดออกไปจากโต๊ะเธอ 3-4 โต๊ะ แต่ก็ไม่ไกลไปกว่าที่จะมองเห็น
“ไม่ต้องย้ายหรอก ดีแล้วล่ะ ยิ่งเห็นแบบนี้ฉันจะได้เลิกเพ้อ เลิกคิดถึงเค้าได้เร็วๆ ซะที”บอกเพื่อนเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรหากแต่ลึกลงไปในหัวใจร้อนรุ่มระอุ เหมือนจะไหม้เป็นจุล จนต้องเทไวน์ในแก้วเข้าปากจนเกลี้ยง ติดๆกัน เหมือนจะให้มันเข้าไปดับความร้อนรุ่มนั้น ไวน์ในขวดหายไปเกินครึ่ง ทั้งๆ ที่อิงฟ้ายังดื่มไม่หมดแก้วเลยด้วยซ้ำ
“เธอไม่เป็นไรแน่นะจิตรา”อิงฟ้าเอื้อมมือไปจับมือเพื่อน ถามด้วยความเป็นห่วง หน้าของจิตราเริ่มเป็นสีเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าไฟในร้านไม่ได้สว่างมากนัก
“ไม่เป็นไรหรอก...ก็แค่ชาๆ”จิตราบอกเพื่อนยิ้มหยันๆ ให้กับตัวเอง เค้ามีความสุขหัวร่อร่ากับผู้หญิงคนใหม่ แล้วเธอยังจะรู้สึกอะไรได้อีก
“น้องพี่ขอยืมปากกากับกระดาษหน่อย”จิตราเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ซึ่งรีบเอามาให้ตามคำขออย่างรวดเร็ว
“เธอจะทำอะไรเหรอ...”อิงฟ้าถามอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นจิตราก้มเขียนข้อความในกระดาษ ที่พนักงานเอามายื่นให้
“ไม่มีอะไรฉันแค่จะขอเพลงซะหน่อย”เงยหน้าบอกอิงฟ้าให้หายสงสัย ก่อนจะยื่นกระดาษให้พนักงานไปส่งต่อให้นักร้อง
“ขอเพลงอะไรเหรอ...”อิงฟ้าถามอย่างอยากรู้
“เดี๋ยวเธอก็รอฟังเองสิ”จิตราบอกยิ้มๆ แต่สายตากลับมีแววของความเจ็บช้ำ
“มีคนขอเพลงเข้ามานะคะ บอกว่ามอบให้กับมิคคนที่รักมาก โอ้โห...มีการบอกรักกันด้วย แต่เอ๊...รู้สึกว่าการบอกรัก กับเพลงที่ขอมานี่จะคนละเรื่องกันเลยนะคะ แต่ในเมื่อท่านขอมาเราก็จัดให้ ไปฟังกันเลยค่ะ”เสียงนักร้องที่อ่านกระดาษโน๊ตที่จิตราเขียนขอเพลง ดังพอที่จะทำให้มิคชะงักงันก่อนจะหันมองไปรอบๆ
ไม่ผิดใช่ไหม ถ้าฉันนั้นอยากรู้
อยากถามเธอดู กับสิ่งที่มันเปลี่ยนไป
ที่เคยว่ารัก ตอนนี้ยังมีบ้างไหม
ฉันไม่แน่ใจเมื่อเธอไม่เหมือนเคย
จะทิ้งฉันแล้วใช่ไหม
เห็นเธอบอกใครต่อใครว่าเราจะจบ
เธอพบคนดีดีที่ผ่านเข้ามา
หากคิดว่ารักของฉัน หมดความสำคัญก็ให้บอกมา
เมื่อเธอพบใครดีกว่า ในวันนี้ขอเพียงว่า
ให้เธอพูดลากันสักคำ
***พูดลาสักคำ (cover) ปาน ธนพร***
ข่าว
