บทที่ 8
เสียงบางอย่างดังขึ้นเหมือนของหล่นลงกับพื้น สาวอวบจึงหันไปดูว่าเสียงนั้นเกิดจากอะไร แล้วก็พบว่าพี่สาวของนันทวรรณยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
"ออกไปซะ" เสียงตวาดดังขึ้นอย่างน่ากลัว ตาสีน้ำตาลอ่อนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้าสายตาฆ่าคนได้ หล่อนคงถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว
หนึ่งงัวเงียตื่นแต่เธอไม่มีเวลาสนใจอะไรทั้งนั้น เด็กสาวคว้าเอกสารแล้วรีบเผ่นออกจากบ้านแทบไม่ทัน มือไม้สั่นไปหมด กลัวว่าอรสาจะเอาเรื่องและกลัวว่าเพื่อนจะรู้ว่าเธอทำอะไรลงไป
น้องสาวเธอมองเหตุการณ์ต่างๆ ด้วยความงุนงงสงสัย และไม่เข้าใจเพื่อนสาวของตัวเองเลยว่าจะรีบออกจากบ้านไปทำไมในเมื่อตกลงกันว่าตอนเช้าจะไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน
"พี่อีฟกลับมาแล้วเหรอคะ" หล่อนยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรขวัญฟ้าก็ออกไปจากบ้านเสียแล้ว เธอเห็นพี่สาวยืนทำหน้าตาน่ากลัวที่ประตูบ้านจึงทักออกไป
ใบหน้าสวยเหมือนพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกบางอย่างก่อนที่จะหลับตา เมื่อลืมขึ้นหันไปปิดล็อกประตูบ้าน จากนั้นเดินมาฉุดเธอให้ลุกขึ้น มือเรียวกุมมือบางจูงจนแทบจะลากไปยังห้องนอนคนคนผมยาว
หญิงสาววางอีกฝ่ายลงบนเตียงนุ่ม ยืนมองอย่างพยายามจะระงับความรู้สึกที่พลุ่งพล่านเต็มที่ ไม่ใช่แค่โกรธ แต่ความรู้สึกมากมายผุดพรายขึ้นในใจ
"รู้ไหม เมื่อกี้เพื่อนของงหนึ่งทำอะไร" เสียงหวานเอ่ยถาม ไม่ใช่ไม่รู้คำตอบแต่อยากจะทำให้เด็กน้อยรู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไป
"ไม่รู้ค่ะ" เด็กน้อยตอบเสียงค่อย ให้ตายสิถ้าพี่มาไม่ทันหนึ่งจะเป็นยังไงบ้างรู้ตัวไหม
"เขากำลังจะจูบหนึ่ง" อีฟโกรธขึ้นมาอีกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่
"เป็นไปไม่ได้ อิงจะจูบหนึ่งทำไม" สาวน้อยท้วงอย่างเชื่อในตัวเพื่อน
"ยังไม่รู้อีกเหรอคะว่าอิงไม่ได้ชอบหนึ่งแบบเพื่อน" หล่อนพูดออกไปอีกฝ่ายได้เข้าใจเสียที
"แต่...ทำไม" นันทวรรณยังดูไม่เข้าใจเหตุการณ์สักเท่าไหร่
"ความรักบางทีมันก็หาเหตุผลไม่ได้นะคะ" หญิงสาวคงพูดได้เพียงเท่านี้
"หนึ่งขอโทษที่ไม่ระวังตัวค่ะ" แมวน้อยเอ่ยเสียงเบาและสั่นเหมือนจะร้องไห้
สาวสวยนั่งลงข้างๆ บนที่นอนแล้วกอดอีกฝ่ายแน่น เธอกลัวแทบขาดใจเมื่อเห็นภาพนั้น และโมโหจนแทบจะฆ่าคนได้ด้วยซ้ำ
"พี่ห่วงหนึ่งมากรู้ไหม พี่โกรธแทบบ้าที่เห็นเพื่อนหนึ่งทำแบบนั้น" หล่อนสารภาพออกไป อ้อมกอดรัดแน่นขึ้นอย่างหวงแหนร่างบางร่างนี้
"อย่าทำให้พี่เป็นห่วงอีกนะ" เสียงหวานสั่นเต็มไปด้วยความรู้สึก
"ค่ะพี่อีฟ" คนผมประบ่ารับปาก
หล่อนพาคนตัวเล็กเข้านอน ความตั้งใจว่าจะเฉยชาปลิดปลิวหายไป ตอนนี้มีเพียงความรู้สึกหวงคนที่ตัวเองรัก เธอกอดน้องสาวไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งหลับไป
"อิงๆ" นันทวรรณเรียกเพื่อนสาวเสียงดัง อีกฝ่ายชะงักเท้า
"ทำไมรีบเดินจัง หนึ่งเรียกตั้งหลายรอบ" หล่อนว่า
"คือว่า..." สาวร่างอวบดูเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร
"อิงทำจริงๆ ใช่ไหม" เธอถาม มองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างต้องการความจริง
"อือ" เสียงคนตรงหน้าซึมกับการทำผิด
"ลืมมันไปเถอะ" คนตัวเล็กตัดสินใจพูดออกไป มันเป็นเรื่องยากที่จะอภัย แต่ในเมื่อพี่อีฟเข้ามช่วยได้ทันและคนทำก็สำนึกผิดแล้ว หล่อนไม่รู้ว่าจะต้องโกรธเพื่อนคนนี้ไปอีกทำไม ขวัญฟ้าเป็นเพื่อนที่ดีของเธอมาโดยตลอด
"ขอโทษนะหนึ่ง" คิ้วบางของคนตรงหน้าชิดกันเพราะความเคร่งเครียดของเจ้าตัว
"ไม่เป็นไร" เธอพูดพร้อมแตะไหล่
"ขอบคุณ" คนหน้ามนตอบเสียงเครือคล้ายร้องไห้ เธอไม่เห็นเพราะสาวอวบก้มหน้าปิดบังความรู้สึก
เด็กน้อยยิ้มให้กับมิตรภาพที่คืนกลับมา ดีใจที่เธอเสียคนแอบชอบคนหนึ่งไป แต่ได้สิ่งที่ดีกว่าคืนมา นันทวรรณคิดว่าเธอเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ระมัดระวังตัวทั้งๆ ที่พี่สาวก็เตือนไว้ก่อนแล้ว
"หนึ่งคะ วันนี้กลับบ้านกับพี่นะ" เสียงเชิญชวนพูดอย่างตั้งใจ
"เอ่อ...คือว่า" เธอกำลังจะพูดบางอย่างออกไปแต่ถูกนิ้วเรียวปิดปากเสียก่อน
"ห้ามปฏิเสธนะคะ" รุ่นพี่สาวตัดทางออกทิ้งเสีย
มือบางถูกจับไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะยกขึ้นจูบที่หลังมือ หล่อนกระวนกระวายพอสมควร เพราะเพิ่งรับปากพี่อีฟว่าจะไม่ทำให้เป็นห่วงอีก
"พี่อีฟ" หล่อนเรียกเมื่อเห็นคนสวยเดินมาแต่ไกล
"กลับกันเถอะค่ะ" เสียงหวานเกือบเหวี่ยง
"หนึ่งไปก่อนนะคะพี่ฝัน" เธอหันไปร่ำลาสาวมั่นก่อนจะเดินตามการจูงมือของพี่สาวไปที่รถ
"ทำไมถึงปล่อยให้เขาทำแบบนั้นคะ" เมื่อเข้ารถมาได้คนตัวสูงก็ว่าทันที
"ก็...หนึ่งไม่รู้จะปฏิเสธยังไงนี่คะ" เด็กน้อยทำหน้าขอความเห็นใจ
"ก็บอกไปสิคะว่าไม่ชอบ" สาวสวยยังคงอารมณ์ขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ หล่อนต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจซ้ำกันภายในเวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมง
"ค่ะ" แมวน้อยรับปาก
"พี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับหนึ่งเลย" เธอถอนหายใจ
"พี่อีฟ" เสียงหวานใสเรียก
"ช่างมันเถอะ" หญิงสาวกัดฟันพยายามจะลืม
"พี่อีฟ...หวงหนึ่งเหรอคะ" เด็กน้อยพูดขึ้นมา น้ำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อ
หญิงสาวไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย เธอแปลกใจว่าทำไมคนตัวเล็กถึงรู้ได้ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่ได้บอกอะไรออกไป
"จริงเหรอคะพี่อีฟ" เสียงหวานยังคงเจื้อยแจ้วถาม
"หนึ่งพูดอะไรพี่ไม่เข้าใจ" หล่อนกัดฟันพูดออกไปทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"พี่อีฟทำไมไม่มองหน้าหนึ่งคะ" คนตัวเล็กยังไม่ยอมปล่อยไปโดยง่าย
คนผมยาวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวคล้ายคนเป็นไข้ เธอกำมือตัวเองแน่น พยายามเก็บอารมณ์ปั้นหน้าเฉยก่อนจะหันมองไปทางด้านซ้าย
ดวงตาสีน้ำตาเข้มเกือบดำมีความไม่แน่ใจฉายชัดอยู่ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรให้ดีไปกว่านี้
"พี่อีฟ" คนอายุน้อยกว่าเรียก ตาประสานกัน ฝ่ายหนึ่งพยายามปิดบัง อีกฝ่ายพยายามค้นหา
"พี่อีฟชอบหนึ่งใช่ไหมคะ" คำถามที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น มือที่กำไว้ชื้นเหงื่อ
"เปล่าค่ะ" เป็นคำตอบที่คนตรงหน้าไม่ได้แสดงออกว่าเชื่อแม้แต่น้อย
ข่าว
