"ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ เที่ยงแล้วนะ"พิมพ์ผกาเอาเอกสารที่กองเกลื่อนอยู่ตรงโต๊ะทำงานเก็บเข้าที่
"พี่ยังไม่หิวเลย พี่ให้คนไปตามมาพบเขาบอกว่าไม่อยู่ ไปไหนมานะ"
"มีธุระนิดหน่อย อย่ารู้เลยค่ะ เราไปหาอร่อยๆ กินกันดีกว่านะ"พิมพ์ผกากึ่งลากกึ่งจูงพารสรินทร์ก้าวออกจากห้อง แต่มันก็มีบางอย่างที่ทำให้เธอหงุดหงิดใจ
“แต่งงานกับผมนะครับ”รสรินทร์ตาโตอ้าปากค้าง หันไปมองพนักงานทุกคนที่อยู่ในบริษัทที่มองมายังเธอเป็นตาเดียวกัน เมื่ออภิวัฒน์คุกเข่าลงกลางออฟฟิศพร้อมด้วยดอกไม้ช่อใหญ่ เสียงฮือฮาของพนักงานดังออกมาด้วยความดีใจ สนับสนุนให้รสรินทร์รีบตอบตกลง
“ทำอะไรของเอ็มนะ รินเคยบอกไปแล้วว่ารินยังไม่พร้อม”รสรินทร์กระซิบกับชายหนุ่มอย่างไม่พอใจพิมพ์ผการีบปล่อยมือรสรินทร์ออกแล้วเดินหนีออกไป รสรินทร์กำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่สับสน และเธอก็ไม่อยากหักหามน้ำใจแฟนหนุ่ม
“ผมรู้ แต่ผมไม่อยากรออีกแล้ว รินจะใจร้ายไม่ยอมตอบตกลงกับผมจริงๆ เหรอ”ชายหนุ่มอ้อนวอนรสรินทร์ก็อยากจะตามพิมพ์ผกาไปแต่เธอก็จะทิ้งอภิวัฒน์ไว้ตรงนี้ก็ไม่ได้
“แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย”พนักงานในออฟฟิศกรูกันเข้ามาพูดเป็นเสียงเดียวกัน พิมพ์ผกาได้ยินเช่นนั้นความโกรธพุ่งเข้ามาจนหน้าแดงฉ่าไปทั่วใบหน้า
“อย่าหวังว่าจะได้มีความสุขเลย”พิมพ์ผกาบอกอย่างเลือดเย็นเดินออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วสูง
"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"นายหาญเห็นสีหน้าท่าทางของพิมพ์ผกาก็อดที่จะถามไม่ได้
“ฉันไม่เป็นอะไร แล้วไหนนายสรพจน์ละ"
"เฮ้ย เอาตัวมันมา"นายหาญสั่งเสียงกร้าว อดิศรกับณกุลลากตัวนายสรพจน์ออกมา แล้วจับโยนลงตรงหน้าพิมพ์ผกา
"เงินที่นายเอาของฉันไป งวดนี้นายยังไม่เอามาคืนเลยนะ "สรพจน์เงยหน้าขึ้นมองพิมพ์ผกาด้วยความประหลาดใจ ที่แท้เจ้าหนี้ที่เขากู้ยืมเงินเป็นหลานสาวนอกใส้ของเขาเอง
"เป็นยังไงบ้างค่ะ คุณลุงสรพจน์ เงินที่ยืมไปเมื่อไหร่จะเอามาคืนคะ"
"เป็นพิมพ์เองหรอกเหรอ"สรพจน์กล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ
"ก็พิมพ์นะซิค่ะ หรือคุณลุงคิดว่าเป็นคุณพ่อ"
"ตอนนี้ลุงไม่มีเงินเลย เราคนกันเอง ช่วยยืดเวลาออกไปสักนิดจะได้ไหม"สรพจน์กอดขาพิมพ์ผกาแล้วอ้อนวอนขอความเห็นใจ
"ลองหันไปถามลูกน้องพิมพ์ซิค่ะ ถ้าเขาอนุญาตพิมพ์ก็ไม่ขัด แต่ถ้าเขาไม่อนุญาตพิมพ์ก็ช่วยคุณลุงไม่ได้"
"ลุงจะหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุด อย่าทำอะไรลุงเลยนะ"สรพจน์น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว
"แล้วจะหามาคืนจากที่ไหนคะ ตอนนี้คุณลุงหมดตัว เงินก็ไม่มีสักบาท ถ้าไม่อาศัยบารมีของคุณพ่อ คุณลุงจะอยู่มาถึงทุกวันนี้ไหม"
"แต่ลุงมีเงินนะ ขอเพียงพิมพ์ปล่อยลุงไป ลุงจะหามาให้"
"เหรอคะ โดยการยักยอกเงินจากบริษัทคุณพ่อ"สรพจน์ตกใจที่ถูกจับติดว่าเป็นคนยักยอกเอาเงินจากบริษัทของน้องชายตัวเอง
"ถ้าคุณลุงยักยอกเงินจากบริษัทคุณพ่อจนทำให้คุณพ่อล้มละลาย หนี้สินทุกอย่างที่ติดค้างพิมพ์ พิมพ์ก็จะไม่เอาคืน แถมยังจ่ายหนี้ที่คุณลุงติดค้างเจ้าหนี้ให้ด้วย"
"จะ จริงเหรอ จะจ่ายหนี้ให้ลุงจริงๆ เหรอ"
"จริงซิค่ะ พิมพ์จะล้อเล่นทำไมละ"พิมพ์ผกากระหยิ่มยิ้มย่อง
"ได้ ลุงจะทำตามที่พิมพ์บอก"สรพจน์รีบตกลงโดยไม่รีรอ
"เป็นอันว่าข้อตกลงของเราเสร็จสมบูณ์ เชิญคุณลุงกลับไปทำหน้าที่ของคุณลุงเถอะค่ะ"พิมพ์ผกาพยักหน้าสั่งอดิศรและณกุลนำตัวสรพจน์กลับไปส่ง เหยื่อหนึ่งรายติดกับเธอโอกาสที่งานนี้จะสำเร็จอยู่ไม่ไกล
"นายหาญ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่โทรรายงานความเป็นไปของนายวรัญญูให้ฉันรู้ตลอด อย่าให้พลาดแม้แต่สักเรื่องเดียว”รสรินทร์นัดพบเพื่อกำชับกับนายหาญ
“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะจัดการให้"นายหาญเงยหน้าขึ้นมองความเศร้าในแววตาของพิมพ์ผกาก็นึกเป็นห่วง ตั้งแต่ตอนที่เข้ามาพิมพ์ผกาดูเหมือนคนอกหักดวงหน้าเศร้าสร้อย แววตาที่เคยแกร่งกล้าดูอิดโรยจนสังเกตุเห็นได้ชัด
"มีอะไรหรือเปล่า"พิมพ์ผกาหันไปถามนายหาญที่จ้องมองเธออยู่
"ผมเห็นคุณหนูดูซึมไป คุณหนูไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก นายกลับไปได้แล้ว"พิมพ์ผกาบอกปัดไล่ให้นายหาญกลับ
"คิดถึงพิมพ์อะดิ แกมาเรียนต่อเมืองนอกนานขนาดนี้ เขามีคนอื่นไปแล้วมั้ง"นลินแอบกระแหนะกระแหนเพื่อนสาวที่ต้้งหน้าตั้งตากดโทรศัพท์หาแฟนสาว
"หุปปากเน่าๆ ของแกซะ พิมพ์เขารักฉันจะตายไป จะมีคนอื่นได้ยังไง"
"แหม อะไรจะมั่นใจในตัวแฟนแกซะขนาดนั้น เคยได้ยินไหมว่ารักแท้แพ้ระยะทาง"นลินตั้งใจตัดทอนกำลังใจเผื่อเธอจะได้มีโอกาสเข้าไปนั่งในหัวใจหนูหนาเหมือนพิมพ์ผกาบ้าง
"เดี๋ยวก็ตบปากแตกเลยนิ ปากเสีย"หนูหนาหน้าหงิกกดโทรศัพท์หามือแทบพัง พิมพ์ผกาไม่เคยหายไปแบบนี้เลย หรือจะมีคนอื่นดั่งที่นลินบอก
"พิมพ์นะพิมพ์จะไปไหนมาไหนก็ไม่ยอมบอก"รสรินทร์เดินวนไปเวียนมารอคอยการกลับมาของพิมพ์ผกาจนวรัญญูปวดหัว
"อะไรกันยัยริน น้องจะไปไหนมาไหนก็ช่างเขาปะไร เดี๋ยวเขาก็กลับมา"วรัญญูดุเล้กน้อย
"แต่วันนี้พิมพ์เขาโกรธรินนี่ค่ะ รินก็เลยเป็นห่วงนะคะ"
"นั่นเสียงรถน้องหรือเปล่า"รสรินทร์ได้ยินดังนั้นรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันที
“ไปไหนมา ทำไมไม่ยอมโทรบอก พี่กับคุณพ่อเป็นห่วงรู้ไหม”รสรินทร์รีบพูดพร้อมกับกระชากประตูรถเมื่อรถจอดลงสนิท สบกับสายตาไร้ความหมายอย่างตำหนิ
"ไปเที่ยวกับเพื่อนมา"รสรินทร์ได้กลิ่นเหล้าจากตัวพิมพ์ผกาก็โกรธหูผึ่งหน้าแดงขึ้นมาทันที
"นี่กินเหล้ามาใช่ไหม"รสรินทร์เข้ามาใกล้ดึงคอเสื้อพิมพ์ผกาเข้ามาแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้
“แหวนสวยดีนะคะ”พิมพ์ผกาหยิบนิ้วนางข้างซ้ายที่สวมแหวนเม็ดงามของรสรินทร์ขึ้นมาดูด้วยแววตาเย้ยหยัน
"อย่ามาเฉไฉ ทำผิดแล้วยังจะเปลี่ยนเรื่อง"รสรินทร์กระชากมือออกกำลังจะเปิดปากตำหนิอีกครั้ง
“อย่าไปตำหนิน้องเลย เขากลับมาก็ดีแล้ว ทานอะไรมาหรือยังละ พ่อจะได้ให้ป้าเอิบจัดโต๊ะให้”วรัญญูบอกแล้วแทรกตัวเข้ามาขวางไม่ให้เกิดสงครามระหว่างพี่กับน้อง
"ไม่ได้ค่ะ น้องเมามาพ่อไม่เห็นเหรอคะ"
"เอาเถอะนะ เข้าบ้านเถอะ นานๆ ทีกิน ไม่เห็นจะเป็นอะไร"วรัญญูหันไปบอกกับรสรินทร์เดินเข้ามาโอบไหล่พิมพ์ผกาเข้าบ้าน ประกายดวงตารสรินทร์ยังมีความเคลือบแคลงอยู่
“พิม ขอพี่เข้าไปได้หรือเปล่า”พิมพ์ผกากำลังจะล้มตัวลองนอนได้ยินเสียงร้องถามจากด้านนอก จึงก้าวลงจากเตียงไปเปิดประตู
“กำลังจะไปหาอยู่พอดี สุดสัปดาห์นี้กะจะชวนไปเที่ยวด้วยกัน”พิมพ์ผกาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยอกย้อนซ่อนเชิงหยิบรีโมทโทรทัศน์ทำท่าจะกดเปลี่ยนแต่รสรินทร์แย่งมาแล้วกดปิดมัน
"ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง พี่ยังไม่ได้ลงโทษที่เราหนีไปเที่ยวแล้วเมากลับมาเลยนะ"รสรินทร์เน้นเสียงลอดไรฟัน
"มาคุยเรื่องแต่งงานของพี่ดีกว่าไหม"รสรินทร์ได้กลิ่นเหล้าที่โชยมาจากตัวพิมพ์ผกาพลางปัดกลิ่นออกห่างจากจมูก
"อุ้ย ทำอะไรนะ ปล่อยนะ พิมพ์"พิมพ์ผกาได้โอกาสทำท่าจะถอดแหวนออกจากนิ้วของรสรินทร์
"ให้ดูหน่อยไม่ได้เหรอ"พิมพ์ผกากระโจนขึ้นคร่อมตั้งใจจะถอดแหวนทิ้ง
"ปล่อยนะ จะมาถอดแหวนของพี่ทำไม"รสรินทร์ดิ้นไปดิ้นมาสงครามแย่งแหวนกำลังเกิดขึ้น
"รักเขามากใช่ไหม"พิมพ์ผกาพูดออกมาด้วยความรู้สึกหึงหวงทั้งที่เธอเองก็ไม่รุ้ตัว
"หมายความว่าอะไร พิมพ์กำลังพูดถึงอะไร"รสรินทร์แปลกใจยามที่สบสายตาของพิมพ์ผกา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพิมพ์ผกาถึงดูโกรธมากมายตอนที่เห็นแหวนแต่งงานของเธอ
"เปล่า"พิมพ์ผกาลุกขึ้นจากตัวรสรินทร์แล้วหันหลังให้ด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป
"พี่รินไม่มีวันได้สมหวังกับหมอนั่น"พิมพ์ผกาบอกกับรสรินทร์ด้วยน้ำเสียงที่ขาดหาย ก่อนจะย่างเท้าลงจากเตียงแล้วเดินเข้าห้
ข่าว
