“คุณท่านครับ คุณท่าน”คนขับรถสองคนลุกลี้ลนเข้ามาหมอบลงที่เท้าของวรัญญูอย่างขอโทษขอโพย
“อะไรกัน เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนกับเห็นผีอย่างนั้นละ”วรัญญูมองหน้าเขาทั้งคู่สองคนสลับไปมา
“คุณรินกับคุณพิมพ์ถูกคนจับตัวไปครับ”
“อะไรนะ”วรัญญูทรงตัวยืนไม่อยู่ ยายเติมรีบวิ่งเข้ามาหน้าตาแตกตื่น และเข้าไปประคองวรัญญูที่เป็นลมเอาไว้
“เอายาดมให้คุณท่านเร็ว เร็วซิ”ยายเติมพัดวีให้วรัญญูผ่อนคลาย
“มาแล้วครับ”ยายเติมรีบเอายาดมจ่อเข้าจมูกวรัญญูสลับกันไปมา
“ใคร ใครเป็นคนจับลูกสาวฉันไป โทรแจ้งตำรวจแล้วหรือยัง”
“โทรแล้วครับ ตำรวจไปดูจุดเกิดเหตุแล้วและกำลังมาที่นี่ครับ”วิภาคไม่กล้าสบตากับผู้เป็นนายแค่เขาไม่สามารถทำหน้าที่ปกป้องบุตรสาวของเขาได้
“พวกเราขอโทษครับ ขอโทษที่ช่วยคุณรินกับคุณพิมพ์ไว้ไม่ได้”คชารำพึงด้วยความรู้สึกผิด
“ตอนนี้เรามาช่วยกันคิดว่าเราควรจะทำอย่างไรกันต่อไป ฉันไม่ได้สร้างศัตรูไว้ที่ไหน ทำไมพวกมันถึงอยากจับตัวลูกสาวฉันไป”
“คุณท่านค่ะ คุณนิรุธมาขอพบค่ะ”แต้วสาวใช้หันไปมองชายหนุ่มสองคนหน้าตามอมแมมกับซีหน้าซีเรียสของผู้เป็นนาย
“ให้เขาเข้ามา”นิรุธประธานกรรมการนั่งลงด้วยสีหน้าวิตกกังวล หันไปมองคนอื่นๆ ในบ้าน อาจเป็นเพราะเรื่องสำคัญเขาจึงไม่กล้าเอ่ยต่อหน้าคนหลายคน
“ว่ามาเถอะ พวกเขาก็เป็นครอบครับเดียวกับผม ไม่มีอะไรเป็นความลับ”
“บริษัทเราเป็นหนี้หลายล้านกำลังล้มละลายครับ”วรัญญูแทบช็อค เขารับรู้ข่าวร้ายถึงสองข่าวในเวลาไล่ๆ กัน
“ไม่จริง เดือนก่อนเรายังมีเงินในบัญชีหลายล้าน มันหายไปไหนหมด”วรัญญูสูดยาดมเต็มปอด
“คุณสรพจน์ยักยอกเงินจากบัญชีของเราไปหมดแล้วครับ”
“ทำไม ทำไมพี่ศรถึงทำกับผมแบบนี้”วรัญญูพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดหวังโลกทั้งโลกถล่มทลายมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขากวาดสายตามองคนในบ้านที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก เขาจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายชดเชยให้พวกเขาในเมื่อตอนนี้เขากลายเป็นคนล้มละลายหัวใจของเขาสลายทุกอย่างมืดดำและดับวูบ
“คุณท่านค่ะ คุณท่าน...”วรัญญูล้มลงยายเติมรีบกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล
“ตอนนี้พ่อของแกคงจะรู้แล้วว่าแกหายตัวไป บางทีฉันน่าจะลองโทรไปหามัน บอกถึงแผนการของฉันให้มันรู้ มันคงจะช็อคแล้วก็ตายไปเลย ฮึ ฮึ”พิมพ์ผกากล่าวเสียงต่ำในขณะที่รสรินทร์ตกอยู่ในอารมณ์พลุ่งพล่านแทบอยากจะกระโดดบีบคอน้องสาวต่างสายเลือดให้ตาย แต่ใจเธอไม่หินพอที่จะทำเช่นนั้น
“คิดถึงวันที่คุณพ่ออุ้มเธอซิ คิดถึงวันที่คุณพ่อทำเพื่อเธอ คิดถึงเรื่องราวดีๆ ที่คุณพ่อมอบให้เธอ แล้วไฟแค้นในใจของเธอมันก็ดับลง”
“ฮึ แกไม่เคยสูญเสีย แกไม่มีวันเข้าใจ”พิมพ์ผกาน้ำตาร่วงทุกอย่างในหัวใจไม่เคยคลอนคลายเป็นดั่งมีที่เฉือดเฉือนเนื้อให้แหลกเป็นริ้ว
“พี่ก็สูญเสียไม่ต่างกันกับเธอหรอกหรอก”
“แกสูญเสียอะไร ฉันถามหน่อยว่าแกสูญเสียอะไร”รสรินทร์ตรงเข้ามาเหมือนเสือที่จะขย้ำ รอให้เหยื่อเข้าสู่กรงเล็บตะปบเคี้ยวกลืนอย่างหนำใจ
“สูญเสียคนที่พี่รักที่สุดในชีวิตไงละ”รสรินทร์พูดพลางใช้มือโอบอุ้มใบหน้าของพิมพ์ผกาที่เธอดูแลมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ว่าผ่านมากี่ปี เธอยังรู้สึกว่าอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ สัมผัสถึงความรู้สึกพิเศษซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าทำไม
“ฮึ ไอ้เอ็มนะเหรอ น่าผิดหวังจังนะ ที่มันไม่ได้แต่งงานกับแก”
“พิมพ์ต่างหากละ เด็กน้อยน่ารักที่พี่เคยรู้จัก เขาใจดี ขี้อ้อน อบอุ่น อ่อนโยน แล้วก็เป็นคนดี”รสรินทร์เอนหน้าลงซบที่อกอุ่นของพิมพ์ผกาเลื่อนมือไปจับที่บ่าเบาๆ
“ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน งูพิษอย่างแกแว้งกัดฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”เมื่อเลิกเคลิบเคลิ้มในคำพูดของรสรินทร์เด็กสาวผลักรสรินทร์ออกห่างจากหน้าอกเธอ แต่รสรินทร์กลับคว้าตัวพิมพ์ผกากอดเอาไว้
“ที่พี่ทำทุกอย่างให้กับพิมพ์พี่เต็มใจไม่เคยแสแสร้ง”พิมพ์ผกานิ่งไปพักหนึ่ง ดวงตาดุจจะมีไฟโชนตลอดเวลาเริ่มอ่อนลง เธอยกมือสองข้างเพื่อกุมมือที่โอบกอดเธอไว้ แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นปัดมันออกแทนและเดินหนีไป
รสรินทร์แขนขาอ่อนเปลี้ย ทรุดเข่านั่งลงแล้วร้องให้ จะมีสิ่งใดสามารถหยุดยั้งไฟแค้นที่มีอยู่ในหัวใจของพิมพ์ผกาได้นอกจากความรักและความจริงใจที่เธอมีให้ เธอจะทลายกำแพงทิฐินี้ไปได้อย่างไร เมื่อหัวใจพิมพ์ผกาดุจหินผา ยากจะเข้าถึง
“คุณหมอค่ะ คุณท่านปลอดภัยดีใช่ไหมค่ะ”ยายเติมขอบตาบวมช้ำผ่านการร้องให้อย่างหนักเพราะเป็นห่วงผู้เป็นนาย
“ปลอดภัยดีครับ แต่พยายามหลีกเลี่ยงภาวะความเครียดน่าจะเป็นการดีที่สุด”
“ขออิฉันเข้าเยี่ยมได้ไหมคะ”
“เชิญครับ”ยายเติมและนิรุธรีบเข้าไปเยี่ยมและให้กำลังใจคนป่วย
“คุณท่านค่ะ อย่ากังวลอะไรเลยนะคะ ทุกอย่างมีทางออก อิฉันจะอยู่เคียงข้างคุณท่านเสมอนะคะ”ยายเติมพูดขึ้นอย่างให้กำลังใจ
“แต่ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วนะยายเติม ฉันไม่มีเงินเดือนให้ยายเติมกับคนในบ้านอีกแล้ว”
“อย่าไปคิดถึงเรื่องเงินเรื่องทองเลยค่ะ แค่ท่านสบายใจ สุขภาพจิตดีก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องคุณหนู หลานอิฉัน จัดการแน่นอนได้ค่ะ”
“ฉันก็หวังอย่างนั้น แล้วดูซิ ตาบวมปูด ร้องให้ทำไม ฉันยังแข็งแรงอยู่ ยายเติมก็รู้ว่าฉันเป็นคนสู้ชีวิต อะไรที่เสียไปแล้ว ฉันก็ไม่เคยนึกเสียดาย ฉันก็สร้างของฉันขึ้นมาใหม่ได้ตลอด ยายเติมก็รู้ดี”
“ก็อิฉันห่วงคุณท่านนี่ค่ะ”วรัญญูกลั้วหัวเราะ ยายเติมเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวนิดๆ หน่อยๆ ก็ร้องให้ เขาก็ต้องปลอบใจอยู่ทุกทีไป
“คุณนิรุธ ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณมา ช่วยจ้างนักสืบให้หน่อยว่าใครที่ลักพาตัวลูกสาวผมไป”
“ผมอยู่กับคุณท่านมาก็นาน ผมไม่เคยเห็นคุณท่านจะมีศัตรูที่ไหนเลย แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะส่งคนออกตามหาอีกไม่นานเราจะได้ข่าวของคุณหนูแน่นอนครับ”
“ผมไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี”วรัญญูเอ่ยอย่างเกรงใจ
“สำหรับท่านแล้ว ผมยินดีครับ แล้วจะให้ผมจัดการกับคุณสรพจน์ยังไงบ้างครับ”
“ปล่อยเขาไปเถอะ ผมไม่ติดใจเอาความอะไรเขาหรอก หน้าที่ของเราตอนนี้ควรทำให้บริษัทมีเงินพอจะใช้หนี้ก็พอ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ท่านรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมต้องขอตัวกลับไปทำงานต่อ”นิรุธเอ่ยลาหันมายิ้มให้กับยายเติม
ข่าว
