“โอ๊ย!!”รสรินทร์ตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่ต้องล้มลงเพราะเธอใช้แรงไปหมดกับการวิ่งหนีพิมพ์ผกา
“ไหวไหม”พิมพ์ผการั้งเอวของรสรินทร์เอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง
“ปวดขามากเลย ที่พักอยู่อีกไกลไหม”รสรินทร์ถามเสียงอ่อนระโหยโรยแรง เธอแทบทรงตัวยืนไม่ไหว หากไม่ได้พิมพ์ผกาเอามือเกี่ยวเอวไว้
“เดินสักพักใหญ่ๆ ว่าจะถึง ฟ้าเริ่มจะมืดแล้ว เราเดินกลับทางลัดไม่ได้ มีกับดักสัตว์อยู่เยอะแยะไปหมด”
“แล้วเราจะทำยังไง”ดวงตาคู่หวานฉาบไปด้วยความกลัว ตอนนี้ศึกระหว่างรสรินทร์กับพิมพ์ผกาต้องชะงักลง คิดเพียงหาทางกลับเข้าที่พักให้ได้
“เดินไหวหรือเปล่า”พิมพ์ผกานั่งยองๆ ลงมองต้นขาบวมเป่งเธอผับขากางเกงให้สั้นอยู่ประมาณเข่าเพื่อคลายความตึงของกล้ามเนื้อ
“ขึ้นมาซิ”พิมพ์ผกาย่อตัวลงให้รสรินทร์ขึ้นหลัง แม้ตัวเธอจะไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้อาการสาหัสเท่าคนวิ่งมาระยะทางไกล
“มืดแล้ว มองทางไม่เห็นแล้ว เราจะทำยังไงกันดี ฝนก็จะตกแล้วด้วย”รสรินทร์มองไปรอบข้างด้วยความหวาดวิตก
"กลัวเป็นเหมือนกันเหรอ"พิมพ์ผกาเหยียดปากอย่างน่าชัง
"แล้วเธอไม่กลัวเหรอ"
"อยู่กับฉันแกไม่ต้องกลัวหรอก เพราะฉันน่ากลัวกว่าความมืด น่ากลัวกว่าป่ารอบๆ ตัวแกอีก"รสรินทร์ได้ยินเช่นนั้นก็เลิกกลัวไปโดยปริยาย
"เราใกล้ถึงหรือยัง"รสรินทร์ถามครั้นรู้สึกความเมื่อยล้าของคนที่แบกเธอ
“เดินไปอีกหน่อย ก็จะถึงแล้ว”พิมพ์ผกาแข้งขาอ่อนเปลี้ย เดินแทบไม่ไหว แต่เพียงแค่อึดใจเดียวก็จะถึงที่พัก
“ให้ดูเท้าซิ”พิมพ์ผกามาถึงที่พักนื้อตัวเปียกไปกว่าครึ่งเพราะฝนเริ่มเทมาโปรยปราย วางร่างบางลงแล้วจับขารสรินทร์สองข้างให้ยืดออก
“จะ เจ็บ”รสรินทร์ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
“ต่อไปห้ามวิ่งเข้ามาฝั่งนี้เป็นอันขาด มันอันตราย”พิมพ์ผกาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“สาเหตุนี้ใช่ไหมที่ดึงสะพานออกตอนตะวันตกดิน”
“ตรงหัวสะพานวางกับดักไว้ บุญเท่าไหร่แล้วที่ไม่ถูกมันหนีบเอา แล้วสะพานที่ดึงลงนะถ้าน้ำมันเอ่อ มันจะพัดเอาสะพานไป ไม่อยากจะเสียเวลานั่งทำใหม่”
“นั่งอยู่นิ่งๆ อย่าขยับ ขาตึงไปหมดแล้วเห็นไหม”พิมพ์ผกาค่อยๆ ไล่บีบนวดขาเรียวให้คลายความตึง
“ทำไมไม่ปล่อยพี่ทิ้งไว้ในป่าให้สัตว์มันกินเลยละ”รสรินทร์พูดประชดประชัน
“ยังจะปากดีอีก”พิมพ์ผกามองหน้าซีดเซียวเอามืออังหน้าผาก เห็นทีรสรินทร์คงจะเป็นไข้
“จะ จะทำอะไรนะ”รสรินทร์ประสานมือสองข้างปิดร่างกายตัวเองตอนที่พิมพ์ผกาทำท่าจะถอดเสื้อเธอออก
“เช็ดตัวไง ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้อาบน้ำไม่ได้แน่”
“ออกไปก่อน พี่จะเช็ดตัวเอง”พิมพ์ผกาไม่ฟังคำบอกกล่าวของรสรินทร์ดึงเสื้อผ้าของรสรินทร์ออกอย่างช่ำชอง
“นี่ บอกแล้วไงว่าจะเช็ดเอง”พิมพ์ผกาไม่สนใจเสียงทักท้วง ผลักไหล่สองข้างให้ล้มลงนอนจัดการดึงเสื้อผ้าจนเหลือแต่ตัวเปลือยเปล่ารสรินทร์แทบจะตั้งตัวไม่ติด
“ไม่แอบมองหรอกนะ”พิมพ์ผกาเช็ดตัวให้รสรินทร์อย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวเท่านั้นก็สวมชุดนอนให้กับรสรินทร์เป็นที่เรียบร้อย
“ช่ำชองเหลือเกินนะ เรื่องถอดๆ ใส่ๆ นะ”รสรินทร์พูดประชด
“ก็เคยเช็ดตัวให้แฟนบ่อยๆ เขาไม่ชอบอาบน้ำเวลาที่กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ”รสรินทร์ขมวดคิ้วมุ่น เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกคอหอย เนื้อตัววูบวาบใจคอไม่ค่อยดี
“แฟนเหรอ นี่ตกลงว่า พิมพ์เป็น..”รสรินทร์ลากเสียงยาวตอนท้ายประโยค
“ค่ะ แฟนพิมพ์เป็นผู้หญิง ก็หนูนาไงค่ะ แต่ช่วงนี้เขาไปเรียนต่อเมืองนอก เราเลยไม่ค่อยได้เจอกัน”รสรินทร์นิ่งไปสักพัก ก่อนจะที่จะเปลี่ยนเป็นนอนหันหลังให้ ใจเธอหวิวๆ เธอคล้ายคนกำลังผิดหวังด้วยสาเหตุอะไรนั้นเธอเองก็ไม่รู้
“พี่อยากกลับบ้าน”พิมพ์ผกาวางกะละมังใส่น้ำลงแรงๆ ความโกรธปะทุขึ้นอีกรอบ หลังจากที่สงบศึกมาแล้วสักพักใหญ่ๆ
“แกจะไม่มีวันกลับไปหาพ่อแกอีกแล้ว”พิมพ์ผกากระชากไหล่รสรินทร์ให้นอนหงายกดไหล่สองข้างจมลงที่กับเตียงนอนขนาดคิงไซส์ รสรินทร์น้ำตาไหลพรั่งพรูจากดวงตาเศร้าสร้อย
“พูดกับพี่แบบเมื่อก่อนนี้ได้ไหม เรียกแทนตัวเองว่าพิมพ์ และเรียกพี่รินอย่างเก่า”รสรินทร์ไล้นิ้วไปตามแก้มเนียนแววตาเธออ้อนวอนและขอร้อง พิมพ์ผกาปัดมือรสรินทร์ออกแล้วตรึงมันไว้แน่นก้มหน้าลงทำท่าจะจุมพิตแต่เปลี่ยนไปเป็นกระซิบลงที่ใบหูแทน
“ฝันไปเถอะ”เหยียดยิ้มมุมปากแค่นหัวเราะ
รสรินทร์นอนแน่นิ่ง มองพิมพ์ผกาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเหม่อลอยคิดถึงคืนวันเก่าๆ พิมพ์ผกาเปรียบเป็นเสมือนสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เธอยอมเสียสละพลาดโอกาสดีๆ ที่จะสอบชิงทุนไปเรียนเมืองนอก เพียงเพื่อจะได้อยู่ดูแลพิมพ์ผกา แต่ตอนนี้เธอกลับสูญเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งหัวใจของตัวเอง
ริมฝีปากบิดเล็กน้อยเหยียดหยันในความโง่ของตัวเอง ดวงตาคู่หวานเต็มไปด้วยน้ำตาอาบไหลเต็มแก้ม เด็กสาวอ่อนใสในวัยเยาว์ที่เธอไม่เคยลืมไปจากใจ รอยยิ้มสดใสน่ารักแสนจริงใจประทับใจเธอไม่เคยลืม แต่ต่อจากนี้ไปมันจะไม่มีเด็กสาวคนนั้นให้เธอได้เห็นอีก และเธอจะยอมก้มหน้ารับการลงโทษจากพิมพ์ผกาแทนพ่อของเธอเอง เธอจะไม่มีวันให้พ่อของเธอรู้ว่าลูกสาวที่เขารักมากที่สุด เป็นเหมือนดาบสองคมหันมาทำร้ายเขาเอง
ข่าว
