Chapter 19 : จูบนั้นสำคัญไฉน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
คริสตินมองผู้หญิงหน้าหวานที่คอสตูมกำลังช่วยแต่งตัวให้อยู่ได้สักพัก เข้าฉากวันนี้หล่อนแต่งตัวเท่จัดเกินหน้าดาราหนุ่มเสียอีก หรือเพราะบทตำรวจนอกเครื่องแบบ แต่หน้าหวานๆแมนไปเลยนะ เหมือนหนุ่มน้อยหน้าหวาน..
วันนี้เส้นผมนุ่มๆไม่ถูกดัดเป็นลอนตรงปลายเหมือนเคย คาแรกเตอร์เป็นไปตามละครที่ต้องเล่น หล่อนปล่อยผมยาวตรงให้สยายปรกไปถึงกลางหลัง ร่างระหงสวมกางเกงเดนิมสกินนี่ โชว์ความเรียวยาวของขาทั้งสอง รองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม คาดเข็มขัดหนังเส้นกลางๆ เสื้อเชิ้ตตัวในลายสก็อตแดงขาวตาเล็กๆ คอปกสีขาวยัดชายอยู่ในกางเกง มีเสื้อกั๊กสีน้ำเงินเข้มสวมทับ แล้วยังจะใส่สูทสีเดียวกันกับกั๊กด้วย น่าอึดอัดแทนจริงๆ แต่ชุดแบบนี้กลับทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูเท่และทะมัดทะแมงขึ้นมาจนเหมือนหนุ่มน้อย อา..ฉันพูดว่าหนุ่มน้อยอีกแล้ว..
คริสตินยิ้มบางๆเสมองที่อื่นบ้าง ก่อนหันกลับมาก้มดูตัวเอง เลิกคิ้วให้ชุดที่สวมอยู่ วันนี้เธอเองก็แมนด้วยกางเกงสแล็คพอดีตัว เสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีขาวแขนยาว มีระบายเกะกะตรงหน้าด้วย ไม่รู้สวยตรงไหน แต่มันก็ตามบทนั่นแหละ เธอปลอมตัวมาขึ้นเรือสำราญ มางานเลี้ยง ก็ต้องเลิศหน่อยถึงจะใส่สูทแบบนี้ แต่ก็นะ มันก็สวยอยู่แล้ว ก็เธอเป็นนางแบบ เป็นไม้แขวนเสื้อราคาหลายหลัก ไม้แขวนเสื้อที่สามารถโชว์ความงดงามของชุดที่สวมใส่ได้มากกว่าที่มันเป็นจริง
อืม..มันก็หมายถึง คนอื่นอาจจะใส่แล้วดูธรรมดา แต่ถ้าเธอใส่ มันจะเลิศขึ้นมาทันที นั่นล่ะคำอธิบายของไม้แขวนเสื้อราคาสูงลิ่วล่ะ..
แต่กับอีกคน..
มิกิคงจะเป็นไม้แขวนเสื้อที่น่ารักที่สุดในโลกแน่ๆ ถึงความสูงหล่อนอาจจะเทียบไม่ได้กับเพื่อนนางแบบที่เคยเดินกับเธอให้เวทีเดียวกัน แต่ความมีชีวิตชีวา สดใส กินขาด พวกนั้นมันก็แค่หุ่นยนต์ไขลานเท่านั้น
มิกิน่ะอบอุ่นจะตายไป.. เธอเถียงหัวชนฝา เถียงใครไม่รู้อยู่คนเดียว เถียงไปเถียงมาก็หน้าร้อนแปลกๆ เงยหน้าขึ้นมองหาตัวการที่ทำให้ประหม่าขึ้นมาปุบปับ แล้วก็รีบหลบทันทีที่ดวงตาสีน้ำเงินมองมาพอดี ที่เป็นแบบนี้เพราะสมองมันดันหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนน่ะสิ แย่ชะมัด
คิดถึงอกอวบแสนอบอุ่นที่ให้ซุกซบทั้งคืน.. หึ้ย..บ้าๆ อย่าคิดสิ!
ด่าว่าตัวเองเท่าไหร่มันก็เลิกคิดไม่ได้ สาบานเลยนะ เธอเห็นหล่อนยิ้ม..
ยิ้มโคตรน่ารัก!
คริสตินอยากจะบ้า เธอหันหน้าหนีไม่กล้าสบสายตากับดวงตายิ้มได้นั่น ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้ว ทั้งอายทั้งเขินไม่รู้จะทำยังไง จะหนีก็ไม่ได้ ต้องทำงาน!
ใครว่าเธอลืมว่าเมื่อคืนทำอะไรมา ไม่ได้เมาสักหน่อย แค่อยากเกเรออเซาะคนบ้างเท่านั้น และมันก็ดีใช่น้อยเมื่อไหร่ ได้นอนซุกอกสาวทั้งคืน ถึงจะไม่มีอะไรนอกจากจูบกันก่อนจะพากันหลับไปก็ช่าง ยังไงก็ได้รู้ว่า อ้อมกอดหล่อนอบอุ่นขนาดไหน กอดแล้วสบายใจเป็นบ้า นุ่ม อบอุ่น น่าฟัด.. อย่างหลังอย่าเพิ่งคิดตอนนี้เลย..
หล่อนไม่ให้เธอแอ้มได้ง่ายๆหรอก รู้ไว้ซะด้วย ไอ้หื่น!
มิกิเล่นยากกว่าที่คิด หล่อนชักจะเหมือน Poison Ivy ขึ้นไปทุกทีแล้ว ล่อหลอกเหยื่อด้วย..ฟีโรโมน.. และเหยื่ออย่างเธอก็พร้อมเสมอที่จะติดกับดักนั่นเสียด้วย ทั้งสวย น่ารัก อบอุ่น ใจดี ถึงจะมีอารมณ์ขึ้นๆลงๆบ้าง ก็พอให้อภัย ก็ตัวหอมขนาดนั้น..
อยากกอดอีกจัง..
“คริส.. ใส่สูทด้วย”
เสียงแหบเสน่ห์คุ้นหูดึงสติให้กลับมา รีเบคก้ามองเธอราววิเคราะห์อะไรสักอย่าง คนถูกมองร้อนๆหนาวๆรีบดึงเสื้อสูทสีดำมาจัดการสวม หมายจะเดินเลี่ยงหล่อนไป เมเนอร์ตัวเล็กก็ยังตามประกบบ่งบอกเลยว่า ไม่ยอมจบง่ายๆ
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า ไม่ต้องห่วง” บอกออกไปโดยไม่รอให้ใครถาม เหลือบตากลับมา คนที่เดินตามต้อยๆยังไม่เลิกคิ้วมองกวนใจ หมั่นไส้จึงดันหน้าผากหล่อนไปห่างๆ มือบางยกขึ้นมาจับมือเธอจะดึงออก ขายาวหยุดชะงัก กลับมายืนกอดอกฟึดฟัดหัวเสีย แต่ที่สุดก็พูดเพลียๆออกมา
“เชื่อฉันหน่อยเถอะเบคก้า เธอก็รู้ ฉันไม่ทำแน่ ถ้าเค้าไม่เต็มใจ”
“แล้วเมื่อคืนเต็มใจไหม.?” สาวตัวเล็กยื่นหน้าไปถาม ก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอก แค่อยากจะล้อเล่น เห็นท่าทางแล้วมันหมั่นไส้จริงๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!
ทำเป็นเก็กหวังดีไปส่งสาว จะหวังอะไรจากเค้าสิท่า!
คริสตินพยักหน้าอย่างเผลอไผลลืมทบทวนคำถามให้ถ้วนถี่ พอเห็นหน้าเมเนเจอร์สาวที่ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างไม่น่าไว้ใจเข้าให้เท่านั้น คิดออกทันทีเลยว่าพลาดอะไร รีบยกมือโบกรัวๆให้หล่อนทันที
“ไม่ใช่นะไม่ใช่ เธอห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาด เดี๋ยวเค้าเสียหายหมด!”
“เสียหายอะไรกันคริส มันน่าจะเรียก ‘วิน-วิน’ กันมากกว่า ถ้าเค้าชอบ”
“ก็มันไม่ใช่ไง..” คนตัวสูงพูดอย่างอ่อนใจ ถอนหายใจอีกรอบที่เห็นดวงตากลมๆสีเขียวกระพริบปริบๆ ท่าทางอยากรู้อยากเห็นจริงจัง แล้วเธอจะทำยังไงได้ รีเบคก้าจะไม่หยุดง่ายๆหากหล่อนยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“เบคก้า.. เอาไว้คุยตอนเลิกกองได้ป่ะ”
ผู้จัดการบาร์บี้อ้าปากจะปฏิเสธ ความอยากรู้มันแน่นอก หากก็ทำได้แค่ค้างอยู่แบบนั้น เสียงทีมงานเรียกตัวนักแสดงคนนี้ไปเข้าฉากเสียแล้ว
“ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” คริสตินซิ่งทันทีที่ได้โอกาส ร่างสูงรีบเดินไปเข้าฉากอย่างไม่สนใจคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
รีเบคก้ากอดอกสั่นหัวน้อยๆ รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมากดปุ่มโทรออก “อืม.. เค้าเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะ แต่เป็นทางที่ดีนะ” พูดจบก็หัวเราะออกมาเพราะปลายสายก็หัวเราะอยู่เหมือนกัน คุยกันอีกสองสามคำแล้วบอกลา ดวงตาคมสีเขียวมองไปยังสองคนที่กำลังเข้าฉากด้วยกันอยู่ เธอแตะคางตัวเองเบาๆ ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ
ดูเหมือนเธอจะได้เจอคนที่ ‘ใช่’ จริงๆแล้วล่ะนะ..เพื่อน..
.........................................
“โอ้ย.. นี่เธอต่อยหน้าฉันจริงๆเหรอเนี่ย..” เสียงบ่นไม่พอใจมาพร้อมคนที่เดินกุมแก้มเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้
คริสตินหงุดหงิดเพิ่มขึ้น ดวงตาคมมองค้อนผู้หญิงที่นั่งยิ้มประคองแก้วเครื่องดื่มอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าโดนว่าอะไรไป ซ้ำหล่อนยังจิบเครื่องดื่มนั่นพร้อมรอยยิ้มแบบนั้นและดวงตาวิบวับขี้เล่นอีก หล่อนคงไม่รู้หรอกว่า เธอต้องอดทนแค่ไหนไม่ให้พุ่งเข้าไปหยิกแก้มนิ่มๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยวสักทีสองที
เฮอะ รู้แบบนี้ไม่ปล่อยให้รอดไปหรอกเมื่อคืน ยัยตัวแสบ..
บ่นในใจไปอย่างนั้น แต่ก็ห้ามดวงตาตัวเองไม่ได้ไม่ให้สนใจในท่าทางสบายๆของหญิงสาวที่หันไปจับบทละครขึ้นมาอ่านขณะที่ตัวเธอเองกำลังถูกประคบประหงมด้วยเจ้าหน้าที่คนหนึ่งในกองถ่ายที่เอายามาทาให้ เจ้าหล่อนบ่นอะไรไม่รู้อยู่ข้างๆระหว่างพยายามพยาบาลรอยฟกช้ำให้เธอ เดาว่าคงเป็นเรื่องการผิดพลาดของคิวแสดงที่ทำให้เธอโดนหมัดอัดเข้าที่แก้มเสียเต็มแรงจนหน้าเขียวช้ำขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละที่ทำให้เธอหงุดหงิด ก็ผู้หญิงที่เป็นคนต่อยหน้าเธอ กลับไม่พูดอะไรสักคำ ขอโทษยังไม่มี หรือเธอจะโดนแก้แค้นคืน
เฮ้..แต่ถ้าจะแก้แค้น ก็ต้องแก้แค้นด้วยการกอดคืนไม่ใช่เหรอ.. หรือเธอเข้าใจผิด หรือเธอไปทำอะไรให้หล่อนหงุดหงิดเลยจัดให้สักดอก
คิดไปคิดมาเรื่องนี้ซ้ำๆ จนไม่ได้ยินอะไรที่พยาบาลจำเป็นพูดไว้ก่อนจะขอตัวออกไปทำธุระอื่น แค่เพียงพยักหน้าขอบคุณให้สาวยุ่นผู้ใจดีนั้น หันกลับมามองคนที่นั่งเยื้องกัน ร่างระหงนั่นถอดสูทตัวนอกออกเหลือแค่เสื้อกั๊กเข้ารูป หล่อนคงอึดอัด แต่ผลของการอึดอัดมันกลับออกมาในแบบที่เธอชอบ เพราะจะได้มองเรือนร่างสวยๆตรงหน้าได้ถนัดขึ้น ถึงมันจะดูเหมือนโรคจิตนิดๆ แต่เธอหรือจะสนใจ ต่อให้ตอนนี้ใครมาว่าเธอบ้า เธอก็ยอม หล่อนสวยมาก สวยจนอยากจะจับไปขังไว้ เก็บไว้ดูคนเดียว..
เฮ้อ.. ไอ้โรคจิต..คริสติน..
แค่เปลี่ยนอิริยาบถเล็กน้อย เปลี่ยนขาที่นั่งไขว่ห้างขณะที่ดวงตาคู่งามยังสนใจแค่บทละครในมือมากกว่าอะไร มากกว่าเธอที่นั่งอยู่ตรงนี้เสียอีก แต่ใครจะเชื่อกันล่ะว่า หล่อนดูดีและน่าสนใจถึงขั้นทำให้เธอไม่อยากจะละสายตาไปมองที่อื่น ก็ที่นี่มีอะไรดีไปกว่าผู้หญิงคนนี้กันล่ะ ธรรมชาติเหรอ เอาไว้มองเมื่อไหร่ก็ได้มั้ง แต่กับหล่อน ฉันคง....
“ถ้าจะหวังให้ฉันขอโทษที่ตั้นหน้าคุณไปเมื่อกี้ ขอบอกว่าเสียใจนะคะ เพราะฉันไม่ขอโทษ”
คริสตินอึ้งไปหลายวิเพราะไม่อยากเชื่อว่าได้ยินอะไร หากรอยยิ้มกับแววตาขี้เล่นที่แฝงไว้ด้วยอะไรที่มากกว่านั้น ก็ทำให้สมองเธอเริ่มทบทวน
ใช่แล้ว.. เธอถูกอีกคนกวนประสาท ทำไม.? หรือนี่คือการแก้แค้น.?
ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!
ฉันอ่อนโยนกับเธอนะ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากที่เธอให้เลย..
ขณะที่เธอเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน หางตายังอุตส่าห์มองเห็น อีกคนลดแก้วเครื่องดื่มลง หล่อนเรียกความสนใจเธอไปจนหมดด้วยนิ้วเรียวที่ไล้ขอบแก้วช้าๆ คริสตินเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทำไมเธอถึงเห็นการกระทำแบบนี้เป็นเรื่องเซ็กซี่ได้นะ หรือเพราะเป็นหล่อน.?
“คุณใช่ไหมที่บอกให้ผู้กำกับเปลี่ยนฉากนั้น.?”
คำถามที่ดังขึ้นกะทันหันพาให้คนสติล่องลอยถูกกระตุกกลับมา เธอรู้สึกร้อนๆหนาวๆกับดวงตาใสๆที่มองจ้องมาราวว่าเจ้าของมันรู้ทุกเรื่องที่เธอทำ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมรับอะไรง่ายๆตามประสาคนดื้อแพ่ง
“เธอคิดว่า ฉันมีอำนาจขนาดนั้นเลยเหรอ.?” คริสตินตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มกวนบาทาที่ความจริงเธอไม่ได้อยากทำโดยเฉพาะกับคนที่เธอพยายามจะทำให้มีความรู้สึกดีๆด้วย แต่มันก็อดไม่ได้ นึกถึงเรื่องบทนั่นขึ้นมาก็โมโห
เชอะ เรื่องอะไรฉันจะให้เธอไปเที่ยวจูบใครอีกล่ะ ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร และเธอต้องรับผิดชอบฉัน ยัยหน้าหวาน!
“คุณรู้ไหม.. จูบน่ะ ถ้าเราไม่มีความสนใจในตัวของอีกฝ่าย มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกนะคะ” คำพูดอาจจะดูธรรมดา หากแววตาบอกอะไรมากกว่านั้น ถ้าคนฟังกลับไม่สนใจจะมองมันมากกว่าเหตุผลงี่เง่าของตัวเอง จึงสวนกลับมาด้วยท่าทางหงุดหงิด
“คงทำแบบนี้จนชินแล้วสินะ” ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสจ้องอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตาย เรียกได้ว่า ถ้าหล่อนเป็นคนขวัญอ่อนหรือไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ก็คงจะวิ่งหนีไปฟ้องแม่แล้ว แต่มิกิกลับแค่พยักหน้าด้วยสีหน้าเมินเฉยเหมือนไม่รู้เลยว่า มันจะทำให้เธอยิ่งโมโห จูบมาครึ่งประเทศแล้วใช่ไหมยัยบ้า!
“ฉันเล่นละครมาห้าปี ละครเวทีก็เล่น ถ้าไม่ทำให้มันชินไว้ ฉันคงทำงานไม่ได้หรอกนะคะ”
“แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยกับคนที่เธอจูบ!” พูดไปเองก็อายเสียเองกับเสียงหัวเราะน้อยๆและแววตาที่เหมือนจะรู้อะไรของคนฟัง เธอกัดฟันข่มความหงุดหงิดไว้ ดวงตามองล่อกแล่กสำรวจว่าจะมีใครแอบฟังหรือไม่ โชคดีที่ทีมงานกองนี้ค่อนข้างเคารพความเป็นส่วนตัวของนักแสดง ไม่งั้นเรื่องที่พวกเธอพูดกันก็คงจะอยู่ในหูพวกเขาไปแล้ว แล้วอาจจะมีใครบางคนเดาได้ว่า เธอกำลังหัวเสียเรื่องอะไร
ยัยนี่ไม่แคร์เรื่องจูบเลยสักนิด ผู้หญิงบ้า!
“มืออาชีพไงคะ คุณสะกดคำนี้เป็นหรือเปล่า หรือต้องให้พูดอังกฤษ”
ดวงตาสีน้ำเงินขี้เล่นที่เธออยากมองเป็นที่สุด ตอนนี้กลับเป็นอะไรที่เธอชักจะไม่ชอบมันแล้ว เพราะมันบอกว่า เจ้าของมันเหนือกว่า และเธอไม่ชอบมันเลยสักนิด ไม่เคยมีใครปั่นหัวเธอได้เท่านี้มาก่อน
“เธอเล่นลิ้นเก่งนะ ไม่อยากเชื่อ” สาวอังกฤษประชด แปลกใจที่อีกคนยังอมยิ้มอยู่ได้ อ้าปากจะต่อว่าหล่อนอีก เสียงหวานๆกับรอยยิ้มเซ็กซี่ก็ทำให้ชะงักค้าง
“ฉันคงทำให้คุณประทับใจมากเลยสินะ เมื่อคืน..”
คริสตินอึ้งกิมกี่ ไม่กี่วินาทีเธอก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนวาบ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับมาเป็นฉากๆ เริ่มตั้งแต่ที่ความอ่อนนุ่มและหอมหวานสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ และลิ้นเชี่ยวชาญที่เล็มเลียขอทางเข้าไปในโพรงปาก เสียงครางหวานหูที่ต่อให้ตาย เธอก็ไม่มีวันลืมมันได้ลง อกอวบที่ให้ซบซุก กลิ่นหอมละมุนเฉพาะตัว วนิลาผสมช็อคโกแลต แต่เธอทำไม...
“ฉันไม่นึกว่า เธอจะเป็นแบบนี้..”
มิกิเลือนรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า น้ำเสียงและท่าทางผิดหวังของคนพูด ฉุดกระชากความสนุกของเธอให้หายไป การแกล้งคนคงไม่ใช่เรื่องดีที่เธอควรทำอีกต่อไปแล้ว ถึงอย่างนั้น มันก็ทำให้เธอได้รู้อะไรบ้าง
เค้าคงรับตัวตนจริงๆของเธอไม่ได้...
“ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณเข้าใจผิดมาตลอด คุณคงผิดหวังที่ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงผู้น่ารักตัวจริง” ร่างระหงลุกขึ้นพร้อมบทละครในมือ เธอวางแก้วเครื่องดื่มลงและไม่ลืมหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้กับพนักเก้าอี้ด้วย ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายอีกครั้ง คริสตินยังคงอึ้งเหมือนพูดอะไรไม่เป็น เห็นแล้วยิ่งรู้สึกไม่ดี
สาวลูกครึ่งหันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่เธอก็หันกลับมาเพราะลืมพูดบางอย่างที่เธออาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก
“คริส.. คุณเข้าใจถูกแล้วนะ ผู้หญิงจะยอมเปิดเผยตัวตนของเธอในด้านที่ไม่มีใครเคยเห็น ให้กับคนพิเศษเพียงคนเดียว” พูดแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปทันที เพราะเธอหงุดหงิดเต็มทนกับคนที่เข้าใจอะไรแสนยาก แต่หากว่าเธอจะพยายามใจเย็นลดทิฐิลงและหันมองกลับมา เธอคงได้เห็นยัยทึ่มผมสีเงิน นั่งยิ้มเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียว
........................................
จูบมันไม่สำคัญงั้นเหรอ.. ใครว่าล่ะ!
มิกิต่อสู้กับตัวเองอยู่นาน พยายามจะไม่พุ่งเข้าไปผลักตัวชายหนุ่มที่อุ้มคู่หูของเธอขึ้นมาจากน้ำทะเล เหตุผลก็คือ มันคือฉากหนึ่งในละครที่เธอกับหล่อนเล่นด้วยกัน ตอนนี้คริสตินเป็นตัวละครถูกยิงตกจากเรือในทะเลเบื้องหน้า และนั่นก็พระเอกของเรื่อง พ่อหนุ่มกล้ามโตลูกครึ่งญี่ปุ่น-สเปน ‘เฮนรี่ เคน’
ดวงตาสีน้ำเงินมองชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ ไม่ใช่เพราะเขากล้ามโตจนน่าอิจฉา เพราะผู้หญิงอย่างเธอไม่จำเป็นต้องมีกล้ามใหญ่น่ากลัวแบบนั้น เดี๋ยวมันจะเกินน่ารักไป แล้วอันที่จริงเธอก็ไม่ชอบมันเลย ใหญ่เกินจะเรียกว่าสวยได้ แต่แน่นอน เธอไม่ได้ชอบหรือหึงเขา หรือมีปัญหาอะไรหรอกที่เขาอุ้มผู้หญิงหรือใครขึ้นมาจากน้ำ ถ้านั่นไม่ใช่หล่อน
หล่อนของเธอ..
หล่อนของเธอเหรอ.? ตั้งแต่เมื่อไหร่.?
เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ เลิกถามสักที! หญิงสาวตวาดเสียงในหัวของตัวเองที่ชอบออกมากวนประสาทเสมอในใจ สายตาก็ไม่ละวางจากชายหญิงตรงหน้าสักวินาที ก็จริงที่คนอื่นๆในกองถ่ายก็กำลังดูฉากนี้อยู่ด้วยกันกับเธอด้วย แต่เชื่อเลยว่า ไม่มีใครที่คิดเหมือนเธอ
ฉันเกลียดตากล้ามโตนั่นจริงๆ อย่าบอกนะว่าจะทำซีพีอาร์ด้วย!
คนสวยหน้าหวานเริ่มกัดปากล่างตัวเองแรงขึ้น รู้สึกโชคดีที่ตอนนี้ใส่แว่นดำอยู่ เพราะถ้าใครเห็นดวงตาของเธอนาทีนี้อาจจะกลัวก็เป็นได้ ถ้ามันสามารถจะเผาอะไรได้ คงมีอะไรหลายๆอย่างไหม้แล้ว ความอิจฉาตาร้อน มันช่างร้อนแรงจริงๆ
“คานะจัง.. ในบทไม่มีซีพีอาร์ใช่ไหม.?” ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สายตาก็ไม่ได้มองคนที่ตัวเองพูดด้วย เอาแต่จ้องอยู่กับชายหนุ่มที่กำลังวางร่างที่เปียกปอนของหญิงสาวลงกับผืนทราย อยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรหล่อนต่อ อยากรู้จนแทบบ้า เธอไม่เคยร้อนรนแบบนี้เลยให้ตายสิ!
“เท่าที่ดู ไม่มีนะคะ แต่----”
คานาเดะไม่ได้พูดจนจบเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง เธอถอนหายใจและยกมือเป็นสัญญาณบอกว่าพอ เพราะเธอก็รู้นั่นแหละว่าบทเป็นยังไง ก็อ่านมาเมื่อกี้ไงล่ะ เล่นเก่งนะไอดอลของฉัน แต่เล่นเก่งเกินไปไหม.? หมั่นไส้!
ท่าทางชอบนะ ให้ผู้ชายอุ้ม เชอะ!
ใช่.. ถึงจะอ่านบทมาบ้างแล้ว แต่อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ เหมือนที่เธอโดนเปลี่ยนกลางคัน จากที่จะต้องจูบกันกับซาคุยะในฉากที่เขาพุ่งเข้ามาช่วยเธอยิงกับคนร้ายและทำได้สำเร็จจึงจะต้องจูบกันให้สมกับบรรยากาศ แต่บทนั้นมันก็หายไปในเสี้ยววินาที ผู้กำกับสั่งคัททั้งๆที่เขากับเธอกำลังจะสัมผัสปากกันอยู่แล้ว และเพราะเธอเห็นรอยยิ้มร้ายกาจจากคนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังผู้กำกับหนุ่ม จึงรู้ทันทีว่าใครที่เป็นสาเหตุ
ผู้หญิงดัง สวยและรวยมากคนนั้นไง..
แต่ต่อให้ดัง สวยและรวยมากขนาดไหน เธอก็จัดการซัดแก้มหล่อนไปหนึ่งทีแล้วล่ะ โทษฐานทำตัวไม่เป็นมืออาชีพ อาศัยช่วงชุลมุนในฉากตะลุมบอนกับคนร้ายนั่นแหละ เหวี่ยงใส่ใบหน้างามไปเต็มๆและอ้างว่ามองพลาดตาลาย จึงไม่โดนผู้กำกับว่าอะไร สะใจชะมัด ไม่กรามหักแค่ปากแตก ก็ดีเท่าไหร่แล้ว.!
แต่นั่นมันก็เรื่องเก่า เรื่องนี้ต่างหากที่เธอควรจะสนใจ สนใจจนแทบจะกระโดดไปอยู่ตรงนั้นแทนพ่อหนุ่มหน้ามนกล้ามโต ถ้าไม่เกรงใจทีมงานและชื่อเสียงตัวเอง แต่ตอนนี้เธอเกร็งไปหมดทั้งตัวแล้ว มือหนาๆนั่นกำลังค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของหล่อน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตอนนี้ที่เปียกปอนไปหมด โชคดีนะที่มันมีสีแดงของเลือดปลอมมาบดบังด้วย ไม่งั้นคงได้เห็นอะไรข้างในชัดกว่านี้ แต่แค่นี้เธอก็หงุดหงิดมากพอแล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นเห็นได้ไหมว่า หล่อนใส่เสื้อชั้นในแบบไหน แบบนั้นก็เกินไปหน่อย นี่ละครบู๊นะ ไม่ใช่หนังเอวี !
แต่ตอนนี้มันเหมือนจะใกล้เคียงแล้วล่ะ ดูอีตานั่นมันทำสิ!
กระดุมหนึ่งเม็ดถูกปลดออกไปพร้อมความร้าวรานในใจเธอ เม็ดที่สองกำลังจะตามมา ปากเธออยากจะกรีดร้องบอกให้ผู้กำกับสั่งคัทเสียทีเถอะ จะทนดูไม่ไหวแล้ว แต่แล้วกระดุมเม็ดนั้นก็หลุดออกพร้อมอาการกัดปากจนห้อเลือดของเธอ ผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้านั่นกำลังโชว์สู่ในสายตาเธอและทุกคนที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่ พ่อหนุ่มเฮนรี่กำลังจะใช้มือหนาทั้งสองของเขา วางทาบบนอกของสาวที่นอนไม่ไหวติงตามบท เขาจะปั้มหัวใจให้หล่อน แต่เขาไม่มีทางได้แตะต้องหล่อนอีกต่อไปเมื่ออยู่ดีๆ เธอก็สะลัดสูทที่คลุมบ่าพร้อมแว่นทิ้ง เข้าไปแทนที่เขา
อาจจะดูเหมือนคนบ้าที่ผ่าเข้าไปในซีนนี้ทั้งที่ชายหนุ่มกำลังจะเล่นบทพระเอกช่วยชีวิตหญิงสาวตามบทที่เขียนไว้ แต่ก็แปลกที่ไม่ได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัทหรือใครโวยวายอะไร พวกเขาปล่อยให้เธอลงมือปั้มหัวใจอีกคนและตามด้วยซีพีอาร์โดยไม่ส่งเสียงอะไรออกมาขัดจังหวะ เธอเองก็คล้ายจะมึนอะไรไม่รู้แย่งบทพ่อหนุ่มเฮนรี่เล่นจนหมดกระทั่งผู้หญิงที่แกล้งสลบตามเนื้อเรื่องลืมตาขึ้นมาและเสียงสั่งคัทก็ดังขึ้น ตอนนี้แหละที่สติของเธอกลับคืนและหน้าเหวอไป
มิกิหน้าชาไปหมด ทันทีที่รู้ตัวแล้วว่าทำอะไรลงไป เธออับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่ออีตาเฮนรี่เข้ามาตบบ่าและเอ่ยชมด้วยรอยยิ้มแปลกๆก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินไป แต่อะไรก็ไม่เท่ากับตอนที่หูเธอยังก้องด้วยเสียงฮือฮาของคนในกองถ่ายเกี่ยวกับวีรกรรมของตัวเอง เพราะเธอคิดว่าเธอได้ยินอีกอย่างจากคนที่ลุกขึ้นมานั่งยิ้มกรุ่มกริ่มส่งสายตาหวานๆให้บนผืนทราย
“ใครนะที่บอกว่าจูบไม่สำคัญ คงไม่ใช่เธอหรอกเนอะ..มิกิ..”
...........................................
เย้ ตอนที่ 19 แล้ว! ไวเกินไปไหม อิอิ
เหลืออีกหนึ่งตอนเต็ม และอาจจะมีตอนพิเศษมาให้อีกสักตอนนะคะ สำหรับให้อ่านกันในนี้
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดมากค่ะ แค่อยากจะโชว์รูปชุดที่สาวๆใส่กันในนี้หน่อยค่ะ
คนแรก ชุดที่มิกิใส่นะ ขอยืมชุดของสาวๆโซชิชุดใหม่ล่าสุดมาเลยล่ะกันจะได้จิ้นกันง่ายหน่อยเนอะ
และอีกชุดที่คริสตินใส่นะคะ ใส่ในฉากวันนี้ ยืมชุดที่รักของคนเขียนมา อิอิ
ขอบคุณทิฟฟานี่และเจสสิก้าค่ะ (ชอบส่วนตัว เหอๆ)
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกท่านเช่นเคยค่ะ คนอ่านของเรายังน่ารักเสมอทุกคน ไม่ว่าคุณจะสั่งหนังสือหรือไม่ก็ตาม ขอบคุณค่ะ
.gif "45")
ข่าว
