บทที่ ๒๕ : จะติดตามไปทั่วหล้า....แม้ชีวาจะหาไม่

[ทอถักอักษรา]

Dream ฝันค้างบนทางรัก Yuri
บทที่  ๒๕  : จะติดตามไปทั่วหล้า....แม้ชีวาจะหาไม่

กว่านงนภัสจะกลับถึงบ้านก็ดึกดื่นเต็มที  หญิงสาวเดินเข้าบ้านพร้อมบิดามารดาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข หลังจากอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยเธอก็เตรียมตัวเข้านอน ฉับพลันหญิงสาวก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้  มือบางควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูอย่างร้อนใจ
๑๒๕ สายไม่ได้รับจากคนรักสาวรุ่นน้อง ปรากฏบนหน้าจอมือถือทันทีที่หญิงสาวเปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือหลังจากชาร์ตแบตเตอรี่เรียบร้อยแล้ว  หญิงสาวกดเลขหมายโทรศัพท์ที่คุ้นเคยทันทีที่โทรศัพท์กลับมาใช้งานได้ตามปรกติ
เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นกลางดึก ทำให้ฐิติณัชชางัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์
“MOSHIMOSHI KONBANWA SIHARUDESU (สวัสดีค่ะ ชิฮารุ พูดค่ะ)” ฐิติณัชชาเอ่ยคำทักทายด้วยภาษาของตนเอง ตามความเคยชินโดยไม่ได้ดูที่หน้าจอว่าปลายสาย คือ ใคร
“ฟาง นี่พี่ฟ้าเองนะคะ” นงนภัสประหลาดใจยิ่งนักเมื่ออีกฝ่ายรับสายด้วยภาษาที่ไม่ใช่ภาษาไทย
“พี่ฟ้าเหรอคะ!!” เมื่อรู้ว่าปลายสายคือคนรักของเธอเอง ฐิติณัชชาก็ตาสว่างทันที
“ฟางหลับหรือยังคะ พี่โทรมาปลุกหรือเปล่า”
“ฟางหลับได้สักพักแล้วค่ะ พี่ฟ้าไปไหนมาเหรอคะฟางโทรหาก็ไม่รับสาย”
“ขอโทษนะคะ พี่ไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่มาค่ะ  ฟางอย่าโกรธพี่เลยนะคะ” รุ่นพี่สาวรีบกล่าวขอโทษเพราะเกรงว่าคนแสนงอนจะโกรธที่เธอหายไปนาน
“ฟางไม่โกรธพี่ฟ้าหรอกค่ะ ที่โทรหาหลายสายเพราะฟางเห็นพี่ฟ้าไม่รับโทรศัพท์ก็เลยเป็นห่วงเท่านั้นเองค่ะ ฟางคิดถึงพี่ฟ้านะคะ”
“พี่ก็คิดถึงฟางค่ะ ดึกมากแล้วฟางพักผ่อนเถอะนะคะ หลับฝันดีค่ะ”
“หลับฝันดีค่ะพี่ฟ้า”
ฐิติณัชชาวางสายไปแล้ว เหลือเพียงนงนภัสที่ยังนั่งยิ้มกับโทรศัพท์มือถืออยู่อย่างนั้นเมื่อนึกถึงความน่ารักสดใสของคนรัก  ความรักมีอาณานุภาพถึงเพียงนี้หนอ เพียงได้ยินเสียงแม้ไม่ได้เห็นหน้า หัวใจก็อบอุ่นราวได้รับอุ่นไอจากเรือนกายเฉกเดียวกัน...
“คุยกับใครจ๊ะลูกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” เสียงบิดาเอ่ยทักขึ้นที่หน้าประตูห้องทำให้นงนภัส ตกใจเล็กน้อยไม่รู้จะตอบบิดาว่าอย่างไรดี
“คุยกับเพื่อน เอ่อ...รุ่นน้องค่ะ” ตอบบิดาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ถ้าจะตอบว่าคุยกับแฟน เกรงบิดาจะซักไซ้ว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน ซึ่งมันคงทำใจลำบากยิ่งขึ้นถ้าจะตอบออกไป
“คุยกับแฟนก็บอกมาเถอะลูกพ่อเข้าใจ เด็กสาวสมัยนี้ไม่มีแฟนเห็นจะแปลกล่ะ ใช่ไหมคุณ” ฝ่ายบิดาหันไปถามมารดาที่เพิ่งตามเข้ามาในห้องบุตรสาว
“เรื่องมีแฟน พ่อกับแม่ไม่คิดจะห้ามแต่อยากให้หนูรู้จักยับยั้งชั่งใจ อย่าปล่อยใจให้มีอะไรเกินเลยก่อนเวลาอันควรเท่านั้นนะลูก”
“ค่ะคุณพ่อคุณแม่...” บุตรสาวรับคำ แต่ในใจนิ่งคิดว่า
‘ถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้ว่าหนูเกินเลยกับผู้หญิงด้วยกันก่อนวัยอันควรไปแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะรับได้หรือเปล่าคะ’
“พ่อกับแม่ไม่กวนลูกแล้ว นอนหลับฝันดีนะลูก” บิดาพูดก่อนจุมพิตที่หน้าผากบุตรสาวอย่างแสนรัก
เมื่อบุพการีทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว นงนภัสก็โน้มตัวลงนอนบนเตียงนอนสีชมพูหวาน ในใจนึกย้อนไปถึงภาษาพูดที่สาวเจ้าหลุดปากออกมา คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินมาก่อนแต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ใด...
            ......................................................................

   เจ้าหญิงนลินยุพากับเจ้าหญิงมณีจันทร์หายไปหลายเพลาแล้ว  เจ้าชายอติรัณณ์ทรงโทมนัสพระทัยอย่างแสนสาหัส แม้ว่าพระองค์จะทรงเร่งค้นหาอย่างสุดพระกำลังแต่ก็มิพบวี่แววเลยแม้แต่น้อย เหล่าทหารต่างงมลงไปถึงใต้ก้นธารน้ำที่พบอินทรอาชาม้าทรงโปรดของพระนาง ไพร่พลอีกส่วนได้ค้นหาตามป่าเขาลำเนาไพรแทบพลิกแผ่นดินแต่ก็ยังไร้วี่แวว
   ยิ่งนานวันเข้าความรักที่มีก็สั่งสมเป็นความแค้น ยิ่งคิดว่าพระขนิษฐานั้นแลเป็นผู้แย่งรักไป ในพระทัยของเจ้าชายแห่งนครบุปผาลัยราวกับพระทัยถูกควักออกมาแล้วโยนลงไปกองเพลิงก็มิปาน
   ยามพระอาทิตย์ลาลับ ร่องรอยของทั้งสองนางก็ยังคงหายสาบสูญ  เจ้าชายอติรัณณ์ทรงเรียกหาน้ำจัณฑ์มาเสวยจนเมามาย หวังจะย้อมพระทัยให้คลายเรื่องเศร้า
   “พวกเจ้า...จงเอาเหล้ามาอีก”  พระองค์ตรัสด้วยพระสุรเสียงขาดห้วงด้วยฤทธิ์น้ำจัณฑ์ นางกำนัลรีบคลานเข้ามาจะรินจอกใหม่ถวาย แต่ก็ถูกพระหัตย์ของพระองค์คว้าเอาไว้เสียก่อน พระองค์ทรงเสวยน้ำจัณฑ์ทั้งคนโฑนั้น ทั้งพระทัยยิ่งทรงโศกเศร้าอย่างเหลือแสน พระอัสสุชลไหลอาบพระพักตร์เมื่อความอาดูรถูกระบายออกมาทางพระเนตร   
ยามน้องร้างห่างไกลใจพี่โศก         แสนวิโยคทรวงในไหวผวา
ทรุดร่างโหยโรยกำลังทั้งน้ำตา            เจ็บปร่าเจียนพังทั้งดวงมาน
อันโศกอื่นหมื่นแสนในแดนโลก         ก็ไม่โศกเท่าร้างลาน่าสงสาร
อันเจ็บอื่นขื่นขมมานมนาน            ไม่เจ็บปานรักจากไปไม่หวนคืน
ด้วยแสนโศกโรคใจทำให้เจ็บ            มันหนาวเหน็บในอุราไม่ฝ่าฝืน
แต่จะขอคอยอยู่ทุกวันคืน            รอวันน้องหยิบยื่นคืนเมตตา
ถึงใจน้องหมองหมางไปอย่างนี้            แต่ใจพี่ยังนึกรักเป็นหนักหนา
เหมือนแมงภู่อยู่ที่พุ่มปทุมมา            ในอุรายังหม่นเศร้าทุกเช้าเย็น
โอ้ยามนี้มีแต่จะแลลับ            มิได้กลับทวนทบมาพบเห็น
เหมือนตัดรักหักสวาทขาดกระเด็น         รักลาเร้นห่างลับไปนับนาน
“มณีจันทร์เจ้าบังอาจแย่งรักข้า ข้าจะติดตามเจ้าไปทั่วหล้าทุกชาติทุกภพ....แม้ชีวาข้าจะหาไม่!!!”
         ..................................................................