บทนำปองกานต์เดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้สักครู่หนึ่งแล้ว แดดยามเที่ยงวันชวนให้ร้อนระอุหากแต่มีลมพัดเบาๆ พอให้ช่วยคลายความอบอ้าวได้อยู่บ้าง
มือบางหิ้วกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบเก่าที่ผ่านการใช้มาหลายปี แต่น้ำหนักไม่สู้เท่าไหร่นักเพราะมีแต่เสื้อผ้าเพียงอย่างเดียว ไม่เหมือนเป้ที่หล่อนสะพายหลังอยู่ ภายในนั้นมีเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดพกพาพร้อมกับสายไฟ น้ำหนักของมันมากพอจะกดไหล่บางให้รู้สึกเจ็บได้หากแบกน้ำหนักเป็นเวลานาน
หญิงสาวเหลียวมองตึกต่างๆ มาตลอดทางที่เดิน แต่ก็ยังไม่พบสถานที่ที่เป็นจุดหมายปลายทาง หล่อนศึกษาแผนผังของมหาวิทยาลัยจากอินเทอร์เน็ต และนั่นคงยังไม่พอให้คนที่ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาหาสิ่งที่ต้องการพบได้โดยง่าย
ในที่สุดหลังจากเดินจนขาเริ่มเมื่อยล้า เธอก็เห็นตึกที่ดูออกได้ไม่ยากเย็นนักว่าเป็นหอพักนักศึกษาอยู่ตรงหน้า คนผมยาวหยักศกเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น น้ำหวานใจร้อนอยากเข้าไปในอาคารนั้นเร็วๆ เพื่อหลบหนีจากแสงจ้าแสบตาในเวลาอย่างนี้
ตาสีน้ำตาลเข้มปรับภาพอยู่เพียงครู่เดียว หล่อนเห็นเคาน์เตอร์ซึ่งมีผู้หญิงวัยกลางคนยืนอยู่ ดวงตาดุคู่นั้นมองลอดแว่นหนาเหมือนกับจะถามว่ามาทำอะไรที่นี่
“สวัสดีค่ะ” คนน่ารักวางกระเป๋าลงแล้วยกมือไหว้ด้วยความอ่อนช้อย เธอยิ้มแต่พองามไม่มากหรือน้อยเกินไป เพราะรู้ว่าการเริ่มต้นที่ดีย่อมทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น
สาวสูงวัยตรงหน้ายกมือขึ้นระดับอกรับไหว้ นัยน์ตาลดความเข้มงวดลงอย่างไม่รู้ตัว ปากบางสีชมพูเหยียดออกเล็กน้อยเหมือนพยายามยิ้ม
“ไม่ทราบว่าจะติดต่อเรื่องอะไรคะ” น้ำเสียงอีกฝ่ายราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์
“หนูจองห้องทางอินเทอร์เน็ตไว้ค่ะ” หล่อนเอ่ยออกไปพร้อมกับแย้มยิ้ม
“จองด้วยชื่ออะไรคะ” มือที่มีริ้วรอยแห่งอายุนั้นหยิบกระดาษปึกหนึ่งออกมาจากลิ้นชักตรงหน้า หญิงสาวมองผ่านกระจกใสที่กั้นอยู่ เธอเห็นรายชื่อเรียงรายเต็มไปหมดทั้งหน้ากระดาษ
“ปองกานต์ เทวารักษ์ค่ะ” สาวน้อยตอบเสียงนุ่ม พยายามไม่แสดงออกถึงความกระตือรือร้นและความตื่นเต้นที่มี
“อืม ห้อง 323 ค่ะ” มือเล็กๆ นั้นเปิดกระดาษอย่างรวดเร็ว เพียงเวลาสั้นๆ ก็เจอชื่อของหล่อนแล้ว และสาวแว่นตรงหน้าก็หันไปยังกล่องไม้ที่ติดอยู่กับผนังสีขาว ภายในนั้นมีกุญแจจำนวนมาก วัตถุสีเงินสะท้อนแสงดอกหนึ่งถูกหยิบออกมาเพื่อเธอ
“รายละเอียดตามนี้นะคะ ช่วยเขียนเบอร์โทรศัพท์หลังชื่อด้วยค่ะ” กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งเขียนว่ากฎระเบียบหอพักหญิงถูกส่งลอดใต้กระจกพร้อมกับกุญแจที่มีเลขห้องแปะกระดาษเล็กๆ ติดไว้ จากนั้นรายชื่อก็ถูกส่งตามมา น้ำหวานเขียนเสร็จอย่างรวดเร็ว ไหว้คนตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งคราวนี้ปากชมพูสีธรรมชาติยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ปองกานต์ได้สร้างความประทับใจไว้ในความทรงจำของผู้ดูแลหอเรียบร้อยแล้ว สาวจมูกงอนหยิบสัมภาระขึ้นจากพื้นและเดินไปยังบันไดซึ่งห่างไปไม่มากนัก หล่อนลอบยิ้มให้กับตัวเองที่ทำได้ดีอย่างที่คาดไว้
อาคารแห่งนี้ไม่มีลิฟต์จึงต้องอาศัยการเดินเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่จะไปยังห้องพักได้ หลายนาทีผ่านไปขาที่เริ่มไม่มีแรงก็มาหยุดยืนที่หน้าประตูสีครีมบานหนึ่ง เธอหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงยีนออกมาตรวจดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้งหนึ่ง เมื่อพบว่าหมายเลขห้องตรงกันจึงเสียบลูกกุญแจเข้าไป
ประตูไม้เปิดออก ภาพแรกที่หญิงสาวเห็นคือผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังนั่งอยู่บนเตียงไม้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองมา ช่างมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดและคมกริบยิ่งกว่าใครๆ ที่หล่อนรู้จักมาตลอดทั้งชีวิต เสื้อกล้ามสีเทาพอดีตัวและกางเกงขาสั้นนั้นทำให้เด็กสาวอดจ้องมองไม่ได้ หูฟังสีขาวเสียบอยู่โดยมีผมตรงประบ่าที่ซอยเสียเปรี้ยวปิดไว้
คนตรงหน้าถอดหูฟังออก ปากที่เกือบหนาสีแดงเหมือนกลีบกุหลาบแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจตีความหมายได้ว่าเจ้าของต้องการสื่ออะไร ร่างที่มีส่วนโค้งเว้าเล็กน้อยนั้นลุกขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายในร่างกายชัดเจน อารมณ์ที่หญิงสาวเมินเฉยมาตลอด...ความต้องการทางเพศ
ข่าว
