และแล้วก็เข้าวันสำคัญที่คนทั้งบ้านต่างพากันยินดี เช้านี้เจ้าของวันเกิดและสมาชิกก็มีโอกาสมาใส่บาตรพร้อมกันทำให้ดูสดชื่นกันทุกคนโดยเฉพาะอนนต์ที่เริ่มได้รับการยอมรับจากศิศิรามากขึ้น
“ลุงดีใจนะที่เราได้ใช้คำว่าครอบครัวร่วมกัน”
อนนต์หันไปคุยกับคนที่เดินอยู่ข้างหลังด้วยรอยยิ้มแบบลุ้นๆกับคำตอบที่จะได้รับ
ศิศิรามองหน้าคนพูดครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“ถึงแม้จะไม่มีใครดีเท่าพ่อของน้ำแต่จากที่เราได้อยู๋ร่วมกันมาคุณลุงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“ลุงสัญญาว่าจะดูแลหนูและแม่ให้ดีที่สุด”
“ไม่ต้องสัญญาหรอกค่ะพิสูจน์ด้วยการกระทำดีกว่า”
พูดจบศิศิราก็เดินเข้าบ้านปล่อยให้คนฟังได้ฉุดคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจเพราะจากประโยคที่ได้ยินนั่นหมายถึงเขากำลังได้รับโอกาสจากลูกสาวของคนที่รักหรือถ้าแปลให้ได้ใจความง่ายๆก็คือศิศิรายอมรับในตัวพ่อเลี้ยงอย่างเขาแล้วใช่มั้ย,,,
“เชอะ! ”
คนพูดสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างอารมณ์เสียเมื่อมองเห็นใครบางคนเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาพร้อมกับเค้กก้อนโตแต่ทันทีที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ไอฟ้าก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นมิตรที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย
“สวัสดีครับคุณอัยย์”
“สวัสดีค่ะมาแต่วันเลยนะคะ”
วัลลภยิ้มออกมาอย่างอายๆก่อนจะหันซ้ายแลขวามองหาใครบางคนที่คิดถึง
“อยู่ในครัวค่ะ”
“เหรอครับงั้นเดี๋ยวผมนั่งรอข้างนอกก็ได้”
ชายหนุ่มหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเริ่มสัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าดูอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่และนั่นก็ทำให้ไอฟ้ารู้สึกว่าตัวเองจะทำอะไรไม่เข้าท่าออกมาจนได้
“คือถ้าคุณลภจะเข้าไปก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับเข้าไปก็เกะกะรอข้างนอกดีกว่า”
ไอฟ้ามองหน้าคนพูดที่ตอนนี้ดูไม่สู้ดีนักด้วยความรู้สึกผิด ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยที่สำคัญวัลลภเป็นคนสำคัญของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวของเธอดังนั้นเธอก็ไม่ควรจะทำตัวแย่ๆแบบนี้กับเขา
“งั้นเดี๋ยวอัยย์ไปตามให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มเก็บอาการดีใจแทบไม่มิดก่อนจะเดินออกไปนั่งรอที่สวนหน้าบ้าน
ไอฟ้ามองท่าทางโอเวอร์นั้นอย่างหมั่นไส้นึกเบื่อตัวเองในอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดี๋ยวสำนึกเดี๋ยวหงุดหงิดแล้วเธอควรจะทำอย่างไรให้ผ่านพ้นเรื่องแบบนี้ไปได้สักทีนะ…
ภายในห้องครัวที่ดูวุ่นวายกว่าปกติอาจเป็นเพราะอาหารที่เพิ่มมากขึ้นหรือคนที่อาสามาช่วยเรณูก็เริ่มไม่แน่ใจแต่พอบอกให้คนมาช่วยออกไปอีกฝ่ายก็ไม่ยอมอ้างโน้นอ้างนี่อ้อนจนเธอใจอ่อนแล้วผลเป็นอย่างไร…ช้ากว่าเดิมซะอีก
“ใกล้เสร็จแล้วแม่ว่าน้ำไปเตรียมตัวเถอะลูก”
“เดี๋ยวก็ได้ค่ะ”
“แต่แม่ว่าไปเลยก็ได้นะ”
“โถ…แม่คะน้ำอยากช่วยนี่นา”
ศิศิราส่งสายตาอ้อนมารดาก่อนจะหันไปเทแป้งใส่ถ้วนเพื่อเตรียมทอดไก่
“แต่แม่ว่า…”
“ไม่ต้องว่าค่ะแล้วแป้งนี่ต้องใส่เยอะมั้ยคะ”
คนพูดเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบศิศิราก็ยกถ้วยแป้งขึ้นมากะจะส่งให้มารดาดูแต่เพราะพื้นที่เปียกทำให้เจ้าตัวเลื่อนเกือบล้มและเกือบทำถ้วยหลุดมือยังดีที่คว้าไว้ได้ทันแต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพราะตอนนี้แป้งที่อยู่ในถ้วยได้ลอยละล่องไปแปะอยู่ที่หน้าของคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นที่เรียบร้อย
“หนูอัยย์”
เรณูเอ่ยเรียกชื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความตกใจก่อนจะหันไปตำหนิคนก่อเรื่องด้วยสายตา
“คือ…พี่ขอโทษ”
ศิศิราเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดก่อนจะรีบเดินไปช่วยคนหน้าขาวเช็ดแป้ง
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฮัดชิ้ว!”
ไอฟ้าจามออกมาเสียงดังจนคนที่มาช่วยถึงกับชะงักไปด้วยความตกใจแต่เพียงไม่นานศิศิราก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างดังจนคนเป็นแม่ต้องมาตีแขนให้หยุด
“ทำคนอื่นเป็นแบบนี้ยังจะหัวเราะได้อีกนะลูกคนนี้”
“ก็พอเห็นหน้าอัยย์ชัดๆแล้วมันตลกนิคะ”
“ยัยน้ำ! ”
“น้ำว่าเราไม่ต้องทอดไก่แล้วล่ะค่ะ ดูสิไอฟ้าน่ากินกว่าตั้งเยอะ”
ไอฟ้ามัวแต่ยุ่งกับการปัดแป้งออกจากหัวเลยอดฟังคำพูดที่ดูมีลับลมคมในอีกทั้งหน้าตาคนพูดที่ดูกรุ้มกริ่มขณะพูดมันดูมีอะไรบางอย่างชัดเจนถึงขนาดที่คนเป็นแม่ยังเริ่มสังเกตเห็นแต่เรณูก็ยังให้คำตอบในเรื่องที่ติดอยู่ในใจไม่ได้ว่ามันคือเรื่องอะไร
“แม่ว่าอัยย์ไปอาบน้ำเถอะลูก”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”
“ล้างให้หมดนะไม่งั้นคืนนี้ไม่รอดแน่”
ไอฟ้าจ้องหน้าคนขี้แหย่ที่ดูไม่สลดเลยสักนิดขนาดทำเธอเป็นแบบนี้อีกทั้งยังเอะอะก็จะจับเธอทอดแทนไก่อยู่ได้
ผู้หญิงใจร้ายเชอะ!
บรรยากาศภายในงานวันเกิดถูกจัดขึ้นที่บริเวณริมสระน้ำคนที่อยู่ในงานก็จะมีแค่คนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนของไอฟ้ากับศิศิราเท่านั้นนั่นจึงหมายความว่ามีเฉพาะคนที่สำคัญจริงๆพอนึกได้แบบนั้นนภาก็รู้สึกดีขึ้นมาทันทีก่อนจะล้วงเอาของขวัญวันเกิดส่งให้เจ้าภาพ
“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณลุง”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยแค่มาลุงก็ดีใจแล้ว”
“ไม่ได้หรอกค่ะงานสำคัญแบบนี้รับไว้เถอะนะคะ”
อนนต์มองหน้าเจ้าของของขวัญอย่างเอ็นดูก่อนจะรับมาด้วยรอยยิ้ม
“เอาล่ะวันนี้เรามาดื่มกันให้เต็มที่เลยดีกว่าเอ้า! ชนแก้ว”
เจ้าของงานเอ่ยขึ้นก่อนจะยกแก้วขึ้นเพื่อชนกับทุกคนแต่พอหันไปเห็นน้ำในแก้วของลูกสาวตัวเองก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“คุณนนต์เป็นอะไร”
เรณูเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนจะหันไปมองยังตำแหน่งเดียวกันที่ทำให้คนข้างๆหัวเราะ
“หนูอัยย์ดื่มอะไรจ๊ะ”
นั่นไงล่ะคำถามยอดฮิตที่ไอฟ้าไม่อยากได้ยินมันเหมือนเป็นบ่มที่ทำให้เธอไม่ออกไปสังสรรค์ที่ไหนเพราะไปทีไรก็ถูกล้อเรื่องกินเหล้าไม่ได้ตลอด
“จะอะไรล่ะคุณก็น้ำเปล่าไงไม่ได้ครึ่งพ่อเลยจริงๆลูกคนนี้”
“ที่จริงพ่อควรจะดีใจนะคะที่อัยย์ไม่ดื่มน้ำเมาพวกนี้”
“ไม่ดื่มหรือว่าดื่มไม่ได้”
คนเป็นพ่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยก่อนจะแกว่งแก้วไวน์ในมือไปมาแล้วจัดการกระดกจนเกลี้ยงซึ่งท่าทางแบบนี้ไอฟ้ามองเห็นถึงการท้าทายอย่างชัดเจน
“พ่อจะเอายังไงว่ามาดีกว่า”
“เปล๊า...”
สิ้นสุดประโยคตอบรับสั้นๆสองพ่อลูกก็ดวลเหล้ากันทันทีโดยไม่สนใจคนรอบข้างและก็เป็นไอฟ้าที่น็อคตั้งแต่แก้วที่สามทั้งๆที่พยายามกินให้ช้าที่สุดแต่ก็ได้เท่านี้จริงๆ
ส่วนคนเป็นพ่อก็หัวเราะเยาะได้เพียงไม่นานก็ตามไปติดๆเพราะพ่อกับลูกก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่กับเรื่องพวกนี้
เรณูส่ายหัวให้กับสภาพของพ่อลูกที่พากันร่วงเพียงไวน์ไม่กี่แก้วท่าทางงานนี้เธอจะได้ตั้งกฎให้กับพ่อลูกจอมซ่าส์คู่นี้ซะแล้วดูสิพากันไปแต่ละอย่างดีๆทั้งนั้น
นภามองคนที่ฟุบอยู่ที่เตียงผ้าใบด้วยความเอ็นดูจะว่าไปวันนี้ไอฟ้าคอแข็งกว่าเดิมนะเนี้ยดูสิดื่มได้ตั้งสามแก้วเทียบกับวันนั้นแก้วเดียวสลบไม่ได้เลยจริงๆ
หญิงสาวย่อตัวลงไปนั่งข้างๆคนที่นอนอยู่จากนั้นก็ใช้มือเกลี่ยปอยผมของอีกฝ่ายอย่างเบามือ
“โลกนี้มีเรื่องบังเอิญมากมายแต่มีเรื่องหนึ่งที่นภารู้สึกดีใจมากที่สุดก็คือการที่เราได้พบกัน”
คนพูดหน้าแดงเล็กน้อยนี่ขนาดไอฟ้าหลับอยู่เธอยังเขินได้ขนาดนี้แล้วถ้าจู่ๆอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาเธอคงต้องกระโดดม้วนลงไปในน้ำแก้เขินแน่ๆ
“นภาชอบอัยย์นะคะชอบมาก…มากที่สุด”
เป็นประโยคที่คนพูดอยากให้คนฟังได้ยินเหลือเกินหากเธอมีความกล้ามากกว่านี้คงจะไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบนี้แต่น่าแปลกที่ความกล้าหดหายไปทุกครั้งเพียงแค่ได้จ้องมองในดวงตาของไอฟ้ามันเหมือนมีบางอย่างที่ทำให้นภาไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยความในใจออกมา
หญิงสาวลูบไล้ไปทั่วบริเวณใบหน้าของคนที่หลับอยู่ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางที่ตอนนี้เป็นสีชมพู่เข้มชวนหลงใหลและน่าสัมผัสที่สุด
นภาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ริมฝีปากเย้ายวนนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงก่อนจะมาหยุดมองในระยะประชิดพร้อมกับสติที่กำลังลางเลือน
แต่แล้วหัวใจของคนที่กำลังจะขาดสติก็ต้องกระตุกอย่างแรงเมื่อจู่ๆคนที่หลับตาพริ้มเปิดตากว้างจ้องมองมายังตัวเธอเช่นกัน
สายตาประสานกันอยู่เนินนานจนในที่สุดก็เป็นการตัดสินการกระทำโดยใช้หัวใจ
นภาก้มลงหวังแนบริมฝีปากของตัวเองเข้าหาคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมานอกอกแต่เธอก็ทำได้เพียงเฉียดใกล้เท่านั้นเพราะตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังถูกดึงแยกออกจากไอฟ้า
“จะทำอะไรของเธอ”
น้ำเสียงที่ดังขึ้นแสดงถึงความไม่พอใจของคนพูดอย่างชัดเจนจนนภาต้องเดินถอยหลังไปตั้งหลักไกลๆเธอไม่เคยคิดว่าศิศิราจะหน้ากลัวได้ขนาดนี้
“คือนภา”
“คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรดูด้วยว่าคนเค้ามีเจ้าของหรือยังหมดเวลาสนุกแล้วเชิญกลับบ้านได้! ”
คนฟังถึงกับหน้าซีดแม้ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินมากนักแต่มีบางอย่างบอกว่าเธอควรกลับไปตั้งหลักก่อนหากพร้อมมากกว่านี้ค่อยกลับมาใหม่
“จะทำอะไร”
“นภาจะไปบอกลาอัยย์ค่ะ”
“ไม่ต้องกลับไปได้แล้ว เชิญ! ”
“แต่ว่า…”
“จะเอายังไง! ”
ศิศิราเอ่ยออกมาเสียงดังพร้อมใบหน้าที่ดุดันจนคนฟังถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง
ปกติเธอก็ว่าศิศิราหน้ากลัวอยู่แล้วแต่ยังพอต่อกรได้แต่มาวันนี้รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมากกว่าที่คิดและสิ่งที่ควรทำในตอนนี้ก็คือการกลับไปตั้งหลักน่าจะเป็นหนทางเดียวที่ทำได้ในตอนนี้
ศิศิรามองตามหลังนภาที่เดินออกไปจนลับสายตาจากนั้นก็เดินตรงไปหาคนที่นอนอยู่ที่ตอนนี้ได้หลับเป็นตายไปแล้วเลยไม่อาจรับรู้ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
หญิงสาวหันไปมองคนที่นอนอยู่ด้วยหางตาก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเย็นมาแล้วจัดการเทลงใบหน้าของคนหลับจนเจ้าตัวถึงกับกลิ้นตกลงไปนอนกับพื้น
“อะไรคะ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ใส่พี่ลุกแล้วก็ไปนอนบนบ้านสิที่นี่มันใช่ที่นอนเหรอ”
“ค่ะๆไปแล้วค่ะ”
ไอฟ้าขุดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นแต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงกับเซเกือบล้มเพราะอาการมึนหัวที่ยังไม่หายแต่ยังดีที่ได้พี่สาวตัวเล็กเข้ามาประคองไว้
“พี่ว่าเลิกดื่มเถอะถ้าจะเป็นหนักขนาดนี้”
“อัยย์ก็ไม่ได้อยากดื่มนิคะพี่น้ำก็เห็นว่าพ่อยั่วอัยย์ขนาดไหน”
“อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นอีกอย่างเมาแล้วไม่มีสติแบบนี้พี่ไม่ชอบ”
“คืออัยย์…”
“ไม่ต้องมาเถียง! เลิกดื่มไปเลยนะของพวกนี้”
“อัยย์ไม่ดื่มหรอกค่ะถ้าไม่จำเป็นจริงๆ”
ศิศิราหยุดเดินพร้อมกับการหันหน้ามาจ้องคนข้างๆด้วยสายตาน่ากลัวจนไอฟ้าที่พยายามจ้องตอบต้องแกล้งหันไปมองทางอื่นเพราะเกิดอาการใจสั่นมือเย็นราวกับได้ก่อเรื่องอะไรไว้แล้วถูกจับได้
“มองหน้าพี่”
“ค๊ะ”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกมองหน้าพี่”
ไอฟ้าแทบจะไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินแต่เพราะคนพูดเอ่ยออกมาถึงสองครั้งนั่นจึงทำให้เธอมั่นใจว่าศิศิราต้องการจะสื่อแบบนั้นจริงๆ
คนตัวสูงหันไปสบดวงตากลมโตที่บัดนี้ดูน่ากลัวและทำให้ขนลุกได้ทุกอณูรูขุมขนยิ่งจ้องนานเท่าไหร่ไอฟ้าก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกหลอมละลายแต่ไม่ใช่เพราะความกลัวมันเป็นความรู้สึกใหม่ที่เธอยังไม่ค่อยเข้าใจนัก
“ฟังให้ดีนะพี่ขอสั่งห้ามไม่ให้อัยย์ดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิดฟังรู้เรื่องใช่มั้ย”
“ค่ะแล้ว…”
“เข้าใจก็อย่าถามพี่ง่วงแล้วขึ้นไปนอนกันเถอะ”
ศิศิราพูดตัดบทก่อนจะจัดการประคองคนเมาขึ้นห้องอย่างทุลักทุเล
เธอรู้ว่าตัวเองกำลังเริ่มเข้าใกล้คำว่าล้ำเส้นเข้าไปทุกทีแต่นับจากนี้ไปเธอคงจะไม่ปล่อยให้คนข้างๆคลาดสายตาเป็นอันขาดโดยเฉพาะเวลาที่มีคนอย่างนภาอยู่ใกล้ๆ
วันนี้เธอพลาดที่ดันนึกสนุกอยากแกล้งยั่วให้ไอฟ้าหึงจนเผลอละสายตาไปทางอื่นแต่วันต่อไปจะไม่มีช่องโหวงให้คนที่สามเข้ามาแทรกอีกแล้วเพราะเธอมั่นใจแล้วว่าหัวใจของตัวเองกับน้องสาวต่างสายเลือดไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย…
นิยายเรื่องอื่นๆ
คุณหนูที่รัก yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=975576ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=552259เกมรัก สะดุดใจ yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=847672ปีกรัก yuri
http://writer.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1003521สัญญาวิวาห์กำมะลอ yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1044762กำแพงหัวใจ
http://www.comeon-book.com/comeonv3/story.php?SID=20284สามารถสั่งซื้อได้แล้วจ้า
แบบe-book ก็มีนะค่ะเข้าไปดูได้ที่
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyouขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ข่าว
