ตอนที่ ๕ "พี่ดาวของน้องเก่งที่สุดเลยค่ะ" นับเดือนปรบมือและร้องบอก เมื่อเพลินพิณสั่งคัทแล้ว นับดาวเดินเข้ามาขยี้ผมนับเดือนเบาๆ อย่างเอ็นดู
"ขอบใจจ๊ะ น้องรักที่ยอพี่"
"เดือนไม่ได้ยอนะคะ ผู้กำกับยังชมเลยว่าพี่ดาวร้องเพลงเพราะเสียงก็หวานด้วย ใช่ไหมคะ?" หันมาหาคนช่วย เพลินพิณจำต้องช่วยสนับสนุน แม้จะทำหน้าไม่ค่อยถูกสักเท่าไหร่ เมื่อหันไปเจอกับสายตาที่มองจ้องมาของนับดาว
"ใช่ค่ะ วันนี้คุณทั้งเล่นทั้งร้องได้ดีมากๆ"
"ขอบคุณค่ะ สงสัยว่าวันนี้จะมีกำลังใจดี" บอกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆ ดูอครินที่เข้าฉากกับคนอื่นๆ ต่อ
"พี่ดาวคืนนี้นอนห้องเดือนนะคะ" นับเดือนกอดแขนออดอ้อน
"แน่นอนอยู่แล้วจ๊ะ ตอนนี้เดือนขึ้นบ้านก่อนไป มืดแล้วเดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง เสร็จงานแล้วพี่จะตามไปนะคะ" บอกน้องสาวเสียงหวาน ซึ่งนับเดือนก็ลุกเดินไปอย่างว่าง่าย
"เอ่อ ว่าแต่พวกคุณจะพักกันที่ไหนคะ" หันไปถามเพลินพิณอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
"บางคนก็กลับกรุงเทพ ส่วนช่างทั้งหลายก็คงกางเต็นท์นอน เพราะต้องดูแลข้าวของด้วย ส่วนพี่ก็คงนอนกับพวกเขาที่นี่แหละ โน่นไง" ชี้ให้ดูเต็นท์เล็กๆ ของตัวเองที่กางหลบมุมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
"อะไรกันคะ คุณเป็นผู้หญิงนะคะ จะมานอนแบบนี้ได้ยังไงกัน"
"พี่ชินแล้วล่ะค่ะ กว่าจะได้นอนก็คงดึก ไม่อยากเทียวไปเทียวมา ตอนแรกคุณรุ้งก็ว่าจะให้ไปนอนรีสอร์ทข้างนอก ต้องออกไปอีกตั้งไกล พี่ขี้เกียจขับรถ เลยนอนที่นี่แหล่ะ"
"งั้นขึ้นไปนอนห้องดาวก็แล้วกันค่ะ ที่บ้านนี้แม่กับลุงเค้าทำห้องไว้ให้ดาวด้วย แต่คืนนี้ดาวจะไปนอนกับเจ้าตัวเล็กห้องก็ว่างอยู่แล้ว นะคะ"
"เอ่อ จะดีเหรอคะ" เพลินพิณถามอย่างเกรงใจ
"ดีสิคะ ถ้าปล่อยคุณนอนแบบนั้น ดาวคงนอนไม่หลับแน่ๆ เป็นห่วงค่ะ" คำที่พูดออกมาเหมือนจะธรรมดา แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกดี จนยอมใจอ่อนหอบข้าวของตามนับดาวขึ้นไปบนบ้านแต่โดยดี
บนห้องนอนของนับดาว เพลินพิณอาบน้ำเสร็จแล้ว เดินสำรวจห้องที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำเงินเข้มสลับกับสีขาวอย่างสนใจ ข้าวของภายในห้องมีไม่กี่ชิ้น อาจเป็นเพราะเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ที่นี่ประจำ ที่สะดุดตาเพลินพิณมากที่สุด เห็นจะเป็นรูปของนับดาวที่ใส่กรอบวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียงนั้น น่าจะเป็นรูปตอนที่นับดาวยังเรียนอยู่ เพลินพิณอดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาดู คนในรูปฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย ช่างสดใสเสียเหลือเกิน จนเธออดยิ้มให้กับคนในภาพอย่างรู้สึกดีไม่ได้
"คุณ...นอนแล้วเหรอคะ” เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงนับดาวร้องถามเข้ามา ทำเอาเพลินพิณรีบวางรูปไว้ที่เดิม ก่อนจะรีบเดินออกไปเปิดประตู
“ยังไม่ง่วงเลยคะ ว่าแต่คุณยังไม่นอนเหรอคะ”
"อาบน้ำเสร็จแล้วก็ตาสว่างค่ะ คนอื่นนอนกันหมดแล้ว ดาวคงติดนิสัยนอนดึก แต่ถ้าคุณง่วงก็นอนก่อนได้นะคะ"
"พี่ก็คงไม่ต่างกับคุณเท่าไหร่นักหรอกค่ะ ตายังใสอยู่เลย จะเข้ามาคุยกันก่อนไหม"
"ถ้าคุณยังไม่ง่วง ดาวจะชวนให้ไปดูอะไรข้างนอกหน่อยคะ"
"หือ...ดูอะไรดึกขนาดนี้คะ"
"มาเถอะค่ะ" ชวนพร้อมกับคว้าข้อมือเพลินพิณให้ออกมาจากห้องอย่างลืมตัว เพลินพิณเดินตามการลากจูงของนับดาว มองมือที่จับมือของเธอนั้นอย่างรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีประกายอะไรบางอย่างพุ่งจากมือเข้าสู่หัวใจ ทำให้เธอรู้สึกวูบวาบแปล
นับดาวจูงมือเพลินพิณมายังนอกชาน ซึ่งเธอปูผ้าไว้ก่อนแล้ว
"นั่งตรงนี้ก่อนนะคะ" บอกก่อนจะเดินไปปิดไฟทั้งหมด ทำให้บริเวณนั้นมืดสนิท ก่อนเธอจะค่อยๆ เดินไปนั่งลงข้างๆ เพลินพิณมองการกระทำของนับดาวอย่างแปลกใจ
"ปิดไฟทำไมคะ"
"พี่ดูตรงนั้นสิ" ชี้ชวนให้มองออกไปด้านนอก ไม่ไกลนักมีต้นไม้ต้นใหญ่อยู่หลายต้น ที่ตรงนั้นมีแสงไฟระยิบระยับ เพลินพิณมองอย่างตื่นเต้น
"หิ่งห้อยใช่ไหม สวย...จัง"
"ใช่ค่ะ ที่นี่ลุงสอนลงต้นลำภูไว้ หิ่งห้อยก็จะมาเกาะอยู่เต็มไปหมด ตอนดึกๆ มันก็จะส่องแสงแข่งกับดวงดาวบนฟากฟ้า ดาวชอบมานอนดูทุกครั้งที่มาที่นี่ สวยจังนะคะ" บอกพลางเอนตัวลงนอนบนผ้าที่ปูไว้ แหงนมองดูดวงดาวบนฟากฟ้า สลับกับแสงหิ่งห้อย สวยงามราวกับภาพวาด เพลินพิณเอนตัวลงตามราวกับต้องมนต์ แสงหิ่งห้อยระยิบระยับ แข่งกับดวงดาวพราวพร่างบนท้องฟ้า เหลือบมองหญิงสาวท่ามกลางแสงของดวงดาว เธอดื่มด่ำกับภาพนั้นจนไม่อยากกะพริบตา เพราะกลัวว่าภาพนั้นจะเลือนหายไป อากาศค่ำคืนในสวนเย็นสบาย อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของพรรณไม้ที่มีอยู่ล้อมรอบตัวบ้าน ทำให้ทั้งสองคนผ่อนคลาย
"สวยเหลือเกิน..." เพลินพิณพึมพำราวกับละเมอ นับดาวหันมองตามเสียงที่ได้ยิน สบสายตาที่เป็นประกายในความมืด รู้สึกวูบไหวภายในอก อย่างบอกไม่ถูก จนต้องหลบสายตาเมินหนีไปทางอื่น ก่อนจะเอื้อมมือคว้าตัวหิ่งห้อยที่บินหลงมาใกล้
"แบมือมาสิคะ" บอกเบาๆ ก่อนจะปล่อยหิ่งห้อยตัวน้อยใส่มือเพลินพิณ ที่ยื่นมาตามคำบอก เพลินพิณกำหิ่งห้อยตัวน้อยในมือ มันเปล่งแสงกระพริบวิบวับออกมาตามร่องที่เธอกำหลวมๆ ยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ก่อนจะค่อยๆ แบมือออก ปล่อยให้หิ่งห้อยตัวน้อยบินจากไป เห็นเพียงแสงวิบวับที่ค่อยๆ ไกลห่างออกไป
"น่ารักจังค่ะ ขอบคุณเหลือเกินที่พาพี่มาเจอสิ่งสวยงามแบบนี้" บอกความรู้สึกที่เต็มตื้นขึ้นมา
นับดาวนอนอยู่ใกล้ๆ จนเพลินพิณได้กลิ่นกายของหญิงสาวโชยมากระทบจมูก เธอเผลอลืมตัวสูดกลิ่นหอมนั้นเข้าจมูกอย่างแรง รู้สึกชีพจรเต้นถี่กระชั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเป็นสีเข้มด้วยคลื่นร้อนในใจ ความรู้สึกหวั่นไหวในใจกระหน่ำมาอย่างรวดเร็ว จนเผลอเอนเอียงกายเข้าไปหาอย่างลืมตัว จิตใจท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเก็บกั้นไว้ได้ นับดาวรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่เกิดจากความแนบชิดของเพลินพิณ ที่เบียดตัวเข้าใกล้ สายตาที่ประสานกันในความมืดเหมือนมีมนต์สะกด
นับดาวชะงักไปนิดเมื่อรู้สึกถึงมือที่จับต้นแขนของเธอ ดึงเข้าแนบชิดยิ่งขึ้น ศีรษะของเพลินพิณค่อยๆ เคลื่อนเข้าหา ริมฝีปากควานหาจนพานพบริมฝีปากที่แหงนเงยเข้าหาอย่างลืมตัวเช่นกัน แรงระเบิดที่ไม่อาจมองเห็นอัดแน่นอยู่ภายในกายหญิงสาว ลมหายใจระบายแผ่วเบาเพียงครั้งเดียวด้วยความตกใจ ก่อนจะทิ้งทุกอย่างไว้ภายใต้ความเงียบงัน ริมฝีปากที่เคลียเคล้าเล้าโลมมีเสน่ห์ลึกลับ นับดาวรู้สึกเลือดในกายสูบฉีดพลุ่งพล่าน ร่างกายของเธอเหมือนกำลังจะถูกหลอมละลาย เนิ่นนานในความรู้สึก นับดาวเผลอจับแขนเพลินพิณบีบแน่น ระงับความเสียวซ่านที่พุ่งอบอวนอยู่ในตัวเธอ เพลินพิณถึงได้รู้สึกตัว ถอนริมฝีปากที่กำลังรุกไล่เรียวลิ้นหญิงสาวออก พร้อมกับละล่ำละลักเสียงแผ่ว
"พี่ขอโทษ!..."
"ทำผิดเหรอคะ ถึงต้องขอโทษ" ถามเสียงแผ่วอย่างผิดหวัง
"หือ..." เงยหน้ามอง ครางเสียงแผ่ว ไม่เข้าใจในคำถามของนับดาว
"ถ้าคุณคิดว่าสิ่งที่ทำลงไปเป็นความผิดพลาด ไม่ได้เกิดจากความรู้สึกจริงๆ ของคุณ เราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" นับดาวเกิดอาการน้อยใจ อย่างที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม กำลังจะลุกหนี หากแต่เพลินพิณผวาเข้าคว้าร่างบางกอดไว้พร่ำบอก
"อย่าไปเลยนะคะ ที่พี่บอกว่าขอโทษ เพราะว่าพี่ไม่รู้จักหักห้ามใจ ปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำ มันจะทำให้คุณเดือดร้อน พี่ห่วงคุณนะคะ"
"คนจะรู้สึกดีต่อกัน ทำไมจะต้องเดือดร้อนด้วยล่ะค่ะ" ย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ
"คุณไม่ใช่คนธรรมดานี่คะ" ตอนนี้เพลินพิณเหมือนรู้สึกกำลังสำลักน้ำ ที่กำลังจะท่วมมิดร่างเธอยังไงยังงั้น
"ทำไม...ดาวมีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นเหรอคะ มีหางหรือว่ามีเขางอกออกมาเหรอ" คำพูดที่ออกจากปาก แฝงความน้อยใจอย่างเต็มเปี่ยม
"คุณเป็นนักร้องดัง แล้วก็กำลังจะเป็นดาราดังในอีกไม่กี่วัน"
"ทำไมล่ะ นักร้องดังหรือดาราไม่มีความรู้สึกเหรอคะ"
"มีได้แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงด้วยกัน แบบนี้...มั่งคะ"
"ถ้าคุณคิดแบบนั้น ดาวก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ไปนอนกันเถอะค่ะ"
"แล้วคุณคิดยังไง...กับพี่" ถามเสียงเบา
"ดาวจะคิดยังไง คงไม่สำคัญอะไรแล้วล่ะ ปล่อยสิคะ"
"ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกว่าคิดยังไงกับพี่" ยิ่งนับดาวดิ้นหนีเท่าไหร่ เพลินพิณก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนรัดแน่นกว่าเดิม
"ดาว...ดาว...ปิดไฟหมดบ้านอีกแล้วลูกคนนี้" เสียงแม่นภาดังแว่วมา นับดาวรีบขยับออก เพลินพิณยอมปล่อยอย่างเสียดาย ไม่นานนักแสงจากไฟนีออนก็สว่างขึ้น
"แม่ว่าแล้วต้องเป็นฝีมือดาวแน่ๆ มาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที อ้าวคุณผู้กำกับอยู่ด้วยเหรอคะ" แม่นภาต่อว่านับดาวก่อนจะร้องทักเพลินพิณ เมื่อสายตาปรับเข้ากับแสงไฟได้แล้ว ถึงได้มองเห็นเพลินพิณนั่งอยู่ข้างๆ นับดาว
"แม่ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเหมือนกัน ชอบมาเปิดไฟไล่ดาวทุกที" นับดาวทำเสียงตัดพ้อแม่อย่างออดอ้อน
"ก็ดาวชอบอยู่มืดๆ ดึกๆ ดื่นๆ แม่เป็นห่วงนี่จ๊ะ แต่คืนนี้แม่ไม่รู้นี่ว่ามีคุณผู้กำกับอยู่เป็นเพื่อนด้วย" เสียงแม่บอกอย่างอาทรต่อลูกสาวที่ดื้อรั้น
"คุณแม่เรียกเพลินก็ได้ค่ะ ดูเป็นทางการยังไงไม่รู้" เพลินพิณพูดแทรกยิ้มแหยๆ
"แม่เรียกตามดาวกับเดือนจนติดปากไปหน่อย" นภาหันไปบอกเพลินพิณยิ้มๆ
"แม่ไปนอนก่อนดีกว่า รู้ว่าดาวมีคุณเพลินเป็นเพื่อนแล้วค่อยสบายใจหน่อย อย่าอยู่ดึกมากนักนะลูก" ว่าพลางขยับเข้ามาหอมแก้มลูกสาวฟอดใหญ่อย่างชื่นใจ
"ฝันดีค่ะแม่"
"ต้องปิดไฟอีกไหม" แม่ร้องถามเมื่อเดินไปถึงหน้าห้อง
"ไม่ต้องแล้วค่ะแม่ ดาวก็จะไปนอนแล้วล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะคุณ" บอกแล้วรีบลุกเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เพลินพิณไม่กล้าทำอะไร เพราะแม่นภายังยืนมองอยู่ เธอเลยต้องจำใจลุกตามไปแต่โดยดี แม้จะรู้สึกเสียดายมากก็ตาม
นับดาวเข้าห้องของตัวเองมาได้แล้ว หยุดยืนข้างหน้าต่างเหม่อมองไปยังแสงดาวบนท้องฟ้า ครุ่นคิด ยกมือลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ แว่วเสียงเพลินพิณดังมา 'คุณคิดยังไงกับพี่' นั่นสินะ เธอคิดยังไงกับเค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าความที่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ มันหายไปไหนหมด ความรู้สึกวูบไหวแปลกๆ มันเข้ามาแทนที่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.
.gif "000 (4)")
ข่าว
