ตอนที่ 6
ปานวาดขับรถตามจีรธรมาที่บ้านของน้าสาวทั้งสองของเธอ บุษบาและปทุมมาศต้อนรับขับสู้ปานวาดอย่างดี แต่ท่าทางหลานสาวคงไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่ ปานวาดคิด แต่เธอก็อยากเป็นเพื่อนกับจีรธร เพราะความเอื้ออาทรที่ จีรธรมีกับหญิงชราได้แสดงให้เห็นว่าหลานสาวก็คงไม่ต่างจากคุณน้าทั้งสองมากนัก
ปานวาดพูดคุยเรื่องงาน และเรื่องของชาวบ้านกับปทุมมาศและบุษบารวม ถึงเรื่องอาการเจ็บป่วยของหญิงชรา ที่จีรธรและปานวาดเพิ่งกลับมาจากการเยี่ยมเยียน เหมือนมารายงานความคืบหน้าให้กับหัวหน้ารับทราบเลย จีรธรแอบคิด
“ขอบคุณนะคะ คุณน้า ที่กรุณารับฟังและช่วยแนะนำค่ะ” ปานวาดกราบที่ตักของบุษบากับปทุมมาศ
“ลุกขึ้นเถอะคะ เรื่องแค่นี้เอง อย่างไรเสียคนที่นี่ก็เหมือนพี่น้องเหมือนญาติของน้าทั้งสองคนอยู่แล้ว ดีใจเสียอีกที่คุณปลัดมาให้น้าช่วย” บุษบาบอกกับปานวาด
“เมื่อไหร่ คุณน้าจะเลิกเรียกคุณปลัดเสียทีคะ เรียกปานเฉยๆ ดีกว่าค่ะ จะได้รู้สึกเหมือนเป็นหลานคุณน้าอีกคน” ปานวาดหันไปยิ้มๆ กับ
จีรธรที่นั่งเงียบอยู่นานแล้ว
“ก็ได้ถ้าอย่างนั้น ก็เรียกน้าบุษกับน้าบัว เหมือนยายจี๊ดก็แล้วกันนะ ปาน” บุษบาหันไปเห็นหน้างอของหลานสาว
“ขอบคุณค่ะ” ปานวาดกราบที่ตักท่านทั้งสองอีกครั้ง
“ทำไมหน้าหงิกขนาดนั้นคะ จี๊ด” ปทุมมาศถามหลานสาวยิ้มๆ เพราะรู้ดีว่าคงไม่พอใจนักที่บุษบาให้ความสนิทสนมกับปานวาดเหมือนหลานสาวอีกคน
“แหม ปลัดมาสองสามครั้งก็รับเป็นหลานเสียแล้ว ที่กับจี๊ดน้าบุษดุเอาดุเอา น่าน้อยใจไหมล่ะคะ น้าบัว” จีรธรขยับไปใกล้ๆ ปทุมมาศและทำท่าอ้อนน้าสาวของเธอ ปานวาดเห็นก็อมยิ้มกับความน่ารักของน้าหลาน ที่นี่มาทีไรก็มีรอยยิ้มให้เธอได้นำกลับไปด้วยทุกที
“ยายจี๊ด จะมาหวงอะไรน้า” บุษบาแกล้งทำเป็นเอ็ดหลานสาวแล้วหันไปยิ้มให้ปานวาด
“ไม่หวงได้อย่างไรล่ะคะ ก็จี๊ดรักน้าบุษกับน้าบัวนะคะ”
“ปานไม่ได้มาสู่ขอน้าบัวไปเป็นน้าแท้ๆ สักหน่อยนะคะ คุณจี๊ด แค่ขอมาพึ่งใบบุญด้วยคนเท่านั้นเองค่ะ” ปานวาดยิ้มให้จีรธร
“เสร็จแล้วก็กลับได้แล้วค่ะ คุณปลัด”
“อ้าวทำไมพูดแบบนั้น ไม่น่ารักเลยเรา” บุษบาดุหลานสาวที่พูดเหมือนไล่ปานวาด
“งอนน้าบุษแล้วค่ะ” จีรธรสวมกอดปทุมมาศที่อมยิ้มกับความทะเล้นของจีรธร บุษบาส่ายหน้าแต่ก็อมยิ้มมองไปที่หลานสาวของเธอเอง
“อย่าเพิ่งงอน ทานข้าวเป็นเพื่อนปานก่อนนะจี๊ด น้าสองคนทานกันเรียบ ร้อยแล้ว เหลือเราสองคน น้าบัวจะไปจัดโต๊ะให้ใต้ต้นไม้หน้าบ้านนะจ๊ะสองสาว”
“ขอบคุณค่ะ น้าบัว น้าบุษด้วยนะคะ” ปานวาดพนมไหว้และบอกขอบคุณ ผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้จีรธรที่หน้าง้ำหนักกว่าเก่า
สองสาวนั่งรับประทานอาหารร่วมกัน จีรธรนั่งเงียบๆ ปานวาดจึงตักกับข้าวใส่ให้ที่จานของจีรธร
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องแล้วนะคะ จี๊ดตักเองได้” จีรธรพูดเรียบๆ
“รู้ค่ะว่าคุณจี๊ดตักเองได้ แต่ปานมาขอข้าวบ้านคุณจี๊ดทานก็ต้องเอาใจเจ้าบ้านหน่อยค่ะ เดี๋ยววันหลังไม่ให้มาอีกก็แย่ซิคะ” ปานวาดพูดยิ้มๆ
“บ้านน้าบุษกับน้าบัวค่ะ ไม่ใช่บ้านจี๊ด เพราะถ้าเป็นบ้านจี๊ดคุณปลัดจะไม่ได้มานั่งยิ้มอยู่แบบนี้แน่ๆ” จีรธรพูด
“แต่ปานรู้ว่าคุณจี๊ดจะไม่ใจร้ายขนาดนั้นแน่ๆ ขนาดกับคุณยายที่คุณจี๊ดไม่เคยรู้จัก ยังเอาใจใส่ดูแลเสียขนาดนั้น กับปานถือว่าคนรู้จัก คุณจี๊ดคงไม่ใจดำกับปานขนาดนั้นหรอกนะคะ”
“จี๊ดอาจจะเป็นพวกเลือกปฏิบัติก็ได้นะคะ” จีรธรตักกับข้าวใส่จานให้ปานวาดที่นั่งอมยิ้มอยู่
“ขอบคุณค่ะ ใจดีเหมือนกันเนอะ” ปานวาดพูดขึ้น
“เปล่าแต่ขี้เกียจมีบุญคุณต่อกัน ตักคืนให้แล้วก็ถือว่าเจ๊ากันไปนะคะ”
“ก็ได้ค่ะ อย่างไรเสียก็ต้องขอบคุณ ที่ต้องขอบคุณเป็นอย่างมากก็เรื่องคุณยายที่คุณจี๊ดทำให้ท่านมีรอยยิ้มสดใสขึ้นเยอะ และดูเหมือนจะช่วยต่อเรื่องอาชีพรวมถึงการดำเนินชีวิตด้วยใช่หรือเปล่าคะ”
“เรื่องนั้น จี๊ดคงต้องปรึกษากับคุณน้าทั้งสองก่อน คนเดียวคงตัดสินใจอะไรไม่ได้ค่ะ” จีรธรบอกกับปานวาด ซึ่งตอนนี้เริ่มจับจุดสำหรับเรื่องการสนทนาได้แล้ว เพราะเมื่อเริ่มเรื่องที่ดูเป็นการเป็นงานเช่นการช่วยเหลือหญิงชรา จีรธรก็ยอมคุยกับเธอดีดี ปานวาดจึงเล่าเรื่องต่างๆ ที่เธอได้พบและเจอะเจอมา รวมถึงความทุกข์ยากของคนที่อยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทของจีรธรนัก
“คุณปลัด มีอะไรที่จี๊ดช่วยได้ก็บอกแล้วกันนะคะ เพราะจี๊ดเพิ่งมาอยู่ใหม่ ก็ได้พูดคุยกับน้าบุษกับน้าบัวอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มากนัก เรื่องช่วยเหลือชาวบ้าน จี๊ดยินดีมากค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ได้ยินแบบนี้ อันที่จริงคุณจี๊ดก็น่ารักนะคะ” ปานวาดยิ้ม
“อย่าวกเข้าเรื่องชวนทะเลาะดีกว่าค่ะ รีบทานจะได้รีบไปรับคุณหมอกลับบ้าน” จีรธรบอกกับปานวาด
“ก็ได้ค่ะ ไม่แหย่ก็ได้ รู้อยู่ค่ะว่าคุณจี๊ดไม่ชอบขี้หน้าปาน” ปานวาดอมยิ้มและรับประทานอาหารต่อ
“รีบๆ ทานเลยค่ะ จะได้กลับเสียที” จีรธรพูดน้ำเสียงเหมือนเบื่อที่จะคุยกับคนที่กำลังทานข้าวอยู่ด้วยกัน
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของจีรธรดังขึ้นขัดจังหวะการปะทะฝีปาก ซึ่งปานวาดกำลังนั่งอมยิ้มรับประทานอาหารอยู่ จีรธรขอตัวลุกเดินออกไปไม่ไกลนักเพื่อพูดกับปลายสายที่โทรเข้ามาหาเธอ
“สวัสดีค่ะ พี่ตฤณ” จีรธรทักทายปลายสาย ซึ่งเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของมารดาของเธอ
“สวัสดีครับ จี๊ด สบายดีนะ” ชายหนุ่มที่โทรเข้ามาทักทายจีรธร
“สบายดีค่ะ พี่ตฤณ เป็นอย่างไรบ้างค่ะ สบายดีนะคะ”
“ครับผม คิดถึงจี๊ด ก็เลยโทรมา” ตฤณยิ้มเมื่อได้บอกกับปลายสายว่าคิดถึง
“ขอบคุณค่ะ” จีรธรไม่รู้จะพูดคุยอะไรต่อ เธอรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะบอกเล่าหรือถามคำถามจากเธอ ตฤณเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่มีอนาคตไกลและเป็นที่หมายปองของสาวๆ มารดาของเธอบอกกับเธออย่างนั้น แต่จีรธรไม่ได้คิดเรื่องนั้น เธอรู้สึกแต่เพียงว่าผู้ชายคนนี้มีความสุภาพ อ่อนโยน และมีความเป็นมิตรกับเธอ ไม่ได้คิดไปไกลอย่างที่มารดาของเธอต้องการ จีรธรรู้ดีว่ามารดาคงอยากให้เธอคบหากับลูกชายของเพื่อนของท่าน แต่ตัวจีรธรเองก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก คิดแต่เพียงว่าอยากช่วยน้าบุษกับน้าบัวดูแลรีสอร์ทที่นี่ให้ดีที่สุด
“วันเสาร์ พี่จะไปเยี่ยมจี๊ดกับคุณน้าบุษและคุณน้าบัวนะครับ” ตฤณบอกกับจีรธร
“ได้ค่ะ จี๊ดจะจัดที่พักไว้รอรับนะคะ คุณแม่พี่ตฤณมาด้วยหรือเปล่าคะ”
“พี่ไปคนเดียวครับ รบกวนจี๊ดแค่นี้ก่อน ไว้พบกันวันเสาร์นะครับ”
“ค่ะ พี่ตฤณ” จีรธรยิ้มเมื่อวางสายจากตฤณ
ปานวาดได้ยินการสนทนาของจีรธร ก็เลยคาดเดาเองว่าปลายสายน่าจะเป็นคนรักของจีรธร เพราะการพูดคุยดูอ่อนหวาน สุภาพเรียบร้อย ไม่เหมือนตอนที่ได้พบเจอกับเธอ หรือตอนที่ต่อล้อต่อเถียงหรืองอแงกับคุณน้าบุษ แต่ปานวาดกลับเห็นว่าจีรธรที่เธอเห็นก็ดูน่ารักดีอยู่แล้ว อาจจะเป็นธรรมชาติของผู้หญิงที่มีทั้งความเปรี้ยวและความหวานอยู่ในตัวเองก็เป็นได้
“คุณปลัด ยิ้มอะไร” จีรธรหันมาเห็นปานวาดนั้งยิ้มแป้นมองมาที่เธอ
“พูดเพราะๆ ก็เป็นนะคะ” ปานวาดอมยิ้ม
“ไหนบอกจะไม่กวนกันแล้วไงคะ” จีรธรพูดเน้นเสียง
“โอเคค่ะ ไม่กวนก็ได้ ช่วยยกจานไปล้างให้ดีกว่า เผื่อคราวหน้าคุณจี๊ดจะกรุณาให้มาทานข้าวด้วยอีก” ปานวาดกุลีกุจอช่วยเก็บจานยกเข้าไปในครัว
“วางไว้ค่ะ เดี๋ยวจี๊ดจัดการเองค่ะ ปลัดไปทำงานต่อเถอะค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้น ปานไปลาคุณน้าก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ คุณจี๊ด” ปานวาดยิ้มให้จีรธร
“ค่ะ”
หลังจากที่ปานวาดกลับไปแล้ว จีรธรก็เข้ามาสวมกอดปทุมมาศและบอกเล่าเรื่องที่ตฤณจะมาพักที่รีสอร์ท น้าสาวทั้งสองของเธอสบตาและยิ้มให้กัน
“ท่าทางจะมาวินนะคนนี้” บุษบาแกล้งพูดแหย่หลานสาวของเธอ
“เปล่าสักหน่อยค่ะ พี่ตฤณก็สุภาพ น่ารักดีเท่านั้นเองค่ะ” จีรธรอธิบาย
“ก็ความสุขภาพน่ารัก นั่นแหละค่ะ อีกหน่อยก็จะเข้าไปอยู่ในใจของจี๊ด” ปทุมมาศพูดแล้วอมยิ้ม
“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะคะ น้าบัว หลานของน้าบัวไม่ได้หลงรักใครง่ายๆ ขนาดนั้นนะคะ” จีรธรล้มตัวนอนหนุ่นตักปทุมมาศ
“เหรอ ยายจี๊ด ทำเป็นพูดไป น้าจะคอยดู พอถึงเวลาหลงรักเข้าล่ะก็จะได้รู้ว่าเป็นอย่างไร” บุษบาแกล้งพูดหยอกหลานสาว
“นั่นซิค่ะ อยากรู้เหมือนกัน เวลาหลงรักใครสักคนเข้าจะเป็นอย่างไร น้าบัวเป็นอย่างไรคะ ตอนที่ไปหลงรักน้าบุษเข้า” จีรธรยิ้มทะเล้นให้บุษบาแล้วหันกลับมายิ้มให้ปทุมมาศ
“ยังไงดีล่ะคะ ถามแบบนี้ตอบยาก หลงรักน้าบุษของจี๊ดเมื่อไหร่น้าก็ไม่รู้นะคะ รู้แต่ว่าน้าบุษของจี๊ดน่ะ น่ารัก ดูแลเอาใจใส่ สุภาพอ่อน
โยน ตั้งแต่วันแรกจนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่อย่างสม่ำเสมอเลยค่ะ น้าก็เลยไม่รู้เหมือนกันว่าหลงรักเข้าตอนไหน” ปทุมมาศยิ้มหวานให้บุษบาที่กำลังยิ้มให้เธออยู่เช่นกัน
“น้าบุษของจี๊ด หวานไหมคะน้าบัว” จีรธรหัวเราะคิกคัก
“มากค่ะ หวานตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง” ปทุมมาศยิ้มกับจีรธร
“โอ้โห จริงเหรอคะ ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ ถ้าไม่ได้ยินจากน้าบัวเองจี๊ดจะไม่เชื่อแน่ๆ” จีรธรอมยิ้ม บุษบาแกล้งยื่นมือมาเขกหัวหลานสาวเบาๆ
“บัวก็ไปเล่าให้ยายตัวแสบฟัง ยังจะมาทำหน้าทะเล้นใส่อีกนะ ยายจี๊ดตัวแสบ” บุษบาพูดยิ้มๆ
“วันหลังเราไปแอบเล่ากันสองคนดีกว่าค่ะ น้าบัว ท่าทางน้าบุษของจี๊ดจะอายเสียแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวเถอะ ยายจี๊ด” บุษบาเขกหัวจีรธรอีกครั้ง
“อยากมีใครสักคนแบบน้าบัวจังเลยค่ะ” จีรธรพูดขึ้นมาลอยๆ
“มีแล้วหรือเปล่าคะ ชายหนุ่มที่จะมาเยี่ยม นั่นไม่ใช่ใครสักคนของจี๊ดหรือคะ” ปทุมมาศถาม
“ตอนนี้ยังไม่ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่แน่นะคะ คงต้องใช้เวลาสักหน่อยค่ะ น้าบัว”
“ดูให้นานๆ ว่าใช่แน่หรือเปล่านะ” บุษบาพูดกับหลานสาว จีรธรยิ้มเพราะสิ่งที่บุษบาพูดกับเธอถึงแม้จะดูเป็นประโยคธรรมดา แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าน้าสาวของเธอมีความห่วงใยเธออยู่เต็มหัวใจ
“ขอบคุณค่ะ น้าบุษ เดี๋ยวมาจะพามาให้น้าบัวกับน้าบุษช่วยดูด้วยนะคะ” จีรธรยิ้มให้กับน้าสาวทั้งสองของเธอ
“ใครดูให้ไม่ได้หรอกค่ะ จี๊ดต้องดูด้วยตัวเอง ใช้ใจสัมผัส จี๊ดจะได้คำตอบสักวันค่ะ ว่าใช่หรือไม่ใช่” ปทุมมาศยิ้มให้กับคนที่นอนหนุนตักเธออยู่และลูบเบาๆ ที่ศีรษะของจีรธรเหมือนเป็นการให้กำลังใจและถ่ายเทความรู้สึกดีดีที่เธอมีให้กับจีรธร
“ใช้ใจ เหมือนที่น้าบัวใช้กับน้าบุษ ใช่หรือเปล่าคะ” จีรธรยิ้มและสบตากับปทุมมาศที่พยักหน้าแทนคำตอบ
“มันต้องใช้ความรู้สึกที่มีข้างใน วันหนึ่งถ้าจี๊ดเจอคนที่ใช่ จี๊ดก็จะรู้สึกได้อย่างที่น้าบัวบอก” บุษบาอธิบาย
“แล้วถ้าเกิดคนที่ใช่ เป็นผู้หญิงล่ะคะ น้าบุษจะทำอย่างไร” จีรธรสบตาน้าสาวของเธอที่กำลังมองมาที่เธอเหมือนมีคำถาม
“น้าไม่มีปัญหา แต่แม่เราน่ะ น้าไม่แน่ใจ” บุษบาบอกกับจีรธร ซึ่งรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเมื่อพูดถึงมารดาของเธอ
“ตกลงว่า แอบไปรู้สึกดีดีกับสาวที่ไหนมาหรือเปล่าคะ“ ปทุมมาศแกล้งถาม
“ยังค่ะ ถ้าเกิดว่าไปรู้สึกดีดีกับสาวที่ไหนเข้าจริงๆ จี๊ดจะมาของคาถามัดใจสาวจากน้าบัวนะคะ” จีรธรยิ้มทะเล้น ก่อนที่ลุกขึ้นวิ่งออกไปที่หน้าบ้าน
“ร้ายจริงๆ ยายจี๊ด” บุษบารำพึงกับตัวเองแล้วส่ายหน้าเมื่อมองตามหลาน สาวที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นวิ่งหนีออกไปเสียเฉยๆ
“ร้าย แต่ก็น่ารักนะคะ” ปทุมมาศลุกมานั่งข้างๆ บุษบาที่กำลังมองออกไปทางหน้าบ้านที่จีรธรวิ่งออกไป
“ยายจี๊ดตัวแสบ น่ารักมาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ บัว” บุษบายิ้มกับปทุมมาศ
“น่ารักเหมือนน้าสาวซิคะ ถ้าอย่างนั้น” ปทุมมาศยิ้มทะเล้น บุษบาหอมแก้มของคนที่กำลังยิ้มทะเล้นให้เธอ แก้มของปทุมมาศเริ่มแดงระเรื่อ
“บัวน่ารักกว่าบุษ ตั้งเยอะ รู้ตัวหรือเปล่า” บุษบายิ้มหวานพร้อมสายตาอันอ่อนโยน ทำเอาปทุมมาศอดใจไม่ไหวที่จะเข้าสวมกอดคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ขอบคุณนะคะ ที่รัก และดูแลบัวเป็นอย่างดี” ปทุมมาศกระซิบบอกบุษบา
“บุษอาจจะบอกรักไม่ค่อยบ่อยนัก แต่การดูแลเอาใจใส่คงบอกแทนคำพูดได้นะคะ” บุษบาจูบเบาๆ ที่ปากเรียวบางได้รูปของปทุมมาศ ที่จูบตอบอย่างแผ่วเบาเช่นกัน
“จี๊ดจะหรือรู้หรือเปล่าน๊า ว่าน้าบุษน่ะ หวานน่ารักขนาดไหน” ปทุมมาศอมยิ้ม
“บัวรู้คนเดียวก็พอแล้วค่ะ” บุษบาจูบปทุมมาศอีกครั้ง
“ขอถามอะไรหน่อยนะคะ”
“ค่ะ” บุษบาทำท่าสงสัย
“ถ้าเกิดว่า จี๊ดชอบผู้หญิงขึ้นมาจริงๆ บุษจะว่าอะไรหลานหรือเปล่าคะ”
“ขอให้รักยายจี๊ด ไม่ว่าหญิงหรือชาย ถ้าทำให้หลานมีความสุขได้ บุษก็ยินดีนะคะ” บุษบาบอกกับปทุมมาศที่กำลังหอมแก้มของเธอเสียงดังฟอด เหมือนเป็นการขอบคุณแทนจีรธร
ข่าว
