ตอนที่ 16
นิมาเดินยิ้มกลับเข้ามาในห้องนอนนั่งลงบนเตียงนอนสีขาวสะอาดและซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของทองทิพย์ซึ่งยิ้มให้ตั้งแต่ประตูเปิดออกจนกระทั่งนิมาเดินเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“สายไม่ได้รับเยอะเลยค่ะ” นิมาบอกกับทองทิพย์
“จากคุณพุทธชาด” ทองทิพย์พูดแล้วทำหน้านิ่งๆ
“พี่นา คุณพุดและแป้ง สามคนเลย แต่ที่น่ารักที่สุดคือข้อความจากคุณพุด” นิมาแกล้งพูดแหย่ทองทิพย์อยากจะรู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“มิน่ายิ้มสวยเดินเข้ามาเลย” ทองทิพย์พูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้ว่าข้อ
ความนั้นเขียนว่าอย่างไร
“ยิ้มตอนเดินเข้ามา ยิ้มให้คนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่นอนอยู่บนเตียงต่างหากค่ะ” นิมาหอมแก้มทองทิพย์ที่หันมายิ้มจางๆ ให้คนที่ถูกโอบกอดไว้
“ไม่น่าจะใช่นะคะ ว่าแต่ว่านิ่มมาอยู่กับทิพย์แบบนี้คุณพุทธชาดรู้เข้าทิพย์คงตายแน่ๆ” ทองทิพย์พูดเพราะอยากรู้ว่านิมาคิดอย่างไรกับเรื่องระหว่างเธอกับนิมา
“คุณพุดก็รู้ว่านิ่มอยู่กับทิพย์” นิมาพูดจบก็ขยับเบียดตัวเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่นของทองทิพย์อีกเล็กน้อย
“รู้หมายความว่าอย่างไรคะ” ทองทิพย์ถาม
“อ่านข้อความเอาเองสิคะ” นิมายื่นโทรศัพท์ที่เปิดข้อความของพุทธชาดให้ทองทิพย์ดู
“บอกพี่นาให้แล้ว ว่านิ่มนอนค้างที่บ้านพุดกับคุณรัก ตามสะดวกกับสาวตาคมแสนร้ายนะเพื่อนรัก” ทองทิพย์อ่านออกเสียงข้อความที่พุทธชาดส่งมา
“ไหนอธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ คุณพุดกับคุณรัก หมายความว่าอย่างไรกันคะ” ทองทิพย์กระชับอ้อมกอดแน่นเสียจนนิมาแทบจะหายใจไม่ออก
“เรื่องไหนล่ะคะ แต่ปล่อยก่อนไม่ต้องกอดแน่นขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” นิมาอมยิ้ม
“ไม่ต้องมาเฉไฉนะ ตอบมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะว่า คุณพุดกับคุณรักเป็นอะไรกัน”
“อยู่บ้านเดียวกัน” นิมาถูกทองทิพย์จูบโดยที่ไม่ทันตั้งตัวแต่เจ้าตัวก็แอบยิ้ม
“ถ้าไม่อธิบายนะ ทิพย์จะจูบจนกว่านิ่มจะบอก” ทองทิพย์ทำเสียงเข้ม
“ก็ดีค่ะ จูบเลย จูบยันเช้านิ่มก็ไม่บอก” นิมายิ้มทะเล้น
“คุณพุดกับคุณรักเป็นแฟนกัน ช่วยตอบให้หายแคลงใจหน่อยนะคะ ถ้าตอบนะ สัญญาจะให้นอนกอดทั้งคนเลยค่ะ นะคะ นะ” ทองทิพย์พูดน้ำเสียงอ้อนทำให้นิมายิ้มกว้างเสียงจนแทบจะหัวเราะออกมากับคนที่แกล้งทำหน้าเศร้า
“ตอบหรือไม่ตอบ ทิพย์ก็ต้องยอมให้นิ่มกอดทั้งคืนอยู่แล้ว หรืออยากให้กลับบ้านคะ” นิมาหัวเราะคิกคักเมื่อพูดจบ
“ทิพย์อยากอยู่ใกล้ๆ นิ่ม แอบคิดอยู่ในใจจะทำอย่างไรนะ เจ้าของร้านขนมถึงจะมาตกหลุมรักเราได้” พูดจบทองทิพย์ก็อมยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองได้พูดออกไป
“ก็เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร” นิมาบอกกับทองทิพย์
“พูดเหมือนตกหลุมรักแล้วเลยนะคะ” ทองทิพย์หัวเราะเล็กๆ ก่อนที่จะถูกนิมาแกล้งหยิกเข้าให้ที่แก้ม
“ยังไม่ได้รักสักหน่อย บอกตามตรง นิ่มกลัวจะเสียใจอีก รักมากเวลาเจ็บก็เกือบตายเลยนะคะ” นิมาถอนใจเล็กน้อย เรื่องราวครั้งเก่ากลับมาในความคิดของเธออีกครั้ง
“ทิพย์ก็กลัว แต่ก็อยากมีนิ่มอยู่ข้างๆ นะ” ทองทิพย์กระซิบบอกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“มองตานิ่มนะ นิ่มไม่รู้ว่าทิพย์มีเรื่องราวอะไรกับอดีตที่ผ่านมา แต่การทำให้ร่างกายทรุดโทรมแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะคะ รับปากกับนิ่มได้ไหมว่าจะกลับมาดูสุขภาพให้ดีเหมือนเดิม ทานอาหารให้ครบ ออกกำลังกายเหมือนที่เคยชอบได้หรือเปล่าคะ”
“รับปากค่ะ แต่เรื่องอาหารต่อไปนี้นิ่มจะเป็นคนดูแลให้ใช่ไหม” ทองทิพย์ยิ้มทะเล้นทำหน้าเป็นใส่นิมาที่กำลังอมยิ้มกับความน่ารักของ
คนที่อยู่ใกล้ๆ เธอ
“แม่ครัวชัดๆ พอกันเลยทั้งคุณพี่คุณน้อง พี่ทัดก็พูดคล้ายทิพย์ว่าต่อไปนี้พี่ทัดคงจะมีของอร่อยๆ ทานทุกวันแน่ๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ว่าแต่ว่าคุณพี่ทัดมีความสุขแล้วคุณน้องจะมีความสุขด้วยไหม ถ้าทิพย์จะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านด้วย”
“นั่นสิ อีกสามเดือนค่อยบอกได้ไหมคะ ว่าจะผ่านการทดลองงานหรือเปล่า”ทองทิพย์หัวเราะคิกคัก นิมาแกล้งทุบเข้าที่แขนพร้อมรอยยิ้ม
“ชอบแกล้งไปนอนได้แล้วค่ะ กอดนิ่มไว้ด้วยนะ” นิมาอมยิ้มมองสบตากับทองทิพย์ที่แกล้งทำคิ้วขมวดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ นิมายิ้มๆ ล้มตัวลงนอนเอาแก้มแนบไว้กับอกอันเปลือยเปล่าของทองทิพย์ที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย
“รู้สึกดีจริง” ทองทิพย์พูดขึ้นลอยๆ แต่นิมากลับยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“เล่าเรื่องตัวเองให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ” นิมาเริ่มถามคำถาม
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องทั่วไปค่ะ” นิมาบอกกับทองทิพย์ที่หัวใจเต้นเร็วเสียจนทำให้นิมานึกขำเพราะไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้ หรือกำลังตื่นเต้นอะไรอยู่
“ก็ถูกส่งไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศ จนกระทั่งจบปริญญาโทกลับ มา มีพี่ชายหนึ่งคนซึ่งกำลังจะแต่งงานกับพี่สาวของนิ่ม
สมบัติที่พ่อแม่หาเอาไว้ก็มี สถานออกกำลังกายซึ่งคงดูแลได้ไม่ยากนัก กับโรงเรียนอนุบาลซึ่งแม่รักมากและอยากให้ลูกๆ ทำต่อ รวมถึงอสังหาริมทรัพย์ต่างๆ ทั้งหลายที่ทิพย์ก็ขี้เกียจจำซึ่งมีไว้ให้คนเช่า ทั้งหมดทั้งมวลพี่ทัดไม่รับผิดชอบสักอย่างเดียวจัดการทุกอย่างเป็นชื่อทิพย์ทั้งหมด ตัวเองขอไว้แค่บ้านของพ่อกับแม่ที่เอาไว้เป็นเรือนหอแค่นั้น” ทองทิพย์สาธยายเสียยืดยาว นิมาก็แค่ฟังไม่ได้สนใจ แต่สิ่งที่เธอสนใจ คือ สิ่งที่พี่เขยเธอทำมากกว่า ยกทุกอย่างให้น้องสาวตัวเองเหลือไว้เพียงแค่บ้านเก่าของบิดาและมารดา
นิมายิ้มและคิดว่าพี่สาวของเธอคงมีความสุขแน่กับผู้ชายที่จิตใจดีคนนี้
“พี่ทัดน่ารักนะคะ คงรักน้องสาวมากเลย” นิมาพูดขึ้น
“ภาระทั้งนั้นเลยนะคะ ใครจะไปทำไหว ตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนั้น” ทองทิพย์บ่นให้นิมาฟัง
“ตอนทิพย์ไม่อยู่ พี่ทัดฟังดูแลได้นี่คะ”
“ทำอย่างไรได้ล่ะ ของพ่อของแม่ก็ต้องดูแลรักษาให้ดีที่สุดแน่นอนค่ะ แต่ทิพย์ก็ไม่ได้คิดเอาเปรียบพี่ทัดขนาดนั้นนะคะ ไม่ได้คิดที่จะยึดทุกอย่างไว้เป็นของตัว เอง เพราะพี่ทัดก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล ในส่วนของเงินที่จะงอกเงยมากจากกิจการทั้งหมด ครึ่งหนึ่งก็จะเป็นของพี่ทัด ถึงแม้ว่าทั้งหมดจะเป็นชื่อทิพย์ก็ตาม และต่อไป ทั้งหมดก็คงไปตกอยู่ที่หลานของเราสองคนแน่นอน” ทองทิพย์คิดถึงพี่ชายเธอก็ยิ้มออกมาได้ตลอดเวลา
“ฟังดูดีนะคะ ไม่เห็นมีตอนร้ายๆ เลย” นิมาถาม
“ทิพย์มันพวกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายค่ะ” ทองทิพย์หัวเราะหึหึ นิมาได้ยิน
“คนอะไรพูดแต่ว่าตัวเองร้ายอย่างโน้นอย่างนี่” นิมาพูดเหมือนดุทองทิพย์
“นิ่มล่ะ เล่าให้ฟังบ้างได้ไหม”
“ได้สิคะ ชีวิตราบเรียบของนิ่มก็ไม่มีอะไร เรียบจบก็ทำขนมขายสืบทอดสิ่งที่แม่ทำไว้ค่ะ เมื่อก่อนก็ทำที่บ้านไม่ได้มีร้านอะไร แต่นานๆ เข้าคนเดียวทำไมไหวก็เลยต้องหาคนมาช่วย จนกระทั่งคุณพุดกับคุณรักแนะนำว่าน่าจะทำร้าน มีบางช่วงก็จะไปสอนหนังสือบ้างค่ะ”
“สอนหนังสือหรือคะ ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน” ทองทิพย์คิ้วขมวดทำท่าสงสัย
“ก็เป็นอาจารย์สอนพิเศษในมหาวิทยาลัยบ้าง บางเทอมที่มีวิชาที่นิ่มถนัด” นิมาบอกกับทองทิพย์
“ที่ว่าถนัดน่ะ วิชาอะไรกันคะ” ทองทิพย์ถามขึ้น
“การพัฒนาทักษะของเด็กในวัยเรียนค่ะ” นิมาบอก
“คือ จิตวิทยาสำหรับเด็กในวัยเรียนทำนองนั้นใช่หรือเปล่าคะ แต่เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณพุดกับคุณแป้งเรียนตกแต่งภายใน แล้วเป็นเพื่อนกันได้อย่างไรคะ” ทองทิพย์ถามด้วยความสงสัย
“เพื่อนของเพื่อน ช่วยงานกัน ทำกิจกรรมกันบ่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่ามาสนิทกับตอนไหน แต่ก็คุยกันมาตลอด ตอนเรียนถึงจะต่างคณะกันก็ตาม” นิมายิ้มเมื่อนึกถึงเพื่อนของเธอทั้งสอง
“สอนหนังสือในมหาวิทยาลัยได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ถึงแม้จะเป็นอาจารย์พิเศษก็ตาม” ทองทิพย์พูดเหมือนรำพึง
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ คนเป็นอาจารย์พิเศษมีเยอะไปค่ะ”
“เชื่อก็ได้ค่ะ แฟนใครไม่รู้เก่งเนอะ หน้าที่การงานก็ดี การบ้านการเรือนก็เก่ง คนเป็นแฟนช่างโชคดีจริงๆ เลย” ทองทิพย์หัวเราะเล็กๆ กระชับอ้อมกอดที่กอดนิมาขึ้นอีกเล็กน้อย เหมือนเป็นการบอกกลายๆ หรือเป็นการแสดงออกถึงการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวนิมาที่อมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของทองทิพย์
“ยังหาไม่ได้เลย ที่ทิพย์พูดฟังดูดีนะคะ แต่ไม่เห็นมีใครมาจีบเสียที” นิมาอมยิ้มและขยับตัวเล็กน้อยให้ได้รับสัมผัสอันนุ่มนวลจากหน้าอกอันเปลือยเปล่าของทองทิพย์
“จีบตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วนะ” ทองทิพย์พูดงึมงำฟังไม่ชัดนัก
“น้ำเสียงไม่ค่อยจริงใจ เชื่อถือไม่ค่อยได้นะคะ”
“น้ำเสียงเชื่อไม่ได้ แต่เชื่อใจได้นะคะ” ทองทิพย์ยิ้มให้กับคนที่เงยหน้ามามองสบตากับเธอ
“หวานก็เป็น” นิมาอมยิ้ม
“กับบางคนเท่านั้นค่ะ” ทองทิพย์จูบเบาๆ ไปที่ศีรษะซึ่งมีเส้นผมดำเป็นเงางามของนิมา
“อยากเป็นคนที่โชคดีบ้างสักครั้ง” นิมารำพึงกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มจางๆ ทองทิพย์จูบที่ศีรษะของนิมาอีกครั้ง
“ไม่ว่าเรื่องราวระหว่างเราจะดีหรือจะร้าย อยากให้นิ่มรู้ไว้ว่าทิพย์รักนิ่ม” เป็นความคิดที่ทองทิพย์บอกตัวเองอยู่เพียงในใจเท่านั้น
ข่าว
