ตอนที่ 26
“แล้วดอกไม้อยู่ที่ไหนคะ แม่นิ่มนวล” แป้งร่ำหัวเราะและถามถึงดอกไม้ที่สาวร้ายซื้อมาขอโทษเพื่อนรักของเธอ พุทธชาดกับแป้งร่ำมองสบตากันพร้อมรอยยิ้มหลังจากได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเพื่อนรักของเธอ หนุ่มหล่อและสาวร้ายที่ท่าทางกำลังเพิ่มความร้ายขึ้นเมื่อกำลังคิดว่าจะถูกแย่งของรักไป
“ก็เกือบจะทิ้งไปด้วยความโมโห” นิมาพูดเสียงอ่อยๆ ยิ้มจางๆ ให้เพื่อนรักทั้งสอง
“เก็บใส่แจกันไว้อย่างดีใช่ไหมล่ะ” แป้งร่ำอมยิ้มเพราะเธอรู้ดีว่าอย่างไรเสียนิมาก็คงเก็บดอกไม้ที่สาวร้ายนำมาให้ไว้อย่างดีแน่นอน
“ก็รู้อยู่แล้วจะถามทำไมกันคะ คุณแป้งร่ำ” นิมาพูดน้ำเสียงขุ่นๆ
“เอาล่ะ คนหนึ่งก็ชอบแหย่ คนหนึ่งก็แสนงอน เอาเป็นว่าสาวร้ายของเราเริ่มมีคู่แข่งก้าวเข้ามา พกพาความเพียบพร้อมมาด้วย จนสาวร้ายของพวกเราออกอาการหึงหวงให้เห็นชัดเจนมากขึ้น เราน่าจะใช้ประเด็นตรงนี้ให้สาวร้ายของเรายอมเผยเรื่องที่ยังปิดบังเราเอาไว้ได้บ้างนะ” พุทธชาดเริ่มคิดหาทางที่จะใช้ความหึงหวงที่ทองทิพย์มีให้เห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เป็นตัวเชื่อมเข้าหาเรื่องราวที่ค้างคาใจของพวกเธอว่าโทรศัพท์ลึกลับนั้นมาจากไหน และใครคือสาเหตุที่ทำให้ทองทิพย์เปลี่ยนไป
“ยังไงคะ คุณพุด” แป้งร่ำถาม เพราะยังมองไม่เห็นทาง
“ยั่วให้หนัก” พุทธชาดหัวเราะเล็กๆ มองสบตากับนิมา
“ยั่ว” นิมาทวนคำพูด แป้งร่ำอมยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่พุทธชาดพูด เพราะเรื่อง ราวสนุกๆ กำลังจะเริ่มขึ้น
“แค่ได้ยินคำว่า ยั่ว ก็สนุกแล้วนะ” แป้งร่ำพูดยิ้มๆ
“ใช้พี่วาเป็นตัวช่วยอย่างนั้นหรือคะ คุณพุด” นิมาจ้องมองพุทธชาดที่กำลังพยักหน้า
“ใช่ ว่าแต่ว่าอยู่ใกล้หนุ่มเพียบพร้อมแบบนั้น จะไปหลงรักเข้าหรือเปล่าล่ะ” พุทธชาดพูดแหย่นิมา
“รักคนอื่นไปแล้ว” นิมาพูดขึ้นลอยๆ เหมือนลืมตัว จนเพื่อนทั้งสองคนอดขำไม่ได้
“ก็ยั่วเฉพาะตอนที่คุณทิพย์อยู่ด้วยก็พอ และถ้าเป็นไปได้ก็บอกด็อกเตอร์ หนุ่มให้รู้ตัวไว้ด้วยก็ดี ถ้าเกิดว่าหนุ่มผู้เพียบพร้อมมาหลงรักเข้าจริงๆ ล่ะก็จะทำให้ยุ่งวุ่นวายกันไปใหญ่” พุทธชาดพูดดักทางเอาไว้ก่อน
“แค่สาวร้ายคนเดียวก็ยุ่งพอแล้วเนอะ” แป้งร่ำพูดยิ้มๆ
“ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ คุณพุด” นิมารู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของทองทิพย์ เพราะเท่าที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แค่เพียงพูดคุยกันธรรมดากับวาทิต ทองทิพย์ยังดูโกรธเธอเป็นฟืนเป็นไฟมากขนาดนั้น
“รู้ว่าเป็นห่วง แต่มันจะเป็นการช่วยแบบถาวรนะ แม่นิ่มนวล ต้องทำใจแข็งเข้าไว้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่แป้งไม่ค่อยเข้าใจ ไอ้เรื่องที่แม่สาวร้ายบอกว่าพี่น้องก็ไม่ต่างกันนัก มันเกี่ยวอะไรกับพี่นาด้วยอย่างนั้นหรือ” แป้งร่ำรู้สึกสงสัย
“นั่นก็อีกประเด็น มันเกี่ยวอะไรกับพี่นาด้วย” พุทธชาดมองไม่เห็นว่าจะมีเรื่องราวอะไรที่จะไปเกี่ยวข้องกับพี่สาวของนิมาเลยสักนิด นารินเป็นพี่สาวที่แสนดีของนิมาและพวกเธอมาตลอด ถ้าใครให้พูดถึงผู้หญิงที่เป็นมิตรและแสนดี ผู้หญิงหนึ่งคนที่พุทธชาดจะนึกถึงก็จะเป็นนา
รินพี่สาวของนิมา
“นิ่มก็คิดนะ แต่ก็ไม่เห็นมีเรื่องไหนจะไปเกี่ยวโยงกับพี่นาสักเรื่อง ตัวพี่นาเองก็ไม่ได้รู้จักกับทิพย์มาก่อน หรือทิพย์อาจจะคิดว่าการที่พี่นาแต่งงานกับพี่ทัดก็เพราะทรัพย์สินที่ครอบครัวมีอย่างนั้นหรือเปล่า” นิมาพยายามหาคำตอบเช่นเดียวกับเพื่อนๆ ของเธอ
“น่าจะมากกว่านั้น” แป้งร่ำพูดขึ้นมาลอยๆ
“หมายความว่าอย่างไร แป้ง” นิมาถามเสียงเข้ม
“ความรู้สึกมันบอกว่าน่าจะมีอะไรมากมายกว่าที่เราคิดๆ กันอยู่ เพราะสาวร้ายของเราเปลี่ยนไปวันที่ได้พบกับพี่นา ซึ่งมันแปลกไหมล่ะ นิ่มลองคิดดู นี่ก็ยังมาพูดอะไรที่พาดพิงถึงพี่นาอีก มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับพี่สาวแล้วมาหลงรักน้องสาวเข้า น่าสงสารนะ” แป้งร่ำบอกสิ่งที่เข้ามาอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของเธอ
“ถามจริงๆ เป็นเพื่อนนิ่มหรือเพื่อนทิพย์กันแน่” นิมาค้อนเพื่อนของเธอจนเจ้าตัวนึกขำ
“ก็เป็นทั้งสองคน แต่ตอนนี้แป้งว่าคนที่น่าสงสาร ก็คือ สาวร้าย มากกว่านะ หรือนิ่มไม่เป็นห่วง” แป้งร่ำถามนิมา
“พุดเห็นด้วยนะ นิ่ม ปมทั้งหมดอยู่ที่คุณทิพย์ของนิ่มคนเดียว ซึ่งน่าเป็นห่วงมาก ถ้าจะให้บอกกันตามตรง น่าสงสารมากด้วย” พุทธชาดยิ้มจางๆ ให้นิมา
“แล้วจะให้นิ่มไปซ้ำเติมด้วยการดึงพี่วาเข้ามาอีกคน มันจะมิแย่ไปกันใหญ่หรือ คุณพุด” นิมาถามความคิดเห็นพุทธชาดที่กำลังทำท่าคิด
“บางครั้งก็ต้องเสี่ยง บางทีสาวร้ายอาจจะหึงจนอยากจะบอกเหตุผลหรือเรื่องราวที่มีอยู่ในใจก็ได้นะ สงสารมากก็ปลอบๆ หน่อย กอดแค่นิดเดียวก็หายแล้ว” พุทธชาดยิ้มทะเล้นกับแป้งร่ำซึ่งยักคิ้วล้อนิมาที่ทำหน้างออยู่ข้างๆ
“ออกแนวตบจูบ เคยดูหรือเปล่าละ ละครน้ำเน่าทางทีวีน่ะ แม่นิ่มนวล” พูดจบแป้งร่ำก็หัวเราะเสียงดัง แต่คนต้นเรื่องกลับหน้างอและยิ่งทำให้เพื่อนรักทั้งสองยิ่งขำกันเข้าไปใหญ่
“ตัวละครน้ำเน่ามาโน่นแล้ว” นิมาพูดขึ้นมองออกไปทางหน้าร้านซึ่งวาทิตกำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม แป้งร่ำกับพุทธชาดหันมามองนิมาที่ส่งยิ้มให้กับหนุ่มหล่อที่กำลังเดินเข้ามา แป้งร่ำกับพุทธชาดพอจะเดาออกว่าเป็นใคร
“มิน่าถึงได้หึง หล่อลืมสามีเลยฉัน” แป้งร่ำรำพึงทำให้เพื่อนอีกสองคนอมยิ้มกับคำพูดของแป้งร่ำ
นิมาแนะนำวาทิตให้รู้จักกับแป้งร่ำและพุทธชาดซึ่งพูดคุยกับวาทิตอย่างเป็นกันเอง สองสาวรู้สึกถึงความเป็นมิตรของวาทิตถึงแม้บุคลิกภายนอกจะดูเนี๊ยบ มากก็ตามที แต่พอได้พูดคุยความน่ารักและอัธยาศัยดีก็มีให้เห็นชัดมากขึ้น
“พี่วา เพียบพร้อมขนาดนี้ ยังไม่มีแฟนจริงๆ หรือคะ” แป้งร่ำถามนำเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้คิดอย่างไรกับนิมาเพื่อนของเธอกันแน่
“หาไม่ได้ครับ น้องแป้ง” วาทิตยิ้มให้แป้งร่ำ
“แหมเสียดาย แป้งแต่งงานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะยื่นใบสมัครเข้าชิงตำแหน่งเจ้าของหัวใจหนุ่มเพียบพร้อมอย่างพี่วาแน่ๆ ค่ะ” พุทธชาดส่ายหน้ากับคำพูดทีเล่นทีจริงของเพื่อนที่ทำเอาชายหนุ่มยิ้มอายๆ เลยทีเดียว
“พี่วาคงชายตามองเธอหรอกนะ แม่แป้งร่ำ” พุทธชาดพูดค่อนขอดเพื่อน
“ก็นั่นสิ จะไปสวยแสนดีสู้แม่นิ่มนวลได้อย่างไรกันล่ะ” แป้งร่ำยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนเพื่อน
“ชื่อเพราะดีนะครับ น้องนิ่ม” วาทิตยิ้มให้นิมา
“แป้งเห็นว่านิ่มทำร้านขนมไทยน่ะคะ ก็เลยเรียกนิ่ม ว่าแม่นิ่มนวล”
“พี่วาลองทานขนมกับชาสิคะ รับรองได้ว่าจะต้องมาที่ร้านนี้บ่อยๆ แน่ๆ” พุทธชาดเอ่ยชวนให้วาทิตชิมขนมฝีมือของนิมา
“ขอบคุณนะครับ ชากลิ่นห๊อมหอม พี่ทัดบอกเหมือนกันว่าที่นี่ขนมอร่อยมาก” วาทิตลองชิมขนมพร้อมกับจิบชาที่นิมาจัดเตรียมให้
“เป็นอย่างไรบ้างคะ พี่วา” แป้งร่ำอมยิ้มมองสบตากับนิมาที่ทำตาดุใส่เธอ
“พี่ว่าคงต้องอุดหนุนน้องนิ่มเสียแล้วนะครับ เอาไปฝากคุณแม่ ท่านคงจะชอบ คุณแม่พี่ชอบทานขนมไทยครับ” วาทิตบอกกับนิมาที่ยิ้มๆ กับสิ่งที่ได้ยิน
“พาไปฝากตัวเป็นลูกสะใภ้เลยดีกว่าค่ะ พี่วา จะได้ไม่ต้องซื้อ ให้นิ่มไปทำให้คุณแม่ทานที่บ้านเลย” แป้งร่ำพูดโพล่งขึ้น ทำเอานิมาแทบอยากจะเดินไปหยิกเพื่อนให้เนื้อเขียว
“ไปดีกว่าแป้ง เราสองคนอิ่มแล้ว ปล่อยพี่วาไว้กับนิ่มดีกว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่วา ไปก่อนนะนิ่ม” พุทธชาดบอกลาเพื่อนรักพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ
“ฝากแม่นิ่มนวลด้วยนะคะ พี่วา ถ้าอยากได้กองเชียร์บอกนะคะ แป้งยินดี” แป้งร่ำยังคงพูดแหย่นิมาผ่านทางวาทิตที่ยิ้มๆ กับสิ่งที่แป้งร่ำพูด
“สวัสดีครับ สองสาว ยินดีที่ได้รู้จักน้องทั้งสองคนนะครับ”
“เอ่อพุด ท่าทางเราอาจจะต้องอยู่ต่อหรือเปล่า ดูโน่น” พุทธชาดมองตามสายตาแป้งร่ำซึ่งกำลังมองไปที่สาวสวยในชุดสูทที่ดูดีมากกำลังเดินเข้ามา
“สาวร้าย” พุทธชาดกำลังคิดว่าเธอจะทำอย่างไร แล้วก็ยิ้มออกเมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้คุยกับนิมาไว้ก่อนหน้านี้ พุทธชาดกระซิบบอกบางอย่างกับนิมาก่อนที่จะเดินออกไปจากร้านโดยแวะทักทายทองทิพย์เล็กน้อย
“คุณพุด กระซิบอะไรกับแม่นิ่มนวล” แป้งร่ำถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“แผนยั่วสาวร้าย ตัวละครก็อยู่พร้อมแล้ว เอาไว้รอแม่นิ่มนวลของพวกเราโทรไปรายงานผลก็แล้วกันว่าเป็นอย่างไร” พุทธชาดพูดจบก็เดินนำหน้าไปที่รถทันที
“ไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้เลยนะ คุณพุด” แป้งร่ำอมยิ้ม
ทองทิพย์ตรงมาทักทายวาทิตตามมารยาทในฐานะเพื่อนคนหนึ่งของพี่ชายของเธอ โดยแทบจะไม่ได้มองไปที่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ คนที่เธอทักทายเลยสักนิด
“ทิพย์ขอตัวไปเลือกขนมก่อนนะคะ” ทองทิพย์บอกกับวาทิตที่รู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เห็นทองทิพย์ทักทายหรือพูดคุยกับนิมาเจ้าของร้านเลยสักคำ
“ทิพย์โกรธกับนิ่มหรือเปล่าครับ ไม่เห็นทักทายนิ่มสักคำ” วาทิตถาม
“คงอย่างนั้นค่ะ พี่วา ทิพย์ไม่ค่อยชอบหน้านิ่มนักหรอกค่ะ” นิมายิ้มจางๆ ให้กับวาทิตที่จ้องมองนิมาซึ่งดูเหมือนจะสนใจสาวสวยที่เดินไปเมื่อสักครู่
“พี่ว่า นิ่มไปทำหน้าที่เจ้าของร้านก่อนดีกว่านะครับ เรียบร้อยแล้ว ค่อยกลับ มาคุยกับพี่ต่อก็ได้ อ้อรบกวนจัดขนมให้พี่ด้วยนะคะ เอาแบบไม่หวานมากนักครับ คุณแม่พี่ไม่ทานหวานมากครับ” วาทิตสังเกตเห็นแววตาดูเป็นกังวลกับการไม่ได้รับการทักทายจากสาวสวยที่เพิ่งเดินจากไปของนิมา วาทิตรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของสองสาวตั้งแต่เมื่อวานที่ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน ทองทิพย์มองตัวเขาและนิมาแปลกๆ ดูจะไม่ค่อยพอใจนักกับการพูดคุยระหว่างเขากับนิมา
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวนิ่มมานะคะ”
ทองทิพย์กำลังพูดคุยกับพนักงานของร้าน และกำลังคิดว่าจะซื้อขนมอะไรดี ความคิดของเธอไม่ได้อยู่ที่เรื่องขนม แต่จดจ่ออยู่กับเจ้าของร้านเสียมากกว่า
“จะมาที่นี่ทำไมนะ” ทองทิพย์พูดกับตัวเอง
“รับอะไรดีคะ” เสียงของนิมากำลังช่วยดึงทองทิพย์ออกมาจากความคิดของตัวเอง เสียงของนิมาทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทอง
ทิพย์พยายามควบคุมให้เป็นปกติด้วยการสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“อยากได้ขนมไปฝากพนักงานที่สถานออกกำลังกาย อ้อแล้วก็ขนมสำหรับ เด็กๆ ด้วยค่ะ ทิพย์จะเข้าไปที่โรงเรียนตอนบ่าย” ทองทิพย์บอกกับนิมาที่กำลังยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นกำลังทำให้ทองทิพย์อ่อนแอ เจ้าตัวรู้ดี
“เดี๋ยวนิ่มจัดการให้นะคะ ทานอาหารเช้ามาหรือยัง” นิมาถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา
“ยังค่ะ แต่ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เอาเวลาไปดูแลแขกพิเศษดีกว่านะ” ทองทิพย์ชี้ไปที่ขนมเพื่อให้พนักงานของร้านช่วยจัดการให้เธอ
“แขกพิเศษก็ยืนอยู่ตรงนี้ แล้วจะให้ไปที่ไหนอีกล่ะคะ” นิมาพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจคนฟัง แต่พนักงานของร้านกลับยิ้มๆ กับสิ่งที่ได้ยิน ทำเอาทองทิพย์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นรอยยิ้มของพนักงานของร้านขนม
“ขอบคุณค่ะ” ทองทิพย์แปลกใจกับท่าทีของนิมา
“รอสักครู่ได้ไหมคะ นิ่มไปเตรียมอาหารเช้าให้ ถ้าไม่อยากทานที่นี่เอาไปทานที่ทำงานก็ได้ รอนะ” นิมาไม่ได้รอคำตอบหลังจากพูดคุยกับพนักงานสักครู่ก็เดินเข้าไปหลังร้าน พนักงานของร้านยิ้มๆ กับทองทิพย์อีกครั้ง
“ขนมคงต้องรออีกสักครู่นะคะ หาที่นั่งหรือตามไปคุยกับพี่นิ่มข้างในก่อนก็ได้ค่ะ ยืนอยู่ตรงนี้ก็เมื่อยเปล่าๆ นะคะ” ทองทิพย์อมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยินจากพนักงานของร้านขนม
“ขอบคุณนะคะ ที่แนะนำ ทิพย์ตามนิ่มไปข้างในดีกว่า”
นิมากำลังจัดเตรียมอาหารเช้าสำหรับทองทิพย์ที่เดินมาหยุดยืนดูอยู่ใกล้ๆ ความใส่ใจที่มีทำให้หัวใจของทองทิพย์รู้สึกอบอุ่น นึกโกรธตัวเองที่พูดจาไม่ดีกับนิมาเมื่อคืนที่ผ่านมา
“นิ่ม” ทองทิพย์เรียกนิมาที่มีท่าทางตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินทองทิพย์เรียก ชื่อของเธอ
“ตกใจหมดเลยค่ะ” นิมาหันมามองสบตากับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ทำไมถึงต้องทำดีกับทิพย์ ทั้งๆ ที่ทิพย์พูดจาไม่ดีกับนิ่มเมื่อคืนด้วยล่ะ”
“ก็อยากขอบคุณที่ซื้อดอกไม้สวยๆ ไปฝากค่ะ” นิมาหันไปจัดเตรียมอาหารเช้าเหมือนเดิมหลังจากตอบคำถามของทองทิพย์
“ให้เอาไปทิ้ง ไม่ได้ให้สักหน่อย” ทองทิพย์พูดเสียงเรียบๆ
“ไหนยืนยันอีกครั้ง ว่าฝากไปทิ้ง เดี๋ยวเย็นนี้กลับไป นิ่มจะเอาไปทิ้งอย่างที่ทิพย์บอก” นิมาหันมาเผชิญหน้ากับทองทิพย์ที่กำลังมองจ้องเธออยู่
“พูดเหมือนอยากเก็บไว้” ทองทิพย์ถาม
“ก็บอกมาว่าอยากให้ทิ้งหรืออยากให้เก็บไว้ รู้ว่ารวย ซื้อดอกไม้แพงๆ เอามาทิ้งมันจะแปลกๆ อยู่นะ”
“ทิพย์คงมีเรื่องแปลกๆ อีกเยอะ” ทองทิพย์พูดขึ้นลอยๆ
“ยังไม่ตอบจะให้ทิ้งหรือจะให้เก็บไว้” นิมาเดินเข้ามาถามใกล้ๆ จนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“ถ้าอย่างนั้นถามหน่อย ว่าอยากเก็บไว้หรืออยากทิ้ง” ทองทิพย์ถามกลับรู้ สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะคำถามง่ายๆ ของนิมามันตอบยากสำหรับเธอ
“ถ้าอยากทิ้ง เมื่อเช้าคงเห็นที่ถังขยะแล้ว ทำไมถึงได้ขยันโกรธนิ่มบ่อยเหลือ เกิน ทิพย์กำลังทำให้นิ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี น่ารังเกียจเลยรู้ไหม” นิมาถอนใจเล็กน้อย
“ถ้านิ่มเป็นคนไม่ดี ก็น่าจะดีกว่า” ทองทิพย์พูดขึ้นมองสบตากับนิมา
“ไม่ชอบคนดีหรืออย่างไรกัน” นิมาถามจ้องมองดวงตาคู่สวยที่ดูอ่อนโยนทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน
“เปล่า” ทองทิพย์ขยับเข้าใกล้นิมาเสียจนริมฝีปากสัมผัสกัน นิมาอยากให้คนที่อยู่ใกล้ๆ รู้ถึงความรู้สึกดีดีที่เธอมีจึงขยับเข้าไปใกล้ๆ จนริมฝีปากของเธอทาบทับแนบแน่นขึ้น ทองทิพย์จึงรวบตัวนิมาให้เข้ามาใกล้ชิดเธอมากขึ้นอีก
“ใจเปิดให้กว้างๆ ให้เห็นชัดๆ ไม่ได้หรือคะ ทำไมต้องปิดๆ เปิดๆ ด้วยล่ะ” นิมาพูดขึ้น
“มัน ทรมาน นะ นิ่ม” ทองทิพย์พูดและไม่ยอมมองสบตากับนิมา
“ถ้าทิพย์ไม่พูดไม่บอกอะไร คิดบ้างไหมว่านิ่มก็ทรมานเหมือนกัน”
“ทิพย์ขอตัวก่อนนะ” ทองทิพย์พยายามเบี่ยงตัวออกจากนิมาแต่ก็ถูกคว้าตัวไว้ นิมากอดกระชับเอาไว้แนบแน่น
“ไม่ว่าจะอย่างไร นิ่มจะรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในหัวใจทิพย์ ถึงแม้มันจะทำให้ทิพย์เกลียดนิ่มก็ตาม” นิมาคลายอ้อมกอดทันทีหลัง
จากพูดจบ
“ถามอะไรหน่อยได้ไหม” ทองทิพย์พยายามหาเรื่องพูดเรื่องอื่น
“ว่ามาค่ะ” นิมารู้ว่าอย่างไรเสียเรื่องที่อยู่ในใจทองทิพย์เธอคงไม่สามารถที่จะรู้ได้ง่ายนัก
“นัดพี่วามาที่นี่หรือคะ” ทองทิพย์มองจ้องนิมาเขม็ง นิมายืนกอดอกมองจ้องทองทิพย์ไม่วางตาเช่นกัน เพราะเริ่มรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังเริ่มหาเรื่องเพื่อหลบเลี่ยงที่จะพูดเรื่องที่เธออยากรู้
“ก็คงอย่างนั้นค่ะ ถึงจะบอกว่าไม่ได้นัด ทิพย์ก็คงไม่เชื่ออยู่ดี” นิมาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดูกวนโมโหเป็นที่สุดสำหรับทองทิพย์
“ไวไฟดี ไม่น่าเสียเวลาตามเข้ามาในนี้เลยจริงๆ” ทองทิพย์เดินออกไปใน ทันทีที่พูดจบโดยไม่ได้หันมามองนิมาอีกเลย
“ยั่วแล้วได้อะไรกันล่ะ คุณพุด ดูสิงอนไปอีกแล้ว คิดถูกหรือคิดผิดกันนะที่เชื่อคุณพุด” นิมารำพึงกับตัวเองก่อนที่จะรีบจัดการกับอาหารเช้าที่เตรียมให้เสร็จเพื่อจะได้ทันกับคนที่เดินหนีเธอออกไปเมื่อสักครู่
ข่าว
