Chapter 5 : ความลับในกอไผ่“คริส ถึงแล้ว”
ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสกระพริบกับเสียงเรียก หันไปมองก็เห็นคนเรียกยืนโบกมืออยู่นอกรถพร้อมด้วยอีกคนที่ตัวสูงเท่าๆเธอ มีทุกอย่างเกือบจะเหมือนเธอยกเว้นสีตา เขาตาสีน้ำเงิน แต่เรื่องนั้นคงไม่มีใครเห็น ก็เล่นใส่แว่นดำ ซ้ำยังใส่หมวกไหมพรมคลุมเส้นผมสีบลอนด์ที่เข้มกว่าเธอเอาไว้ หวังว่าคงไม่มีใครช่างสังเกตพอที่จะรู้ว่า นั่นคือน้องฝาแฝดของเธอ อันที่จริงไม่เคยบอกใครว่ามี..
ก็ถ้าบอก เธอจะให้อิงกริดไปทำงานแทนบ่อยๆได้ยังไงล่ะ ความลับๆ..
แต่ความลับมันมีในโลกด้วยหรือไง.. ไม่รู้สิ.. ก็ตอนนี้มันยังมี..
“เฮ้.. ตื่นหรือยัง.?” แฝดน้องเลิกคิ้วถามขี้เล่นทันทีที่พี่ออกจากรถมาสู่พื้นในสนามบิน สถานที่ที่จะพาพวกเธอไปยังที่ทำงานในวันนี้ เราจะขึ้นฟ้ากันล่ะ!
ใช่..คริสตินมีเดินแบบที่เกาหลีตามคำชวนของนิตยสารดัง พวกเธอจะค้างที่เกาหลีกันหนึ่งคืนแล้วบินกลับโตเกียวในวันรุ่งขึ้นเพื่อทำงานต่อ ชีพจรลงเท้าจริงๆ แต่มันก็ชินซะแล้ว
ชินอะไรกันล่ะ เดี๋ยวคริสก็ดันฉันให้ทำงานแทนอีกแหละ ไม่งั้นไม่หนีบมาด้วยหรอก ฉันรู้ทันน่าพี่สาว..
“ทำมาพูดดี เธอไม่ได้โดนยัยนั่นบังคับให้ไปเล่นฟิตเนสจนปวดทั้งตัวเหมือนฉันนี่นา” คริสตินบ่น หางตามองสาวตัวเล็กที่ไม่ว่างมาสนใจต่อกรกับตนเพราะมัวแต่คุยกับคนขับรถอยู่ “ดูดิ ยัยนี่บ้างานชะมัดยาด”
“ก็ฉันชอบเค้าตรงนั้นแหละ”
แฝดพี่หันขวับกลับไปมองหน้าน้องเหมือนไม่เชื่อหู อิงกริดยิ้มอย่างที่เธอรู้เลยว่าหมายความว่ายังไง ไม่น่าเลยน้องฉัน.. หลงกลยัยเตี้ยนี่เข้าเต็มๆ แต่คิดอีกที เธอก็เคยหลงชอบหล่อนเพราะแบบนี้เหมือนกัน เธอกับรีเบคก้าเรียนมาด้วยกัน มีความฝันที่เข้ากันได้ จนกลายมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ และเป็นทั้งตัวและหัวใจมาก่อนหน้านี้ก่อนที่อะไรๆมันจะเปลี่ยนไป..
หัวใจฉันเองนั่นแหละ...
“ทำไม.. ฉันชอบเวิร์คกิ่งวูแมน ผิดด้วยเหรอ.?”
เสียงถามสงสัยของน้องดึงความสนใจของเธอกลับไปมองหน้าเขา แล้วส่ายหน้าให้ก่อนจะเดินตามหลังสาวที่ถูกนินทาระยะเผาขนแต่หล่อนไม่รู้ตัว ไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว เดี๋ยวจะโดน ชอบจริงๆเวลาที่รีเบคก้าสนใจเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องที่พวกเธอพี่น้องคุยอะไรกัน ไม่รู้ว่าหล่อนตั้งใจไม่แทรกหรือแค่ไม่อยากสน
ก็หล่อนเกลียดเวลาที่พวกเธอสองคนรวมหัวกัน เพราะหล่อนจะโดนรุมอยู่คนเดียว ว้าว.. พูดแบบนี้นึกถึง Threesome เลยนะ ถ้าหล่อนรู้ว่าเธอนึกถึงเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ ต้องโดนกระทืบแน่นอน..
แหม.. ทำดุไปงั้นล่ะตอนทำงาน ทีตอนอยู่บนเตียงน่ะคนละเรื่องเลย..
เฮ้ย.. เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักทีสิคริสติน หื่นมากไปล่ะ! เสียงหนึ่งในหัวดังขึ้นมาให้สะอึกทั้งกำลังเดิน เธอส่ายหัวและบ่นตอบไปในใจ
ก็ช่วงนี้ฉันขาดผู้หญิงนี่โว้ย.. เข้าใจมั้ย.?
ก็สาวมิกิไงล่ะ เสนอตัวมาให้ทั้งที หิวก็กินซะสิ.. อีกเสียงชั่วร้ายดังแทรกขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าเบิกโตตกใจ คริสตินส่ายหน้าคนเดียวเหมือนคนบ้า
ถ้าฉันกินหล่อนแล้วโดนยาพิษก็ตายน่ะสิ สวยก็จริง แต่ถ้าหล่อนเป็น Poison Ivy จะว่ายังไง.. เฮ้อ...
“ถอนหายใจอะไรคริส เครียด.?”
เสียงอิงกริดดึงเธอออกจากภวังค์ คริสตินหันไปยิ้มส่ายหน้าก่อนโอบบ่าน้องเดินไปพร้อมกัน แฝดน้องงงๆแต่ไม่ได้ถามอะไรอีก พวกเธอพากันเดินตามผู้จัดการร่างบางไปเกตเวย์ เครื่องบินของพวกเธอกำลังจะออกภายในไม่กี่นาทีข้างหน้า โชคดีว่ากำหนดการเดินทางครั้งนี้ไม่มีการบอกใครก่อนจึงไม่ต้องเจอคนมาต้อนรับที่นี่เหมือนทุกที ไม่ต้องเสียเวลาในการทักทายแฟนๆก่อน เอาไว้งานใหญ่ๆค่อยเจอกัน แต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีใครคอยจับตาดูพวกเธอ..
เฮ้อ..ก็คนดัง..
หนึ่งในพวกคลั่งไอดอลกำลังถือกล้องจับภาพถ่ายเป็นคลิปวิดีโอ หล่อนเตรียมจะเอาไปขึ้นโชว์ในโซเชี่ยลเนตเวิร์ค ก็เหมือนทุกครั้งที่ทำ ไม่รู้ว่าตามมาถูกได้ยังไงเหมือนกัน หรือมีญาณทิพย์...
อา..เข้าข่ายสโตรกเกอร์โรคจิตมากกว่าหรือเปล่า แอบตามทุกฝีก้าวเลยใช่ไหม.? หวังแค่ไม่ทำอันตรายใครก็พอมั้งเนี่ย!
ในขณะที่ตากล้องมือฉมังกำลังทำการถ่ายทำ สายตาหนึ่งก็มองไปอย่างสงสัย หางตามันบังเอิญไปเจอขณะที่เธอกำลังเช็คอินจะขึ้นเครื่อง และมันก็เป็นเรื่องที่ห้ามไม่ให้พูดไม่ได้ “คานาเดะจัง ดูนั่น”
“อะไรคะคุณหนู.?” ผู้จัดการสาวหรี่ตามองตามการพยักเพยิดหน้าของสาวข้างตัว เห็นแล้วก็ส่ายหัวน้อยๆ “ติ่งไอดอลน่ะค่ะ ที่นี่มีเยอะกว่าบ้านเรา สงสัยมีคนดังมาแถวนี้มั้งคะ”
มิกิทำหน้าตะลึงก่อนอุทาน “โอ้..ว้าว..” ดาราสาวทำหน้าแหยๆก่อนจะบ่นอีกที “เพิ่งรู้ว่าที่คริสพูดเป็นเรื่องจริง น่ากลัวเหมือนกันนะ” มือสวยยกขึ้นดันแว่นดำอันใหญ่ให้บังใบหน้าตัวเองมากขึ้นเหมือนกลัวโดนแอบถ่ายบ้าง ก็วันนี้หน้าใสๆไม่ได้โบ๊ะเครื่องสำอางเสียด้วย เดี๋ยวสวยไม่พอ..
หากพอหันไปเห็นสาวข้างๆมองหน้าแปลกๆ เธอก็แปลกใจ แน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา.. หรือว่าทำ.?
“คานาเดะ.?”
“เมื่อกี้คุณหนูพูดถึงใครคะ.?”
สาวตาสีน้ำเงินอมยิ้มส่ายหน้าไม่ยอมตอบกลับเดินนำหน้าคนถามไปหน้าตาเฉย เธอส่งเอกสารการเช็คอินเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปอย่างสบายใจในขณะที่คุณผู้จัดการเดินตามงงๆ แต่ต่อไปข้างหน้าเมื่อเข้าสู่ตัวเครื่องบินแล้ว จะเป็นใครที่งงกว่ากัน มันก็คงต้องดูกันต่อไป
ใครจะคิดว่าโลกมันกลม ทั้งที่มันก็กลมจริงๆ...
..............................................
สองฝาแฝดมีหนึ่งคนนั่งตรงกลางคนตัวเล็กๆ หากความจริงเธอก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไรเหมือนเด็กแบบนั้น แค่สองคนที่นั่งขนาบข้างตัวใหญ่เกินกว่ามนุษย์ทั่วไปโดยเฉพาะเมื่อพูดถึงผู้หญิง แต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้พวกหล่อนเป็นอะไรที่หลายๆคนเป็นไม่ได้ อย่างเช่นงานที่ต้องใช้ความสูงเป็นหลัก
และนี่ก็คืองานหลักของพวกหล่อนนั่นล่ะ
นางแมวบนแคทวอล์ก..
“รู้ไหมเรานั่ง economy class เพราะอะไร.?” รีเบคก้าตั้งคำถามระหว่างแจกช็อคโกแลตให้ฝาแฝดคนละชิ้น แต่การแจกของเธอก็คือยัดใส่ปากพวกหล่อน เพราะมันคือวิธีที่จะรักษาไม่ให้สองแฝดงอแงเวลานั่งเครื่อง โดยเฉพาะคริสตินที่ชอบหงุดหงิดเวลาเห็นคนเดินไปมาระหว่างการบิน เข้าห้องน้ำบ้าง อะไรบ้าง และเพราะแบบนั้นแฝดคนนี้จึงถูกจัดให้นั่งติดหน้าต่างประจำขณะที่อีกคนนั่งอยู่ใกล้ทางเดิน เฮ้อ..ไม่รู้จะเยอะไปไหนนะแม่สาวตาสีดอกไอริส!
“หืมม.? เบคก้าคราวหน้าหาช็อคโกแลตรสชาติดีกว่านี้ได้ไหม.?”
นั่นไงล่ะ เสียงบ่นของคุณเธอดังขึ้นมาแล้ว คุณผู้จัดการกลอกตาเบื่อๆ ขณะที่แฝดน้องนั่งขำ “ฉันบอกเธอแล้วรีเบคก้าว่าอย่าเอาช็อคโกแลตที่เค้าแจกในชั้นประหยัดนี้ให้คริสกิน เป็นไงล่ะ.?”
“โธ่.. ก็ใครจะคิดล่ะว่าจะเรื่องมากขนาดนี้ ทีหลังซื้อมาเองเลยนะ” สาวตัวเล็กบ่นคืน โยนกล่องช็อคโกแลตใส่ตักแฟนตัวเองที่ยังหัวเราะใส่ เธอเลิกใส่ใจอิงกริดปล่อยให้นั่งกินช็อคโกแลตที่เขาไม่บ่นถึงรสชาตินั่น แล้วตัวเองก็หันมาสนใจอีกคนที่นั่งเหม่อมองแต่ฟ้า อยากรู้จริงๆว่าคิดอะไร
“เฮ้คริส.. ฉันขอโทษก็ได้ ก็ชั้นประหยัดนี้ไม่ค่อยมีคนสนใจเราเท่าไหร่ไง แล้วอีกอย่าง สายการบินนี้ส่วนใหญ่ก็คนต่างชาติใช้” พูดไปแบบนี้เพราะคิดว่าไอดอลดังจะเรื่องมากเรื่องอาหารหรือการนั่งที่ไม่ค่อยสบายตัวเหมือนบินชั้น business class หากเธอคงเข้าใจผิดแล้ว
“ฉันไม่ได้แคร์เรื่องนั้นสักหน่อย แค่คิดเรื่องอื่นอยู่”
“เรื่องอะไรล่ะ บอกฉันได้ไหม.?” ผู้จัดการสาวถามอยากรู้ ลืมดูไปว่าตัวเองอาจจะก้าวล้ำเส้นการเป็นผู้จัดการ ก็นะ เธอเคยรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหล่อน ก็เคยเป็นมากกว่าเพื่อนกัน แต่นั่นก็เพราะคริสตินไม่เคยคิดว่าเธอล้ำเส้นด้วย พวกเธอเคยคุยกันได้ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องปวดท้องเมนส์ หรือท้องผูก
แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วหรือเปล่า...
ขณะที่เห็นแฟนนั่งคาดคั้นพี่สาวอยู่ อิงกริดมองดูหน้าแฝดพี่ก็คิดว่า เขาคงไม่อยากจะเล่าอะไรให้ใครฟัง เพราะฉะนั้นคงเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องช่วย
ช่วยให้เคลียร์หรือช่วยซ้ำให้ยิ่งมึนกันแน่ไม่รู้นะ..
“ไม่มีอะไรหรอกรีเบคก้า บางทีคริสอาจจะคิดถึงใครบางคนที่โตเกียวมั้ง ยังไม่ได้บอกเค้าว่าไม่อยู่หรือไง”
“เฮ้..อิงกริด หยุดพูด!” คริสตินข่มขู่น้องสาว หากเขาก็ใช่ว่าจะกลัว อิงกริดยักไหล่อ้าปากจะล้อเลียนอีก คราวนี้คนกลางที่นั่งดูเด็กตัวโตทะเลาะกันมานานก็ออกโรง รีเบคก้าจับกล่องช็อคโกแลตยัดใส่ปากแฝดน้องทันที
อิงกริดส่งเสียงอู้อี้ทำมือทำไม้ชี้กล่องที่คาปาก ไม่อยากเอามันออกเองแต่จะให้คนใส่ดึงมันออกให้ แต่ที่คุณแฟนทำคือยักไหล่ไม่สนใจซ้ำยิ้มขำก่อนจะหันไปหาอีกคน เฮ้อ..สนใจแต่คริสล่ะนะ ใช่สิ!
ดวงตาสีน้ำเงินมองสองคนตรงหน้าหงุดหงิด เธอดึงกล่องขนมออกจากปากตัวเองวางมันใส่ตักสาวร่างเล็กข้างๆที่ถึงตอนนี้ก็ยังคงคุยกับแฝดพี่อยู่ไม่สนใจกัน ไม่อยากจะคิดมากเพราะรู้ว่ารีเบคก้าคุยกับพี่แต่เรื่องงาน หากบางทีอารมณ์หึงมันก็มีเหมือนกัน
ฉันไม่ใช่หุ่นกระบอกนี่นา..
“ฉันไปห้องน้ำก่อนล่ะ” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นอย่างลืมป้องกันตัวว่า แว่นตาดำก็ไม่ได้ใส่ ผมยาวสีบลอนด์ทองที่เข้มกับของพี่ก็ปล่อยสยายมาตั้งแต่ขึ้นเครื่อง ลืมสนใจว่าใครจะสนใจเธอ ก็เพราะคิดว่าคริสตินอยู่ด้านในติดกับกระจกหน้าต่าง ไม่มีใครจะกล้าชะโงกหน้าไปมองหรอก หากไม่อยากให้เห็นว่าแอบมองอยู่ ปกติพวกแอบดูก็มักจะกลัวโดนจับได้นี่ ใช่ไหม.?
หรือเธอคิดผิด..
ถ้าใครเห็นคริสตินสองคนที่นี่ล่ะ!
“ฉันว่า อิงกริดงอนเธอล่ะ” คริสตินพูดเมื่อเห็นหน้าหายไป รีเบคก้าเพิ่งจะเห็นจึงทำตาปริบๆ เธอส่ายหัวเพลียใจ “ฉันเคยบอกเธอไหมว่า เค้าเซ้นส์ซิทีฟ เค้าเป็นศิลปิน เธอควรสนใจเค้าให้มากกว่านี้หน่อยนะ อย่าทำเหมือนตอนกับฉัน”
รีเบคก้ามองหน้าแฟนเก่าอย่างรู้สึกผิดก่อนจะพยักหน้ารับเงียบๆ แล้วหันมาคุยเรื่องงานต่อราวลืมมันไป หากความจริงในใจเธอก็แคร์อยู่ว่าเมื่อไหร่ที่อิงกริดจะเดินกลับมา
...................................................
สาวตาสีน้ำเงินถอนหายใจโล่งอกเมื่อเสร็จภารกิจในห้องน้ำ เธอส่ายหัวให้ตัวเองที่ไม่น่าดื่มกาแฟมากเกินไปก่อนขึ้นเครื่อง ถึงจะไม่ได้บินนานอย่างบินข้ามทวีปแต่คาเฟอีนในกาแฟก็ทำให้ระบบการขับถ่ายของเธอมีปัญหา
ปวดฉี่บ่อยมากเลย!
มิกิล้างมือเช็ดมือเรียบร้อย เธอเปิดประตูและรีบเดินออกมา รีบจะกลับที่นั่งจนลืมคิดว่าจะมีใครที่ยืนรอต่อคิวเข้าห้องน้ำอยู่ เธอจึงเดินออกมาชนกับคนที่ต่อคิวคนแรกอย่างจัง หากถึงจะตกใจก็ยังขอโทษขอโพยผู้ชายคนนั้น
แต่นั่นแหละที่เป็นเรื่อง เพราะเขาดันหลงกลดวงตาขี้อ้อนสีน้ำเงิน..
“ให้ผมเดินไปส่งไหมครับคุณ.?” ชายหนุ่มพูดเสียงหล่อและเป็นภาษาอังกฤษชัดเจน เขาคงเห็นเธอไม่ใช่คนเอเชีย ก็หน้าเธอไม่ค่อยเหมือนเอเชียเท่าไหร่ ได้แม่มาเยอะ..
และแน่นอนเขาเป็นคนต่างชาติที่ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแน่ๆ เพราะสายการบินนี้ที่ผู้จัดการเธอเลือกให้ตั้งใจจะให้เจอคนที่รู้จักเธอน้อยที่สุด เพราะไม่ต้องการความวุ่นวาย แต่ที่เห็นนี่มันวุ่นวายมากกว่าหรือเปล่า.?
“เอ่อไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้ ขอบคุณค่ะ” ดาราสาวพยายามพูดสุภาพแม้จะไม่ค่อยชอบแววตาหนุ่มที่มองเธอราวอยากจะกิน เธอพยายามแกะมือเขาออกจากท่อนแขนแต่เขาก็จับมันแน่นเหลือเกิน เขาไม่สนใจคนอื่นที่ต่อคิวจะเข้าห้องน้ำอยู่ด้วยสักนิด
นี่ถ้าไม่คิดว่านี่เป็นบนเครื่องบินและอาจมีคนรู้จักเธอที่นี่ เธอคงได้เตะเขาจนหมอบแล้ว อดีตสาวนักเทควันโด้คิดในใจ และเธอแทบทนไม่ไหวกับวาจาที่เขาพูดออกมาที่มันย้ำความคิดอันแสนสกปรกที่เขามีต่อเธอ
“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ แต่ผมคิดว่า คุณพูดไม่ตรงกับใจนะ คุณจงใจหรือเปล่าที่เดินชนผม อยากให้ผมสนใจใช่ไหม ผมก็สนใจแล้วไง หรือคุณอาย.. ถ้าอายจะเข้าห้องน้ำไปพร้อมกันก็ได้นะ ผมไม่ถือ ที่ไหนก็ได้สำหรับสาวสวยแบบนี้..”
มิกิข่มฟันเอาไว้พยายามระงับความโกรธแต่ไม่ลืมสะบัดแขนตัวเองออกจากมืออันหยาบกร้าน ดวงตาสีน้ำเงินมองเขาตาขวาง โดนหนุ่มจีบมาก็มากแล้วยังไม่เคยเจอใครที่หยาบคายแบบนี้มาก่อน หรือเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่จะให้รู้ดีหรือเปล่าล่ะ ไอ้หนุ่มต่างชาติ!
ขณะที่เธอกำลังคิดท่ามกลางสายตาหลายคนที่มองเหมือนคิดว่าจะเข้ามาช่วยดีหรือไม่ดี ก็มีคนหนึ่งส่งเสียงรำคาญดังขึ้นมา
“ผู้หญิงเค้าไม่เล่นด้วยแล้ว ยังจะตื้ออยู่ได้ ไม่อายบ้างหรือไง ฉันฟังยังอายแทนเล้ย..”
สาวลูกครึ่งไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแต่เธอคิดว่าเธอจำเสียงแบบนี้ได้ ชะโงกหน้าไปมองก็เห็นบางคนหน้าตาคุ้นๆยืนกอดอกหน้ามุ่ยอยู่ที่กลางแถวคิวรอจะเข้าห้องน้ำ และรอยยิ้มของเธอก็ปรากฏ ร่างกายเธอเคลื่อนไหวไปเองอัตโนมัติ เธออยากไปหาหล่อน แต่ว่า....
“คิดว่าจะไปได้ง่ายๆหรือไง ฉันเห็นมามากแล้วผู้หญิงอย่างเธอ!”
เขากระชากแขนเธอพาเธอไปกระแทกผนังที่ข้างประตูห้องน้ำ เธอตกใจแต่ไม่เท่าสาวน้อยสาวใหญ่ต่างชาติที่เห็นเหตุการณ์แล้วร้องออกมาราวกลัวแทน พวกสจ๊วตกับแอร์สาวต่างพาจะเข้ามาดู หากคนที่มาถึงก่อนกลับเป็นคนอื่น
แต่เป็นคนที่เธอคิดว่าอยากจะเจอซะด้วย!
“นายอยากมีปัญหากับคนสวยเหรอ เอาฉันไปแทนไหมล่ะ แต่ระวังหน่อยนะ เพราะนายอาจจะสูญพันธุ์ เพราะฉันไม่ชอบมันเลย” สาวบลอนด์พูดยิ้มๆ หากดวงตาเป็นประกายร้ายกาจ
หล่อนดึงตัวเธอออกไปจากระยะอันตรายแล้วมายืนตัวสูงข่มขู่หนุ่มหยาบคายนั้นแทน แถมด้วยเข่าที่เข้าไปกระทุ้งเป้าเขาพอดี หนุ่มนั่นหน้าเขียวและทรุดตัวไปกองกับพื้น ทุกคนที่ยืนดูอยู่รวมถึงตัวเธอก็อยู่ในอาการช็อคกันหมดจนกระทั่งแอร์และสจ๊วตเข้ามาจัดการเรื่องต่อ คนมุงก็เริ่มกระจายตัวออกไป หากเธอยังคงได้แต่มองหล่อนพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ชี้แจงเหตุการณ์ ยังตั้งสติไม่อยู่จนหล่อนหันมาสบตาแล้วคว้าแขนเธอให้เดินออกมาจากกลุ่มคนไม่สนใจว่าใครจะมองตามหลัง คานาเดะจะวิ่งเข้ามาถามอย่างตกใจ แต่เธอโบกมือให้บอกว่าไม่เป็นไรก่อนที่หล่อนจะถึงตัว เพราะเธออยากคุยกับคนที่ช่วยเธอมากกว่า
เพราะว่า.....
“คริส.. ขอบคุณ” เธอพูดออกไปจนได้เมื่อห่างจากคนอื่นมาพอสมควร หากมันก็เรื่องชวนให้งงจากคนที่หันมามองหน้า หล่อนทำเหมือนไม่รู้จักเธอ และยังมีบางอย่างแปลกๆ แปลกจนเธอคิดว่า น่าจะจำคนผิด แต่ว่า...
สีตาเค้า.. ตาเค้าสีนี้เหรอ.?
“เอ่อ.. ฉันคิดว่าเธอคงจะ-----” สาวบลอนด์อ้าปากจะปฏิเสธ หากยังพูดได้ไม่จบก็มีอีกเสียงดังแทรกขึ้นมากลางคัน พาคนฟังที่กำลังงงอยู่แล้วหันขวับไปมองตกใจ ก็มัน....
“อิงกริด เกิดอะไรขึ้น เธอมีเอี่ยวด้วยเหรอ.?”
มิกิอ้าปากค้างหน้าเหวอที่เห็นเจ้าของเสียง ค่อนข้างจะแน่ใจแล้วว่า เธอเข้าใจบางอย่างผิดไป เธอชี้พวกเขาสองคนสลับไปมางงๆ
“พวกคุณ.. ทำไมมีสองคน.?” คำถามหลุดปากมาอย่างที่คิด และไม่ทันคิดว่าจะหยุดมันเอาไว้ หากก่อนที่ใครในสองคนนี้จะได้ตอบ บางคนก็โผล่เข้ามายืนตรงกลางระหว่างคนตัวสูงทั้งคู่พร้อมสีหน้าปวดประสาทเสียเหลือเกิน
“ฉันเกลียดพวกเธอฝาแฝดจริงๆ ขยันสร้างเรื่องให้แก้ได้ทุกวัน!”
.................................................
มาแล้วๆ รอกันนานมั้ย?
.gif "000 (42)")
ปลีกตัวมาเขียนได้ก็ดีแล้วนะเนี่ย โดนทวงเรื่องอื่นเพียบเลย
.gif "แง้ๆ")
แถมไม่ได้เขียนอีกต่างหาก
.gif "ไม่นะ")
แต่จะทยอยเขียนให้นะคะ กับเรื่องอื่นๆ
แต่สำหรับเรื่องนี้ ใครที่รออยู่ วันนี้ได้อ่านสมใจแล้ว อย่าลืมให้กำลังใจคนเขียนบ้างน้า.. รออยู่เหมือนกัน
.gif "61")
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
.gif "45")
ข่าว
