บทนำเธออยากจะฆ่าคนที่เปิดผ้าม่านหน้าต่างทิ้งเอาไว้ ปล่อยให้แดดมาทำลายการนอนอันแสนสบายนี้ อยากจะหาอะไรมาอุดปากคนที่ทำเสียงดังหนวกหูตั้งแต่ตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะตื่น ขอนอนต่อได้ไหมเนี่ย? ต้องจ่ายเท่าไหร่ พวกนั้นถึงจะยอมให้เธอได้นอน..
“โอ้ย.. เอาเงินไปล้านนึงเลย ถ้าจะหยุดทำเสียงดังได้ หนวกหู!” ในที่สุดเธอก็ตะโกนออกไปดังลั่น มันทนไม่ไหวแล้ว เหนื่อย เพลีย แต่แทนที่เธอจะได้ความเงียบสงบเพื่อนอนต่ออย่างเป็นสุขได้อย่างใจ กลับพบว่ามีบางอย่างหล่นลงใส่ท้องให้จุก ให้ตกใจสะดุ้งโหยง
“เฮ้ย! อะไรเนี่ย!” ราเชลร้องอย่างประสาทเสีย ลุกพรวดขึ้นมานั่งทันทีพร้อมด้วยบางอย่างที่ยังกองอยู่บนหน้าท้อง และก่อนที่จะลืมตา ก่อนจะคว้าบางอย่างนั้นโยนทิ้งไปจากตัว สองหูเธอได้ยินเสียงบางคนคุ้นๆให้ชะงัก
“อย่านะราเชล ถ้าคุณจับเค้าโยนลงจากเตียง คุณต้องกระโดดลงไปรับเค้าให้ทัน ไม่งั้นฉันจะฆ่าคุณซะ ไม่ได้ขู่ด้วย!”
คนสวยผมบลอนด์รู้สึกตัวโดยไม่ต้องรอที่จะได้ยินประโยคที่สอง เธอรีบประคองของอุ่นๆที่หล่นมาอยู่บนตักแล้วขึ้นพาดบ่า เขย่าเบาๆ กระซิบเบาๆกับมัน ไม่ใช่สิ กับเขา “ขอโทษค่ะ..ลูกสาว ปะป๊าตกใจ ไม่เป็นไรนะคะ” เด็กน้อยในอ้อมอกมองหน้าเธอเหมือนจะเข้าใจ พาให้ยิ้มลืมง่วงนอนไปทันที หายหงุดหงิดแล้วด้วย ที่สำคัญ ดีใจที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอลูกของฉัน..
แอนนาเบลล์ส่ายหน้า ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือจะยังไงดีกับผู้หญิงที่ตอนนี้โอบประคองเด็กน้อยไว้กับตัวเองแล้ว เพราะรู้ดีว่า ทำไมหล่อนจึงตื่นสายและอารมณ์ขุ่นมัวง่ายแบบนี้ ช่วงนี้เธอกับหล่อนไม่ค่อยได้นอนหลับสนิทเท่าใดนัก มันเกิดขึ้นมาหลายเดือนแล้ว นับตั้งแต่พวกเธอมีเบบี๋ด้วยกัน และอันที่จริงก็เป็นหล่อนที่ต้องคอยลุกจากเตียงไปดูลูกตอนดึกๆ เวลาที่เขางอแง ร้องไห้จ้าขึ้นมา เธอถึงมีเหตุผลที่จะให้อภัยหล่อนได้ เวลาอารมณ์เสียบ้างบางวัน
อยากรู้จังว่า ดาเรนกับนิกกี้เลี้ยงฝาแฝดแสนน่ารักนั้นได้ยังไงจนโตมาขนาดนี้ สำหรับพวกเธอ แค่อิซซาเบลน้อยคนเดียว ก็แทบจะขาดใจ ไม่ยักรู้ มีลูกมันจะเหนื่อยแบบนี้ แล้วพ่อแม่เลี้ยงพวกเธอมาได้ยังไงกันนะ
ช่วงหลังคลอดประมาณสองเดือนที่แล้ว ราเชลมักจะอาสาไปพาลูกมาหาเธอ ให้ดื่มนมจากอกเธอ เพราะหล่อนรู้ว่าเธอยังไม่แข็งแรงดีพอที่จะไปอุ้มลูกด้วยตัวเอง หล่อนปฏิเสธที่จะให้เธอดูแลลูกน้อยตามลำพัง หล่อนอยากช่วย โดยให้เหตุผลว่าเมื่อไม่ได้เป็นคนคลอดก็ขอเป็นคนดูแลก็ยังดี แบบนี้สิ เธอปลื้มใจ ไม่เสียแรงที่ยอมมีลูกกับหล่อน
มากกว่านั้น สาวบลอนด์ยังจัดแจงนำเอาเตียงหลังน้อยของลูกน้อยมาไว้ในห้องนี้ด้วย ถึงปกติหล่อนจะชอบอยู่กับเธอแค่สองคนเสมอก็ตาม หล่อนยอมแหกกฎตัวเอง แต่ก็ด้วยเหตุผลที่น่าประทับใจ หล่อนบอกว่าเธอจะได้ไม่ลำบากกับการไปหาและไม่ต้องห่วงลูกที่ต้องอยู่ตามลำพังในห้องของเขาที่เธอให้ดาเรนกับนิโคลตกแต่งเอาไว้ให้ เอาไว้ให้โตกว่านี้ก่อนล่ะกันค่อยปล่อย แต่บอกตามตรง เธอไม่เคยคิดว่า หล่อนจะเป็นคนคิดเยอะขนาดนี้ เห็นปกติไม่ค่อยแคร์อะไรใคร หรือเพราะนี่เป็นลูกของหล่อน เป็นคนสำคัญ มันจึง...
“ตื่นนานแล้วเหรอคะเบบี๋..” เสียงหล่อนพูดพาเธอกลับมาสู่ปัจจุบัน หันมาสนใจหล่อนที่กำลังเล่นกับลูกอยู่บนเตียง จะว่าหล่อนเลี้ยงลูกไม่เป็น ก็ดูจะบอกไม่ได้ เพราะอะไรๆที่หล่อนทำตั้งแต่ลูกคลอดออกมา ก็บอกได้ว่า หล่อนทำมันอย่างเป็นธรรมชาติ อาจจะดูลำบากในตอนแรก แต่ต่อมาก็เริ่มคล่อง ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะสัญชาตญาณของผู้หญิงย่อมจะทำเรื่องแบบนี้ได้อยู่แล้ว ยังไงซะ หล่อนก็เป็นผู้หญิงนี่นา เซ็กซี่ด้วย..
“อรุณสวัสดิ์นะคะ คนสวย.. คิดถึงกันมั้ยเอ่ย.?” ราเชลยกร่างน้อยๆขึ้นลอยในอากาศและขยับไปขยี้จมูกโด่งๆของตัวเองกับพุงน้อยของเด็กน้อยที่หัวเราะคิกคักกับเธอด้วย ลูกสาวคนสวยดูเหมือนจะชอบเล่นกับเธอแบบนี้ ก็เล่นกันแบบนี้มาตั้งแต่ที่เขาคอแข็งพอที่จะเล่นอะไรด้วยได้โดยที่ไม่ต้องกลัวบาดเจ็บแล้ว แต่แปลกนะ เขายังไม่เบื่อหรือไง สงสัยชอบถูกจั๊กจี้
“เบลล์ตื่นนานแล้วเหรอคะ ทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ” สาวบลอนด์หันมาถามอีกคนเสียงกังวลเมื่อนึกขึ้นได้ โกรธตัวเองเหมือนกันที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
แต่เมื่อคืนก็ทำงานจนดึก แถมเจ้าตัวน้อยคนนี้ก็ชอบตื่นมาตอนดึกๆด้วย ต้องตื่นมาดูแล ช่วยกันกับแม่ของเขากว่าจะได้นอนใหม่อีกครั้งก็แทบจะรุ่งสาง แต่ถึงอย่างนั้น คนที่เหนื่อยกว่า ก็น่าจะเป็นแอนนาเบลล์ไม่ใช่หรือไง ต้องทำอะไรตั้งหลายอย่างให้ลูก เธอทำอย่างมากก็เปลี่ยนผ้าอ้อม อุ้มเอาไว้ระหว่างที่แม่ของเขาทำอย่างอื่นให้ อย่างเช่นปั๊มนมเก็บใส่ขวดไว้
แอนนาเบลล์ต้องปั๊มน้ำนมจากอกเก็บเอาไว้ให้ลูกสาวด้วย เผื่อเวลาที่เขาต้องการจะนอนที่นอนนุ่มๆของตัวเองแทนการนอนหนุนตักหม่ามี๊ อิซซาเบลค่อนข้างจะเรื่องเยอะไปสักนิดกับการกินอยู่ ดูๆก็ไปก็เหมือนเธอตอนเด็กๆ ป้าเซย์ คุณแม่นมของเธอว่าอย่างนั้น มันอยู่ในสายเลือดหรือไงไม่รู้
แต่ก็ดี.. หนูจะได้ดูเหมือนปะป๊าบ้าง ไหนๆก็หน้าตาเหมือนหม่ามี๊แล้วนี่ แบ่งๆกัน ตาสีฟ้าอย่างเดียว ใครๆก็มี..
“ไม่ได้ตื่นก่อนคุณนานนักหรอกค่ะ อิซซี่เพิ่งจะปลุกเมื่อสักพักเอง แต่ไม่ได้ร้องไห้นะคะ วันนี้มาแปลก นอนหัวเราะคิกๆ สงสัยจังว่าขำอะไร” แอนนาเบลล์รายงาน คนฟังก็หันไปยิ้มกับลูกสาวต่อ ราเชลคุยกับลูกราวกับว่าเขารู้เรื่องอย่างนั้น แต่ก็ทำให้เธอได้มองภาพแบบนี้ด้วยความอุ่นใจ น่ารัก
แต่จะน่ารักแบบนี้ไปได้นานแค่ไหนนะ.. คิดแล้วก็แอบกังวลใจแต่ช่างเถอะ
“ราเชลคะ วันนี้คุณว่างมั้ย..” คนเล่นกับเด็กหันไปหาคนถาม กระพริบตาสงสัยเล็กน้อย คนถามเลยยิ้มให้ “ถ้าไม่ว่าง ไม่เป็นไรนะคะ ฉันแค่จะชวนไปซื้อของให้อิซซาเบลค่ะ นมผงกับแพมเพิร์สใกล้หมดแล้ว ถ้าคุณไม่ว่า ฉันไปกับลูกสองคนก็ได้ หรือไม่ก็ชวน----”
“ฉันว่าง.. ฉันว่าง.!”
แอนนาเบลล์อมยิ้มกับคำพูดโพล่งของคู่ชีวิต และหล่อนทำท่าเขินทันทีที่เห็นเธอยิ้มเหมือนรู้ทันอะไรสักอย่าง อยากหาเรื่องแกล้งหล่อนต่อให้เขินเพิ่ม เพราะนานทีจะได้เห็น แต่เดี๋ยวก็ไม่เป็นอันได้งานกันวันนี้ เธอจึงตัดสินใจ “งั้นโอเคค่ะ ไปด้วยกัน” สรุปเรื่องและยื่นสองมือไปขอรับลูกน้อยจากหล่อน หล่อนกลับทำท่าจะไม่ให้เธออุ้มซะนี่
หม่ามี๊ยังสาวส่ายหน้า ทำตาขู่เล็กน้อยกับคนดื้อ “ขออิซซี่ให้ฉันค่ะราเชล คุณไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อน หน้าร้อนแล้วนะ ห้ามเบี้ยว เดี๋ยวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี รู้มั้ย..” คนโดนดุเหมือนเด็กหัวเราะเบาๆและพยักหน้าขณะส่งลูกสาวคืนให้เธอ หล่อนหอมแก้มเธอกับลูกไปคนละฟอดใหญ่ๆก่อนจะหายไปในห้องน้ำ
เธอมองตามร่างสูงกับผมสีบลอนด์ไปแล้วก็อดจะยิ้มไม่ได้ หล่อนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก อาจเป็นเพราะลูกที่หล่อนอยากจะมีนักหนา แต่กระนั้นบอกตามตรง เธอยังคงไม่ไว้ใจหล่อน คนอย่าง ‘ราเชล กิลเบอร์ก’ ขึ้นชื่อได้ว่าเอาแต่ใจที่สุด อยากได้อะไรแล้ว ชีต้องได้ทันที แต่ไม่นานหรอก ชีก็จะเบื่อมัน..
ถึงอย่างนั้น.. ฉันยังหวังนะว่า คุณจะไม่เบื่อที่จะดูแลฉันกับลูก..
ราเชล อย่าทำให้ฝันของฉันสลายไปในเวลาอันใกล้นี้เลยนะ และไม่ว่ายังไง ถึงจะไม่เห็นแก่ฉันหรือเบื่อฉันแล้ว ฉันไม่ว่า แค่คนเดียวที่คุณห้ามเบื่อเค้าเป็นอันขาดก็คือ ลูกของคุณคนนี้ อิซซี่เกิดมาเพื่อคุณนะ อย่าลืม..
...........................................
โยกมาจากอีกเว็บจ้า..
.gif "000 (42)")
นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่สามารถลงได้จนจบเรื่อง สนใจติดต่อสั่งซื้อได้ที่
pat_2922@hotmail.com .gif "ตายๆๆๆ")
.gif "45")
ข่าว
