Chapter 6 : บ้านใกล้ ครัวเดียวกันในที่สุดจากที่คิดว่าจะแก้แค้นพี่สาวตัวดีให้หนำใจ เธอกลับพบตัวเองอยู่ในห้องครัว ทำอาหารให้หล่อนกับคนที่บ้านของเธอทาน มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง..
ก็จะไปแกล้งลงคอได้ยังไงในเมื่อหล่อนอ้อนขนาดนั้น...
ฉันแค่อยากเซอร์ไพร์สพวกเธอ อยากอยู่ใกล้พวกเธอ ใกล้เจ้าแฝด.. ฉันผิดหรือไง..นิกกี้..
“เฮ้อ.. คนบ้านั่นทำแบบนั้นได้ไงนะ หรือว่าฉันใจอ่อน.?” นิโคลบ่นแต่ก็เริ่มต้นหาของที่จะทำครัวให้คนตัวเล็กตัวใหญ่ทาน สมองเธอนับสมาชิกที่จะมาร่วมโต๊ะว่ามีทั้งหมดกี่คน ผู้ใหญ่สี่ รวมตัวเธอ เจ้าตัวเล็กสองคน
ว้าว..ครอบครัวใหญ่เหมือนกัน..
“คุณรู้ไหม.. ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ ฉันจะเก็บค่าอาหารคุณ” คุณแม่ลูกแฝดพูดทันทีที่เห็นหน้าคุณหมอจอมป่วนเดินเข้ามาในครัว เจสสิก้ายิ้มแห้งๆ ทำทีจะยื่นหน้าข้ามเคาท์เตอร์บาร์ที่กั้นระหว่างตัวเธอกับหล่อน มาหอมแก้มอ้อน ด้วยรู้ทันเธอจึงถอยหลังไม่ให้เข้าใกล้ได้ง่ายๆ สุดท้ายหล่อนทำแก้มตุ่ยเหมือนเด็กพาให้อมยิ้ม
“คิดว่าจะน่ารักเหรอคะ ถึงทำ.?”
“ก็เห็นดาเรนเคยทำแล้วได้ผล เลยอยากลองบ้าง” คุณหมอพูดหน้าจ๋อย แต่แววตามีความหวังอยู่ คนมองเลยได้แต่ถอนหายใจ
“ฉันก็ชอบนะที่คุณมาอยู่ใกล้ๆเรา แต่ฉันสงสัย คุณซื้อบ้านได้ยังไงในเมื่อคุณไม่ใช่คนที่นี่?” นิโคลเลิกคิ้วถาม จ้องหน้าอีกคนเมื่อยกจานอาหารที่ทำเสร็จแล้วส่งให้หล่อน “ว่ายังไงคะ ห้ามโกหกอีกนะ ไม่งั้น..” พูดพร้อมใช้นิ้วชี้แกล้งทำเป็นมีดเฉือนคอตัวเองสาธิต คนมองทำหน้าแหยๆ หน้าที่ซีดอยู่แล้ว ก็ซีดเป็นไก่ต้ม
“ก็.. ก็ให้นายหน้าจัดการให้ไง แต่ไม่ต้องห่วงนะ ไว้ใจได้ จริงๆนิกกี้” เจสสิก้าตอบไม่เต็มเสียง คนที่มองกันอยู่ก็หรี่ตามองมาอย่างระแวง เห็นทีต้องพูดให้หมด
“บริษัทพ่อดาเรนไงล่ะ”
คุณแม่ลูกแฝดทำหน้างง “โอ้เหรอ.. ไม่ยักรู้ว่า คุณปู่ของเด็กๆของฉัน รับทำงานแบบนั้นด้วยนะคะ” พูดลอยหน้าลอยตา แล้วหันกลับมาทำวุ่นวายบนเตาต่อ เหมือนไม่ค่อยสนใจคนที่อยู่ด้วยเท่าไหร่ คุณหมอเลยนั่งคอตก
“ทำยังไงจะหายโกรธคะนิกกี้”
นิโคลถอนหายใจ เหลียวหน้ากลับมามองคนเสียงอ่อย แล้วส่ายหน้าอย่างเสียไม่ได้ “เจสคะ แทนที่คุณจะเอาเวลามาแคร์ฉัน กลับไปดูแลภรรยาดีกว่าไหม ฉันไม่ได้จะว่าอะไรนะคะ แค่อยากจะเตือน ผู้หญิงท้องคุณก็น่าจะรู้ดีว่า ฮอร์โมนจะทำให้หล่อนเป็นยังไง ใช่ไหมคะคุณหมอ.?”
เจสสิก้ากระพริบตาปริบๆ เธอลืมเรื่องนี้ไปสนิท “โอ้ค่ะ งั้นไปก่อนนะ”
ร่างสูงของคุณหมอถอยออกไปจากประตูครัวอย่างช้าๆ ราวว่าเจ้าตัวยังมีความหวังอยู่ว่า จะได้รับการให้อภัยกับเรื่องเซอร์ไพร์สที่ดูจะใหญ่เกินไปในความรู้สึกของคนรับรู้ แต่ก็ดูเหมือนว่า ตนจะหมดหวัง น้องสาวที่รักสนใจแต่อาหารบนเตามากกว่าใบหน้าสวยๆเศร้าๆของเธอ เจสสิก้าตัดใจหันหลังจะจากไป ในตอนนั้นเองที่เธอได้ยินเสียงที่ทำให้ยิ้มได้
“ฉันดีใจที่คุณมาอยู่ใกล้ๆนะเจส”
ลมหายใจที่กลั้นเอาไว้เมื่อไหร่ไม่รู้ถูกผ่อนออกมาในที่สุด คุณหมอหันมาส่งยิ้มดีใจให้คนพูด พยักหน้ารับกับรอยยิ้มที่นิโคลมีให้ เพราะมันแปลได้ว่า โทษของเธอได้รับการให้อภัยแล้ว แค่นี้คงสบายใจได้สักที ถึงจะยังรู้สึกได้ถึงอารมณ์กรุ่นๆโกรธๆอยู่ก็ตาม
แต่เดี๋ยวก็หาย ถ้าไม่มีใครไปกระตุ้นอีกนะ หวังว่า...
เจสสิก้าถอนหายใจโล่งอกแต่แล้วก็สะดุ้งตกใจกับอะไรบางอย่างที่วิ่งมาชนที่ขา ก้มลงดูก็เห็นใบหน้าน้อยๆเงยขึ้นยิ้มกว้างให้ เธอยิ้มไม่รู้ตัว
อาจเพราะดวงตากลมๆใสๆสีฟ้า และหน้าตาน่ารักน่าชังแบบนี้..
“อมีเลียขา..” คุณหมอลดความสูงลงนั่งให้สามารถมองใบหน้าน้อยๆได้ชัดเจนขึ้น ไม่ทันได้รู้ตัวเอง เธอก็เข้าไปฟัดแก้มนุ้ยๆเล่นเสียหนึ่งฟอดแล้ว “หอมจริงลูก..” ชมเด็กไป เด็กน้อยแก้มใสก็เข้ามาหอมแก้มเธอบ้าง แต่ก็แค่นั้น ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วย ร่างน้อยๆก็ผละออกจากเธอไป คล้ายจะรีบวิ่งหนีใครบางคน และที่ยอมเล่นกับเธอก่อนก็เพราะกลัวเธอจะเสียใจ หรือเปล่า..
แหม.. เจ้าตัวเล็ก.. ชอบเหลือเกินนะที่ทำให้ฉันหลงได้...
มองตามแผ่นหลังบอบบางกับร่างเล็กๆที่วิ่งเข้าครัวไปได้สักพักก็คิดว่าจะออกไปหาใครๆที่ห้องโถง ไม่คิดตามเจ้าแฝดคนพี่นั่นไปเพราะป่านนี้นิโคลที่อยู่ในครัวคงจะจัดการเป็นที่เรียบร้อย หากยังไม่ทันจะหันกลับมา บางคนตัวเล็กๆก็วิ่งมาชนขาด้านหลังอีกข้างให้ตกใจ
แต่เพราะพอรู้ว่าเป็นใคร จึงหันมายิ้ม “แอนเดรีย.. วิ่งไล่จับอมีเลียเหรอคะ”
“อาเจสเห็นอมีเลียหรือเปล่า” เสียงใสๆถามกลับมาขณะเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตัวสูงที่ต้องลดความสูงลงมาคุยกัน
“ไปหามะม๊าในครัวมั้งคะ หนูจะ---” ยังไม่ทันจะถามจบ คนตัวเล็กก็วิ่งหนีไปพาให้ต้องมองตามตาค้าง เด็กหนอเด็ก ห่วงเล่นเหนืออะไรทั้งหมด..
“เจส.. เห็นสองแสบของฉันไหม.?”
คุณหมอกลอกตาก่อนหันมาหาคนถาม เป็นครั้งที่สามแล้วที่เธอเจอคำถามในแบบคล้ายๆกัน “โอ้..ดาเรน.. พวกเธอกำลังซ่อนหาหรืออะไรสักอย่างกันอยู่หรือไง รู้ไหม..ฉันตอบคำถามแบบนี้มาสามครั้งแล้ว ถ้ารวมตอบเธอ”
“โธ่เจส.. อย่าเพิ่งบ่นสิ ถ้าเธอรู้ว่า ฉันตามหาพวกเค้าทำไมแล้ว เธอจะเข้าใจนะ” ดาเรนบอกเร็วพลางชะเง้อคอมองหาเด็กๆของตน คอยาวจนจะเป็นยีราฟ และคงวิ่งตามไปแล้วถ้าไม่โดนจับแขนไว้ก่อน
“ไม่ต้องตามก็ได้มั้ง ก็วิ่งไปหานิกกี้ในนั้นแล้วไง” เจสสิก้าพูด และตกใจทันทีที่อีกคนกระชากแขนออกจากมือเธอ ดาเรนทำท่าเหมือนมีเรื่องคอขาดบาดตาย “เฮ้ยดาเรน.. อะไรน่ะ!”
“แอนเดรียเอางูยางที่ฉันซ่อนไว้ในลิ้นชักไปเล่นน่ะสิ ถามได้!” ดาเรนตอบโดยไม่มองหน้าคนถามและออกวิ่งทันที แต่ดูเหมือนเธอจะไปไม่ทันการ เสียงกรี๊ดดังลั่นออกมาจากครัว ชะงักขายาวให้หยุดกึก คนที่วิ่งตามไปก็เหมือนกัน
โอ้พระเจ้าช่วย! ตายแล้ว!
“นิกกี้กลัวงู.?” คุณหมอถามตกใจ คนถูกถามหันมาทำหน้าซีดและพยักหน้า เท่านั้นก็พอเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็แค่งูปลอมนี่นา..
“โอเค.. เข้าใจล่ะ” เจสสิก้าพึมพำ ตบบ่าอีกคนเบาๆ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเข้าไปก่อน”
“แต่เจส---” ดาเรนร้องห้ามแต่ไม่ทัน ก็ยังไม่ทันที่คุณหมอจะได้ก้าวเข้าไปถึงประตูครัว แค่หล่อนหันหน้าไปหามัน บางอย่างก็ปาเข้ามาที่ใบหน้างามๆนั้นทันที
“นิกกี้!” ปะป๊าหน้าสวยตะโกนลั่น พร้อมกันกับที่บางอย่างบนใบหน้าของคุณหมอร่วงลงพื้น และสองสาวน้อยฝาแฝดมาเกาะขาเธอคนละข้างราวจะให้เป็นที่หลบภัย
หากไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไร เสียงตวาดแว้ดก็ดังออกมาจากในครัว พร้อมจานใบหนึ่งที่ทุกคนต้องหลบกันชุลมุน
“ออกไปให้พ้นหน้าฉันทุกๆคน ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวเย็น!”
.........................................
เพนนียืนแอบอยู่หลังกำแพงพร้อมเด็กแฝด ปะป๊าของเขาและคุณหมอคนเก่งที่คงไม่อยากเก่งอีกแล้วตั้งแต่ต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเพราะโดนปาอาหารทั้งจานใส่หน้า ดีที่จานกระเบื้องไม่โดนหัวจนแตกนะเนี่ย..
อา.. ขนาดเป็นแม่คนแล้ว คุณเธอยังใจร้อนและร้ายกาจไม่เคยเปลี่ยน สมแล้วที่เกิดเป็นลูกสาวมาเฟียรัสเซียคนดัง ถึงคุณมาเฟียจะกลายเป็นท่านทูตแล้วก็ตาม ก็มันยังอยู่ในสายเลือด..
แต่ตอนนี้คุณเธอก็แค่นั่งอ่านหนังสือบนโซฟานั่นเท่านั้นเองนี่..
หรือเพราะออร่าอำมหิตที่แผ่ออกมาทั่วร่าง.?
โอ้..ไม่ใช่หนังแฟนตาซีนะ!
“คุณเลยเจส.. คุณเป็นคนปล่อยให้แอนเดรียเข้าไป” สาวตัวเล็กบอก พลางดันหลังคู่ชีวิตออกไปหาคนที่อยู่ในห้องรับแขกตามลำพัง หากหล่อนขัดขืน ทำตาเหลือกกลับมา
“โนเวย์เพนนี.. ไม่มีทางซะล่ะ ก็เห็นแล้วว่า ฉันเพิ่งโดนอะไรไปเมื่อกี้!”
“ก็แค่สปาเก็ตตี้ราดซอสมะเขือเทศธรรมดา ไม่ได้ทำให้แสบหน้าสักหน่อยนี่ จะบ่นทำไม” เพนนีพูดไม่ใส่ใจคนหน้าเสีย รู้สึกสะใจมากกว่า ก็คนมันน่าหมั่นไส้ขนาดนี้ ช่างประไรให้โดนซะบ้างก็ดี หญิงสาวส่ายหน้าให้คนที่ทำแก้มป่อง งอนก็ช่าง.. เธอหันไปยิ้มให้เด็กๆที่ยืนตัวสั่นเกาะขายาวของปะป๊า “หรือเด็กๆจะเข้าไปหามะม๊าคะ.?” ถามไปก็แปลกใจที่เด็กๆพากันส่ายหน้าพร้อมกัน ก็ปกติเห็นติดมะม๊าแจ
“ทำไมล่ะคะ นั่นมะม๊าหนูนะ.?”
“มะม๊าโกรธน่ากลัว” ฝาแฝดตัวน้อยตอบแทบพร้อมกัน พาให้คนถามหันไปมองผู้ใหญ่สองคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้ๆ
“พวกคุณคนใดคนหนึ่งนั่นแหละ เข้าไปเลย ไม่งั้นวันนี้เราอดกินข้าวแน่”
“แล้วเธอไม่เข้าไปเองล่ะ นิกกี้ไม่ทำอะไรเธอหรอก เพราะเธอมีเบบี๋”
“เจส.. นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่ดีเลยนะ” เพนนีตอบทันควัน พลางยกมือขึ้นดันหน้าผากคุณหมอที่พยายามชะโงกหน้าข้ามบ่าเธอมาแอบดูคนในห้องรับแขกด้วยคน “คุณนึกว่า อย่างฉันจะรอดหรือไง ฉันไม่ถูกกับเค้าอยู่”
“ก็เธอมีบอดี้การ์ดส่วนตัว นิกกี้ไม่รังแกคนท้องหรอกน่าเชื่อสิ” เจสสิก้าอ้างต่อ แต่ไม่มีทางที่ใครจะเห็นด้วยกับเธอ คนหิวเลยบ่นพึมพำ “สงสัยงานนี้ต้องสั่งพิซซ่ามากินแน่”
“เดี๋ยวฉันไปทำอะไรง่ายๆให้กินก็ได้”
สองสาวหันไปมองหน้าคนพูดด้วยสายตามีความหวัง แต่มันก็ปนมาด้วยอาการหวาดๆ ราวกับกลัวว่า จะต้องเจอกับอาหารเป็นพิษ ถ้าคนพูดคนนี้เป็นคนทำ “เธอจะทำจริงๆเหรอดาเรน.?”
“นั่นสิคะ ฉันว่าบอสไปง้อเชฟใหญ่เถอะ เพราะยังไงก็ต้องง้ออยู่ดี แล้วอันที่จริง บอสไม่ใช่เหรอที่ซื้องูยางนั่นมาเก็บไว้” เพนนีชี้ประเด็นเด็ด ดาเรนทำหน้าแหยๆกลับมา “หรือว่ากลัวคะ.?”
“นั่นสิ หรือว่าเธอกลัวเมีย? กลัวโดนยูโดสายดำทุ่มหรือไง”
โดนถามจี้ใจดำเข้าแบบนี้ คนถูกถามก็สีหน้าเปลี่ยน และไม่รู้จะเปลี่ยนเรื่องยังไงด้วยสิ หรือว่าต้องยอม.?
“โอเค.. ก็ได้ๆ” คนหมดทางไปบอกทั้งหน้าซีด ร่างสูงกำลังจะออกไปจากที่ซ่อนแต่มือน้อยๆที่ดึงชายเสื้อด้านหลังก็รั้งไว้ เธอเหลียวกลับมาก็พบเด็กแฝดมองด้วยสีหน้าไม่ดีเหมือนรู้ตัวว่าพวกเขาทำอะไรผิดไป
ดาเรนถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับมาก้มลงหาลูกสาวสองคน จูบแก้มเด็กน้อยคนละที “ไม่เป็นไรค่ะลูก ปะป๊าจะดูแลมะม๊าเอง เหมือนที่เคยสัญญาเอาไว้ไงคะ”
“อมีเลียอยากไปด้วย”
“แอนเดรียเหมือนกัน คิดถึงมะม๊า”
“มะม๊าโกรธอมีเลีย”
“แอนเดรียโยนงูใส่มะม๊า”
“เราสองคนทำให้มะม๊าไม่คุยด้วย”
“เราสองคนทำผิดใช่ไหมปะป๊า.?”
คนฟังทั้งสามแทบน้ำตาไหลด้วยความปลื้มใจเพราะเสียงใสๆกับความคิดไร้เดียงสาของเด็กสามขวบที่พูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า ดาเรนเงยหน้ามองสองคนที่ยืนดูเหตุการณ์ ทั้งเพนนีและเจสสิก้าพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ
“ถ้างั้น.. เราสามคนไปหามะม๊าด้วยกันนะคะ” คนตัวโตที่สุดสรุป พอเด็กๆผงกหัวให้พร้อมกันก็ลุกขึ้นจูงมือพวกเขาไปออกไปจากที่ซ่อนตัวท่ามกลางสองสายตาที่มองตามดูสถานการณ์ต่อ
“คุณว่า พวกเค้าจะรอดไหมเจส.?” สาวตัวเล็กเหลียวไปถามคนด้านหลังที่สองมือเกาะสะโพกเธออยู่ คุณหมอพยักหน้ากลับมา “คุณแน่ใจนะ.? เงียบๆแบบนี้นางอันตรายน่าดู ฉันเคยเจอ..”
“ไม่เป็นไรหรอกเพนนี.. นิกกี้อาจจะโกรธ แต่สามคนนั้นเป็นคนที่เค้ารัก นิกกี้รักครอบครัวที่สุด เธอก็รู้นี่..”
“นั่นสินะ” เพนนีพึมพำแล้วหันกลับมาลอบมองดูสามคนที่ออกไปทำมิชชั่นด้วยกัน พลันริมฝีปากเธอปรากฏยิ้มดีใจที่เจอนิโคลโดนเด็กเล็กๆสองคนจับขนมป้อนใส่ปาก โดยมีผู้ใหญ่หนึ่งคนนั่งเชียร์
หมายความสถานการณ์ตึงเครียดได้คลายลงแล้วสินะ..
Mission Possible!!!
“คุณพูดถูก.. นางมารร้ายแพ้ทางเด็ก”
“เพราะเด็กพวกนั้นเป็นลูกของนางมารเองไงล่ะ ถ้าไม่แพ้สิแปลก” คุณหมอกระซิบพร้อมขยับตัวเข้ามากอดอีกคนเต็มตัว
พวกเธอกำลังจะจูจุ๊บกัน เพราะบรรยากาศพาไป หากเสียงใครบางคนที่ดังขึ้นมาราวสายฟ้าฟาดก็พาให้สะดุ้งออกจากกัน และสลายตัวไปจากหลังกำแพงที่ซ่อนตัวอยู่ทันที
“ใครที่รู้ตัวว่า กำลังจะทำอะไรประเจิดประเจ้อในบ้านคนอื่น รีบหยุดซะ ถ้ายังอยากจะฝากท้องไว้ที่นี่ต่อไป!”
ว๊ากกก.!!! ไม่ได้นะ อาหารบ้านนี้เริ่ดที่สุดในกรุงเบิร์นแล้ว!
ทั้งเพนนีและเจสสิก้าตะโกนประโยคนี้พร้อมกันในใจและพุ่งออกมาในห้องรับแขกแทบจะพร้อมกัน พาเสียงหัวเราะลั่นมาจากสาวตัวน้อยและสาวตัวโตที่นั่งรอดูอยู่ และทั้งคู่ก็อดจะหัวเราะตามไม่ได้
นี่ใช่ไหม.. ความสุขแบบง่ายๆของคนบ้านใกล้เรือนเคียง..
แต่ต้องภายในวงเล็บด้วยว่า..
ห้องครัวเดียวกัน..
ครอบครัวเดียวกันด้วย!
.....................................
:875328cc:
ข่าว
