ตอนที่ ๙
“เดือนนี้ร้านเรายอดดีมาก เดี๋ยววันนี้เราไปเลี้ยงฉลองกัน พี่เลี้ยงเอง”เนตรบอกลูกน้องในร้านตั้งแต่เช้า
“รินทำตัวให้ว่างล่ะ”เนตรหันไปบอกมิรินที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“ค่ะพี่”มิรินตอบรับเบาๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าริน มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ”เนตรสอบถามอย่างรู้สึกเป็นห่วงกับท่าทีของมิริน ที่ดูซึมๆ
“นิดหน่อยค่ะพี่”
“เอ้อ..จะว่าไปคุณแพรไม่ได้มาร้านเรานานแล้วเหมือนกันนะ”เนตรเอ่ยถามอย่างรู้ใจลูกน้องดี
“ไม่ค่อยว่างคะ เห็นบอกงานเยอะ”
ใช่สินะตั้งแต่วันที่เธอบุกไปหาถึงบริษัทวันนั้น เธอก็ไม่เคยได้เจอแพรตะวันอีกเลย ได้แค่คุยผ่านทางโทรศัพท์ แพรตะวันรับโทรศัพท์เธอทุกครั้งเหมือนที่ได้รับปากไว้ แต่พอเธอชวนทานข้าวหรือให้มาหา แพรตะวันก็มักจะบอกว่าติดงานทุกที
เธอรู้ตัวดีว่าที่ผ่านมา เธอทำให้แพรตะวันเสียใจ เธอจึงต้องรอคอยอย่างอดทน เธอเชื่อว่าไม่นานแพรตะวันต้องให้อภัยและกลับมาเป็นพี่แพรคนเดิมของเธอให้ได้
“พี่แพรค่ะ มีแขกคะ”นุ้ยเคาะห้องก่อนร้องบอกแพรตะวัน
“เชิญเข้ามาเลยจ๊ะ”แพรตะวันบอกโดยไม่ได้เงยหน้ามอง จนเธอรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ตรงหน้า ถึงได้เงยหน้ามอง
“ป่าน...มาได้ไงจ๊ะ”แพรตะวันเอ่ยทักสายป่านอย่างแปลกใจ เมื่อมองเห็นคนที่ยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าเธอ
“ตั้งใจมาหาแพรค่ะ คิดถึง”สายป่านบอกเสียงอ่อนหวาน
“มาทวงสัญญา ที่แพรติดค้างป่านอยู่ไงคะ”
“ติดค้างเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ”แพรตะวันถามงงๆ อย่างนึกไม่ออก
“เห็นไหม...แพรยังจำไม่ได้เลย”สายป่านเสียงอ่อยหน้าเศร้า
“ป่านแพรขอโทษ อย่าโกรธแพรเลยนะจ๊ะ ช่วงนี้แพรงานยุ่งมากจนเบลอไปหมด นึกไม่ออกจริงๆ”แพรตะวันบอกสายป่านอย่างรู้สึกผิดเมื่อมองเห็นอาการของสายป่าน
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกค่ะ ป่านล้อเล่นป่านไม่โกรธแพรหรอก”สายป่านหัวเราะขำ ที่แกล้งแพรตะวันได้
“อ๋อ...นี่แกล้งแพรใช่ไหม แล้วตกลงจะบอกได้หรือยังว่าเรื่องอะไรที่แพรติดค้างป่านน่ะ”แพรตะวันรู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าสายป่านไม่ได้โกรธเธอจริงๆ
“ก็ที่แพรติดค้างเลี้ยงข้าวป่านอยู่ไงจ๊ะ”สายป่านบอกยิ้มๆ
“นึกว่าเรื่องอะไร โธ่บอกดีๆ ก็ได้ เล่นเอาตกอกตกใจหมด ไปค่ะ เดี๋ยวแพรพาไปกินของอร่อยๆ”
สายป่านนั่งยิ้ม มองดูแพรตะวันที่เก็บของอย่างกระตือรือร้น
“เอาเลยป่านอยากกินอะไรสั่งได้เลย แพรเลี้ยงไม่อั้น แต่มีข้อแม้สั่งมาแล้วต้องกินให้หมด ถ้าไม่หมดจ่ายเอง”แพรตะวันบอกสายป่านยิ้มๆ
“ได้เลยแพรเตรียมกระเป๋าฉีกได้เลย”
แพรตะวันนั่งมองดูสายป่านสั่งโน่นนี้กับเด็กที่มาบริการ อย่างรู้สึกดี วันนี้สายป่านดูดี เป็นธรรมชาติในสายตาของแพรตะวัน
“แอบมองเค้า ชอบเค้าแล้วล่ะซี่”สายป่านแกล้งล้อแพรตะวัน แก้เขินที่แพรตะวันมองเธอด้วยสายตาที่แปลกไป เธอรู้สึกเป็นสุขที่เห็นสายตาที่มองมาของแพรตะวันไม่น้อย
สายป่านเอื้อมมือ ไปจับกุมมือของแพรตะวันที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ป่านดีใจจังที่วันนี้มีแพรมานั่งทานข้าวด้วย ทำให้ค่ำคืนนี้ของป่านมีความหมาย มากกว่าที่เป็นอยู่ ขอบคุณนะคะ”
แพรตะวันกุมมือสายป่านตอบอย่างรู้สึกดี
สองคนนั่งคุยกันในร้านอาหาร ท่ามกลางบรรยากาศริมน้ำที่ค่อนข้างเย็นสบาย
“ริน...แพนว่าแพนเห็นพี่แพรนะ นั่งอยู่โต๊ะทางด้านโน้น”แพนกระซิบบอกมิรินเมื่อเดินกลับจากห้องน้ำ
“จริงเหรอเค้ามากับใคร”มิรินถามอย่างตื่นเต้น
“มากับผู้หญิง แต่ไม่ใช่คุณปลายฝันนะ ดูท่าทางหวานกันน่าดูเลยอ่ะ”แพนบอกเล่าในสิ่งที่เธอเห็นมาให้มิรินฟัง ทำให้มิรินนั่งไม่ติด รีบลุกเดินออกไปทางด้านที่แพนบอกทันที
“รินจะไปไหน”เนตรร้องถามเมื่อเห็นมิรินลุกออกจากโต๊ะ
“ไปเข้าห้องน้ำคะพี่”มิรินบอกเนตรก่อนเดินไปอย่างรีบร้อน
สิ่งที่มิรินเห็นเหมือนกับที่แพนบอกไม่ผิด แพรกำลังกุมมือผู้หญิงคนนั้นมองสบตากันช่างหวานซึ้ง
นี่มันอะไรกัน เธอเหมือนโดนทุบเข้าที่ท้ายทอยอย่างจัง พี่แพรมีคนอื่น นอกจากปลายฝันกับเธออีกอย่างนั้นเหรอ
มิรินเดินออกไปนอกร้านแล้วโทรหาแพรตะวันทันที
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของแพรตะวันดังขึ้น ทำให้ทั้งแพรตะวันได้สติ ดึงมือออกจากมือของสายป่าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู ชื่อมิรินขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์
“ป่านค่ะ เดี๋ยวแพรขอออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ ในนี้เสียงดัง”แพรบอกป่านก่อนจะลุกออกไปไกลจากตรงนั้น ก่อนจะกดรับโทรศัพท์
“จ๊ะริน”
“พี่แพรอยู่ไหนคะ”มิรินถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติที่สุด
“พี่อยู่ร้านอาหารทานข้าวกับเพื่อนค่ะ”แพรตะวันตอบออกไป อย่างไม่ได้คิดจะปิดบัง
“เพื่อนเหรอค่ะ เป็นเพื่อนกันแล้วทำไมต้องจับกุมมือกัน ทำตาหวานใส่กันด้วย”มิรินระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว
“นี่มันอะไรกันหือริน”แพรตะวันเริ่มรู้ ถึงความผิดปกติ
“รินอยู่นอกร้านนี้ พี่ออกมาคุยกับรินหน่อย ถ้าไม่ออกมารินจะเข้าไปหาพี่ถึงโต๊ะเลย”มิรินบอกออกไปก่อนที่จะกดวางสายทันที
แพรตะวันรู้สึกงงๆ แต่ก็เดินออกไปข้างนอกร้าน ตามที่
มิรินบอก เมื่อแพรตะวันเดินออกมาก็เจอกับมิรินที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“รินมาได้ไงเนี่ย”แพรตะวันถามออกไปอย่างแปลกใจที่เห็นมิรินอยู่ที่นี้จริงๆ
“รินมากินเลี้ยงกับพี่เนตร และทุกคนที่ร้านค่ะ แล้วพี่แพรล่ะคะ”รินบอกเสียงเรียบ
“พี่มาทานข้าวกับเพื่อน”แพรตะวันยังยืนยันคำเดิม
“เพื่อนเหรอค่ะ แต่สิ่งที่รินเห็นมันไม่น่าจะใช่แค่เพื่อนนะคะ”
“รินพี่พูดความจริง แล้วทำไมพี่จะต้องโกหกรินด้วยล่ะ”แพรตะวันยังบอกอย่างใจเย็น
“รินไม่รู้ หลายวันมานี้รินชวนพี่ทานข้าว แต่พี่ไม่เคยว่าง ไม่เคยมีเวลาให้รินเลย แต่ทำไมมากับคนอื่นพี่มีเวลา”มิรินเสียงเริ่มสั่นเครือ จากความรู้สึกหลากหลายที่ประดังเข้ามาสู่เธอในตอนนี้
“รินเชื่อพี่ซิ พี่บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีสิคะ”แพรตะวันจับแขนมิรินอย่างปลอบโยน เมื่อเห็นใบหน้าของมิรินและอาการที่สั่นสะท้าน เพราะเธอกำลังพยายามควบคุมตัวเอง
“รินคิดถึงพี่มากนะคะ”พอพูดถึงตรงนี้มิรินก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป
แพรตะวัน รู้สึกวูบไหวกับอาการของมิริน และน้ำตาที่ไหลเป็นทางนั้น แพรตะวันดึงร่างบอบบางนั้นเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม เธอทนไม่ได้ที่เห็นคนที่เธอรักต้องร้องไห้แบบนี้
“รินจ๋าอย่าทำแบบนี้นะคะ พี่ขอโทษอย่าร้องไห้น่ะ”แพรตะวันลูบหลังมิรินเบาๆ
“พี่แพรอย่าทิ้งรินไปเลยนะคะ รินรู้ว่ารินทำตัวไม่ดีไม่น่ารัก แต่รินก็ปรับปรุงตัวแล้ว พี่บอกจะให้โอกาสรินไงคะ พี่อย่ามีใครอีกเลยนะ รินยอมให้พี่มีพี่ฝันคนเดียว คนอื่นรินไม่ยอมนะ”มิรินกอดกระชับร่างของแพรตะวัน ที่กอดเธอไว้อย่างแนบแน่น พร้อมกับสะอื้นร่ำไห้
“พี่ไม่ได้มีอะไรกับเค้า รินเชื่อพี่นะคะ หยุดร้องได้แล้วอายเค้า เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวรินเข้าไปนั่งกับเพื่อนเหมือนเดิม พี่ก็ไปนั่งโต๊ะพี่ ตอนกลับพี่จะรอริน เดี๋ยวพี่ไปส่งรินที่บ้าน แล้วเราค่อยคุยกันนะคะ”แพรตะวันพยายามหาทางออกที่ดีที่สุด
“จริงๆ นะคะ พี่แพรอย่าหลอกรินนะคะ”
“ไม่หลอกแน่นอนจ๊ะ รินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนนะคะ ดูซิร้องไห้ขี้มูกโป่ง เลอะหมดแล้วไม่สวยเลย”แพรตะวันจับหัวมิรินโยกอย่างล้อเลียน ทำให้มิรินยิ้มออกมาได้ ก่อนจะยอมทำตามที่แพรตะวันบอกโดยดี
แพรตะวันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ เหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น แต่เธอพยายามระวังตัวมากขึ้น เพราะเธอรู้ว่ามิรินกำลังจับตาดูเธออยู่อย่างแน่นอน
“คุณปลายฝันโทรมาตามเหรอคะ”สายป่านถามออกไปแล้วก็รู้สึกเจ็บใจตัวเอง
“เปล่าค่ะ เพื่อนโทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อยจ๊ะ อื้อ...ป่านอิ่มหรือยังค่ะ พอดีแพรว่าจะกลับไปทำงานต่ออีกนิดหน่อยจ๊ะ”
“อะไรกันคะแพรจะกลับไปบริษัทอีกเหรอ”สายป่านถามอย่างรู้สึกแปลกใจ
“เปล่าคะ แพรเอากลับมาด้วยจ๊ะ พอดีงานมันเร่งอ่ะคะ นี่ถ้าป่านไม่มาหาแพรนะ แพรก็คงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำจนเสร็จแหล่ะ”
“เหรอคะ ป่านนี่แย่จัง เลยทำให้แพรเสียเวลา”สายป่านบอกอย่างรู้สึกผิด
“อย่าคิดแบบนั้นซิคะ เอาไว้งานแพรซาๆ ลงแล้วเดี๋ยวแพรโทรหา เราค่อยไปทานกันใหม่ก็ได้นี่นา จริงไหม”
“ค่ะ งั้นกลับกันเถอะค่ะ แพรจะได้รีบกลับไปทำงานต่อ”สายป่านบอกแพรตะวันอย่างเข้าใจ
“ขอบใจนะคะป่านที่เข้าใจแพร”แพรตะวันบอกสายป่านอย่างรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ณ. เวลานี้เธอต้องการคนที่เข้าใจเธอมากที่สุด
แพรตะวันส่งสายป่านขึ้นรถ แล้วยืนรอจนรถของสายป่านแล่นออกไปจนลับสายตา
เธอจึงโทรศัพท์บอกมิรินว่าเธอรออยู่ที่รถ เพียงไม่นานมิรินก็เดินออกจากร้านมาหา
“เพื่อนไม่ว่าเหรอจ๊ะ ที่รินกลับก่อนแบบนี้”แพรตะวันชวนคุยเมื่อมิรินเข้ามานั่งในรถแล้วเอาแต่นิ่งเงียบ
“รินก็บอกพวกเค้าว่าพี่มารับ ก็เลยจะกลับก่อนแค่นั้นเอง”มิรินตอบคำถามอย่างมึนตึง เพราะยังรู้สึกน้อยใจกับการกระทำของแพรตะวัน
ทำให้แพรตะวันนิ่งเงียบตาม เพราะกลัวว่าพูดไปแล้วจะทำให้มีปากเสียงกับมิรินขึ้นมาอีก เพราะจากท่าทีของมิรินคงโกรธและงอนเธอมากน่าดู
จนถึงบ้านมิริน แพรเหลือบมองมิรินที่ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ไม่ยอมพูดจา เธอจึงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มมิรินเบาๆ
“ถ้ารินยังไม่สบายใจ ก็ขึ้นบ้านพักผ่อนล่ะกันนะ พี่ไม่กวนรินดีกว่า เอาไว้ให้รินอารมณ์ดีกว่านี้ เราค่อยคุยกันนะคะ”
แต่มิรินกลับโผเข้ากอดแพรตะวันไว้แน่น
“อะไรกันหือ...ริน”แพรตะวันตกใจกับสิ่งที่มิรินทำ
“รินคิดถึงพี่นี่คะ หวงมากด้วย พี่รู้ไหมตอนที่รินเห็นพี่นั่งกุมมืออยู่กับผู้หญิงคนนั้น รินใจคอไม่ดีเลย รินกลัวเสียพี่ไป พี่แพรอย่าทิ้งรินไปนะคะ” มิรินพร่ำบอกแพรตะวันอย่างร้อนรน
“อย่าคิดมากซิ บางทีสิ่งที่รินเห็น มันอาจไม่ใช่อย่างที่รินคิดก็ได้นะ”
“มันจะเป็นอะไรก็ช่างมันเถอะคะ รินไม่สนใจใดๆ แล้ว แต่พี่แพรอย่าเพิ่งไปเลยนะคะ อยู่กับรินก่อนนะ ไปค่ะขึ้นบ้านกัน”ไม่พูดเปล่ามิรินลงจากรถไป แล้ววิ่งมาเปิดประตูด้านที่แพรตะวันนั่งอยู่ ก่อนจะทั้งดึง ทั้งลากให้แพรตะวันเดินตามเข้าบ้านไปกับเธอจนได้ แพรตะวันไม่อาจทำอะไรได้มากกว่า ทำตามความต้องการของมิริน และความต้องการลึกๆ ของหัวใจตัวเอง
เธอก็คิดถึงมิรินไม่น้อยไปกว่า ที่มิรินคิดถึงเธอ ทั้งๆ ที่เธอพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะไม่มาเจอมิริน เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเธอเจอกับมิริน เธอไม่อาจต้านทานแรงดึงดูด ที่เธอก็ไม่รู้เหมือน กันว่าทำไมเธอปฏิเสธมันไม่เคยได้เลย
หยุดตัวเองยังไงฉันไม่ควรปล่อยใจให้รัก
หักใจยังไงไม่ให้โบยและบินไปกับเธอ
รู้ว่าไม่ควรรัก รักคนอย่างเธอ
แต่ฉันไม่รู้จะยื้อจะทนและฝืนยังไง
อยากจะลืมนาทีช่วงที่เธอผ่านพ้นเข้ามา
หลับตา ใจแอบมองเห็นเธออยู่ดี
ทรมานรักไปก็ช้ำไปทุกที ชีวิตไร้เธอทำไม
***ปฏิเสธไม่ได้ว่ารักเธอ แบงค์ แคลช***
ข่าว
