-บทที่ ๔-
ดลยาอาบน้ำเสร็จ ย่นหน้ากับกระจกบานใหญ่ที่สูงเกือบเท่าตัวเธอ
'นี่ถ้าหายไปทางกระจก และไม่กลับออกมาอีกเลยได้ เหมือนหนังที่เคยไปดูมาคงจะดีอยู่หรอก' เจ้าหล่อนได้แค่คิด พลางแกะหนังยางที่รัดผมออก ใช้นิ้วสางผมยาวๆ ที่ขอดอยู่ให้สยายลงกลางหลัง ผมหล่อนยาวตรงสีดำ รับกับดวงตากลมโตบ๊องแบ๊ว ดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แถมจมูกเชิดรั้นบ่งบอกถึงความไม่ยอมคน ยิ่งนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง ทำให้พ่อแม่เอือมระอามีเรื่องดุด่าไม่เว้นแต่ละวัน
หญิงสาวสำรวจใบหน้าของตัวเองอยู่หน้ากระจก อย่างไม่เข้าข้างตัวเองเช่นทุกครั้ง และพบว่ามีเพียงริมฝีปากอิ่มเต็มสีชมพูเรื่อของเธอเท่านั้น ที่ดูดีที่สุดบนใบหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ เธอคิดว่ามันหนาไปหน่อยด้วยซ้ำ คิดไปถึงคนที่เป็นผู้ปกครองจำเป็นของเธอคนนั้นสิ ปากบางได้รูปอย่างที่โบราณว่าปากนิดจมูกหน่อย ดวงตาถึงแม้ไม่กลมโตเท่าเธอ แต่ก็ไม่ได้เล็กหยีจนน่าเกลียด ช่างเข้ากับใบหน้ายาวเรียว รวมถึงผมสีน้ำตาลเข้มหยิกเป็นลอนดูทันสมัย ผิวขาวเนียนละเอียดบ่งบอกถึงอากาศที่ดีในประเทศที่หล่อนจากมา
ดลยาเอนกายลงนอนบนเตียง ดึงผ้าห่มคลุมตัวจนถึงคอ แต่ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ นึกถึงแต่ใบหน้าของคู่อริที่กลายมาเป็นผู้ปกครองจำเป็นของเธอ
'ฮึ...ทำเอาแม่มาขู่ พรุ่งนี้ไปเรียนก็ไม่ต้องเจอหน้ากันแล้ว ยัยขี้เก๊กเอ้ย' บ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะข่มตาให้หลับอย่างยากเย็น
รุ่งเช้าดลยาลืมตาตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินฮัมเพลงลงมาอย่างอารมณ์ดี
"เพิ่งตื่นเหรอจ๊ะ...สาวน้อย" เสียงร้องทักที่ดังมา ทำเอาดลยาสะดุ้งหันขวับ ก่อนจะทำดวงตาวาววับใส่คนพูดที่นั่งไขว้ห้างอยู่หน้าบ้าน
"มาทำไมแต่เช้า ไม่ต้องมาเฝ้าหรอก วันนี้จะไปเรียน" บอกเสียงห้วน
"ก็เพราะรู้ว่าจะไปเรียนน่ะสิ ถึงต้องมาแต่เช้า พี่จะไปส่งน้องดิวไงคะ" เสียงยียวนกวนประสาทดังมา ให้ได้อารมณ์เสียแต่เช้า
"ไม่ต้องหรอก ฉันไปของฉันเองได้ ไปจนจะจบอยู่แล้วไม่เห็นมีใครต้องไปส่ง"
"นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้น้องดิวมีพี่รันเป็นผู้ปกครองนี่คะ เหมือนกันที่ไหน ไปกันเถอะอย่ามัวเสียเวลา พี่จะไปธุระทางนั้นด้วย เดี๋ยวจะสาย" ว่าพลางลุกเดินออกไปรอที่รถ ซึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน
‘จะบ้าตาย แม่นะแม่ ทำไมจะต้องฝากดิวไว้กับยายพี่บ้านี่ด้วย ว่างมากหรือไงนะ’ บ่นกับตัวเองหน้าบูดหน้างอ ก่อนจะเดินตามออกมาหน้าบ้านอย่างกระแทกกระทั้น แสดงความไม่พอใจอย่างออกนอกหน้า ให้อีกคนได้ยิ้มกริ่มที่ได้ยั่วประสาทหญิงสาว
"ดิว...ดิวแต่งตัวเสร็จหรือยังเนี่ย" เสียงตะโกนของวุฒิชัยโหวกเหวก ดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่มาให้เห็น ดลยาชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถ ยิ้มก่อนจะบอกเพื่อน
“นายจะแหกปากตะโกนทำไมเนี่ย” ต่อว่าเพื่อนเสียงดังไม่แพ้กัน วุฒิชัยกับเธอเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง วุฒิชัยเรียนอยู่คณะศิลปกรรม เลยออกจะบ้าๆบอๆ
"วันนี้นึกยังไง มาหาแต่เช้า" ดลยาเปิดฉากต่อว่าทันที
"คิดถึงมั่งไม่ได้เหรอ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน พอดีช่วงนี้ฉันกำลังจะส่งภาพเข้าประกวด เลยนอนที่คณะซะหลายวันหลายคืนเลย" อธิบายยืดยาว
"เออ ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันแหล่ะ หายไปรู้สึกว่าชีวิตมันเงียบมากเกินไปว่ะ" บอกทีเล่นทีจริงพร้อมเสียงหัวเราะ ก่อนจะนึกขึ้นได้ เมื่อได้ยินเสียงกระแอมดังมาจากด้านหลัง เลยหันไปบอก
"เอ่อ...คุณไม่ต้องไปส่งฉันแล้วล่ะ เดี๋ยวไปกับเพื่อนก็ได้"
"พี่จะไปทำธุระ ต้องผ่านทางนั้นอยู่แล้ว มาขึ้นรถเลย"เสียงเหมือนออกคำสั่ง ตาจ้องมองหน้าวุฒิชัยเหมือนตั้งคำถาม วุฒิชัยจ้องตอบอย่างสงสัยไม่แพ้กัน
"เอ่อ...นี่วุฒิชัยเพื่อนเรียนอยู่ที่เดียวกัน ชัยนี่พี่รันเป็นลูกป้าสาวิตรี เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แม่ฉันให้พี่เค้าคอยดูแลฉันตอนที่แม่ไม่อยู่" แนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน ซึ่งวุฒิชัยรีบยกมือไหว้เมื่อได้รู้ความจริง ต่างกับมิรันตรีที่ยังสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่ก็แอบยิ้มเมื่อได้ยินดลยาเรียกตัวเองว่าพี่เต็มปาก
"สวัสดีครับพี่รัน ที่แท้ก็คนกันเอง ผมอยู่ซอยสองนี่เองครับ" วุฒิชัยแนะนำตัวยิ้มแย้ม
"สวัสดีจ๊ะ จะไปด้วยกันใช่ไหม ไปขึ้นรถกันเถอะ น้องดิว อย่าดื้อค่ะ" บอกอย่างคาดคั้นในที
"แต่..." กำลังจะโต้แย้ง เพราะเธอไม่ชอบการออกคำสั่ง วุฒิชัยที่ดูท่าทางของสองคนออกว่ากำลังจะงัดข้อกัน เลยรีบขวางตรงกลางก่อนบอกเพื่อน
"ไปกับพี่เค้าก็ดีเหมือนกันนะดิว เช้าๆ รถแน่นจะตาย เธอจะได้ไม่ต้องโหนให้เมื่อย ฉันจะได้หูไม่ชาเพราะเสียงบ่นของเธอ" บอกพร้อมกับดันหลังเพื่อนให้ไปที่รถซึ่งจอดอยู่ พร้อมกับเปิดประตูด้านหน้าให้ และดันคนที่ทำตัวแข็งขืน ให้เข้าไปนั่งในรถจนได้ ส่วนตัวเองรีบเข้าไปนั่งด้านหลังอย่างรวดเร็ว
มิรันตรีขับรถไป ชำเลืองมองคนนั่งข้างๆ ที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อถึงสี่แยกหน้าหมู่บ้าน
“ไปทางไหนจ๊ะ...?”
“ไหนคุณบอกว่าคุณจะไปธุระทางนั้นไง แล้วทำไมไม่รู้ว่าไปทางไหน” ถามอย่างขัดเคืองใจ
“เอ่อ...เลี้ยวขวาเลยครับพี่ จากนั้นก็ตรงไปเลยครับ ผ่านสองไฟแดงเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วครับ” วุฒิชัยรีบยื่นหน้าจากข้างหลังมาบอกทางเสียก่อนที่ดลยาจะแผลงฤทธิ์ไปมากกว่านี้
“ขอบใจนะ” มิรันตรีบอกก่อนจะขับรถไปตามที่วุฒิชัยบอกทาง ไม่นานนักก็มองเห็นตึกของมหาวิทยาลัยแต่ไกล พอรถเลี้ยวเข้าเขตมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน คนที่นั่งนิ่งมานานก็เอ่ยขึ้นเบาๆ
“จอดซ้ายมือเลยค่ะ”
“จอดทำไมคะ ยังไม่ถึงคณะไม่ใช่เหรอ” ถามอย่างแปลกใจ แต่ก็ชะลอรถจอดตามที่บอก
“นัดเพื่อนไว้ที่ร้านกาแฟน่ะค่ะ”
“นัดสิกับเอไว้เหรอ” วุฒิชัยถาม
“เออ...ไม่ลงหรือไง” หันไปตอบก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
“ขอบคุณนะ ที่กรุณามาส่ง” ไม่ลืมที่จะยื่นหน้ามาบอกคนขับแบบมะนาวไม่มีน้ำ ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังร้านกาแฟที่เพื่อนๆ รออยู่
“ดิว วันนี้มีราชรถมาส่งด้วยเหรอว่ะ รถโคตรหรูเลยอ่ะ ใครนะเท่จัง” เสียงเอมิการ้องถาม พร้อมกับมองไปข้างหลัง แววตาชื่นชม ทำให้ดลยาหันไปมองตามสายตาเพื่อน แล้วต้องเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจที่เห็นมิรันตีเดินตามเธอเข้ามา
“อ้าว...คุณยังไม่ไปอีกเหรอ” ร้องถามอย่างสงสัย
“ว่าจะหากาแฟดื่มซะหน่อย เมื่อเช้ารีบเลยยังไม่ได้ทานอะไร” ตอบแล้วเลยยิ้มให้กับเอมิกา และสิตาที่ยิ้มหวานให้อยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อมิรันตีเรียกว่าพี่รันเฉยๆ ก็ได้นะคะ เป็นผู้ปกครองของน้องดิวจ๊ะ” มิรันตรีแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ โดยไม่สนใจดลยาที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆ
“สวัสดีค่ะพี่รัน หนูชื่อเอมิกา เรียกเอก็ได้ค่ะ ส่วนนี่ สิตา” เอมิกาจัดการแนะนำตัวเองและเพื่อนเสร็จสรรพ โดยไม่ต้องรอดลยาที่ยังคงนั่งคอแข็งไม่พูดไม่จา
“แล้วทำไมเธอต้องมีผู้ปกครองด้วยอ่ะ” สิตาถามดลยาเบาๆ อย่างสงสัยกับตำแหน่งของมิรันตี
“แม่ฝากให้เค้าดูแลฉัน ตอนที่แม่ไม่อยู่อ่ะดิ” ตอบกลับไปเบาๆ แต่สายตาจ้องมองมิรันตีอย่างไม่ชอบใจ
“แล้วนายมากับเค้าได้ไงเนี่ยชัย” เอมิกาทักวุฒิชัยที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา
“ก็แวะไปหาดิว ก็เลยได้อานิสงค์ติดรถมาน่ะ เออ...ฉันไปก่อนละกัน พี่รันขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้ประหยัดค่ารถเมล์” บอกเพื่อนแล้วหันไปขอบคุณมิรันตี ก่อนที่จะเดินจากไปทางตึกเรียนของตัวเอง
“จ๊ะ” มิรันตีตอบรับสั้นๆ
“ไปกันเถอะพวกเรา” ดลยาเอ่ยชวนเพื่อน ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะมาดื่มกาแฟแท้ๆ แต่พอมิรันตีตามมานั่งด้วย เธอกลับเปลี่ยนใจ
“ไปเลยเหรอ” สิตาถามอย่างแปลกใจ
“อื้อ...ไปก่อนนะคะ” บอกพลางลากเพื่อนออกไป
“เดี๋ยว...น้องดิวเรียนเสร็จกี่โมงคะ” เสียงที่ดังตามหลังมาทำเอาเธออยากจะร้องกรี๊ดออกมาดังๆ อย่างอัดอั้นตันใจ
“ทำไมคะ” แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ แล้วหันไปถามเสียงเรียบ
“พี่จะได้มารับไงคะ”
“ไม่ต้องมาหรอก ฉันกลับเองได้” บอกก่อนจะหันหลังกลับ ก้าวเดินอย่างรีบเร่งด้วยความไม่พอใจ ทำให้สิตากับเอมิกาต้องรีบตามไปติดๆ มิรันตีมองตามยิ้มๆ อย่างไม่ถือสาอะไร ก่อนจะหันมาละเลียดกาแฟอย่างสบายใจต่อ
"ดิว...ดิวเธอเป็นอะไรของเธอ" เอมิการ้องถามเมื่อเดินตามมาทัน
"ฉันแค่เหม็นขี้หน้ายัยพี่รันนั่น" หันมาบอกเพื่อนดวงตาวาว ประหนึ่งคนที่เธอพูดถึงมายืนอยู่ตรงหน้า
"เค้าอุตส่าห์มาส่งเธอ แล้วเธอจะไปเหม็นขี้หน้าเค้าทำไมกัน" สิตาร้องถามขึ้นบ้าง
"ก็นั่นแหล่ะ ฉันไม่ได้อยากให้มาส่งสักหน่อย เจ้ากี้เจ้าการดีนัก พวกเธอรู้ไหม ยัยนั่นทำตัวยิ่งกว่าแม่ฉันซะอีก ฉันแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย เบื่อจะแย่ ตอนนี้นะฉันอยากให้แม่ฉันกลับมาเร็วๆ ยัยนั่นจะได้เลิกยุ่งกับฉันซะที" ดลยาระบายความอัดอั้นตันใจให้เพื่อนๆ ฟัง อย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เมื่อพูดถึงมิรันตี
"เธอก็พูดเกินไป พี่รันเค้าออกจะน่ารักทั้งสวยทั้งเท่ห์ เค้าเป็นธุระมาส่งเธอตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่เค้าจะไม่สนใจก็ได้ เธอยังจะไปว่าเค้าอีก" สิตาทำท่าปลื้มมิรันตีอย่างเห็นได้ชัด
"ใช่ๆ พี่เค้าออกจะน่ารัก อื้อ... ฉันรู้สึกคุ้นหน้าพี่เค้ามากเลยนะเหมือนจะเคยเจอที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก" เอมิกาคล้อยตามสิตา และครุ่นคิดว่าเคยเจอมิรันตีมาก่อนที่ไหน
"เชิญพวกเธอสรรเสริญเยินยอกันไปเถอะ ชั้นจะไปเรียนแล้ว" ดลยากระแทกเท้าเดินไปอย่างขัดเคืองใจที่เพื่อนๆ ชื่นชมคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้า
ข่าว
