นิยายเรื่องนี้เปิดให้จองอยู่นะคะ สนใจดูรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ
http://yuriread.thaimeboard.com/index.php/topic,1291.msg7892/topicseen.html#msg7892Chapter 11 : Under different sky (ใต้ผืนฟ้าที่ต่างออกไป)ท้องฟ้าที่มืดสนิทค่อยๆปลอดโปร่งขึ้นเรื่อยๆ คบเพลิงและดวงไฟต่างๆที่ถูกจุดขึ้นให้ความสว่างก็ถูกดับลงตามลำดับ มันไม่จำเป็นอีกต่อไป หากกระนั้นสำหรับเธอภายใต้ความดีใจที่สรรพสิ่งรอบด้านกลับมาในสภาพเก่า กลับสร้างความประหลาดใจมาให้ มันแปลกที่ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้กลับไม่ได้ทำให้ผู้คนรอบตัวเธอตื่นตกใจเท่าที่ควร มันเป็นเรื่องไม่ปกติไม่ใช่หรือ.?
ถูกแล้ว..มันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ.. แต่ทำไมไม่มีใครสนใจ หรือสนใจน้อยเกินไป หรือจะเพราะว่าสำหรับดินแดนที่มีทั้งจอมเวทย์ แม่มด และอื่นๆที่เหนือกว่ามนุษย์ธรรมดาจะจินตนาการได้ก็มีปรากฏให้เห็นอยู่บ่อยครั้งจนนับไม่ถ้วน จะเป็นสาเหตุให้มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะเห็นผู้คนรอบด้านไม่ได้ดูตกใจและหวาดกลัวมากเท่าที่ควรจะเป็น
จะว่าไป ผู้คนพวกนี้ก็ดูสงบจนน่าผิดปกติมากกว่า หรือว่าจะเคยเห็นเรื่องเช่นนี้มานักต่อนักแล้ว... ในเมืองของพวกเขา..
“สรุปแล้ว.. บ้านเมืองของเจ้าเป็นอย่างไรกันแน่.?” สาวชาวป่าถามขึ้นกะทันหัน สายตามองอย่างสงสัยไปยังสาวตัวสูงผมเทาที่กำลังคุยกับบางคนอยู่ บางคนที่เธอจำได้ว่า หล่อนเป็นคนเดียวกับที่เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนและยังเอามีดจ่อคอเธอด้วย โอ้..คนสนิทของคนบ้านี่นี่เอง มิน่าล่ะ บ้าบอพอกัน...
และแล้วคนบ้าบอที่เธอแอบว่าในใจก็เดินมาหา อยากจะบ้าเมื่อเธอต้องเงยหน้ามองหน้าหล่อนแบบคอตั้งฉาก สำหรับผู้หญิงเหมือนกัน หล่อนตัวสูงมากไปหรือไม่ หรือเพราะเธอเตี้ยเอง...
“เมื่อกี้พูดอะไรหรือไม่.?” ไคล่าเลิกคิ้ว ก้มมองเด็กสาวอย่างแปลกใจ “หรือเจ้าสงสัยว่า ทำไมท้องฟ้าจึงไม่มืดแล้ว แต่เจ้าไม่ต้องคิดมาก พี่ข้าส่งสัญญาณมาบอกแล้วว่า เราจะพักที่นี่ต่ออีกคืน หรือเจ้ามีปัญหา.?”
“ก็ไม่เชิง แต่เราแปลกใจว่า ทำไมคนของเจ้าจึงเฉยนักมากกว่า พวกเจ้ามาจากเมืองอะไรกันแน่” อิซซาเบลล่าคิ้วขมวด รู้สึกว่าคำถามของตนไม่ได้รับความสนใจนัก เพราะสาวผมเทาหันไปตอบรับการเอาอกเอาใจจากผู้หญิงคนเดิมที่เดินถือถาดเข้ามา ทั้งผลไม้และเครื่องดื่มนำมาให้ถึงที่
โอ้..นี่มันจะเป็นเจ้านายกันไปถึงไหน ทำไมต้องเอาใจกันขนาดนี้ด้วย.. มือไม่มีไปหยิบเอง ขาไม่มีเดินไปเอาหรือยังไง.. เอ๊ะ..หรือว่า..
หรือว่านี่เป็นสิ่งที่สาวใช้ควรจะปฏิบัติต่อเจ้านาย.?
นั่นสินะ ก็เธอไม่เคยเป็นเจ้านายใคร หรือเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน มันจึงเป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกขัดแย้ง แต่จะว่าไป การกระทำของนางคนที่มาส่งอาหารให้ถึงมือเจ้านายคนนี้ดูผิดวิสัยของนางที่ติดตามมาคนอื่นๆ หรือจะมีอะไรมากกว่านั้น..
อาจจะใช่.. หรือจะฝาแฝดก็รักชอบเพศเดียวกันไม่ต่างกัน.. ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ใช่ปัญหาของเธอไม่ใช่หรือ แค่ไม่มายุ่งกับเธอก็พอ..
ขอให้ไม่มายุ่งทีเถอะ เพี้ยง!!!
“นี่..เจ้าช่วยตอบคำถามข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะได้ไม่ต้องกวนใจเจ้าอีก ข้าจะได้รู้ว่า ข้าควรจะปฏิบัติตัวยังไงกันแน่” พูดอีกครั้งอย่างอ่อนใจ คนที่กำลังถูกป้อนข้าวป้อนน้ำเหมือนเด็กๆก็หันมาเลิกคิ้วมองหน้าเหมือนไม่ได้ยินคำถาม พาให้ไม่สบอารมณ์เสียอีก
อิซซาเบลล่าส่ายหน้า ถอนหายใจและคิดว่าจะไปหาคำตอบจากคนอื่นที่อาจจะเต็มใจตอบมัน หากคงเป็นไปไม่ได้เมื่อแค่เอี้ยวตัวเล็กน้อยจะเดินจากไป มือแข็งแรงบางมือก็มาจับหมับที่ท่อนแขน ถึงแม้จะต่อต้านด้วยการพยายามดึงแขนตัวเองกลับก็ยาก เพราะเจ้าของมือแรงมากกว่า
คงต้องอาศัยปากให้เป็นประโยชน์บ้างแล้ว..
พูดสิ!
“ข้าจะไปที่อื่น...”
“จะไปไหน.. เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไป” คนมีอำนาจประกาศเสียงดังลั่น มันดังจนหลายสายตาของคนรอบด้านหันมามองกันหมด หากเมื่อพวกเขาเห็นดวงตาขุ่นๆสีฟ้ากราดไปมอง ก็พากันแตกกระจายหายไปทำอย่างอื่นตามหน้าที่ของตน คนที่ไม่มีงานทำก็พยายามหางานมาทำจนได้
กลัวตายกันหมด แน่ล่ะ ใครล่ะที่มองไปเมื่อกี้..
เจ้าหญิงรัชทายาทเชียวนะ...
ร่างเล็กถอนหายใจระอา ยอมพยักหน้าให้อีกคนง่ายๆผิดวิสัยตัวเธอ และคนที่มองอยู่ก็คงคิดว่ามันผิดปกติด้วยจึงได้เลิกคิ้วด้วยท่าทางประหลาด
“ข้าเหนื่อย ไม่อยากเถียงกับเจ้าแล้ว” อิซซาเบลล่าทำท่าอ่อนใจ หากแต่แทนที่มันจะเป็นเรื่องดี เธอกลับถูกผู้หญิงบ้าบอคนนี้หัวเราะใส่ ถึงจะดูเหมือนกลั้นเอาไว้ไม่หัวเราะดังๆ หากเธอแน่ใจ มันคือการหัวเราะเยาะ
“เจ้ามีอะไรขำนักหนา!” ถามโพล่งตามประสาคนปากเก่ง ไม่ได้รู้เลยว่า ตัวเองจะโดนบั่นคอหรือแทงพุงไส้ไหลเมื่อไหร่
ก็มันอดไม่ได้ คนอะไรกวนประสาทได้ขนาดนี้ ไม่รู้กวนแค่เธอไหม หรือกับทุกคน ทำไมมันไม่ตาย อยู่มาได้ยังไงจนตัวเบ่อเร่อ!
ฝ่ายไคล่าที่ยิ้มขำอย่างไม่ตั้งใจ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเช่นกัน หรือจะรู้สึกว่าเวลาเห็นคนดื้อรั้นเช่นนี้ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆเป็นเรื่องน่าตลก “เฮ้อ..เจ้านี่นะ”
เสียงที่ได้ยินพาคนฟังกดหัวคิ้วลงหงุดหงิด มันยังให้ความรู้สึกเหมือนถูกหัวเราะเยาะอยู่ “เจ้าหัวเราะอะไรข้า”
“เปล่าๆไม่มีอะไร” คนตัวใหญ่พูดตัดและหันไปดีดนิ้วเรียกบางคนให้มาหา ไม่สนใจว่าคู่สนทนาตรงนี้จะกำลังอ้าปากค้างอยากจะพูดต่อ แต่คนที่เดินมานี่ก็น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ
นางในที่รักคนเดิมนั่นแหละ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก...
“มีอะไรจะให้รับใช้คะ?” สาวหน้าหวานสดใสถามอย่างนอบน้อม คนฟังแทบอยากจะเข้าไปหอมแก้มกับความน่ารักสักหนึ่งที หากไม่ติดว่า มีบางคนกำลังจ้องตาเขม็งอยู่
เฮ้อ..ผู้หญิงอะไรไม่รู้.. ช่างไม่มีความอ่อนหวาน อ่อนโยนเหมือนคนอื่นเอาเสียเลย.. สู้เธอก็ไม่ได้นะ..โรซาลี..
“เจ้าหาน้ำกับอาหารมาให้นางผู้นี้ด้วยสิ”
โรซาลีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหลือบตามองคนสั่งเป็นการถามย้ำทางสายตา หากเมื่อนายเหนือหัวพยักหน้าให้ เธอก็ก้มหน้าลงรับคำ แต่ก่อนจะได้ไป แว่วหูยังได้ยินเสียงให้หยุดรอ
“เจ้าสั่งให้คนอื่นไปทำอีกต่อนึงก็ได้ เจ้าจะได้กลับมาอยู่กับข้าไวไว” ไคล่ายิ้มขี้เล่นให้นางในสาวที่ยิ้มเขินกลับมาให้ก่อนที่หล่อนจะเดินม้วนแก้มแดงไปทำงานตามที่สั่ง ช่างน่ารักเสียนี่กระไร...
“หมั่นไส้..”
คิ้วเรียวสีเทากระตุกที่รู้สึกว่าหูจะได้ยินเสียงบางคนแทรกมาให้ห้วงแห่งความเคลิบเคลิ้ม ใบหน้าคมเหลียวกลับมาเลิกคิ้วมองเจ้าของเสียงอย่างหาเรื่อง
“เจ้าว่าใคร.?”
“ว่าใครก็ได้ ที่ชอบทำเจ้าชู้ไปเรื่อย” สาวชาวป่าลอยหน้าลอยตา และเตรียมตั้งการ์ดจะสู้อีกคนที่ทำท่าเหมือนคันไม้คันมืออยากตบตีเธอกลับให้หายเคือง โชคดีที่เรื่องมันหยุดลงได้เพราะแม่นางคนงามกลับมาพอดี
“นี่อย่านะ นั่นชู้รักของเจ้ามาแล้ว” มือบางชี้มือไปด้านหลังร่างสูง มันได้ผลดีที่เจ้าของร่างหันไปสนใจสาวที่มาใหม่แทนเธอ แต่กระนั้น มันประหลาดใจที่ทำไมจึงรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นพวกหล่อนใกล้ชิดสนิทสนมกัน
อา..อย่าบอกนะว่า ข้าเผลอคิดอะไรแปลกๆกับเจ้าไปแล้ว!
อิซซาเบลล่าส่ายหน้าแรงหวังสะลัดเรื่องฟุ้งซ่านในหัวออกไป หากไม่ทันไรร่างบางก็สะดุ้งโหยงเพราะมือที่มาวางบนบ่า และสัญชาตญาณป้องกันตัวก็ออกคำสั่งให้กำหมัดเตรียมจะสู้กับเจ้าของมือนั้นแม้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ยังกับจะทำอะไรใครได้เมื่อเขาไวกว่าเธอ มืออีกข้างของร่างสูงเข้ามาคว้ามือที่ท่อนแขน
“เจ้ามีความว่องไวใช้ได้นะ แต่เสียใจที่ข้าไวกว่า” ไคล่ายิ้มกวนใจ ชอบใจที่อีกฝ่ายฮึดฮัดกลับมา ถึงอย่างนั้นยังยอมปล่อยมือจากร่างเล็กแต่โดยดี ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะแกล้งคนเท่าไหร่
“ข้าว่าเจ้าเลิกทำตัวเป็นเด็กดื้อจะดีกว่า ข้าให้พวกนางจัดสำรับเอาไว้ให้แล้ว หรือเจ้าจะรอคาร่าก่อน”
“ว้าว.. ข้ามีสิทธิ์ร่วมโต๊ะกับพวกเจ้า ขุนนางชั้นสูงด้วยหรือนี่.?” พูดล้อเลียนอย่างเคยตัว แปลกใจที่คนตัวสูงกางแขนข้างหนึ่งออกไปกันท่าอีกสาวเหมือนกลัวว่าหล่อนจะพุ่งเข้ามาหาอย่างนั้น
แต่คงไม่เหมือนจะกลัวหรอก เมื่อหันไปพบว่าโรซาลียืนขบกรามอยู่ด้านหลังแขนยาวที่กางขวางทางอยู่ ผู้หญิงคนนั้นดูเดือดร้อนใจที่เธอพูดจาไม่ดีกับเจ้านาย มันต้องมีอะไรมากกว่าแค่เป็นชู้รักกันตามที่เธอเดาอย่างแน่นอน
หรือว่า ฝาแฝดกับน้องสาวตาสีแดง จะเป็นอะไรมากกว่าคนในวัง.?
แต่เป็นใครกันล่ะ.?
ต้องหาทางรู้ให้ได้เลย!
“โรซาลี.. เจ้าไปจัดการสำรับให้พี่กับน้องข้าต่างหากก็แล้วกัน พวกเค้าคงจะหิวแล้วเมื่อกลับมา” ไคล่าตัดปัญหาก่อนเรื่องจะเกิดให้วุ่นวาย เริ่มรู้นิสัยนางในคนนี้พอสมควร และรู้สึกว่า หล่อนน่าจะได้ตำแหน่งองครักษ์พิทักษ์พวกเธอเพิ่มไปอีกตำแหน่ง ใครจะมาแตะเธอหรือคาร่าไม่ได้ หล่อนไม่ยอม..
ไม่อยากเชื่อเลยว่า หน้าหวานกับตัวเล็กๆแค่นี้จะใจกล้าดีใช่หยอก หรือเพราะเจ้าเองก็มิใช่แค่สาวชาวบ้านธรรมดา ลูกสาวของเจ้านายหัวเมืองทางใต้สินะ
“ท่านต้องการเช่นนั้นหรือคะ.?” โรซาลีรีรอ ดวงตาลอบมองหงุดหงิดไปยังสาวที่ยังทำไม่รู้เรื่องว่าตนผิดอะไร ทั้งที่ปากเสียมากมาย
น่าจับมาดึงลิ้นซะให้เข็ด!
“ไปเถอะ ทางนี้เราจัดการเอง” เจ้านายตัวสูงออกปากอีกรอบ ไม่ต้องการให้ใครมีเรื่องกันที่นี่ อย่างน้อยก็ทำหน้าที่แทนคนที่ไม่อยู่
คาร่าคงไม่ชอบใจนักหากกลับมาแล้วเจอนางในมีเรื่องกับเด็กในความปกครอง ถึงหล่อนจะเป็นเด็กที่เก็บตกมาจากในป่าก็ตาม
ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า เจ้ามีค่าควรกับการเก็บไว้ให้รกหูรกตาหรือไม่..เจ้าหญิงแห่งฝูงโจร!
“รับทราบค่ะ” นางในวังตอบรับอย่างนอบน้อมแม้จะดูฝืนใจ ผู้เป็นเจ้านายพยักหน้า
“แล้วข้าจะตามไปนะ” ไคล่ายังไม่วายขยิบตาให้สาวหน้าใสที่กำลังจะไป ถอนหายใจอย่างเสียดายเมื่อร่างบางแต่น่าหลงใหลเดินจากไปแล้ว และตรงนี้ก็เหลือแค่.. เด็กกวนประสาท!
“ไปกับข้า หากเจ้าไม่อยากเป็นลมตายอยู่ตรงนี้” คนมีอำนาจออกคำสั่งพร้อมคว้าแขนร่างเล็กดึงไปด้วยอย่างไม่สนใจว่าหล่อนจะโวยวายขัดขืน
“ข้าไม่อยากกิน ข้าไม่หิว!” อิซซาเบลล่าร้อง หากคงไม่ทันจะทำอะไรได้เมื่อร่างของเธอถูกดึงไปยังกระโจมหนึ่งและถูกโยนเข้าไปราวของไร้ค่า
“ไอ้บ้า!” เด็กสาวหลุดปากด่าเสียงดังขณะนั่งหมดท่าอยู่กับพื้นกระโจม หากก็ทำอะไรคนที่เดินเข้ามาและปิดประตูกระโจมคนนี้ไม่ได้
ร่างบางกระเถิบถอยหลังอย่างหวาดๆ เพราะสายตาที่มองมาอย่างไม่น่าไว้ใจ ตอนนี้เธอไม่สนใจก้นชาๆเจ็บๆเพราะแรงกระแทกกับพื้นเมื่อกี้แล้ว ออร่าของคนตรงหน้ามันน่ากลัวกว่ามากมาย ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ถ้าจะอยู่ด้วยกันตามลำพัง
“จะ จะทำอะไร ออกไปนะ!” อิซซาเบลล่าโวยอย่างตื่นตระหนก ยิ่งอีกคนไม่ตอบคำถามกลับเดินดุ่มๆเข้ามา ก็ยิ่งรู้สึกขนลุกซู่ราวเจอผีสาง หากเธอกลับกระพริบตาแปลกใจในเวลาต่อมาเมื่อพบว่า เขาแค่เดินไปยังที่ตั้งของบรรดาอาหารมากมายเท่านั้น
สาวชาวป่าถอนหายใจโล่งกับร่างโปร่งที่นั่งลงและลงมือหยิบนู่นนี่ใส่ปาก เป็นอันว่า เธอคิดมากไปจริงๆ อิซซาเบลล่ายิ้มกับตัวเองแม้จะไม่อยากเชื่อ
“นี่.. ถ้าไม่รีบมากิน ของหมดก็อดนะ” ไคล่าพูดขึ้นโดยไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดฟุ้งซ่านเรื่องอะไร แต่ถึงไม่รู้ เธอก็หัวเราะน้อยๆกับหล่อนที่พุ่งเข้ามาหาของกิน คราวนี้เหมือนโจรสาวจะว่าง่ายผิดปกติที่กินอะไรต่อมิอะไรได้โดยไม่พูดบ่น หรือคงจะหิวจริงจัง
“อร่อยใช่ไหม.. กินไปเยอะๆก็ได้” มือขาวเลื่อนจานอาหารตรงหน้าตัวเองไปให้คนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดจา เพิ่งจำได้ว่า หล่อนยังไม่ได้กินอะไรเลย เพราะมัวแต่ดื้อกับระแวงคนอื่น
แต่นั่นคงเป็นเพราะหล่อนเกิดมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่ค่อยดีก็เป็นได้..
อยู่ในป่ากับโจรทั้งฝูง ไม่เสียคนไปกว่านี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว..
“แล้วเจ้าไม่หิวหรือ.?” คนตัวเล็กถามงึมงำทั้งอาหารเต็มปาก เห็นอีกคนส่ายหน้าก็พยักหน้า “ก็ดี.. แต่เดี๋ยวเจ้าก็ไปกินอีกกับชู้รักของเจ้าก็ได้นี่นะ”
“กินๆไปเถอะน่า ไม่ต้องพูด เดี๋ยวติดคอตาย อายคนอื่น” ไคล่าหัวเราะที่ถูกมองค้อนจากคนแก้มตุ่ย หล่อนคงพูดไม่ออกจริงๆแล้ว เหมือนอาหารที่กินเข้าไปจะติดคอเสียแล้วสิ เห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้จะว่าอย่างไร
“เอานี่.. ดื่มน้ำเสีย.. ถ้ายังไม่อยากตายดังแบบน่าขัน” บอกปนหัวเราะพร้อมส่งกระบอกน้ำใกล้มือให้ไป คนหน้าใสทำแง่งอนก็จริงหากก็รับของในมือไปกระดกดื่มอั้กๆ ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆ
“ก็ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนั้น” พึมพำยิ้มๆ พลางหยิบผลไม้ขึ้นใส่ปาก เคี้ยวไปพลางก็ทำตาหวานให้กับสาวที่หันมาค้อนขวับๆ อดไม่ได้เลยแกล้งสักที
“ถ้ายังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้น ข้าอาจจะทำบางอย่างที่เจ้ากลัวก็ได้นะ”
ได้ผลคราวนี้อีกคนก้มหน้างุด กินลูกเดียวอย่างไม่สนใจจะเงยหน้าขึ้นมามองค้อนเธออีกต่อไป หากตัวเธอก็นั่งอารมณ์ดีไปได้สักพัก เสียงฝีเท้าม้าที่ควบเข้ามาในฐานที่พักก็ทำให้ต้องบอกลาคนที่นั่งเล่นกัน
“เจ้ากินไปนะ ข้าไปหาพี่ก่อน” ไคล่าไม่รอให้อีกคนตอบอะไร ร่างสูงลุกขึ้นและเดินอย่างไม่รีรอออกไปจากกระโจมที่พัก ลืมมองว่าคนนั่งกินได้ลุกขึ้นตามมาแอบแง้มประตูกระโจมดูเธออย่างสนใจ
พวกเธอจะปิดบังฐานะที่แท้จริงของตัวเองไว้ได้นานเพียงไหน มันจะต้องถูกเปิดโปงก่อนที่กลับไปถึงวังหรือไม่ ในเมื่อหล่อนช่างสงสัยขนาดนี้..
อยู่นิ่งๆ กินกับนอนเฉยๆไม่ได้หรือเจ้า..
หรือเพราะเจ้าเป็น...เจ้าหญิงแห่งฝูงโจร.?
.gif "เง้อ")
ข่าว
