Chapter 16 : My beloved sex slave (ทาสในเรือนรัก)หัวคิ้วสีเงินกดลงกับเรื่องราวที่ได้ฟังจากปากน้องทั้งสอง พวกเธอขอเวลาพักขบวนเพื่อพักผ่อนและปรึกษาเรื่องสถานการณ์กันระหว่างพี่น้อง ส่วนโจรสาวถูกส่งต่อไปให้นางในคนกล้าดูแล หวังว่าคงไม่ตีกันตายกับโรซาลีหรอกนะ
“เท่าที่ข้ารู้มา ไฮดร้าไม่ใช่สัตว์ที่จะมาเพ่นพ่านอยู่ในป่าแบบนี้ เจ้าเองก็รู้ใช่ไหมไคล่า”
เจ้าของชื่อพยักหน้ารับ “ใช่ท่านพี่.. ข้ารู้สึกว่า มันต้องมีใครบางคนส่งมันมาขวางทางเรา”
“ขวางทาง.?” คาร่าย้อนถาม ฝาแฝดผงกศีรษะให้พร้อมชำเลืองสายตาไปที่น้องเล็กเป็นสัญญาณบางอย่างที่พอเข้าใจ “ขวางไม่ให้เรากลับบ้านสินะ”
ไอซิสที่ยืนฟังอยู่เริ่มรู้ตัวว่าตนเกี่ยวกับบทสนทนาจึงเข้ามาสอดแขนคล้องกับพี่สาวคนโตทันที “พวกท่านหมายถึง เค้าคนนั้นหรือเพคะ.?”
ฝาแฝดหันมองหน้ากันหน้าเจื่อน แต่ก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังเรื่องนี้จากน้องได้ “ข้าเดาว่า น่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะนางเป็นฝ่ายมืด”
“นาง.?” น้องคนเล็กย้อนอย่างไม่เข้าใจ หากฝาแฝดพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน “น้องคิดว่า เค้าที่ว่าคือ “เขา” เขาคือผู้ชายไม่ใช่หรือเพคะ.?”
“เดิมทีพี่ก็คิดแบบนั้นไอซิส แต่ไม่นานมานี้ หน่วยสืบข่าวของเรามาบอกพี่ว่า คู่หมั้นของเจ้าเป็นผู้หญิง นางอาศัยอยู่ตามลำพังในปราสาทอันโดดเดี่ยวในดินแดนเขตมืดกับบริวาร ไร้ญาติมิตร” แฝดคนพี่ตอบยิ้มเจื่อนเหมือนไม่ได้อยากพูดถึงมันนัก เพราะพอจะเดาปฏิกิริยาที่จะได้จากคนฟังได้
ใช่จริงๆ มือที่เกาะแขนอยู่ บีบเนื้อเธอจนเจ็บ ไอซิสเครียดทีไร ชอบทำรุนแรงเสมอ เหมือนตอนที่กรีดหลังเธอจนแหกหมดแล้ว ตอนนี้เปิดหลังให้ใครดูไม่ได้เลย รอยเล็บเต็มแผ่นหลัง อา..เสียโฉม.. แต่ก็ยอม.. ยอมอยู่คนเดียว..
น้องเล็กยังคงอึ้งอยู่ คาร่าเองก็พูดไม่ออกได้แต่มองน้องอย่างเห็นใจ ชำเลืองสบตาไคล่าก็ดูท่าจะไม่สบายใจเช่นเดียวกัน และเพราะเธออยู่ใกล้กว่าจึงดันศีรษะน้องมาซบบ่าตัวเอง ต่อให้เก่งกาจแค่ไหน จิตใจน้องก็ยังต้องการได้รับการดูแลตามประสาเด็ก
ลูกคนเล็กของตระกูลที่มีแต่คนตามใจมาตั้งแต่เกิด...
โดนขัดใจทีก็คิดเตลิดไปไกล...
“ไอซิส..”
“ที่ที่น่ากลัวเช่นนั้น พวกท่านรู้แล้วยังจะให้ข้าไปอีกหรือ.?” มองหน้าพี่สาวที่เป็นคนรักของตัวเองด้วยอย่างต้องการคำตอบ คาร่าถอนหายใจหนัก ก่อนจับเธอมาซบอก จากนั้นก็มีอีกมือมาวางทาบบนบ่า
“อย่าโทษคาร่าเลยไอซิส เสด็จพี่ไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะว่า--”
“เพราะพระบิดาสั่ง พวกท่านจึงต้องทำตามอย่างไม่สนใจว่าข้าจะเป็นอย่างไรเมื่อต้องไปอยู่ที่นั่น” ย้อนถามเสียงเครือ สองมือกำเสื้อพี่คนโตที่กอดปลอบ เขาเหมือนพูดไม่ออกได้แต่ทำหน้าตาเสียใจ “ไหนบอกว่ารัก!”
“ไอซิส ถ้าคาร่าไม่รักเจ้า ถ้าพี่ไม่รักเจ้า เราจะอยู่ตรงนี้กันหรือ เราคงไปถึงที่นั่นนานแล้ว เจ้าคิดดูสิ” ไคล่าพยายามพูด มือบีบบ่าน้องไปด้วย ไม่อยากให้น้องสาวคนสวยและแสนเก่ง คิดมากจนอาละวาดตีโพยตีพาย ไอซิสยังเด็กจริงๆ ยังใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล
ถึงอย่างนั้น น้องสาวที่แสนน่ารักของพวกเธอยังคงเชื่อฟังพี่เสมอ..
“คาร่า ไคล่า.. กอดกัน”
เสียงบอกเศร้าๆ พาให้พี่สาวทั้งสองเข้ามารุมล้อมน้องเล็กอยู่คนเดียว สองฝาแฝดตัวโตโอบกอดน้องสาวจนแทบไม่มีใครเห็นตัวน้องได้ แต่มันก็เป็นแบบนี้เสมอมาตั้งแต่ที่น้องยังตัวเล็กกว่านี้แล้ว
จะเก่งแสนเก่ง กล้าแสนกล้าเพียงใด ไอซิสยังต้องการคนให้อ้อน...
ชอบถูกเอาใจเป็นที่สุด เช่นนี้แล้ว หากถูกขัดใจ ใครคนนั้นคงตายคามือ..
โชคดีของเจ้าแล้วที่ข้าไม่ส่งนางไปให้เจ้า Black princess.
“แล้วพร้อมจะกลับบ้านเรากันหรือยังคะ.?” คาร่าถาม พยายามยิ้มเอาใจน้องคนเล็ก ขณะที่ไคล่าที่ถือโอกาสวางคางบนบ่าบอบบางของน้องระหว่างกอดตัวจากด้านหลัง กดปลายจมูกโด่งลงกับแก้มขาวอมชมพู เอาอกเอาใจกันไม่ห่าง
นั่นเพราะพวกเธอต่างรู้นิสัยไอซิสดี หากใช้ไม้แข็งเมื่อไหร่มีได้ทะเลาะกัน ยังจำได้แม่นครั้งที่น้องตั้งใจจะหนีออกจากปราสาท ถึงขนาดยอมกระโดดน้ำหนี หากเธอไม่ไปเจอเสียก่อน ไม่รู้ว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว
บางครั้งเจ้าก็ใจกล้าจนข้ากลัวใจ.. ไอซิสที่รัก..
“หรือยังเหนื่อยอยู่ หรือต้องให้พี่จูบอีกคนก่อน” แฝดพี่ถามปนหัวเราะ น้องคนเล็กเริ่มออกอาการเขินให้เห็น และมือที่เล็กกว่าก็พาใบหน้าของสองฝาแฝดไปแนบชิดแก้มตัวเองคนละด้าน หลับตาถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย ไอซิสทำคล้ายกับกำลังเติมพลังงานอยู่อย่างนั้น
“ไปเพคะ น้องพร้อมแล้ว” สาวน้อยพูดเสียงใสพร้อมส่งยิ้มใสๆให้พี่สาวทั้งสอง คาร่าและไคล่าผลัดกันหอมศีรษะน้องที่ตัวเล็กกว่าคนละทีก่อนจะจูงมือน้องคนละมือเดินไปพร้อมกัน กลับเข้าขบวนเสด็จต่อ พักผ่อนอีกเล็กน้อยค่อยเดินทาง หากพวกเธอก็ไม่ได้มองว่ามีใครแอบมองตามทุกฝีก้าว แต่มีคนหนึ่งที่มอง
“เจ้ารู้แล้วไม่ใช่หรือว่าพวกท่านเหล่านั้นเป็นใคร ไยจึงยังทำหน้าสงสัยอยู่ หรือเจ้าคิดอะไรไม่ดีอยู่ในหัว” โรซาลีถามอย่างระแวง คนถูกถามหันมองหน้าตนด้วยสีหน้าไม่พอใจราวไม่ชอบถูกจับผิด ทั้งที่ตัวชอบจับผิดคนอื่นตลอดเวลา
“เจ้าไม่มีหน้าที่จับผิดพระองค์ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ทรงเอ็นดูเจ้า ไม่จับเจ้าติดโซ่ตรวนเหมือนนักโทษคนอื่นๆ”
“ถึงไม่ได้ถูกขัง ข้าก็ไปไหนไม่ได้ เหตุใดข้าจะต้องยินดีด้วย”
นางในคนสวยเลิกคิ้วมองสาวชาวป่าที่แย้งเสียงแข็ง แล้วก็ส่ายหน้าเหมือนขำอะไรสักอย่าง "เจ้าพูดไม่ตรงกับใจเจ้านะแม่จอมโจร”
แม่จอมโจรที่ว่าหรี่ตามองไม่เข้าใจ “เจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้าไม่รู้เรื่อง”
“เจ้ามองเหมือนอยากเข้าไปมีส่วนร่วมในกลุ่มนั้นมากกว่าที่จะหนีไป”
อิสซาเบลล่าตกใจกับคำวิจารณ์ รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีและเตรียมจะเดินหนีไป หากไม่ได้ยินอะไรเสียก่อน
“เจ้าหนีใครก็หนีได้นะ แต่เจ้าหนีตัวเองไม่ได้หรอก เหมือนที่ข้าไม่คิดจะหนีอีกต่อไปแล้ว”
“มะ หมายความว่ายังไง” สาวน้อยชาวป่าถามไม่เต็มเสียงเหมือนกลัวอะไรจะร่วงจากปาก อีกสาวก็ทำท่าเหมือนกำลังพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ แล้วอยู่ๆก็ทำท่าจริงจังจนน่าสนใจ
“ก่อนที่ข้าจะถูกส่งตัวเข้าวัง ข้าพยายามจะหนีท่านพ่อหลายครั้ง เพราะข้าไม่ต้องการจะเป็นนางบำเรอของใคร ข้าแค่ต้องการคนที่รักข้าและข้ารัก เพื่อแต่งงานมีครอบครัวด้วยกัน แต่เพราะทุกคนในครอบครัวของข้าต่างก็มีคนรักกันหมดแล้ว เหลือเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่มีใคร ข้าจึงเป็นทางเลือกสุดท้ายของท่านพ่อที่จะสามารถมาเป็นของขวัญให้กับพระองค์ได้ องค์ราชินีแห่งคาดีทส์น่ะ”
“ของขวัญ.? คืออะไร.?” ถามไร้เดียงสา คนอายุไล่เลี่ยกันแต่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่ายิ้มให้อย่างเป็นมิตรครั้งแรก น่าแปลกแต่รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“เครื่องบรรณาการสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พระองค์ทรงกรุณาบ้านเมืองของข้าไงล่ะ”
“กรุณาหรือ.?”
“ใช่.. หากไม่มีความช่วยเหลือของพระองค์ คนของข้าคงอดตายกันหมดแล้ว ดินแดนทางใต้หนาวเย็นแห้งแล้ง พืชผลไม่เจริญงอกงาม การเกษตรย่ำแย่ แตกต่างจากคาดีทส์มาก เรามีแค่แร่ธาตุในดินเท่านั้น”
“แล้วทำไมไม่ส่งของพวกนั้นมาแทนตัวของเจ้าล่ะ หรือทางนี้กำหนดไป”
โรซาลีส่ายหน้า ยิ้มแปลกๆจนคนรอฟังแทบอดใจรอไม่ไหว อยากรู้เรื่องแทบใจจะขาด เกือบอ้าปากถามอีกครั้งหากไม่ได้ยินเสียงกันเสียก่อน
“ท่านพ่อแค่อยากจะให้สิ่งตอบแทนที่น่าจะสมกับความกรุณาของพระองค์มากกว่าของพวกนั้น ดังนั้นจึง....”
“หมายถึงเจ้ารู้มาก่อนหน้านั้นแล้วสินะว่า เจ้าจะต้องมาทำอะไรที่นี่”
“ก็รู้.. ถึงได้อยากจะหนีไงล่ะ”
“แล้วทำไมสุดท้ายเจ้าจึงอยู่ที่นี่”
“เพราะครั้งหนึ่งที่ข้าหนีมาจากบ้าน ข้ามาที่นี่เพื่อจะเจอกับผู้หญิงประหลาดที่ข้านึกเกลียดแค่ได้ยินใครเอ่ยถึง เกลียดที่ทำให้ข้าต้องถูกบังคับแบบนั้น และข้าก็สมหวังที่บังเอิญได้เจอพระองค์ตอนที่ทรงปลอมตัวไปเยี่ยมชาวเมืองในตลาด ข้าจำทหารของพระองค์คนนึงได้จึงเชื่อว่าเป็นพระองค์จริงๆ จากนั้นข้าก็ตัดสินใจได้ทันที ข้าจะมาพึ่งบารมีของพระองค์”
รอยยิ้มแห่งความสุขของคนพูดพาให้คนฟังรู้สึกประหลาด ทั้งเข้าใจในความรู้สึกของนางในคนนี้และขัดแย้งกับบางสิ่งที่ได้รู้นี้ด้วย
“ข้าไม่เข้าใจ เจ้าเลือกมาเป็นผู้หญิงแบบนี้เพราะเรื่องแค่นี้ได้อย่างไร”
“เพราะข้าตกหลุมรักพระองค์มั้ง” โรซาลีตอบง่ายๆ “รักตั้งแต่แรกที่เห็นยังไงล่ะ เจ้าไม่เคยรู้จักหรือ.. รักแรกพบ?”
ประโยคนี้คล้ายไปสะกิดบางเรื่องที่เผลอลืมของสาวน้อย โจรสาวหวนคิดไปถึงช่วงเวลานั้นที่ได้พบเจอผู้หญิงประหลาดผมสีเงินเป็นครั้งแรก ความรู้สึกแปลกตอนนั้นมันคืออะไร สิ่งนั้นที่เธอคิดว่า มันคือความหลงใหลมากกว่า หรือเธอจะ..
“ไม่มีทางซะล่ะ ข้าไม่มีทางรักคนแบบนั้นได้!” อิสซาเบลล่าหลุดปากตวาดตัวเองเสียงดัง หันขวับไปหาอีกสาวทันทีที่ได้ยินเสียงหล่อนหัวเราะ
“เจ้าหัวเราะอะไร!”
“ใครก็ได้ที่ไม่รู้จักตัวเอง หลอกตัวเองไปวันๆ” นางในตอบพร้อมยิ้มขำ แล้วรีบตัดคำอีกคนออกก่อนจะถูกเถียงกลับมา “พระองค์ทรงเรียกเจ้าแล้ว ไปสิ” โบกมือไล่คนไม่รู้ใจตัวเองออกไป เมื่อได้โอกาสที่มีคนส่งเสียงเรียกหล่อนพอดี แล้วเธอก็จะได้มีเวลาส่วนตัวสักทีด้วย
เอวคอดสวยถูกรั้งเข้าไปหาบางคนที่อุตส่าห์หาเวลามาโฉบตัวเธอไปจนได้ แม้จะยุ่งมากมายขนาดนั้น แล้วเธอหรือจะไม่ชอบ..
“คิดถึงข้าไหมคนสวย” ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายขี้เล่นเมื่อทักถามหลังลากตัวกันไปอยู่ลับตาคน คนถูกลากอย่างเต็มใจยิ้มเขินจนหน้าแดง
“พระองค์แกล้งถามทำไมเพคะ.?”
ไคล่าหัวเราะน้อยๆ ก้มลงหอมแก้มสาวน้อยแสนน่ารักไปสักที ชื่นใจที่สุด โรซาลีอาจจะเป็นของตายที่เธอสามารถเรียกหาเมื่อไหร่ก็ได้ หล่อนเต็มใจบริการเธอเสมอ หากของตายนี้ก็ควรค่ากับการกลับมาหาทุกเวลา หล่อนไม่เคยทำให้ผิดหวังสักครั้งที่ต้องการ หอมหวานและมีชีวิตชีวาเสมอ
“เพราะข้าได้ยินว่า เจ้าตกหลุมรักคาร่าถึงได้มาเมืองนี้ ไม่งั้นคงจะหนีไปไกลแล้วสินะ”
โรซาลีหัวเราะเบาๆ ประคองใบหน้าผู้เป็นนายลงประกบปากกัน แลกสัมผัสดูดดื่มกันได้สักพักก็ถอนตัวออกมายิ้มกับดวงตาที่ทอประกายความสุขตรงหน้าตัวเอง “ใครว่าล่ะเพคะ คนที่หม่อมฉันหลงรักครั้งนั้นคือพระองค์ต่างหาก หม่อมฉันจำดวงตางดงามคู่นี้ได้”
“หืมม.?”
“จริงๆนะเพคะ คนที่หม่อมฉันเห็นครั้งนั้นตาสีฟ้า และหม่อมฉันไม่รู้มาก่อนว่า องค์ราชินีทรงมีฝาแฝดที่พระพักตร์เหมือนกันถึงเพียงนี้ จนกระทั่งวันนั้นที่หม่อมฉันได้พบทั้งสองพระองค์พร้อมกัน”
คนฟังยิ้มขำๆกับท่าทางคล้ายจะเป็นเดือดเป็นร้อนที่กลัวตนเข้าใจผิด และสมองก็คิดอะไรแผลงๆขึ้นมา “เช่นนั้น บอกรักข้าด้วยวิธีของเจ้าได้หรือไม่.?”
“ได้เพคะ” สาวน้อยตอบมั่นใจทั้งหน้าแดงไปถึงหู เธอรั้งร่างสูงลงมาจูบปากกันอีกครั้ง หากครั้งนี้คว้ามือเจ้าของร่างเข้ามาหาตัวเอง จับมันแทรกเข้าไปในร่มผ้าให้มันนั้นได้สัมผัสกับเนื้อกายอุ่นของตน และคนที่ไวกับเรื่องนี้อยู่เป็นทุนเดิมก็ไม่รอช้าที่จะฉวยโอกาสดีที่เธอหยิบยื่นให้ จัดการขยำขยี้ก้อนเนื้ออุ่นที่มันหาเจอ เธอครางรับพร้อมช่วยมือนั้นขยับบีบหน้าอกตัวเอง จากนั้นเพลงบรรเลงสวาทก็เริ่มต้นขึ้นอย่างทุกครั้งที่มันเคยเป็นมา
ความสาวอันอ่อนนุ่มของเธอถูกซุกแทรกเข้าไปโดยคนตัวใหญ่กว่าที่ยกเธอขึ้นเกี่ยวเอว เรียวปากสวยซอกไซ้ไปตามลำคอพร้อมกระแทกทั้งมือและตัวเข้าหา หญิงสาวพยายามกัดปากตัวเองไว้ไม่ให้ส่งเสียงดัง ยังกลัวว่าใครคนอื่นจะได้ยิน กลัวทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่า ใครๆก็รู้ว่า เธอมีหน้าที่อะไรในวัง มีหน้าที่อะไรต่อเจ้านาย
ก็แค่กลัวว่าจะมีคนมาแอบดู ทำให้รู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเท่านั้น คนทำเขายังไม่เคยอายสักนิดเลยนี่นา และขนาดตัวที่ใหญ่กว่ากันมากแบบนี้ ไม่มีใครเห็นตัวเธอด้วยซ้ำเวลาที่ถูกเขาบังไว้ ถึงอย่างนั้นมันก็...
เธอมีความสุขจนเกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว เสียวสะท้าน ตื่นเต้นทุกครั้งที่ถูกกระทำด้วยน้ำมือของคนคนนี้ ฝาแฝดที่แตกต่างจากอีกคนอย่างชัดเจนเวลาที่ทำเรื่องนี้กับเธอ สำหรับเธอที่เคยรองรับรับใช้มาทั้งคู่..
โอ้..เหมือนนางแพศยาหลายสามีเลยสินะ แต่เธอก็มีหน้าที่แบบนี้ รู้หน้าที่ตั้งแต่ที่ยอมเดินทางมาที่นี่ ยินดีกับการที่ได้แก้ผ้ารับใช้เจ้านาย เหมือนโสเภณี หากก็เป็นโสเภณีมีระดับอยู่ในวัง แต่มันน่าภูมิใจแล้วหรือ..
ก็ใช่ มันอาจดูคล้ายเป็นผู้หญิงชั้นต่ำที่ต้องมารับหน้าที่แบบนี้ ถึงกระนั้น เธอยังดีใจที่ครั้งหนึ่งที่เกิดมา ได้มีโอกาสทำประโยชน์ให้บ้างเมืองตัวเอง ตอบแทนผู้ให้กำเนิด หากที่สำคัญกว่านั้น เธอเต็มใจอย่างมากที่จะทำมันแบบนี้...
แม้ไคล่าจะไม่เคยรีรอที่จะหาความสุขกับเรือนกายของเธอตรงนี้ตอนนี้ หรือทันทีที่มีโอกาส เพราะเขาไม่เคยมีปัญหากับช่วงเวลาว่าเป็นเวลาไหน ไม่สนใจสถานที่ อาจเถื่อน รุนแรง หยาบคายไปบ้างระหว่างทำเรื่องนี้กับเธอ หากเธอก็แน่ใจตัวเอง เธอชอบแบบนี้ที่สุดแล้ว และหากใครจะคิดมาแบ่งคนคนนี้ไปจากเธอ ก็คงจะต้องคุยกันสักนิดนึง ถึงเป็นนางใน ก็มีอารมณ์หึงเป็นนะเพคะ..
เผื่อสักวันจะได้มีโอกาสเป็นเศษหนึ่งในใจของพระองค์บ้างก็ยังดี...
.gif "000 (4)")
ข่าว
