Chapter 19 - หญิงหรือชาย
ดิออนตื่นขึ้นมาพร้อมกับความแปลกใจ ไม่ใช่แค่เพียงเธอหลับไปได้ยังไงเท่านั้นที่ตัวเองสงสัยอยู่ จำได้ว่าก่อนจะหมดสติ เธอมีปากเสียงกันกับผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น ผู้พันแองเจล่า มิลเลอร์...
เขาทำให้เธอกลัวจนหมดสติหรือ.. หรือว่าเขาทำอย่างอื่นด้วย.. ไม่นะ.. อย่าให้เป็นแบบนั้นเลย...
ความตกใจกับสิ่งที่คิดได้ทำให้เธอต้องการจะลุกขึ้นมองหาคำตอบนั้น แต่ก็พบว่าเธอขยับตัวได้ยาก มีบางอย่างล็อกตัวเธอเอาไว้ที่เอว ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่ามันแขนยาวๆขาวๆของใครคนหนึ่งซึ่งกอดเธออยู่และเจ้าของมันก็ฝังศีรษะของเขาเอาไว้ต้องหน้าอกเธอด้วย
ใครช่วยบอกหน่อยได้มั้ย.. นี่มันอะไรกัน...
โดยไม่ฟังหรือไม่มองอะไรอีกต่อไป เสียงร้องกรี๊ดอย่างตกใจจึงหลุดออกมาจากปากของเธอพร้อมกับสองมือบางที่พยายามผลักใครคนนั้นออกไปจากตัวเองด้วย ได้ยินเสียงเขาโวยวายขึ้นมา ก็จำได้แล้วว่า เขาเป็นใคร
“โอ้ย.. หนวกหูจริงๆ จะกรี๊ดทำไมของเธอ เด็กบ้า!”
ดิออนกระพริบตา เธอเห็นชัดแล้วว่า อีกคนที่นอนอยู่บนเตียงกับเธอเป็นใคร จริงๆแล้วน่าจะรู้ตั้งแต่ที่เห็นเส้นผมยาวๆสีเงินแล้วด้วยซ้ำ ทำไมถึงไม่เอะใจกันนะ
แต่ตอนนั้นเธอรู้สึกว่า เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ.. หรือจะตาฝาดไป ผู้พันตัวใหญ่เกินไปจนเธอไม่คิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแล้วล่ะมั้ง แต่ไม่ใช่สิ มันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ดวงตาสีมรกตมองดูคนที่นั่งขยี้ศีรษะของเขาอยู่ตรงหน้า และก็พบว่า ทำไมเธอถึงเข้าใจผิดว่า เขาเป็นผู้ชาย ก็ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ใส่เสื้อ เขาใส่แค่กางเกงขายาวเท่านั้น และหน้าอก.. หน้าอกของเขาไม่มี.. มันแบนราบไปหมด ไม่ใช่สิ มันมีกล้ามเนื้อเหมือนหน้าอกผู้ชายด้วยนะ
“คุณเป็นใคร” ดิออนถามเสียงสั่น แต่กลับเห็นอีกคนมองหน้าเธอด้วยสายตาประหลาด จากนั้นเขาก็ยิ้มเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“เธอจำฉันไม่ได้เหรอ..สาวน้อย”
ดูนั่น.. ยังมีหน้ามาถาม เป็นใครก็จำไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ตอนแรกเห็นเป็นผู้หญิงอยู่ดีๆ ตอนนี้เห็นเป็นผู้ชาย.. นี่มันบ้าอะไรกัน ใครบอกหน่อยได้ไหม ฉันเจออะไรอยู่
“ผู้พันเหรอ” เธอถามออกมาท่าทางเหมือนเด็กความจำเสื่อม และก็ต้องตกใจที่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอจนต้องถอยหนีไปจนติดผนังห้อง ไม่มีที่จะหนีอีกต่อไป แต่ก็ดีใจหน่อยที่เขาไม่ได้เข้าไปใกล้มากกว่านี้ แต่รอยยิ้มประหลาดนั่น มันช่างกวนใจเหลือเกิน ให้ตายสิ
“ใช่.. ฉันเองแหละ เธอคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ คิดว่าเธอถูกผู้ชายพามานอนด้วยเหรอ..ดิออนจัง”
ใบหน้าคมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ตอนนี้พนันได้เลยว่า เธอหน้าแดงเถือกแต่ก็เลือกไม่สนใจมัน เธอต้องการจะถามอีก
“แล้วทำไมคุณ.. คุณเป็นแบบนี้ล่ะ แปลงเพศมาเหรอ”
และแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กปัญญาอ่อนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกดังออกมา ผู้หญิงประหลาดนั่นถอยหลังออกจากเธอไป เขาลุกขึ้นยืนอยู่นอกเตียงแล้ว เหมือนตั้งใจจะโชว์สัดส่วนแบบนั้นให้เธอดู พอเห็นแบบนี้ก็ชัดเลยว่า นอกจากไม่มีหน้าอกเหมือนเธอ เขาก็ยังมีทรวดทรงองค์เอวอยู่เหมือนกัน แค่ตัวใหญ่มีกล้ามเนื้อเหมือนคนออกกำลังกายมาสม่ำเสมอและไหล่กว้างเหมือนไม้แขวนเสื้อเท่านั้นแหละ แต่ตัวขาวมาก ขาวเหมือนอะไรนะ.. หิมะเหรอ..?
แล้วความคิดของเธอก็สะดุดลง เพราะเสียงของเขาอีกครั้ง
“ฉันเป็นประเภทฮอร์โมนผิดปกติน่ะ ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอกนะ อย่าเข้าใจผิด ดูสิ เธอเห็นไหม.. ฉันสูงขนาดไหน 6 ฟุต 5 นิ้ว ( 195 เซนติเมตร)แล้วนะตอนนี้ มีผู้หญิงที่ไหนสูงเท่าฉันบ้าง ถึงจะมีอยู่ ก็คงจะน้อยล่ะมั้ง”
เขาพูดไปพลางเดินไปที่ตู้เย็นและหยิบขวดน้ำออกมา จากนั้นก็เดินกลับมาส่งให้เธอหนึ่งขวด ตอนนี้ก็ยังไม่หาอะไรมาใส่อยู่ดี นี่กะจะโชว์อยู่แบบนี้เลยหรือไงก็ไม่รู้ แต่ก็ดูดีเหมือนกันนะ ถึงจะไม่มีหน้าอกเหมือนเธอก็เถอะ และเธอก็เข้าใจแล้วว่า ความรู้สึกประหลาดตอนที่ผลักอกเขาตอนทะเลาะกัน มันคืออะไร เพราะเขาไม่มีหน้าอกนี่เอง
คิดไปแล้ว เขาก็เหมาะสมมากเลยนะกับคำว่า “สามี” น่ะ ก็ดูสิ หุ่นเขาต่างจากแคลลิบลับ จำได้ว่าครั้งนั้นที่เห็นแคลไม่ได้ใส่เสื้อผ้าตอนที่เขามาแกล้งเธอน่ะ แคลก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรูปร่างสวยมาก สรีระทุกอย่างเป็นผู้หญิงทุกกระเบียดนิ้ว ไม่มีอะไรผิดปกติอย่างคนที่เธอเห็นอยู่นี่เลย ยิ่งคิดก็ยิ่งงง
หรือว่า..ที่แคลเลือกเขามาแต่งงานด้วย เพราะเขาเป็นแบบนี้งั้นหรือ..? แต่แคลชอบผู้หญิงที่หุ่นเซ็กซี่ไม่ใช่หรือไง ดูอย่างยัยเลขานั่นสิ เอ..หรือว่าที่เลิกกับผู้พัน เพราะเขาเป็นแบบนี้กันล่ะ โอย..คิดไปคิดมาก็งงนะนี่.. อะไรกัน..
“เฮ้..รับไปสิ เธอเพิ่งจะตื่น ต้องดื่มน้ำนะ รู้รึเปล่า..สาวน้อย”
ดิออนกระพริบตาและมองหน้าคนตรงหน้าที่ยังยืนอยู่ในสภาพเดิม ผิวขาวๆกับหุ่นแบบนี้มันทำให้ใจเต้นแปลกๆเหมือนกันนะ หรือว่าเธอจะขาดน้ำจริงๆ ถึงได้เพี้ยนไปได้ ว่าแล้วก็รับขวดน้ำที่เขาส่งมาให้แล้วดื่มมัน เขาดูใจดีเหมือนกัน เปิดฝาให้เธอเรียบร้อยด้วย
แต่เธอก็ต้องใจเต้นอีกครั้งที่เขากลับเข้ามานั่งใกล้ๆ ถึงจะแค่นั่งดื่มน้ำของเขาก็เถอะ ก็เธอเห็นนี่ว่า เวลายกน้ำขึ้นกรอกปาก ท่อนแขนเปลือยๆของเขา มันมีกล้ามปูดขึ้นมาด้วย น่ากลัวเหมือนกัน คิดไปว่า ถ้าเขาจะทำอะไรเธอจริงๆ เธอจะเอาแรงที่ไหนมาสู้กันล่ะ นี่มันผู้หญิงธรรมดาที่ไหนกัน
แต่แล้วเธอก็ต้องกระพริบตา เมื่อเห็นว่าเขาหันมาจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาเหมือนก้อนน้ำแข็งนั่น น่าขนลุกไม่เคยเปลี่ยน
“เอ่อ...”
“เธอยังคิดว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงอยู่หรือเปล่า จะให้ฉันถอดให้ดูก็ได้นะ ฉันไม่อายหรอก”
โอ้.. อยากจะบ้า.. นี่เธอเจอกับอะไรอยู่กันนี่ ผู้หญิงที่ไหนเป็นแบบนี้กันถึงจะโชว์คนอื่นได้ง่ายๆแบบนี้ แต่จะว่าไป แคลก็เป็นแบบนี้นี่นา หรือว่านี่จะเป็นโรคติดต่อกัน.. สองคนนี้เหมาะจะอยู่ด้วยกันเสียจริง
“อย่านะ.. อย่านะคะ ฉันเชื่อแล้ว” ดิออนรีบพูดเสียงตระหนก เธอไม่ต้องการจะเห็นอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็ตกใจจะแย่แล้วนี่นา แต่เขาก็คงพอเข้าใจ ถึงได้แค่ยิ้มให้แบบนี้ ก่อนหันไปดื่มน้ำของเขาต่อ
นั่งมองดูเขาไปเงียบๆ ก็ยิ่งเห็นความประหลาดมากขึ้นทุกที ผิวขาวๆตามตัวของเขา มีรอยแผลเป็นหลายแผลเหมือนกัน รอยผ่าตัด รอยกระสุน แต่คงไม่น่าแปลกเท่าไหร่ ก็เขาเป็นทหารนี่นา ไม่มีแผลเลยน่ะสิ แปลก..
แต่ที่แปลกกว่านั้น.. และเธอเพิ่งจะคิดได้ ก็คือ..ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วเขาทำอะไรเธอไปแล้วหรือเปล่า.. ทำไมเขากับเธอถึงได้อยู่ในสภาพแบบเมื่อกี้นี้ได้
มันยิ่งตกใจเมื่อเธอก้มลงมองดูตัวเอง เธอใส่แค่ชุดเสื้อคลุมนอนของผู้หญิงเท่านั้น.. โอ..ตายแล้ว.. ดิออน...
“ผู้พัน”
“หืม..?”
“คุณปล้ำฉันใช่มั้ย”
ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่ถามออกมาเหมือนไม่ได้ตกใจอะไร ไม่ใช่หรอก.. ไม่ตกใจมันใช้ไม่ได้กับนาทีนี้อีกแล้ว เธอตกใจมากหลายอย่างแล้ว จนเรื่องนี้มันเป็นอะไรที่น่าจะชิน ชินเหรอ..ดิออน ถูกปล้ำเนี่ยนะ..
แต่ที่ประหลาดมากกว่า คือเขาหัวเราะเหมือนคนบ้าอยู่ตรงนี้ต่างหาก หัวเราะจนน้ำตาเล็ดเลยด้วย ช่วยบอกทีได้ไหม.. เธอเจอกับอะไรอยู่กันแน่
“ผู้พัน มันไม่สนุกเลยนะ คุณบอกมาสิว่า คุณปล้ำฉันหรือเปล่า ทำไมฉันมาอยู่แบบนี้กับคุณได้ล่ะ”
ดิออนตะโกนถามด้วยความโมโห แต่เธอไม่รู้ตัวว่า ตัวเองโผเข้าไปหาเขา จนเขาเสียหลักล้มลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงโดยมีเธอนั่งคร่อมตัวอยู่ เขาดูอึ้งไปทันที แก้มขาวๆแดงก่ำขึ้นมา ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เขากำลังรู้สึกอะไร จากนั้นเขาก็กระพริบตาเสียทีและก็ยิ้มแปลกๆให้เธอมาอีกแล้ว หมายความว่ายังไงกันยิ้มแบบนี้
และแล้วเธอก็เข้าใจเสียทีว่า ยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไง เมื่อเขาพูดขึ้น “ยังหรอก.. เมื่อคืนฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอ ฉันไม่ชอบลักหลับใคร แต่ถ้าเป็นตอนนี้ก็ไม่แน่นะ ดูเธอสิ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ ก็ไม่ใช่จะเล็กทุกอย่างเหมือนกันนะ”
ไม่ได้เล็กทุกอย่างเหรอ.. หมายความว่ายังไง...?
แล้วคำถามที่เธอสงสัยอยู่ ก็ถูกตอบให้เมื่อเธอก้มหน้าลงมองตัวเอง เสื้อคลุมที่ใส่อยู่มันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย เวลาที่ก้มลงมองหน้าเขาแบบนี้ และในตอนนี้ที่เขานอนอยู่ เขาไม่ได้เห็นไปถึงไส้ของเธอแล้วหรือไงกันเล่า
ดิออนร้องกรี๊ดออกมาและรีบลุกขึ้นจากตัวของคนที่ตัวเองนั่งคร่อมอยู่ แต่เธอก็พบว่าเธอหนีไปไม่ทันคนที่มีความไวเป็นเลิศนั่นอีกแล้ว แขนแข็งแรงที่กล้ามเนื้อเป็นมัดๆรัดตัวเธอไว้แน่น
“ปล่อยนะผู้พัน ไม่งั้นฉันจะกัดลิ้นตายให้คุณดู” เธอขู่เขาทั้งที่หัวใจเต้นรัวด้วยความกลัว แต่เขากำลังยิ้มน้อยๆออกมา และคลายความแน่นของวงแขนให้เธอได้พอมีอากาศหายใจ
“สัญญาก่อนสิว่าจะไม่ดื้อ แล้วฉันจะปล่อย”
เสียงนุ่มๆฟังแล้วน่าเชื่อดีชะมัด แต่เธอจะเชื่อเขาได้หรือ ถึงจะเชื่อหรือไม่เชื่อ เธอก็คงจะไม่ทางเลือกอะไรอยู่ดี ตอนนี้คิดถึงแคลมากๆเลย เพราะถึงแคลจะเคยทำอะไรน่ากลัวกับเธอมาก่อน แต่มันก็ไม่เหมือนกัน แคลไม่ได้เหมือนผู้ชายแบบนี้นี่นา น่ากลัวมากๆ
ดิออนตัดสินใจพยักหน้ารับทั้งที่หัวใจเต้นรัว และอีกคนก็รักษาสัญญา แขนของเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ร่างสูงกับหุ่นประหลาดนั่นถอยออกห่างเธอไป เขาลุกขึ้นและเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาใส่ เขาไม่จำเป็นต้องใส่บราเหมือนเธอ ก็มันไม่มีอะไรต้องให้กลัวนี่ หน้าอกไม่มีแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมใจถึงเต้นจนลืมจังหวะตอนที่มองมือขาวๆนั่นค่อยๆติดกระดุมเสื้อตัวนั้นทีละเม็ด แม้สาวผมเงินนั่นจะไม่ได้มองหน้าเธอเลยก็ตาม แถมยังรู้สึกว่าตัวเองเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่อีกด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
“เธออยู่ที่นี่นะ อย่าออกไปไหน ฉันจะให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”
ดวงตาสีมรกตกระพริบและคืนสติกลับมา จนเห็นว่าเจ้าของคำพูดนั่นกำลังจะเดินออกจากประตูไป และเพราะเธอคิดได้ว่า ยังมีเรื่องสงสัยและยังไม่ได้คำตอบอยู่ จึงรีบเรียกเขาได้
“เดี๋ยวค่ะ..ผู้พัน”
เขาหันกลับมา แปลกใจเหลือเกินว่า ทำไมหน้าตาที่เคยเย็นชาเสมอ ทำไมตอนนี้ถึงมีรอยยิ้ม และเขาก็เหมือนจะรู้ว่าเธอต้องการจะถามอะไร จึงตอบคำถามให้หน้าตาเฉย ก่อนจะเดินออกไปจริงๆ
“เธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ..สาวน้อย ตอนนี้เธออยู่บนเรือ เรากำลังจะไปหาคู่หมั้นของเธอกัน อีกไม่นานก็คงจะถึงแล้ว เธอจะได้เห็นหน้าแคลแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะ ทำใจให้สบาย เดี๋ยวฉันกลับมา”
จากนั้นดิออนก็พบว่า เธอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นี่มันเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันนะ กับการที่ได้มาเจอกับผู้หญิงคนนี้
คุณเป็นคนยังไงกันแน่นะ.. ผู้พันแองเจล่า มิลเลอร์..
ข่าว
