ตอนที่ ๒

[n-ew]

ตอนที่ 2

   11.45 น
   [ใกล้เที่ยงแล้วอย่าลืมทานข้าวนะคะ คิดถึงจังค่ะ] มีนเงยหน้าจากงานเมื่อได้ยินเสียงข้อความในโทรศัพท์ดัง เมื่อหยิบมาอ่านมีนก็อด
อมยิ้มไม่ได้ ฟ้ามักจะส่งข้อความมาให้บ่อยๆ มีนรู้สึกดีที่มีคนคอยใส่ใจพอเหลือบดูนาฬิกา
   ‘อือ...ใกล้เที่ยงแล้วชักหิว ต้องหาของใส่ท้องซะหน่อย นี่ถ้าฟ้าไม่เตือนมานะ ยังไม่เงยหน้าจากงานเลยเรา’ มีนคิดยิ้มๆ
   หลังจากทานข้าวเสร็จก็กลับมานั่งปั่นงานต่อ เพราะต้องทำให้เสร็จปิดต้นฉบับวันนี้ วันปิดต้นฉบับก็อย่างนี้ทุกที อะไรๆ มันต้องเร่งรีบไปหมด มีนนั่งทำงานจนลืมเวลาไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยามแล้วเมื่อมีเสียงเคาะห้อง
   
“คุณมีนคะ มีคนมาหาค่ะ” เสียงคนข้างนอกตะโกนแว่วๆ
   “ให้เข้ามาเลยจ๊ะ” มีนร้องตอบออกไปทั้งๆ ที่ ไม่รู้เหมือนกันว่าใครมาแต่ก็คิดในใจว่า
   “ใครนะช่างมาเวลายุ่งๆ อย่างนี้เนี่ย” มีนรู้สึกมีคนเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะ พอเงยหน้าขึ้นดูเจอตากลมๆ ใสๆ กำลังจ้องอยู่พอดี
   “ฟ้ามาได้ไงจ๊ะ” มีนถามอย่างแปลกใจ
   “ฟ้าคิดถึงพี่มีนก็เลยมาหาค่ะ พี่มีนยุ่งมากเหรอคะ” ฟ้าตอบเสียงเบา
   “จ๊ะ...พอดีวันนี้ปิดต้นฉบับจ๊ะ เลยต้องเร่งนิดนึง ฟ้านั่งรอก่อนนะจ๊ะ พี่ตรวจงานอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ” มีนบอกแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำ งานต่อ ฟ้านั่งมองคนตรงหน้า ที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างไม่สนใจใคร ใบหน้าที่เคร่งเครียดเอาจริงเอาจังกับการทำงาน ไม่เหมือนพี่มีนคนที่ยิ้มแย้มคนนั้นเลย ฟ้านั่งมองมีนอย่างเงียบๆ อยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จนเห็นมีนเงยหน้าจากงาน ลุกขึ้นบิดตัวไล่ความเมื่อยล้า
   
“เฮ้อ... เสร็จซะที” มีนร้องบอกตัวเอง สายตาที่หันไปเห็นฟ้านั่งมองอยู่ นี่เธอมัวแต่นั่งทำงานจนลืมไปว่าฟ้านั่งรออยู่
   ‘แหม....ก็เล่นนั่งซะเงียบเชียว’ เวลาทำงานมีนมักจะลืมทุกอย่าง เป็นแบบนี้บ่อยครั้งที่ต้องทะเลาะกันบ่อยๆ กับเธอคนนั้น เพราะเธอหาว่ามีนรักงานมากกว่าเธอ
   “ฟ้าพี่ขอโทษนะจ๊ะ ที่ให้รอพอดีมัน...”
   “ไม่เป็นไรคะ ฟ้าเข้าใจ พี่ต้องทำงาน ฟ้าไม่ได้รีบอะไร” ฟ้าบอกอย่างอยากให้มีนสบายใจ
   “ไปกินข้าวกันดีกว่าหิวแย่แล้วสิเรา” ก็มันปาเข้าไปตั้งสองทุ่มครึ่งแล้วนะ
    
   “ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ เห็นนั่งเงียบตั้งแต่ทานข้าวแล้วไม่สบายหรือเปล่า หัวก็ไม่ร้อนสักหน่อย” มีนพูดพร้อมกับเอาหลังมือไปแตะหน้าผากฟ้าเบาๆ ฟ้าแทบน้ำตาร่วงที่มีนสนใจใส่ใจเธอขนาดนี้ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เธอโหยหามานาน ฟ้าได้แต่นิ่งเงียบซึมซับความห่วงหาของมีน มีนหันไปมองฟ้าเห็นนั่งก้มหน้าไม่คุยเล่นเหมือนเดิม สงสัยต้องมีอะไรแน่ๆ มีนคิดพร้อมๆ กับจอดรถข้างทาง หันไปมองสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับคางฟ้า ให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ
   “ฟ้าบอกพี่สิคะคนดี เป็นอะไร” มีนพูดได้แค่นั้นฟ้าก็ปล่อยโฮ พร้อมกับโผเข้ากอดมีนแน่น มีนตกใจแต่ก็ปล่อยให้ฟ้ากอดอยู่อย่างนั้น สักพักมีนก็ดันตัวฟ้าออกห่างเพื่อจะได้มองหน้าฟ้าชัดๆ
   “ตอนนี้บอกพี่ได้หรือยังคะ เป็นอะไร” มีนทอดเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นหน้าหมองของคนนั่งอยู่ข้างๆ
   “คือ...แม่ น่ะค่ะ แม่เค้าไปทำงานที่ฮ่องกงเป็นอาทิตย์เลย ทิ้งให้ฟ้าอยู่คนเดียวอีกแล้ว” พูดพร้อมกับน้ำตาไหลเป็นทาง
   “โธ่เอ๊ย... เรื่องแค่นี้เล่นเอาซะตกอกตกใจหมด” มีนหัวเราะขำๆ กับเรื่องที่ฟ้าบอก
   “ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยนะคะ ก็ฟ้าไม่อยากอยู่คนเดียวนี่นา ฟ้าเหงาแม่ไม่เคยทิ้งให้ฟ้าต้องอยู่คนเดียวนานๆ ขนาดนี้นี่ค่ะ อย่างมากก็แค่ 2 วัน” ฟ้ายังไม่หายงอแง
   “ฟ้าอยู่คนเดียวที่ไหนล่ะ มีพี่อยู่ด้วยไงจ๊ะ” มีนพูดปลอบใจ
   “ก็ฟ้ากลัวต้องอยู่บ้านคนเดียวต่างหากค่ะ” เสียงยังคงอ่อยแม้จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
   “เอางี้ไหม...ระหว่างที่แม่ไม่อยู่ ฟ้าไปพักกับพี่ดีไหมคะ” มีนพูดขึ้นหลังจากนิ่งไปนาน เธอไม่อยากทำอย่างนี้เลย แต่เธอก็แพ้น้ำตาที่ไหลเป็นทางนั่นทุกทีสิน่า แล้วส่วนลึกในใจเธอก็รู้สึกเป็นห่วงฟ้า อย่างที่มีนก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
   “จริงๆ นะคะ พี่มีนให้ฟ้าไปอยู่ด้วยได้นะคะ” ฟ้าเขย่าแขนมีนกับเสียงที่แสดงออกว่าดีใจเป็นที่สุด
   “จริงซิจ๊ะ” มีนบอกย้ำให้ฟ้ามั่นใจกับสิ่งที่ได้ยิน
   
“พี่มีนใจดีที่สุดในโลกเลย...” พูดพร้อมกับโผเข้ากอดแล้วก็หอมแก้มมีนซะฟอดใหญ่ มีนได้แต่ยิ้ม เธอไม่ได้รู้สึกโล่งสบายแบบนี้มานานแล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกกังวลไม่ได้เหมือนกัน ว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ ‘ช่างเถอะอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด บางทีฟ้าอาจจะเป็นคนเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตเธอ ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ก็ได้’ มีนคิดแล้วหันไปยิ้มให้สาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะถาม
   “แล้วนี่ฟ้าต้องกลับไปเอาชุดนักศึกษาก่อนหรือเปล่าจ๊ะ”
   “พรุ่งนี้วันเสาร์ฟ้าไม่มีเรียนค่ะ”
   “อ้าว...! เหรอ เออ...งั้นคืนนี้ใส่ของพี่ก่อนละกันนะ พรุ่งนี้ค่อยแวะไปเอาของที่บ้านฟ้าแล้วกัน” มีนบอก
   “แล้วแต่พี่มีนค่ะ แต่ฟ้าขอโทรบอกป้าศรีแม่บ้านก่อนนะคะ” ฟ้าบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแม่บ้าน
   
ภายในห้องคอนโดหรูริมแม่น้ำของมีน ห้องที่ถูกออกแบบสวยหรูสมกับราคา ที่มีนย้ายมาอยู่ตั้งแต่เธอคนนั้นจากมีนไปมีคนใหม่ มีนแค่อยากอยู่ในที่ใหม่ๆ บรรยากาศใหม่ๆ ก็เลยขายห้องเดิมที่มีเรื่องราวของมีนกับเธอคนนั้น ทุกที่ทุกอณูเลยก็ว่าได้ แล้วมีนก็ย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียวโดยที่ไม่เคยพาใครมาที่ห้องนี้เลย ประตูห้องปิดตายพอๆ กับประตูใจที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามา นานหลายปีแล้วที่ไม่เคยมีใครมาทำให้ใจไหวหวั่น ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะมีใครเข้ามา เพียงแต่เป็นเธอเองต่างหากที่ไม่ยอมเปิดให้ใครเข้ามา
   
แต่พอวันนี้ฟ้าได้ก้าวเข้ามาทำให้ใจที่ปิดตายมานาน เปิดต้อนรับเธอจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ แต่ก็อยากลองเปิดใจดูอีกสักครั้ง สาวน้อยตากลมโตกับความสดใสวัยแรกรุ่นของเธอ ช่างมีอิทธิพลถึงขนาดทำให้หัวใจเต้นแรงทุกทีที่อยู่ใกล้
   “โห...ห้องพี่มีนน่าอยู่จังค่ะ” ฟ้าบอกน้ำเสียงตื่นเต้น
   “ตามสบายนะ นึกซะว่าเป็นห้องของฟ้า” มีนบอกอย่างเอ็นดู
   “ฟ้านึกได้จริงๆ เหรอคะ” ถามพร้อมกับเอียงหน้ายิ้ม ๆ
   “จ๊ะ...งั้นเดี๋ยวฟ้าไปอาบน้ำนะ พี่จะหยิบเสื้อผ้าให้นะจ๊ะ” มีนบอกก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงขาสั้นยื่นส่งให้
   
   มีนนั่งมองท้องฟ้าอยู่ตรงระเบียงห้อง คืนนี้ท้องฟ้ามีพระจันทร์กลมโตสวย ท้องฟ้าสว่างสดใสคงเหมือนกับใจเธอตอนนี้ รู้สึกมันสว่างสดใส หลังจากต้องจมอยู่กับอดีตมานาน หลังจากที่เธอคนนั้นจากไปพร้อมใครอีกคนที่เธอเลือก มีนก็ปล่อยให้หัวใจมีแต่งานเข้ามาครอบครองเธอทำงานหนักเพื่อให้ลืม และจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงอดีตอันขมขื่น
   
จนวันนี้มีสาวน้อยอีกคนเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกหัวใจพองโตอย่างประหลาด มีนยิ้มให้กับพระจันทร์สีสวย พร้อมบอกกับตัวเองว่าเธอจะเลิกคิดถึงอดีตซะที เมื่อมีนละสายตาจากท้องฟ้าหันกลับมา ก็เจอกับตากลมโตคู่นั้นพร้อมรอยยิ้มสดใส ใบหน้าที่ปราศจากสิ่งเติมแต่งช่างดูงดงามยิ่งนัก
   “อ้าว ฟ้ามายืนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” มีนทักแก้เก้อที่เห็นตากลมโตจ้องมอง
   “ก็ตั้งแต่เห็นพี่คุยกับพระจันทร์มั้งคะ พระจันทร์สวยจังนะคะ” พูดเสร็จก็ก้าวออกมายืนเคียงข้างมีน พร้อมกับทอดสายตาไปบนท้องฟ้าที่มีดวงดาวส่องแสงระยิบล้อเล่นกับพระจันทร์ดวงโต มีนเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเด็กสาวที่เข้ามายืนข้างๆ อย่างรู้สึกดีที่มีเพื่อนดูพระจันทร์ หลังจากที่เธอดูคนเดียวมานานหลายปี
   
ใบหน้าเกลี้ยงเกลาภายใต้เสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสั้น ทำให้ฟ้ายิ่งดูเด็กในสายตาเธอ ปกติจะเห็นฟ้าแต่ในชุดนักศึกษา แต่ตอนนี้เธอดูน่ารัก น่ารักซะจนเธอเกือบจะอดใจไม่ไหว อยากกอดกระชับร่างนั้นมาไว้ในอ้อมกอด แต่เธอก็ต้องยั้งใจไว้ มีนเดินกลับเข้ามาในห้อง เดินไปหยิบไวน์แดงมาดื่มดับอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่าน ฟ้าได้แต่มองตามหลัง
   ‘ไม่เข้าใจเลยทำไมพี่มีน เงียบไปนะดูซิ...! พอออกมาดูพระจันทร์ด้วย กลับหนีเข้าห้องไปซะอย่างนั้น ฟ้าอยากให้พี่มีนโอบกอดฟ้าแล้วดูพระจันทร์ด้วยกันจัง’ ฟ้าคิดก่อนเหลือบมองดูคนที่นั่งอยู่ในห้อง ละเลียดไวน์สีแดงเหมือนมีความสุขมากมาย จนไม่สนใจเธอ คิดแล้วฟ้าก็รู้สึกน้อยใจ
    
“พี่มีนคะ ขอฟ้าลองดื่มหน่อยได้ไหม” ฟ้าตามเข้ามาหยุดยืนตรงหน้ามีน
   “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าดื่มเลย” มีนทำเสียงดุ
   “เด็กที่ไหนเค้าอายุ 20 แล้วบรรลุนิติภาวะแล้วด้วย แล้วเค้าเรียนอยู่ปี 3 แล้วนะ โตเป็นสาวแล้วไม่ใช่เด็กๆ” พูดเสียงเข้มพร้อมกับลุกเดินหมุนตัวไปมา ให้มีนดูรูปร่างตัวเอง มีนมองฟ้าที่หน้าง้ำไม่พอใจตัวเองอย่างขำๆ ‘ก็เพราะรู้ว่าเป็นสาวแล้วนี่แหล่ะ ถึงต้องมานั่งดับอารมณ์อยู่นี่ไงล่ะ ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ สาวน้อย’
   “น่า...นะ...นะคะให้ฟ้าลองดื่มดูหน่อย อยากรู้ทำไมพวกผู้ใหญ่ชอบดื่มกันจัง” ยังส่งเสียงออดอ้อน
   “แต่ฟ้าต้องสัญญากับพี่ก่อนนะคะ ว่าฟ้าจะไม่ไปดื่มเองโดยที่ไม่มีพี่อยู่ด้วย” มีนชักใจอ่อนแต่ก็ยังมีข้อแม้
   “สัญญาค่ะ” ฟ้าตอบพร้อมกับสบตามีนตรงๆ เหมือนจะให้เชื่อใจเธอ
   “อื้อ...  เหมือนน้ำผลไม้เลยเนอะ แต่มันฝาดๆ” แล้วฟ้าก็ยกดื่มหมดแก้ว แล้วยังรินใส่แก้วตัวเองอีก แล้วยกดื่มอีกรวดเดียวหมด...
   
“เฮ้ย...! เดี๋ยวก็ได้เมาตายกันพอดี ใครเขาดื่มแบบนั้น ต้องค่อย ๆ จิบทีละนิดๆ” มีนรีบร้องห้ามแต่เหมือนจะไม่ทัน เพราะฟ้ายกดื่มหมดแก้วที่สองแล้ว ใบหน้าแดงก่ำทันตาเห็น
   “ไม่เมาหรอกมันหวานๆ เหมือนน้ำผลไม้ แล้วฟ้าก็หิวน้ำพอดี แหะๆ”
   “เดี๋ยวเหอะได้เป็นเรื่องทำเป็นอวดดี” มีนคิดแล้วหันไปรินไวน์ให้ตัวเอง พอหันมาอีกที ฟ้าก็ยืนตัวเอียงซะแล้ว
   “พี่มีนคะทำไมห้องมันหมุนๆ คะ” พูดเสร็จก็เซๆ จะล้มมีนรีบโดดไปคว้าร่างของฟ้าที่กำลังเซได้ทัน ก่อนที่จะล้มไปกองกับพื้น แล้วรีบประคองฟ้าไปที่เตียงนอน
   
“ไงล่ะทำเป็นเก่ง” มีนพูดพร้อมกับบีบจมูกรั้นๆ นั้นอย่างเอ็นดู มีนจ้องมองใบหน้าเรียวยาวจมูกเป็นสัน ตากลมโตนั้นยังจ้องมีนไม่วางตา แล้วยังปากอวบอิ่มนั้นอีกล่ะ มีนรู้สึกใจเต้นแรงจนต้องหลบสายตาคู่นั้น แล้วก้มลงไปจูบหน้าผากนั้นพร้อมกระซิบเบาๆ 
   “นอนซะนะคะ...คนดี” พร้อมกับยันกายลุกขึ้น หากแต่ฟ้ากลับกอดคอมีนให้โน้มลงไปหา พร้อมปากอวบอิ่มคู่นั้นที่ประกบปากมีนแน่น และนิ่งอยู่อย่างนั้น ฟ้าอยากทำอะไรมากกว่านั้น แต่เพราะความไม่เคยเลยทำให้ฟ้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร หัวใจที่เต้นแรงจนเหมือนมันจะทะลักออก มา ฟ้าหลับตาลงอย่างตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอทำ ลมหายใจร้อนๆ จากการดื่มไวน์ กับปากฟ้าที่ประกบแน่น ทำให้มีนอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวจนทำตามใจตัวเอง ปากที่ประกบแน่นทำให้มีนต้องบดมันลงไป พร้อมควานลิ้นเข้าไปค้นหาความหวานในปากฟ้า หยอกเย้าล้อเล่นวนไปรอบๆ ดูดความหวานแล้วกลืนกินความหวานนั้นอย่างแผ่วเบาเนิ่นนาน 
   
ฟ้านี่เป็นครั้งแรกของเธอ ทำให้ฟ้าหยุดรอดูอย่างนิ่งๆ ปล่อยให้มีนดูดดุนหยอกล้อเล่น จนเธอเริ่มเรียนรู้เธอก็เริ่มโต้ตอบ และทำตามอย่างที่มีนทำกับเธอ หยอกล้อและหลบหลีกวนหนี ให้มีนต้องไล่ตามดูดดื่มความหวานนั้น จูบที่อ่อนโยนในทีแรกเริ่มรุนแรง และเร่าร้อน
   “อ๊า...... สาวน้อยเธอช่างยั่วยวนพี่เหลือเกิน” สองร่างกอดก่ายแนบแน่นเหมือนจะหลอมรวมกันให้เป็นหนึ่ง
   
มีนลากลิ้นไล้ลงมาจากปาก ลากผ่านลำคอลงมายังอกอวบสวย มีนไล้ลิ้นวนรอบๆ ยอดตูมที่แข็งชันสู้ลิ้นเธอ มือเธอเคล้าคลึงอกอีกข้างไม่ ให้น้อยใจ อกอวบอิ่มสมวัยฟ้าเป็นสาวแล้วจริงๆ มีนระรัวลิ้นแรงเร็วขึ้น ฟ้าแอ่นอกรับสัมผัสนั้นครางเสียงกระเส่า มีนไล้ลิ้นหยอกเย้ายอดอกทั้งสองข้างจนพอใจ แล้วลากลิ้นต่ำลงมา ต่ำลงมาแวะหยอกเย้าสะดือสวยระหว่างทางนิดหน่อย  เลื่อนลิ้นต่ำลงมาจนถึงเนินเนื้ออวบ ฟ้าแอ่นสะโพกขึ้นรับอย่างเต็มใจ แต่ยังหรอกฉันแค่แวะมาทักทายแค่นั้น ฉันยังสำรวจไม่ทั่วเลย มีนแวะดูดกลืนกินน้ำจากบ่อน้อย ระหว่างทางที่มีน้ำเจิ่งนองอย่างกระหาย แล้วลากลิ้นผ่านไปทางขาเรียวยาวของฟ้าจนถึงปลายเท้า มีนจูบที่ฝ่าเท้าเบาๆ ฟ้าชักเท้าหนี แต่มีนหาปล่อยไม่ แล้วเลื่อนจากปลายเท้าผ่านเรียวขาสวยขึ้นไป สูงขึ้นไปจนไปหยุดที่เนินเนื้อนั้นอีกครั้ง คราวนี้มีนแทรกลิ้นลงไปกลางบ่อน้อยนั้นแล้วลากลิ้นขึ้นลงๆ   
   
“อื้อ...” ฟ้าครางเสียงดังลั่น พร้อมแอ่นสะโพกรับอย่างสุดเสียว เมื่อเห็นฟ้าต้องการเต็มที่ มีนเริ่มย้ายลิ้นไปตรงปุ่มที่ไวต่อความรู้สึก ใช้ลิ้นระรัวเร็วขึ้นแรงขึ้นหนักหน่วงขึ้น พร้อมค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปทีละนิดทีละนิดจนสุดปลายนิ้ว แล้วแช่ไว้นิ่งๆ มีนเลื่อนตัวขึ้นมาจูบฟ้าอย่างแผ่วเบา พร้อมกระซิบถาม 
   “คนดีเจ็บหรือเปล่าคะ” ด้วยมีนตระหนักดีว่า ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของฟ้า ฟ้าสั่นหน้าน้อยๆ อย่างเอียงอาย มีนจึงเริ่มขยับนิ้วเข้า แล้วดึงออกอย่างช้าๆ พอดึงออกจนสุดปลายนิ้ว แล้วก็ขยับเข้า ส่วนลิ้นก็ระรัวอยู่ตรงปุ่มนั้น ให้จังหวะสัมพันธ์กันกับนิ้ว ฟ้าเริ่มขยับสะโพกตามจังหวะการดึงเข้าออกของนิ้ว เสียงครางเริ่มดังมากกว่าเดิม มีนเริ่มเร่งจังหวะของนิ้วเร็วขึ้นแรงขึ้นหนักหน่วงขึ้น พร้อมลิ้นก็ยังระรัวไม่หยุด หนักหน่วงไม่แพ้นิ้วอย่างรู้หน้าที่ น้ำรักที่ฉ่ำเยิ้มออกมามากมาย ทำให้ความห่วงกลัวฟ้าเจ็บกับครั้งแรกหายไป ทำให้มีนกระแทกนิ้วแรงหนักหน่วง และเร็วขึ้น ๆ เร็วขึ้นๆๆๆ จนฟ้าร้องเสียงดัง พร้อมมือที่จิกลงบนหลังของมีนนั่นเป็นสัญญาณว่ามีนส่งฟ้าถึงฝั่งแล้ว มีนค่อยๆ ผ่อนนิ้วช้าลง แล้วหยุดแช่อยู่อย่างนั้น แล้วค่อยๆ ดึงออก พร้อมกับเลื่อนตัวขึ้นไปนอนทาบทับบนตัวฟ้า ฟ้ากอดมีนแน่นพร้อมกระซิบเสียงแผ่วเบา
   
“ขอบคุณนะคะ ที่สอนให้ฟ้ารู้จักความรักของพี่” มีนยิ้ม พร้อมขยับสะโพกช้าๆ ฟ้าขยับสะโพกตามอย่างเริ่มรู้หน้าที่ เนินเนื้อของทั้งสองเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น มีนลุกขึ้นนั่งโดยเนินเนื้อยังเบียดชิดอยู่กับเนินเนื้อของฟ้าเหมือนเดิม มีนค่อยๆ ขยับเร็วขึ้นเร็วขึ้นๆๆๆ หนักหน่วงขึ้นตามลำดับ ฟ้าก็เด้งรับตามจังหวะที่มีนขยับ อย่างไม่ยอมแพ้ มีนเหมือนจ๊อกกี้สาวที่ขี่ม้าเพื่อวิ่งเข้าเส้นชัยเร็วขึ้นๆๆๆ  จนเห็นเส้นชัยรออยู่ข้างหน้า มีนรีบเร่งจังหวะเร็วขึ้นๆๆๆ จนถึงเส้นชัย ฟ้าและมีนร้องครางขึ้นมาพร้อมๆ กัน ทั้งคู่กอดรัดกันแนบแน่น