ตอนที่ ๖

[n-ew]

ตอนที่ ๖

   หนังสือวางแผงวันแรก คนก็ฮือฮาถามไถ่กันเข้ามามากมายถึงหญิงสาวที่อยู่หน้าปกหนังสือ ฟ้าดังได้สมใจปรางค์ยิ่งนัก ประกอบกับนามสกุลของเธอยิ่งทำให้เป็นที่สนใจใคร่รู้มากกว่าเดิม สำหรับคนที่อยู่ในแวดวงความงามและแวดวงบันเทิงรวมถึงคนที่รู้จักคุณวรรณภา รุ่งเรืองอรุณ
   กลายเป็น ทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ ของเมืองไทยในช่วงนี้เลยก็ว่าได้  ฟ้าเพิ่งตระหนักถึงคำว่าดังเพียงชั่วข้ามคืน เพราะพอหนังสือวางแผงได้แค่วันเดียว จากคนปกติธรรมดาเดินไปไหนไม่เคยมีใครสนใจ แต่พอมาวันนี้เธอเดินไปทางไหนมีแต่คนเหลียวมอง เสียงซุบซิบเวลาเธอเดินผ่านกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนฝูงที่มหาวิทยาลัย และเสียงบ่นของแม่ที่มีแต่คนโทรมาถามไถ่ว่าใช่ลูกสาวเธอหรือเปล่า
   คุณวรรณภา บ่นไปอย่างนั้นเองลึกๆ แล้วเธอรู้สึกภูมิใจในตัวลูกสาวคนเดียวของเธอมาก และเธอก็คิดไว้แล้วว่าไหนๆ ฟ้าก็กลายเป็นคนดังไปแล้ว เธอก็จะให้ฟ้าเป็นนางแบบโฆษณาเครื่องสำอางของเธอซะเลย    แผนงานนี้ถูกส่งไปหาปรางค์ ปรางค์ก็เห็นดีเห็นงามด้วยเป็นอย่างดี ในฐานะที่เธอช่วยดันฟ้าให้โด่งดังคับฟ้าขนาดนี้ ปรางค์เลยขอให้ฟ้าถ่ายแบบลงปกหนังสืออีกเล่มในเครือของบริษัทเธอ เพื่อหนุนให้ฟ้าดังยิ่งขึ้นสมกับคำว่าตีเหล็กต้องตีตอนร้อนๆ เพื่อปูทางไปสู่โฆษณาเครื่องสำอางของคุณวรรณภา
   
   งานถ่ายลงหนังสือเล่มใหม่นี้ ต้องไปถ่ายที่อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอนต้อนรับลมหนาวกับวิวสวยๆ ของเมืองไทย แต่ครั้งนี้ฟ้าต้องถ่ายคู่กับแป้งพิจิตรา นางเอกสาวสวยที่ดังเป็นอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ด้วยเหตุผลของปรางค์ที่ว่า เพื่อดึงยอดขายหนังสือให้แรงเป็นสองเท่า
   
   แป้งพิจิตราเป็นนางเอกที่สวยและร้อนแรงที่สุดในยุคนี้เลยก็ว่าได้ เมื่อได้รับทาบทามงานนี้ ด้วยความดังแถวหน้าของนิตยสารและค่าจ้างแสนงาม ก็ทำให้แป้งลืมความขุ่นเคืองกับการที่เธอจะต้องรับภาระเจ๊ดันให้กับนางแบบหัดใหม่ที่เธอได้ยินแต่ชื่ออย่างปลายฟ้า
   สำหรับฟ้าพอได้ยินชื่อแป้งพิจิตรา เธอก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเลใจ เพราะแป้งเป็นนางเอกในดวงใจของเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และครั้งนี้แม่เป็นคนเอ่ยปากให้เธอรับงานนี้ด้วย จึงเป็นความพอใจและตั้งใจกับการทำงานชิ้นนี้ของเธอ
   
   06.30 น. สนามบิน แป้งมานั่งรอขึ้นเครื่องเพื่อจะไปถ่ายแบบที่จังหวัดแม่ฮ่องสอนให้กับนิตยสารของปรางค์ ทีมงานและปรางค์ไปเตรียมงานรอตั้งแต่เมื่อวานส่วนแป้งกับฟ้าต้องตามไปวันนี้ ปกติแป้งต้องมีพี่นายผู้จัดการส่วนตัวตามไปไหนต่อไหนด้วย เพื่ออำนวยความสะดวกในการทำงานให้เธอ แต่วันนี้ผู้จัดการส่วนตัวเธอเกิดท้องเสียเข้าโรงพยาบาลอย่างกะทันหันเธอเลยต้องเดินทางคนเดียว โดยที่ปรางค์ได้ฝากฝังให้แป้งช่วยดูแลฟ้าซึ่งเป็นน้องใหม่ให้ร่วมเดินทางไปกับเธอในวันนี้ด้วย
   
   แต่จนป่านนี้แล้วใกล้จะได้เวลาเดินทางแล้ว เธอยังไม่เห็นวี่แววของนางแบบน้องใหม่เลย ทำให้แป้งเริ่มหงุดหงิดที่ต้องเป็นฝ่ายมานั่งรอ ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปที่พักผู้โดยสารขาเข้าก่อนดี หรือนั่งรอเด็กบ้านั่นที่จุดนัดพบนี่ดี แป้งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาอย่างเร็วแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ห่างกันแค่คืบทำให้แป้งตกใจจนต้องยกมือขึ้นกันไว้ เพราะกลัวจะถูกชน
   คนที่วิ่งเข้ามาอย่างเร็วจนเกือบชนแป้งก็คือฟ้านั่นเอง ฟ้านั่งแท็กซี่มาแต่คนขับดันเพิ่งมาขับรถใหม่ ไม่ค่อยรู้ทางเลยพาเธอหลงทาง กว่าจะมาถึงก็เกือบไม่ทัน ทำให้ฟ้าต้องวิ่งอย่างเร็วจนหัวคะมำเกือบชนแป้ง พอฟ้าเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับดวงตาคมเข้มที่มองมาอย่างตำหนิกับการไม่รักษาเวลาของเธอ
   “สวัสดีค่ะ...คุณแป้ง ฟ้าขอโทษด้วยนะคะที่ให้รอ” ฟ้ายกมือไหว้พร้อมเสียงกระหืดกระหอบ
   “อือ...รีบไปกันเถอะ” แป้งพอได้ยินคำขอโทษกับท่าทางที่สำนึกผิดและดวงตากลมโตนั้น ทำให้ความโกรธที่มีเมื่อสักครู่หายไปหมด คำพูดที่ตั้งใจจะว่ากล่าวกลับพูดได้แค่นั้นเอง
   สองคนได้ที่นั่งติดกันโดยแป้งนั่งติดหน้าต่าง หันหน้ามองออกนอกหน้าต่างตลอดเวลา ฟ้าแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่นั่งติดกัน ใบหน้าได้รูปคิ้วโก่งดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลคู่นั้นออกเศร้าๆ ชอบกล จมูกโด่งเป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องเสริมแต่ง ริมฝีปากบางได้รูปเคลือบด้วยลิปสติกสีหวาน ส่งให้ใบหน้าสวยหวานสมกับเป็นนางเอกเบอร์หนึ่งของเมืองไทยหากแต่เวลาอยู่นิ่งๆ รู้สึกใบหน้าดูเศร้าๆ เหงาๆ อย่างไรไม่รู้ ฟ้าแอบมองคนนั่งข้างๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนนั่งข้างๆ เธอรู้สึกตัวตลอดเวลาว่าถูกแอบมองอยู่
   ‘เด็กบ้ามองอยู่ได้’ แป้งคิดอยู่ในใจแต่ไม่ได้หันไปมองเพราะเธอรู้สึกแปลกๆ เวลาที่สบตากับผู้หญิงคนนี้ มันเหมือนมีอะไรในนั้นซึ่งเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้ๆ คือเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
   “คุณแป้งเคยไปมาหรือยังคะ” ฟ้าเอ่ยทำลายความเงียบที่แสนจะอึดอัดนั้น
   “ไปไหน...” เสียงยังเย็นชา
   “ก็แม่ฮ่องสอนที่เราจะไปนี่ไงคะ” ฟ้ายังพยายามในการชวนคุย   “เคยครั้งหนึ่ง...นานแล้ว” แป้งตอบสั้นๆ
   “เห็นเค้าว่าสวยนะคะ”
   “อือ...ก็สวยอากาศดี” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง คุยกันยังไม่เท่าไหร่ เครื่องก็ลงจอดที่สนามบินเชียงใหม่ มีรถที่ปรางค์ส่งมารับมารออยู่แล้ว สองคนเดินทางไปอำเภอปายจังหวัดแม่ฮ่องสอนที่มีทีมงานรออยู่ทันที
   
   ด้วยหนทางที่คดโค้งมาก เส้นทางลัดเลาะไปตามสันเขาเกือบตลอดทั้งเส้น และด้วยความที่ฟ้าไม่เคยเดินทางที่มีเส้นทางคดโค้งแบบนี้มาก่อนทำให้ฟ้าเกิดอาการเมารถจนต้องขอให้คนขับจอดรถข้างทาง ทันทีที่รถจอดฟ้ารีบวิ่งไปอาเจียนจนหมดเรี่ยวแรงหน้าซีดขาวเป็นกระดาษ แป้งต้องไปยืนลูบหลังให้พร้อมยื่นน้ำให้ฟ้าบ้วนปาก
   “ไหวไหม...แล้วทำไมไม่บอกล่ะว่าเมารถ จะได้ให้กินยาแก้เมาก่อน” แป้งถามเสียงแข็ง
   “ฟ้าไม่รู้นี่คะว่าทางมันจะโค้งขนาดนี้ ปกติก็ไม่เคยเป็น” ฟ้าเสียงอ่อยจนแป้งรู้สึกสงสาร
   “งั้นพักก่อนสักครู่นะลุง แล้วลุงพอมียาแก้เมารถหรือเปล่าคะ”แป้งหันไปถามลุงคนขับรถ ลุงค้นหาสักพักก็เอายาเม็ดเล็กๆ สีเหลืองมายื่นให้แป้ง แป้งรีบแกะยาพร้อมรินน้ำให้ฟ้ากินยาแต่ฟ้าเป็นคนกินยายากพอเห็นยาก็อิดออดไม่อยากกิน
   “ไม่กินไม่ได้เหรอคะ” ฟ้าเสียงอ่อยมองหน้าแป้ง
   “ไม่กินเดี๋ยวก็อาเจียนอีก ทางข้างหน้าโค้งกว่านี้อีกเดี๋ยวจะถึงดึกเกินไป” แป้งเสียงดุพร้อมยัดยาใส่ปากฟ้าและจ่อน้ำตามให้ ฟ้าเลยต้องรีบกลืนยาก่อนที่จะสำลักพร้อมกับกินน้ำจนหมดขวด
   “กินยาเม็ดนิดเดียวกินน้ำเป็นขวดเลยเหรอ” แป้งพูดยิ้มๆ อย่างขำกับท่าทางที่กินยายากของฟ้า ฟ้ายิ้มอายๆ มองหน้าแป้งเวลายิ้มรู้สึกโลกมันดูสดใสจัง แป้งสบตาคนมองมารู้สึกใจมันสั่นๆ ชอบกล เลยหันไปบอกลุงคนขับให้ออกรถไปต่อเพื่อจะได้หลบสายตาคู่นั้น ฟ้าไม่ทันได้
สังเกตว่าแป้งดูแปลกๆ เพราะความวิงเวียนหัวกับอาการผะอืดผะอม ทำให้เธอรู้สึกคิดถึงพี่มีนขึ้นมาจับใจ ถ้าเวลานี้มีพี่มีนอยู่ด้วยก็คงดี
           
   ฟ้าผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้เมารถ ทำให้เธอเอนหัวไปซบลงตรงไหล่แป้ง แป้งตัวแข็งตกใจแต่พอเห็นว่าฟ้าหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย ใบหน้าห่างกันแค่คืบลมหายใจที่เป่ารดต้นคอทำให้แป้งรู้สึกหายใจติดๆ ขัดๆ อย่างไรไม่รู้ แป้งแปลกใจตัวเองทำไมเธอถึงได้รู้สึกแปลกๆ กับผู้หญิงคนนี้นะ ทั้งๆ ที่เธอเล่นละคร ใกล้ชิดกับใครต่อใครมากกว่านี้เสียอีก บางทีต้องกอดกันแนบแน่นด้วยซ้ำ แต่เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อนเลย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ แป้งเฝ้าถามตัว เองสลับกับมองหน้าฟ้าที่นั่งซบเธออยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย
   รถแล่นเข้าสู่อำเภอปาย ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้าตะวันดวงโตที่อ้อยอิ่งอยู่ตรงขอบฟ้า เหมือนดั่งว่ากำลังสั่งลาภูเขาสูงก่อนจะค่อยๆ จากไป ทิ้งไว้เพียงแสงสีส้มตรงขอบฟ้าก่อนจะค่อยๆ มืดลง แป้งดื่มด่ำกับความสวยงามของธรรมชาติที่ไม่ต้องมีใครมาเสกสรรปั้นแต่งนั้นอย่างหลงใหล ฟ้ารู้สึกตัวลืมตาพอเห็นว่าตัวเองนอนหลับซบอยู่กับไหล่ของแป้งอยู่ ก็รีบผละออกทันทีก่อนจะละล่ำละลักบอกกับแป้ง
   “คุณแป้ง ฟ้าขอโทษนะคะ นอนหลับไม่รู้เรื่องเลย เมื่อยไหมคะ”
   “ไม่เป็นไรหรอก สงสัยยามันคงออกฤทธิ์ให้หลับมั้งจะได้ไม่เมารถ” แป้งบอกเบาๆ อย่างรู้สึกเขินๆ เหมือนกัน ก็ตั้งแต่โตมาจนจำความได้เธอก็ไม่มีใครมานั่งซบไหล่อย่างนี้มาก่อนเลยนี่นา
   “ถึงแล้วเหรอคะ ว้า...! ฟ้าเลยไม่เห็นพระอาทิตย์ตกดินเลย” ฟ้าบ่นอย่างเสียดาย มองออกไปที่ขอบฟ้ายังพอมองเห็นแสงสีส้ม กำลังจะลับหายไปจากขอบฟ้าไกลๆ นั้น
   “พรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ มีให้ดูอีกตั้งหลายวัน” แป้งบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นท่าทางที่แสนจะเสียดายของฟ้า
   “ค่ะ... เวลาคุณแป้งยิ้มแล้ว เหมือนโลกทั้งโลกสว่างสดใสไปหมดเลยค่ะ ฟ้าชอบจังเวลาคุณแป้งยิ้ม” ฟ้ามองรอยยิ้มนั้น พร้อมกับพูดไปตามความจริงที่เห็น แต่หารู้ไม่ว่าทำให้คนฟังรู้สึกวูบไหวอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

   รถจอดหน้ารีสอร์ทกลางหุบเขาที่สวยมากๆ แป้งกับฟ้าลงจากรถก็เจอพี่ปรางค์ รอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว
   “ไงจ๊ะสาวๆ เดินทางเรียบร้อยดีนะคะ”
   “เรียบร้อยดีค่ะ แต่น้องน้อยของพี่รู้สึกจะไม่ค่อยสบายค่ะ” แป้งตอบ
   “ฟ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ดูหน้าซีดๆ ด้วยนะ” ปรางค์หันไปเห็นฟ้ารีบถามด้วยความเป็นห่วง
   “ฟ้าเมารถนะคะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” ฟ้าตอบเสียงอ่อย
   “ดีแล้วจ๊ะที่ไม่เป็นไรมาก เดี๋ยวทานข้าวแล้วรีบไปนอนพักนะคะ พรุ่งนี้เช้าตื่นมาหน้าตาจะได้สดใส นี่ค่ะกุญแจห้องแป้งกับฟ้านอนห้องเดียวกันนะคะ พี่อยากให้อยู่ด้วยกันจะได้ทำความคุ้นเคยกัน เวลาทำงานจะได้ไหลลื่น รีสอร์ทนี้เค้าทำเป็นบ้านหลังเล็กๆ น่ารักมากค่ะ บ้านแต่ละหลังก็อยู่ห่างกันเพื่อความเป็นส่วนตัว และที่สำคัญเพื่อความปลอดภัยพี่ไม่อยากให้นอนคนเดียวนะคะ” ปรางค์รีบอธิบายเมื่อเห็นแป้งมองอย่างสงสัย
   แป้งรับกุญแจห้องมาโดยไม่ได้พูดอะไร เมื่อเดินไปถึงหน้าบ้าน พักแป้งมองอย่างชอบใจ บ้านหลังเล็กๆ กะทัดรัดมีบันไดเล็กๆ 3 ขั้นขึ้นไปบนบ้าน ด้านหน้าเป็นระเบียงมีเก้าอี้ยาวสำหรับนอนเล่นวางติดกัน 2 ตัว ตรงระเบียงมีดอกไม้หลากสีปลูกอยู่เต็มไปหมด ทำให้ยิ่งรู้สึกถึงความน่าอยู่ของบ้านหลังน้อยกลางหุบเขา เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องมี 2 เตียงนอนอยู่คนละมุมห้อง มีโต๊ะวางโคมไฟเล็กๆ ตั้งตรงกลาง มีตู้เสื้อผ้าเล็กๆ 2 ตู้แยกกันอย่างเป็นสัดส่วน แป้งยิ้มอย่างพอใจก่อนจะจัดการเก็บของเข้าตู้ฝั่งของตัวเองแล้วเลี่ยงออกมาจากห้อง เดินไปตรงระเบียงหน้าบ้านนอนลงบนเก้าอี้ที่เธอหมายตาไว้ตั้งแต่แรก มองฟ้าที่มีดาวสวยระยิบระยับเต็มท้องฟ้าอย่างชอบใจ ยิ่งฟ้ามืดดาวยิ่งส่องแสงกระจ่างชัด
   ฟ้ามองตามหลังแป้งที่เดินออกไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับจัดการกับข้าวของของตัวเองให้เข้าที่ แล้วเลยจัดการอาบน้ำเพื่อความสดชื่นหลัง จากเหนื่อยกับการนั่งรถที่แสนจะวิงเวียนหัว สายน้ำช่วยให้เธอสดชื่นได้จริงๆ ฟ้ายิ้มเพราะไอ้อาการมึนหัวตึบๆ ของเธอหายไปหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ ฟ้าเดินออกไปที่ระเบียงที่แป้งนอนมองดาวอยู่
   
   “สวยจังนะคะ ดาวเยอะแยะไปหมดเลย ฟ้าไม่เคยเห็นดาวมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ” ฟ้าพูดอย่างตื่นเต้น
   “ใช่...ที่นี่ดาวสวยมากเหมือนอยู่ใกล้เราแค่เอื้อม” แป้งพูดเบาๆ มองฟ้าที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ใส่เสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสั้น ส่งยิ้มให้เธอตาเป็นประกายช่างน่ารักสดใสจัง เธอไม่แปลกใจเลยที่ฟ้าถ่ายแบบลง
หนังสือแค่เล่มเดียวก็ดังเป็นพลุแตกซะขนาดนี้ แล้วสายตานั่นก็เหมือนกันเวลามองเธอ ทำไมต้องเป็นประกายซะขนาดนั้นนะ แป้งรู้สึกใจมันสั่นๆ จนต้องรีบเดินเข้าห้องโดยบอกกับฟ้าว่าจะไปอาบน้ำ
   ฟ้านอนลงที่เก้าอี้ตัวที่แป้งเพิ่งลุกไป แหงนมองดูดวงดาวเต็มท้องฟ้า พลางคิดถึงมีนป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ เธออยากให้คนที่อยู่กับเธอตอนนี้เป็นพี่มีนจังจะได้ช่วยกันนับดาวที่มีอยู่เต็มฟ้า พี่มีนจะดูดาวดวงเดียวกันกับที่เธอดูอยู่หรือเปล่านะ อยากโทรหาแต่กลางหุบเขานี้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย ได้แต่ส่งใจฝากดาวให้ช่วยบอกพี่มีนทีว่าฟ้าคิดถึงพี่มีนเหลือเกิน
   
   อีกฟากหนึ่งของฝั่งฟ้า มีนก็คิดถึงฟ้าที่จากไปไกลจังเลย ‘ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ โทรไปก็ไม่มีสัญญาณตอบรับสงสัยว่าบนดอยไกลโพ้นคงไม่มีสัญญาณโทรศัพท์แน่เลยไม่อย่างนั้นฟ้าคงโทรหาเธอแล้ว’ มีนนั่งอยู่ตรงระเบียงที่เดิมมองดาวที่มีไม่กี่ดวง กลางกรุงอย่างนี้หาดาวสักดวงยากนัก เพราะไฟจากแสงสีมันทำให้ดาวอับแสงไปหมด ฟ้าจะดูดาวดวงเดียวกันกับเธอหรือเปล่านะ
   ‘ดวงดาวเจ้าเอ๋ย ฝากบอกคนรักข้าด้วย คิดถึงเหลือเกิน’ มีนกระซิบฝากดาว
   
   แป้งอาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนยาวแค่เข่าไม่มีแขน เธอชอบใส่ชุดแบบนี้นอน รู้สึกสบายกว่าใส่เสื้อกับกางเกงนอน แป้งมองไม่เห็นฟ้าอยู่ในห้องสงสัยจะนอนดูดาวอยู่ข้างนอก
   ‘ดึกแล้วยังไม่เข้ามานอนอีกเหรอเนี่ย’ คิดแล้วก็เดินออกไปตรงระเบียง เห็นฟ้านอนอยู่ตรงเก้าอี้ ที่เธอเคยนอนหลับตาหายใจสม่ำเสมอแสดงว่านอนดูดาวจนผล็อยหลับไปแน่ๆ แป้งยืนมองคนที่นอนหลับอยู่ตรงหน้า ดวงตาหลับสนิทขนตาเป็นแพยาวงอนโดยไม่ต้องดัด จมูกได้สัดส่วนริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเหมือนเชิญชวนให้เธอสัมผัส 
   ‘นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไงยายแป้ง’ แป้งได้สติแปลกใจกับความ คิดของตัวเอง เธอคิดอย่างนั้นได้อย่างไร ทั้งๆ ที่ฟ้าก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับเธอ แต่ทำไมฟ้าถึงได้มีแรงดึงดูดให้เธออยากเข้าใกล้ อยากสัมผัสได้ขนาดนี้นะ เหมือนฟ้าจะรู้ว่ามีคนจ้องมองอยู่จึงรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมา เจอกับดวงหน้าสวยของแป้งที่จ้องอยู่
   “อุ้ย...ฟ้าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นี่” ฟ้าอุทานแก้เก้อ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นแป้งยืนจ้องตาเป็นประกายวิบวับแปลกๆ
   “แป้งกำลังจะปลุกให้เข้าไปนอนพอดีฟ้าตื่นซะก่อน ดึกแล้วเข้าไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นทำงานแต่เช้า เห็นเค้าบอกว่าจะถ่ายตอนพระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้านะ” แป้งบอก ก่อนจะรีบหลบสายตาที่มองมา
ดีนะที่หล่อนไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ตอนที่หล่อนหลับ
แป้งรู้สึกร้อนวูบๆ วาบๆ ตามตัวแปลกๆ จนต้องรีบพาตัวเองกลับเข้าห้อง ล้มตัวลงนอนบนเตียง พร้อมกับดึงผ้าห่มห่มถึงคอ เหมือนกลัวฟ้าจะรู้ความคิดของตัวเอง ฟ้าเดินตามเข้ามาเงียบๆ ล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองเหมือนกัน ก่อนจะหันไปมองคนที่นอนอีกเตียงหนึ่งข้างๆ
   “หลับฝันดีนะคะ” ฟ้าบอกก่อนเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง
   “อื้อ...” เสียงแป้งตอบเบาๆ
     นานแล้วที่แสงไฟในห้องดับลงแต่แป้งหาได้หลับลงไม่ เธอพยายามข่มตาให้หลับแต่ทำอย่างไรก็ไม่หลับ เธอนอนมองแผ่นหลังของคนที่นอนร่วมห้อง เห็นนิ่งเงียบไปนานแล้วคงหลับฝันดีไปแล้ว เหลือแต่เธอที่ยังหลับไม่ลง ไม่เข้าใจตัวเองทำไมเธอรู้สึกแปลกๆ เวลาอยู่กับผู้หญิงคนนี้นะ แป้งเฝ้าครุ่นคิดจนผล็อยหลับไป