ตอนที่ ๘
วันนี้ปรางค์นัดให้ทุกคนไปดูรูป ที่จะใช้ลงหนังสือที่ออฟฟิศของหนังสืออีกเล่ม ซึ่งอยู่คนละที่กับที่มีนอยู่ แป้งนัดเจอนายเพื่อจะได้ช่วยกันดูรูป แต่พอไปถึงแป้งกลับให้พี่นายขึ้นไปดูเพียงคนเดียว โดยเธอเลือกที่จะนั่งรออยู่ที่สวนหย่อมเล็กๆ ของบริษัทที่มีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น โดยเธอให้เหตุ ผลแต่เพียงว่า รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยอยากนั่งพักสักครู่ แต่ในความเป็นจริงเธอยังทำใจไม่ได้ที่จะเจอฟ้าต่างหาก
“สวัสดีค่ะพี่นาย” ฟ้าเอ่ยทักทายผู้จัดการส่วนตัวของแป้ง
“แล้วแป้งไม่ได้มาเหรอคะ” เอ่ยถามทั้งๆ ที่ตอนแรกที่จะมา เธอก็หวั่นๆ กับการต้องเจอแป้งเหมือนกัน แต่ลึกๆ ในใจเธอก็อยากเจอแป้งเหมือนกัน ภาพในคืนนั้นยังกระจ่างชัดในความทรงจำ ทั้งๆ ที่พยายามลบเลือนมันออกไป และปฏิเสธที่จะเจอแป้งแล้วก็ตาม
“เห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย ขอรออยู่ข้างล่างจ๊ะ” พี่นายหันมาตอบคำถามฟ้า ขณะกำลังคุยกับปรางค์
หลังจากที่ดูรูปกันเสร็จแล้ว ฟ้าก็ขอตัวกลับ แต่ในความเป็นจริงเธออยากลงไปเจอแป้งมากกว่า พอได้ยินว่าไม่สบายก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเหมือนกัน สาเหตุของการเจ็บป่วยจะใช่เธอหรือเปล่า รู้สึกกังวลในใจ
“แป้ง” เสียงเรียกของฟ้าทำให้แป้งหันมาจากการเหม่อมองนกที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้
“ฟ้า” เสียงแผ่วเบาที่ออกจากปากแป้ง แทบจะไม่ได้ยินเสียง เพราะเธอไม่คาดคิดว่าจะเจอคนที่เธอเฝ้าแต่คิดถึง ตั้งแต่กลับมาจากปาย และก็เป็นฟ้าที่ปฏิเสธจะพบเจอเธอตลอดมา
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าเห็นพี่นายบอกไม่สบาย” เสียงฟ้าที่แสดงถึงความเป็นห่วง ทำให้แป้งมือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรง ทำไมเธอจะต้องรู้สึกดีมากมายขนาดนี้ด้วย แค่ได้ยินเสียงเหมือนเป็นห่วง ทั้งๆ ที่เธอมีใครต่อใครที่พร้อมจะห่วงใยเธอตั้งมากมาย แต่กับคนๆ นี้ทำไมความรู้สึกมันถึงได้มากมายขนาดนี้นะ ฟ้านั่งลงตรงหน้าแป้ง หน้าตาที่ดูซูบซีดดวงตาที่ดูเศร้าอยู่แล้ว ทำไมวันนี้มันถึงได้เศร้ามากมายขนาดนี้นะ
“ฟ้าทำให้แป้งไม่สบายใจใช่ไหมคะ” สายตาเศร้าๆ ทำให้หัวใจของฟ้าวูบไหว อย่างรู้สึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุ
“ฟ้า...แป้งขอถามตรงๆ นะคะ แป้งมีอะไรที่ฟ้าไม่ชอบบอกแป้งได้ไหม แป้งจะได้ปรับปรุงตัวเอง” แป้งเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ น้ำตาเริ่มคลอๆ
“ไม่มีหรอกค่ะ แป้งดูดีทุกอย่าง สมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่...เราเจอกันช้าไป” ฟ้าตอบเสียงสั่นไม่แพ้กัน
“หมายความว่า...” แป้งหยุดอยู่แค่นั้น เหมือนมีก้อนอะไรมาอุดไม่ให้เธอพูดออกมา
“ใช่จ๊ะ...คือฟ้ามีคนรักแล้ว ฟ้าขอโทษนะคะแป้ง ฟ้าไม่อาจที่จะหลอกแป้งได้” ฟ้าเอื้อมมือไปกุมมือแป้งไว้ อย่างต้องการปลอบประโลม เมื่อเห็นน้ำตาแป้งไหลเป็นทาง
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมคะ” ฟ้าใช้นิ้วโป้งค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้แป้งอย่างอ่อนโยน หากแต่นั่นกลับทำให้น้ำตาแป้งยิ่งไหลมากกว่าเดิม แป้งผวาเข้ากอดฟ้าอย่างแนบแน่น เสียงสั่นเครือด้วยความสะเทือนใจ
“ขอแป้งกอดฟ้าหน่อยนะคะ มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่แป้งจะได้กอดฟ้า” ฟ้าปล่อยให้แป้งกอดอยู่สักครู่ ก่อนจะดันตัวแป้งออกห่างพร้อมเช็ดน้ำตาให้
“อย่าร้องไห้ให้กับคนเลวอย่างฟ้าเลยนะคะ ฟ้าผิดเองมีคนรักอยู่แล้วยังจะไปยุ่งกับแป้งอีก”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ แป้งเองต่างหากที่เป็นคนเริ่ม”
“แป้งรู้จักคนรักของฟ้าไหม” แป้งเอ่ยถามหลังจากพยายามทำใจ
“รู้ค่ะ ก็...พี่มีน…” ฟ้าเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ
“พี่มีน บรรณาธิการนิตยสารนั้นเหรอ” แป้งเอ่ยถามอย่างไม่อยาก จะเชื่อหูตัวเอง ก็พี่มีนคนนั้นแก่กว่าฟ้าตั้งเยอะ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน
“ใช่ค่ะ เราคบกันได้ปีกว่าแล้ว” ฟ้าตอกย้ำความมั่นใจให้กับแป้งว่าสิ่งที่เธอได้ยินไม่ผิดแน่นอน
“ฟ้า...แป้งสัญญา จะเป็นเพื่อนที่ดีของฟ้าค่ะ” แป้งเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปนาน เธอต้องพยายามตัดใจให้ได้ ในเมื่อฟ้ามีเจ้าของแล้วเธอต้องปล่อยไป เพราะเธอรักฟ้า เธออยากให้คนที่เธอรักมีความสุขแม้ว่ากว่าจะเจอคนที่ใช่มันแสนยากก็ตาม
“ฟ้ากลับไปก่อนเถอะนะ แป้งขออยู่คนเดียวสักพัก”
“ได้ค่ะ แล้วค่อยคุยกันนะคะ” ฟ้าบีบมือแป้งแน่นๆ อีกครั้งอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินจากมา อีกไม่นานแป้งคงลืมเธอได้ และคงเจอใครสักคนที่ใช่สำหรับแป้ง ฟ้ารู้สึกโล่งใจ และสบายใจที่ได้บอกความจริงกับแป้ง เธอไม่อยากให้แป้งต้องเป็นทุกข์เพราะเธออีกต่อไป
ณ เวลานี้แป้งอยากให้ปาฏิหาริย์มีจริงเหลือเกิน แต่สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ เธอต้องทำใจให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ เธอกับฟ้าจะเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน แม้ว่าเธอไม่อาจลืมความสัมพันธ์คืนนั้นได้เลยก็ตาม
ทันทีที่นิตยสารหัวนอก ที่มีฟ้ากับแป้งถ่ายแฟชั่นและขึ้นปกวางแผงก็กลายเป็นที่ฮือฮาของผู้คนทั้งประเทศ ด้วยรูปภาพที่ถูกเลือกขึ้นปกเป็นภาพสุดท้ายที่ทั้งสองจูบกัน ด้วยความเป็นนางเอกแถวหน้าของแป้ง กับนางแบบที่กำลังรุ่งอย่างฟ้า ทำให้เป็นที่จับตามองของสื่อเกือบทุกสถาบันว่าทั้งสองคนจะเป็นเลสเบี้ยน เหมือนกับภาพที่เห็นหรือเปล่า ทำให้ทั้งแป้งและฟ้า ถูกตามสัมภาษณ์จากนักข่าวทุกครั้งที่ได้เจอ และมีโอกาส
ทำให้น้องใหม่อย่างฟ้ารู้สึกอึดอัดและกดดันมาก มีนก็ได้แต่ปลอบและเป็นกำลังใจให้กับฟ้า แต่ด้วยงานที่ฟ้ามีมากขึ้นจากความดังของนิตยสาร ทำให้มีงานโชว์ตัวคู่กันกับแป้งตามกระแสความดัง ทำให้ทั้งฟ้าและมีนเวลาเริ่มไม่ตรงกัน ทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันมากขึ้นแต่ก็ยังโทรคุยกันทุกวัน
(พี่มีนจ๋า...ฟ้าคิดถึงพี่จังเลย) เสียงฟ้าออดอ้อนมาตามสาย เพราะเสาร์อาทิตย์นี้เธอมีงานโชว์ตัวไกลถึงภูเก็ต
(ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ เหนื่อยไหม) มีนถามอย่างเป็นห่วง
(เสร็จแล้วค่ะ ไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกค่ะ เหมือนได้มาพักผ่อนมากกว่า ทะเลที่นี่สวยมากเลยค่ะ อยากให้พี่มาด้วยจังเลย)
(เอาไว้พี่ลาพักร้อนได้ แล้วเราค่อยไปกันอีกทีดีไหมจ๊ะ) มีนบอกอย่างเอาใจคนรัก
(ดีค่ะ คิดถึงพี่มากเลยค่ะ)
(พี่ก็คิดถึงฟ้ามากเหมือนกันจ๊ะ)
(เอาไว้พรุ่งนี้ฟ้ากลับไปถึงกรุงเทพฯ แล้วฟ้าจะรีบไปหาพี่นะคะ)
เสียงฟ้าที่คุยกับคนรักเสียงหวาน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่นเปี่ยมไปด้วยความสุข ส่งผลให้แป้งที่นั่งพักอยู่ใกล้ๆ รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นคนที่ตัวเองรัก มีคนอื่นที่รักอยู่แล้วอย่างนี้ ถึงแม้จะพยายามตัดใจพยายามลืมแต่ความที่ต้องทำงานด้วยกันบ่อยๆ ในระยะนี้ กลับทำให้แป้งตัดใจได้ยากยิ่งนัก แต่ยิ่งยากเท่าไหร่เธอก็ต้องยิ่งพยายามตัดใจ เพราะเธอไม่อยากได้ชื่อว่าทำลายความรักของคนที่เธอรัก
“พี่มีนคะ มีคนมาหาค่ะ” เสียงลูกน้องร้องบอกอยู่ข้างนอก
“เข้ามาเลยจ๊ะ” มีนร้องบอก ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“นุ่น...” เสียงมีนแผ่วเบา จนเธอแทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
“หวัดดีค่ะมีน...ไม่ได้เจอกันนานแต่ดูเหมือนมีนไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ” เสียงของหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามา เอ่ยทักทายเหมือนสนิทสนมกับมีนมาก่อน
“นุ่นมาได้ไง...แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เสียงมีนยังเหมือนคนละเมอ นี่เธอต้องฝันไปแน่ๆ ก็นุ่นคนที่เธอเคยรัก จากเธอไปนานแล้ว นานจนเธอคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันแล้วชาตินี้
“นุ่นคิดถึงมีนไงคะ ทนไม่ไหวเลยต้องกลับมาหานี่ไง ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ” พูดเสร็จนุ่นก็โผเข้ากอดมีนอย่างแนบแน่น มีนซึ่งยังมึนงงกับการปรากฏตัวของคนรักเก่า กว่าจะรู้ตัวมีนก็อยู่ในอ้อมกอดของนุ่นแล้ว ขณะที่มีนกำลังตกใจนุ่นก็ก้มหน้าลงมาจูบปากมีนอย่างจู่โจม เป็นจังหวะเดียวกันกับประตูที่เปิดออก พร้อมๆ กับร่างฟ้าที่ยืนนิ่งเหมือนโดนสะกด ฟ้าตกใจกับภาพที่เห็น ‘พี่มีนของเธอกำลังกอดจูบอยู่กับใครที่เธอไม่รู้จัก...นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่มีนทำกับเธออย่างนี้’ น้ำตาฟ้าไหลเป็นทาง ของฝากที่เอามาฝากคนรักตกอยู่กับพื้น ภาพที่เห็นทำให้เรี่ยวแรงไม่มี แม้แต่จะถือของจนต้องปล่อยให้มันตกลงไป เสียงข้าวของที่ฟ้าปล่อยลงกับพื้น ดังจนทำให้มีนได้สติ ดันตัวนุ่นออกห่างพร้อมกับหันไปยังที่มาของเสียง ทันทีที่มีนเห็นฟ้ายืนอยู่หน้าประตูหัวใจของมีนหล่นวูบ
“ฟ้า” มีนเสียงแผ่วเบา หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เมื่อเห็นน้ำตาฟ้าไหลเป็นทาง มีนรีบเดินไปหาฟ้า แต่ไม่ทันแล้วฟ้าหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากที่นั่นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เธออยากไปให้ไกลจากที่นี่ ไกลไปจากคนรักที่ทำร้ายเธอ ทั้งๆ ที่ก่อนมาที่นี่ เธอเร่งวันเวลาอยากเจอคนรักที่เธอเฝ้าแต่คิดถึง และด้วยความที่อยากให้คนรักประหลาดใจ กลับทำให้เธอพบกับภาพบาดตาบาดใจ จนเกินกว่าที่จะทนอยู่ตรงนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียว
ฟ้าวิ่งไปอย่างไม่รู้จุดหมาย น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครฟ้าไม่รู้ รู้แต่ว่าเค้าสองคนกอดจูบกันอย่างแนบแน่น จะเป็นอะไรไปได้นอกจากคนรักกัน ‘รักกันอย่างนั้นเหรอแล้วเราล่ะ เราเป็นอะไรสำหรับพี่มีน ตลอดเวลาที่ผ่านมากับคำรักที่พี่มีนบอก แท้จริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องจริงเหรอนี่’ ฟ้าเฝ้าแต่ถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“เด็กคนนั้นเป็นใครนะมีน” นุ่นเอ่ยถามเมื่อมีนเดินกลับมาที่ห้อง หลังจากที่วิ่งตามหาฟ้า ด้วยความเป็นห่วงที่ฟ้าเข้าใจเธอผิด แต่เธอหาฟ้าอย่างไรก็ไม่เจอ
“นุ่นยังไม่กลับอีกเหรอ” มีนเอ่ยถามตัวต้นเหตุ จริงๆ แล้วตอนแรกที่เจอนุ่น มีนดีใจอย่างบอกไม่ถูก ที่เห็นคนที่เธอเคยรักมายืนอยู่ตรง หน้า หากแต่ตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอควรจะดีใจหรือเสียใจดี
“เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะมีน นุ่นคิดถึงมีนมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมามีนไม่เคยคิดถึงนุ่นเลยอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อของนุ่นทำให้มีนลำบากใจ เธอก็อยากจะคุย อยากรู้ความเป็นไปของนุ่นเหมือนกัน แม้ว่าระหว่างเธอกับนุ่นจะเป็นเพียงแค่คนเคยรักกันแค่นั้นก็ตาม หากแต่เวลานี้เรื่องของฟ้าสำคัญกว่า ป่านนี้จะเป็นอย่างไร อยู่ที่ไหนเธออยากรู้เรื่องหลังมากกว่า
“วันหลังเราค่อยคุยกันนะนุ่น วันนี้มีนมีธุระต้องทำ ขอโทษด้วยนะ แล้วก็ดีใจนะที่ได้เจอนุ่นอีกครั้ง” มีนบอก แต่ความรู้สึกดีใจกลับไม่มีให้เห็น
“ก็ได้จ๊ะนุ่นอยากบอกมีนนะคะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนนุ่นยังรักมีน เคยรักอย่างไรก็ยังรักอยู่อย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง” นุ่นยอมกลับทั้งๆ ที่ก่อนมาเธอหมายมั่นแล้วว่าเธอจะกลับมาหามีนคนรักของเธอ
5 ปีก่อนบ้านของนุ่นประสบกับปัญหาทางด้านการเงิน ครอบครัวเธอจะล้มละลาย เธอต้องโดดลงมาช่วย โดยการยอมแต่งงานกับคนที่เธอไม่รัก แต่รวยมหาศาล ซึ่งสามารถช่วยครอบครัวของเธอได้ ครอบครัวเธอหลุดพ้น แต่เธอตกนรกทั้งเป็น เธอต้องพรากจากคนที่เธอรักทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของเธอเลย เขาเห็นเธอเป็นเพียงทาสที่ต้องทำตามความต้องการของเขา เป็นเพียงคนที่ต้องคอยสนองตัณหาของเขาเท่านั้นเอง
บัดนี้เธอเป็นอิสระแล้ว ตฤณสามีเธอประสบอุบัติเหตุรถคว่ำที่แคนาดา ที่ๆ เขาพาเธอไปอยู่หลังจากแต่งงาน หลังจากที่เธอจัดการเรื่องงานศพเขาเสร็จ เธอก็รีบกลับประเทศไทยที่ๆ เธอรู้ว่ามีคนที่เธอรักอย่างสุดหัวใจรออยู่ แต่ตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจแล้วว่ามีนจะยังเป็นคนรักของเธอ ดูจากท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยเด็กคนนั้น กับสายตาเย็นชาที่มองเธอราวกับว่าเธอเป็นคนผิดที่ทำให้เด็กนั้นเข้าใจผิด ‘เธอจะต้องทำให้มีนกลับมารักเธอเหมือนเดิมให้ได้ เราเคยรักกันมากแค่ไหนใครๆ ก็รู้’ นุ่นคิดอย่างหมายมั่นกับสิ่งที่จะทำ เธอต้องทำให้มีนกลับมาเป็นของเธอให้ได้
ข่าว
