ตอนที่ ๑

[n-ew]

ตอนที่ 1

   [หวัดดีค่ะ ขอคุยด้วยได้ไหม…?]
   ในขณะที่มีนกำลังนั่งเคร่งเครียดกับงานที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆ ก็มีข้อความทักทายมาทาง msn พอคลิกดูชื่อ ‘อ๋อ..! คนนี้เคยส่งคำทักทายเข้ามาหานานแล้ว’ แต่มีนไม่ค่อยได้สนใจเพราะงานยุ่งๆ แต่ตอนนี้กำลัง
เครียดๆ ลองคุยดูหน่อยก็คงไม่เป็นไร มีนพิมพ์ตอบกลับไป
   [หวัดดีจ๊ะ...ใครคะ]
   [ปลายฟ้าค่ะ เรียกฟ้าเฉยๆ ก็ได้นะคะ] ทางโน้นตอบกลับมา    ‘ชื่อเหมือนนางเอกละครเลย’มีนคิดแล้วยิ้มๆ
   [มีนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ]
   [ฟ้าเป็น L ทู คะ แล้วมีนล่ะ]
‘เฮ้อช่างรุกจังเด็กสมัยนี้’ มีนขำ แต่ก็ตอบ 
   [เหมือนกันค่ะ]
   
การสนทนาก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนล่วงเข้าไปเที่ยงคืน ทำให้มีนรู้ว่าฟ้าเป็นน้องมีนตั้ง 10 ปี แล้วก็บังเอิญฟ้าได้เข้าไปอ่านข้อความของมีนในเว็บหนึ่ง ตอนที่มีนเขียนระบายความอัดอั้นตันใจลงไป ตอนเบื่อหน่ายชีวิต แล้วฟ้าก็ชอบมากมายก็เลยขอเข้ามาคุย เลยทำให้มีนกับฟ้าได้คุยกันทุกวันๆ จนกลายเป็นความเคยชินของมีน เด็กช่างพูดช่างคุยก็ทำให้ความเครียดจากงานหายไปได้เยอะเหมือนกัน
   
แล้วในที่สุดมันก็กลายเป็นความเคยชิน วันไหนที่ไม่ได้คุยกันมันก็ทำให้ เซ็งๆ เหงาๆ เหมือนขาดอะไรไปเหมือนกัน บ่อยครั้งเหมือนกันที่มีนเปิดคอมรอๆ ฟ้าเข้ามาคุยด้วย บางครั้งก็หงุดหงิดเหมือนกัน
   ‘ยายเด็กบ้าปล่อยให้รออยู่ได้ เค้าหายไปไหนของเค้านะ’ มีนอดคิดไม่ได้ หลังจากที่ฟ้าหายต๋อมไป 3 วัน
   
        [มาแล้ว มาแล้ว ฟ้าคิดถึงพี่มีนจังเลยค่ะ พี่มีนทำอะไรอยู่คิดถึงฟ้าไหม กินข้าวหรือยัง] ฟ้ายิงคำถามเป็นชุด
   [ตกลงจะให้ตอบอันไหนก่อนดีล่ะ...หือ] ถ้าไม่ตอบหล่อนคงไม่หยุด ช่างมีความสามารถในการพิมพ์จริง ๆ
   [หายไปไหนมาล่ะตั้งหลายวัน] มีนอดถามไม่ได้ น่าแปลกที่รู้สึกหัวใจมันเต้นแรงทั้งๆ ที่เป็นแค่ตัวหนังสือที่ผ่านมาทางหน้าจอคอม
   [ฮั่นแน่ แสดงว่าคิดถึงเค้า ถึงรู้ว่าเค้าหายไป คิดถึงกันหรือเปล่าคะ] ยังอยากได้คำตอบที่อยากได้
   [คิดถึงจ๊ะ] ถ้าไม่ตอบหล่อนคงไม่เลิกแน่ๆ แต่ก็คิดถึงจริงๆ นั่น แหล่ะนะ
    [ยังไม่บอกเลยว่าเราหายไปไหนมา] มีนย้ำคำถามอีกครั้ง
   [ก็วันนั้นฟ้าคุยกับพี่จนดึก แล้วตื่นสาย แม่ก็เลยทำโทษยึดโน้ตบุ๊กไปไม่ให้เล่นค่ะ ฟ้าคิดถึงพี่มีนมากนะคะ ฟ้าขอเบอร์พี่มีนหน่อยสิจะได้โทรหาเวลาคิดถึง ไม่กวนบ่อยหรอกน่า... น้า... นะคะ... นะคะ] ฟ้าทำเสียงออดอ้อนอย่างน่ารัก
   ‘เฮ้อ...! อ้อนซะขนาดนี้ เอาไงดีวะ’ มีนคิด
   ‘นึกว่าแค่หาเพื่อนคุย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะกลายเป็นความผูกพันกันซะขนาดนี้ เฮ้อ.....!!!!’ มีนถอนหายใจอย่างคิดไม่ตก
   [พี่มีนคะ เงียบไปเลย ไม่อยากให้เบอร์ฟ้าเหรอคะ แสดงว่าที่ผ่านมา เราคุยกันทุกวันไม่มีความหมายอะไรกับพี่เลยใช่ไหมคะ ไม่เหมือนฟ้า ฟ้ารู้สึกดีที่ได้คุยกับพี่ คิดถึงทุกทีที่ไม่ได้คุยด้วย] ฟ้าออดอ้อน เพราะฟ้ารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ 3 วันที่ไม่ได้คุย ฟ้ารู้สึกคิดถึงคนคนนี้จริงๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยได้เจอไม่เคยได้เห็นหน้า แต่ทำไมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกัน
   [080-540787- อีกตัวหาเอาเองนะคะ] ‘เฮ้อ...ใจอ่อนจนได้ยายมีน ช่างเถอะอีกตัวไม่รู้จะหาได้หรือเปล่า’
   
   17.15 น.
   เลิกงานตั้งนานแล้วแต่มีนก็ยังคงนั่งทำงานไม่เลิก งานยังทำไม่เสร็จเลยต้องนั่งทำต่อ แต่ก็รู้สึกล้าเต็มที นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานพอดูนาฬิกาอีกทีปาเข้าไป 2 ทุ่มแล้ว
   ‘หิวแล้วกลับดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยทำต่อละกัน’ มีนคิดแล้วรีบเก็บข้าวของจัดการปิดห้องทำงาน
   ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
‘อื้อ...เบอร์ใครไม่รู้จัก’ มีนคิดแต่ก็กรอกเสียงลงไป
    (สวัสดีค่ะ...มีนพูดค่ะ)
   (ทายสิใครเอ่ย?) เสียงที่พูดมาสดใสแบบเด็กๆ มีนรู้สึกไม่คุ้นเลย
    (เออ...อืม..ม.. คุณโทรผิดหรือเปล่าคะ ฉันมีน...อื้อ..มีนาค่ะ) มีนบอกออกไปแบบงงๆ
   (ถ้าคุณคือพี่มีนก็แสดงว่าโทรไม่ผิดแล้วค่ะ ฟ้าโทรผิดมาตั้งหลายคนแล้ว ก็พี่มีนให้เบอร์ไม่ครบฟ้าเลยต้องไล่เบอร์เอา ในที่สุดฟ้าก็หาพี่มีนเจอซะที) เสียงเด็กสาวใสๆ พูดไม่หยุดเพราะความดีใจที่ได้เจอมีน
   (พี่มีนทานข้าวหรือยังคะ ฟ้าคิดถึงพี่มีนจังเลย พี่มีนคะ ทำไมเงียบไปล่ะ) ฟ้าเอ่ยถาม
   (ก็ฟ้ายังไม่หยุดให้พี่ได้พูดเลยนี่จ๊ะ เลยไม่รู้จะพูดตอนไหนดี) มีนพูดยิ้มๆ ขำๆ ที่ฟ้าพูดไม่หยุด
   (เฮ้อ...เด็กหนอเด็ก...) แค่ได้ยินเสียงได้พูดคุย ความเบื่อหน่ายที่มีก็มลายหายไปหมด
   ‘เธอช่างมีอิทธิพลกับฉันจังยายฟ้า’ มีนรู้สึกได้
   (พี่มีนคะ ฟ้าเพิ่งทำรายงานกับเพื่อนเสร็จ ยังไม่ได้ทานข้าวเลย เอ่อ...พี่มีนมาทานข้าวกับฟ้าได้ไหมคะ คือ...แม่โทรมาบอกว่าวันนี้ติดงานมารับฟ้าไม่ได้ ฟ้า...ฟ้าไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวค่ะ กว่าแม่จะกลับก็คงเที่ยงคืน)  ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหงาๆ เศร้าๆ ที่มีนฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน (อีกแล้ว)
   (ฟ้าอยู่ที่ไหนล่ะ ตอนนี้)
   (ฟ้าอยู่ที่มหาวิทยาลัย....แถวสามย่านค่ะ) รีบบอกอย่างดีใจ
   (อืม...พอดีพี่อยู่แถวสีลมใกล้ๆ ประมาณ 20 นาทีคงถึงจ๊ะ) บอกออกไป ก่อนที่จะขับรถออกจากที่จอด ตรงไปตามทางที่ฟ้าบอก

   ‘นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันนะ’ มีนครุ่นคิดขณะขับรถมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยที่ฟ้ารออยู่ นิ่งคิดถึงอดีตที่ผ่านมากับความเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้ง กับสิ่งที่กำลังจะทำ และสิ่งที่กำลังจะเกิดในวันข้างหน้า แต่แล้วมีนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาฟ้า
   (พี่ถึงแล้วนะ รถฮอนด้าสีแดงจอดด้านหน้า....จ๊ะ) พอวางสายจากฟ้าแล้ว มีนก็จ้องดูว่าจะมีใครเดินตรงมาที่รถเธอบ้าง
   
   สักพักก็เห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งอ้วนมาก...ก กำลังเดินตรงมาที่รถ มีนลุ้นจนแทบจะลืมหายใจ หล่อนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
   ‘ใส่เกียร์ถอยหลังทันไหมนะ’ มีนคิดลุ้นๆ                       
   “ก๊อก...ก๊อก...” มีนสะดุ้งสุดตัวกับเสียงเคาะกระจกรถ ด้านที่มีนนั่งอยู่ เพราะมัวแต่ลุ้นข้างหน้า เลยไม่ทันมองว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ รถ มีนเลื่อนกระจกรถลงก็เห็นใครคนหนึ่ง ใบหน้าเรียวใสตากลมแป๊วยืนอยู่ข้างๆ รถเธอ
   “พี่มีนใช่ไหมคะ ฟ้าค่ะ” ฟ้ายกมือไหว้ เมื่อเห็นมีนพยักหน้า
   “ขึ้นรถซิจ๊ะ” มีนบอกเสียงเบา จนแม้แต่ตัวเธอเองแทบจะไม่ได้ยินเสียง แต่ฟ้าก็ขยับทำตามที่มีนบอก มีนมองตามฟ้าที่เดินอ้อมหน้ารถไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่ง หุ่นบอบบางแบบเด็กสมัยใหม่ผมตรงยาวถึงกลางหลัง 
   ‘ไม่ใช่เด็กอย่างที่คิดแฮะ’ มีนคิดจนเผลอยิ้มออกมา ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามานั่งในรถ จับจ้องสายตาไปที่ดวงหน้าที่มีรอยยิ้มนั้นอย่างไม่วางตา มีนมีดวงหน้าเรียวยาวรับกับทรงผมซอยสั้น ขับให้ใบหน้าของเธอดูเด่นขึ้น ทำให้ฟ้าเผลอจ้องใบหน้านั้นอย่างลืมตัว จนไม่ได้ยินคำถามที่มีนถาม มีนต้องเอื้อมมือไปแตะที่แขนแล้วเรียกอีกครั้ง
   
“ฟ้า...ฟ้า ...เอ้า จ้องอยู่ได้” มีนเรียกพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
   “คะ...เอ่อ พี่มีนว่ายังไงนะคะ” ฟ้าสะดุ้ง
   “พี่ถามว่าอยากทานอะไร”
   “อ๋อ...อะไรก็ได้ค่ะ”
   “รู้สึก เมนูนี้จะหายากนะ” มีนล้อยิ้ม ๆ
   “ฟ้าทานง่ายค่ะ พี่มีนทานอะไร ฟ้าก็ทานได้” ฟ้าเสียงเบารู้สึกเขินที่มีนมองมา
   “งั้น เดี๋ยวพี่พาไปร้านแถวๆ นี้ดีกว่า หิวแล้วจ๊ะ” มีนบอก
   “ดีค่ะ เพราะฟ้าก็...หิว” เสียงเริ่มอ่อย
   
   มีนพาฟ้ามาร้านที่เธอชอบ ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากเป็นร้านเล็กๆ ที่ไม่ได้หรูหราอะไร ส่วนใหญ่คนทำงานมักจะแวะมาทานกันตอนเลิกงาน โชคดีวันนี้คนไม่ค่อยเยอะ ทำให้มีนได้มุมที่ชอบ ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่อากาศเย็นสบาย ที่มาทีไรมีนก็ชอบมานั่งมุมนี้ประจำ
   “พี่มีนมาร้านนี้บ่อยเหรอคะ เห็นคุ้นเคยจัง” ฟ้าเอ่ยถาม
   “ก็นานๆ ทีเวลามีอะไรที่พิเศษๆ ก็มักจะคิดถึงร้านนี้จ๊ะ” มีนตอบยิ้มๆ ก่อนจะมองสบตากับฟ้าแบบตรงๆ เวลานั่งตรงข้ามกันแบบนี้ ทำให้ได้มีเวลามองฟ้าแบบเต็มๆ ตา ใบหน้าเรียวใส โดยเฉพาะดวงตากลมโต ที่ดูโดดเด่นบนใบหน้าของสาวน้อยคนนี้
   “งั้นก็แสดงว่าวันนี้พิเศษซิคะ” ฟ้าถามพร้อมกับเอียงหน้ายิ้มๆ
   “จ๊ะก็....เป็นวันพิเศษที่เราเจอกันครั้งแรกไงจ๊ะ”
   ฟ้ายิ้มรู้สึกเขินๆ อย่างไรไม่รู้สิ วันพิเศษอย่างนั้นเหรอ
อืม...นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่เคยมีอะไรพิเศษแบบนี้ แม่เอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้เธอ และความที่เป็นลูกสาวคนเดียวทำให้เธอออกจะเหงาๆ บ่อยๆ
    
“ฟ้า เหม่ออีกแล้ว ฟ้าจะทานอะไรสั่งได้เลยนะคะ”
   “พี่มีนสั่งเลยค่ะ ฟ้าทานได้”
   “พี่สั่งที่พี่ชอบ 2-3 อย่างแล้วล่ะ ฟ้าอยากได้อะไรอีกหรือเปล่าจ๊ะ”
   “พอแล้วคะ ขอบคุณค่ะ แต่ เอ...ทำไมบนโต๊ะเค้ามีสีเทียนวางไว้ด้วยคะ พี่มีนเขาเอาไว้ทำอะไรคะ” ฟ้าถามอย่างสงสัยที่เห็นกล่องสีเทียนวางอยู่บนโต๊ะ
   “อ๋อ...ก็คงเอาไว้เขียนฆ่าเวลาไงจ๊ะ ฟ้าดูบนโต๊ะซิ เค้าใช้กระดาษปูแทนผ้า เอาไว้ให้ลูกค้าขีดๆ เขียนๆ เล่นระหว่างรออาหารไงคะ จะได้ไม่เบื่อ” มีนอธิบาย
   “จริงด้วยค่ะ” ฟ้าร้องเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ แล้วก็ลงมือ
ขีดๆ เขียนๆ ลงบนกระดาษ วาดตัวการ์ตูนน่ารักๆ
   
“แล้วเวลามันผิดตรงไหนเหรอคะ”
   “หา...” มีนทำหน้างงๆ ที่จู่ๆ ฟ้าก็ตั้งคำถามนี้
   “ก็พี่มีนบอกว่าเอาไว้เขียนฆ่าเวลา ฟ้าก็เลยสงสัยว่าเวลาผิดตรงไหน แหะๆ” แล้วก็ก้มหน้าก้มตาวาดรูปซะเต็มโต๊ะไปหมด
   มีนมองภาพที่เห็นตรงหน้าอแล้วอมยิ้มอย่างเอ็นดู ฟ้าเธอดูสวยงามไร้เดียงสาจริงๆ  ทำให้วันเวลาที่แห้งเหี่ยวมานาน ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
   “ฟ้า บ้านอยู่แถวไหนเหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” มีนถามหลังจากทานเสร็จ และกำลังเดินไปที่รถ
   “พระรามห้าค่ะ”
   “ฮ้า...จริงเหรอ” มีนหันมามองหน้าฟ้าทันทีที่ได้ยินคำตอบ
   “ไกลใช่ไหมคะ ไม่เป็นไรพี่มีนไม่ต้องไปส่งฟ้าหรอก ฟ้ากลับเองได้ค่ะ” ฟ้ารีบบอกเสียงใส
   “เปล่าซะหน่อยที่พี่ร้องน่ะ คือแปลกใจว่าบ้านเราไปทางเดียวกันต่างหาก”
   “จริงเหรอคะ งั้นเราก็อยู่ใกล้ๆ กันสิ” ฟ้ายิ้มแบบดีใจสุด ๆ
   พอขึ้นรถ ฟ้าก็เอาแต่คุยถามโน่นถามนี่ ส่วนใหญ่มีนจะเป็นฝ่ายฟังซะมากกว่า  แล้วก็คอยตอบคำถามที่ฟ้าอยากจะรู้ ทำให้ทั้งสองคนรู้จักกันมากขึ้น
   
   ฟ้ารับรู้ว่ามีนทำงานเป็นบรรณาธิการ ประจำอยู่นิตยสารเล่มหนึ่ง ที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ แล้วยังอาศัยอยู่คอนโดแถวใกล้ๆ บ้านเธออีก ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ที่มีมีนอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ ‘เธอคงจะไม่เหงาว้าเหว่อีกต่อไปแล้ว’ ฟ้าคิดพร้อมกับแอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่แล้วอมยิ้ม ‘พี่มีนบอกว่าแก่กว่าฟ้าตั้ง 10 ปี แต่พี่มีนที่ฟ้าแอบมองอยู่ขณะนี้ ช่างมีใบหน้าเรียวยาวอ่อนหวาน และดูอ่อนเยาว์เหมือนกับเป็นพี่เธอแค่ไม่กี่ปีเอง’ ชุดที่มีนใส่ เสื้อที่ดูทันสมัยแบบวัยรุ่นนิยม กางเกงผ้าหลวมๆ สบายๆ ส่งผลให้เธอยิ่งดูดี แล้วกับคำพูดที่อ่อนหวาน ทำให้ฟ้ายิ่งรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกหัวใจเต้นแรง ทุกทีที่อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้....
   
   “ถึงบ้านแล้วจ๊ะสาวน้อย นั่งยิ้มฝันหวานอยู่ได้” เสียงของมีนปลุกให้ฟ้าตื่นจากความคิดของตัวเอง ฟ้าได้แต่ยิ้มเก้อๆ
   “พี่มีน ฟ้าขอบคุณนะคะ สำหรับวันพิเศษวันนี้” พูดพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปหอมแก้มมีนเบาๆ แล้วเปิดประตูวิ่งเข้าบ้านแบบอายๆ
   
ฟ้าเข้าบ้านไปแล้ว แต่มีนยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ หัวใจมันรู้สึกกระตุกวูบทันทีที่ฟ้าหอมแก้ม นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้ นานแค่ไหนแล้วนะที่หัวใจไม่ได้เต้นแรงอย่างนี้ นับตั้งแต่เธอคนนั้นจากไป