ตอนที่ ๑๗
จิตราขยับตัวตื่นตามเวลาที่เคยชิน เธอรู้สึกตัวหนักอึ้งเหมือนมีสิ่งของมากดทับ เธอค่อยๆ ลืมตาอย่างยากลำบาก สิ่งที่ผ่านม่านสายตาเข้ามาในวินาทีแรกของการมองเห็น คือมือของใครคนหนึ่งที่พาดผ่านลำตัวของเธอ มาจากทางด้านหลัง เธอยังสัมผัสถึงความอุ่น ของใครบางคนที่แนบชิดตัวเธออยู่ จิตราใจหายวาบ เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครไม่รู้ เธอลุกพรวดขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่นอนแนบชิดเธออยู่เมื่อสักครู่ ซึ่งยังคงหลับสนิทไม่รู้สึกรู้สา ภาพที่เธอมองเห็น ใครบางคนผมสั้นยุ่งเหยิงนอนหันหน้ามาทางเธอ
"กรี๊ด..." จิตรากรี๊ดร้องด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มานอนอยู่ในห้องของเธอ เสียงร้องของจิตราทำให้อรอุมาตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ ก่อนจะถามขึ้นมาด้วยเสียงที่ออกจะรำคาญ
"เอะอะเสียงดังอะไร คนจะหลับจะนอน"บอกเสร็จก็เอาหัวตัวเองมุดลงไปใต้หมอนอย่างหงุดหงิด จิตรามองไปรอบๆ ห้องอีกทีอย่างสงสัย
"ห้องเรานี่หว่า... คุณนั่นแหล่ะเป็นใครเข้ามานอนในห้องของฉันได้ยังไง" เธอส่งเสียงถาม ก่อนจะดึงหมอนออกจากหัวของอรอุมา แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่นอนอยู่ เธอจึงเอาหมอนที่อยู่ในมือ ฟาดลงไปบนตัวของคนนอนอย่างแรง ด้วยความโกรธพร้อมกับส่งเสียงขับไล่
"ออกไปเลยนะ นี่มันห้องของฉัน คุณเข้ามาได้อย่างไร ออกไปเลย"
"โอ๊ยๆๆ...เจ็บนะโว๊ย ฟาดอยู่ได้ ห้องคุณที่ไหน นี่มันห้อง...ใคร" อรอุมาโมโหที่โดนฟาด ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจับหมอนที่ยังกระหน่ำฟาดเธอเอาไว้ พร้อมกับตะคอกใส่ด้วยความเข้าใจว่านี่เป็นห้องเธอ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมอง เธอก็ต้องแปลกใจที่มันไม่ใช่ห้องของเธอจริงๆ หันมาถามจิตราอย่างสงสัยบ้าง
"นี่ที่ไหน แล้ว...แล้วฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน"
"ฉันก็ถามคุณอยู่นี่ไง ว่าคุณเข้ามานอนอยู่ในห้องฉันได้ยังไงหา..."พูดไม่พูดเปล่าจิตรายังใช้หมอนที่อยู่ในมือฟาดใส่ไม่ยั้ง
"โอ๊ย ๆ ...ฉันเจ็บนะคุณ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่นี่ได้ จำได้ว่าเมื่อคืนนั่งดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อน พอตื่นขึ้นมาก็โดนคุณฟาดอยู่นี่แล้ว"อรอุมาพยายามจะอธิบายให้จิตราฟังอย่างงงๆ ทำให้เสียงของทั้งสองคนดังลั่นบ้านเหมือนคนทะเลาะกัน อิงฟ้าที่กำลังจะเดินลงมาส่งสายธาร ต้องรีบวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ พร้อมๆ กับสายธาร
"หยุด...หยุดเลยทั้งคู่นั่นแหล่ะ"สายธารตะโกนห้ามทั้งคู่ อิงฟ้ารีบเข้าไปดึงรั้งจิตรา ที่ยังกระหน่ำฟาดหมอนใส่ อรอุมาไว้ พร้อมกับร้องห้ามเสียงดัง
"จิตราหยุด เธอฟาดพี่อรทำไม"
"ก็เค้าบุกรุกเข้ามาในห้องของฉัน...ว่าไงนะ เธอรู้จักเค้าด้วยเหรอ"หันมาถามอิงฟ้าอย่างแปลกใจ
"รู้จักสิ เมื่อคืนเธอยังนั่งดื่มกับพี่เค้า เข้าอกเข้าใจกันอยู่เลย แล้วตอนนี้ทำไมมาฟาดเค้าอย่างนี้ล่ะ"อิงฟ้าบอก
"อะไรนะ...ฉันนี่นะ"จิตราหันไปมองหน้าอิงฟ้าอย่างงงๆ
"เออใช่...จำได้แล้ว เธอเป็นเพื่อนของอิงฟ้านี่นา เมื่อคืนยังนอนหนุนตักพี่อยู่เลยเมื่อยจะตาย แล้วทำไมพี่มานอนอยู่นี่ล่ะ บ้านใครคะอิง..."อรอุมาทบทวนความจำได้อย่างรวดเร็ว มองหน้าจิตรายิ้มๆ แต่กลับร้องถามอิงฟ้า
"บ้านอิงเองค่ะพี่อร เมื่อคืนพี่เมามาก พี่ธารเลยพามานอนที่นี่ แล้วก็ห้องนี้เป็นห้องของจิตราค่ะ เมื่อคืนรู้จักกันแล้วนี่ค่ะ"อิงฟ้าตอบคำถามยิ้มๆ
“สงสัยจะเมาหนักไปหน่อย เลยจำไม่ค่อยได้”อรอุมายิ้มแหยๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ
“แล้วเธอล่ะจิตรา จำอะไรได้บ้างหรือเปล่า”หันไปถามเพื่อนที่ยังหน้ามุ่ย มองอรอุมาที่นอนอยู่บนเตียงเธอ อย่างไม่ค่อยชอบใจ
“จำไม่ได้หรอก แล้วเธอพาใครมานอนห้องฉัน เกิดเค้าทำอะไรฉันขึ้นมา เธอจะทำยังไง”จิตราว่าเสียงดังอย่างไม่สนใจอะไร ทำให้คนที่นอนอยู่ ลุกขึ้นตอบโต้อย่างรวดเร็วเหมือนกัน
“แหม...คุณใครจะไปทำอะไร ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ”
“ไม่ทำได้ยังไงก็เห็นๆ อยู่ว่าคุณนอนกอดฉัน”จิตราเถียง ทั้งๆ ที่หน้าเริ่มแดง เมื่อคิดถึงตอนตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของคนที่อยู่ตรงหน้า อิงฟ้ากับสายธารหันมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“คนมันเมา แล้วมันก็หนาวด้วยนี่นา แล้วคุณนอนเฉยให้กอดทำไมล่ะ”อรอุมาเถียงกลับเสียงแผ่ว อย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับรอยยิ้มยียวน
“คุณ...”จิตราจับหมอนเตรียมฟาดใส่คนปากดี ที่ลอยหน้าลอยตาว่าเธอ
“พอ ๆ ๆ พอแล้ว เถียงกันเป็นเด็กๆ ไปได้ จิตราพี่ต้องขอโทษด้วยล่ะกันนะคะ ที่พาน้องมาทำให้ยุ่งยาก แต่จิตราไม่ต้องกลัวหรอกว่าอรเค้าจะทำอะไร เพราะตัวอรเองก็เมาไม่ได้สติ พี่กับอิงต้องหิ้วทั้งอรกับจิตราเข้ามานอนห้องนี้ เพราะว่าห้องอิงมันขึ้นลำบาก แล้วก็ไม่ได้นอนกันตามลำพังนะคะ ยังมีโน่นอีกตัวหนึ่ง”สายธารห้ามทัพที่ทั้ง 2 คน ต่างไม่มีใครยอมใคร พร้อมกับชี้ให้ดูนุ้ยที่นอนอยู่บนโซฟา โดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นทั้งๆ ที่เสียงทะเลาะกันดังลั่นห้อง ทั้งหมดมองไปตามที่สายธารบอก อรอุมาลงไปตะโกนใส่หูนุ้ยที่นอนขี้เซา
“ไฟไหม้ ๆ ๆ...”นุ้ยพรวดพราดลุกขึ้นอย่างตกใจ
“ไฟไหม้ๆๆ...”นุ้ยร้องแล้วหันซ้ายหันขวาอย่างตกใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ เลยตั้งสติมองไปรอบๆ ห้องเห็นอรอุมายืนอยู่ใกล้ๆ หัวเราะเสียงดัง ตีลงไปที่แขนอรอุมาอย่างเขินๆ
“แกแกล้งฉันอีกแล้วนะนังอร”
“เออ...ตื่นกันได้แล้ว ใครจะกลับบ้านกลับช่องก็เชิญ พี่มีธุระไปก่อนล่ะ”สายธารบอกก่อนจะคว้าข้อมืออิงฟ้า เดินออกจากห้องของจิตราไปอย่างรีบเร่ง ในขณะที่กดโทรศัพท์หาน้องชายไปด้วย เพราะกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างได้ก็ทำเอาสาย จนเธอกังวลใจ
“กันย์พี่ขอโทษนะน้อง พอดีว่าพี่มีปัญหาเร่งด่วน แต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว พี่กำลังจะกลับไปรับ กันย์รอพี่...”สายธารกรอกเสียงลงไปอย่างรีบร้อน แต่ยังพูดไม่ทันจบก็มีอันต้องหยุดชะงัก เมื่อเสียงทางปลายสายพูดขัดขึ้นก่อน
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเข้าใจว่าพี่คงติดธุระ เลยนั่งแท๊กซี่ออกมาแล้วครับ ไม่ต้องห่วงผมนะครับ ไว้เจอกันครับผมจะรีบกลับมา”
“จ๊ะ...”สายธารตอบสั้นๆ แค่คำเดียว ทำเอาอิงฟ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะสายธารยังจับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อย ถามอย่างสงสัย และเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของคนรัก
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าจ๊ะ น้องชายพี่เค้านั่งแท็กซี่ออกไปแล้ว...พี่เลยไม่ต้องรีบไปแล้วล่ะ”สายธารหันมาบอกเบาๆ
“งั้นก็แสดงว่าพี่อยู่กับอิงได้แล้วซิคะ”อิงฟ้าแสดงความดีใจอย่างออกนอกหน้า ที่จะได้มีเวลาได้อยู่ใกล้ๆ กับคนรัก วันนี้เป็นวันหยุดของสายธารด้วย
“จ๊ะ...แต่ไม่ต้องดีใจไปหรอก เราไม่ได้อยู่กันตามลำพังนะคะ สงสัยมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแน่ๆ”สายธารพูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงของจิตราที่อยู่ด้านใน ก็ดังรอดออกมาให้ได้ยิน นุ้ยที่เดินตามออกมาชะงักหยุดอยู่หน้าห้อง ก่อนจะหันมามองหน้าสายธารกับอิงฟ้า อย่างขอความเห็น สายธารกวักมือเรียกให้เดินตามออกไปข้างนอก อย่างไม่สนใจเสียงที่ได้ยิน
“คุณๆ คุ๊ณ...จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือยังไง ลุกแล้วออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว ฉันจะทำธุระส่วนตัว...”
"จะทำอะไรก็ทำไปสิ ใครเค้าไปว่าอะไรล่ะ พี่จะนอน...ปวดหัว"อรอุมาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว เมื่อจำทุกอย่างได้แล้ว
"คุณนอนอยู่ในนี้ ฉันจะทำอะไรได้ยังไงล่ะ ลุกเดี๋ยวนี้เลย ถ้าอยากนอนก็ไปนอนที่อื่น"จิตราดึงรั้งให้อรอุมาลุกขึ้น แต่เธอกลับแข็งขืนตัวไว้ไม่ยอมลุก ยังนึกสนุกที่ได้แกล้ง ยิ่งทำให้จิตราโมโหออกแรงดึงจนสุดกำลัง ยื้อกันอยู่สักพัก อรอุมาเลยแกล้งยอมอ่อนแรง ทำให้จิตราเสียหลักล้มทับลงบนตัวเธอ แค่เสี้ยววินาทีที่ใบหน้าของทั้งสองคนชนกัน สายตาของทั้งคู่มองสบกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ จิตรารู้สึกใจสั่นเต้นรัว อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ตั้งสติได้รีบลุกออกมา พร้อมกับส่งเสียงดังกลบอาการแปลกๆ
"ออกไปได้แล้ว...ออกไปเลย"
"คำก็ไล่ 2คำก็ไล่ ทีเมื่อคืนล่ะมาซบไหล่เค้า มานอนหนุนตักเค้างี้ื เค้ายังไม่ว่าอะไรเลย"อรอุมาทำเป็นบ่นเสียงดัง แต่ก็ยอมเดินออกไปแต่โดยดี จิตรามองตามหลังรู้สึกแปลกๆ 'เราทำแบบที่เค้าว่าจริงเหรอเนี่ย'ถามตัวเองพร้อมกับพยายามนึกตามที่อรอุมาบอก แต่เธอนึกยังไงก็นึกไม่ออก
อรอุมาเดินออกจากห้องมาอย่างงงๆ กับสถานที่ เมื่อเดินออกมาทางด้านหน้า ถึงได้เจอกับสายธาร อิงฟ้าและนุ้ยนั่งดื่มกาแฟคุยกันอยู่
“แหม...นั่งดื่มกาแฟกันสบายใจเลยนะคะ ปล่อยให้โดนด่าอยู่คนเดียว”แกล้งบ่นทั้งๆ ที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ก็เห็นเธอเต็มใจที่จะโดนเค้าด่าอยู่ไม่ใช่เหรอ เลยไม่อยากเข้าไปขัดขวาง”สายธารล้อยิ้มๆ อย่างรู้ใจอรอุมาที่สนิทสนมกัน
“พี่พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจ...อิงจ๋าขอกาแฟพี่ถ้วยสิค่ะ รสเดียวกับของพี่ธารเลยนะคะ”แกล้งทำหน้าเหรอ ก่อนจะหันไปอ้อนขอกาแฟจากอิงฟ้า
“ได้เลยค่ะ รอแป๊ปนะคะ”อิงฟ้าลุกออกไปแล้ว นุ้ยเลยหยอกอรอุมาต่อ
“เมื่อคืนยังอกหักจะเป็นจะตายอยู่เลย เช้านี้หน้าตาสดใสยังกะได้ยาดี”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าขอเมาแค่วันเดียว ในเมื่อนกเค้าทำกับฉันขนาดนี้ แกจะให้ฉันเศร้าเป็นปีเป็นชาติหรือไง”หันมาบอกเพื่อนยิ้มๆ
“เออ...ดีแล้วล่ะ อย่าจมอยู่กับอดีตที่แย่ๆ นานเกินไป มันเสียสุขภาพจิต แต่ขอบอกก่อนนะจ๊ะ จิตราเป็นเพื่อนอิง แล้วน้องเค้าก็เป็นเด็กดีไม่เหมือนกับสาวๆ ที่เธอเคยเจอ ถ้าไม่คิดจะจริงจังกรุณาอย่ายุ่ง พี่ไม่อยากมีปัญหากับอิง”สายธารตักเตือนอรอุมาด้วยสีหน้าจริงจัง
“แหม...ออกตัวล้อฟรีเลยนะคะคุณพี่”นุ้ยพูดกลั้วหัวเราะไม่ได้จริงจังอะไร แต่อรอุมากลับไม่ได้พูดอะไร สีหน้าครุ่นคิด แววตามุ่งมั่นกับบางอย่างซึ่งไม่มีใครรู้
“มาแล้วค่ะ กาแฟแสนอร่อย”อิงฟ้ากลับออกมาพร้อมถ้วยกาแฟหอมกรุ่นส่งให้อรอุมา
“ขอบคุณค่ะ ...อื้ม...อร่อยสมราคาคุยจริงๆ มิน่าพี่ธารถึงได้ติดใจไปไหนไม่รอด สงสัยวันหลังพี่ต้องแวะมาขอดื่มบ่อยๆแล้วล่ะค่ะ”
“แวะมาดื่มกาแฟจริงหรือเปล่าคะ”อิงฟ้าถามยิ้มๆ
“จริงซิค่ะ แล้วอิงยินดีให้พี่มาหรือเปล่าล่ะค่ะ”ตอบคำถามอิงฟ้า แต่สายตาเป็นประกาย เมื่อเหลือบเห็นจิตราเดินเข้ามาพอดี
“อิงน่ะยินดีเสมอ แต่คนอื่นสงสัยพี่อรต้องถามเอาเองแล้วล่ะค่ะ จิตราเอากาแฟไหมเดี๋ยวอิงชงให้”อิงฟ้าหันไปถามจิตราที่เดินเก๊กหน้าบึ้ง เมื่อเห็นสายตาของอรอุมาที่มองมา
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง”บอกเบาๆ พร้อมกับเดินเลี่ยงไปในครัว โดยมีสายตาของอรอุมามองตามไม่ละสายตา อิงฟ้าสะกิดให้สายธารมอง
“มองหาอะไรเหรอ...อร”สายธารแกล้งถามยิ้มๆ
“หาน้ำชาน่ะ ดื่มกาแฟแล้วมันต้องมีน้ำชาร้อนๆ ล้างคอหน่อยเนอะ”
“อื้อ เข้าไปเอาซิเผื่อพี่ด้วยนะ”สายธารแกล้งบอก ซึ่งอรอุมาก็รีบลุกเดินไปทันทีโดยไม่เกี่ยงงอน
“เดี๋ยวอิงไปเอาให้ค่ะ”อิงฟ้าแกล้งทักท้วง แต่อรอุมาเดินไปจวนจะถึงห้องครัวอยู่แล้ว หันมาบอกยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรคะ ขอพี่บริการให้บ้าง”
พอเดินเข้ามาในห้องครัว ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ไม่ได้ทำอาหารอะไรมากมายนัก จิตรากำลังยืนหันหลังชงกาแฟอยู่เงียบๆ
“พี่จะเอาน้ำชาได้ที่ไหนคะ”อรอุมาถามเบาๆ จากด้านหลัง จิตราหยิบกระป๋องใบชายื่นส่งให้โดยไม่พูดจา
“ขอโทษนะคะ”อรอุมาบอกก่อนจะสอดมือมาจากด้านหลัง ยื่นเข้าไปหยิบถ้วยกาแฟที่วางอยู่ด้านหน้าจิตรา มือที่สอดเข้ามาจากทางด้านหลัง แม้ไม่ได้โดนเนื้อตัวแต่ก็เหมือนโดนโอบกอด ทำเอาจิตรายืนตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที อรอุมายิ้มในหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หยิบถ้วยมาใส่ชาแล้วกดน้ำร้อนใส่ ก่อนจะยกเดินออกไปด้านนอก ปล่อยให้จิตรายืนหน้าแดงใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ โดยไม่เข้าใจตัวเอง
อรอุมายื่นถ้วยชาให้สายธารด้วยรอยยิ้มกว้าง สายธารรับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่รู้ทัน
“ขอบใจจ๊ะ ชาถ้วยนี้คงจะอร่อยหวาน...กว่ากาแฟของอิงแน่ๆ ยิ้มหน้าบานเชียว ยังไงๆ อย่ามาทำให้พี่เสียนะ”สายธารปรามกลายๆ อรอุมายิ้มกริ่มไม่พูดไม่จา
เมื่อดื่มกาแฟเสร็จแล้ว อรอุมากับนุ้ยก็ขอตัวกลับบ้านไปก่อน แต่ก่อนจะกลับอรอุมาได้กระซิบชวนสายธารไปทานข้าวด้วยกันตอนเย็น แล้วออดอ้อนให้ชวนจิตราไปด้วย สายธารไม่รับปากว่าจิตราจะไปด้วยหรือเปล่า แต่จะชวนให้ เท่านั้นเธอก็ยิ้มหน้าบานออกไป
“จิตราทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ ไม่ออกไปคุยกันข้างนอก เดี๋ยวเค้าก็หาว่ารังเกียจเค้าหรอก”อิงฟ้าทักเพื่อนเมื่อเก็บถ้วยกาแฟเข้ามาล้าง
“ใครว่าหาล่ะ รังเกียจจริงๆ กลับกันหมดแล้วเหรอ” จิตราบอกเบาๆ
“เหลือพี่ธาร รังเกียจเค้าหรือว่าเขินกันแน่จ๊ะ เมื่อคืนยังคุยกันถูกคออยู่เลยฮ่าๆๆ” อิงฟ้าล้อพร้อมกับหัวเราะขำเสียงดัง ทำให้จิตราหน้าแดงก่อนจะหันมาถาม
“ฉันทำแบบที่เค้าว่าจริงๆ เหรออิง”
“จริงดิ...เธอน่ะทั้งซบไหล่ แถมยังนอนหนุนตักพี่เค้าด้วย”
“แล้วทำไมเธอไม่ห้ามฉันล่ะ อีเพื่อนบ้า...ยังจะมีหน้ามาหัวเราะใส่อีก”จิตราต่อว่าอย่างเขินๆ เมื่อนึกตามที่อิงฟ้าบอก
“โหย...ทีงี้นะมาด่าเพื่อน ใครจะห้ามเธอได้ เห็นคุยกันถูกคอ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย บอกให้เลิกๆ ยังไม่ยอม ทั้งเหล้าทั้งไวน์ ฉันเลยพลอยโดนพี่ธารดุด้วย”
“ดุเรื่องอะไรเหรอ” ถามด้วยความเป็นห่วง
“ดุเรื่องที่ไปอยู่ในที่เปลี่ยวๆ นะสิ เค้าเป็นห่วงน่ะ”
“ขอโทษนะเราทำตัวไม่ดี เลยทำให้เธอต้องโดนว่า”เสียงอ่อยลงอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกเล็กน้อยน่า คนรักกันมันก็ต้องมีบ้าง แต่ฉันดีใจนะที่เค้าดุ แสดงว่าเค้ารักแล้วก็เป็นห่วงเรา”อิงฟ้ารู้สึกอย่างที่บอกจริงๆ
“จ้า...หวานกันเข้าไป”แกล้งว่าอย่างหมั่นไส้
“อิจฉาก็หาคนมาหวานด้วยซะสิ มีคนเค้ารอสมัครอยู่นะ”
“บ้า...ฉันเพิ่งจะโดนทิ้งมานะ แผลยังสดเลือดยังไหลซิบๆอยู่เลย ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”ท้ายเสียงยังสั่นเครือ อิงฟ้าเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักอย่างเห็นใจ
“ฉันไม่อยากให้เธอคิด และจมอยู่กับเรื่องแย่ๆ แบบนั้นจนปิดโอกาสตัวเอง คนเราไม่ได้เหมือนกันทุกคนหรอกน่า”
“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ แต่มันเร็วเกินไป ฉันไม่อยากดึงใครมาแทนที่ใคร เพื่อให้ลืมคนเก่าแค่นั้น คนที่เข้ามาจะไม่เสียใจเหรอ ถ้าเค้ารู้ว่าฉันมีเค้าเพียงเพื่อจะลืม แล้วตัวฉันเองก็ไม่อยากเป็นแค่ตัวแทนของใครเหมือนกัน”จิตราบอกอย่างเข้าใจ ในสิ่งที่อิงฟ้ากำลังพยายามบอกเธอ
“มันก็จริงของเธอนะ ไม่มีใครสามารถแทนที่ใครได้”
“อื้อ...อย่าสนใจเรื่องของฉันนักเลย ไปดูแลพี่ธารเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง”เข้ามายื้อถ้วยกาแฟจากมือของอิงฟ้าไปล้างเอง
“คุยกับจิตราแล้วเหรอ เป็นไงบ้างจ๊ะ”สายธารละสายตาจากการอ่านหนังสือ เมื่ออิงฟ้าเข้ามานั่งลงข้างๆ บนเตียงนอนที่เธอนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอ่านหนังสือ
“ค่ะ จิตราเค้าเข้าใจทุกอย่าง แต่เค้าบอกว่ามันเร็วไป ไม่อยากดึงใครมาแทนที่คนเก่า แล้วเค้าก็ไม่อยากเป็นตัวแทนของใครด้วย อิงก็ว่าจริงอย่างที่จิตราพูดนะคะ”บอกพร้อมกับเอนตัวลงนอนหนุนตักคนรัก สายธารก้มมองยิ้มๆ วางหนังสือลง แล้วใช้มือลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของอิงฟ้าเบาๆ ก่อนจะก้มลงหอมไปที่หน้าผากกลมมนนั้นเบาๆ อย่างรักใคร่
“พี่อรนี่เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นนะคะ เพิ่งจะอกหักเมาจะเป็นจะตายเมื่อวาน วันนี้มาชอบจิตราแล้ว อิงก็ไม่อยากให้เพื่อนอิงต้องเสียใจอีกเหมือนกันค่ะ”อิงฟ้ามองสบตาสายธารขณะบอก กลัวเหมือนกันว่าสายธารจะคิดว่าเธอรังเกียจอรอุมาที่สายธารรักเหมือนน้อง
“พี่เข้าใจค่ะ เรื่องแบบนั้นต้องใช้เวลา แล้วก็เป็นเรื่องของคน2คน เราไม่สามารถไปกะเกณฑ์ให้ใครรักใครได้ ไม่ต้องเครียดนะคะ เราก็แค่ดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”สายธารก้มลงบอกเบาๆ ข้างหู ก่อนจะขบเม้นลงไปตรงติ่งหูเบาๆ ให้คนที่นอนอยู่บนตักได้เสียวซ่าน ขนลุกชูชัน
“อื้อ...พี่แกล้งอิง...”ต่อว่าเสียงแผ่ว
“แกล้งตรงไหน ตรงนี้เหรอ”ถามพร้อมกับใช้จมูกซุกไซร์ลงไปบนพวงแก้มนวลทั้งสองข้าง แล้วผละออกยิ้มยั่วยวน ดวงตาหวานฉ่ำ
อิงฟ้าผวาลุกขึ้นตามไปประกบปากจูบริมฝีปากอิ่ม ของคนยั่วยวนอย่างทนไม่ไหว ริมฝีปากที่ยิ้มยั่วนี้ช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน จูบดูดดื่มชักนำให้คนทั้งคู่ เก็บเกี่ยวความหวานหอมของกันและกันอย่างเต็มที่ ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากันอย่างโหยหา
“ก๊อก ๆ ๆ ๆ อิง พี่สมรโทรมา เครื่องข้างล่างนะบอกว่ามีเรื่องจะถาม เรื่องรูปของเชียงคาน”เสียงจิตราดังอยู่หน้าห้อง ทำให้ทั้งคู่ต้องถอนจูบดูดดื่ม ออกจากกันอย่างเสียดาย
“อื้อ...เดี๋ยวลงไปจ๊ะ”ส่งเสียงบอกผ่านประตูออกไป แต่สายตาที่จ้องมองคนรักยังหวานฉ่ำ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ...”หอมลงบนแก้มของคนที่ยังยิ้มยั่วยวนหนักๆ ขู่สำทับเบาๆ
“อย่าให้รอนานนะคะ เดี๋ยววัยรุ่นเซ็ง...ฮ่าๆๆๆ”บอกตามหลัง พร้อมเสียงหัวเราะร่วน เป็นเหตุให้คนที่เปิดประตูออกไปแล้ว ต้องหันมาทำหน้าย่นใส่ ก่อนจะตัดใจรีบเร่งลงไปสะสางเรื่องงานก่อน...
ข่าว
