ตอนที่ ๒
"อิง พี่หมูโทรมาจะให้เธอไปช่วยถ่ายภาพนิ่งงานเค้าน่ะ เธอจะไปไหม" จิตราร้องถาม เมื่ออิงฟ้าเดินลงมาจากด้านบนที่ทำเป็นห้องนอนส่วนตัว
"งานพี่หมูก็ต้องรับอยู่แล้วเธอก็รู้ ว่าแต่เมื่อไหร่ มีชนกับงานอื่นหรือเปล่า" อิงฟ้าเดินไปชงกาแฟก่อนหันมาถาม
"พรุ่งนี้...ชนกับงานแต่งของคุณจินตนาที่สายไหม" จิตราเช็คตารางงานเสร็จ แล้วเงยหน้าบอกอิงฟ้า
"อ้าว...ทำไงดีล่ะ พี่หมูบอกรายละเอียดไหมว่าเป็นงานอะไร"อิงฟ้ามีสีหน้าหนักใจ เพราะพี่หมูเป็นรุ่นพี่ที่เธอให้ความเคารพ และถือเป็นครูที่สอนงานให้เธอ ตอนที่เธอแยกตัวออกมาทำร้านของเธอกับจิตราเอง พี่หมูก็ยังคอยช่วยหางานมาให้เธออยู่เสมอๆ ทำให้เมื่อไหร่ที่พี่หมูเอ่ยปากขอให้ช่วย เธอมักจะไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง
"เห็นบอกว่าเป็นการถ่ายภาพนิ่ง งานคอนเสิร์ตใหญ่ ซึ่งมีนักร้องหลายคน แต่ช่างภาพไม่พอก็เลยอยากให้เธอไปช่วย เห็นบอกว่าเป็นงานใหญ่ของบริษัทพี่แกเลยนะ" จิตราบอกอิงฟ้าตามที่ได้ยินมาจากพี่หมู
"งั้นก็ยิ่งต้องไปช่วย เอ้อ...งั้นเธอโทรหาป้อม ให้ไปถ่ายงานแต่งแทนฉันทีสิ หวังว่าป้อมคงจะว่างนะ" อิงฟ้าตัดสินใจอย่างไม่ลังเล
"ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ ฉันก็อยากให้เธอไปทำงานนี้เหมือนกัน"จิตราบอกอิงฟ้าด้วยสีหน้ายิ้มๆ
"ทำไมมีอะไรพิเศษเหรอไง" อิงฟ้าถามอย่างสงสัยในท่าทีของจิตรา
"ไว้เธอไปแล้วก็รู้เองแหล่ะ" จิตราอมยิ้มเหมือนรู้อะไร แต่ไม่ยอมบอกอิงฟ้า
"หรือว่างานนี้ มีพี่เคนขวัญใจเธอมาด้วย จะให้ฉันถ่ายรูปมาให้อีกละสิ ถ่ายรูปน่ะได้ แต่ขอลายเซ็นต์ไม่เอานะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบทำอะไรแบบนั้น" บอกเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะบ่อยครั้งที่เธอไปช่วยงานพี่หมู จิตรามักจะบอกให้ถ่ายรูป และขอลายเซ็นต์ดารามาให้ ซึ่งมักจะได้แค่รูปถ่ายเป็นประจำ
"เออ...ฉันไม่ทำให้เธอลำบากใจหรอกน่า"
"แปลกแฮะ วันนี้ทำไมยอมง่ายๆ" อิงฟ้าบ่นตามหลังจิตราที่เดินออกไปจากห้องของเธอ อย่างแปลกใจ เพราะปกติจิตรามักจะรบเร้าเธอตลอด แต่วันนี้กลับยอมง่ายๆ
"อิง...ป้อมมันตกลงไปถ่ายงานแต่งให้แล้วนะ" จิตราหายไปไม่นาน กลับเข้ามาบอกให้อิงฟ้าคลายความกังวล
"ขอบคุณนะจ๊ะ ฝากขอบคุณป้อมด้วยนะ อิงจะได้ไปทำงานอย่างสบายใจ" ป้อมเป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน แม้ไม่สนิทเท่าจิตรา แต่ก็คบหากันมานาน และทุกครั้งที่อิงฟ้าไม่ว่าง ป้อมก็ทำแทนให้ได้เสมอ
เช้าวันต่อมา อิงฟ้าวิ่งกระหืดกระหอบ เข้าไปในสตูดิโอที่นัดกับพี่หมู เหตุเพราะฝนตกลงมาแต่เช้า กรุงเทพฯในวันที่ฝนตกรถติดเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำให้คนที่เร่งรีบแข่งกับเวลา รู้สึกแย่ไปตามๆ กัน
เมื่อหลุดเข้าไปในสตูดิโอที่วุ่นวายไปด้วยผู้คนมากมาย เพราะวันนี้เป็นวันที่นัดถ่ายภาพนิ่ง เพื่อใช้โปรโมทงานคอนเสิร์ตของเหล่านักจัดรายการวิทยุคลื่น111FM เฉพาะดีเจก็สิบกว่าคนแล้ว ยังมีบรรดาญาติ และผู้ติดตามของแต่ละคน รวมทั้งทีมงานด้วย ก็ทำให้สตูดิโอที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทย ดูแคบลงไปถนัดตา
อิงฟ้าสอดส่ายสายตามองหาพี่หมู ผู้เป็นเจ้าของงาน ทันทีที่มองเห็น อิงฟ้ารีบแทรกตัวเองตรงดิ่งเข้าไปหาทันที ทำให้ไม่ทันระวัง ชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนทำให้หนังสือ และเอกสารของอีกคนหล่นกระจายลงกับพื้น
"ขอโทษค่ะ เดี๋ยวเก็บให้นะคะ" อิงฟ้าทรุดลงนั่งเก็บเอกสาร ที่กระจายอยู่ พร้อมกับละล่ำละลักขอโทษอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
"ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงอีกฝ่ายที่ดังขึ้น ทำให้อิงฟ้าถึงกับชะงักงัน หัวใจเต้นแรง อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เสียงนี้ต่อให้ตายเธอก็ไม่มีวันลืม แต่ไม่คิดว่าจากที่เธอได้ยินอยู่ในวิทยุ ตอนนี้จะมาดังอยู่ใกล้ๆ แค่คืบ
"พี่เก็บเองค่ะ" สายธารคือคนที่โดนชน นั่งลงตรงหน้าอิงฟ้า เก็บหนังสือสองสามเล่ม ที่ตกอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับเอื้อมมือดึงเอกสาร ที่อยู่ในมือของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า อย่างแปลกใจ เพราะเธอนั่งนิ่งไม่ไหวติง
"น้อง...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" สายธารเอื้อมมือไปจับแขนของอีกคน ที่นั่งนิ่งอยู่ สอบถามเบาๆ
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษอีกทีนะคะ ที่ชนคุณ" อิงฟ้าได้สติเมื่อแขนถูกมือของสายธารจับเขย่าเบาๆ แต่ใจเต้นโครมคราม แทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืน
"ไม่เป็นไรค่ะ พอดีพี่ก็รีบด้วย เลยไม่ทันระวัง ไปก่อนนะจ๊ะ"สายธารบอกกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วรีบเดินจากไปอย่างรีบร้อนเช่นกัน
สายธารเดินจากไปแล้ว แต่อิงฟ้ายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แขนที่ถูกจับยังรู้สึกถึงความอุ่น รอยยิ้มภายใต้ดวงหน้ายาวเรียว รับกับทรงผมซอยสั้นทันสมัย กับดวงตากลมโต ที่มองมาที่เธอยังติดอยู่ที่ตา กลิ่นน้ำหอมที่หอมเย็น ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก เธอรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนแทบไม่รู้สึกตัว ว่าเธอจะต้องทำอะไรต่อไป
"อิงฟ้า...มาแล้วเหรอ พี่กำลังมองหาอยู่เชียว" พี่หมูเป็นคนมาช่วยชีวิตเธอจนได้ ผู้ชายที่อ้อนแอ้นเกินชาย ตรงเข้ามาโอบกอดอิงฟ้าทำให้เธอตื่นจากอาการมึนงงออกมาได้
"สวัสดีค่ะพี่หมู อิงต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่มาช้า ฝนตกรถติด แหะๆ เป็นคำแก้ตัวที่เชยมากๆ เลยใช่ไหมคะ" อิงฟ้าบอกกับคนที่เธอให้ความนับถือ ในฐานะพี่ด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ไม่ถือว่าสายหรอก เพราะบรรดาดีเจเค้าก็ยังแต่งหน้าแต่งตัวกันยังไม่เสร็จ ไปนั่งคุยกันตรงโน้นก่อนดีกว่า พี่จะได้บอกรายละเอียดเกี่ยวกับงานให้อิงฟ้าด้วย" หมูชอบเรียกชื่ออิงฟ้าแบบเต็มๆ เธอบอกว่าดีกว่าที่จะเรียกว่าอิง หรือฟ้าเฉยๆ เหมือนคนอื่น
อิงฟ้าสะพายกล้องคู่ใจ เดินตามหมูที่เป็นเจ้าของงานเข้าไปในส่วนของวีไอพี ที่มีผู้คนบางตากว่าด้านนอก ซึ่งมีเฉพาะดีเจที่แต่งหน้า แต่งตัวเสร็จแล้ว เข้ามานั่งรอเพื่อถ่ายภาพ แต่ละคนก็มีกิจกรรมทำของตัวเองโดยไม่ได้สนใจใคร
"อิงฟ้านั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่เดินไปหยิบเอกสารรายละเอียดของงานมาให้" หมูบอกก่อนจะเดินลับไปอีกห้องที่อยู่ใกล้ๆกัน ชื่อที่หมูเรียกแม้ไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้สายธารที่นั่งหันหลังอ่านหนังสืออยู่ไม่ไกล รู้สึกสะดุดหู จนต้องหันไปมองตามเสียงของหมู
หญิงสาวที่นั่งห่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่นัก กำลังง่วนอยู่กับการตรวจเช็คกล้องถ่ายรูป พร้อมกับอุปกรณ์อย่างขะมักเขม้น โดยไม่ได้สนใจมองดูผู้คนรอบข้าง สายธารมองไปรู้สึกว่าเป็นคนๆ เดียวกับผู้หญิงที่ชนกับเธอเมื่อกี้ แอบลอบมองใบหน้าหวาน ดวงตาเรียวยาว คิ้วเข้มโดยไม่ต้องเขียน กับริมฝีปากอวบอิ่ม ผมยาวตรงดำขลับรับกับใบหน้านั้นอย่างเหมาะเจาะ 'อิงฟ้า' ชื่อนี้จะมีกี่คนกัน แต่คงไม่ใช่คนๆ เดียว กับคนที่ส่งข้อความให้เธอแน่ๆ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เธอดูปราดเปรียวคล่องแคล่ว คงไม่ใช่คนที่จะมานั่งเขียนอะไรแบบนั้นหรอก สายธารสะบัดหัวไล่ความคิด ก่อนจะก้มหน้า พยายามจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือที่อยู่ในมือ อย่างไม่ได้สนใจอะไรอีก
การถ่ายภาพแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม เพื่อแข่งกับเวลาตามจำนวนช่างภาพที่มี กลุ่มดีเจที่อิงฟ้าถ่ายภาพนิ่งให้ ไม่มีสายธารรวม อยู่ด้วย ทำให้อิงฟ้าทำงานได้อย่างไม่มีติดขัด ซึ่งทีแรกเธอก็หวั่นๆ ใจไม่น้อยเหมือนกัน ถ้าหากจะต้องถ่ายภาพให้สายธาร เธอกลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่ถูก เพราะรู้สึกใจมันสั่นๆ แปลกๆ แม้แต่มองเห็นอยู่ไกลๆ 'อาจจะเป็นเพราะเธอเจอคนที่ชื่นชอบ คงเหมือนกับคนที่ชื่นชอบหลงใหลดาราอย่างนั้นมั๊ง' อิงฟ้ายิ้มให้กับความคิดของตัวเอง แต่สายธารที่บังเอิญหันมองมาเจอกับรอยยิ้มนั้น กลับรู้สึกชอบรอยยิ้มนั้นอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเธอคอยแต่จะหันไปมองเด็กสาวคนนั้นอยู่เรื่อย 'อาจจะเป็นเพราะชื่อ ที่เธอคุ้นเคยกระมัง' สายธารอดขำกับความคิดตัวเอง
ในที่สุดการทำงานก็เสร็จสิ้นลง ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ คงเหลือแต่หมูเจ้าของงาน กับช่างภาพที่ต้องมาคัดเลือกรูปภาพ ที่จะใช้ทำงาน และบรรดาทีมงานที่อยู่เก็บข้าวของกันจนดึกดื่น
เมื่อเสร็จงานในส่วนของตัวเอง อิงฟ้าถึงได้ขอตัวกลับ เธอเอื้อมมือกดเปิดวิทยุ แทบจะทันทีที่ขึ้นนั่งในรถ กดฟังคลื่นเดิม แม้จะเป็นเวลาช่วงสุดท้ายแล้วก็ตาม
[คุณผู้ฟังที่รัก คงจะเคยเจอใครบางคน ที่เรารู้สึกคุ้นเคยมากๆ ทั้งๆ ที่เราเพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก วันนี้สายธารบังเอิญเจอใครคนหนึ่ง ที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก แต่เหมือนเราคุ้นเคยกันมานาน บอกไม่ถูก อาจจะด้วยชื่อที่คุ้นชินเห็นบ่อยๆ จนคิดว่าเป็นคนๆ เดียวกัน คุณที่รักว่าชื่อแปลกๆ ที่เราเห็นแค่เพียงครั้งเดียวก็สะดุดใจ และจดจำได้ไม่มีลืม จะมีซ้ำกันซักกี่คนบนโลกใบนี้ ถ้าเพียงแต่เราเคยรู้จักกันไม่ว่าจะทางใด แน่นอนค่ะว่าคุณจะต้องรู้จักสายธารเป็นอย่างดี แม้สายธารอาจจะไม่ใช่คนดังอะไร แต่คิดว่าคุณผู้ฟังที่อยู่เป็นเพื่อนกันมานาน น่าจะเคยเห็นสายธารบ้างตามสื่อนะคะ แต่สายธารไม่อาจรู้จักหน้าตาคุณที่รัก ผ่านทางตัวหนังสือ หรือเสียงได้เลย ถ้าเราบังเอิญได้เจอกัน กรุณาทักทายสายธารด้วยนะคะ อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไป โดยไม่ได้ทำอะไร เพราะเวลาไม่อาจหวนกลับมาอีก อาจจะเป็นแค่ครั้งเดียวที่เราจะบังเอิญเดินมาเจอกัน หวังว่าเราจะไม่แค่เดินผ่านกันไปนะคะ ฟังเพลงสุดท้ายในค่ำคืนที่สายฝนพรำค่ะ พรุ่งนี้กลับมาเจอกันเวลาเดิมนะคะ คืนนี้ขอให้นอนหลับฝันดีค่ะ]
มันคุ้นๆ ที่ตรงหัวใจ
มันคล้ายๆ เหมือนเคยผูกพัน
ทั้งที่เราเพิ่งได้พบกัน
แปลกไหม
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
รู้เพียงฉันใกล้เธออุ่นใจ
ก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไรระหว่างเรา
***เพลงใช่เธอหรือเปล่า มดทรีจี***
สายธารเอนหลังพิงเบาะเก้าอี้ หลับตาฟังเพลงที่เธอเปิด คิดถึงคำพูดของตัวเอง รู้สึกคล้อยตามเสียงเพลง ‘มันคุ้นๆ ที่ตรงหัวใจ มันคล้ายๆ เหมือนเคยผูกพัน’ อดนึกถึงเด็กสาวที่เจอวันนี้ จะใช่คนเดียวกับที่เธอคิดหรือเปล่านะ ถ้าใช่แล้วถ้าได้ฟังที่เธอบอกน่าจะมีอะไรตอบกลับมาบ้าง
‘ขอโทษนะคะ อิงไม่กล้าพอ ที่จะบอกพี่ว่าอิงชื่นชอบพี่มาก สักวันอิงจะกล้าพอค่ะ’ อิงฟ้าได้แต่พูดกับตัวเองดังๆ เพื่อปลดปล่อยความอึดอัดในใจ เมื่อได้ยินคำพูดของสายธาร ซึ่งเธอเข้าใจว่าน่าจะหมาย ถึงตัวเธอเองที่เจอกันในวันนี้...
ข่าว
