รักเพียงขอบฟ้า บทที่ 1

[อาพัทธ์ อันธการ]

   เธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพียงลำพังในห้องที่ไม่คุ้นเคย เตียงยังคงมีร่องรอยที่บ่งบอกถึงเรื่องราวซึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน ปริมสงสัยว่าคนที่เคยกลืนกินหล่อนหายตัวไปไหน

   หญิงสาวใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องนอน แสงภายในห้องรับแขกสว่างจ้าเสียจนแสบตา ศศิวิมลหรี่ตา และไม่ช้าก็เห็นผู้หญิงคนที่เธอตามหา

   สาวแกร่งมีเพียงเสื้อเชิ้ตหลวมโครกคลุมร่างกายอยู่ ผมสีน้ำตาลเข้มถูกมวยขึ้น แสงแดดทำให้มองเห็นเนื้อหนังมังสาที่ไร้การห่อหุ้มใต้เนื้อผ้าที่เบาบางนั้น

   ความรู้สึกแปลกๆ ผลิพุ่งขึ้นมา เธออยากจะเดินเข้าไปสวมกอดข้างหลังคนๆ นั้น คลอเคลียเหมือนลูกแมวน้อย แต่หญิงสาวจะไม่ทำเช่นนั้น และไม่มีวันทำ ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนที่ปริมไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่คนที่เปลือยร่างกายกัน ไม่ใช่จิตใจ นานแล้วที่ศศิวิมลไม่มีความรัก นานแล้วที่หล่อนเบื่อหน่ายทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับไม่รู้ว่าชีวิตจะอยู่บนโลกนี้เพื่ออะไร



   กรรวีกำลังทำอาหารเช้าอย่างง่ายๆ อยู่ ค่ำคืนที่ผ่านมาทำเอาหล่อนหิวแต่เช้า เธอนึกถึงตอนที่ตัวเองตื่นนอนขึ้นมา แขนโอบหญิงสาวที่ดูบอบบางและสับสน คิ้วเรียวขมวดแม้ในยามหลับใหล หล่อนรู้สึกเอ็นดูคนที่ยังไม่รู้สึกตัว

   “หิวไหม” นั่นคือคำถามที่หลุดออกจากปากของคนผมยาวเมื่อเห็นคนที่เพิ่งคิดถึงเมื่อสักครู่

   “อือ” เสียงหวานลอดออกมาจากปากอิ่มสีชมพู หน้าหวานเรียวพยักเบาๆ

   ภาพตรงหน้าทำให้เธอหิวอย่างอื่นมากกว่าอาหารที่ใกล้เสร็จ หญิงสาวตรงหน้าไม่รู้หรอกว่าผมยุ่งๆ ตาสวยๆ ปากอิ่ม และสภาพของตัวเองในตอนนี้น่าปรารถนามากแค่ไหน  หล่อนยิ้ม รู้ว่ายังมีเวลาอีกทั้งวันในการลิ้มรสความหวานจากคนแปลกหน้า

   “อร่อยดีนะ” น้ำเสียงเนือยๆ ขัดกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง

   เก่งไม่ได้ถามอะไรอีกฝ่ายออกไป คล้ายกับว่าเราทั้งสองคนสามารถอยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องรู้จักกันก็ได้ ไม่รู้ว่าอีกคนคิดอะไร ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของกันและกัน

   มันเป็นสถานการณ์ที่แปลกกว่าที่หล่อนเคยเจอ หลายครั้งที่เธอพาผู้หญิงเข้าห้อง พอเช้าวันรุ่งขึ้นถ้าสาวๆ เหล่านั้นถ้าไม่แสดงท่าทีเขินอาย ก็จะเป็นประเภททำตัวสนิทสนมเหมือนรู้จักกันมาเป็นปี ทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันได้เพียงคืนเดียวเท่านั้น หรือจริงๆ แล้วแบบนั้นต่างหากที่เรียกว่าแปลก ทำไมการที่คนสองคนต่างมีความสุข ถึงทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นคิดว่าผูกพันกัน หรือเกิดความลึกซึ้งเกินกว่าที่ควรเป็น บางทีกรรวีอาจจะเคยชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำๆ จนตัวเองก็ไม่รู้ว่าอย่างไหนควรเรียกว่าปกติ แบบไหนถึงแปลก เธอยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ไม่บ่อยนักที่หล่อนจะมีความคิดสับสนและสงสัยอย่างนี้

   “ยิ้มทำไมเหรอ” นั่นคือคำถามที่หลุดออกมาจากปากของคนหน้าตาเบื่อโลก

   “ก็...อยากยิ้ม” หล่อนตอบกลับกวนเล็กน้อย นัยน์ตาระยับ

   “ไหนว่าจะทำให้สนุก” อีกฝ่ายหรี่ตาคู่สวยท้าทาย

   “แล้วเมื่อคืนไม่สนุกเหรอ” คนหน้าคมถามอย่างเจ้าเล่ห์

   “ก็...พอใช้ได้” คำตอบนั้นทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ



   ความรู้สึกต่างๆ ฉายชัดบนใบหน้าสวยของหญิงสาวตรงหน้า เธอชอบเวลาที่อีกฝ่ายเปลี่ยนอารมณ์ไปมา เดี๋ยวครุ่นคิด เดี๋ยวอารมณ์ดี เดี๋ยวเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวเชิญชวน หล่อนชอบเพราะตัวเองไม่ค่อยมีอารมณ์เหล่านั้น

   ศศิวิมลชื่นชมในความแข็งแกร่งที่เปล่งประกายจนสัมผัสได้ตลอดเวลา ไม่ใช่แค่เพียงร่างกายของอีกฝ่ายที่หล่อนเห็นเมื่อคืน

   วันหยุดเป็นวันที่เธอเกลียดที่สุด เพราะมันเหมือนกับการโดนตอกย้ำซ้ำๆ ว่าตัวเองช่างว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยสักอย่าง หล่อนไม่รู้จะทำอะไรด้วยซ้ำ ไม่มีงานอดิเรก ไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีสิ่งที่สนใจ สิ่งที่หญิงสาวทำจึงเพียงแค่เปิดโทรทัศน์ไว้แล้วนั่งมองโดยที่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวที่ฉายไปมา

   ทุกอย่างที่ปริมเป็นในตอนนี้เกิดขึ้นครั้งแรกตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ศศิวิมลยังเป็นเพียงแค่นักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ชอบทำทุกอย่างตามเพื่อน เล่นสนุกไปวันๆ รักคนนู้น ปิ๊งคนนี้ และแล้วทุกสิ่งก็พลิกกลับ แม่ของหล่อนจากไปในวันหนึ่งซึ่งไม่มีอะไรพิเศษ แม่แค่เดินกลับบ้านเหมือนทุกๆ วัน แต่กลับมีรถกระบะพุ่งเข้ามาชนแล้วขับหนีไป เธอเสียใจและเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าเกิดมาบนโลกใบนี้เพื่ออะไร จะมีชีวิตอยู่ไปทำไม และความสงสัยเหล่านี้ไม่เคยมีคำตอบ คนหน้าหวานเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งรอบตัว หล่อนเรียนและทำงานตามคนอื่นๆ เพื่อแค่มีชีวิตรอดไปวันๆ เผื่อว่าสักวันชีวิตที่เหนื่อยหน่ายนี้จะมีคำตอบ

   ปริมเคยถามหลายคนรอบตัว ส่วนมากมักตอบว่ามีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้พบเจอสิ่งต่างๆ มีความสุขกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น และบางคนก็ไม่สามารถตอบเธอได้ คนเหล่านั้นก็ไม่ได้ต่างจากหญิงสาวเลยที่ไม่รู้ว่ากำลังหาอะไรในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นี้

   “เดี๋ยวล้างให้” เสียงของคนอีกคนที่เธอลืมไปแล้วดังขึ้นมาขณะที่หยิบชามไปจากบนโต๊ะข้างหน้าหล่อน

   “ขอบคุณ” สาวตาสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยตามมารยาท คำพูดของตัวเองทำให้เธอคิดว่าตัวเองคล้ายกับคอมพิวเตอร์ที่ถูกป้อนคำสั่งไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อถูกทำแบบนี้ต้องพูดอย่างนี้ เมื่อสถานการณ์เป็นอย่างนี้ต้องทำแบบนั้น แต่สมองกลยังดีกว่าเธอเสียอีก อย่างน้อยมันก็มีจุดประสงค์ชัดเจนในการสร้างขึ้นมา รู้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร และจะมีอยู่ต่อไปเพื่อสิ่งใด



   ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่กรรวีเห็นสาวแปลกหน้าเหม่อลอย ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่าราวกับกระดาษสีขาวที่ไม่มีข้อความใด แต่คิ้วกลับขัดแย้ง มันขมวดเหมือนกับเจ้าของกำลังจมลึกอยู่กับความคิดบางอย่าง ลึกจนไม่สามารถบอกได้เพียงแค่นัยน์ตา

   ขณะที่มือกำลังล้างจานอย่างไม่รีบร้อน สมองของหล่อนก็กำลังคิดถึงตารางงานของตัวเอง เธอยังมีเวลาว่างถึงเย็น ยังมีเวลาอีกนานที่จะดึงคนที่เพิ่งพบกันคนนี้ให้แสดงความหรรษาออกมาทางสีหน้าและน้ำเสียง

   หญิงสาวเช็ดมือกับผ้าที่แขวนอยู่ไม่ห่าง จากนั้นจึงกุมมือสาวเสียงหวานแล้วฉุดให้ลุกขึ้นโดยไร้คำพูดใดๆ ออกจากปาก เพราะทุกอย่างล้วนชัดเจนอยู่แล้วในการกระทำและดวงตาของเธอเอง
-------------------------------
มาลงแล้วค่ะ แต่ขอเป็นสั้นๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนแถมยาวๆ จะตามมาทีหลังค่ะ 

[si]

สั้น ๆ แต่มาทุกวันก็ได้ค่ะ