Chapter 5 : นางเสือ“เฮเลนน่าบอกว่า ท่านนายกเทศมนตรีต้องการให้เรากำจัดเสือดำค่ะ” เด็กสาวเดินมาบอกข่าวกับสาวตัวสูงที่ยืนพิงผนังห้องรอมานาน
อัลร์หันไปมองทางที่เธอเพิ่งเดินจากมา ตรงนั้นแอลกับเฮเลนน่ายังพิจารณาผู้หญิงที่กลายร่างเป็นเสือดำได้อยู่ และคุณแม่มดใจดีก็กำลังขยี้สมุนไพรลงกับบาดแผลที่แผ่นหลังของสาวที่ยังสลบไสล น่าแปลกใจที่เจ้าหล่อนหลับนานผิดปกติ ความจริงหากสลบเพราะโดนแวมไพร์บีบคอ ป่านนี้น่าจะฟื้นได้แล้ว หรือว่าหล่อนง่วงล่ะ
บ้าเหรอ..ฟลอเรน.. เธอเอาสมองส่วนไหนคิด ส่วนที่ยังเป็นเด็กอยู่เหรอ.?
“แล้วเธอคิดว่าไง.. จะฆ่าหล่อนเลยมั้ย” แวมไพร์ถามเสียงนิ่ง ดูคล้ายเย็นชา หากแต่สายตาที่เหลือบมามองหน้าอีกสาว บอกคนละเรื่องกัน เห็นฟลอเรนกระพริบตามองหน้า หล่อนทำท่าตัดสินใจยาก เธอจึงเสนอ “ลองให้หล่อนฟื้นก่อนดีกว่า ฉันเชื่อว่าเฮเลนน่าจะมีคำแนะนำดีๆ หล่อนรู้อะไรเยอะ” เด็กสาวมีสีหน้าที่ดีขึ้น หล่อนยิ้ม โอ้..ใจเธอละลายเป็นน้ำแข็งถูกน้ำร้อนราด วันนี้มันจะมากไปแล้ว ไม่ไหวแล้วนะ
“ค่ะ ถึงจะเป็นปีศาจหรืออะไรก็ช่าง เค้าก็ดูดีกว่าพวกไลเคนเป็นไหนๆ”
อัลร์แปลกใจกับคำพูดนี้ ความคิดไม่ดีในหัวก็หายไป สนใจเรื่องนี้มากกว่า “อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น หรือเพราเธอพูดกับหล่อนรู้เรื่อง แต่กับฉันน่ะ บอกตามตรง หล่อนเห็นหน้าฉันเหมือนเป็นอสูรกาย กรี๊ดๆ ไม่หยุด ฉันแทบอยากหาอะไรมาอุดปากหล่อน และบอกเลยนะว่า ถ้าหล่อนตื่นมาแล้วกรี๊ดอีก ฉันคงต้องทำจริงๆ ไม่ไหว” บ่นเสร็จก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และแวมไพร์ก็กระพริบตากับมือที่มาลูบต้นแขน เธอมองหน้าเจ้าของมือสลับกับมือหล่อน ดวงตาสีม่วงครามที่มองทอดมายังตัวเธอ บ่งบอกถึงความห่วงหาอาทร หล่อนช่างแสนดีราวเจ้าหญิงผู้บริสุทธิ์ หัวใจงดงาม..
และแม้จะผ่านเสื้อแจ็คเก็ตกับเสื้อเชิ้ตตัวในของเธอมา อุณหภูมิความอบอุ่นจากมนุษย์คนนี้ก็ส่งตรงมาถึงหัวใจ เพราะความรู้สึกนี้ใช่ไหม ที่ทำให้เธอหลงรักหล่อนจนหัวปักหัวปำ ความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในความนิ่งเฉยและเข้มแข็งเกินอายุ นั่นเอง...
“ฟลอเรน.. ฉัน---” แวมไพร์พยายามเปิดปากพูดแต่อีกคนพูดตัดหน้า
“คุณทำดีมากแล้วค่ะอัลร์ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” ฟลอเรนกระซิบและขยับตัวขึ้นมาจูบแก้มขาวซีด เจ้าของมันยืนช็อค “ฉันกลับไปดูเฮเลนน่าก่อนนะคะ” ตบต้นแขนคนยืนอึ้งเบาๆปลอบใจ เธอหันหลังให้หล่อน ไปทำงานต่อ ไม่ได้มองเลยว่า คนถูกหอมตอนนี้แทบล้มทั้งยืน ฮันเตอร์ลืมสนใจคนอื่นทันทีเมื่อเธอเข้าโหมดทำงาน ไม่ใจร้ายก็เหมือนร้ายนั่นแหละ ไม่สงสารคนหัวใจอ่อนแอเลย แกร่งแต่กาย เข้าใจบ้างมั้ย.?
อัลร์ทรุดจนน้องฝาแฝดต้องใช้ความเร็วเหนือมนุษย์มาพยุงตัวพี่เอาไว้ หล่อนกระซิบขี้เล่นให้ได้ยินกันสองคน “จะมัวทนอยู่ทำไมพี่สาว จับปล้ำไปเลยสิ ก็หมดเรื่องหมดราวแล้ว ถึงตอนนั้นขี้คร้านจะมาอ้อนพี่ให้สนใจ ยิ่งไร้เดียงสา ไม่เคยๆแบบนี้ ครั้งเดียวรู้เรื่องแน่” แรงที่หายไปกลับมาทันทีที่ถูกล้อ แวมไพร์คนพี่ผลักน้องแรงแทบกระเด็น ยังดีที่แอลไหวตัวทัน ตั้งหลักได้ก่อน ไม่งั้นปลิว
“อย่าพูดแบบนี้ จะบ้าหรือไง! ” อัลร์หลุดปากตะโกน แล้วหันไปยิ้มแหยๆให้สองสาวทำงานที่หันมามองทางตัวเองกับน้องตาปริบๆ ฟลอเรนกับเฮเลนน่าคงสงสัย พวกเธอสองคนเล่นอะไรกันทำไมเสียงดัง
“ไม่มีอะไรหรอก พวกฉันแค่หยอกกันน่ะ” เธอบอกสองสาวพร้อมเอื้อมมือไปโอบบ่าแอลเข้ามาหา จูบหัวหล่อน แสร้งทำเป็นรักน้องมากไม่แคร์แม้น้องจะแอบขัดขืน แอลบ่นงึมงำในลำคอ แต่เสียงหัวเราะมาจากทั้งฮันเตอร์และแม่มดก็ทำให้เธอไม่ได้ฟังว่าน้องบ่นว่าอะไร เมื่อพวกหล่อนหันไปสนใจงานต่อแล้ว ก็กลับมาทำตาขวางกระซิบที่ข้างหูคนใกล้ที่ตอนนี้ลากออกไปห่างจากสองสาวช่างสงสัยแล้ว อย่าให้พวกหล่อนได้ยินอะไรเลยยิ่งดี แอลมันบ้า.. “ฉันจะเตะก้นเธอ ถ้าเธอพูดแบบนั้นอีกครั้ง”
แฝดน้องดึงตัวเองออกจากแฝดพี่ ขยี้หัวที่ถูกจูบเมื่อครู่เหมือนกลัวน้ำลายพี่สาวจะติดผม ปากก็บ่นไปด้วย “ทำไมล่ะ ก็มันเรื่องจริง ผู้หญิงคนนั้นปั่นหัวพี่ด้วยหน้าตาไร้เดียงสาทุกวัน แล้วก็ไม่รับผิดชอบ ไม่น่าเอาคืนหรือไง เอาให้รู้สึกว่า ‘อย่ายั่วพี่นักสิน้อง เดี๋ยวท้องไม่รู้ตัว’” แอลพูดไปแล้วก็งงเอง พอๆกับที่คนฟังงง เธอยักไหล่และพูดใหม่ “ช่างเหอะ ถึงท้องไม่ได้ก็มันส์ได้ ถ้าได้ลอง ยัยแม่มดยังติดฉันแจเลย—”
“แอล อย่าพูดไป เดี๋ยวหล่อนก็ได้ยินหรอก” อัลร์รีบปราม รู้ดีว่าถ้าแม่มดคนที่ว่าอยากจะได้ยินเรื่องที่เธอคุยกัน หล่อนย่อมทำได้ไม่ยาก และเธอได้ยินจริงๆ คนซวยงานนี้ต้องไม่มีแค่แอล เธอก็ด้วยแหละ ยัยแม่มดนั่นต้องฟ้องฟลอเรนแน่ๆ ไม่ต้องห่วงหันไปมองพวกหล่อนที่ทำงานกันอยู่อีกครั้งก็เริ่มหวั่นใจ เฮเลนน่ามองหน้าเธอพอดี หรือว่าหล่อนได้ยินแล้ว เอาแล้วมั้ยล่ะ..
“หล่อนได้ยิน---”
“ไม่หรอกน่าอัลร์ อย่าหลอนๆ..คู่แฝด” เสียงที่แทรกมาอย่างรู้ทัน พาให้ความเครียดบรรเทา แต่กระนั้นก็ยังไม่วายจะบ่น
“คนนี้ฉันรักจริงๆนะแอล ฉันเลย...”
“กลัว..” เมื่อแฝดพี่พูดไม่ออก แฝดน้องจึงต่อให้ รู้ใจกันที่สุด
อัลร์พยักหน้ายิ้มเศร้า “ฉันไม่ใช่ผู้ชาย แถมไม่ใช่คนอีก ฉันไม่มีอะไรจะให้เค้ามารักฉัน เราแตกต่างกันมากเกินไป”
“ก็อาจใช่ พี่กับเค้าแตกต่าง แต่พี่คิดว่าสำหรับฟลอเรนที่พี่รู้จักมาตั้งแต่เกิด เค้าจะสนใจเรื่องแบบนั้นมากกว่าความรักหรือไง” แอลพูดให้คิด คราวนี้พี่สาวจึงหันไปมองสาวเจ้าของชื่อ พอดีกับที่ฟลอเรนเงยหน้าขึ้นมากวักมือเรียก “นั่นไง.. เค้าเรียกพี่แน่ะ ไปหาสิ พิสูจน์ดู”
อัลร์นิ่งคิดไปสักพักแล้วพยักหน้า ยิ้ม ลูบหัวน้องเบาๆ “โอเค.. ขอบใจคู่แฝด” เธอเดินจากน้องสาวไปตามคำเรียกชวน ไม่รู้หรอกว่าแอลมองตามหลังมา และหล่อนกำลังยืมยิ้ม ส่ายหน้าน้อยๆ
“หมดแล้วพี่สาวจอมกะล่อนของฉัน เพราะผู้หญิงคนเดียว เธอแน่นอนจริงๆเลยนะฟลอเรน”
............................................
“ข้าไม่คุย ถ้ามี....นี่อยู่” นางเสือดำชี้มือไปด้านหลังฟลอเรน ฮันเตอร์เหลียวหน้าไปมองและรู้ว่าหล่อนหมายถึงใคร อัลร์กับแอลยืนตัวสูงหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น เธอถอนหายใจ ชำเลืองสายตาไปมองเฮเลนน่า หล่อนยักไหล่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“สองแวมไพร์เป็นมิตร พวกเขาไม่ทำร้ายเจ้า” เธอพยายามแต่หล่อนยังส่ายหน้า ไม่ยอมท่าเดียว เหลียวมองไปที่สองฝาแฝด พวกหล่อนก็ทำท่าเหมือนแยกเขี้ยวอยู่โดยเฉพาะแอล เธอจึงตัดสินใจ พยักหน้าให้นางเสือ “โอเค..” ฟลอเรนหันไปหาแวมไพร์ “อัลร์คะ แอลคะ” เธอเรียกพวกหล่อน ใช้สายตาบอกแทนคำพูด ทั้งสองดูหงุดหงิดแต่พากันเดินออกไปเงียบๆ ฮันเตอร์กำลังจะหันกลับมามองสาวนิรนามพอดีกับที่หล่อนพูดขึ้นในความเงียบ
“พวกหล่อนดูเชื่องกับเจ้าเหลือเกินนะฮันเตอร์ เซอร์ไพร์ส” นางเสือยิ้มประหลาดกับคนมอง หล่อนรับเสื้อผ้าสำรองจากมือเฮเลนน่าที่ยื่นให้ไปสวม ใส่มันทีละชิ้นเนิบนาบ ไม่สนใจจะแคร์ว่ามีใครมอง ฟลอเรนอึ้งเล็กน้อยกับรูปร่างทรวดทรวงที่เพิ่งได้เห็นเต็มตา หล่อนดูบอบบางก็จริงแต่แข็งแกร่งด้วยมัดกล้ามเนื้อแบบที่ผู้หญิงมีแล้วไม่น่าเกลียด โอ้..ไม่อยากเชื่อเลยว่า สิ่งสวยๆงามๆนี้จะเป็นอันตราย
แต่ฟลอเรน เธออย่าเพิ่งไว้ใจ ของบางอย่างภายนอกสวยงาม หากแต่ภายในเน่าเฟะก็มี และเธอก็ยังไม่รู้จักหล่อนจริงๆเสียหน่อย เร็วเกินไปที่จะตัดสิน...
“น่าแปลกใจที่เจ้าบอกว่าพวกหล่อนเป็นมิตร..”
ถ้อยคำเหมือนดูถูกการตัดสินใจเลือกคบคนของเธอ ฮันเตอร์กระพริบตาหนึ่งทีและตอบหน้านิ่ง เก็บความรู้สึก “ข้าอยากเตือนเจ้าสักอย่าง..เสือดำ อย่าเรียกจิกอัศวินของข้า” ฟลอเรนยิ้มแต่แววตาเยือกเย็น แบบที่ใครเห็นต้องถอยหลัง
นางเสือดำชะงักสองวิ จากนั้นเหลือบตามองแม่มดสาวใกล้ๆ เฮเลนน่ายิ้มยกนิ้วชี้ขึ้นโยกไปมาในอากาศ เป็นสัญญาณบอกมาว่า ‘อย่าคิดหือกับคุณหนูมาแชล บางครั้งหล่อนไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตา’
“ว้าว.. นี่ถือเป็นคำขู่ใช่มั้ย.?” สาวนิรนามถามแสร้งทำเป็นเล่นกลบเกลื่อน และดูเหมือนจะไม่สำเร็จเมื่อไม่มีใครทำท่าขำกับเธอสักคน หญิงสาวที่อยู่ในชุดเรียบร้อยแล้วนั่งลงกับโซฟาเดี่ยวตรงข้ามกับฟลอเรน ดวงตาคมยังมองทุกคนอย่างระวัง "ก่อนอื่น..” หล่อนยื่นมือมาทางนักล่าสาวที่มองมันแปลกใจ “เพื่อความยุติธรรมแลกเปลี่ยนกับที่ข้ารู้ชื่อพวกเจ้าทุกคนแล้ว.. ข้าชื่อ..ทัสมิน” หล่อนรอให้ฮันเตอร์ยื่นมือมาสัมผัส หากแต่กลับผิดคาดเมื่อกลายเป็นแม่มดที่เข้ามารับมือไปเขย่า
“ชื่อน่ารักดีนะ” เฮเลนน่าวิจารณ์ ดวงตาเป็นประกายเหมือนกำลังสนุกอะไรสักอย่าง “ในวงศ์วานเสือของเจ้า เขานิยมชื่อแบบนี้กันหรือไร” แม่มดถาม ฮันเตอร์ก็ให้ความสนใจกับคำตอบ ผู้หญิงเสือดำส่ายหน้า หน้าตาเศร้าซึมผิดปกติ จนสองคนมองหน้ากันและปริศนาก็เฉยมาเร็วโดยไม่ต้องเอ่ยถาม
“ในตระกูลของข้า มีข้าคนเดียวเท่านั้นที่แปลงเป็นเสือได้”
“ทำไมเป็นแบบนั้น!” ฟลอเรนกับเฮเลนน่าถามพร้อมกัน และมองหน้ากันเองอย่างประหลาดใจ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนที่เหลือจึงหันกลับมามองหน้าหล่อน “ทัสมิน.. เล่าให้ฟังได้ไหม ว่าทำไม.?” ฮันเตอร์ถามจริงจัง คนที่ถูกถามดูหนักใจที่จะเล่า แต่เธออยากรู้จริงๆ หล่อนจะเหมือนไลเคนหรือไม่ เปิดปากจะถามย้ำเร่งให้หล่อนพูดแต่แม่มดใกล้ๆกลับวางมือลงบนต้นขาของเธอให้หันไปมองหน้า
“ใจเย็นก่อนค่ะฟลอเรน เราต้องให้เวลาเค้า”
“ทำไมคะ ก็ฉัน----”
“บางครั้ง..คนเราก็ต้องการความเชื่อใจและเวลานะคะ” เฮเลนน่าพูดให้คิด ผู้หญิงอายุน้อยด้อยประสบการณ์กว่ายอมพยักหน้าในที่สุด แต่เรื่องที่ฮันเตอร์สงสัยมันยังไม่หมด คงเป็นเรื่องเดียวกับที่ตนสงสัยด้วย
“ถ้าอย่างนั้น เจ้าจะบอกพวกเราได้หรือไม่ว่า ข่าวที่เราได้ยินมาเป็นเรื่องจริงหรือแค่ร่ำลือ” ฟลอเรนเปิดประเด็นใหม่ พาความตกใจมาให้คนฟัง แต่ต่อมาเป็นคนถามนั่นแหละที่แปลกใจ หล่อนหัวเราะลั่นจนเธอคิดว่าไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวกันที่จะหัวเราะแบบนี้ได้ เรื่องที่ถามมันน่าตลกนักหรือไง เธอเริ่มหรี่ตามองหล่อน หล่อนรู้ตัว
“ทัสมิน... ข้าต้องเตือนเจ้าไหมว่า เจ้าอยู่ที่ไหน.?”
“โอ้.. เจ้าไร้ซึ่งอารมณ์ขันของเด็กสาวมากกว่าที่ข้าคิดไว้..คุณหนูมาแชล” หญิงสาวเลิกคิ้ววิจารณ์ มีความขำหลงเหลือในแววตาแต่ก็แค่ชั่วนาทีเดียวมันก็กลับมาขึงขังปนเศร้าอีกครั้ง จนคนนั่งมองทั้งสองกระพริบตาแปลกใจ “ถ้าข้าจะบอกว่า ข้าถูกใส่ความและนั่นเป็นเรื่องโกหกล่ะ เจ้าจะเชื่อหรือไม่” หล่อนหยั่งเชิง และคนที่มีชั้นเชิงในการจัดการกับคนมากกว่าจากประสบการณ์ก็พูดขึ้นแทน
“พวกเราจะเชื่อเจ้าก็ต่อเมื่อ มันพิสูจน์ได้..เท่านั้น” เฮเลนน่าเน้นคำ ทัสมินทำท่าเหมือนหล่อนจะร้อง ‘Wow..You’re so badass,witch.’ แต่หล่อนแค่ยิ้มเท่านั้น “ซึ่งเป็นเหตุให้เจ้าจะต้องอยู่แต่ในบ้านหลังนี้ ห้ามออกไปไหนและห้ามหนี ไม่เช่นนั้น”
“ไม่เช่นนั้นจะทำไม” นางเสือดำถามกวนๆ คราวนี้ฟลอเรนที่นั่งเงียบฟังอยู่ก็เริ่มออกอาการกลอกตาเบื่อๆ การสนทนาไม่ใช่สไตล์ของเธอเลยบอกตามตรง อย่างเธอมักจะใช้มีดหรือปืนแทนคำพูดเสมอ ลืมไปเลยเรื่องการเจรจา แค่นี้ก็นับว่าเกินพอ นั่นเองที่เธอยกให้เฮเลนน่าจัดการ
แม่มดสาวยิ้มกรุ้มกริ่มและดึงแผ่นกระดาษเปล่าใบหนึ่งพร้อมหมึกและปากกาขนนกขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายที่พกติดตัวเสมอ เธอดีดนิ้วหนึ่งครั้ง จากนั้นสิ่งประหลาดมหัศจรรย์สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นมายากลของแม่มดก็เกิดขึ้น ของเหล่านั้นเคลื่อนไหวและจัดการงานของมันเอง ไม่ถึงห้านาทีทุกอย่างก็เสร็จท่ามกลางความงงของหญิงสาวแปลกหน้า แล้วมันก็สะใจแม่มดขี้เล่นอย่างเธอเสียจริง
เฮเลนน่าหัวเราะคิกคักกับกระดาษที่ปลิวมาอยู่ในมือ ปากกาและขวดหมึกหลบหายเข้าไปในกระเป๋าของเธอตามเดิม “เจ้าต้องชอบงานของข้าแน่ๆทัสมิน” เธอบอกและโชว์มันกับคนตรงหน้า ทัสมินอ้าปากค้างทันที คราวนี้ฟลอเรนถึงยังไม่เห็นก็พอเดาได้ว่ามันคืออะไร เข้าในทริคของแม่มด
“เจ้าทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ!” นางเสือตวาดกระชากกระดาษออกจากมือคนที่ถือมันอยู่ ตั้งใจจะฉีกมันทิ้ง มนุษย์ผู้หญิงน่ากลัวก็พูดขัด
“ฉีกไป เฮเลนน่าก็วาดใหม่ เขียนใหม่ได้ คุณแม่มดฝีมือด้านนี้ ข้าเคยเห็น” ฟลอเรนกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหวกับหน้าตาตกใจของแม่เสือสาว เธอยื่นมือออกไปด้านหน้า “ขอแผ่นปลิวคืนมาให้เราเถอะ อ่านแล้วนี่” ทัสมินทำท่าจะไม่ให้แต่หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์เมื่อเจ้าของตัวจริงริบมันคืนกลับมาอย่างบังคับ เฮเลนน่าส่งให้เธอพร้อมคำอธิบายเป็นฉากๆแต่กับแขกไม่ใช่เธอ
“เนื่องจากทางการต้องการตัวเจ้าเป็นอย่างมาก จึงให้ข้าทำประกาศนี้ขึ้นมาติดให้ทั่วเมือง และข้าก็จะทำเช่นนั้นตามคำสั่งเจ้านายในฐานะลูกน้องที่ดี เพราะฉะนั้นหากเจ้าอยากลองดีกับกฎของเมืองข้า ออกจากบ้านหลังนี้ไปเดินแคทวอคหรือช้อปปิ้งในเมืองหรืออยากเล่นซ่อนหา ครั้งหน้าเมื่อข้าหรือฟลอเรนหาเจ้าเจอ เจ้าคงไม่ได้มานั่งคุยกับข้าแบบนี้หรอกนะ..ทัสมิน”
“อู้หู้..น่ากลัว” ทัสมินทำเป็นเล่น หากแต่เมื่อฟลอเรนดีดนิ้วหนึ่งครั้ง หล่อนก็ชะงัก หุบยิ้มสนิทเปลี่ยนอาการเป็นตาโตแทน นั่นเพราะสองแวมไพร์ที่มายืนตัวสูงอยู่ที่นี่ไง “ข้าต้องอยู่กับเจ้าพวกนี้หรือ.. ไม่นะ” หล่อนทำท่าจะขยับหนีแต่อัศวินแวมไพร์ทั้งสองทำท่าตั้งรับ ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ “ข้าจะจำพวกเจ้าไปจนวันตาย” หล่อนงึมงำ
......................................................
นิยายเรื่องนี้ได้รับการตีพิมพ์แล้ว จึงไม่สามารถลงจนจบได้ สนใจต้องการเป็นเจ้าของ สามารถดูรายละเอียดได้ที่
http://leslybooks.lnwshop.com/product/30/vampire-hunter-the-beginning หรือติดต่อ
pat_2922@hotmail.com ,
anhann5@gmail.com ขอบคุณค่ะ
.gif "45")
ข่าว
